چاله‌های سوخته زغال در مزارع خشک صرم

وارد روستا که می‌شوید،  همه چیز را شهری شده می‌بینید. حتی نمای بعضی ساختمان‌ها. روح سادگی اما هنوز در مردم اینجا هست. «محمد سلمانی» از کاسبان قدیمی این روستاست که می‌گوید: اجداد من تا ۸ نسل این جا زندگی کرده‌اند و جد و پدرم هم سلمانی بودند. او می‌افزاید: این جا حدود ۷۰۰ خانوار زندگی می‌کنند. فاصله‌اش تا قم به ۴ فرسخ نمی‌رسد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

امکانات روستا بد نیست، اما چون آب ندارد و دیگر درآمدی برای مردم نیست، مردها باید بروند بیرون روستا کار کنند و پول دربیاورند تا اینجا خرج کنند.

سلمانی می‌گوید: در گذشته آب بود و مردم کشاورزی می‌کردند و زندگی می‌گذشت، اما اکنون مزرعه‌ها خشک شده و حتی بارندگی‌ها هم نتوانسته شرایط قبلی را برگرداند. اطراف روستا همه بیابان شده. بالای روستا هم انار و انجیر و بادام و گردو داشتیم و درآمد خوبی داشت، اما همه زمین‌ها خشک و بایر شده است. به گفته او، ‌ بیش از ۱۰ سال است که روستای صرم آبی برای کشاورزی ندارد. قنات‌ها همه خشک شدند. در حالی که تا پیش از آن، گرچه چاه نبود اما کشاورزان از همان آب قنات استفاده می‌کردند که دیگر خبری نیست. حتی آنگونه که او می‌گوید، زمانی آب‌های خورآباد و لنگرود در رودخانه هرز می‌رفت، اما دیگر همه خشک شده‌اند. سلمانی می‌گوید: یک مزرعه هست به نام چهل‌بندگان که به اندازه اشک چشم آب ندارد.

مزرعه دیگر به نام مینارده یک چکه هم آب ندارد.  او در مورد وضعیت اشتغال خانوارهای ساکن در روستای صرم اظهار می‌کند: حدود ۲۰ خانوار از بچه‌های این جا خادم حرم حضرت معصومه(س) هستند. یک عده چوب خشک جمع می‌کنند و به زغال تبدیل می‌کنند. این جا درآمد اهالی از زغال است و بعضی‌ها هم گاو دارند. نزدیک‌های سد کبار ۵۰ چاه تولید زغال ایجاد کردند. هر کسی ۲ تا ۳ چاه دارد و برای خودش زغال تولید می‌کند و می‌فروشد. روزانه حدود ۱۰۰ نیسان زغال از این جا بیرون می‌آید. چوب را یا از نجاری‌های شهر می‌گیرند یا خارهای بیابان را می‌کنند. چوب گران شده و زغال را هم باید گران بفروشند، اما درآمدشان بد نیست.

 جریان زندگی

بررسی امکانات روستا حاکی از آن است که شرایط زندگی بد نیست. آب آشامیدنی سالم و بهداشت مطلوب است. مدرسه به اندازه کافی ساخته شده و معابر وضعیت بدی ندارند. پسر بچه‌ای که گوشه‌ای از روستا روی پله خانه در خلوت کوچه کتاب در دست دارد و مطالعه می‌کند، خود را شاگرد کلاس هفتم مدرسه‌ای در روستا معرفی می‌کند که از شرایط تحصیل راضی است و البته نگران است از این‌که می‌خواهند مدرسه را خراب کنند و مجبورند به مدرسه ابتدایی بروند. او می‌گوید: کلاس ما ۲۰ نفره است. کلاس هشتم، ۲۳ نفره است. حدود ۸۶ نفر در راهنمایی هستیم. تفریح و اوقات فراغت خاصی ندارم. پدرم در کار تولید زغال است. برادرم کنکور دارد. پدرم تنهایی می‌رود و چوب می‌خرد و زغال درست می‌کند. ساعت استراحت پس از نهار است و پدر و فرزندی که در حال چیدن شاه توت‌های قرمز و آبدار کنار خیابان هستند. این منظره عجیبی در یک روستا نیست و هیچ روستایی‌زاده‌ای نیست که این صحنه را به خاطر نداشته باشد.

بیکاری؛ مشکل اصلی جوانان

مشکل اصلی این روستا جوانان بیکار است، چراکه کاری نیست در روستا انجام دهند و اگر بخواهند در شهر کار و زندگی کنند، از عهده هزینه‌ها بر نمی‌آیند. برای کشاورزی و باغداری هم آب کافی ندارند. سلامت می‌گوید: از بس بالادست روستا، مرغداری ایجاد کردند و دولت به هرکسی تقاضا داشت پروانه داد، قنات‌های روستا خشک شد و دیگر نمی‌شود کشاورزی کرد. هفت هشت خانوار هم در این روستا دامداری می‌کنند که مشکلات خودشان را دارند. از این روستا حدود ۲۰۰ خانوار به شهر مهاجرت کرده‌اند اما دیگر مهاجرت نداریم. اگر مسئولان مقداری به فکر این جوان‌ها باشند و کاری کنند که در آبادی بیکار نباشد و بتوانند ازدواج کنند، دیگر نیاز نداریم از این روستا به شهر برویم، اما وقتی‌که در فشار باشیم مجبوریم به شهر رفت‌وآمد کنیم تا یک لقمه نان دربیاوریم.

کارگران افغانستانی در سیاه‌چاله‌ها

نان سنتی و محلی همیشه شهرت خود را داشته و علاوه بر قدمت تاریخی در کشور ما، ‌ یکی از خریدهای اصلی شهرنشینان در روستاهاست. «محمد نجاتی» نانوای ۶۶ ساله‌ای است که از باران‌های بهاری امسال خوشحال است و از جاری شدن آب در بعضی قنات‌های روستا خبر می‌دهد. او می‌گوید: یک مزرعه بود که اهالی به آن می‌گفتند چهل بندگان. اما اسم اصلی‌اش چهل بندگاو بوده. یعنی چهل گاو در آن مزرعه کار می‌کردند. اما الان به خاطر بی‌آبی خشک ‌شده است.

قبلاً بیشتر جوان‌ها قالی می‌بافتند اما الان بیشتر مردم این جا کارگر قم هستند و به دلیل بی‌آبی، هرروز تا قم برای کارگری می‌روند. نجاتی از کسانی می‌گوید که در روستا روزگارشان با ساخت و فروش زغال می‌گذرد. او می‌گوید: قبلاً چاه‌ها نزدیک آبادی بود و دودش تا پردیسان هم می‌رفت، اما الان ۷ کیلومتری روستا نزدیک سد کبار زغال می‌سازند. نزدیک ۵۰۰ نفر در روستا امرار معاششان از همین طریق است. او می‌گوید کارگرهایی که زغال را می‌سوزانند و داخل چاه می‌روند افغانستانی هستند. چون ایرانی‌ها حاضر نیستند این کار پر زحمت را انجام دهند. ۵۰۰ نفر از اهالی روستا افغانستانی هستند و هر روز هم به تعدادشان اضافه می‌شود. برای رهن خانه‌های کلنگی ۳۰ میلیون تومان یا بیشتر پول می‌دهند و چند خانواده در یک خانه زندگی می‌کنند.

همین موضوع البته نرخ رهن و اجاره را برای همه بالا برده و برای جوان‌ها مشکل ایجاد کرده است. آنچه در روستای صرم به وقوع پیوسته، ‌ دلیل اصلی مهاجرت و متروکه شدن تدریجی روستاهاست. حالا این مشکلات موجب شکل‌گیری یک شغل آسیب‌زننده شده، در حالی که می‌شد با هدایت مسئولان و استفاده از ظرفیت‌های بومی حرفه‌هایی مانند حصیربافی یا گردشگری که در این روستا ظرفیت آن وجود دارد،  به کسب و کار عمومی مردم تبدیل شود.

درآمدزایی با تولید زغال

«حسن سلامت» ۵۰ ساله و متولد همین روستاست. او هم خود را زغال‌فروش معرفی می‌کند و می‌گوید: کارم هم خرید و فروش است و هم تولید. البته اصل کار را کارگر انجام می‌دهد که افغانستانی است. چوب را از شهر تهیه می‌کنیم، می‌بریم در چاه‌ها. هر ماشین چوب ۵۰۰ هزار تومان می‌شود. با نیسان چوب‌ها را می‌بریم تا مزرعه میرمهدی. چوب‌ها را ته کوره می‌ریزیم و آتش درست می‌کنیم. وقتی گر می‌گیرد و قرمز می‌شود چوب رویش می‌ریزیم تا با دود زغال درست شود. حدود ۵۰ نفر از اهالی در کار زغال هستند.

من خودم ۲۳ سال است که این کار را انجام می‌دهم. این زغال را به تهران و اهواز و آبادان و... هم می‌دهم و اهالی هم هر جا مشتری داشته باشند زغال‌شان را می‌فروشند. او از درآمد این شغل تا ۲ سال پیش راضی بود، اما آن‌گونه که او می‌گوید دست زیاد شده و دلیل این موضوع را البته ناشی از بیکاری می‌داند. سلامت می‌گوید: ما بسته‌بندی نمی‌کنیم. در شهر از ما می‌خرند و بسته‌بندی می‌کنند و به کبابی‌ها و سوپر مارکت‌ها می‌فروشند. اکنون کیلویی ۲۶۰۰ تومان می‌فروشیم. سود اصلی را دلال‌ها می‌برند، اما برای ما هم درآمد دارد.

کد خبر 450290 برچسب‌ها استان قم

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: آب قنات آب آشامیدنی استان قم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۶۳۸۰۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

راه خروج از سیاه چاله جمعیتی قدردانی از جامعه مامایی است

به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، محمد رئیس زاده، با اشاره به خدمات ارزشمند جامعه مامایی کشور، گفت: زیربنای اصلی توسعه پایدار و اقتدار هر کشور تناسب مستقیم با نیروی جوان مولد دارد و حتماً یکی از مؤلفه‌های تقویت جمعیت سالم مولد، عملکرد جامعه عظیم ۷۶ هزار نفری مامایی کشور است. از این منظر جامعه مامایی ارزش بالایی دارد و باید برای تحقق آینده کشور بر روی جامعه مامایی سرمایه گذاری‌های کلان در بعد علمی و کارکردی انجام شود. این سرمایه گذاری‌های کلان لازمه توسعه و تعالی و جوانی جمعیت است. اگر ما می‌خواهیم از سیاه چاله جمعیتی بیرون بیاییم و از آن پنجره طلایی جمعیت استفاده کنیم، حتماً باید قدر جامعه مامایی را بدانیم.

وی به آمار قابل توجه در حوزه جمعیت اشاره کرد و افزود: ما در سال‌های ۹۲ تا ۴۰۰ یک شیب وحشتناک رو به نزول جمعیتی داشتیم. در سال ۹۸ نسبت به سال ۹۷، ۱۲ و ۴ دهم درصد کاهش موالید داشتیم. این کاهش را هنوز داریم اما سرعت شیب کمتر شده است با اقدامات خوبی که در این دولت و با تلاش وزارت بهداشت شده است سرعت نزول کمتر شده است.

رئیس زاده ادامه داد: در ۱۴۰۰، یک میلیون و ۱۱۴ هزار تولد داشتیم. ۱۴۰۱ یک میلیون و ۷۵ هزار و در سال ۱۴۰۲، یک میلیون و ۵۷ هزار. لذا کاهش ۱۴۰۱ نسبت به ۱۴۰۰، ۳ و ۶ دهم بوده اما کاهش ۱۴۰۲ نسبت به ۱۴۰۱ یک و ۶ دهم بود و جلوی سقوط آزاد کاهش موالید گرفته شد.

وی با استناد به آخرین آمار سازمان نظام پزشکی گفت: از ۷۶ هزار جمعیت مامایی کشور تنها ۱۰ درصد آنها پروانه مطب دارند، یعنی ۷ هزار و ۷۱۲ پروانه فعال مامایی داریم. یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های تشویق به فرزندآوری، این است که دوران زایمان و بارداری به تجربه خوشایند و مطمئنی تبدیل شود و هرقدر این تجربه شیرین باشد، تکرار آن محتمل‌تر خواهد بود و جمعیت عظیم جامعه مامایی در ایجاد این تجربه خوشایند نقش مهمی دارند که باید به کار گرفته شوند و این واقعیت‌ها را باید مسئولان کشور بدانند.

رئیس زاده گفت: جشن روز ماما باید یک جشن واقعی افزایش جمعیت سالم و قوی باشد و حتماً ما باید به آینده امیدوار باشیم و موظفیم که به نسل جدید امید و نشاط بدهیم.

انتهای پیام/