به نقل از «ایسنا»

جریان شناسی سیاسی عاشورا

تاریخ انتشار: ۱۶ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۰۴۳۰۸۷

دنیا گرایی در زمان پیامبر(ص) نشان می‌دهد که همه اصحاب با نیت پاک و برای حمایت دین خدا پا به میدان نگذاشتند. بلکه هستند کسانی که دنیای خود را به آخرت فروخته و حاضرند برای به دست آوردن آن به پیامبر(ص) تهمت عدالت بزنند و برای رسیدن به مطامع دنیوی و حکومت ری، سر پسر پیامبر(ص) را بالای نیزه ببرند.

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدابراهیم معصومی- عضو هیات مدیره انجمن علمی مهدویت حوزه و استاد دانشگاه - در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده است، به جریان سیاسی و اجتماعی قیام امام حسین(ع) و علت وقوع عاشورا به صورت سلسه‌وار پرداخته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 در بخش پنجم این یادداشت آمده است:

ریشه‌های اجتماعی وقوع عاشورا

رسالت تمامی انبیا در بستر اجتماع با بازخوردهای متفاوتی روبرو بود که این امر، با عکس العمل‌های متفاوتی از گروه‌های مختلف اجتماع روبرو بود، اندیشمندان اجتماع را در سه طبقه ثروتمندان و صاحبان قدرت، خرده ثروتمندان(بورژوا) و ضعفا یا فقرا تقسیم بندی می‌کنند، لذا دو گروه نخست همیشه با انبیا سر جنگ داشتند و رسالت ایشان را تکذیب کرده و تهمت سحر و جادو به آنها می‌زدند اما در مقابل فقرا و پا برهنگان همیشه از انبیا حمایت کرده و با روی باز از ایشان حمایت می‌کردند و تا حد جان برای اهداف عالی انبیا تلاش می‌کردند.

 این نمونه درباره پیامبر اسلام(ص) نیز صادق است وقتی پیامبر اسلام(ص) به رسالت مبعوث شد بزرگان قریش ایشان را تکذیب کردند و برای از بین بردن ایشان به تهدید، تحریم و جنگ متوسل شدند اما ایشان با عنایت خداوند و حمایت پابرهنگانی که حامی حضرتش بودند از موانع قریش عبور کرده و مدینه فاضله‌ای را در مدینه الرسول را که متشکل از مهاجر و انصار بود تشکیل دادند و در ژئوپلتیک جدید اجتماع جدیدی را با ارزش‌های نوین الهی(بر خلاف ارزش‌های قهقرایی دوران جاهلیت) تشکیل دادند و ساختار اجتماعی با محوریت تقوا، علم، اخلاق و... تشکیل دادند.

 البته همچنان‌که در بین تمامی اصحاب انبیای گذشته عده‌ای بودند که به خاطر منافع دنیوی با پیامبر زمان خود همراه می‌شدند اصحاب پیامبر(ص) هم از این امر مثتثنی نبودند عده‌ای وجود داشتند که نه فقط به خاطر خدا و پیامبر(ص) بلکه به خاطر امور دنیوی چه قبل از هجرت و چه بعد از هجرت همراه ایشان بودند. لذا آن اشخاص هم در زمان رسالت و حکومت پیامبر(ص) روحیه دنیاگرایی و مال اندوزی خود را بروز دادند و هم بعد از پیامبر(ص) به سمت و سوی دنیا حرکت کردند و این امر در زمان خیفه سوم به اوج خود رسیده و شکاف عمیقی بین طبقه اول و دوم با طبقه سوم افتاد و همان گرایش‌های جاهلی را در پیش گرفتند و در مدینه فاضله پیامبراسلام(ص) شکاف بزرگی رخ داد و عده‌ای خود را سرسپرده مال دنیا کرده و با غاصبین خلافت همراهی کردند و در ادامه نیز با امویان همراه شده و معارف و نصایح پیامبر(ص) را زیر پا گذاشتند.

 در این بین تنها یادگار پیامبر(ص) که زمان ایشان را درک کرده بود و ارزش‌های اصیل اسلامی را می‌دانست در مواجهه با خلیفه خود خوانده که هیچ قرابتی با علم، تقوا و اخلاق نداشت سر بیعت فرود نیاورد و علم مخالفت برای اصلاح امور امت جدش بلند کرد و خیلی از اصحاب پیامبر(ص) و تابعین که دنبال دنیا گرایی رفته بودند صدای ایشان را شنیدند اما دست از دنیا کششیدن برایشان سخت بود و سکوت کرده یا بر علیه حضرت شمشیر کشیدند و ایشان را به مذبح فرستادند.

 حال جریان شناسی اجتماعی عصر پیامبر(ص) و بعد از ایشان مشخص می‌کند که اگر افراد جامعه راه انحراف را در پیش گیرند چه خسارات بزرگی محتمل جامعه خواهد شد.

۱) رفاه طلبی

رفاه طلبی و دنبا گرایی یکی از مهم‌ترین آفت برای هر اندیشه و فکری است در طول تاریخ بزرگانی وجود داشتند که در گذر زمان گرفتار دنیاگرایی و رفاه طلبی شدند و باعث شده حق را رها کرده و به سمت ناحق رفته و لاجرم انحراف در مبانی فکری شان به وجود آید. در زمان پیامبر(ص) نیز اصحابی بودند که جزو متقدمین امر جهاد و مصاحبت با پیامبر(ص) بودند اما رفته رفته دنیا گرایی و رفاه طلبی مسیر زندگیشان را تغییر داد و از راه حق جدا شده و به سوی طاغوت حرکت کردند و در این مسیر گوی سبقت را از دیگران ربودند که در نهایت مصداق آیه «أُولَٰئِکَ کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَٰئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ» شدند. همچنین قرآن درباره این افراد چنین می گوید: کَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَوَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (آری، شما این جهان زودگذر را دوست می‌دارید، و آخرت را فرو می‌گذارید.) و در روایتی امام علی (ع) درباره این افراد می‌فرماید: «حب الدنیا راس الفتن و اصل المحن؛ دنیاپرستی سرآغاز فتنه‌ها و ریشه همه محنتها و رنج هاست. » دنیا گرایی و رفاه طلبی بلایی را متحمل آدمی می‌کند و انسان را اسیر چاه دنیا می‌کند که خروج از آن در توان هر کسی نیست و در طول تاریخ اسلام شخصیت‌های فراوانی در این منجلاب افتادند و غرق شدند.

*عصر پیامبر(ص)

عصر پیامبر(ص) پرتلاطم‌ترین دوره انتقال از دوره جاهلیت به دوره طلایی اسلامی بود و بودند اصحابی که راه خود را پیدا کرده و به مقام غسل الملائکه‌ای رسیدند اما در این بین بودند کسانی که در حضور پیامبر(ص) حاضر بودند اما بصیرت نداشتند تا مقام معنوی ایشان را درک کنند.

برخی از اصحاب که در مکه به ظاهر مسلمان شده بودند چون پیامبر(ص) در مکه نیرویی و امکاناتی برای جمگ با دشمنان و کفار قریش را نداشت این اشخاص اصرار داشتند که ما با کفار بجنگیم اما پیامبر(ص) آنها را به صبر دعوت می‌کرد اما وقتی در مدینه مستقر شدند و اذن جهاد از طرف خداوند نازل شد همین اشخاص به خاطر دنیا دوستی و دنیا پرستی و دلبستگی به مال دنیا به خوف و حشت افتادند که چرا خداوند جنگ را بر عهده ما گذاشته و ای کاش خداوند جنگ را کمی تأخیر می‌انداخت و خداوند خوف و وحشت آنها را چنین بیان می‌کند:

أَلَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ قِیلَ لَهُمْ کُفُّوا أَیْدِیَکُمْ وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ إِذَا فَرِیقٌ مِنْهُمْ یَخْشَوْنَ النَّاسَ کَخَشْیَةِ اللَّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْیَةً ۚوَقَالُوارَبَّنَالِمَکَتَبْتَعَلَیْنَاالْقِتَالَ لَوْلَا أَخَّرْتَنَا إِلَیٰأَجَلٍقَرِیبٍۗقُلْمَتَاعُالدُّنْیَا قَلِیلٌ وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ لِمَنِ اتَّقَیٰوَلَاتُظْلَمُونَفَتِیلًا

آیا نمی‌نگری به حال مردمی که (گفتند: به ما اجازه جنگ ده و) به آنها گفته شد: اکنون از جنگ خودداری کرده، به نماز و زکات قیام کنید؛ پس آن‌گاه که بر آنها حکم جهاد آمد در آن هنگام گروهی از آنان به همان اندازه که باید از خدا ترسند یا بیش از آن، از مردم ترسیدند و گفتند: ای خدا، چرا بر ما حکم جنگ را فرض کردی؟ چرا عمر ما را تا اجل نزدیک طبیعی به تأخیر نیفکندی؟ بگو: زندگانی دنیا متاعی اندک است و جهان آخرت برای هر کس که خداترس باشد بهتر از دنیاست، و (در آنجا) کمترین ستمی به شما نخواهد شد.

همچنین عده‌ای بودند که وقتی در غزوهایی مانند: بدر، احد و... حضور داشتند بیشتر به فکر جمع کردن غنائم بودند تا دفاع از اسلام و پیامبر اسلام(ص) همین فکر جمع آوری غنائم بود که مسلمانان جنگ برده را در احد باختند و حمزه عموی پیامبر(ص) شهید شد. یا در جنگ حنین موقع تقسیم غنائم بود که عده‌ای در تقسیم غنائم به پیامبر(ص) اعتراض کردند و گفتند: اعدل یا محمد  و باز عده‌ای بودند که به خاطر امور دنیوی از دستور پیامبر(ص) سرپیچی کردند و به سپاه اسامه برای دفاع از سرحدات حکومت اسلامی در مقابل رم نپیوستند و یا عده‌ای مانند خالد بن ولید به خاطر رسیدن به پست یا مقامی به پیامبر ملحق شده و اسسلام آوردند.

دنیا گرایی در زمان پیامبر(ص) نشان می‌دهد که همه اصحاب با نیت پاک و برای حمایت دین خدا پا به میدان نگذاشتند بلکه هستند کسانی که دنیای خود را به آخرت فروخته و حاضرند برای به دست آوردن آن به پیامبر(ص) تهمت عدالت بزنند و برای رسیدن به مطامع دنیوی سر پسر پیامبر را بالای نیزه ببرند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: محرم 98 ماه محرم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۴۳۰۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آیت‌الله رمضانی: اسلام گنج وجودی انسان را معرفی می‌کند / ویژگی‌های مسلمان واقعی براساس روایات اهل‌بیت(ع)

آیت الله «رضا رمضانی» دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) که به دعوت مسلمانان کشور برزیل برای حضور در همایش بین المللی «اسلام؛ دین گفتگو و زندگی» به این کشور سفر کرده بود، در مرکز اسلامی امام مهدی(عج) شهر سائوپائولو برزیل، حضور یافت و در جمع جوانان مسلمان در این مرکز اسلامی به سخنرانی پرداخت.

آیت الله رمضانی در این سخنرانی با اشاره به جایگاه اخلاق در اسلام اظهار کرد: یکی از نکات مهم در خصوص دین اسلام، بعد اخلاقی آن است، اسلام در صدد است که خود انسان را اخلاقی تربیت کند و جامعه نیز جامعه اخلاقی باشد. اخلاق از آن مقوله هایی است که وقتی وارد فضایل آن می شویم، می بینیم که با فطرت انسان، هماهنگ است. برخی از پستی های اخلاقی، مخالف فطرت می باشد. وقتی که قرآن به حقیقت نفس، قسم می خورد، جایگاه نفس و تمایل نفس حقیقی را به صورت قشنگ معرفی می کند، «وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا»، قرآن در ادامه می گوید که همه خوبی ها و بدی ها را به انسان الهام کردیم و شناساندیم، «فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا». کسانی پیروز میدان هستند که خودشان را تزکیه و تربیت کنند و این افراد به فلاح و رستگاری می رسند، «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا»

وی ادامه داد: خداوند همه زیبایی ها را در فطرت و وجود انسان، قرار داده است. مولوی یکی از عرفان بزرگ، یک مثال قشنگی می زند که یک نفر در خواب می بیند که باید تیری به کمان بزند و این تیر در هر کجا خورد، آنجا گنج است، او هم تیر را به کمان می کشید و می زد و تیر در هر کجا که می خورد، شروع به حفر زمین می کرد تا به گنج برسد، اما به گنج نمی رسید، جاهای مختلفی را کند، اما به گنج نرسید. برخی خیال کردند که این قضیه حقیقی است، چون این فرد، انسان بی ربطی هم نبود. فرماندار آنجا به این مرد گفت که تو دیگه حفاری نکن، تو مقدماتش را فراهم کن و حفاری بر عهده ما باشد و به گنج که رسیدیم، آن گنج را به صورت مساوی بین هم تقسیم می کنیم. آن کسی که به خواب این فرد می آمد، زیاد این کار را انجام می داد و می گفت که آنجا را حفر کن. به آن فرد گفتند که از این شخص بپرس که چرا ما این همه جا را کندیم، اما به گنج نرسیدیم، یعنی من را فریب می دهی؟ و از او بیشتر سوال کن. آن فرد هم در خواب این سوال را پرسید و آن شخص هم پاسخ داد که من گفتم تیر را به کمان بزن، ولی نگفتم که بکش، تو می رفتی می کشیدی و آن تیر ۴۰ متر آن طرف می افتاد و تو به گنج نمی رسیدی، تو این تیر را به کمان بزن بدون این که بکشی، رها کن. مرد بعد از بیدار شدن همان کار را انجام داد، تیر را روی کمان گذاشت و تیر در مقابلش افتاد و همان جا را حفر کرد و به گنج رسید. نتیجه این که گنج در وجود خود انسان است، انسان اگر خودش را مطالعه کند، به گنج می رسد.

اسلام گنج وجودی انسان را معرفی می کند

دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) افزود: اسلام گنج وجودی انسان را به او معرفی می کند، اما ما متاسفانه می خواهیم که از غیر جستجو کنیم و به گنج برسیم. شعر معروفی از حافظ است که سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد، آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد. اسلام در حقیقت می خواهد که انسان را انسان تربیت کند. انسان شدن، ویژگی های خاص خودش را دارد. انسان آن وقتی که انسان شد، به دیگران خدمت می کند، امانتدار خواهد بود، انفاق می کند و خیلی از فضایل دیگر در انسان رشد می کند. البته فهمیدن انسان شدن، بسیار مهم است. یک مثال می زنم تا این مسئله، روشن تر شود. یک پدر و یک پسر با هم دعوا داشتند و پسر بسیار پدرش را اذیت می کرد، این پدر به پسر می گوید که تو انسان نمی شوی، گفتن این حرف به پسر برخورد و او رفت چند جا درس خواند و همچنین فعالیت اجتماعی انجام داد پسر در ادامه، امیر یک استانی شد. او بعد از این به حاکمیت رسید، نامه ای را برای پدرش نوشت بدون این که بگوید من پسرت هستم، با این مضمون که من امیر، تو را فرامی خوانم، پدر نمی دانست فرزندش است و لذا بابت احضار شدن از طرف امیر حکومت، ترسید و باز و بندیلش را جمع کرد و پیش امیر رفت. وقتی که پدر وارد فضای عمارت حکومتی شد دید که پسرش آن بالا نشسته است، پسر به پدرش گفت که دیدی من آدم شدم، در حالی که تو به من می گفتی که تو آدم نمی شوی اما من به اینجا رسیدم. پدر به پسر گفت من به تو نگفتم که حاکم نمی شوی من به تو گفتم که آدم نمی شوی، تو آدم شدی؟ اگر آدم شده بودی پدر پیرت را به اینجا نمی آوردی.

آیت الله رمضانی با اشاره به راهکار تربیتی اسلام اظهار کرد: اسلام می خواهد که انسان را آدم تربیت کند، وقتی که انسان، آدم شود، عاشق می شود. قبل از پیامبر(ص)، جوان ها عاشق بودند، بعد از پیامبر(ص) هم آنها عاشق بودند، اما جوانان پیش از پیامبر(ص) به دنبال عشق های مجازی بودند و به خاطر این عشق ها، جنگ ها و نزاع های زیادی رخ داد. پیامبر(ص) که آمدند، عشق را معنا کردند و گفتند که عشق و علاقه، کمال به زیبایی ها است و بالاترین عشق، عشق به خداوند و محبت به خدا است. وقتی که عشق به خداوند بیایید، عشق به کمال و عشق به زیبایی ها و عشق به معنویت و عشق به خدمت هم می آید و انسان با عشق به دیگران خدمت می کند، این طور نیست که گدا به در خانه او برود، بلکه او با عشق به در خانه گدا می رود و به او کمک می کند.

وی ادامه داد: انسان اگر بخواهد انسان شود و خودش را تربیت کند، خودش را نباید ببیند. چون اگر بخواهد خودش را ببیند، دیگر آن حقیقت را نمی تواند ببیند. مولوی داستانی از شکایت پشه نزد حضرت سلیمان نقل کرد، پشه پیش حضرت سلیمان رفت و گفت که من از باد شکایت دارم، حضرت سلیمان گفت که از هر کسی که شکایت داری، باید او هم باشد و برای من این قضاوت کنم باید هم باید و هم پشه باشد، پشه به حضرت سلیمان گفت که من نمی گویم، تو به باد بگو که بیاد. باد تحت تسخیر حضرت سلیمان بود و او زبان حیوانات را هم می فهمید، حضرت سلیمان به باد گفت که بیا، باد که آمد پشه رفت، حضرت سلیمان به پشه گفت که تو هم باش تا من بررسی کنم که مشکل از کجا است، پشه گفت که مشکل من از باد است، هر کجا که باد باشد من نمی توانم باشم. مولوی از این داستان، نتیجه اخلاقی گرفت و گفت همان طوری که پشه و باد با هم جمع نمی شوند، خود بینی هم با خدابینی جمع نخواهد شد. انسان نباید خودبین باشد، بلکه انسان باید خودش را مخلوق خداوند ببیند و تسلیم او شود، وقتی که به تسلیم شدن رسید، مسلم می شود، اسلام در حقیقت به معنای تسلیم در برابر دستورات باری تعالی است.

ویژگی های مسلمان واقعی براساس روایات اهل بیت(ع)

دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) افزود: مسلم هر کجا که باشد، دیگران احساس امنیت می کنند و مسلمان واقعی همین است. براساس روایات، مسلمان واقعی کسی است که دیگران از دست و زبان او در امان باشند. خیلی ها شاید در اسم مسلمان باشند، اما در معنا، مسلمان نیستند، پیامبر(ص) فرمودند که شما باید در معنا، مسلمان باشید. انسان وقتی به این جایگاه مسلمان بودن رسید، احساس مسئولیت می کند، اول در برابر خود و بعد در برابر همه مسلمانان احساس مسئولیت خواهد کرد، او اگر احساس مسئولیت نکند، حقیقتا، مسلمان نیست. پیامبر(ص) در روایتی فرمودند که «مَنْ أَصْبَحَ لا یَهْتَمُّ بِأُمورِ الْمُسْلمینَ فَلَیْسَ بِمُسْلِمٍ» اگر کسی صبح کند و به فکر اصلاح امور مسلمانان نباشد، مسلمان نیست.

آیت الله رمضانی با اشاره به لزوم احساس مسئولیت مسلمانان در برابر یکدیگر اظهار کرد: اسلام می گوید که در یک جامعه اسلامی، مشکل یک مسلمان، مشکل یک مسلمان دیگر نیز است. چون که مسلمان برادر مسلمان است، اگر او احساس درد می کند، تو هم باید احساس درد کنی، اگر او شاد باشد تو هم باید شاد باشی. سعدی شعر قشگی را دارد که بنی آدم اعضای یکدیگر هستند. انسان مسلمان نه تنها باید در برابر دیگر مسلمانان احساس مسئولیت کند، بلکه اگر یک غیرمسلمان همچون فردی مسیحی از او کمک بخواهد، باید به او کمک کند و اگر این کمک را انجام ندهد، مسلمان نیست. پیامبر(ص) در روایتی فرمودند که «مَنْ سَمِعَ رَجُلاً یُنادِی یا لَلْمُسْلِمِینَ فَلَمْ یُجِبْهُ فَلَیْسَ بِمُسْلِم»؛ (کسی که صدای انسانی را بشنود که فریاد می زند: ای مسلمانان به دادم برسید و کمکم کنید، کسی که این فریاد را بشنود و پاسخ نگوید، مسلمان نیست). یک مسلمان دیگران را بر خودش مقدم می کند، امام حسن(ع) گفتند که دیدم مادرم حضرت زهرا(س) در عبادت خود فقط برای همسایه ها دعا می کردند و در حالی که خودشان بیمار بودند، برای خودشان دعا نکردند. من از مادرم پرسیدم که چرا برای خودتان دعا نکردید، ایشان فرمودند که اول همسایه و بعد خانه.

دبیرکل مجمع جهانی اهل بیت(ع) ادامه داد: روزی حضرت زهرا(س) به نزد پدرشان رسول اکرم(ص) آمدند و فرمودند که مهر من فرقش با دیگران چیست، همان جا خداوند به جبرئیل وحی کرد که جبرئیل به پیامبر(ص) بگوید که فاطمه هر چی بخواهد به او می دهم. حضرت زهرا(س) به پیامبر(ص) گفتند که امت شما در روز قیامت با مشکل مواجه هستند، من نمی خواهم که آنها در جهنم بسوزند، من می خواهم که آنها را شفاعت کنم با وجودی که ایشان را خیلی اذیت کردند. خداوند به جبرئیل گفت که این فرشته الهی به پیامبر(ص) بگوید که من شفاعت حضرت فاطمه(ص) را پذیرفتم و هر کسی را حضرت فاطمه(س) نگاه کند و شفاعت نماید. من قبول می کنم و حضرت زهرا(س) از شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدند.

وی خاطرنشان کرد: حضرت زهرا(س) به حضرت امیرالمومنین(ع) آرامش می دادند. امام علی(ع) فرمودند هر چه که من غم داشتم، زمانی که حضرت زهرا(س) را می دیدم، تمام غم های عالم از من دور می شدند، نه من حضرت فاطمه(س) را اذیت کردم و نه ایشان من را اذیت کرد. زمانی که امام حسن(ع) و امام حسین(ع) در مسجد، خبر شهادت حضرت زهرا(س) را به امام علی(ع) دادند، حضرت امیرالمومنین(ع) چند بار نشستند و بلند شدند، ایشان وقتی وقتی وارد خانه گشتند، عبا و عمامه خود را انداختند و پیش پیکر حضرت زهرا(س) آمدند و چند برابر ایشان را صدا زدند، اما جوابی نیامد تا این که حضرت امیرالمومنین(ع) گفتند که یا فاطمه، من پسرعموی تو علی هستم. در روایات آمده است که حضرت زهرا(س) فرمودند هر کس برای امام حسین(ع) گریه کند، من او را شفاعت می کنم. ما افتخار می کنیم که امام مان حضرت امیرالمومنین(ع) و مادرمان حضرت زهرا(س) هستند.

منبع: خبرگزاری اهل‌بیت(ع) - ابنا