به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

عرفان‌پور در گفتگو با دانشجو: گنجینه خوبی از شعر آئینی برای مداحی داریم که خاک می‌خورد

تاریخ انتشار: ۱۲ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۹۹۵۸۲۹

این شاعر آئینی اعتقاد داشت: ما به دستگاه امام حسین(ع) مدیون هستیم پس باید از منبر و روضه‌های ماه محرم برای انتقال معنای واقعی و راستین عاشورا و اهداف حضرت استفاده کرد.

میلاد عرفان‌پور، شاعر جوان و شناخته شده کشورمان در ارزیابی خود از رجوع جامعه ذاکرین و نیز هیئات حسینی (ع) در ایام محرم، به ادبیات عاشورایی و استفاده از این فضای ادبی به خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو گفت: البته بر اساس این رویکرد مداحان کشورمان را باید به سه دسته تقسیم کرد؛ دسته‌ای هستند که اتفاقا هم شاعرند و هم شعرشناسان قابل و کاملا اشنا به ادبیات، هرچند که این جماعت تعدادشان زیاد نیست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی به دسته دیگری از مداحان نیز اشاره کرد و افزود: دسته میانی دیگری هم داریم که اهل شاعری و سرایش نیستند، اما در عالم ادبیات، سره را از ناسره تشخیص می‌دهند و لااقل می‌دانند که نباید سراغ هر شعری بروند، ولی به هرحال کمیّت این جماعت از مادحین ما نیز راضی‌کننده نیست؛ و غالب مداحان که استفاده خوبی از این همه قطعات آئینی و عاشورایی موجود نمی‌کنند.

شاعر مجموعه «از آخر مجلس» همچنین گفت: متاسفانه تعداد زیادی از دوستان مداح ما شناخت لازمی از شعر استاندارد آئینی با محتوا و ساختاری باکیفیت، ندارند و به همین دلیل استفاده خوبی از این همه قطعات آئینی و عاشورایی موجود نمی‌کنند. اگر انتقادی هم هست متوجه این گروه است که منبرشان را باید محل عرضه شعر باکیفیت و متعالی کنند.

این برگزیده جوایز ادبی با ذکر این مساله که انتظار می‌رود نوحه‌سرایان و مدیحه‌سرایان به فکر ارتقاء جایگاه ادبی کلامشان باشند، گفت: به مخاطبی که دل به دستگاه امام حسین (ع) می‌نهد، باید معنویت واقعی و اندیشه اصیل حضرت را انتقال داد؛ یعنی برکنار ماندن از پیام‌رسانی اشتباه که دور از شان اهل بیت (ع) است.

· گنجینه خوبی از شعر آئینی و عاشورایی داریم

عرفان پور خاطرنشان ساخت: ما گنجینه خوبی از شعر آئینی و عاشورایی داریم که خاک میخورد، همچنان که بعد از انقلاب اسلامی به جرات می‌توان گفت که شاهد یک تحول شگرف در شعر انقلاب و مذهبی بوده‌ایم چه در مورد سروده‌های شاعران پیشکسوت و چه جوانانی که امروز خود را وامدار این عرصه شعری می‌دانند.

وی در این راستا تأکید کرد: بنابراین از خود بدنه مادحین شعرشناس و ادیب انتظار می‌رود که سراغ آموزش شعری ذاکرین اهل بیت (ع) بروند. لااقل از خیل عظیم ادیبان عرصه شعر آئینی و عاشورایی مشورت بگیرند و از قطعات و کتب آنان در هیئات استفاده کنند.

این شاعر با بیان اینکه سیره و اندیشه امام حسین (ع) را باید در متون دینی جست و وارد ادبیات شعری کرد، گفت: کمبود جنبه معرفتی و شناختی سیره و اندیشه اهل بیت (ع) را همچنان در شعر دینی و عاشورایی هم می‌بینم و این لزوما مختص کار طیفی از شعرا و ذاکرین نیست. بالاخره باید برای صلابت روایی کار سیری در متون تاریخی و فکری دین داشت.

· باید از شور و ذکر و گریه بر سیدالشهدا (ع) به اندیشه حضرت برسیم

عرفانپور افزود: قطعا ایجاد شور و هیجان در شعر و روی منبر ذاکر هم لازم و هم نیاز است؛ اما باید ابیاتی را سرود و خواند که به فکر مخاطب و عشاق امام حسین (ع) نیز عمق ببخشد.

