بیتفاوتی و واکنش مخرب دولتها به قاچاق زنان و دختران/ آسیبهای جبرانناپذیر روحی و جسمی در بازماندگان قاچاق انسان
تاریخ انتشار: ۱۶ مرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۶۸۴۸۲۹
دولتها و اهداءکنندگان باید اقداماتی مستحکم انجام دهند، سرمایهگذاریهای قابل توجهی را برای نیازهای بازماندگان قاچاق انسان فراهم آورند و به کرامت و حقوق آنها احترام بگذارند. درگیریهای مسلحانه غالبا قاچاقهای موجود را تقویت میکند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از "تیتریک"؛ قاچاق انسان تجارتی پر رونق است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
سازمان بین المللی کار تخمین می زند که حدود 16 میلیون نفر در سراسر جهان به بهانه کار استثمار می شوند و 5 میلیون نفر نیز مورد هدف استثمار اجباری جنسی قرار می گیرند که اکثریت قریب به اتفاق آنها زنان و دختران هستند.
سازمان دیده بان حقوق بشر (hrw) با بسیاری از بازماندگان قاچاق انسان دیدار داشته است. این سازمان در ماه مارس، روندِ سفر زنان و دختران شمال میانمار به چین را مستند کرد. قاچاقچیان با وعده کار آنها را فریب می دهند و سپس آنها را از 3000 تا 13000 دلار به خانواده های چینی که با عدم توازن جنسیتی چین دست و پنجه نرم می کنند و به دنبال عروس برای پسرهای خود هستند، می فروشند.
سازمان دیده بان حقوق بشر طی هفته های آتی، گزارشی مستند از سفرهای زنان نیجریه ای با وعده کار پر درآمد، اغلب در اروپا، که نهایتا به استثمار جنسی و سوء استفاده وحشیانه از سوی قاچاقچیان ختم شده را ارائه خواهد داد.
این سازمان افزود که از تحقیقات خود این را درمی یابد که درگیری مسلحانه غالبا قاچاق های موجود را تقویت می کند و با افزایش نا امیدیِ اقتصادی، تضعیف حاکمیت قانون و کاهش دسترسی به خدمات اجتماعی و حمایت از خانواده منجر به آسیب پذیری زنان و دختران در برابر استثمار می شود.
به عنوان مثال، نزدیک به یک دهه در شمال نیجریه بین شورشیان بوکوحرام و نیروهای دولتی درگیری وجود داشته است. این گروه مسلح زنان و دختران را ربوده، آنها را مجبور به ازدواج با اعضای خود کرده و زندگی آنها را به بردگی داخلی، کار اجباری و برده داری جنسی محدود می کند.
به نظر می رسد که توقف قاچاق زنان و دختران و ارائه حمایت و خدمات صحیح به قربانیان برای بسیاری از دولت ها از اولویت پایینی برخوردار است. لازمه ی واکنش های مؤثر در برابر قاچاق مرزی، همکاری مؤثر بین المللی با عوامل اجرای قانون و ارائه دهندگان خدمات است و بسیاری از دولت ها در این زمینه ناموفق عمل می کنند.
آنها با چالش های هماهنگی، مشکلات تدارکاتی، موانع کلامی، پویایی سیاسی، فساد و بی تفاوتی به خشونت علیه زنان از حرکت بازداشته می شوند. در طول درگیری های مسلحانه وقتی منابع، اندک و نیازهای بشردوستانه بسیار هستند، بازماندگان قاچاق اغلب از محدوده ی کمک های موجود خارج می شوند.
زندگی برای بازماندگان قاچاق بسیار سخت است. زنان و دخترانی که از سوء استفاده فرار می کنند به همان شرایط نا امید کننده ای که در وهله اول آنها را آسیب پذیر کرده بازمی گردند، اما پس از فرار به کشور خود متحمل مشقت اضافی می شوند. لکه ننگ این سفر بارها دامان آنها را می گیرد یا به خاطر بی پول بازگشتن به کشور سرزنش می شوند. آنها اغلب صدمات جسمی و آسیب روحی ویرانگری که می تواند برای همیشه همراه آنها باشد را تجربه کرده اند.
