باران بمب های عراقی در محوطه جریمه
تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۲۴۶۰۸۷
در ۲۳ بهمن سال ۱۳۶۵ هواپیماهای عراقی، زمین فوتبال بخش «چوار» را بمباران کردند که موجب شهادت ۱۵ تن از ورزشکاران استان ایلام شد.
به گزارش ورزش سه و به نقل از ایرنا، هر چند که شهادت شهروندان ایلامی خارج از منطقه نظامی و در یک کنش ورزشی رخ داده است اما این اتفاق بازتاب آنچنانی در رسانه‌های کنونی و آن زمان نداشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
گفت وگوی یک ساعته با این جوان ۳۸ ساله بسیاری از علامت سوال‌های ذهنم را برطرف کرد. از وی درباره روز واقعه می‌پرسم پاسخ می‌دهد: آن زمان پدرم در استان لرستان فوتبالیست شناخته شده‌ای بود که هنوز مدارک حضور وی در تیم فوتبال «خیبر» خرم‌آباد وجود دارد. وی پس از حضور در جبهه‌ها و ماموریت در استانداری ایلام به عنوان بخشدار چوار انتخاب می‌شود. این انتخاب در سن ۲۸ سالگی بوده و روحیه جوان و تعامل خاص او با مردم موجب شد تا هنوز بسیاری از مردم خاطرات پدرم در این بخش را در ذهن مرور کنند.
نخستین اقدام شهید هزاوه ایجاد یک زمین فوتبال برای جوانان بود و این اقدام موجب شد تا تیمی به عنوان «منتخب فوتبال چوار» گردهم آید. برای افتتاح این زمین ۲۲ بهمن ۶۵ مشخص شده بود اما به خاطر هشدارهای امنیتی یک روز دیرتر برگزار شد. پدرم عاشق فوتبال بود، برای آماده کردن این زمین تلاش زیادی کرد و بذر چمن آن را شخصا از شهرستان نهاوند خرید و با هزینه شخصی توانست لباس یک‌دست تیم را آماده کرده تا نفرات تیم در روز ۲۳ بهمن برابر جوانان ایلام صف آرایی کنند. ظهر آن واقعه پدرم از بخشداری آمد و ساک ورزش را برداشت، می‌دانستم عازم زمین فوتبال است با اصرار زیاد به همراه وی رفتم و پس از کمی تمرین و گرم کردن، تیم‌ها روانه میدان شدند.
اتفاق‌های آن روز را به بهترین شکل ممکن به یاد دارد و عنوان می‌کند: به همراه چند تن از همسن و سالان در پشت دروازه ایلام مشغول بازی بودیم. تیم چوار یک بر صفر از جوانان ایلام عقب بود و پدرم با ایجاد روحیه در تیم، آنان را به جلو فرا می‌خواند. اما در نیمه دوم و در حالی که تنها ۵۵ دقیقه از بازی گذشته بود اتفاقی رخ داد که در تاریخ ورزش و جنگ ها کم‌نظیر است. در حالی که قرار بود کرنر به روی دروازه چوار زده شود و بازیکنان در هجده قدم جمع شده بودند بارانی از بمب هواپیماهای عراقی بر روی دروازه تیم منتخب فوتبال چوار فرود آمد، دود همه جا را گرفته و کسی نمی‌توانست نزدیک شود چند قدمی به جلو رفتم اما یکی از اهالی چوار مرا در آغوش گرفت و از زمین خارج کرد. کسی از بازیکنان و تماشاگران ۲ تیم اطلاعی در دست نداشت و تنها صدای شیون زنان و مردان آن بخش به گوش می‌رسید.
از او می‌پرسم که برخی باور دارند شهید هزاوه فرزند خود را در میدان نجات داده و بعد شهید شده است، می‌گوید: من به اندازه طول یک زمین فوتبال از محل بمباران دور بودم. پدرم اگر می‌توانست به سمت دروازه ایلام بیاید که شهید نمی‌شد. من در تلاش بودم که خودم را به محل بمباران و پدرم برسانم اما یکی از اهالی محل مرا نجات داد. همچنین ۲ نفر از دوستانم که دقایقی پیش از پشت دروازه ایلام به سمت تماشاگرها رفته بودند در آنجا با اصابت ترکش شهید شدند.
خاطرات آن روزها را تعریف می‌کند دچار بغض می‌شود: بعد ۲۸ سال از آن اتفاق از سوی استاندار ایلام به عنوان بخشدار چوار انتخاب شدم و در یک سال حضور در این منطقه، زمین فوتبالی در برابرم بود که رویای کودکانه‌ام را به بارانی از بمب و آتش تبدیل کرد. اقدام‌های فرهنگی زیادی برای شناسایی این واقعه به جامعه انجام دادم و حتی برای ثبت ملی این رویداد از مسوولان وقت ورزش قول گرفتم اما تنها وعده دادند .چرا نوجوانان ما از حادثه سقوط هواپیمای تیم منچستر یونایتد اطلاع دارند ولی از شهادت ۱۵ نفر در زمین فوتبال چوار بی‌خبرند؟. حادثه چوار نه تنها در ایران بلکه در جهان می‌تواند نماد شود. نماد فرهنگی که نشان می‌دهد مردم ایران در جنگ چه مصیبت‌هایی را تحمل کردند. نسل شاهد آن ماجرا به دهه‌های پایانی عمر خود رسیدند. جوانترین شاهد آن من (علی هزاوه) هستم که در حال وارد شدن به دهه پنجم زندگی هستم.
