کنفرانس بین المللی شهرسازی؛ گامی به سوی توسعه دانش‌بنیان شهری
تاریخ انتشار: ۱۶ تیر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۳۱۱۶۵۳
«علی نادران» روز شنبه در گفت وگو با خبرنگار دانشگاه ایرنا عنوان کرد: اهمیت فعالیت و پژوهش‌های آخرین دستاوردهای علمی مبتنی بر ایده و فناوری، فراهم ساختن محیط مناسب برای تبادل دانش میان رشته‌های شهرسازی، معماری، عمران و هنر در سطح بین المللی، برقراری ارتباط بیشتر بین نهادهای علمی و اجرایی در راستای تحقق محورهای کنفرانس از جمله اهداف برگزاری کنفرانس به سوی شهرسازی، معماری، عمران و هنر دانش‌بنیان به شمار می‌رود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این کنفرانس روزهای ۲۰ و ۲۱ آبان ماه ۹۸ در سالن همایش های بین المللی دکتر حبیبی در محل کتابخانه مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات برگزار می شود.
نادران افزود: در این کنفرانس مسابقه «ایده برتر شو» نیز با سه موضوع برگزار می شود که مهلت ارسال آثار آن تا آبان ماه ۱۳۹۸ است. نتایج این مسابقه و برندگان برتر در روز کنفرانس اعلام می شود.
وی با اشاره به اینکه نوآوری عامل پیشرفت کشورهای توسعه یافته و عامل حسرت کشورهای در حال توسعه است، افزود: فناوری نقش اساسی در بهبود زندگی مردم ایفا می کند از این رو استفاده از نظریات و تخصص جامعه نخبگان دانشگاهی و صنعتی برای برنامه ریزی و تقویت چرخه صنعت و تولیدات در زمینه های مختلف علوم، مهندسی و بکارگیری یافته های جدید در راستای بومی سازی و بکارگیری تکنولوژی های نوین مهندسی در جهان یک نیاز مهم است.
این استاد دانشگاه ادامه داد: حرکت به سوی توسعه و آبادانی زمانی محقق می شود که زیرساخت های علمی و عملی آماده بوده و دانشگاه ها، سازمان های مهندسی و سایر دستگاه های اجرایی ضامن و مجری ایجاد این زیرساخت ها باشند.
اهداف کنفرانس
نادران درباره سایر اهداف برگزاری این کنفرانس تصریح کرد: ارتقاء سطح علمی اندیشمندان، اساتید، دانشجویان، جامعه مهندسی، صاحب نظران و شرکت کنندگان در حوزه های مرتبط با «شهرسازی، معماری، عمران و هنر دانش بنیان»، ارائه آخرین نتایج تحقیقات و پژوهش های انجام شده محققان و متخصصان در حوزه های «شهرسازی، معماری، عمران و هنر» و تلفیق آنها به صورت دانش بنیان از جمله اهداف برگزاری این کنفرانس است.
وی همچنین، زمینه سازی به منظور تبادل‌نظر و تعامل فعالان عرصه «شهرسازی و معماری» با بخش های دانشگاهی و پژوهشی داخلی و خارجی، ایجاد شرایط مناسب ارائه ایده های نوین و نوآورانه پژوهشگران در فضای بین المللی، ایجاد تفاهم و تعامل سازنده میان پژوهشگران و دانشگاهیان و مدیران شهری برای اجرایی کردن محورهای کنفرانس، اهمیت فعالیت و پژوهش های آخرین دستاوردهای علمی مبتنی بر ایده و فناوری، فراهم ساختن محیط مناسب برای تبادل دانش میان رشته های «شهرسازی»، «معماری»، «عمران» و «هنر» در سطح بین المللی، برقراری ارتباط بیشتر بین نهادهای علمی و اجرایی برای تحقق محورهای کنفرانس را از دیگر اهداف برگزاری کنفرانس به سوی شهرسازی، معماری، عمران و هنر دانش بنیان برشمرد.
