به نقل از «فرارو»

پسوریازیس چیست و چه علائم و نشانه‌هایی دارد؟

تاریخ انتشار: ۲۷ شهریور ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۱۵۳۴۰۱

  فرارو - بیماری پسوریازیس یک بیماری خود ایمنی مزمن است که سبب رشد و ایجاد سریع سلول‌های پوست می‌شود. این نحوه ساخت سلول‌ها موجب پوسته پوسته شدن سطح پوست می‌شود.

التهاب و قرمزی در اطراف زخم مسئله‌ای متداول است. زخم‌های ناشی از پسوریازیس معمولی، نقره‌ای مایل به سفید هستند و در ضخامت‌های ضخیم و قرمز رشد می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برخی مواقع این تکه‌ها در حین از بین رفتن خونریزی می‌کنند. پسوریازیس نتیجه یک فرآیند تولید پوست است. در حالت معمول، سلول‌های پوستی عمیق در پوست رشد می‌کنند و به آرامی به سطح می‌رسند. در نهایت، آن‌ها ریزش می‌کنند. چرخه عمر یک سلول پوست یک ماه است.

در مبتلایان به پسوریازیس، این فرآیند تولید می‌تواند تنها در چند روز اتفاق بیفتد. از همین رو، سلول‌های پوست زمانی برای ریزش ندارند. این تولید بیش از حد سریع، سبب ایجاد سلول‌های پوست بیش از حد می‌شود.

زخم‌ها به طور معمول بر روی مفاصل، مانند آرنج و زانو، رشد می‌کنند. آن‌ها ممکن است در هر قسمتی از بدن، از جمله:
• دست‌ها • پا‌ها • گردن • پوست سر • پوست صورت

مواردی از بیماری پسوریازیس که کمتر شایع است شامل مواردی می‌شوند که ناخن ها، دهان و ناحیه اطراف تناسلی تحت تاثیر قرار می‌دهند.   بیشتر بخوانید: کولیت زخمی روده (زخم روده بزرگ): درمان با دارو و جراحی طبق یک مطالعه در آمریکا، حدود ۷.۵ میلیون آمریکایی مبتلا به پسوریازیس هستند. این بیماری خود ایمنی مزمن عموما با چندین شرایط دیگر مرتبط است، از جمله:

• دیابت نوع ۲
• بیماری‌های التهابی روده • بیماری‌های قلبی عروقی
• آرتریت پسوریازیس  
انواع پسوریازیس پنج نوع پسوریازیس وجود دارد. داشتن دانش کافی در مورد نوع پسوریازیس خود کمک خواهد کرد که بهترین درمان را دنبال کنید.

• پسوریازیس پلاکی
پسوریازیس پلاکی (Plaque Psoriasis) رایج‌ترین شکل از بیماری است و به صورت تکه‌های بر آمده و قرمز پوشش داده شده با یک لایه سفید نقره‌ای از سلول‌های پوست مرده به نظر می‌رسد. این تکه یا پلاک اغلب در پوست سر، زانو، آرنج و کمر ظاهر می‌شود. آن‌ها اغلب خارش دار و دردناک هستند، و می‌توانند خون ریزی کنند.

• خالدار
پسوریازیس خالدار (Guttate) یا قطره‌ای یک نوع از پسوریازیس است که به صورت ضایعات نقطه مانند کوچک به نظر می‌رسند. پسوریازیس خالدار اغلب در دوران کودکی یا جوانی شروع می‌شود، و ممکن است توسط یک عفونت استرپتوکوکی ایجاد شده باشد. این نوع شایع‌ترین پسوریازیس، پس از پسوریازیس پلاکی است. حدود ۱۰ درصد از افرادی که به پسوریازیس مبتلا می‌شوند، پسوریازیس خالدار دارند.

• پوسچولار
پسوریازیس پوسچولار (Pustular) یا چرک دانه‌ای که با جوش‌های چرکی سفید (تاول چرک غیر عفونی) احاطه شده توسط پوست قرمز به نظر می‌رسد. چرک متشکل از سلول‌های سفید خون است. این یک عفونت نیست و مسری نمی‌باشد.

• معکوس
پسوریازیس معکوس (Inverse) یا فلکسورال به صورت ضایعات قرمز در روی بدن مانند پشت زانو، زیر بغل یا در کشاله ران ایجاد می‌شود. ممکن است صاف و براق به نظر برسد. بسیاری از مردم از نوع دیگری از پسوریازیس در جای دیگر در بدن در همان زمان مبتلا می‌شوند. همچنین این نوع از پسوریازیس ممکن است با عفونت‌های ناشی از کاندیدا، استرپتوکوک و درماتوفیت اشتباه گرفته شود.

• اریترودرمیک
پسوریازیس اریترودرمیک (Erythrodermic) به صورت خاص شکل التهابی پسوریازیس است که اغلب بر تمامی قسمت‌های بدن تاثیر می‌گذارد. این ممکن است که در ارتباط با پسوریازیس پوسچولر von Zumbusch رخ دهد. این یک نوع نادر از پسوریازیس است و یک بار یا بیشتر در طول عمر ۳ درصد از افرادی که پسوریازیس دارند اتفاق می‌افتد. گستردگی، قرمزی آتشین و لایه برداری از پوست مشخصه این فرم از پسوریازیس است. خارش شدید و درد اغلب با آن همراه است.  
پسوریازیس ناخن چیست؟ پسوریازیس ناخن یک نوع بیماری مزمن سیستم ایمنی بدن است. علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

در ابتدا، پسوریازیس باعث ایجاد تغییراتی در زیر پوست می‌شود. اگرچه به عنوان یک عارضه پوستی ظاهر می‌شود و در نهایت به ناخن‌ها آسیب می‌رساند.

معمولا سلول‌های پوستی هر ۲۸-۳۰ روزی بازسازی می‌شوند. هنگامی که فرد به پسوریازیس پلاکی مبتلا می‌شود، سیستم ایمنی بدن بیش از حد فعال شده و موجب می‌شود سلول‌های پوستی هر ۳ یا ۴ روز یک بار ایجاد می‌شوند. بنابراین، برخی از بخش‌های پوست، ضخیم، قرمز می‌شود و فرد در آن ناحیه احساس خارش می‌کند.

از آنجایی که ناخن‌ها قسمتی از پوست محسوب می‌شوند، پسوریازیس ناخن نیز به عنوان یک بیماری پوستی شناخته می‌شود. آن‌ها از ریشه ناخن و قسمتی که کوتیکول قرار گرفته، رشد می‌کنند. از همین رو این بیماری می‌تواند ریشه ناخن را درگیر کند.
علائم پسوریازیس ناخن از علائم پسوریازیس ناخن شامل موارد زیر می‌شود:

• دندانه دار شدن ناخن یا ایجاد سوراخ‌هایی در آن

• نقاط سفید رنگ روی ناخن

• ایجاد شیار‌هایی باریک روی ناخن

• تغییر شکل یا اندازه ناخن

• کلفت شدن ناخن

• جدا شدن ناخن

• شکستن ناخن

• تغییر رنگ ناخن، به عنوان نمونه این امکان وجود دارد رنگ ناخن زرد یا قهوه‌ای شود

• وجود خون زیر ناخن

علاوه بر این ممکن است شکاف‌هایی بر روی ناخن ایجاد شود. این شرایط انجام برخی از کار ها، مانند خیاطی را دشوار می‌کند.

سایر تغییرات عبارتند از:

• اونیکولیز: در صورتی که ناخن از پوست جدا شود، فضای بین ناخن و بستر آن ممکن است عفونت کند. در این صورت، یک لکه زرد رنگ روی نوک ناخن تا کوتیکول ظاهر می‌شود.

• هیپرکراتوز زیر ناخن (Subungual hyperkeratosis): یک ماده گچ مانند است که زیر ناخن تشکیل می‌شود و بین ناخن و بستر آن، فاصله می‌اندازد. هنگامی که فرد روی ناخن خود فشار وارد می‌کند ممکن است کمی احساس درد کند یا ناخن او بدون فشار هم دردناک باشد. هنگام به پا کردن کفش نیز این احتمال وجود دارد نوک انگشتان پا آسیب ببینند.

علائم پسوریازیس ناخن بسیار متفاوت است و هر کدام از آن‌ها می‌توانند حاکی از شرایط بیماری دیگری باشند.

به عنوان نمونه:
نشانه‌های مشکل پسوریازیس ناخن ممکن است شبیه یک گونه از عفونت قارچی ناخن، نظیر اونیکومایکوز (onychomycosis) باشد.

عفونتی که سبب ضخیم شدن ناخن‌ها می‌شود. همچنین، اونیکومایکوز معمولا به همراه پسوریازیس ناخن ایجاد می‌شود و می‌تواند سبب شدت بخشیدن این مشکل شود.

در چنین شرایطی تشخیص درست از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا بین شیوه درمان عفونت قارچی با پسوریازیس تفاوت‌های فراوانی وجود دارد. افرادی که به پسوریازیس و در نتیجه تغییرات ناشی از این مشکل در ناخن‌های شان مبتلا هستند، باید پزشک شان را از ابتلا به بیماری پسوریازیس ناخن مطلع سازند.   بیشتر بخوانید: علائم و انواع بیماری دیابت چیست و چگونه بفهمیم دیابت داریم؟ روش‌های درمان پسوریازیس ناخن
پسوریازیس ناخن همیشه با درد همراه نیست، اگرچه برخی از افراد این وضعیت را نا خوشایند می‌دانند و ممکن است سبب ایجاد احساس خجالت در آن‌ها شود. درمان به موقع، جلوی بدتر این بیماری را می‌گیرد.

درمان شامل موارد زیر می‌شود:

• دارو‌های موضعی، مانند کرم‌هایی که مستقیما به روی ناخن‌ها اعمال می‌شود

• استفاده از دارو‌های سیستمیک (این نوع دارو‌ها روی کل بدن اثر می‌گذارند)

• در این روش درمان، پزشک دارو را به بستر ناخن تزریق می‌کند

۱. استفاده از دارو‌های موضعی
کرم ها، پماد‌ها یا لاک‌های ناخن که دارای مواد زیر هستند می‌توانند به بهبود علائم پسوریازیس خفیف ناخن کمک کنند:

• کورتیکواستروئید‌ها (corticosteroids)
• کلسیپوتریول (calcipotriol)
• تازاروتین (tazarotene)
• تاکرولیموس (tacrolimus)

ترکیباتی از این مواد، مانند استروئید با کلسیپوتریول نیز می‌تواند در درمان موثر باشند.  
۲. دارو‌های سیستمیک
در صورتی که پسوریازیس ناخن موجب ایجاد اختلال در راه رفتن یا استفاده از دست‌ها شود، پزشک در این صورت می‌تواند دارو‌های سیستمیک را تجویز کند. این گونه از دارو‌ها نه تنها بر ناخن ها، بلکه روی تمام بدن فرد تاثیر می‌گذارند.

نمونه‌ای از دارو‌های سیستمیک عبارتند از:

• متوتروکسات (methotrexate)

• سیکلوسپورین یا نئورال (cyclosporine، Neoral)

• رتینوئید (retinoids)، مانند اسیترتین نئوتیگاسون (acitretin، Neotigason)

• اپرمیلاست یا اتزلا (apremilast، Otezla)

۳. دارو‌های بیولوژیکی
گروه جدیدی از دارو‌ها موسوم به دارو‌های بیولوژیکی وجود دارند که در درمان طیفی از بیماری‌ها از جمله برخی از انواع بیماری‌های پسوریازیس مفید هستند.

تعدادی از این دارو‌ها در درمان پسوریازیس ناخن نیز موثر هستند.

۴. تزریق کورتیکواستروئید‌ها
ممکن است پزشک با تجویز تزریق دارو‌های کورتیکواستروئید در بستر ناخن بتواند پسوریازیس ناخن را درمان کند. اگر این دارو‌ها در کنار درمان موضعی مورد استفاده قرار بگیرند، نتایج مثبتی را در برخی بیماران داشته اند. پزشک، برای به حداقل رساندن درد این دارو را تزریق می‌کند و ممکن است از ماده‌ای بی حس کننده مانند دارو‌های بی حسی موضعی، استفاده کند.

۵. برداشتن ناخن
در صورت ضرورت و نیاز پزشک ناخن را با یکی از روش‌های زیر بر می‌دارد:

• جراحی

• درمان با اشعه ایکس

• استفاده از اوره با غلضت بالا در محل آسیب دیده

اگرچه ممکن است ناخنی که مجددا رشد می‌کند، ظاهری غیر طبیعی داشته باشد.

در صورتی که ناخن‌های عفونی شده دردناک باشند، پزشک برای تسکین درد، مسکن‌ها را تجویز می‌کند.
درمان‌های غیر دارویی پسوریازیس  برخی از افراد برای درمان پسوریازیس ناخن از فوتوتراپی (نور درمانی) یا لیزر درمانی را امتحان می‌کنند. اگرچه شواهد کمی در خصوص تاثیر این نوع درمان‌ها وجود دارد و محققان این روش‌ها را برای آغاز درمان توصیه نمی‌کنند.

درمان با لیزر می‌تواند دردناک باشد و در درمان‌های نوری از اشعه ماورا بنفش طول موج A. استفاده می‌شود که ممکن است خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش دهد.

درمان‌های هومیوپاتی
کرم ها، ژل‌ها و پماد‌های هومیوپاتی ضد قارچ در تمامی فروشگاه‌های بهداشتی و داروخانه‌ها در دسترس هستند. اما باید به برند و کیفیت آن‌ها توجه کرد.

درمان‌های خانگی
برخی از درمان‌های خانگی، مانند سرکه یا سیر به منظور و هدف بهبود علائم عفونت قارچی استفاده می‌شوند، اما شواهد کافی مبنی بر تاثیر مثبت آن‌ها وجود ندارد.

درمان‌های خانگی در اکثر مواقع تاثیر درمانی مشخصی ندارند. حتی تعدادی از این درمان‌ها شرایط بیمار را شدت می‌بخشند و عوارض جانبی ناخواسته‌ای را به جای می‌گذارند. قبل از انجام دادن هر نوع درمان خانگی، حتما با پزشک خود مشورت کنید.

۱. تمیز کردن ناخن
مراقبت از بهداشت ناخن‌ها نمی‌تواند از ابتلا به پسوریازیس ناخن پیشگیری کند، اما می‌تواند به جلوگیری از عفونت کمک کند.

فرد مبتلا به بیماری پسوریازیس باید ناخن‌های کوتاه داشته باشد، زیرا در این صورت می‌تواند از اجتماع میکروب‌ها و آلودگی‌ها در زیر ناخن‌ها جلوگیری کند. ناخن‌ها باید به اندازه بستر ناخن باشند.

برای تمیز کردن آلودگی زیر ناخن‌ها کافی است که انگشتان دست یا پای خود را درون آب حاوی صابون ضد باکتری فرو ببرید. از تمیز کردن ناخن‌ها با یک شی نوک تیز جدا پرهیز کنید.

با مالیدن مرطوب کننده بر روی ناخن‌ها و کوتیکول، به نرم نگهداشتن شان کمک کنید.

در صورتی که انگشتان پا، هنگام پوشیدن کفش به پنجه کفش می‌خورد و این مسئله بسیار آزار دهنده است، بهتر است کفش‌های بزرگ تری که اندازه پا هایتان است به پا کنید.

۲. استفاده از لوازم زیبایی و آرایشی
برخی افراد علائم ظاهر شده بیماری پسوریازیس ناخن را نا خوشایند می‌دانند و از این وضعیت خجالت زده می‌شوند.

در این شرایط، آن‌ها به دنبال راه حل‌های لوازم آرایشی می‌روند. البته سوهان و شکل دادن ناخن‌ها می‌تواند ظاهر آن‌ها را بهتر کند.

با این وجود به یاد داشته باشید:

• شی تیز به ناخن و کوتیکول آن نزنید. زیرا این کار می‌تواند شرایط بیماری را وخیم‌تر کند و موجب عفونت شود

• عدم استفاده از ناخن‌های مصنوعی. مواد شیمیایی مانند چسب‌ها می‌توانند به بستر ناخن صدمه بزنند و سبب سوزش آن شوند.

برخی مواقع ناخن از پوست زیر آن جدا می‌شود که به این شرایط، اونیکولیز می‌گویند.

۳. مراقبت از بهداشت ناخن‌ها
هر فردی می‌تواند برای مراقبت از ناخن‌های خود، اقدامات زیر را انجام دهد:

• کوتاه نگه داشتن ناخن‌ها
با پیروی از این توصیه، ناخن‌های تان همیشه تمیز خواهد بود و خطر ابتلا به عفونت را نیز به میزان چشمگیری کاهش می‌دهید. علاوه بر این ناخن‌ها کمتر در معرض خطر شکستن و خرد شدن قرار می‌گیرند.

• مراقبت از دست‌ها
هنگام کار با مواد شوینده، با استفاده از دستکش، از ناخن‌های تان محافظت کنید. این مسئله برای افرادی که از دارو‌های موضعی برای ناخن‌های شان استفاده می‌کنند، بسیار حائز اهمیت است. علاوه بر این از استفاده از دستکش‌های لاتکس خودداری کنید، زیرا دستکش‌های لاتکس سبب سوزش و خارش پوست‌های حساس می‌شود.

• استفاده از مرطوب کننده
یک دارو ساز یا متخصص همیشه توصیه می‌کند که با استفاده از محصولات مناسب، دست ها، پا‌ها و ناخن‌های خود را مرطوب نگه دارید و و از خشک شدن آن‌ها جلوگیری کنید. همچنین استفاده از مرطوب کننده‌های بدون بو بهتر است.

• عدم آسیب رساندن به ناخن‌ها
گزیدن و جویدن ناخن‌ها سبب عفونت یا پسوریازیس ناخن می‌شود.   بیشتر بخوانید: ۹ نشانه مخفی مشکلات استخوانی در بدن برای پسوریازیس چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید خوشبختانه بیماری پسوریازیس ناخن، مشکلی مسری نیست و با درمان مناسب، علائم این بیماری کنترل یا کاملا بر طرف می‌شود.

در صورت مشاهده این بیماری یا عفونت قارچی، به پزشک مراجعه کنید. این موضوع برای افرادی که سابقه پسوریازیس ناخن دارند، بسیار مهم است.

درمان‌های متفاوتی برای این بیماری وجود دارد که برای برخی افراد آنقدر موثر نیست. بهبود علائم زمان بر است و حتی ممکن است تا یک سال به طول بینجامد. علت این امر می‌تواند ناشی از رشد بسیار آهسته ناخن باشد.

امروزه دارو‌های جدیدی برای درمان پسوریازیس ناخن وارد بازار شده است و همچنین درمان‌های موثر دیگری نیز در راه هستند.

منبع: healthline medicalnewstoday

منبع: فرارو

کلیدواژه: بیماری پسوریازیس درمان پسوریازیس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۱۵۳۴۰۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

درباره سندرم درس (DRESS) / چرا ایجاد می شود، چگونه درمان می شود و عوارض ماندگار آن چیست؟

عصر ایران- بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع داروها به شمار می رود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاری های خونی و درگیری اندام های مختلف است.

متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی می دانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی داروها رخ می دهد. علائم ممکن است هفته‌ ها پس از شروع داروی مشکل‌ زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع داروهای مشکوک و استفاده از داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.

سندرم دِرِس

سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته می شود، یک واکنش شدید به تعدادی از داروهای تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع 4 طبقه بندی می کنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندام ها را تحت تاثیر قرار می دهد و میزان مرگ و میر آن تا 10٪ گزارش شده است.

بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از 1 در هر 1000 تا 1 در هر 10000 نفر پس از قرار گرفتن در معرض داروهای محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف 2 تا 6 هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ می دهد و باعث ایجاد ویژگی های مشخص و در عین حال متغیری می شود که بر پوست و اندام های متعدد تاثیر می گذارند.

علل

سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ می دهد که شامل فعال شدن سلول های T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین ها است. با استناد به مقاله ای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، داروهای رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:

- داروهای ضد تشنج

- داروهای ضد ویروس

- آنتی بیوتیک ها

- آلوپورینول

- مگزیلتین

- تثبیت کننده های خلق و خو و داروهای ضد افسردگی

- عوامل بیولوژیک

شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:

- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS

- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی داروها

- فعال شدن مجدد برخی ویروس ها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی 6 (HHV6)

علائم

برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور می تواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیل های بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر می شوند، گرفته شده است.

علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:

- تب

- بثورات پوستی یا جوش

- ائوزینوفیلی

- لنفوسیتوز آتیپیک

- تورم غدد لنفاوی

- التهاب اندام های داخلی

تشخیص

سندرم DRESS می‌ تواند با علائم‌ مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماری‌ های دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک می سازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است.

به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیارهای زیر را داشته باشد:

- سابقه بستری شدن در بیمارستان

- راش حاد

- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است

علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:

- تب بالاتر از 38 درجه سانتیگراد

- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل

- درگیری حداقل یک اندام داخلی

- ناهنجاری در شمارش سلول های خونی

در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعه ‌ای از معیارها را پیشنهاد کرده ‌اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال‌ سازی مجدد HHV6 هم می شود.

درمان

تشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار می‌ روند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.

پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم می شود. گزینه های مطرح می توانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندام های آسیب دیده بستگی دارند.

کورتیکواستروئیدهای سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال 2014 که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک می توانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.

علاوه بر این در مطالعه ای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال 2018 مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب می شود.

سایر درمان‌ های موثر عبارت اند از:

- سرکوب‌ کننده‌ های سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین

- کورتیکواستروئیدهای موضعی برای تسکین بثورات پوستی

- ایمونوگلوبولین داخل وریدی

- پلاسمافرزیس

عوارض

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامدهای طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام ها و ایجاد اختلالات خودایمنی.

یک نظرسنجی در سال 2015 نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماری های جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال 2017، بیماری های تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایع ترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.

آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینه ای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.

بیماری های عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعه ‌ای در سال 2013 نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته ‌اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری‌ های عفونی مانند هرپس و ذات‌ الریه باشند.

تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقه مندان قرار گرفته اند.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: علائم حساسیت پوستی به داروها