امر جنسی در ایران ما مسأله است اما بحران نه

قسمت هفتم فصل سیزدهم مجله تصویری علوم انسانی «زاویه»،‌ چهارشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۸ به یکی دیگر از موضوعات روز جامعه یعنی «زیست جنسی» اشاره داشت و محمدتقی کرمی و سیدعلی آذین،‌ به این سوال که نهاد علم برای بهبود زیست جنسی در ایران چه ایده‌ای دارد پاسخ دادند.

سیدعلی آذین در ابتدای این برنامه گفت: بحث جنسینگی (Sexuality) امری پیچیده است و در ابتدا باید پیچیدگی این مفهوم را بپذیریم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

زیست جنسی بحثی کاملاً بین رشته ای است. ابعاد پزشکی، اجتماعی و ... در این حوزه از هم جدا نیستند. یکی از آسیب های این عرصه این است که آن چه خودمان می بینیم را به کل جامعه تعمیم دهیم.

عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی افزود: برای تسلط نسبی به امر جنسی در جامعه مان باید حتماً داده های پژوهشی را در این عرصه جدی بگیریم. علی رغم همه عدم پشتیبانی ها در این زمینه، کارهای خوبی انجام شده است. اگر آن ها را به صورت فراتحلیل و نتیجه گیری های سیستماتیک، بدون دادن جهت گیری دلخواه مان به این پژوهش ها بررسی کنیم، می توانیم به تصویری از فضای زیست جنسی در جامعه مان برسیم.

این متخصص پزشکی اجتماعی ادامه داد: فاصله نسلی امروز به ۵ سال رسیده است. یعنی فردی که ۵ سال بعد به دنیا می آید با فردی که امروز به دنیا می آید دنیایی کاملاً متفاوت دارد. حتی در مورد سالمندان مان این مسایل با تغییر و تحول رو به رو بوده اند. اگر تصور کنیم که جامعه ما از لحاظ زیست جنسی همان جامعه ۱۰ سال پیش است خودمان را فریب داده ایم. دلیلی ندارد فکر کنیم وضعیت ما با بقیه جوامع بشری متفاوت است. اگر تصور کنیم می توانیم دیواری بین خودمان و دنیا بکشیم و یا این که به خاطر فرهنگ مان در این مسایل واکسینه هستیم اشتباه کرده ایم.

محمدتقی کرمی سپس گفت: مراد از زیست جنسی مجموعه ای از رفتارها، ارزش ها، هنجار ها، تخیل ها و نمادسازی هایی است که پیرامون سائق جنسی شکل می گیرد و جنبه اجتماعی پیدا می کند. درباره وضعیت جنسی در ایران ۳ رویکرد وجود دارد. یک رویکرد تحت عنوان «انقلاب جنسی» از آن یاد می شود. گروهی دیگر «بحران جنسی» را به کار می برند. تفاوت انقلاب و بحران در این است که در انقلاب ارزش های پیشین واژگونه می شود و ارزش های جدید به وجود می آیند. اما بحران به ما می گوید ارزش ها هستند، اما در جامعه میدان تعین و تجسد پیدا نمی کنند و جامعه درگیر این است که چگونه می تواند ارزش هایش را به میدان بیاورد.

دانشیار مطالعات زنان دانشگاه علامه طباطبایی و مرکز تحقیقات زنان و خانواده افزود: رویکرد سوم و اعتقاد من این است که در وضعیت «تحول زیست جنسی» ایرانیان هستیم. تحول متکثر است یعنی هم ارزش های پیشین هستند و هم ارزش های جدید و هم جریان اصلی داریم که همچنان در آن ها ازدواج، خانواده و پاکدامنی ارزش مسلط است و اگر در خرده گروه هایی تفاوت هایی به وجود آمده به عنوان آنومی (ناهنجاری) تلقی می شود.

وی سپس خاطرنشان کرد: ما ارزش های پیشین را داریم اما نه به این معنا که همچنان به سیاق گذشته هستند. در سیاست گذاری فرهنگی یکی از چیزهایی که باید مدنظر ما باشد این است که ما نباید جامعه ایرانی را کل گرایانه فهم کنیم. به این معنا که کلاً خوب است یا کلاً بد است.

ما در جامعه ایرانی با تکثر و سیّالیت گفتمان ها و زیست ها مواجهیم. ما در جامعه مان یک جریان عامی داریم که جریان جهانی است و طی این جریان گسترش جوانی را شاهد هستیم. در این راستا وزارت ورزش و جوانان سن جوانی را از ۲۹ سال به ۳۵ سال افزایش داد.

علی آذین در ادامه عنوان کرد: از کلمه بحران جنسی خوشم نمی آید چون در این صورت برای مدیریت آن به سراغ روش های مدیریت بحران خواهیم رفت. از طرفی ممکن است تعریف مان از واژه بحران متفاوت باشد. بحران یعنی این که از وضعیت موجود برداشت درستی نداریم و نمی دانیم به چه سمتی پیش می رویم. جامعه ایرانی واقعاً متکثر است و چون ما یک کشور بزرگ با تنوع قومیتی زیاد هستیم این بزرگی باعث یک سری سوء تفاهم ها می شود.

وی سپس گفت: به عنوان مثال در روزهای آینده با محرم مواجه می شویم و می بینیم که چهره شهر عوض می شود و برخی تصورشان این می شود که مردم هنوز به مسایل دینی تعلق دارند. چند وقت بعد در تعطیلات می بینیم که بسیاری از مردم به آنتالیا می روند و در آن جا شاهد هستیم اکثر افراد ایرانی هستند و این تلقی پدید می آید که مردم همه به این سمت کشیده شده اند.

یا در ایام چهارشنبه سوری تصور کنیم مردم به سنت های ایرانی خیلی پای بند هستند. افرادی که این گونه قضاوت می کنند دچار خودهمه‌پنداری هستند. اگر متولیان و سیاست گذاران بخواهند این گونه نگاه کنند آن وقت دچار مشکل خواهیم شد.

علی آذین در ادامه اظهار داشت: امروز سیاست گذار ما با نیازهای واقعی جامعه بیگانه است. ایدز و بیماری های منتقل شونده از طریق تماس جنسی امروز به شدت با گذشته متفاوت است. اما حساسیت نسبت به این موضوع در سیاست گذاران ما نیست. حتی گاهی گفته می شود اصلاً نامی از این بیماری ها نیاوریم و ما اصلاً در این زمینه ها مشکلی نداریم. اگر امروز این مسایل را جدی نگیریم و خود را به تغافل بزنیم در آینده با مشکلات زیادی مواجه خواهیم بود.

محمدتقی کرمی گفت: صورت بندی واژه تحول و واژه تکثر مهم است. ما جامعه متکثری داریم که تقریباً همه آحاد آن دچار بازاندیشی در باب خود، معنا و جامعه شده اند. این یعنی نگاه درجه دوم و تاریخی داشتن به این قبیل مسایل. این بازاندیشی، امر مشترک گروه های متکثر جامعه ماست.

با تعریف آقای دکتر آذین درباره بحران مخالفم. بحران یعنی یک مسأله ای ایجاد می شود که موجب می شود شما مسایل دیگر خود را کنار بگذارید. امر جنسی امروز در جامعه ما مسأله است اما ما در مرحله بحران نیستیم. به این معنا که بخشی از جامعه ما هنجارها را پاس نمی دارد و بخش دیگر نگران است که خودش آسیب ببیند.

وی سپس عنوان کرد: ما در این زمینه ها ممکن است اطلاعات دقیقی نداشته باشیم اما یک شهود جمعی داریم. جامعه ما به لحاظ زیست جنسی به شدت در حال تحول است اما این به این معنا نیست که الان هنجار مسلط، ازدواج و خانواده نیست.

ما در مسیر لرزیدن ارکان این خیمه هستیم اما جامعه به طور متکثر دارد به حیات خود ادامه می دهد. مدخل بحث آقای دکتر آذین مسایلی مثل ایدز و سلامت است. اما بحث من متفاوت است. به عقیده من آن سوژه بازاندیش که عرض کردم، آن قدر اطلاعات دارد که بتواند خود را از این مسایل حفظ کند. مسایل افراد معتاد که این گونه اطلاعات را ندارند را نباید به همه معتادان تعمیم دهیم.

علی آذین در ادامه گفت: با موضوع بازاندیشی موافق هستم و صرف نظر از نتیجه آن، این بازاندیشی را مثبت می دانم. حوزه سلامت به این دلیل از مسایل اجتماعی قابل تفکیک نیست که رفتارهای اجتماعی مردم با پیامدهای پزشکی همراه است. رشته پزشکی اجتماعی به همین دلیل ایجاد شد.

آقای دکتر کرمی گفتند افراد معتاد که به دلیل عدم آگاهی دچار ایدز و بیماری های مختلف می شوند تعدادشان آن قدر نیست که مسأله ما باشند. مشکل ما این است که همین افراد آگاهی های لازم را نسبت به این مسایل ندارند. چه کسی باید این آگاهی را به این ها بدهد؟

وی افزود: چرا ما این قدر نگران نوجوانان و جوانان مان هستیم؟ این به خاطر مراحل رشد و تکامل جنسی است که افراد طی می کنند. نوجوان در اوج هیجانات و سلائق جنسی است. در عین حال در اوج استقلال طلبی خودش است. همچنین نوجوان به صمیمیت نیاز دارد و اگر نتواند این صمیمیت را در خانواده پیدا کند برای یافتن آن به سمت دیگر سوق پیدا می کند.

مغز بشر هنوز در حال تغییر فیزیکی است و نمی توانیم بر اساس نظریه رشد پیاژه به انسان امروز نگاه کنیم. امروز نمی توانیم این گونه فکر کنیم که بچه را چشم و گوش بسته بار بیاوریم و اصلاً راجع به این مسایل با او صحبت نکنیم این بچه آسیب کمتری دچار می شود.

در ادامه حبیب رحیم پور ازغدی، مجری کارشناس برنامه این سوال را طرح کرد که به نظر می رسد سیاست های رسمی در کشور ما برای بازه نوجوانی هیچ ایده ای ندارد و فقط دعوت به خویشتن داری می کند. آیا این سیاست موفق است؟

محمدتقی کرمی گفت: ابتدا یک نکته را عرض کنم و بعد به سوال شما بر می گردم. نگاه کلینیکال و پزشکی در مورد امر جنسی در ایران در عین حالی که لازم است، رهزن است. ما بحث بیماری های مقاربتی را داریم و نهاد و بودجه هم در این زمینه داریم و باید هم به این مسایل بپردازیم. اما نهاد بهداشت در ایران مسأله جنسی را به بهداشت جنسی فرو می کاهد.

علی آذین در واکنش گفت: مسأله کودک آزاری آیا امروز یک مسأله اجتماعی در جامعه ما هست یا خیر؟

محمدتقی کرمی گفت: بله اما نکته اصلی اینجاست که فرض کنید این نکته مطرح شد که فاصله بلوغ و ازدواج در جامعه ما ۱۰ سال است و نسل مجرد ما خیلی به نجارتر از نسل متأهل ما هستند. در بحث دلگی جنسی وقتی با خانم هایی که در معرض خدمات جنسی هستند صحبت می کنید می گویند بیشترین مراجعه کننده به ما مردان متأهل هستند. این خیلی معنا دارد. ما دچار تیره بودن فضای تحول امر جنسی هستیم.

وی اضافه کرد: انگاره های خطایی درباره امر جنسی وجود دارد که میانسالان ما این انگاره های خطا را از جوانان جدی تر گرفته اند. یکی از انگاره ها این است که امر جنسی باید آزاد باشد و دائماً پاسخ بگیرد. پیام های فضای مجازی را ببینید تماماً در همین راستا است.

هیچ کس ما را به صیانت جنسی، خودداری، تمرین اخلاقی و سلوک اخلاقی معطوف به نیروی جنسی فرا نمی خواند. ما نمی خواهیم به اصالت خودمان در فهم مسأله جنسی برگردیم. یکی از جاهایی که نمی خواهد برگردد دانشگاه است.

علی آذین سپس گفت: چیزی که آقای دکتر اشاره کردند مسأله جدیدی نیست. اگر به سال های ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۰ میلادی در آمریکا بنگرید می بینید که همین حرف ها وجود داشته است. در سیاست گذاری شان به این نتیجه رسیدند که این باورهای غلط را از بین ببرند.

مجری کارشناس برنامه در ادامه این سوال را مطرح کرد که جامعه هدف ما این سوال را دارد که در بازه زمانی ۱۴ تا ۲۸ سال حقوق جنسی من چه می شود؟ یعنی دارد حق جنسی خود را مطالبه می کند.

علی آذین در پاسخ گفت: در این باره اول جامعه شناسان و در درجه بعد سیاست گذاران و متخصصین علوم دینی باید پاسخ بدهند. به هر حال اگر ما محدودیت هایی در این حوزه داریم به دلیل آن نظام ارزشی است که بخش بزرگی از آن را دین دارد پوشش می دهد.

محمدتقی کرمی در واکنش گفت: اتفاقاً من همین جای بحث را زاویه دارم. آکادمی وقتی به تحلیل امر جنسی می رسد و با این سوال مواجه می شود که برای ۱۴ تا ۲۸ سال چه حرفی دارید این جا بلافاصله جاخالی می دهد و می گوید ما با نهاد دین یک مشکل داریم. یعنی گویی این مسأله من نیست و مسأله نهاد دین است. این مسأله جامعه ماست و اتفاقاً یکی از جاهایی که باید درباره اش حرف بزند دانشگاه است. اگر یک روحانی در این زمینه حرف بزند می گویید شما که متخصص این حوزه نیستید.

علی آذین سپس اظهار کرد: ما این حرف ها را زده ایم اما سیستم نمی خواهد این حرف را بپذیرد. وقتی می گوییم ما یک جامعه متکثر هستیم بالاخره ما باید بپذیریم وقتی افراد به این سنین می رسند همه افراد جامعه یک نسخه را انتخاب نمی کنند. آن چه که برای من مهم است این است که این مراحل با کمترین آسیب حل شود.

ما می توانیم فرهنگ سازی کنیم و آموزش بدهیم اما نهایتاً آن کسی که برای خود تصمیم می گیرد خود افراد جامعه اند. ما باید برای اقشار مختلف نسخه هایی داشته باشیم که متضمن چیزهایی باشد که برای همه مردم اصل است. مثل این که آسیب به خود و دیگران نزنند و مفاهیمی مثل اخلاق و تعهد حتی برای کسانی که به دین اعتقاد ندارند.

محمدتقی کرمی در پایان عنوان کرد: ورود حکومت به این حوزه را به صلاح نمی دانم. حکومت باید سیاست گذاری، زمینه سازی و هدایت کند و خانواده باید مهم ترین متولی زیست جنسی باشد. نهاد دانشگاه در بحث مسأله جنسی دچار یک لکنت و بی زبانی شده است.

حکومت در بحث سیاست گذاری جنسیتی گاهی غلط عمل کرده و تغافل های بیجایی کرده و آمارها را ندیده است. اما بحث من این است که دانشگاه ما دارد از بار مسئولیت شانه خالی می کند. دانشگاه باید برای مسلط شدن فرهنگ عفاف و ازدواج مسئولیت های خودش را انجام دهد./ مهر

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۸۶۱۴۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نگران آینده پزشکی ایران هستم/ بحران پرستاری سراغ پزشکی خواهد آمد

به گزارش خبرگزاری مهر، علی جعفریان، در سخنرانی که در چهل و پنجمین کنگره جامعه جراحان ایران داشت، با بیان اینکه حوزه پزشکی به سه دلیل باعث افتخار برای کشور شده است، گفت: یکی اینکه جامعه پزشکی پیوسته به دنبال پیشرفت بوده است، دوم اینکه همه به دانش آموختگان جامعه پزشکی نیاز داشتند و سوم، مداخله دولت در آن کم بوده یا توانایی دخالت نداشته است. از روزی که حاکمیت و دولت در این مسیر مداخله کردند به عنوان مثال تعیین تعرفه‌های پزشکی، مشکلات جدی به وجود آمده است.

وی افزود: افزایش ظرفیت پذیرش دانشجو مهم نیست، چون در این شرایط با پول مردم برای کشورهای حوزه خلیج فارس، اروپا، کانادا و استرالیا پزشک تربیت می‌کنیم و نتیجه آن مهاجرت خواهد بود.

جعفریان ادامه داد: هیچ تعهدی نیز برای عدم خروج آنان وجود ندارد، حتی جریمه و تعیین تعرفه نقدی کارساز نیست چون در نهایت امکان خروج قاچاقی پیدا می‌شود. راهکار این است که محیط کار فعالیت و معیشت برای جامعه پزشکی به طور متعارف و منطقی درست شود. یکی از ابزارها واقعی سازی تعرفه است که متأسفانه اختیار تعیین آن از وزارت بهداشت گرفته شد و به دولت رسید در نهایت شاهد پایین‌ترین حق ویزیت در کشورمان در مقایسه با کشورهای منطقه و جهان هستیم.

وی افزود: ویزیت دو سه دلاری پزشک ایرانی در مقایسه با کمترین حق ویزیت پزشکان منطقه که ۱۵ دلار است. این پزشک وقتی مهاجرت کند همین ویزیت سه دلاری (کمتر از دویست هزار تومان در ایران)، به یک پزشک ایرانی در کشورهای حوزه خلیج فارس ۳۰ دلار پرداخت می‌شود. کمبود پزشک در این کشورها باعث می‌شود تعرفه بالا برود چون طبابت و اشتغال در حرفه‌های وابسته پزشکی یک کار سخت و با مسئولیت بالا است.

جعفریان گفت: مسئولیت و دشواری شغلی یک پزشک با یک نفر بلاگر تفاوت دارد. همه نقاط دنیا به دنبال نیروی کار است و این یک چالش جهانی محسوب می‌شود. چرا آلمان این حجم تقاضای نیروی کار دارد، چون کمبود دارد. نکته اینکه از پرستاران ایرانی برای کار در آلمان فقط آشنایی با زبان آلمانی درخواست می‌شود، چون کمبود دارند.

وی افزود: این چالش یعنی کمبود پرستار در کشورمان جدی است و الان بسیاری از بخش‌های درمانی آماده بهره برداری، به دلیل نبود پرستار همچنان تعطیل است. این بحران در آینده نزدیک به سراغ برخی رشته‌های پزشکی خواهد رفت و روزی می‌رسد که حتی متخصص بیهوشی برای شروع یک عمل جراحی نداشته باشیم و با مدلی که مدیریت می‌شود همانند دهه شصت دچار کمبودهایی خواهیم شد. ولی اگر فضا مساعد شود همه نیروهای انسانی جذب خواهند شد.

فقدان انگیزه برای گرایش به رشته‌های پزشکی

جعفریان گفت: رشته‌های رزیدنتی چرا باید ظرفیت خالی داشته باشند؛ یک زمانی رقابت‌ها فوق العاده سخت و دشوار بود ولی الان برخی رشته‌ها فاقد متقاضی است. تخصص‌های اطفال، طب داخلی، طب اورژانس و بیهوشی در سال‌های اخیر اصلاً متقاضی نداشته است. وقتی طب اورژانس متقاضی ندارد در اصل آینده این رشته تعطیل است و افزایش ظرفیت پذیرش معنایی ندارد. در رشته‌های جراحی عمومی، نورولوژی (مغز و اعصاب)، کاردیولوژی (قلب و عروق) که از رشته‌های پر طرفدار است، امسال ظرفیت خالی داشتیم و متقاضی وجود نداشت.

وی افزود: چالش جذب نیروی انسانی است و با این نسل جدیدی که داریم چالش‌ها عمیق‌تر خواهد شد. الان فلوشیپ جراحی عروق در دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور با ظرفیت خالی روبرو شده و تمایلی به تحصیل در این رشته وجود ندارد. آیا کشور به جراح عروق احتیاج ندارد، این رشته پر دردسر و پر زحمت با اورژانس زیاد ولی با درآمد پایین است، چرا و با چه انگیزه یک پزشک باید به این رشته ورود کند، به جای آن با مدرک پزشکی عمومی خود به جراحی و مداخلات زیبایی گرایش پیدا می‌کند چون بدون دغدغه و دردسر درآمد خوبی خواهد داشت. تا زمانی که هر چیزی در جایگاه خود قرار نگیرد، امکان مقابله و برخورد با رفتارهای غیر عرف و نا معمول در این حوزه برقرار نخواهد شد. راهی بجز تبعیت از مسیری که همه دنیا در آن قرار گرفتند و موفق شدن وجود ندارد.

چالش مهم حوزه بهداشت و درمان

دبیر علمی کنگره جامعه جراحان ایران گفت: بعد از چالش نیروی انسانی، چالش مهم بعدی دارو و تجهیزات پزشکی است. به دلایل تحریم‌ها و از نظر تأمین منابع مالی مشکلاتی وجود دارد. حتماً دیدید که هر چند وقت، یک یا چند دارو کمیاب می‌شود؛ حتی داروی ایرانی که قبلاً در کشور تولید می‌شد ولی اکنون به دلیل نبود مواد اولیه با مشکل تولید مواجه شده است. یکی از داروهای مهم و کاربردی در بخش پیوند "فیبرینوژن" است که متأسفانه از چندین ماه پیش موجود نداریم. این به قیمت جان بیمار تمام می‌شود، چون اگر یک بیمار مشکل انعقادی داشته باشد و داروی فیبرینوژن در اختیار نداشته باشیم، متأسفانه فوت خواهد کرد. جایگزین مناسب و مؤثری به اندازه فیبرینوژن وجود ندارد. به عنوان مثال داروی دیگری در دنیا وجود دارد که اگر قبل از پیوند به بیمار تزریق کنیم، احتمال خطر نارسایی کلیه را پایین می‌آورد (برای مهار سیستم ایمنی) ولی متأسفانه ۱۰ سال است که نتوانستم این دارو را در ایران تهیه کنم و همیشه هم بهانه‌ای وجود دارد. این دارو با فناوری بالا تولید می‌شود و شاید تولید داخلی آن در ایران صرفه اقتصادی ندارد، چون حجم بالایی در کشور نیاز نداریم. گاهی اوقات متعاقب پیوند کبد به دلیل مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، کلیه‌ها نارسا می‌شود و کار به دیالیز و حتی مرگ می‌انجامد و اگر این دارو قبل از پیوند مصرف شود جلوی مرگ را خواهد گرفت.

وی افزود: اگر تجهیزات پزشکی مورد استفاده، خراب شود الان من نمی دانم می‌توانیم مجدد تعمیر یا جایگزین آن را خریداری کنیم. یک دستگاه "اکارتور" داریم که برای باز کردن قفسه سینه جهت انجام پیوند کاربرد دارد و چندین سال پیش با قیمت ۱۲۰ هزار دلار برای بیمارستان خریداری کردیم. این وسیله تا پنج سال پیش با همین قیمت در ایران موجود بود ولی الان هرچه پیگیر آن هستیم پیدا نمی‌شود.

جعفریان ادامه داد: اگر دستگاه MRI بیمارستان خراب بشود با این تعرفه‌ها و مبالغ دریافتی، امکان تعمیر دشوار و خرید مجدد یا جایگزینی مقدور نخواهد بود. این دستگاه بعد از پنج شش سال استفاده، خراب خواهد شد و باید جایگزین شود؛ سوال من این است آیا در هنگام تعیین تعرفه‌ها چنین نکته‌ای مورد توجه قرار گرفته است، بی شک این تعرفه‌ها پوشش نمی‌دهد.

هشدار؛ آنچه در طولانی مدت به دست آوردیم از دست می‌دهیم

وی افزود: با توجه به این نکات و برخی دیگر از مشکلات حوزه سلامت، اگر به فکر نباشیم بی شک پیشرفتی که طی چهار دهه اخیر به آن رسیدیم و جایگاه ایران را به اذعان دنیا در نقطه‌ای خوب قرار داد، چه در خدمات اولیه سلامت و چه در ارائه پیشرفته‌ترین خدمات درمانی پزشکی و…، متأسفانه از دست خواهیم داد.

جعفریان گفت: ارتباطات بین المللی ضعیف است، امکان اعزام افراد به خارج را نداریم تا دانش جدید کسب کنند، چون هزینه‌ها بالا است بنابر این از علم عقب خواهیم ماند. بسیاری از پیشرفت‌های به دست آمده مدیون همین آموزش‌هایی است که بزرگان و نسل‌های قبلی بابت آن به خارج از کشور رفتند، آموختند و برای آموزش به کشور بازگشتند. همه موفقیت‌های ما از جمله جراحی قلب، جراحی مغز، پیوند و…، به همین شکل محقق شده است.

وی افزود: فکر می‌کنید استاد قوام زاده چطور پیوند مغز استخوان را در کشور راه اندازی کرد. ایشان چند سال در سوئد وقت گذاشت و یاد گرفت و سال‌ها پیش در بیمارستان شریعتی آن را راه اندازی کرد و اکنون بزرگ‌ترین مرکز پیوند سلول‌های بنیادین مغز استخوان است. الان ارتباط‌های بین المللی ضعیف شده و حضور در کنگره‌های خارج از کشور به دلیل هزینه بالا تقریباً امکان پذیر نیست چه برسد به ۶ ماه فرصت مطالعاتی. در نتیجه، آنچه به دست آوردیم آهسته از دست می‌دهیم. اگر حاکمیت تلاش کند تا سهمی از تولید ناخالص ملی که در بودجه کشور تعیین شد و برای بخش سلامت افزایش یافت، به درستی تخصیص داده شود، بسیاری از مشکلات رفع یا کنترل خواهد شد.

جعفریان ادامه داد: سیستم بهداشت اولیه شهری هنوز تکمیل نشده و این امر مهم هم به نیروی انسانی و هم پول و تخصیص بودجه کافی نیاز دارد. اگر به این نکات در زمان مناسب توجه نشود به جایی می رسیم که مجبور می‌شویم پزشک خارجی به کشور دعوت کنیم و نکته مهم اینکه بودجه‌ای برای جذب آن نداریم. نکته مهم دیگر اینکه آن سال‌ها ایران خوب پول می‌داد و پزشکان خارجی به ایران می‌آمدند ولی الان با کدام پول می‌شود پزشک خارجی جذب کرد. الان پزشک هندی و بنگلادشی به انگلیس می‌رود و درآمد خوبی خواهد داشت؛ به عمان، قطر، عربستان می‌رود چرا به ایران بیاید؟ ما پولی برای پزشک خارجی نداریم، اگر داریم که باید به پزشکان ایرانی بدهیم چون ۱۰ برابر بهتر از پزشک خارجی کار و تلاش می‌کنند.

وی افزود: یکی از تلاش‌های اصلی و اهداف مهم برای تشکیل وزارت بهداشت، این بود که دیگر پزشک هندی، فیلیپینی و بنگلادشی در ایران نباشد. اگر نگاه عمیق حاکمیتی نداشته باشیم با سیاستگذاری غلط، از یک طرف نیروی انسانی که با هزینه بالا تربیت شده است را از دست می‌دهیم و از سوی دیگر از دنیا عقب می‌مانیم چون با علم روز دنیا جلو نمی‌رویم.

جعفریان ادامه داد: با افزایش ظرفیت و احتمال اینکه عده‌ای در این مسیر باقی خواهند ماند، فقط بودجه کشور و فرصت‌ها را هدر خواهیم داد. من خیلی نگران آینده هستم و هر جا توانستم بر حسب وظیفه این نکات را بارها گوشزد کردم و بیش از این امکان تذکر دادن ندارم.

استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: من مسئول هشدار دادن و یا جمع آوری شواهد برای اینکه بگویم در معرض خطر هستیم و باید چاره‌ای اندیشید، نیستم. مسئول جمع آوری شواهد و اینکه ببینیم از میان دانش آموختگانی که طی این سال‌ها تربیت شدند چند نفر در کشور به طور جدی مشغول خدمت هستند، من نیستم بلکه وزارت بهداشت مسئول است.

وی در پایان سخنرانی خود در کنگره جامعه جراحان ایران، گفت: باید ببینند دانش آموختگان مملکت کجا و چگونه خدمت می‌کنند. دانشیار ما با ۱۵ سال سابقه فعالیت ترک وطن می‌کند. استاد تمام دانشگاه با ۳۰ سال سابقه در رشته روانپزشکی که در واقع این تخصص در هر کشور با فرهنگ آن کشور ارتباط دارد و جزو مقدمات فعالیت در این تخصص است، متأسفانه مهاجرت می‌کند. با قاطعیت می‌توان گفت هیچکدام از پزشکان ایرانی، خارج از مرزهای کشور بیکار نخواهند ماند. آموزش پزشکی ایران همیشه سطح خوبی داشته و پزشکی ایرانی در هر نقطه جهان جایگاه خوبی دارد و موفق خواهد بود. دنیا در حوزه پزشکی با کمبود نیروی انسانی روبرو شده که بعد از دوران کرونا این خلاء بیشتر نمایان شد.

جعفریان تاکید کرد: اکنون شرایط به گونه‌ای شده که مثلاً در ایالت تنسی موانع کاری پزشکان خارجی را حذف کردند و از پزشکان در هر حیطه‌ای برای کار استفاده می‌کند؛ حتی ممکن است از یک متخصص مغز و اعصاب به عنوان پزشک خانواده استفاده کند و اگر درآمد برای پزشک خوب باشد ممکن است تن به این کار بدهد. ناراحت کننده اینکه چرا باید شرایط را به این حد برسانیم که پزشک پرورش یافته در کشور تن به این وضعیت بدهد.

کد خبر 6098720 حبیب احسنی پور