سرپرست دانشکده عمران، معماری و هنر در باره مهمانان و مخاطبان کنفرانس نیز گفت: این کنفرانس پذیرای اساتید، صاحبنظران، اندیشمندان، مدیران و دانشجویان تمامی گرایش های رشته های مهندسی، شهرسازی، معماری، عمران و هنر، و سایر رشته های فنی و مهندسی، علوم انسانی و علوم اجتماعی، اعضای باشگاه پژوهشگران جوان، بنیاد ملی نخبگان، شبکه پژوهشگران جوان، دانشگاه ها، مراکز مطالعاتی و مؤسسات پژوهشی و آموزشی، نهادها و ارگان های سیاستگذار در امور مهندسی، وزارتخانه ها، شهرداری ها و سازمان های تابعه و شوراهای اسلامی شهر، انجمن های صنفی و تشکل های مردم نهاد در حوزه مهندسی است.
محورهای کنفرانس
منیر احمدی فرد دبیر اجرایی نخستین کنفرانس بین المللی و دومین کنفرانس ملی به سوی شهرسازی، معماری، عمران و هنر دانش بنیان نیز در باره محورهای اصلی این کنفرانس نیز به خبرنگار دانشگاه ایرنا گفت: کنفرانس دارای ۴ محور اصلی شهرسازی، معماری، عمران و هنر دانش بنیان است که هر یک از این محورها دارای زیرشاخه های موضوعی است.
احمدی فرد گفت: الگوهای آینده توسعه شهری و برنامه ریزی آینده شهر، فناوری های جدید در شهرسازی، تاب آوری شهری، بازآفرینی شهری، توسعه پایدار و محیط زیست، شهرسازی دانش بنیان و شهر هوشمند و منظر شهری دانش بنیان از زیرمجموعه های موضوعی محور شهرسازی است.
وی همچنین در باره زیرمجموعه های محور معماری نیز تصریح کرد: فناوری های جدید در معماری، معماری و ساختمان های هوشمند و مصرف انرژی، معماری و هوش مصنوعی
استارت آپ ها در معماری و معماری منظر، معماری و صنعت گردشگری و معماری منظر دانش بنیان نیز از دیگر موضوعات مورد بررسی در این کنفرانس است.
به بیان وی، مدیریت ساخت و اجرا، عمران دانش بنیان و شهر هوشمند، روش های نوین مهندسی سازه، زلزله، ژئوتکنیک و بهسازی و ترمیم سازه و خاک، روش های نوین و کاربرد هوش مصنوعی در مهندسی آب و محیط زیست و توسعه حمل و نقل همگانی و روسازی بِتنی نیز از زیرمجموعه های موضوعی مورد نظر در حوزه عمران به شمار می رود.
احمدی فرد در ادامه نیز محیط شهری دانش بنیان را محور ویژه نخستین کنفرانس بین المللی و دومین کنفرانس ملی به سوی شهرسازی، معماری، عمران و هنر دانش بنیان خواند.
منبع: ایرنا
کلیدواژه: معاونت شهرسازی و معماری شهرداری تهران مدیریت شهری
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۳۱۱۶۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پانوپتیکون و کاربرد آن در شهرسازی مدرن چیست؟
پانوپتیکون (سراسربین) نوعی معماری است که در ابتدا برای طراحی زندان‌ها و با هدف بهبود رفتار زندانیان با تفکر «همیشه تحت‌نظر بودن» معرفی شد. این رویکرد امروزه در قالب نظارت بر جوامع برای بهبود امنیت و سلامت، همچنین افزایش شفافیت عملکرد مقامات مورد استفاده قرار دارد.
به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، پانوپتیکون، نوعی معماری زندان محسوب می‌شود که در طول زمان تحت ایده‌ها و استفاده‌های جدید از مفهوم پیشگیری از خطاهای انسانی تکامل پیدا کرده است. این معماری در اصل روشی برای ایجاد ساختمان‌هایی است که به افراد داخل این حس را می‌دهد که قابل مشاهده هستند، بدون اینکه چگونگی آن را بدانند. پانوپتیکون نوعی ساختار زندان است که قدمت آن به قرن هجدهم بازمی‌گردد و در آن نگهبانان امنیتی زندانیان را از یک برج مرکزی تحت نظر قرار می‌دادند، بدون اینکه زندانیان بدانند این عمل چگونه انجام می‌گیرد.
