راهکارهایی برای اقامت بهتر با کودکان در هتل
تاریخ انتشار: ۲۳ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۰۹۷۸۱۷
شکی نیست که یکی از مهم ترین مراحل سفر، تعیین محل اقامت است. این موضوع به ویژه زمانی که با خانواده سفر می کنیم، اهمیت دو چندان پیدا می کند. فرض کنید می خواهید تنها، چند روزی را در یک جای خوش آب و هوا اتراق کنید. ۲۳ شهريور ۱۳۹۸ - ۰۹:۴۵ بازار اخبار سازمانها و شرکتها نظرات - اخبار بازار -
به گزارش خبرگزاری تسنیم، شکی نیست که یکی از مهم ترین مراحل سفر، تعیین محل اقامت است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در قدم اول خوب اتاق را چک کنید
پیشتر در مطلب چگونه اقامت امنی در هتل داشته باشیم، گفتیم که چگونه باید در مورد امنیت اتاق اطمینان حاصل کنید. این موضوع وقتی قرار است با کودکان خود در هتل بمانیم اهمیت دو چندانی پیدا می کند. بنابراین به محض ورود به اتاق، موارد ایمنی و نیز نظافت آن را بررسی کنید. اینکه چیزی از مسافران قبلی در اتاق جامانده باشد که ممکن است به کودک شما آسیب برساند؛ از قبیل اشیای تیز و برنده و حتی اشیای کوچک. پس سعی کنید خوب همه اتاق را بررسی کنید، به ویژه اگر فرزند شما نوزاد است.
نکته دیگر اینکه حتما وضعیت تخت ها را چک کنید و از نظافت آنها مطمئین شوید. گاهی برخی هتل ها به تعویض رو تختی ها اهمیت نمی دهند و همین موضوع بستر را برای رشد میکروب ها و حشرات موذی فراهم می کند. از آنجایی که کودکان از حساسیت بیشتری برخوردارند، حواس خود را به تمیزی رختخواب ها جمع کنید. در پایان حتما به وضعیت سیستم تهویه، گرمایش و سرمایش اتاق اهمیت داده و در صورت خراب بودن، آن را با کارکنان هتل در میان بگذارید.
سوئیت گزینه بهتری برای اقامت است
اولین قدم برای پیدا کردن یک اقامتگاه خوب را باید در هنگام رزرو هتل بردارید. سایت های رزرو آنلاین هتل این مزیت را دارند که دست شما را در انتخاب باز گذاشته و آنقدر اطلاعات در مورد هتل ها به شما می دهند که انتخاب آگاهانه ای برایتان به دنبال خواهد داشت. پس اگر با کودکان خود سفر می کنید، پیشنهاد ما این است که جهت داشتن فضای بیشتر، سراغ سوئیت ها بروید. به هر روی سوئیت ها علاوه بر فضای بیشتر، امکانات بیشتری هم دارند و گویی در خانه خودتان هستید. به علاوه کودکان شما می توانند راحت تر بازی کنند. اگر به دنبال سوئیت در هتل های شیراز هستید، در قسمت معرفی هتل ها در سایت به آن دقت کنید.
اتاق بالکن دار بهتر است
اتاق بالکن دار از آن رو به شما توصیه می شود که کودک شما می تواند از فضای آزاد و تماشای محیط بیرون بهره مند شده و کمتر بی حوصلگی کند. البته همه هتل ها اتاق های بالکن دار ندارند، پس اگر توانستید اتاق بالکن دار رزرو کنید، اما نکات ایمنی را هم مد نظر قرار دهید.
با تجهیزات سفر کنید
همه والدین می دانند که وقتی قرار است با کودک خود سفر کنند، باید مجهزتر از همیشه باشند. این آمادگی هم در طول سفر و هم در اقامتگاه به کار شما خواهد آمد. همانطور که می دانید هتل های خوب حمام و لوازم بهداشتی لازم مانند صابون، شامپو، حوله و ... در اختیار مهمانان خود قرار می دهند. اما در مورد کودکان داستان فرق می کند و بهتر است که ساک مخصوص آنها را به همراه بیاورید که شامل کرم ها، صابون، شامپو، دستمال و حوله خود آنها می شود. فراموش نکنید که به تناسب فصلی که در آن سفر می کنید، لباس مناسب کودک خود را نیز همراه داشته باشید.
