به نقل از «الف»

از چه راهی گردشگر مذهبی جذب کنیم؟

تاریخ انتشار: ۱۸ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۰۵۹۷۰۵

یک فعال حوزه گردشگری معتقد است گردشگر صرفا این نیست که بلیط تهیه کند و سفر را آغاز کند بلکه فرد با دیدن عکس ها و مطالب و حتی شنیدن رویدادها نیز می تواند سفر کند، لذا تاثیری که یک سخنرانی دینی می تواند بر جذب گردشگر داشته باشد بسیار بالا است.

ملیحه صفری در گفت وگو با ایسنا، عنوان کرد: مانند تمامی فیلم ها یا کتاب های خوب یک سخنرانی دینی عالی آن هم در خصوص محرم، در حال نقل و انتقال گردشگران مذهبی است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ما عاشق این هستیم که ماجراجویی کنیم و به جایی جدید با راهنمایی آگاه سفر کنیم که بتواند جاها و چیزهایی را که قبلا هرگز از وجودشان مطلع نبودیم، به ما معرفی و ما را دعوت کند که پنجره هایی به جهان نو باز کنیم و ما را به لنزهایی جدید مجهز کند که چیزهای معمولی و تکراری دنیا اطرافمان را خارق العاده ببینیم. به ما لذت ببخشد و چندین بخش از ذهن ما را همزمان فعال نگه دارد.

وی تاکید کرد: اگر یک سخنران دینی تلاش کند تا باورهای دینی خود را به شکلی بیان کند که گویی عازم یک سفر مذهبی است و یا در خصوص وقایع کربلا مانند یک راهنمای گردشگری از جایی سخن خود را آغاز کند که مخاطب تصور کند آنجاست و راهنما باید مطمئن شود که هیچ حرکت غیرممکن و یا تغییر جهت غیر قابل توضیحی در مسیر برای مخاطبان و گردشگران مذهبی وجود ندارد. چه این سفر برای کشف و اکتشاف باشد و چه برای توضیح چیزی یا ترغیب کسی؛ در نهایت گردشگر مذهبی را به مکان زیبای جدیدی می رساند که آن هم یک موهبت است.

این فعال حوزه گردشگری اظهار کرد: تمرکز بر آن چیزی که می‌خواهید به گردشگر مذهبی بدهید، اساس کامل آن چیزی است که شما را برای سخنرانی مذهبی آن هم در خصوص محرم آماده می سازد. تاثیرگذاری یک سخنرانی دینی و مذهبی و به عبارتی سفر زیارتی به مقصد کربلا اغلب در آن چیزی است که بیان نمی شود، چرا که یک مطلب کوتاه می تواند بسیار ارزشمند باشد. در واقع این راز سخنرانی مذهبی موفق را خیلی ها نمی دانند و با غامض گویی، ذهن گردشگران مذهبی را خسته می کنند.

صفری با اشاره به ضرورت تبیین ذایقه گردشگران مذهبی تصریح کرد: چه فرصت یک سخنران مذهبی 2 دقیقه باشد، و چه 18 دقیقه و یا حتی 80 دقیقه بایستی به اندازه ای بتواند مطالب را در سفر مذهبی خود بگنجاند که به اندازه کافی عمق داشته باشد تا بتواند گردشگران مذهبی را مجذوب خود کند. هنگامی که این سخنرانی های مذهبی درست اجرا شود قلب های گردشگران مذهبی به تپش در می آید و ذهن هایشان از احساس این واقعه به مرز دگرگونی می رسد و ناخودآگاه اشک در چشمهایشان حلقه خواهد زد.

وی خاطرنشان کرد: بزرگترین نقص سخنرانی مذهبی این است که اگر گردشگران مذهبی خود را کاملا از روی نوشته هدایت کنید، آن حس و شور واقعی را در آنها خواهید کشت. اینکه آنها درک کنند برایشان روخوانی می کنید یا سخنرانی مذهبی تا به سفر کربلا بروند؛ دو تجربه کاملا متفاوت است و با درک روخوانی و تصنعی بودن، حس خوب و تجربه زیبایی برای گردشگران مذهبی رخ نخواهد داد.

این فعال حوزه گردشگری خاطرنشان کرد: امروزه گردشگران مذهبی بر روی پیام سخنرانی های دینی تمرکز زیادی می کنند، بنابراین رسالت اصلی یک سخنران مذهبی این است که بر روی صحنه در خدمت این ایده باشد که آن را به عنوان هدیه با ارزش به گردشگران مذهبی خودش تقدیم کند. آنها وقتی می بینند با عشق واقعی وقایع را زیبا و عینی بیان می کنید، حس لذت و عشق را خواهند برد و همیشه با شعف قلبی و صادقانه در این سفر مذهبی شرکت خواهند کرد.

منبع: الف

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۵۹۷۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه | جمع مبلغ نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷ هزار میلیارد تومان!

روزنامه جمهوری اسلامی به انتقاد از تخصیص بودجه دولتی برای حوزه های علمیه و حرم امام خمینی پرداخت.

این روزنامه نوشت: به مناسبت بررسی بخش هزینه‌های لایحه بودجه کل کشور سال ۱۴۰۳ فهرستی از بودجه‌های پیشنهادی دولت برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی در فضای مجازی و رسانه‌ها منتشر شد که با اعتراض‌هائی همراه است.

اعتراض‌ها عموماً بر این محور‌ها متمرکز هستند که در شرایط دشوار اقتصادی کشور چرا به این نهاد‌ها بودجه تعلق می‌گیرد و یا چرا چنین مبالغ زیادی برای آن‌ها پیشنهاد شده است؟ محور دیگر اعتراض نیز اینست که این نهاد‌ها تأثیر ملموسی بر زندگی مردم ندارند و به همین دلیل تخصیص چنین بودجه‌هائی به آن‌ها منطقی نیست.

طبق آنچه در فهرست منتشرشده آمده، جمع مبلغ پیشنهادی برای نهاد‌های فرهنگی و مذهبی ۶۷۰ هزار میلیارد ریال است که البته رقم قابل توجهی است.

بدون اینکه درباره محور‌های اعتراضات یادشده قضاوتی داشته باشیم، بر این نکته تأکید می‌کنیم که بعضی از نهادهائی که نامشان در فهرست آمده اصولاً وجودشان ضرورتی ندارد، بعضی دیگر از آن‌ها خاصیتی ندارند، تعدادی نیز به میزان بودجه‌ای که برای آن‌ها پیشنهاد شده اثربخشی ندارند و در مورد حرم امام خمینی نیز همانطور که در سال‌های گذشته بار‌ها تذکر دادیم اصولاً اینهمه توسعه و خرج‌تراشی خلاف مشی خود امام است. باقی می‌ماند بودجه‌ای که برای حوزه‌های علمیه پیشنهاد شده که اشکال اساسی آن مربوط به استقلال روحانیت است.

در سال‌های گذشته هنگامی که به تخصیص بودجه دولتی برای حوزه‌های علمیه و نهاد‌های مرتبط با آن‌ها انتقاد می‌کردیم، بعضی از طلاب و علما در قالب گلایه به ما می‌گفتند مگر از وضع شدیداً فلاکت‌بار طلاب و روحانیین از نظر معیشت خبر ندارید که به بودجه مربوط به حوزه‌های علمیه اعتراض می‌کنید؟

جواب این بود و اکنون نیز اینست که می‌دانیم بسیاری از طلاب و فضلای حوزه‌های علمیه و حتی علمای شهرستان‌ها با فقر و ناداری دست و پنجه نرم می‌کنند و تعداد زیادی از آن‌ها بخش قابل توجهی از وقت خود را به کار‌های خدماتی از قبیل پیک موتوری، مسافرکشی و تمیز کردن خانه‌ها و شرکت‌ها مشغولند تا بتوانند از عهده حداقل هزینه زندگی برآیند. با اینحال به دلایل متعدد معتقدیم روحانیت نباید از بودجه دولتی ارتزاق کند.

ممکن است افرادی به دلایل خاصی که دارند، اعتقادی به آنچه ما به عنوان دلایل متقن برای ضرورت اجتناب روحانیت از پذیرش بودجه دولتی مطرح می‌کنیم نداشته باشند. این، حق طبیعی آنهاست که اینگونه فکر کنند و از تخصیص بودجه دولتی به حوزه‌های علمیه دفاع نمایند. می‌بینیم که در عمل نیز تفکر آن‌ها بر کشور حاکم است و متولیان امور به آنچه دیگران با نیت خیرخواهی و مصلحت‌اندیشی برای روحانیت می‌گویند اعتنائی نمی‌کنند و ترتیب اثر نمی‌دهند.

مهم‌ترین دلیل برای این تفکر که حوزه‌های علمیه و دستگاه‌های مرتبط نباید از بودجه دولتی ارتزاق کنند اینست که وابسته شدنشان به بودجه دولتی آن‌ها را به دولت و حکومت وابسته می‌کند و استقلال را که سرمایه اصلی روحانیت است از آن سلب می‌نماید.

هیچکس نمی‌تواند ادعا کند که روحانیت می‌تواند به بودجه دولتی وابسته باشد و در عین حال استقلال خود را هم حفظ کند. علت اینکه امام خمینی هرگز اجازه استفاده حوزه‌های علمیه از هیچ بودجه‌ای غیر از آنچه مردم با طیب خاطر به آن‌ها می‌دهند را ندادند، همین بود که آن را با استقلال روحانیت در تضاد می‌دانستند.

تجربه چند دهه اخیر نیز بر صحت نظر امام خمینی مهر تأیید گذاشته است. مراجع صاحب‌نام و ذی‌نفوذی مانند مرحوم آیت‌الله فاضل لنکرانی و آیت‌الله صافی گلپایگانی نیز بر همین عقیده بودند و همین مسیر را ادامه دادند.

نکته دیگری که باید مورد توجه روحانیت قرار گیرد اینست که تنگنا‌های معیشتی در حال حاضر به آن‌ها اختصاص ندارد. این، گرفتاری بزرگی است که ده‌ها میلیون نفر از مردم کشورمان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. افتخار روحانیت در طول تاریخ این بود که مانند ضعیف‌ترین اقشار جامعه زندگی می‌کرد و به همین دلیل، خودش محبوب و کلامش نافذ بود.

حالا هم باید مانند مردم عادی زندگی کند تا مردم پذیرایش باشند. مردم وقتی استقلال روحانیت را ببینند و احساس کنند که حامی آن‌ها و زبان گویای آنهاست، حاضرند هرچه دارند را با روحانیت تقسیم کنند تا این نهاد باقی بماند و بتواند در مقاطع حساس در برابر ظلم و ناروا بایستد.

خوبست این را هم به عنوان نکته پایانی بگوئیم که بودجه‌های دریافتی حوزه‌ها بیش از آنکه صرف طلاب نیازمند شود به پشت‌میزنشینانی می‌رسد که حوزه‌های علمیه بدون آن میز‌ها هم می‌توانند ادامه حیات بدهند و چه بسا حیات بهتر. با توجه به این واقعیت‌ها آیا بهتر نیست روحانیت خودش پیش‌قدم شود و از گرفتن بودجه دولتی خودداری کند؟