هزاوه می گوید: اگر بخواهیم واقعیت‌های جنگ را برای نسل کنونی بازگو کنیم باید حادثه‌ای مانند زمین فوتبال چوار مستند شود. ۳۳ سال از آن روز می‌گذرد و آن زمین تاکنون تغییری نداشته، تنها تلاشی که توانستم برای آن انجام دهم مجهز کردن به چمن مصنوعی بود. هر ساله ۲۳ بهمن یک یادواره شهدا در زمین برگزار می‌شود اما این کافی نیست.
منبع: ورزش 3
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۲۴۶۰۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تیم‌داری در طرشت به روش کدخدامنشی
همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی: دهه ۴۰ را باید عصر شکوفایی فوتبال در محله‌های پایتخت دانست. طرشت یکی از محله هایی بود که از همان دوره تاریخی به جایی برای کشف فوتبالیست‌های مستعد تبدیل شد و فوتبالیست های زیادی از زمین های خاکی این محله به باشگاه‌های بزرگ و اسم و رسم‌دار تهران راه پیدا کردند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
محمدصادق لطفعلی‌خانی، فوتبالیست قدیمی طرشت، در باره روند عجین شدن فوتبال با تار و پود محله طرشت می گوید: «از اواخر دهه ۴۰ و همزمان با اوج‌گیری تب فوتبال در پایتخت، تیم های فوتبال یکی پس از دیگری در طرشت متولد شدند. مشعل نخستین تیمی بود که تشکیل شد و تیم های دیگر هم آرام‌آرام از راه رسیدند. تیم های زرین، کهن، دلاور، ستاره آبی، طوفان و ... از جمله تیم هایی بودند که نطفه آنها در زمین‌های خاکی گذاشته شد و جالب اینکه هر کدام از این تیم ها برای خودشان یک زمین خاکی داشتند.»
تشکیل تیم های فوتبال در زمین های خاکی طرشت و برپایی مسابقات محلی در دهه ۴۰ کار سهل و آسانی نبوده و با مصائب زیادی همراه بوده است. فوتبالیست های طرشتی قبل از شروع هر بازی، سنگ و کلوخ ها را با شن‌کش از داخل زمین جمع می کردند تا همه چیز برای برپایی یک مسابقه محلی مهیا شود و تماشاگران دور تا دور زمین خاکی حلقه بزنند.
لطفعلی‌خانی معتقد است داستان شکل گیری تیم های فوتبال طرشت هیچ شباهتی با روند تشکیل تیم های فوتبال در سایر محله های تهران نداشت: «ایجاد زمین های خاکی و حتی تشکیل تیم های فوتبال با سنت های قومی و قبیله ای طرشت ارتباط تنگاتنگی داشت. یکی از سنت های رایج این بود که دوستان و همسایه ها یا اقوام دست به دست هم می دادند و یک تیم فوتبال تشکیل می دادند. به طور مثال، تیم ستاره آبی را پسرعموها تشکیل دادند و تیم کهن را پسر سرایدار مدرسه به اتفاق دوستانش راه انداخت. ارتباطات فامیلی گاهی در خلال مسابقات محلی خودش را نشان می داد و هر طایفه ای تیم خودش را تشویق می کرد، اما دورهمی اهالی طرشت در زمین های فوتبال، فارغ از هر نتیجه‌ای که حاصل می شد دلچسب بود.»
تیم‌داری یکی از سنت‌های فوتبال‌دوستان طرشتی در سال‌های دور بوده است. رسم بر این بوده که بزرگان محله مسئولیت سرپرستی تیم ها را بر عهده می گرفتند و زمان و مکان مسابقات محلی را انتخاب می کردند. نظم در برپایی مسابقات و وجود زمین های خاکی متعدد، آرام‌آرام طرشت را به یکی از کانون های مهم فوتبال در پایتخت بدل کرد و مسابقات دوره ای بسیاری در این محله انجام می شد.
لطفعلی‌خان می گوید: «جام های زیادی مثل جام رمضان و پول کاپ در طرشت برگزار می شد و در تعطیلات و تابستان که فصل رونق فوتبال در محله ها بود هم مسابقاتی برگزار می شد. قبل از شروع مسابقات، فوتبالیست های جوان برای خرید کفش و لباس ورزشی به امیریه و منیریه می رفتند و این گونه بود که شور فوتبال، زندگی در طرشت را تحت تاثیر قرار می‌داد.»
زمین های خاکی محله طرشت با گذشت زمان یکی پس از دیگری تخریب شدند و از چند زمین خاکی معروف این محله فقط زمین شهدای طرشت باقی مانده که آن هم به مجموعه ورزشی با زمین چمن فوتبال تبدیل شده است.
کد خبر 846642 برچسب‌ها همشهری محله فوتبال تهران
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد