به نقل از «ایلنا»

پل های عجیبی که برای حفاظت از حیوانات ساخته شده است+تصاویر

تاریخ انتشار: ۲۴ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۰۵۱۳۶۵

به گزارش ایلنا، از آنجا که پل‌ها، سازه‌های بسیار تاثیر گذاری هستند، ایالات متحده آمریکا و کانادا، در ۳۰ سال گذشته، ساخت و ساز آنها را افزایش داده‌اند. اما برخی پل‌ها با برخی دیگر تفاوت دارند و این تفاوت نه فقط در ظاهر آن‌ها، بلکه در کاربری‌شان نیز هست. در این مطلب قصد داریم تا پل‌هایی را به شما معرفی کنیم که به دست انسان‌ها ساخته شده‌اند اما مخصوص عبور حیوانات هستند! همراهمان باشید تا باهم برخی از این پل‌ها را که در نقاط مختلف دنیا قرار دارند، ببینیم!

 

این گذرگاه حیات وحش، از زیر یک بزرگراه در فنلاند می‌گذرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

این مسیرِ پوشیده شده با درخت، در سنگاپور واقع شده است.

 

پارک ملی Banff، آلبرتا، کانادا

 

رو گذرِ حیات وحش در هلند.

 

گذرگاه حیات وحش در آلبرتا، کانادا

 

گوزن‌ها از یک گذرگاه محیطی در کلرادو عبور می‌کنند.

 

تنها پل موجود در Christmas Island در استرالیا، که برای مهاجرت خرچنگ‌ها از جنگل‌های بارانی به سمت اقیانوس، تجهیز شده است.

 

یک گذرگاه حیات وحش در آلمان

 

روگذرِ منطقه حفاظت شده Flathead در نزدیکی اِوارو، مونتانا

 

آنچه در یک زیرگذر، در منطقه‌ای حفاظت شده Flathead می‌گذرد.

 

روگذرِ بزرگراه شماره ۹ کلرادو.

 

یک زیرگذر مخصوص عبور فیل‌ها در کنیا.

 

طوطی‌های کاکل سفید، که یک پل طنابی، در ویکتوریای استرالیا، که برای عبور سنجاب‌ها ساخته شده را اشغال کرده‌اند.

 

روگذر دریاچه Keechelus ، واشینگتن

 

گذرگاهی در هلند.

 

گذرگاه حیات وحش در بلژیک.

 

تونلی برای عبور لاک پشت‌ها در ژاپن که از زیر خط آهن می‌گذرد.

 

پلی برای عبور حیوانات در نیوجرسی.

 

گاوهایی که از یک زیرگذر در ویکتوریای استرالیا می‌گذرند.

 

پل حیات وحش در بریزبِین، استرالیا.

 

یک خرس گریزلی، که از یک زیرگذر، در پارک ملی Banff در کانادا بیرون می‌آید؛ زیرگذری که عرض بزرگراه Trans-Canada را طی می‌کند.

 

پل Nutty Narrows در لانگ ویو، واشنگتن.

 

یک روگذر که جنگل‌های پارک ملی Banff را در دو طرف بزرگراه به هم وصل می‌کند.

 

یک پل طنابی، بر فراز یک جاده در برزیل.

 

وقتی که طبیعت، با آسفالت تلاقی می‌کند، به ندرت اتفاق خوبی رقم می‌خورد. به همین دلیل است که دوستداران محیط زیست و معماران، همراه می‌شوند تا با کمک علم مهندسی، بر روی بزرگراه‌های شلوغ، پل‌هایی را برای عبور دوستان وحشی همه ما، یعنی حیوانات،‌ بسازند. این گذرگاه‌های حیات وحش، میزان تلفات را هم برای حیوانات و هم برای انسان‌ها، کاهش می‌دهند.

به لطف جاده‌های همواره در حال توسعه ما، زیستگاه‌های حیات وحش، به شکل فزاینده‌ای چند پاره می‌شوند. بزرگراه‌ها اغلب، حیوانات را از منابعی که آنها برای بقای خود به آن تکیه دارند، جدا می‌کنند. در نتیجه حیات وحش، با انتخاب‌های محدودتری روبه رو می‌شود، به طوری که آنها گاهی مجبور می‌شوند که از جاده‌های خطرناک عبور کنند. و این اصلا وضعیت خوبی نیست.

ایده اصلی پل‌ های حیوانات، ایده چندان جدیدی نیست؛ در حقیقت در سال‌های ۱۹۵۰، این ایده در اروپا در حال رشد و توسعه بود. با این حال، ایالات متحده آمریکا و کانادا در عرض ۳۰ سال گذشته و در زمینه ساخت این پل‌ها، گوی سبقت را از دیگران ربوده‌اند. این فرایند ممکن است ناشی از این موضوع باشد که آمریکایی‌ها، سالانه برای مقوله تصادف خودرو با حیوانات، حدود ۸ میلیون دلار هزینه می‌کنند. اما قطعا، خودِ موضوعِ سلامت حیات وحش و حفاظت از آن، نقش بسیار مهمی در این زمینه ایفا می‌کند.

بد نیست این را هم بدانید که کشور هلند، به تنهایی، برای حفاظت از جمعیت حیات وحش خود، ۶۶ روگذر، برای عبور گورکن‌ها، گرازها و گوزن‌ها دارد.

ایده پشت ساخت پل‌ های حیوانات، این است که حیوانات بومی یک منطقه، بتوانند بدون اینکه خودشان را به خطر بیندازند، از جاده‌ها عبور کنند. شرایط مطلوب این است که مهندسان سعی کنند این پل‌ها را طوری طراحی کنند که چندان پر هزینه نباشند، تا بتوان تعداد آنها را افزایش داد و اینکه ظاهر طبیعی داشته باشند، تا حیوانات را وحشت‌زده نکند.

معمولا برای هدایت حیوانات به مسیر و رساندن آنها به محدوده‌ای خاص، از نرده کشی استفاده می‌شود، همچنین جزئیات بسیاری رعایت می‌شود تا مشابهت فضا به مکان عادی زندگی حیوانات باعث شود که حیوانات بزرگ‌تر و مسن‌تر، عبور از این مسیرها را به دیگران آموزش بدهند.

پل‌های حیوانات، گامی است که در یک مسیر درست و به سمت ایجاد هماهنگی، بین زندگی مدرن انسان‌ها و زندگی حیوانات، در حال شکل‌گیری و پیشرفت است. زیستگاه‌ها بدون شک، در آینده بیش از این تقسیم و چند پاره خواهند شد، اما با احداث این پل‌ها، آمار مرگ و میرهای جاده‌ای- هم برای حیوانات و هم برای انسان‌ها- روند کاهشی خود را ادامه خواهد داد.

آیا در ایران هم چنین پل‌هایی را سراغ دارید؟

منبع: لست سکند

منبع: ایلنا

کلیدواژه: حفاظت از حیوانات خودرو کانادا هلند حیات وحش

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۰۵۱۳۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کشف موجوداتی که 540 میلیون‌ سال قبل اقیانوس‌های زمین را نورانی می‌کردند (+عکس)

بسیاری از موجودات آب‌های جهان را نورانی می‌کنند. از میکرواوگانیسم‌هایی گرفته که خطوط ساحلی را در تاریکی شب به رنگ آبی برقدار در می‌آورند تا قلابچه‌ماهی‌های اعماق دریا که از فریب‌دهنده‌های درخشان‌شان برای اغوا کردن طعمه استفاده می‌کنند، طیف وسیعی از مخلوقات دریایی از طریق پدیده‌ای طبیعی با عنوان بیولومینانس یا زیست‌تابی از خودشان نور ساطع می‌کنند.

به گزارش راهنماتو، اکنون نتایج یک مطالعه تازه از اولین نمونه‌های زیست‌تاب‌ها در روی سیاره زمین پرده برداشته و تاریخ حضور آن‌ها به روی زمین را تا زمان آغاز نخستین روزهای حیات حیوانات به عقب کشیده است. بر اساس این مطالعه در حدود 540میلیون سال قبل، حیوانات نرم و شاخه‌داری با عنوان اوکتوکورال‌ها شروع به نورانی کردن اقیانوس‌ها کردند.

نتایج این مطالعه که در نشریه Proceedings of the Royal Society  منتشر شده است، از رابطه اوکتوکورال‌های اقیانوس‌های مدرن ما استفاده کرده تا به سمت عقب حرکت کند و مشخص کند این زیست‌تاب‌های ورقه-مانند چه زمانی پا به قلمرو حیوانات گذاشتند.

در دریاهای امروزی، اوکتوکورال‌ها انواعی از فرم‌ها مانند قلم‌های دریایی، پنکه‌های دریایی و مرجان‌های نرم را دارند. دانیل دلئو، زیست‌شناسی که این مقاله را برای موزه تاریخ طبیعی آمریکا نوشته است، می‌گوید:

 «اوکتوکورال‌ها مرجان‌های نرم‌تنی به شکل درخت هستند. نام‌شان را از قرینگی بدن‌شان که هشت قسمت دارد، گرفته‌اند. اوکتوکورال‌ها اغلب باغ‌های مرجانی و جنگل‌های حیوانی در اقیانوس، به خصوص در اعماق آب، درست می‌کنند که می‌تواند خانه و پرورشگاهی برای طیفی از حیوانات باشد.»

در این مطالعه محققان به این دلیل روی اوکتوکورال‌ها تمرکز کردند که اغلب آن‌ها زیست‌تاب هستند. درست مثل همه ارگانیسم‌های زیست‌تاب، در اوکتوکورال‌ها هم آنیزمی با عنوان لیوسفراس با ترکیب لوسیفرین واکنش نشان می‌دهد و نور تولید می‌کند.

جانورشناسان تاکنون توانسته‌اند تخمین بزنند که توانایی نورتابی حدودا 100بار در میان این حیوانات فرگشت یافته است. اما اینکه این موجودات زنده دقیقه از چه زمانی به قابلیت نورتابی مجهز شدند، مشخص نبود.

تا قبل از مطالعه اخیر، قدیمی‌ترین نمونه شناخته‌شده زیست‌تابی به سخت‌پوستان 267میلیون ساله نسبت داده شده بود. دلئو و همکاران نویسنده‌اش انتظار داشتند که این توانایی بسیار قدیمی‌تر باشد. اوکتوکورال‌ها با گونه‌های نورانی متعددشان، به نظر می‌رسید که گروه خوبی برای گردآوری شواهد باشند.

دلئو می‌گوید:

«اوکتوکورال‌ها به دلیل بدن‌های نرم‌شان مثل مرجان‌های استخوانی و سنگی فسیل نمی‌شوند.»

بعضی وقت‌ها تنها ماده‌ای که در اختیار کارشناسان است، بخش‌های کوچک و سخت سازه‌های مرجانی به نام اسکلریت است. واکنش زیست‌شیمیایی حیاتی را هم نمی‌توان مستقیما در فسیل‌ها مشاهده کرد، بنابراین کارشناسان می‌بایست به خطوط دیگری از شواهد برای رسیدن به خواستگاه زیست‌تاب‌ها تکیه می‌کردند.

دلئو و همکارانش برای پاسخ به این پرسش به درخت خانوادگی اوکتوکورال‌ها پرداختند. آن‌ها برای آنکه فرگشت زیست‌تابی در اوکتوکورال‌ها را دنبال کنند، به شباهت‌های ژنتیکی در میان اوکتوکورال‌ها و خویشاوندان‌شان پرداختند. حدودا 3500 یا تعداد بیش‌تری از اوکتوکورال‌ها به گروهی بزرگ‌تر به نام آنتوزوآ تعلق دارند که مرجان‌ها و شقایق‌های دریایی را در بر می‌گیرد.

جانورشناسان به دنبال گونه‌هایی بودند که توانایی زیست‌تابی داشتند تا بتوانند تعیین کنند که این توانایی چند بار در میان این حیوانات فرگشت یافته است. علاوه بر آن محققان عمقی که اوکتوکورال‌ها در آن زندگی می‌کنند را بررسی کردند تا ببیند آیا نورتابی در عمق و سطح دچار فرگشت شده یا خیر.

با همه این ارزیابی‌ها آن‌ها تخمین زدند که اجداد اوکتوکورال‌ها چه شکلی بودند و از کی در دریاها پدیدار شدند.

محققان پیشنهاد می‌دهند که توانایی زیست‌تابی در اوکتوکورال‌هایی با مکانیزم‌های زیستی مشترک آن‌چنان شایع است که آخرین جد مشترک این گروه احتمالا زیست‌تاب بوده است.

این جد در آغاز دوره کامبرین در حدود 542 میلیون سال قبل، زمانی که جهان در بسیاری از ابعاد در حال شکوفایی بوده و اشکال تازه حیوانات به سرعت در حال تنوع‌یافتن بودند، زندگی می‌کرده است. آن‌ها همچنین تخمین زده‌اند که نخستین زیست‌تاب‌ها احتمالا در آب‌های کم‌عمق به وجود آمده‌اند و بعدها به آب‌های عمیق راه یافته‌اند.

کانال عصر ایران در تلگرام