ابزار سرگرمی را مهیا کنید
به هر حال سفر با خانواده محدودیت هایی دارد که باید آن را بپذیرید. مثلا قرار نیست شما تمام وقت خود را از صبح تا شب به گشت و گذار بپردازید و شاید مجبور باشید نسبت به آن زمانی که تنها سفر می کنید، وقت بیشتری را در هتل بگذرانید. هر چند در هتل ماندن برای کودک شما هم چندان خوشایند نیست، اما می توانید با خود اسباب بازی به همراه داشته باشید تا او را سرگرم کنید. نیازی نیست همه اسباب بازی های اتاق کودک خود را در چمدان بچپانید، چند اسباب بازی کوچک کفایت می کند. اگر کودک تان اندکی سخت گیر است، سعی کنید هتلی را انتخاب کنید که پارک کودک یا تجهیزاتی مانند استخر و باشگاه ورزشی داشته باشد که مدتی هم در آنجا وقت گذرانی کنید. مثلا هتل بزرگ رامسر از آن دست هتل هایی است که پارک بازی کودک دارد.
انعطافپذیری را فراموش نکنید
یادتان نرود که شما دیگر تنها نیستید و حالا با کسی سفر کرده اید که شرایطش با شما متفاوت است. پس دشواری های این شرایط را بپذیرید، آرامش خود را از دست ندهید و منعطف باشید. اگر کودک شما آرام باشد، کار شما راحت تر است، اما اگر از آن دست بچه هایی است که بدون شیطنت روزش شب نمی شود، باید انعطاف پذیر باشید. در این مواقع حتما تقسیم وظایف کنید و همه کارهای کودک را فقط به دوش یک نفر نیندازید.
نظافت اتاق فراموش نشود
شما قرار است چند روزی را به همراه خانواده در هتل اقامت کنید و باید فکر کنید که در خانه خودتان هستید. پس وقتی از نظافت اتاق اطمینان حاصل کردید، در نگهداری آن هم تلاش کنید. همانطور که می دانید این موضوع ارتباط مستقیمی با سلامت فرزند شما و حتی خود شما دارد. بنابراین در هنگام رزرو هتل، توجه کنید که هتل تان روم سرویس داشته باشد و هر روز نظافت شود.
درهای اتاق را بسته نگاه دارید
شرایط ایمنی به ویژه وقتی کودک شما کوچک تر است، چهار دست و پا راه می رود یا تازه راه افتاده؛ سخت تر است. بنابراین حواس خود را بیشتر جمع کنید، درهای اتاق را بسته نگاه دارید. اگر اتاق شما بالکن دارد، حواستان باشد که سمت بالکن نرود. ضمن اینکه باید مراقب رفت و آمد کودک خود هم باشید و چشم از آنها برندارید. از آنها بخواهید با افراد غریبه معاشرت نکنند.
خوراکی های سالم با خود داشته باشید
در سفر عادات غذایی بزرگسالان هم تغییر پیدا می کند؛ چه برسد به بچه ها. معمولا کودکان بیشتر بدخلقی می کنند و ممکن است غذا نخورند. پس بهتر است میان وعده سالم با خود داشته باشید تا مجبور نشوید از خوراکی های ناسالم و مضر مینی بارهای هتل استفاده کنید. آجیل، میوه خشک و بیسکویت های مخصوص کودکان می توانند گزینه های خوبی باشند.
خودتان را نادیده نگیرید
وقتی می گوییم انعطاف پذیر باشید، به این معنی نیست که خودتان را نادیده بگیرید. در اینصورت نه سفر به شما خوش خواهد گذشت و نه فرزندتان و جز خستگی چیزی عایدتان نخواهد شد. پس استراحت را فراموش نکنید و زمانی که کودکتان خواب است را به خود اختصاص دهید. می توانید فیلم ببینید، موسیقی گوش دهید یا هر کار دیگری که انرژی را به شما باز می گرداند.
انتهای پیام/
R30411/P/S1407,1431/CT12منبع: تسنیم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۰۹۷۸۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«کودکان اُتیسمی» روی مرز باریک مرگ و زندگی
خبرگزاری مهر؛ گروه مجله_ زهرا افسر: عکس یک دختربچه اصفهانی صفحه شبکههای اجتماعیام را پر کرده بود؛ عکس دیانای بالای آن بزرگ نوشته: «گم شده». چند روزی اخبار را زیر و رو میکنم اما کسی از پیدا شدن دخترک ۱۱ ساله چیزی نمیگوید. تا اینکه خبر دیگری از دیانا «دختر بچه گم شده اصفهانی» پخش میشود.
