به نقل از «خبرگزاری برنا»

مسئول عدم احساس امنیت زنان ما در جامعه کیست؟/ قدم زدن زنان در شهر به معنای ولنگاری تصور می‌شود

تاریخ انتشار: ۲۶ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۱۳۵۲۶۲

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا؛ «قدم زدن زنان در خیابان ممنوع!» زنان حق ندارند بی‌جهت در خیابان قدم بزنند چراکه به گفته عده‌ای عفت عمومی را لکه‌دار می‌کنند و باعث پیدایش جرم و جنایت در جامعه می‌شوند بعلاوه مردان را تشویق به تجاوز و تعدی کرده و در یک کلام امنیت شهر را به خطر می‌اندازند!  

متاسفانه ما قوانینی به شدت مردانه داریم و تبعیض جنسیتی و جنسی حتی تا پیاده‌روی زنان در سطح شهر هم کشیده شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

البته هیچ‌کس از پیاده روی زنان جلوگیری نمی‌کند و در کنار آن امنیتی هم برای او فراهم نمی‌کند تا با خیالی آسوده حق قدم زدن داشته باشد. به این ترتیب اگر زن یا دختری در خیابان به ویژه در ساعات تاریکی شب مورد اذیت و آزار خیابانی قرار گیرد مقصر شمرده شده و قانون عملا حمایت چندانی از او نمی‌کند.

 این درحالی است که زنان همیشه برای گرفتن حق خود تلاش کرده‌اند و فریادها زدند اما با وجود جامعه‌ای که نه قانون او راحمایت می کند و نه سنت‌ها اجازه چنین آزادی را به او می‌دهد باید چگونه عمل کرد؟

وجود احساس امنیت اجتماعی به‌ویژه برای بانوان از شاخصه‌های مهم حقوق شهروندی به شمار می‌رود که در کشورهای توسعه یافته بسیار به آن توجه می‌شود. ما نیز به عنوان کشوری که قوانین‌مان را بر اساس قوانین الهی بنا کرده‌ایم باید آغاز کننده ایجاد شهری امن باشیم که در آن زنان و کودکان‌مان در هر ساعتی از شبانه‌روز بتوانند مانند مردان با امنیت خاطر قدم بزنند.

در این راستا با امیرمحمود حریرچی، جامعه شناس اجتماعی و عضو هیات علمی دانشگاه تهران، به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه می‌خوانید.

شیوع بیماری جنسیتی در جامعه

امیر محمود حریرچی با بیان اینکه این ممنوعیت که بعضا برای زنان ایجاد و احساس می شود حکومت نوعی بیماری جنسیتی بر روان جامعه است، گفت: متاسفانه بسیاری از افراد در هنگام راه رفتن در خیابان به سایرین با نگاه جنسی می نگرند، این افراد که تعدادشان هم کم نیست بیمارند و برای کشور به منزله یک هشدار تلقی می شوند.

قدم زدن زنان؛ ولنگاری و بی بند و باری

عضو هیات علمی دانشگاه تهران با بیان اینکه گاها افراد تصور می کنند، زن یا دختری که در خیابان راه می‌رود قطعا به دنبال فردی برای ولنگاری و بی بند و باری می‌گردد، عنوان کرد: این تصور متاسفانه در جامعه ما به صورت شدید حاکم شده و هر روز زنان ما را محدود تر و دربندتر می کند.

او ادامه داد: البته باید توجه داشت که در جامعه ما فرهنگ ها و سنت های اشتباهی وجود دارد که عملا اجازه چنین رفتاری را به زنان ما نمی دهد و سریعا مورد قضاوت و تهمت قرار می گیرند.

حریرچی با تاکید بر اینکه زنان در جامعه امروز باید بیش از گذشته مراقب رفتار خود بوده و از آسیب دیدن جلوگیری کنند و البته مراقب افرادی که متعرض آن‌ها می شوند باشند، اضافه کرد: البته این موضوع سابقه طولانی در کشور ما دارد. در واقع زنان ما در طول تاریخ با قرارگیری در جامعه ای که همواره به او نگاه جنسیتی داشته مورد آزار قرار گرفته اند.

این جامعه شناس افزود: در این مورد خود زنان نقش مهمی دارند چراکه می‌توانند با نوع رفتار و نحوه پوشش خود این چارچوب را برای جلوگیری از تعرضات سوءاستفاده کنندگان ایجاد کنند.

