مردم مقصرند
تاریخ انتشار: ۱۱ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۹۷۷۸۳۱
به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، در آستانه صد و بیست و نهمین سالگرد ورود سینما و روز ملی سینما در کشور، سینمای امروز را می توان مجموعه ای رنگارنگ از آثار و مفاهیم تولید شده در سال های مختلف دید. آثاری که در این میان هم می توان شاهکارهای سینمایی را در آن برشمرد و هم آثاری که بعضا با توجه به پیشرفت های فناوری در سطحی بسیار نازل به لحاظ کیفیت قرار دارند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
یکی از دیدگاه هایی که در نقد سینمای ایران و در آستانه روز ملی سینمای ایران به کرات بیان و در باب آن اظهار نگرانی شده است؛ قبضه کردن گیشه و سینما در دستان فیلم های کمدی، به اضافه تکرار و عدم خلاقیت در تولیدات سینمایی است. ضمن این که برای برخی علت العلل و فاعل تنزل کیفی سینما و کاهش سلیقه عمومی، مخاطبینی هستند که محصولات بی کیفیت را طرد و تولیدکنندگانش را بایکوت نمی کنند.
مخاطبی که مقصر است
آنچه در ادامه می آید گفت وگوی پژوهشگر ایرنا با «کوروش تهامی» است. تهامی (متولد ۱۳۵۰) بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که است نخستین حضور او در سینما و در سن ۲۵ سالگی با فیلم «سینما سینماست» به کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌کنندگی سید ضیاءالدین دری( محصول ۱۳۷۵) شکل گرفت؛ از جمله آثار شناخته شده تهامی می توان به فیلم های ساحره (1376)، به رنگ ارغوان (1382)، برف روی شیروانی داغ (1389)، رگ خواب (1392)؛ و مجموعه های تلویزیونی قلب یخی (1379)، ساعت شنی (1385-86)، شمس العماره (1388)، شوق پرواز (1389) و دختر گمشده (1396) اشاره کرد.
تهامی در ابتدا و در باب تحلیل وضعیت موجود در سینمای ایران بیان داشت: سینمای ایران خصوصا بعد از انقلاب در حال طی کردن مسیر خوبی بود و هنوز هم اگر این ظرفیت و گنجایش در اختیارش گذاشته شود، می تواند باز به روزهای اوج خود برگردد. منتهی، متاسفانه سلیقه مخاطبین و این که به فیلم های ضعیف (برای این که بی از اندازه خودنمایی کنند) میدان داده می شود، پایین آمده و سهم عمده در این کاهش سلیقه، دست خود مخاطبین است؛ یعنی وقتی آثار ضعیف و بی محتوا در سینما (صرفا منظورم کمدی در هر سطح آن نیست) ساخته می شود، از آن استقبال می شود. گاهی اوقات کمدی هایی روی اکران می بینیم که فراتر از حد انتظار مورد اقبال و استقبال قرار می گیرند؛ اینها باعث می شوند که سینما سمت و سوی خودش را عوض کند چرا که امروز متاسفانه بیشترین چیزی که در سینما (البته ظاهرا) اهمیت دارد، فروش فیلم ها به هر شکل است؛ یعنی هرکاری را انجام می دهند برای این است که فیلم هایشان بیشتر بفروشد و این به نظرم در دراز مدت می تواند برای سینمای ما مرگ باشد.
وی افزود: مخالف ساخت فیلم کمدی نیستم؛ به هرحال مردم به فیلم های کمدی - به ویژه در این روزهای گرفتاری که هرکس به شکلی با آن مواجه است – احتیاج دارند ولی اگر بخواهد تمام هم و غم هنر این مملکت و توجه به سمت کمدی برود (آن هم کمدی هایی که حاضر نیستید برای بار دوم آنها را ببینید) مقداری ناراحت کننده است؛ من فکر می کنم فرهنگی که در این سال ها ترویج یافت و خوراکی که در این سال ها به دست مخاطب داده شد، باعث شد که ذهنیت مخاطب افت کند. این اتفاق حتی در تلویزیون هم افتاد و تلویزیون هم می توانست مواظب این جریان باشد اما نبود؛ وقتی جلوی پخش آثار خوب گرفته می شود یا مشکلاتی برایشان به وجود می آید که ممکن است سال ها در گنجه، کمد و هرجایی به جز اکران و نمایش باشند، قاعدتا مخاطب به سمت آثار سخیف می رود.
امروز وقت تغییر است
بازیگر سریال های روشن تر از خاموشی (1378-79)، مریم مقدس (1379)، شیخ بهایی (1389)، زیر تیغ (1384-85) و خسته دلان (1388) تصریح کرد: باز هم تکرار می کنم من مخالف فیلم کمدی نیستم و ممکن است خودم هم در یک فیلم کمدی، اگر احساس کنم اثر خوبی است، حرفی برای گفتن دارد یا من از لحاظ بازی می توانم در آن اثر به شکلی ظاهر شوم که ورای توانایی هایی باشد که تاکنون از خود نشان داده ام، بازی کنم (چنانچه یک سریال 35 قسمتی کمدی در تلویزیون بازی کردم)؛ ولی این که تمام سیاست در راستای ساخت این جور فیلم ها در نظر گرفته شود و سینمادارها تلاش کنند که صرفا فیلم هایی از این دست را بیشتر اکران کنند یا مجال اکران بدهند، مساله است.
یک سری از فیلم ها مشخص است که احتمالا فروش جدی آنچنانی نداشته باشند؛ به نظرم برای فیلم هایی که ارزش دارند (و نه تمامی فیلم هایی که در طول سال تولید می شوند، چرا که حتی بعضی آثار جدی هم ممکن است در وجوهی ضعیف باشند، داستان ضعیفی داشته باشند یا به هر دلیل دیگر خیلی محلی از پخش نداشته باشند) و از هرجهت می توانند مطرح شوند (هم از لحاظ کارگردانی، فیلمبرداری، بازیگری و...) باید یک زمانی را قائل شوند تا بیشتر مجال اکران یابند و نباید آنان را با کف فروش، مقایسه کرد.
این هنرپیشه خاطرنشان کرد: باید به این نکات توجه شود و ما نیاز به یک نگاه مجدد نسبت به بعضی از قوانین، فیلم ها و سیستمی داریم که به صورت روتین جاافتاده است و پیش می رود اما سیستم درستی نیست؛ و البته مختص سینما هم نیست و این داستان در جای جای مملکت جریان دارد؛ این موضوع واقعا احتیاج به اتاق فکرهایی دارد که آدم های متخصص دلسوز و آدم هایی که دغدغه داشته باشند و نه به عنوان کار روزمره و برای حقوقی که می گیرند، این کار را انجام بدهند.
در این سال ها نهادهای موازی بسیاری در ارتباط با این موضوعات شکل گرفته است که هرکدام روسای خاص خود، معاونین و کارمندان خاص خود را داشته اند ولی اتفاقی که چشمگیر، دلسوزانه و دغدغه مند باشد، عملا ندیده ایم؛ نه این که اصلا نبوده ولی با میزان اثرگذاری بالا که اثر بگذارد و روندی و یا یک پنجره ای را باز کند، نبوده است. امیدوارم در لابلای مشکلات حاضر که هرکدام نگران کننده، ناراحت کننده و آزار دهنده است به این مسائل هم توجه شود.کی می خواهیم به این مسائل فکر کنیم و دشمنی را کنار گذارده و با دوستی و مهر با یکدیگر برخورد کنیم؟ به نظرم امروز زمانش فرارسیده است.
چه کسی آمار را بالا می برد؟
تهامی در پاسخ به این سوال که در داستان افت سلیقه، سهم مخاطب چقدر است، بیان داشت: 50/50 است، هم از سوی کسانی که تولید کننده اثر هستند و هم از طرف مصرف کنندگان. البته در زمان هایی ممکن است این درصد تغییر کرده و یک کفه، سنگین تر از دیگری شود؛ بر این اساس نمی شود درصد خیلی دقیقی برای این داستان مشخص کرد اما واقعا مطمئن هستم که در همه جای دنیا در مورد هرچیزی و هر جنس بی کیفیتی (نه صرفا فیلم و سینما) وقتی تولید شود، نباید از آن محصول استقبال شود؛ وقتی استقبال نشود تا تولید کنندگان یک مدت محدودی می توانند بر تولید آن محصول پافشاری کنند و از یک جایی به بعد مجبور به تغییر رویه می شوند؛ بنابراین فکر می کنم مخاطبین هستند که با دنبال کردن آثار اشخاصی خاص (مثلا کمدی هایی خاص)، باعث به تکرار افتادن سنیما می شوند.
وی افزود: این تکرار بدین صورت است که مدام تعدادی آدم از فیلمی به فیلم دیگر سفر می کنند و فقط اسامی و لباس هایشان عوض می شود وگرنه هیچ گونه تغییری در اجرا، لحن و رفتارشان نمی بینیم؛ و این مسائل به این دلیل رخ می دهد که مخاطب حواسش نیست که به چه جریانی شکل و استمرار می دهد. برای من بسیار عجیب است وقتی فیلمی که هیچ محتوایی ندارد، در زمره پرفروش ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران قرار می گیرد؛ این فیلم را چه کسی پرفروش می کند؟ مردمی که می روند و کار را می بینند.
در نتیجه این طبیعی است که آن فیلمساز یا فیلمسازهای دیگر که حرفی برای گفتن در بسیاری از زمینه ها نداشته باشند، آن فیلم را الگو می کنند؛ و مدت ها می بینید که آثاری یک مدلی با همان آدم ها و همان داستان که تفاوتی با هم ندارند، ساخته می شوند؛ این اتفاق هم در کمدی امکان وقوع دارد و هم در ژانر اجتماعی.
این بازیگر در واکنش به این موضوع که تفاوت سینماگر با مخاطب در رسالت و هدایت افکار است، در نتیجه نمی توان نقش مخاطب را بزرگتر از تولید کننده دانست، بیان داشت: وقتی جریانی ساخته می شود، طبیعی است که شاید بعضی آدم ها به عنوان هنرمند بخواهند در زمینه های دیگر هم خودشان را محک بزنند، کسانی که بر این موج سوار شده اند و از تکرار مداوم آن سود می برند، حرف من نیست. اما وقتی یک کارگردان یا هنرپیشه کاربلد و توانمند که بصورتی خاص به حوزه هایی شاید کم محتوا تر ورود می کند و قرار نیست همیشه در یک نقش خاص باشد را باید در کلیت کارنامه شان ببینیم؛ البته در مورد کار این افراد هم نمی دانم چرا چنین تجربیاتی پیش می آید و باید با خود آن بازیگر و سازنده خاص صحبت کرد و دلایلش را پرسید؛ من دلایل را نمی دانم اما این را می دانم که اگر این موضوع تبدیل به فرهنگ بشود که یک بازیگر خوب را ببینیم که با یک رزومه درخشان وارد این روند ادامه دار شود (کارهای سطحی و کم محتوا با هدف گیشه) ، این بحث دیگری است و باید به دنبال علت تغییر نگاه و آسیب شناسی مشکلاتش (زندگی و فکر و روح و روان و..) باشیم.
وی افزود: با این حال من بر حرف خود پافشاری می کنم و فکر می کنم نقش مخاطب بسیار بزرگ و تعیین کننده است؛ چرا که در این 15 سال اخیر آثار کمدی کمی نداشته ایم که بسیار ضعیف بوده اند، اما آمار فروش بالایی داشته اند. البته که به نظرم بخشی آمارسازی می شود و ممکن است که خیلی دقیق نباشد و متاسفم که چنین اتفاقی می افتد و راجع به آن حرف و مباحثه ای درنمی گیرد؛ حتی در مورد برخی فیلم ها شنیده ام که گاهی بلیت هایی به صورت کلان به برخی ادارات، ارگان ها و سازمان ها داده می شود که آمار بیننده را بالا ببرند؛ در نتیجه من فکر می کنم اگر در نهایت خود مردم نروند و فیلم را ببینید و این تصمیم را بگیرند که شرایط را عوض کنند اثرگذار است؛ و متاسفانه این تصمیم گیری در مردم ما در همه زمینه ها بسیار کم دیده می شود؛ مثلا ماشین کم کیفیت و بی کیفیت را وقتی سایت باز می شود، هجوم می برند و می خرند. در مواردی این چنینی خود ما به عنوان مردم یک کشور باید با هم تصمیم بگیریم و در مورد همه کسانی که محصولی را تولید می کنند، کارهایی کنیم و واکنش هایی را نشان دهیم که اثرگذار باشد.
منبع: ایرنا
کلیدواژه: کوروش تهامی سید ضیاءالدین دری روز سینما تلویزیون 21شهریور
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۹۷۷۸۳۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بازیگر قدیمی سینما به کما رفت + عکس
علی‌اکبر طوفان‌پناه بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون که از چندی پیش در بیمارستان بستری شده بود، به کما رفت.
این بازیگر، فعالیت بازیگری‌اش را از سال ۱۳۵۱ با بازی در فیلم سرگروهبان ساخته سعید مطلبی آغاز کرد.
او در بسیاری از فیلم‌های سینمایی ایفای نقش کرد. فیلم هایی، چون برخورد، روزی که خواستگار آمد، معصوم و ... از فعالیت‌های او پس از انقلاب است.
طوفان‌پناه از دوستان نزدیک مرحوم رضا صفایی کارگردان قدیمی و مرحوم منوچهر وثوق هنرپیشه سینمای پیش از انقلاب است. او در کنار بازیگری به عنوان مدیر تولید فیلم هم فعالیت داشت.
علی‌اکبر طوفان‌پناه پیش از انقلاب در بیش از ۱۶ فیلم سینمایی بازی کرد. آخرین فیلمی که در آن ایفای نقش کرد، عروسی مامان در سال ۱۳۸۵ بود.
این بازیگر در تعدادی از سریال‌های تلویزیونی، چون باغ گیلاس، عیاران و.. هم نقش‌آفرینی کرد.
همکاران این هنرمند با تایید این خبر از مردم خواستند برای بهبودی این هنرپیشه دعا کنند.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
tags # بازیگر سینما سایر اخبار
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت