خانواده رزمندگان؛ قهرمانان واقعی اما مغفول

نیک آمیز با بیان این که اثرات جنگ در آثار هنری مورد غفلت واقع شده، گفت: متاسفانه به مسائل و مشکلات خانواده های شهدا ، جانبازان و آزادگان در قالب هنر پرداخته نشده است.

خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی- مریم داوری: نمایشی دفاع مقدسی با عنوان «برادرها می‌میرند» به نویسندگی«رسول بانگین»، کارگردانی «کامبیز نیک‌آمیز» و تهیه کنندگی «فاطمه جودکی» از 27 مرداد در تماشاخانه ماه حوزه هنری هر شب اجرا می شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در مدت اجرای نمایش« برادها می میرند» در حوزه هنری، پیشنهاد اجرای آن را از سوی نهاد یا مرکز فرهنگی دیگری داشتید؟

بله. برخی از نهادها به ما پیشنهاد دادند که نمایش را اجرا داشته باشیم و البته انتظار داشتند تغییراتی در کار بدهیم اما قبول نکردم. نمی توانم دروغ بگویم و نمی خواهم با دروغ و به هر قیمتی اشک مخاطب را در بیاورم. این کار برگرفته از داستان واقعی است و با تحقیق کار را پیش بردیم . تلاش کردم که نمایش طوری اجرا شود که فکر مخاطب را مشغول کند. نمی خواستیم یک کار بی محتوا و روتین تحویل مخاطب دهم.

استقبال از نمایش« برادرها می میرند» چقدر بوده است؟

در روز اول نمایش برای عکاسان و خبرنگاران اجرا داشتیم. عکاسان زیادی آمدند . آنقدر استقبال خبرنگاران و عکاسان زیاد بود که سالن را عوض کردیم. این عزیزان کمک کردند که نمایش ما دیده شود و من از تمام آنها تشکر می کنم. استقبال از این نمایش خوب است. گاهی صدای هق هق را از بین تماشاچیان می شنوم. دیالوگ هایی هست که تماشاچی را تحت تا ثیر قرار می دهد. به عنوان مثال پدر خانواده در این نمایش جمله ای اثرگذار دارد. پدر خطاب به پسرش که بعد از سالها از اسارت بازگشته است، می گوید« ما فقط می خواستیم یاد تو را زنده نگه داریم». کار در این داستان به جایی می رسد که آزاده خطاب یه خانواده اش می گوید« ببخشید که زنده ماندم و زندگی تان را خراب کردم».

چه بازخوردی از تماشاچیان نمایش گرفتید؟

با خیلی از خانواده های شهدا و جانبازان قبل از اجرای این نمایش صحبت کردم و آنها گله داشتند که چرا به ما پرداخته نمی شود. بسیاری از تماشاچیان بعد از دیدن نمایش «برادرها می میرند» از آن تعریف کردند و احساس رضایت داشتند. اساتیدی همچون ناصر آقایی، علیرضا مهران و قطب الدین صادقی نمایش را دیدند و پسندیدند . خوشبختانه نقدهای خوب زیاد داشتیم.

چه جنبه هایی از جنگ در قالب هنر مغفول مانده است؟

در واقع ما به خود جنگ پرداختیم و به آثار بر جا مانده از جنگ نپرداختیم. دختری که هنوز به دنیا نیامده بوده و پدرش شهید می شود، خانمی که شوهرش شهید می شود و ازدواج نمی کند و با مشکلات متعددی مواجه می شود. مادران و پدرانی که یک یا چند پسرشان شهید شدند. به بسیاری از مسائل دوران دفاع مقدس پرداخته نشده است. قهرمانان زیاد هستند و متاسفانه ما آنها را نمی شناسیم. جای کار زیاد است. به نظرم قهرمانان واقعی، خانواده شهدا و جانبازان و آزادگان هستند که متاسفانه به مسائل آنها در قالب هنر پرداخته نشده است.

بزرگترین معضل و مشکلی که در حال حاضر تئاتر با آن مواجه است را چه می دانید؟

معضل بزرگ تئاتر ، سالن های خصوصی است. متاسفانه می بینیم که هر کسی یک دوره سه ماهه تئاتر می گذراند ، نمایش اجرا می کند و این به نظرم آسیب است.

سابقه کار دفاع مقدسی داشتید؟

کار دفاع مقدسی را از سال 90 شروع کردم. با جواد هاشمی سه سال کار کردم ، نقش کوتاه و بلندداشتم اما کارگردانی نکرده بودم. خانم جودکی به من گفتند که کارگردانی کن . یک متن قهوه خانه ای دیدم و یک متن هم رسول بانگین به من دادند که شد نمایش «برادران می میرند».وقتی متن را خواندم سه روز به آن فکر کردم. شب اول با خواندن آن گریه کردم. «برادران می میرند» اولین کاری است که در حیطه دفاع مقدس کار گردانی می کنم.

گفتنی است، نمایش«برادرها می‌میرند» به نویسندگی رسول بانگین و کارگردانی کامبیز نیک‌آمیز از 27 مرداد تا 15 شهریور هر شب  ساعت 18:30 در تماشاخانه ماه حوزه هنری به روی صحنه  می رود.