سازمان دیده بان حقوق بشر با زن 50 ساله ای که در سن 15 سالگی (سال 1986) به عنوان عروس از میانمار به چین قاچاق شد و 1 سال در آن شرایط ماند، مصاحبه کرد. وی گفت که پس از فرار بسیار پریشان بوده و به خاطر افسردگی شدید و خودداری از غذا خوردن تقریبا 2 بار مُرده است.
این زن در پاسخ به این سؤال که این علائم چه مدت ادامه داشت، گفت: "تا همین حالا. من هنوز ترس و شوک را احساس می کنم. این یک ضربه است."
بازماندگان قاچاق ممکن است به دلیل وسعت مشکلات حاصل از جراحات سوء استفاده های جنسی و سلامت اعضای تناسلی از جمله؛ سقط جنین به خاطر بارداریهای ناخواسته حاصل از تجاوز، به مراقبت های پزشکی فوری نیاز داشته باشند.
به گفته این سازمان، کسانی که نمی توانند به خانواده های خود که در قاچاق آنها مشارکت داشتند، بازگردند به پناهگاه نیاز دارند. آنها به منظور اطمینان خاطر از اینکه سیستم عدالت که غالبا قربانیان قاچاق را سرخورده می کند، مسئول پاسخگویی به احتیاجات و جبران خسارت آنها است نیاز به مساعدت قانونی دارند.
این خدمات به ندرت در دسترس و کافی هستند. ما همچنین شاهد واکنش های مخربی از سوی دولت ها اعم از؛ رفتار با قربانیان مانند متجاوزان مهاجرت، زندانی و تبعید کردن آنها بوده ایم. مقامات در برخی موارد، بازماندگان را به پناهگاه های محصور محدود می کنند، آنها را به اجبار تحت بازجویی و بازرسی های تهاجمی قرار می دهند و سیاستگذاران هیچ تمایزی بین قربانیان قاچاق و کارگران جنسی قائل نمی شوند.
اما در میانمار و نیجریه با وجود منابع اندک، شاهد تلاش قهرمانانه ی گروه های محلی برای کمک به بازماندگان قاچاق و خانواده های آنها بوده ایم. اهداء کنندگان و دولت ها باید از گروه هایی که این شرایط را تغییر می دهند، حمایت کنند.
طی سال های اخیر به سبب تعهد برخی از دولت ها و اهداء کنندگان، توجه به قاچاق انسان افزایش یافته است. اما بازماندگان قاچاق به چیزی بیشتر از تعهد نیاز دارند.
دولت ها و اهداء کنندگان باید اقدامات مستحکمی انجام دهند، سرمایه گذاری های قابل توجهی را برای نیازهای بازماندگان قاچاق فراهم آورند و به کرامت انسانی و حقوق آنها احترام بگذارند.
انتهای پیام/
منبع: دانا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۶۸۴۸۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
وجود ۷ هزار نقطه بیدفاع شهری در اصفهان
خبرگزاری مهر- گروه استانها- عاطفه قلع ریز: شورای اسلامی شهر اصفهان اخیراً آمار نقاط جرم خیز یا همان نقاط بی دفاع شهری اولویت دار اصفهان را بالغ بر یک هزار نقطه اعلام کرده است که پیش از این آمار این نقاط به صورت تفکیک شده نزدیک به ۷ هزار نقطه اعلام شد.
رصدخانه فرهنگی اصفهان بالاترین نقاط جرم خیز یا همان بی دفاع شهری را در اصفهان به ترتیب در منطقه (سه، چهار، پنج، یک و دو) اعلام کرده که نشان از درگیری مناطق برخوردار شهر اصفهان با بالاترین میزان جرم و آسیبهای اجتماعی است.
اصفهان طی سالهای اخیر اصفهان به دلیل رشد و گسترش فیزیکی و جمعیتی از یکسو و فرسودگی و تخریب مناطق قدیمی از سوی دیگر با رشد نقاط جرم خیز یا همان بی دفاع شهری مواجه است.
نقاط بی دفاع شهری در مناطق مختلف اصفهان باعث شده که بخشهایی از شهر خالی از سکنه شوند و مناطقی را برای حضور مجرمان و فرار سرمایهگذاران آماده کردهاند.
فرزانه کلاهدوزان، رئیس کمیسیون ویژه خانواده، بانوان و جوانان شورای اسلامی شهر اصفهان با اشاره به اینکه ۸۰۰ نقطه بی دفاع شهری شناسایی شده است، افزود: عدم رویتپذیری، محاط بودن و نبود فرصت نظارتی، خلوتی و تاریکی، بی ثباتی و ناپایداری جمعیت، ازدحام و تراکم جمعیت، فرسودگی و آشفتگی فضا خصوصیت اصلی فضاهای بی دفاع شهری و فقدان عنصر نظارت اجتماعی است.
وی توضیح داد: فضاهایی که در آن رفت و آمد کم است (روز یا شب) یا در صورت استمداد احتمال یا امکان کمک رسانی به فردی که مورد تهاجم واقع شده کمتر است، جسارت بیشتری را به مجرمان برای ارتکاب جرم میدهد.
لزوم توجه شهرداری به رفع نقاط بی دفاع شهری اصفهان
این عضو شورای اسلامی شهر اصفهان تصریح کرد: فضاهای بیدفاع مناسبترین نقطه برای مزاحمان و مجرمان هستند، فضاهای اطراف تقاطع بزرگراههای درون شهری، اطراف و زیرپلهای درون شهری کم رفت و آمد (بدون کاربری اجتماعی)، فضاهای مجاور ساخت و سازیهای نیمهکاره و به ویژه رها شده، این فضاها اغلب جایگاه امنی برای خلافکاران است و طبعاً کمینگاه مناسبی برای آنکه در ساعات کم رفت و آمد مورد استفاده برای حمله قرار گیرد.
وی با بیان اینکه اطلاعات مناطق بی دفاع شهری از ۱۳۷ استخراج و در کمیسیون ویژه بانوان شورا مورد بررسی قرار گرفت، ادامه داد: زنان و کودکان بیشترین قربانیان این نقاط هستند و سه ارگان خدمات شهری، محیط زیست، معاونت تخلفات شهری و زیباسازی شهرداری اصفهان در عدم شکل گیری نقاط بی دفاع شهری و رفع این نقاط نقش پررنگتری دارند.
کلاهدوزان با اعلام اینکه سازمان زیباسازی شهری از طریق المانهای نوری باید نقاط تاریک شهر که محلی مناسبی برای جرم خیزی شده را رفع کند، گفت: همچنین معاونت تخلفات شهری با حصارکشی دورتادور ساختمانهای نیمه کاره میتواند از تبدیل شدن آن به یک مکان جرم خیز ممانعت کند.
ستاره عباسی، محقق و پژوهشگر آسیبهای اجتماعی در اصفهان که بیش از یک دهه است منحصراً در این عرصه مشغول به کار است با اعلام اینکه هر روز به جمعیت بانوانی که دچار آسیب شدهاند افزوده میشود به خبرنگار مهر گفت: با توجه به روند رو به افزایش آنها مکان برای نگهداری این زنان دیده شده که با ایجاد یک مکان امن از آسیب دیدن بیشتر آنها ممانعت شود.
دستگاههای دولتی در کارگروه آسیبهای اجتماعی فقط حاضری میزنند
وی با بیان اینکه در حالی کارگروه آسیبهای اجتماعی در استانداری اصفهان با حضور نمایندگان دستگاههای مختلف برگزار میشود، تصریح کرد: بیش از یک سوم دستگاههای حاضر در این کارگروه اقدامی برای رفع آسیبهای اجتماعی نمیکنند، طی مطالعهای که بر روی این زنان صورت گرفت بسیاری از آنها به دلیل نداشتن یک حامی مالی، بی خانمانی و بی کسی در یک مقطعی دچار آسیب شدهاند.
این محقق گفت: اگر چه تاکنون این افراد را برای تأمین مالی به ارگانهای مختلف برای اشتغالزایی معرفی کردهایم اما چون دستمزد پایین دریافت میکردند با ساعات کاری بالا، ماندگاری این افراد در این مشاغل به چند روز ختم میشد.
لزوم اصلاح قوانین برای کاهش جمعیت زنان آسیب دیده اصفهان
وی خاطرنشان کرد: غالب این بانوان دچار آسیب، متأهل هستند که از سوی خانواده در یک دورهای طرد شده اند یا از خانوادههایی با سطح مالی پایین هستند و یا در مواردی به اجبار دچار آسیب شدهاند.
این پژوهشگر افزود: زنان آسیب دیدهای نیز هستند که با حمایت و نگهداری آنها توانستهاند مسیر درست زندگی را پیدا کنند و بیش از ۴ سال در فضایی که با همکاری شهرداری اصفهان و استانداری در اصفهان ساخته شده، نگهداری شوند.
وی در پاسخ به این سوال که چه باید کرد که از جمعیت این زنان کاسته شود، ادامه داد: غالب این زنان کسانی هستند که همسران آنها به دلایل مختلفی در زندان به سر میبرند یا به دلیل قاچاق مواد مخدر اعدام شدهاند؛ اگر مسؤولان امر تمهیداتی بیندیشند مردان به دلیل بدهی سالها در زندان نباشند و زنان دارای فرزند برای تأمین مخارج دچار آسیب نشوند میتوان نسبت به کاهش این آسیب امیدوار بود.
به گفته عباسی زنان آسیب دیده و در معرض آسیب اصفهان اصلاً شرایط مناسبی ندارد و اصفهان مقری شده برای گم شدن در جامعه که این زنان از شهرهای دیگر به آن پناه میآورند و آمار در این خصوص نگران کننده است.
وی ادامه داد: موضوع زنان و سکونتگاههای غیررسمی یا فضاهایی که تعریف جدی از رفع مشکلات اجتماعی ندارد، مسئله مهمی است که باید به آن توجه ویژهای داشت.
این کارشناس آسیبهای اجتماعی افزود: افرادی که در این مناطق زندگی میکنند از امنیت روانی، اجتماعی، اقتصادی و … برخوردار نیستند که همین موضوع آسیبی به ساکنان چنین مناطقی وارد میکند.
جمعیت اصفهان در یکصد سال اخیر از هشتاد هزار نفر به بیش از دو میلیون و ۵۰۰ هزار نفر رسیده است. این میزان از صنعتیشدن افسارگسیخته و شهرنشینی بدون شهرگرایی و توسعۀ پایدار سبب ایجاد محلههایی شده است که میتوان آنها را محلههای فوق بدخیم یا نقاط بی دفاع شهری نامید؛ محلههایی که در آنها بستهای از آسیبهای اجتماعی بههمراه جرایم خشن و احساس امنیت پایین وجود دارد. در کنار این مسائل، فقر، بیکاری، وجود بافتهای فرسوده و امکانات ناچیز رفاهی و خدماتی، هرگونه امید به بهبود وضعیت آنها را از بین برده است و به نوعی در بافت مرکزی شهر اصفهان شاهد محلههای خالی از سکنه هستیم.
محلات بیدفاع شهری که امروزه شورا و شهرداری اصفهان را بر آن داشته است که نگاه ویژهتر و جدی تری به این مقوله داشته باشند و در همین ارتباط کمیسیون ویژه خانواده و زنان و جوانان از یکسال گذشته تشکیل شده که ضمن هویت بخشی به این اقشار، شهری امن را برای طبقات در معرض آسیبهای اجتماعی شکل دهد.
کد خبر 6091772