مسئول عدم احساس امنیت زنان ما در جامعه کیست؟

حریرچی با اشاره به این نکته که احساس امنیت برای زنان، حقی است که باید به رسمیت شناخته شود، گفت: سوال اینجاست، احساس امنیت برای زنان را چه کسی باید ایجاد کند؟ مسئول عدم احساس امنیت زنان ما در جامعه کیست؟ به طور قطع مسئول این موضوع نیروی انتظامی و قوانین است.

او عنوان کرد: عموما دیده می‌شود هنگامی که تعرضی شکل می‌گیرد و پای فرد به کلانتری کشیده می‌شود اهمیتی به او داده نشده و در مواردی خود زن متهم به بدرفتاری و هنجارشکنی شده و مقصر عنوان می شود.

قانون هم زنان را بایکوت می‌کند

عضو هیات علمی دانشگاه تهران در پایان گفت: زنان ما حتی به لحاظ قانونی و امنیت اجتماعی مورد تبعیض قرار می گیرند در حالی که قوانین باید با برخوردهای جدی که با معترضین می کند، زمینه پیدایش چنین خشونت هایی را برچیند. در واقع زنان باید بتوانند در پناه قانون باشند و نگاهشان به قانون جایگاه مطمئنی برای آرامش روحی، جسمی و روانی او در جامعه باشد.

خبرنگار: ناهید سمیعی

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: جامعه جرم خشونت زنان مردان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۱۳۵۲۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

به بهانه کاهش نرخ زاد و ولد در ایران/ چرا زنان ایرانی میلی به فرزندآوری ندارند؟

 عصرایران ؛ خدیجه غبیشاوی - سیاست فرزندآوری در ایران با شکست مواجه شده است. آمار ارایه شده از سوی سازمان ثبت احوال کشور نشان می‌دهد در سال ۱۴۰۲ بیش از ۱۷ هزار فرزند کمتر از سال ۱۴۰۱ در ایران به دنیا آمده است. این آمار را مرکز رصد جمعیت کشور اعلام کرده و گفته که بر اساس آمار موجود در سال ۱۴۰۲، تعداد یک میلیون و ۵۷ هزار و ۹۴۸ ولادت در کشور به ثبت رسیده است. این در حالی است که این رقم در سال ۱۴۰۱ حدود 17 هزار نوزاد بیشتر بوده است.

اما چرا با وجود اینکه مجلس شورای اسلامی در سال 1402 قانون جوانی جمعیت و حمایت از خانواده را تصویب کرده و آنطور که دبیر ستاد ملی جمعیت در آذرماه 1402 از اختصاص 30 درصد از بودجه های حمایتی در جهت فرزندآوری و ازدواج، خبر داده بود، امامان جمعه خطبه های خود را به تاکید بر اهمیت فرزندآوری اختصاص داده بودند، زنان ایرانی میلی به فرزندآوری ندارند؟ پاسخ این سوال آیینه تمام قد وضعیت کنونی در کشور است.

کاهش نرخ زاد و ولد اگرچه امری جهانی است و سازمان ملل نیز در سال ۲۰۲۲ پیش‌بینی کرده بود باروری جهانی تا سال ۲۰۵۰ به ۲.۱ تولد به ازای هر زن کاهش می‌یابد، اما ضرورت دارد دلایل و ریشه های آن در ایران به طور جداگانه و ناظر به شرایط حال حاضر کشور مورد بررسی قرار بگیرد. کشوری که به گفته کارشناسان، سریعترین کاهش نرخ باروری را در جهان دارد.

از دیدگاه جامعه شناختی، زنان ایرانی در این امر به دو بخش قابل تفکیک هستند، دسته اول زنانی که از روی غریضه وسنت اقدام به فرزندآوری می کنند و مانع چندان مهمی در راه تحقق این امر برای خود نمی بینند و دسته دوم که اگر نخواهند تماما قید بچه دار شدن را بزنند، به یک فرزند و نهایتا دو فرزند اکتفا می کنند و روشن است که در این نوشتار، همانند مسئولان و سیاست گذاران، دلایل کاهش میل به فرزندآوری در دسته دوم را مورد بررسی قرار داده ایم. گروهی از زنان که غالبا تحصیلات دانشگاهی دارند، مطالبه گری را در جامعه آموخته اند، به فضای مجازی، کتاب و قانون دسترسی دارند.

در سال‌های گذشته گزارش‌های متعددی از تاثیر مشکلات اقتصادی و معیشتی بر کاهش تمایل ایرانیان به فرزندآوری یا داشتن فرزندان زیاد منتشر شده است. بسیاری از زنان معتقدند که در شرایط اقتصادی امروز کشور با تورم بالای 40 درصد، فرزندآوری ظلم در حق فرزند است و این کار را نشانه بی مسولیتی پدر و مادری می دانند که با علم نسبت به وضعیت اقتصادی خود و همچنین اوضاع نابسامان اقتصادی در کشور، دلار 65 هزار تومان و گوشت کیلویی 700 هزار تومان، اقدام به فرزندآوری می کنند.

این بخشی از گفته های دوستانی است که می بینم و می شنوم. نگار، 30 ساله می گوید، "بچه بیارم که مثل خودم عقده ی سفر خوب به دلش بمونه." علیرضا 28 ساله نیز معتقد است:" عاشق بچه ام، اما وقتی نمیتونم هزینه هاشو بدم و شکمش و سیر کنم، اصلا چرا باید به این دنیا بیارمش؟"

اما این همه ماجرا نیست و موانع فرزندآوری به مشکلات اقتصادی و معیشتی محدود نمی شود چرا که کاهش زاد و ولد در میان قشر مرفه جامعه نیز امری ملموس است و کارشناسان از آن به عنوان چرخش فرهنگی یاد می کنند. این چرخش فرهنگی علاوه بر موضوعاتی چون تغییر الگوهای فکری، می تواند ناظر به مسائل فرهنگی و البته قوانین حال حاضر کشور در خصوص مسائل مرتبط با زنان و خانواده نیز باشد.

مهسا 33 ساله هم بر این باور است که "چرا باید بچه دار بشم وقتی بر اساس قانون صاحب فرزندم نیستم و حتی اسم من در اوراق هویتی او درج نمی شود، حق ثبت نام بچه ام در مدرسه را ندارم، حق حضانت ندارم..." شبنم 35 ساله می گوید "اگر دختر دار شدم چی؟ اگر نخواست حجاب بر سر بگذارد چی؟ من به کشورهای مختلف اسلامی سفر کرده ام و در هیچ کدام حجاب الزامی و قانونی نیست، شرایط مهاجرت را هم ندارم، چه جوابی به دخترم بدهم؟" لیلا 39 ساله هم می گوید" تا به امروز ازدواج نکردم، برای فریز تخمک به مراکز مختلف مراجعه کردم و به من گفتند چون هنوز باکره هستم بدون اجازه پدر امکان این عمل را ندارم، من اینقدر مستقلم که حتی با خانواده ام زندگی هم نمی کنم حالا باید برای انجام این عمل اجازه پدرم را داشته باشم، چرا؟"

تشویق به فرزنداوری البته در سایه قوانین سفت و سخت حتی در همین زمینه انجام می شود، زنان در ایران حتی حق تصمیم گیری برای نوع زایمان خود را هم ندارند و اگر بخواهند به صورت سزارین فرزند خود را به دنیا بیاورند، قانون از آنها حمایت نمی کند. نگارنده پنج ماه پیش با درد زودتر از موعد زایمان با در اختیار داشتن بیمه تکمیلی به یک بیمارستان خصوصی در تهران مراجعه کرد و این پاسخ را شنید، "بچه اول باید طبیعی به دنیا بیاد در غیر این صورت بیمه هزینه عمل سزارین را تقبل نمی کند."

بیمارستان و بیمه های تکمیلی برای نوع زایمان زنان ایرانی باید تعیین می کنند، قانون حق ولایت مادر بر فرزند را نمی پذیرد، زن ایرانی پس از بارداری و زایمان امنیت شغلی ندارد و ...خلاصه نه قانون زن ایرانی را دوست دارد و نه فرهنگ. مسئولان نیز گمان می کنند سیاست های فرزندآوری مانند مسابقه فوتبال است که وعده پاداش و زمین و خودرو بدهند و زنان هم لبیک بگویند. زن ایرانی امروز خسته از بی کفایتی ها، به تنها چیزی که فکر نمی کند، شاید آرزوهای بر باد رفته اش، ازدواج و فرزندآوری است؛ ایران مانده و سریعترین کاهش نرخ تولد در جهان.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: تهران رکورددار چند قلوزایی در سال گذشته صدور شناسنامه هوشمند شد حـذف کودکان مهاجر از سلامت