دیانا گم نشده بود؛ مادرش او را به یک باغ متروکه برده و با چاقو دخترش را به قتل رسانده؛ بعد جسدش را آتش زده و همه جا اعلام کرده که دخترش مفقود شده است. چند روز از این خبر میگذرد اما فکر این دختر از سرم بیرون نیامده. بستگان نزدیکش گفتهاند این دختر مبتلا به «اتیسم» بوده است. بغض تمام وجودم را میگیرد. به دیانا فکر میکنم؛ به مادرش و به تمام کودکان اتیسمی و خانوادههایشان.
نجات مهدیها
از همان ابتدای کودکی، دایره افرادی که میتوانست با آنها ارتباط برقرار کند بسیار محدود بود. در اولین رفتارهای مهدی، مادرش فکر میکرد کودکش اجتماعی نیست و این کاملاً طبیعی است. اما بعد از مدتی علائم جدیتری از خود را نشان دادند.
مهدی رفتارها و نگاههای متفاوتتری از هم سن و سالهای خودش داشت و نداشتن قدرت تکلم به اضافه موارد دیگری که روز به روز در او ظهور میکرد مادرش را مصمم کرد تا پیگیر این حالات فرزندش باشد. مهدی دچار اختلال یکپارچگی حسی بود؛ یعنی اگر سرش به جایی برخورد میکرد درد را احساس نمیکرد؛ اگر ساعتها غذا نمیخورد گرسنه نمیشد یا بعد از غذا خوردن احساس سیری نداشت. بروز رفتارهای کلیشهای و حرکتی، علائم بیش فعالی و حتی مشکلات گوارشی موارد دیگری بود که نشان میداد مهدی شرایط ویژهای دارد.
مادرش که یک زن دهه شصتی است از همان روزهای اول مواجهه با این علائم به خوبی در مورد این اختلال تحقیق کرد و به موقع درمان فرزندش را شروع کرد. سالهای ۸۸-۸۹ میزان آگاهی نسبت به اختلال اتیسم تقریباً صفر بود تا جایی که حتی عده زیادی از اقوام و آشنایان این مادر سعی کردند او را از پیگیری این اختلال منصرف کنند و نسبت به این موضوع بسیار بدبین بودند. اما زن جوان دست برنداشت و با پیگیریهایش متوجه شرایط مهدی شد. خیلی زود درمان کودک دو ساله شروع شد و همین رسیدگی به موقع باعث شد مهدی حالا در سن ۱۶ سالگی با یک بچه سالم تقریباً فرقی نداشته باشد و اگر کسی گذشته او را نداند چندان متوجه این اختلال در او نمیشود؛ هرچند که این اختلال تا آخر عمر با او همراه است اما شدت آن بسیار کاهش یافته و کنترل شده است.
مدارا با ترس
مهدی کودک مبتلا به اتیسم به همراه مادرش در مراکز توانبخشی دورههای لازم را میدیدند و آموزش آنها همچنان ادامه داشت. او به دستور پزشک داروهایی را برای افزایش سطح تمرکزش مصرف میکرد تا بتواند در هفتسالگی مانند بچههای دیگر به مدرسه برود. سال ۹۴ برای خواندن اول ابتدایی به مدرسه رفت؛ اما نه یک مدرسه عادی. او باید سال سرنوشتساز کلاس اول را در مدرسه استثنایی میگذراند؛ سالی که معمولاً در ذهن و شکلگیری پایه تحصیلی همه کودکان بسیار تأثیرگذار است مخصوصاً برای کودک اتیسمی که شرایط احساسی ویژهای را تجربه میکند.
مهدی، روزهای اول با مادر یا دخترخالهاش سر کلاس درس میرفت؛ اما طولی نکشید که با محیط ارتباط برقرار کرد و توانست تنها پشت نیمکت بنشیند. ترسی که مهدی هفت ساله داشت این بود که نکند برای بازگشت از مدرسه دیر به دنبالش بروند. برای همین یک سوال را مکرراً تکرار میکرد: «مامان! یعنی مدرسهم تمام شد، تو جلوی دری؟».
مطالعات و تحقیقات پزشکی نشان داده که کودکان دارای اختلال اتیسم، ترسهای شدید اجتماعی و احساسی را تجربه میکنند، ترسهایی که شاید برای کودکان یا افراد دیگر معنایی نداشته باشد و غیر منطقی به نظر برسد؛ اما تمام وجود فرد مبتلا به اتیسم را در برمیگیرد و باعث میشود علائم و رفتارهای غیرعادی در او تشدید شوند. کنار آمدن با ترسهای مختلف افراد مبتلا به اتیسم یکی از دشوارترین مواردی است که خانوادهای این افراد با آنها مواجهاند و به صبر زیاد و روحیه قوی برای مدارا با آن نیاز دارند.
اختلال یا استعداد؟
چند ماه گذشت و مادر مهدی خوشحال بود که توانسته با پیگیری به موقع، کودکش را در همان سن هفت سالگی به مدرسه بفرستد؛ تا اینکه یک روز مهدی ناراحت به خانه آمد و گفت دیگر نمیخواهد مدرسه برود. وقتی دلیلش را پرسیدند جواب داد: «من از بچههای دیگر دیرتر یاد میگیرم و آنها من را مسخره میکنند.» خانوادهاش گمان کردند بهانه میآورد تا از زیر درس خواندن فرار کند؛ اما پایان کلاس اول ابتدایی که رسید، مدیر مدرسه کارنامهها را تحویل داد و به مادر مهدی گفت باید یک بار دیگر بخاطر شرایط خاصش اول ابتدایی را تکرار کند. او در ریاضی و نقاشی خوب بود اما در فارسی نه. مهدی فارسی را از سمت چپ مینوشت؛ کاری که شاید بیش از یک اختلال یک استعداد و توانایی خاص باشد.
دومین سالی که مهدی کلاس اول بود هم تمام شد اما بار دیگر به او گفتند که نمیتواند به کلاس دوم برود. بالاخره با پیگیریهای فراوان مادر مهدی مشخص شد دلیل عقب ماندن فرزندش از سایر دانشآموزان کلاس این است که بچههایی که از لحاظ ذهنی مشکل دارند با آنها که معلولیت جسمی دارند و از نظر مغزی سالم هستند، با هم در یک کلاس هستند. در چنین شرایطی طبیعی بود که کودکان اتیسمی و کودکانی که از نظر ذهنی شرایط خاصی دارند از بقیه دانشآموزان عقب بمانند.
مهدی حالا ۱۶ سال دارد و چند سالی است به همراه خانوادهاش مهاجرت کرده است. کودکی که دو سال در کلاس اول ابتدایی درجا زده بود هفت ماه بعد از مهاجرت به ایتالیا میتوانست به ایتالیایی حرف بزند و بنویسد. حالا موفق شده در سن ۱۶ سالگی وارد دانشگاه شود؛ هرچند هنوز با برخی ترسها و اضطرابها و علائم دیگری از اتیسم دست و پنجه نرم میکند.
آدم امن کودکان خاص باشید
نکته مهم این است که با گذشت سالهای زیاد از شناسایی اختلالاتی مانند اتیسم، هنوز هم آگاهی چندانی نسبت به آن وجود ندارد. رسانههای مختلف، تولیدکنندگان آثار صوتی و تصویری و دستگاههای مربوطه، برای شناساندن بیماریهای خاص و فرهنگ رفتار با آنان چه کردهاند؟ چند اثر هنری در این زمینه ساخته شده است؟
فارغ از حوزه رسانه، کارکنان مراکز مختلف از کادر درمان و آموزش گرفته تا خدمات مختلف و شرکتهای خصوصی زمانی آگاهی و اطلاعات لازم درباره نحوه رفتار با این افراد را دارند؟ این کودکان روزی بزرگ میشوند و ح تی اگر در محیط تحصیلی جداگانهای درس خوانده باشند، نیاز دارند روزی کنار بقیه مردم وارد بازار کار شوند. گروههای مخالف جامعه چقدر پذیرش، معرفت و دانش کافی برای تعامل صحیح با این افراد را دارند؟
هرچند امروزه آموزشهای بیشتری درباره چگونگی رفتار با این کودکان به مردم داده شده؛ اما هنوز نوع رفتار صحیح با افراد اتیسمی آن طور که باید در جامعه فراگیر نشده است. نه تنها جامعه، حتی اطرافیان این کودکان ممکن است هنوز با این خلأ آموزشی مواجه باشند و درست ندانند که طرز برخورد با یک اتیسمی چگونه است. خیلی اوقات بستگان، ناخواسته روان کودک دارای اختلال اتیسم را مورد آزار قرار میدهند و این در حالی است که این افراد اتیسمی به هیچ عنوان نباید از طرف نزدیکان خود احساس ترس و ناامنی کنند.
کوچکترین جملات یا رفتارهای تهدیدآمیزی که شاید در مواجهه با کودکان عادی استفاده میشود برای کودک اتیسمی حکم یک محرک عصبی را دارد و او را به شدت به هم میریزد؛ حتی ممکن است باعث حس ناامنی و ترس ابدی در او شود، طوری که در بزرگسالی به صورت جدی احساس وحشت، او را آزار دهد. نزدیکان این افراد باید آدمِ امن زندگی کودک خود باشند و این حتماً به بهبود سریعتر آنها کمک کنید. اگر کودکی با بیماری خاص به شما اعتماد کند راحتتر تمرینات توانبخشی را انجام میدهد و شما را دشمن خود نمیداند. این همان راز بزرگی است که این خانوادهها باید آن را بدانند و راه و روشاش را پیدا کنند.
بیدفاع؛ مثل یک نوزاد
حتماً دیدهاید وقتی یک نوزاد متولد میشود با هر گریه او، دیگران نظرهای متفاوت میدهند زیرا متوجه خواسته نوزاد نمیشوند. ماجرای کودکان مبتلا به اتیسم هم همین است؛ آنها از سایر هم سن و سالهای خود مظلومتر و به نوعی بسیار بیدفاع هستند؛ مغز فرد اتیسمی نمیتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل کند و به همین دلیل است که اکثر آنان منزوی هستند و نمیتوانند از همان سالهای اولیه رشد خود، با دیگران ارتباط برقرار کنند. اولین زنگ خطر برای خانوادهها میتواند همین ارتباط نگرفتن کودکان با محیط پیرامون باشد.
مورد دیگری که افراد حتی بزرگسال مبتلا به اتیسم ممکن است به آن دچار باشند؛ نداشتن قدرت تکلم است. همچنین این افراد در برابر تغییر رفتارهای تکراری و کلیشهای مقاومت دارند و در برقراری ارتباط چشمی تا حدی ناتوان هستند. همچنین این افراد نمیتوانند پاسخ مناسبی به محرکات محیطی نشان بدهند. اختلالات اتیسم، از لحاظ شدت علائم با یکدیگر متفاوت هستند و در سه سطح کلی دستهبندی میشوند: «سطح نیازمند حمایت، سطح نیازمند حمایت زیاد، سطح نیازمند حمایت بسیار زیاد»
نکته حائز اهمیت این است که اگر خانوادهها از همان سنین پایین موارد گفته شده و علائم کلی بیماریهای خاص از جمله اتیسم را بدانند و در صورت مشاهده آنها در کودک خود به پزشک مراجعه کنند؛ میتوانند درمان را شروع کنند و آینده او را نجات دهند. البته به شرط آن که در تشخیص این علائم دچار وسواس فکری نشوند و فقط به تشخیص قطعی پزشک تکیه داشته باشند.
نقطه امن بیرون از گود
اتفاق دختر بچه اصفهانی نه اولین مورد است نه احتمالاً آخرین. پرونده دیانا یادآوری کرد هر خانوادهای توان، آگاهی، صبر و قدرت مالی لازم حمایت و مراقبت از کودکان اتیسمی را ندارد؛ یادآوری کرد همه کودکان اتیسمی به اندازه مهدی خوشاقبال نیستند و شانس زندگی در خانوادهای را ندارند که تمام وقت در اختیار آنان باشند.
همه کسانی که بیرون از گود نشستهاند مادر کودک اصفهانی را مقصر میدانند؛ هرچند در غیرانسانی بودن اقدام او هیچ شکی نیست اما اگر مادر یا پدر آموزشهای لازم را ندیده باشند، تحت حمایتهای روانشناختی قرار نگیرند و در ثبات روانی قابل اطمینانی نباشند، وقوع چنین اتفاقات تلخ و آزاردهندهای بعید نیست.
اکثر خانوادههایی که کودک مبتلا به بیماری خاص مثل اتیسم دارند، تا تجربه کردن آسیب جدی فاصله چندانی ندارند. عدم حمایتهای مادی و معنوی و ناآگاهی گسترده در سطح جامعه این خانوادهها را مشکلات جدی مواجه میکند و سرنوشت بسیاری از زوجهایی که فرزند آنها دچار بیماریهای خاص باشد به جدایی و طلاق منجر میشود.
یک جستوجوی ساده در شبکههای اجتماعی، ناامیدی والدین این کودکان را نشان میدهد. روشن است که اگر این خواندهها به حال خود رها شوند و ساز و کارها مناسب برای حمایت از آنها تقویت نشود، نه تنها در بیماری اتیسم بلکه در ۲۶ گروه بیماری دیگر که در زیرمجموعه بیماریهای خاص قرار گرفتهاند شاهد این سرنوشتهای تلخ خواهیم بود. اینکه سرنوشت یک کودک مبتلا به بیماری خاص، شبیه مهدی باشد یا دیانا، تا حد زیادی میتواند در دستان مسؤولان باشد…
کد خبر 6099238