تروئیکای اروپایی سیاست خارجی اتحادیه اروپا را به تابعی از تصمیمات خود مبدل می‌کند/ مواضع موگرینی با مواضع تروئیکای اروپایی در خصوص برجام یکی نبود

«حنیف غفاری»، کارشناس بین‌الملل، در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری برنا، در خصوص احتمال ریاست «جوسپ بورل» بر اتحادیه اروپا و تاثیر عملکرد او بر تغییر سیاست‌های این اتحادیه، گفت: موضوع جانشینی آقای جوسپ بورل، سیاست‌مدار کهنه‌کار اسپانیا و انتخاب او به عنوان جانشین فدریکا موگرینی، مولد بحث‌های زیادی در خود اتحادیه اروپا بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این کارشناس بین‌الملل در خصوص گرایشات سیاسی این سیاست‌مدار و تاثیرات آن اظهار کرد: بسیاری بر آنند که آقای جوسپ بورل سیاست‌مداری سوسیالیست است و رویکرد چپ‌گرایانه دارد؛ بنابراین پیش‌فرض این گروه این است که وی در مقابل سیاست‌های آمریکا مقاومت می‌کند، یا اینکه در مخالفت با سیاست‌های میان‌مدت و کوتاه‌مدت ایالت متحده امریکا، در اتحادیه اروپا نقش خاصی خواهد داشت. اما این پیش‌فرض به دلایل مختلفی می‌تواند نادرست باشد.

وی افزود: مسلم است که وظیفه اصلی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، هماهنگی و ایجاد یک اتحاد میان مواضع 28 کشور عضو این اتحادیه است، در چنین شرایطی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در مقام یک تصمیم‌ساز، ظاهر و حاضر نشده است. هم در زمان موگرینی و هم در زمان کاترین اشتون شاهد این قاعده بودیم. به هر روی، روسای اتحادیه اروپا آنقدر قدرت نداشتند که خودشان در مقام یک تصمیم‌گیر ظاهر شوند و بتوانند سیاست‌ها و تصمیمات خود را به کشورهای عضو اتحادیه اروپا دیکته کنند.

حنیف غفاری در بیان دیگر درباره پیچیدگی‌های پیش‌بینی تاثیرات این جایگزینی اظهار کرد: یک پیچیدگی دیگر هم این است که سیاست خارجی اتحادیه اروپا عملا به دست تروئیکای اروپایی یعنی انگلیس، آلمان و فرانسه تعیین می‌شود. این سه کشور نقش پررنگی در تعیین مناسبات سیاست خارجی اتحادیه اروپا دارند؛ همین مسئله باعث می‌شود که این سه کشور همیشه مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا را به تابعی از تصمیماتی تبدیل کنند که خودشان می‌گیرند، به همین دلیل در خیلی از موارد از جمله برجام ما شاهد بودیم که لزوما مواضع خانم موگرینی با مواضع تروئیکای اروپایی در خصوص برجام یکی نبود؛ به هر حال موگرینی هم تسلیم خواسته‌های تروئیکای اروپایی شد و در نقش سخنگوی آنها درآمد.

وی افزود: این قاعده می‌تواند در خصوص خود آقای جوسپ بورل که مسئول جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم هست صادق باشد. در اینجا البته یک تفاوتی هم وجود دارد و آن هم روحیه و روانشناسی خود مسئول جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپا است. به هر حال ایشان یک سیاستمدار 72 ساله و کهنه‌کار هست و از این جهت احتمال دارد که در مواضع خود، خطوط قرمز و سختگیری‌های بیشتری در قبال تصمیمات تحمیلی تروئیکای اروپایی داشته باشد. به هر حال نباید یادمان برود که معمولا در اتحادیه اروپا، این ساختار است که تصمیم سیاست‌مداران را تعیین می‌کند، نه اینکه سیاست‌مدران ساختار را تعیین کنند؛ این مسئله باید همیشه مد نظرمان قرار داده شود.

این کارشناس مسائل بین‌الملل یکی از مواضع جوسپ بورل که مورد توجه سیاستمداران اروپایی قرار گرفت را مخالفتش با جدایی کاتالونیا از اسپانیا دانست و گفت: سیاستمداران اروپایی این موضع را به عنوان فاکتور مثبت در ایشان دیده‌اند و برداشتشان این بوده که ایشان به یکپارچگی ارضی و یکپارچگی جغرافیایی اتحادیه اروپا کاملا معتقد است. از طرف دیگر مواضع ضدترامپ هم داشته و همچنان همان مواضع را دارد. اما در خصوص اینکه آیا این مواضع را می‌تواند به دیگر بازیگران اروپایی خصوصا به بازیگرانی مثل انگلیس، آلمان و فرانسه تعمیم بدهد، تردیدهای جدی وجود دارد.

حنیف غفاری در پایان برخی از چالش‌های پیش روی این سیاستمدار اسپانیایی را برشمرد و بیان کرد: مسئول جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم با پرونده‌های زیادی دست و پنجه نرم خواهد کرد؛ با مسائلی چون برگزیت، مناسبات ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا به خصوص در دوران ترامپ، برجام و مسئله ایران، سیاست‌های اتحادیه اروپا در قبال منطقه غرب آسیا و... . همین مسئله باعث می‌شود که طی ماه‌های آتی بتوانیم این سیاست‌مدار و مواضعش را بهتر و بیشتر مورد سنجش قرار دهیم. اما قطعا و بدون تردید، تروئیکای اروپایی سعی خواهند کرد که این سیاستمدار را حتی به صورت نانوشته و ناگفته مهار کنند و مانع از تاثیرگذاری رویکرد این سیاستمدار بر تصمیمات کلان این سه کشور بشوند.

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: آلمان اتحادیه اروپا انگلیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۳۱۹۸۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مزه دورکاری در اقتصاد آمریکا

وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را توضیح می‌دهد؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی از عوامل این اختلاف است. اما یک پاسخ سرراست‌تر نیز وجود دارد که از پاسخ‌های قبلی نیز ساده‌تر است؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال‌تایمز در ۲۴آوریل گفت:

به گزارش دنیای اقتصاد؛ «آمریکایی‌ها سخت‌تر کار می‌کنند.» با این حال به نظر می‌رسد دورکاری موجب می‌شود تا کارمندان آمریکایی با وجود برخی ظرافت‌ها و تفاوت‌ها، اندکی اروپایی‌تر شوند. بر این اساس دورکاری موجب شده تا آمریکایی‌ها کمتر در محل کار حضور داشته باشند؛ اما همزمان با حضور در یک مکان تفریحی، از امتیاز دورکاری بهره ببرند.

در ذهن افراد، کلیشه‌های اقتصادی مشهوری وجود دارد که عمدتا نادرست هستند؛ اما یکی از استثنا‌ها مربوط به این باور است که آمریکایی‌ها ثروتمندترند؛ چون بیشتر کار می‌کنند. وقتی صحبت از رشد اقتصادی می‌شود، آمریکا به راحتی اروپا را شکست می‌دهد. عوامل بسیاری عملکرد بهتر آمریکا را می‌سازند؛ از نوآوری در فناوری گرفته تا ذخایر عظیم انرژی.

اما یک توضیح تقریبا ساده وجود دارد که چندان بی‌راه نیست؛ همان‌طور که رئیس صندوق نفت نروژ در مصاحبه‌ای با فایننشال تایمز در ۲۴آوریل اعلام کرد: آمریکایی‌ها سخت‌تر از اروپایی‌ها کار می‌کنند. در واقعیت، اعداد نیز این ادعا را تایید می‌کنند. بر اساس داده‌های OECD، به‌طور متوسط آمریکایی‌ها ۱۸۱۱ ساعت در سال کار می‌کنند.

این عدد ۱۵درصد بیشتر از ساعات کار شهروندان اتحادیه اروپا است که میانگین ۱۵۷۱ساعت در سال کار می‌کنند. این تفاوت فقط محدود به این نیست که اروپایی‌ها چند هفته بیشتر از آمریکایی‌ها را در ساحل بگذرانند. طبق اعلام سازمان بین‌المللی کار، روز کاری در بریتانیا، فرانسه و آلمان نیم ساعت کمتر از آمریکا است.

فراغت بهتر است یا ثروت؟

با مشاهده این تفاوت‌ها، سوالی که به ذهن می‌رسد این است کدام‌یک شیوه بهتری برای زیستن است، پول بیشتر یا وقت آزادتر؟ واقعیت این است که انتخاب سختی برای افراد است. کسانی که در آمریکا هستند طبق برنامه‌های آمریکایی کار می‌کنند. کسانی که در اروپا هستند با هنجار‌های اروپایی مطابقت دارند.

در واقع سوال کلیدی‌تر این است که چرا آمریکایی‌ها ساعات بیشتری را کار می‌کنند. پاسخ به این سوال به یک مشاهده عجیب و جدید منتهی می‌شود؛ دورکاری موجب شده تا کارمندان گلادیاتور آمریکایی بیشتر شبیه همتایان اروپایی خود شوند.

نخستین حدس نشان می‌دهد که فرهنگ ممکن است دلیل تغییر ساعات کار باشد. شاید اروپایی‌ها از اوقات فراغت خود بیشتر لذت ببرند. آن‌ها در مورد نحوه گذراندن اوقات فراغت، با شهر‌های زیبا، لذت‌های آشپزی، کوه‌های ناهموار و خیلی چیز‌های دیگر احاطه شده‌اند و تنها یک مسافرت با قطار یا پرواز با تخفیف با آن‌ها فاصله دارند.

ممکن است آمریکا صرفا جذابیت‌های کمتری برای ارائه به مسافران داشته باشد و هرآنچه که دارد نیز در پهنه جغرافیایی بسیار بزرگ‌تری پراکنده شده است که تا حدودی توضیح می‌دهد که چرا اروپا سالانه حدود ۱۵۰میلیون گردشگر، معادل دو برابر آمریکا، از خارج از کشور جذب می‌کند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها کار سخت را به خودی خود ارزشمند می‌دانند. در نهایت این «فردگرایی زمخت» چیزی است که آمریکا را ساخته است.

چوب مالیات بر سر اروپا

اما مشکل اینکه مساله را در تفاوت فرهنگ خلاصه کنیم این است که تا اوایل دهه۱۹۷۰ بسیاری از اروپایی‌ها بیشتر کار می‌کردند. ساعات کار در آمریکا همچنان مشابه آن زمان است. تغییر بزرگ این است که اروپایی‌ها اکنون کمتر زحمت می‌کشند. در نیم قرن گذشته، ساعات کاری در آلمان ۳۰درصد کاهش یافته است.

چیزی فراتر از فرهنگ در حال اثرگذاری است. ادوارد پرسکات، اقتصاددان آمریکایی، به یک نتیجه جنجالی رسید و استدلال کرد که کلید اصلی این معما مالیات است. تا اوایل دهه۱۹۷۰، سطح مالیات در آمریکا و اروپا مشابه بود و ساعات کار نیز به همین ترتیب در یک سطح قرار داشت.

در اوایل دهه۱۹۹۰، مالیات‌ها در اروپا افزایش یافته بود و به نظر پرسکات، نیروی کار قاره سبز انگیزه کمتری برای کار داشتند. امروزه شکاف قابل توجهی وجود دارد؛ درآمد مالیاتی آمریکا ۲۸درصد تولید ناخالص داخلی است؛ درحالی‌که این عدد در اروپا حدود ۴۰درصد است.

اما اثرگذاری مالیات بر عرضه کار چندان ساده نیست. برخی از کارگران ممکن است با توجه به این که می‌توانند پول بیشتری را به خانه ببرند، با عرضه ساعات کار طولانی‌تر به سطوح کمتر مالیات پاسخ دهند. در مقابل، دیگران ممکن است تصمیم بگیرند که درآمد اضافی پس از مالیات به آن‌ها امکان می‌دهد کمتر کار کنند و همچنان از سبک زندگی مطلوب خود لذت ببرند.