تئوری پانوپتیکون معتقد است که افراد زمانی می‌توانند کنترل شوند که خود را تحت نظارت دائمی می‌بینند، حتی اگر کسی نظاره‌گر نباشد. این تئوری از تأثیر تحت نظر قرار داشتن توسط یک برج نگهبانی مرکزی در یک زندان ناشی شده است که همه زندانیان حتی در صورت حضور نداشتن نگهبان با دیده نشدن وی، می‌توانند آن را ببینند. از آنجا که زندانیان برج را می‌بینند، به این فرض که تحت نظر هستند بهترین رفتار خود را دارند. قلب واقعی ایده پانوپتیکون این است که فعالیت‌های خاصی وجود دارد که با نظارت، بهتر انجام می‌شوند.
تاریخچه و استفاده از پانوپتیکونپانوپتیکون در اصل ایده ساموئل بنتام برای کارخانه‌های قرن هجدهم بود، اما برادرش جرمی بنتام پتانسیل آن را برای ساخت زندان درک کرد و به این ترتیب ده‌ها زندان با استفاده از این مفهوم ساخته شد. این معماری برای قرن‌ها به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت، زیرا امکان نظارت بر تعداد قابل‌توجهی از زندانیان را با حداقل تعداد نگهبان فراهم می‌کرد. هدف از این طرح ایجاد احساس حضور «دانایی» نامرئی بود که جوامع انضباطی آن را پذیرفتند.
این مفهوم فیلسوف میشل فوکو را در سال ۱۹۷۵ مجذوب خود کرد، زیرا پانوپتیکون زندانیان را مجبور می‌کرد بهتر رفتار کنند و به کمک آن «تحمیل هر رفتاری بر هر کثرت انسانی» آسان بود. به عبارت دیگر القای یک رفتار از طریق فرم بنا امکان‌پذیر بود.
وی پانوپتیکون را به‌عنوان راهی برای نشان دادن تمایل جوامع انضباطی برای تحت تاثیر قرار دادن شهروندان خود استفاده کرد، زیرا همان‌طور که زندانی از ترس مجازات، رفتار خود را کنترل می‌کند، شهروندان نیز از ترس جریمه درست رفتار خواهند کرد.
پانوپتیکون در دنیای دیزنیپارک موضوعی دنیای دیزنی در آمریکا نمونه‌ای از بهره‌گیری شرکت‌های مدرن از معماری پلیسی پانوپتیکون و توسعه این رشته شهرسازی بود، با این حال مفهوم آن از نگهبانانی که به‌زور زندانیان را ملزم به درست رفتار کردن می‌کنند، به نگهبانانی تغییر کرد که مراجعه‌کنندگان را به هیچ اقدامی مجبور نمی‌کنند، اما از درگیری یا استفاده نادرست از فضا جلوگیری به عمل می‌آورند. این مفهوم امروزه در شهرهای سراسر جهان استفاده می‌شود که افسران مجری قانون با پای پیاده یا دوچرخه به گشت‌زنی در شهرها می‌پردازند و حضور صرف آنها منطقه را امن‌تر می‌کند. دادن این فرصت برای اطلاع‌رسانی شهروندان به مقامات از تخلف شخص دیگری نیز مؤثر است.
طراحی پانوپتیکون در سال ۲۰۲۰ برای کنترل همه‌گیری کووید -۱۹ نیز مورد استفاده قرار گرفت. پلیس یکی از نقش‌های کلیدی همه سیستم‌های بهداشت عمومی است و در طول همه‌گیری ویروس کرونا از طریق دستگاه‌هایی مانند نظارت دیجیتال، سازمان‌های مجری قانون و حتی پلیس غیررسمی از میان ساکنان جوامع به کنترل بیماری پرداخت.
پلیس غیررسمی در اصل نوعی پانوپتیکون محسوب می‌شود که مفهوم آن در سال ۱۹۶۱ با انتشار کتاب «مرگ و زندگی شهرهای بزرگ آمریکا» گسترش پیدا کرد که بر اهمیت پلیس غیررسمی در خیابان‌ها، پیاده‌روها و پارک‌ها، همچنین بر رابطه مثبت بین این نوع پلیس و امنیت شهری تأکید می‌کرد.
در یکی از مثال‌های واقعی کتاب، مردی در تلاش بود تا کودکی را از خیابان برباید که جمعیت کوچکی متشکل از ساکنان و صاحبان فروشگاه‌های آن منطقه مانع او شدند. اما لحظاتی بعد معلوم شد که این مرد پدر او بوده است، اما این نوع پلیس غیررسمی از آدم‌ربایی احتمالی جلوگیری کرد. در این نمونه، در واقع مجموع انسان‌ها و محیط طراحی‌شده پارک، یک فظای نظارتی غیر معمول را فراهم آورد که مانع از بروز یک جرم شد. فضای باز و محیط خانواده‌دوست پارک که فقط برای حضور کودکان و والدین طراحی شده بود و نه برای حضور افراد بی‌هدف، همگی به ساختار ضددزدی کمک کرد.
فضای خانواده‌دوست، منظور ترکیب وسایل بازی و میز وصندلی‌های چندنفری برای حضور والدین بود. گاهش زمین‌های بازی فقط شامل سرسره و تاب و سایر وسایل بازی می‌شود و والدین باید تنها نظاره‌گر کودکان باشند، در این شرایط ممکن است در اثر یک غفلت اتفاق ناخوشایندی رخ دهد. در بعضی از پارک‌ها نیز زمین بازی کودکان در کنار فضاهای باز بی‌سروته قرار گرفته که ممکن است پتانسیل حضور افراد متجاوز را به راحتی فراهم بیاورد و به همین دلیل نوع ساختار یک پارک که حالت نظارتی داشته باشد، به‌راحتی می‌تواند مانع از وقوع جرم باشد.
پانوپتیکون در عصر نظارت دیجیتالپانوپتیکون به‌عنوان یک اثر معماری به یک نگهبان اجازه می‌دهد تا ساکنان را بدون اینکه ساکنان بدانند تحت نظر هستند یا نه مشاهده کند و در نیمه دوم قرن بیستم به‌عنوان راهی برای ردیابی گرایش‌های نظارتی جوامع انضباطی مطرح شد. ساختار اصلی این معماری یک برج مرکزی بود که توسط چندین سلول احاطه شده است. این برج دیده‌بانی از بسیاری جهات الگویی برای دوربین‌هایی است که به ساختمان‌ها متصل شده‌اند؛ دستگاه‌هایی که از روی عمد قابل مشاهده هستند و چشمان نظارت‌گر انسان‌ها را از دید پنهان می‌کنند. این نظارت امروزه در سطحی وسیع و در قالب اینترنت اشیا نیز صورت می‌گیرد.
بخش زیادی از زندگی بشر امروز در دنیای آنلاین می‌گذرد که در آن داده‌های زیادی بدون مالکیت فیزیکی و احساس صریح قرار گرفتن در معرض دید، به اشتراک گذاشته می‌شود. با این حال داده‌ها نه‌تنها توسط دولت‌ها، بلکه توسط شرکت‌هایی تحت‌نظارت هستند که مبالغ هنگفتی روی آنها سرمایه‌گذاری می‌کنند.
اتصال متقابل بین اشیا در خانه‌ها، اتومبیل‌ها و شهرها که عموماً به آن اینترنت اشیا گفته می‌شود، نظارت دیجیتال را به‌طور اساسی تغییر خواهد داد. در اصل ممکن است یک برج مرکزی وجود نداشته باشد، اما حسگرهای ارتباطی در نزدیک‌ترین اشیا به بشر وجود خواهد داشت. با ظهور سیستم‌های شبکه‌ای گسترده‌تر، همه چیز از ماشین لباسشویی گرفته تا اسباب‌بازی‌ها به‌زودی قادر به برقراری ارتباط خواهند بود و حجم وسیعی از داده‌ها را در زندگی ایجاد می‌کنند و این سیستم‌های نظارتی مرکزی هستند که باید در نقش پانوپتیکون امنیت تبادل اطلاعات را تامین کنند.
اعلام محدودیت های ترافیکی پایان هفته در جاده های شمالی کشور