این شاعر آئینی اعتقاد داشت: ما با معرکه‌ای روبرو هستیم که پر از محتواست؛ این انتقال معنا را باید با سرودن و خوانش اشعار فاخر منتقل کرد که این نیز توسط واسطه‌هایی مثل  شاعر و ذاکرین منتقل می‌شود پس باید از شور و ذکر و گریه بر سیدالشهدا (ع) به اندیشه حضرت برسیم.

وی با بیان اینکه اگر فهم اندیشه و تفکر امام رخ ندهد، استفاده لازم را از هیئات محرم نخواهیم برد، گفت: ما به دستگاه امام حسین (ع) مدیون هستیم پس باید از منبر، روضه‌ها و تکیه‌ها برای انتقال معنای واقعی و راستین اهداف حضرت استفاده کرد. شور حسینی (ع) هیئات را باید وسیله‌ای برای انتقال معارف واقعی محرم و عاشورا قرار داد.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: میلاد عرفان پور شاعر آیینی محرم 98 مداحان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۹۹۵۸۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

درخشش گنجی از لاهور

یکی از نمونه‌های این رفت‌و‌آمدها، در وجود ابوالحسن علی بن عثمان هجویری، عارف معروف سده‌های چهارم و پنجم هجری متجلی است. او که پرورش یافته مکتب تصوف و عرفان از بزرگ‌ترین عارفان عصر خود بود، زاده غزنین و آرام گرفته در لاهور پاکستان است. مهم‌ترین اثر او که کشف المحجوب نام گرفته است، از قدیمی‌ترین و پرمغزترین آثار و متون حوزه تصوف و عرفان اسلامی به‌شمار می‌آید. آنچنان که در وجه تسمیه آن خود می‌نویسد:«چون این کتاب اندر بیان راه حق بود و شرح کلمات تحقیق و کشف حُجُب بشریت جز این نام او را اندر خود نبود». کشف المحجوب همچنین در زمره کهن‌ترین نوشته‌های عرفانی به زبان فارسی نیز به حساب می‌آید. چند و چون جزئیات زندگی نویسنده از جمله تاریخ‌های دقیق ولادت و فوت او در لابه‌لای صفحات تاریخ پنهان مانده است و جز گمانه‌هایی از آن بر‌جای نیست. اندک دانسته‌های موجود از حیات ظاهری او همان چیزهایی است که در کتاب کشف المحجوب به یادگار مانده است. او را در تصوف و عرفان پیرو مکتب ابوالفضل محمد بن حسن خطلی دانسته‌اند. او همچنین محضر ابوالقاسم گرگانی را دریافته است. نام کامل او ابوالحسن علی بن عثمان علی غزنوی‌هجویری‌جلابی است.او علاوه بر این‌که دستی بلند در سیر انفس داشته است، از پا در رکابان سیر آفاق نیز به‌شمار می‌آمده است. سفرهای زیادی در گسترده تمدن اسلامی توسط او ثبت شده است. آذربایجان، دمشق و شام، رمله، طوس، اوزگند، میهنه، مرو و سمرقند از‌جمله مقصد‌های او به‌شمار می‌آیند. هرچند زمانی نیز مقیم عراق آن زمان شده بود.گزند روزگار ما را از دیگر کتاب‌های او محروم ساخته و «کشف المحجوب لارباب القلوب» تنها یادگار از نوشته‌های اوست.یکی از برکات حضور هجویری در لاهور که در تاریخ ذکر شده، دعوت عده زیادی از ساکنان آن دیار به دین اسلام است. از‌جمله پذیرندگان دین اسلام، حاکم وقت لاهور است که توسط او مسلمان شد. حاکم لاهور پس از پذیرش اسلام، شیخ هندی نام گرفت و نوادگان او از آن زمان متولی بارگاه هجویری هستند. او هر چند در شریعت، حنفی‌مذهب است اما در نوشته‌های خود ارادت زیادی را به اهل‌بیت علیهم‌السلام نشان می‌دهد.از آن‌جمله ذکر این حکایت از کشف المحجوب که خالی از لطف نیست: «مردی به در سرای حسن بن علی رضی‌ا... عنهما آمد و گفت ای پسر پیغامبر مرا چهارصد درم وام است. حسن فرمود تا چهارصد دینار بدو دادند و گریان اندر خانه شد. گفتند چرا می‌گریی ای فرزند پیغمبر. گفت از آنچه اندر تفحص حال این مرد تقصیر کردم تا وی را به ذل سؤال آوردم.»   