یک مطالعه اخیر توسط یوزف سیگوردسون از دانشگاه استکهلم بررسی کرد که در دوران اصلاح نظام مالیاتی در سال۱۹۸۷، کارگران ایسلندی چگونه به یک سال تعطیلی مالیات بر درآمد واکنش نشان دادند. اگرچه افرادی که انعطاف‌پذیری بیشتری داشتند؛ به‌ویژه افراد جوان‌تر در مشاغل پاره‌وقت واقعا ساعات بیشتری را صرف کار کردند، افزایش کلی ساعات کار نسبت به آنچه مدل پرسکات می‌گفت ناچیز بود.

مقررات تاثیرگذار است

به نظر می‌رسد در تعیین میزان عرضه نیروی کار، مقررات اهمیت بیشتری دارد. قوانین اروپا به کارگران قدرت زیادی می‌دهد و مواردی، چون سیاست‌های سخاوتمندانه مرخصی والدین و قوانین سخت‌گیرانه‌تر در مورد اخراج کارکنان را دربرمی‌گیرد.

بسیاری از کشور‌های اروپایی سعی می‌کنند برای زمان کاری محدودیت‌هایی قائل شوند، مثلا فرانسه هفته کاری را ۳۵تعریف کرده است. این سقف‌ها تا حدودی نادرست بوده‌اند و نتوانستند آن‌طور که طرفداران آن می‌خواستند، اشتغال را افزایش دهند. آن‌ها همچنین حفره‌های زیادی دارند. با این حال اکثر مطالعات تایید می‌کنند که این مقررات ساعات کاری را کاهش داده‌اند.

پول همه‌چیز نیست

رابطه مهم دیگر این است که با ثروتمندتر شدن افراد، معمولا آن‌ها می‌خواهند کمتر کار کنند. مقاله اخیر صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهد که در اروپا، میان سرانه تولید ناخالص داخلی و ساعات کار ارتباط قوی وجود دارد. مردم کشور‌های ثروتمندتر مانند هلند معمولا کمتر از کشور‌های فقیرتر مانند بلغارستان کار می‌کنند.

با این حال، این سوال همچنان باقی است: آمریکایی‌ها از بسیاری از اروپایی‌ها ثروتمندتر هستند، پس چرا آن‌ها همچنان بیشتر کار می‌کنند؟ شاید اوقات فراغت یک مساله کنش جمعی باشد. آمریکایی‌ها ممکن است بخواهند از روسای خود مرخصی‌های طولانی‌تر بگیرند؛ اما نگران هستند که به‌عنوان افراد تنبل دیده شوند.

مقاله‌ای در سال۲۰۰۵ توسط آلبرتو آلسینا از دانشگاه هاروارد و همکارانش استدلال کرد که اتحادیه‌های قوی‌تر اروپا در واقع این مشکل اقدام جمعی را با مبارزه برای مرخصی با حقوق حل کردند که درنهایت قانون شد. آمریکا، با وجود اتحادیه‌های ضعیف‌تر، یکی از معدود کشور‌هایی است که مرخصی با حقوق اجباری ندارد.

دورکاری کار خود را می‌کند

یکی از پیشرفت‌های جدید و جذاب، اختلاف در ساعات دورکاری است. در سال ۲۰۲۳، نظرسنجی جهانی از نهاد‌های کاری نشان داد که کارمندان تمام وقت در آمریکا ۱.۴ روز در هفته از خانه کار می‌کنند؛ درحالی‌که در اروپا ۰.۸ روز این کار را انجام می‌دهند. استفاده از این تقسیم بندی، بر داده‌های ساعات کاری گردآوری‌شده توسط OECD نتیجه قابل توجهی به همراه دارد:

اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها اکنون تقریبا به یک اندازه در محل کار، معادل ۱۳۰۰ساعت وقت می‌گذرانند. به عبارت دیگر، ۱۵درصد اضافی از کاری که آمریکایی‌ها سالانه انجام می‌دهند، اکنون از خانه‌های خودشان یا گاهی اوقات در ساحل و شاید از یک شهر در اروپا انجام می‌شود. آمریکایی‌ها همچنان سخت‌تر کار می‌کنند، اما لذت‌بخش‌تر از گذشته این کار را انجام می‌دهند.