افراد مشهور مبتلا به اوتیسم
تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۲۵۰۴۵۳
صدای ایران- اوتیسم یا درخودماندگی، نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص میشود.در این مقاله می خواهیم راجع به افراد مشهور مبتلا به اوتیسم بیشتر بدانیم.
سر آیزاک نیوتن (1727-1643)
آیزاک نیوتن به عنوان یک فیزیک دان، ریاضی دان، فیلسوف و ستاره شناس مشهور در سراسر جهان شناخته می شود.
بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
اما به لطف محققان در دانشگاه کمبریج، تا حدی میتوانیم مطمئن باشیم که اسحاق نیوتن نیز مبتلا به اوتیسم بوده است. آنها در میان شواهد خود ذکر میکنند که نیوتن از جمله افراد خجل و کمرویی بوده که تا جایی که میتوانست از سایر آدمها دوری میکرد و حتی نمی توانسته در بحث ها و گفتگوهای ساده جمع شرکت کند و به مکالمات روزانه معمولی بپردازد. قابل توجه است که او به صورت شگفت آوری بر کار خود متمرکز می شده و به سختی از آن دست می کشیده است. او به حدی بر کارش تمرکز می کرده که گذر زمان را فراموش کرده و زمان خوردن وعده غذایی خود را از دست می داده است.
تمرکز شدید روی انجام کاری از ویژگی های متداول اختلالات طیف اوتیسم است، چرا که این تمرکز باعث مانع شدن توجه فرد به دیگر چیزهای اطرافش می شود. نیوتن در به دست آوردن و حفظ دوستانی برای خود مشکل داشته است چرا که او هیچ وقت به صورت دوستانه وارد یک جمع نمی شده است و نمی دانسته که چگونه با دیگران ارتباط برقرار کند و با آن ها درباره موضوع های مختلف گفتگو کند.
قابل توجه است که نیوتن به شدت و به طور خاص و وسواس آمیزی به اجرای برنامه های از پیش تعیین شده اعتقاد داشته و هیچ عاملی نمی توانست از رخ دادن این برنامه پیشگیری کند، برای نمونه اگر قرار بود وی در جائی سخنرانی کند و هیچ شنونده ای برای سخنرانی به محل نمی آمد، وی باز هم به انجام سخنرانی اقدام کرده و کار خود را انجام می داده است. آلبرت انیشتین (1955-1879)
شاید مشهورترین فرد مبتلا به اوتیسم، دانشمند و فیزیکدان بزرگ تاریخ یعنی آلبرت انیشتن باشد. وی در برقراری ارتباط اجتماعی دارای مشکلات متعددی بوده و روحیه ای بسیار حساس داشت. شواهد و مدارک به جای مانده از دوران کودکی وی نشان می دهد که انیشتن به عنوان یک کودک، دچار ضعف گفتاری شدید و بعدها پژواکگویی یا عادت به تکرار جمله برای خودش شد. در حین تحصیل دارای مشکل برقراری ارتباط کلامی با سایرین بوده و معلمین وی نیز از نظر آموزشی با این دانش آموز مشکل داشتند.
این نابغه بزرگ تاریخ در ادامه و طی سنین جوانی نیز به دلیل همین مشکلات علی رغم برخوردار بودن از هوش بسیار بالا، قادر به یافتن شغل مناسبی برای خود نشد. یکی از مهمترین نشانه های اختلال اوتیسم در انیشتین، بی رغبتی وی به غذا خوردن بوده و این دانشمند تقریبا در تمام طول عمر خود به غذا اهمیتی نداده و در بیشتر مواقع برنامه صرف غذای روزانه وی دارای زمان بندی خاصی نبوده و تابع هیچ نظمی نبود.
این موضوع در بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دیده شده و علاوه بر بی اهمیتی نسبت به غذا خوردن، می تواند به شکل بی توجهی به نوع لباس؛ رنگ بندی و حتی بوهای موجود در محیط اطراف آن ها مشاهده شود. علاوه بر این موضوع ، انیشتین در انجام امور روزانه خود تابع نظم نبوده و این مساله، شرایط زندگی با وی را دشوار کرده بود.
اگر چه آلبرت موفق به ازدواج شده و حتی سه فرزند داشت اما همسر وی شرایط بسیار سختی را از نظر زندگی با این نابغه شگفت انگیز داشته و انیشتین علی رغم داشتن سه فرزند هیچگاه نتوانست روابط مناسبی با آن ها داشته باشد و حتی گزارش شده که وی نسبت به لمس کردن آن ها نیز حساس بود.
آماندا بگز (1980 تاکنون)
آماندا بگز به دلیل معلولیت های زیادش عملکرد پایینی دارد. او به ندرت قادر به صحبت کردن است و جای آن از تایپ و نمادهای تصویری برای ارتباط استفاده می کند. او از یک لوله تغذیه و اکسیژن مکمل برای جلوگیری از بیماری های ریوی استفاده میکند و علاوه بر این برای جا به جا شدن نیز بسته به شرایط از لوازم کمک حرکتی شامل واکر، عصا و یا صندلی چرخدار استفاده میکند. همچنین تاکنون چندین بار به خاطر نارسایی کلیوی، بستری شده است. همین اواخر نیز آماندا در نتیجه بیماری های شدید در بیمارستانی بستری بوده است و به گفته خودش به مرگ نزدیک است. آماندا بگز در واقع این تصور را در میان مردم به چالش کشیده است که ناتوانی های جسمی افراد را از زندگی کردن مطابق با ارزش های زندگی محروم می سازد.
آماندا به طور منظم در مورد افکار و تجربیات زندگی اش مینویسد. بسیاری از آنها در زندگی افرادی که اوتیسم دارند دیده می شود، به طور خاص، مقاله (اگر من کشته شوم) با بسیاری از مردم اوتیسمی به وجود آمد، اما برخی دیگر از نوشته های او به شدت شخصی و مربوط به خودش هستند. او همچنین درباره موضوعاتی همچون بدرفتاری با افراد چاق در حوزه بهداشت و درمان صحبت کردهاست.
همانطور که گفته شد او یکی از فعالان اتیسم است و ویدئو او با نام (بـه زبان من) در سـال 2007 بـه طـور گسـترده ای در یوتیـوب منتشـر شـده است. در ایـن ویدئـو او از طریـق ایجـاد هـم همـه، تـکان دادن سـریع ورق هـای کاغذ، تـکان دادن دسـتگیره در، صداهایـی تولیـد کـرد و سـپس برای هر کدام از ایــن صداها ترجمه ای ارائـه داد و آن را زبـان اختصاصـی نامیــد. او کــه بــرای صحبت کردن نیـاز بــه کامپیوتر و یا دستگاه صداســاز دارد می گویــد (زبـان من به دنبال طراحی لغات و یـا نشـانه های بصـری بـه منظـور درک توسط دیگران نیسـت بلکه به دنبـال ارتبـاط دائـم بـا تمامی اجـزای محیط پیرامون من اسـت.) تصورات شاعرانه آماندا حس تفکر و یگانگی طبیعت را تداعی میکنند. به عقیده خیلی ها کار آماندا شامل یک کمدی مینیمالیستی است که بخشی از آن از زندگی نامه وی براساس تجربیات واقعی و بخشی دیگر از استعاره ها و خیالات او در طی یک دوره بستری شکل گرفته است.
میکل آنژ (1564-1475)
دکتر محمد آرشاد در نشریهی انجمن سلطنتی بیوگرافی پزشکی منتشر کرد که معتقد است میکل آنژ به احتمال زیاد مبتلا به اوتیسم بودهاست. پروفسور مایکل فیتز جرالد، یکی دیگر از پژوهشگران برجسته در زمینهی این موضوعات، نیز چنین عقیدهای دارد. شواهد آنها: علاقهی منحصر به فرد این هنرمند به کارش، خلق و خویی که با افتادن یک کلاه هم میتوانست تغییر کند، روال سختگیرانه در زندگی و مهارتهای اجتماعی بسیار ضعیف. چنین ویژگیهایی، که همهشان از طریق دهها یادداشت و نامهی معاصر مشخص شده، با افرادی که مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا هستند، مطابقت دارد.
از نشانه های اوتیسم که در رفتار میکل آنژ دیده می شده، رفتار وسواسی، تند خویی و گرایش به انزوا و تنهایی را می توان نام برد. او در کنار رفتار وسواسی، دارای نوعی تکرار در رفتار و اعمالش بود و اگر این تکرار را دنبال نمی کرد دچار سرخوردگی می شد. در مجموع این ویژگی ها می تواند به تشخیص اوتیسم برای میکل آنژ منجر شود و به او کمک کرده باشد تا فردی خلاق و هنرمندی مشهور شود.
چارلز داروین (1882-1809)
استاد دانشگاه ترینیتی پروفسور مایکل فیتز جرالد، یکی از روانپزشکان برجسته، پژوهشی را در رابطه با چارلز داروین انجام داده است و با توجه با نکات به دست آورده نشان می دهد که داروین نیز از اختلالات طیف اوتیسم رنج می برده است. بر اساس اظهارات فیتز جرالد، داروین یک کودک بسیار آرام، تنها و انزواطلب بوده و حتی زمانی که بزرگ شد، تا آن جایی که می توانسته از تعامل با دیگران اجتناب می کرده است.
قابل توجه است که برای ارتباط با دیگران بیشتر از نوشتن نامه به جای ارتباط چهره به چهره و رو در رو استفاده می کرده است. در واقع نوشتن نامه را در ارتباطات خود با دیگران ترجیح می داده است. این ویژگی رفتاری نیز از جمله راهکارهایی است که فرد مبتلا به اختلالات اوتیسم، آن را در برابر صحبت کردن مستقیم انتخاب می کند. داروین چیزهای بسیاری را جمع آوری می کرده است، نسبت به شیمی و مکانیک نیز کنجکاوی نشان می داده است. او یک متفکر بصری بوده و این توجه خاص و ثابت، نسبت به موضوعات و اشیاء خاص، یکی دیگر از ویژگی های افرادی است که به اوتیسم مبتلا هستند. او همانند بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم که به خیال پردازی و تجسم هر چیز می پردازند، یک متفکر تجمسی بوده است. بر اساس توصیف فیتز جرالد، داروین مردی نسبتا وسواسی و تشریفاتی بوده است. در جمع بندی این رفتارها می توان به این نتیجه رسید که به احتمال قوی داروین دچار نوعی از اختلالات اوتیسم بوده است.
منبع: صدای ایران
کلیدواژه: صدای ایران اوتیسم اختلال نیوتن انیشتین داروین آنژ افراد مشهور
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت sedayiran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «صدای ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۲۵۰۴۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله بههنگام، راه کنترل نشانههای اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقصهایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبتهای اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته میشود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر میگذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز میشود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخلههای آموزشی و رفتاری طولانی مدت میتوان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز میشود که اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، به نظر میرسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روشهای درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
نقش و تأثیر خانوادهها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندانامیر سالار شریفی، روانشناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار میکند: اولین افرادی که میتوانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانوادهها هستند.
وی با بیان اینکه خانوادهها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، میافزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانههایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه میدهد: بهطور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا میکنند و فقدان انجام فعالیتهای معمول میتواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمیگوید، میتواند نشانهای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان میکند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیریهای حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بیتابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازیهایی که اقتضای سن فرزندان است، میتواند از دیگر نشانههای اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیفهای گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانههای این اختلال را دارا باشد، اضافه میکند: هرچه بروز و ظهور نشانهها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیفتری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبهرو خواهیم بود.
این روانشناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانوادهها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان میکند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، میتوانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمیگیرد و این زمان طلایی از دست میرود.
شریفی میافزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورونهای کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباطگیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطافپذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق میافتد که سبب بهبود عملکرد آنها میشود، نیاز است با مداخلههای زودهنگام و اقدامات برنامهریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان میکند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمانهای خصوصی آزمونهایی مجازی را در صفحه موتورهای جستوجوگر ایجاد کردهاند که خانوادهها میتوانند با شرکت در این آزمونها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانههای اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمونهای مجازی اکتفا کرد، میگوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگیها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیقتر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینههای غربالگری عنوان میکند: استفاده از آزمونهای مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینهای برای خانوادهها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانوادهها باید هزینهای را پرداخت کنند.
تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / زمان طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهیدمعصومه یزدانیپور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمیتواند به صورت اختیاری علائم و نشانههای اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار میکند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانهها مربوط به مسئلههای عصب شناختی است که باعث میشود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمیتواند سبب کنترل نشانههای اوتیسم در افراد شود، میافزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریعتر وارد فرایند درمان میشود و مراحل آن را طی میکند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد بهویژه کودکان وجود دارد، ادامه میدهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوتهای رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، میتواند نشانههایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانیپور عنوان میکند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله بههنگام از دست میرود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت میگیرد.
وی اضافه میکند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد همسن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاسهای آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر همسنوسالان میشود، اما بهطور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست دادهایم و باید در صورت تشخیص، مداخله بههنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان میکند: منظور از مداخله بههنگام، برگزاری دورههای درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطافپذیری بیشتری دارد و با انجام تمرینهای درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار میشود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانیپور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار میشود، صورت میگیرد، میافزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک میشوند و با ارجاع دادن او به متخصص روانشناس و روانپزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام میگیرد.
وی با بیان اینکه مهمترین ابزار روانشناسها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح میکند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا میتوانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندیهای فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمونهای دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیصهای بالینی مورد استفاده قرار میگیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت میکنیم، منظور مداخلههای بههنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانههای این اختلال میشود، برای مثال با مداخله زودهنگام میتوان بیشتحریکی و کمتحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمیتوان به صورت کامل شدت نشانههای فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانههای این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069