آرامگاه هجویری همیشه مکانی زیارتی و همچنین فضایی مناسب برای جویندگان راه حقیقت برای اعتکاف و چله‌نشینی بوده است. مردم مسلمان پاکستان از مذاهب مختلف اسلامی، اعتقاد زیادی به برکات زیارت مزار او دارند. امروزه نیز در لاهور این آرامگاه از مکان‌های پرتقدس برای مسلمانان شبه قاره و پاکستان محسوب می‌شود. در این منطقه به او لقب داتا گنج بخش داده‌اند و بارگاه او را داتا دربار می‌نامند. این مجموعه شامل مرقد هجویری، مسجدی به نام او و جمعیت هجویریه است. عده زیادی از این مردم باوردارند که برای گرفتن حاجت‌های خود ۴۰شب، گرد این مزار طواف کنند تا به مراد خود برسند. هرساله در سالروز درگذشت او، مراسمی با نام عُرس برگزار می‌شود. این برنامه در بیستم ماه صفر آغاز شده و سه روز طول می‌کشد.در این ایام برنامه‌های قوالی، سماع، ختم قرآن، خطابه و وعظ اجرا می‌شود و نذرکنندگان از مردم با انواع غذا و شیرینی پذیرایی می‌کنند. بی‌شک حضور هجویری و کتاب ارزشمند به یاد گار مانده از او همچون پلی استوار برای نزدیک‌تر کردن دل‌های امت اسلام از مذاهب مختلف خواهد بود. علاوه بر این، توانایی دارد که دل‌های علاقه‌مندان عرفان اسلامی و زبان فارسی را به یکدیگر پیوند دهد.حفظ تعادل در پیروی از شریعت و دور شدن از ذوقیات و برداشت‌های نفسانی از ویژگی‌های صاحب کشف المحجوب است. او بدون این‌که خود را در ورطه افراط یا پرتگاه تفریط بیندازد، شخصیتی متشرع و در عین حال بر مدار تعادل از خود بروز می‌دهد و عرفان و اخلاق را در تربیت نفس به هم، به‌گونه‌ای که نمونه فرید و منحصر به خود را در میان معاصرانش ارائه می‌دهد. شفافیت و روانی روایت علی بن عثمان از عبودیت ذات پروردگار،جویندگان و تشنه کامان حقیقت و معرفت را با زلالی هرچه تمام سیراب می‌سازد. چنان که گفته آمد، کشف المحجوب تنها یادگار به جا مانده از هجویری است و دیگر آثار او در غبار زمانه راه خود را گم کرده اند و ما از خواندن آنها محروم هستیم. خود او در کتابی که به دست ما رسیده، آثار دیگر خود را بر این اساس معرفی می‌کند:    ۱- دیوان شعری که بنا بر گزارش هجویری، کسی آن را از وی امانت گرفت و با کمی تغییر آن را به نام خود کرد.    ۲- منهاج‌الدین که از کشف المحجوب چنین استنباط می‌شود که این کتاب درباره بزرگان تصوف و اهل بیت علیهم‌السلام و فضایل اصحاب صفه بوده و از حسین بن منصور حلاج هم در آن یاد شده است، این کتاب را نیز یکی از مدعیان به نام خود کرد.    ۳- الرعایه لحقوق ا... تعالی در باب توحید بوده که در آن به رد آرای مخالفان توحید پرداخته است.    ۴- اسرار الخِرَق و الملوّنات (در آداب خرقه و مرقع پوشی) که در زمان نوشتن کشف المحجوب دست‌نوشته‌ای از آن در مرو موجود بوده است.   ۵- البیان لاهل العیان، درباره جمع و تفرقه است که هجویری در جوانی آن را نوشت.    ۶- نحو القلوب / بحرالقلوب که در آن‌ به‌طور مفصل درباره اصطلاح عرفانی جمع سخن گفته است.    ۷- کتابی است در شرح کلام حسین بن منصور حلاج که هجویری در آن «به دلایل و حجج، علو کلام و صحت حال» حلاج را ثابت کرده است.     ۸- کتاب یا رساله‌ای درباره ایمان.      ۹- کتاب فنا و بقا، درباره این دو اصطلاح عرفانی.