اختلال استرس پس از سانحه و راهکار‌های درمان آن
تاریخ انتشار: ۷ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۲۷۹۸۷۱
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، سریع پلک زده، سر را به سرعت به چپ و راست حرکت می‌دهید تا صحنه‌ها از جلوی چشم شما دور شوند؛ اما نمی‌شود. مسیر را عوض می‌کنید تا به مکان موردنظر نرسید؛ اما فرقی ندارد؛ زمان و مکان و هرچه مربوط به آن حادثه است، همراه شماست.
سعی می‌کنید درباره آن با دیگران حرف بزنید تا شاید سایه سنگین حادثه از ذهن شما برود، اما هر بار که درباره آن صحبت می‌کنید حال‌تان بدتر می‌شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
همه ما در طول روز، درمعرض استرس‌های مختلف قرار داریم؛ از شنیدن یک دعوای خیابانی تا استرس ناشی از به انجام نرسیدن به موقع کار‌ها تا هزار و یک استرس بزرگ و کوچک دیگر. اما بعضی از استرس‌ها، همان همیشگی‌ها نیستند و باعث آسیب به روان می‌شوند. دکتر مهدی صمیمی می‌گوید: استرس شدید که از طاقت فرد خارج شود، باعث ایجاد مشکل در روان شده و ممکن است فرد موردنظر به اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD دچار شود. علائم اضطرابی شدید که معمولا پس از آسیب‌هایی مانند آتش‌سوزی، قتل، تصادف منجر به جرح یا فوت، درگیری شدید خیابانی و... ایجاد می‌شود، زمینه‌ساز ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه است. این حادثه ممکن است به طور مستقیم برای خود فرد اتفاق افتاده یا برای اطرافیان او یا اینکه به هر دلیل شاهد یکی از این حوادث باشد. دکتر صمیمی اضافه می‌کند: افراد در صورتی به اختلال PTSD دچار می‌شوند که روان یا همان سیستم عصبی، نتواند مساله را حل کرده و با آن به‌درستی مواجه شود. درواقع این افراد در مواجهه با این موقعیت‌های استرس‌زا، اذیت شده و توان تحمل آن‌ها را ندارند.
صحنه‌ها می‌آیند و نمیرونددر زمان روبه‌رو شدن با شرایط استرس‌زا، معمولا همه ما نشانه‌های غیرارادی مشابهی از خود بروز می‌دهیم. دکتر صمیمی با اشاره به این نشانه‌ها می‌گوید: «تپش قلب، احساس اضطراب، تنگی نفس و پس از آن بی‌خوابی یا بدخوابی از نشانه‌هایی است که اغلب افراد در زمان رویارویی با حادثه از خود بروز می‌دهند، اما در افرادی که دچار اضطراب شدید و اختلال استرس پس از سانحه می‌شوند، علاوه بر این نشانه‌ها، شاهد علائم دیگری نیز هستیم» او ادامه می‌دهد: «تکرار دائمی حادثه در ذهن، تصویرسازی فضا و اتفاق، کابوس‌های شبانه یا حتی روزانه و ناگهانی، تحریک‌پذیری، عصبانیت، واکنش‌های اضطرابی مانند از جا پریدن ناگهانی و... از نشانه‌های ابتلا به اختلال PTSD است. برای مثال اگر خانه فرد دچار حریق شده باشد یا منزل او را دزد زده باشد، تا مدت‌ها ممکن است صحنه‌ها در ذهن بازسازی شده و با کابوس‌های شبانه روبه‌رو شود.»
فراتر از یک واکنشاگر مشکل به موقع درمان نشود، به شکل مزمن در فرد باقی می‌ماند. این متخصص اعصاب و روان توضیح می‌دهد: «در افراد مبتلا به PTSD مزمن، واکنش‌های عصبی - عاطفی متناسب به وضعیت نیست. برای مثال، ممکن است فرد با یک صدای کوچک ناگهان مضطرب شده و تعادل روانی خود را از دست داده و واکنش‌های خاصی نشان دهد. از سوی دیگر، ممکن است در شرایط بسیار خاص، برای مثال بیماری فرزند، هیچ واکنش خاصی از او سر نزند. درواقع واکنش فرد متناسب با اتفاق پیش‌آمده نیست. ممکن است رفتارهای پرخاشجویانه نیز از فرد سر بزند.
رهاسازی خوب نیستدر زمانی که روان شما را عاملی آزرده، چه کار می‌کنید؟ دائما از آن حرف می‌زنید؟ سکوت می‌کنید؟ نقاشی می‌کنید؟ قدم می‌زنید یا...؟ پیش از این روان‌درمانگر‌ها یکی از راه‌های از بین بردن خاطره حوادث را صحبت کردن درباره آن می‌دانستند، اما اکنون نظر دیگری دارند. به گفته دکتر صمیمی: «به روش صحبت کردن از یک حادثه، «رهاسازی» می‌گویند. درگذشته روان‌درمانگر‌ها معتقد بودند این روش، کمک‌کننده است، اما اکنون خلاف این نظر را دارند. به این دلیل که درحال حاضر معتقدند مواجهه مجدد با حادثه، از طریق تعریف کردن چند باره آن، باعث اذیت و آزار فرد حادثه‌دیده می‌شود.»
زمان، حلال استبرای حوادث و اثر باقیمانده از آن، هیچ راهکار پیشگیرانه وجود ندارد؛ همان حوادث غیرمترقبه مثل سیل، زلزله، آتش‌سوزی، سرقت، سرقت مسلحانه و... که می‌تواند سرمایه زندگی، جسمی و عاطفی افراد را یک شبه ویران کند، اما افراد حادثه‌دیده می‌توانند با کمک روان‌درمانگر دوباره به حالت عادی بازگردند. دکتر صمیمی در این باره توضیح می‌دهد: «زمان و گذر آن، خود به‌خود می‌تواند آسیب‌های روانی را ترمیم کند. با این دید که مغز دارای سازوکار جبرانی است؛ بنابراین باید کمی زمان داد تا مغز ما همراه با کمک‌های فردی و اجتماعی سلامت روان خود را بازیابد.»
بپذیریم که می‌شود«پذیرش، قدم بزرگی است» دکتر صمیمی ادامه می‌دهد: «باید بپذیریم که حوادث و اضطراب ناشی از آن‌ها حقیقت دارد. برای برطرف کردن این حالت‌ها، سریعا و به‌ویژه خودسرانه دارو نخوریم. سعی کنیم تا با کمک گرفتن، مسائل را حل کنیم. همیشه مصرف دارو، راهکار نخست نیست. حمایت خانواده، اطرافیان و دوستان بسیار مهم است.»
با درمانگر درمان شویددکتر صمیمی با اشاره به ضرورت نیاز به درمان در افرادی که نمی‌توانند به هر دلیل مشکل پیش‌آمده را حل کنند می‌گوید: «حمایت و همراهی اطرافیان در درمان حالت‌های اضطرابی - استرسی در افراد درگیر با PTSD بسیار مهم است، اما اگر با وجود همه این مراقبت‌ها، مشکل برطرف نشد، باید به متخصص مراجعه و مشکل را برطرف کنید. بخشی از این درمان به شکل انفرادی و با حساسیت‌زدایی فرد از موضوع انجام شده و بخشی دیگر نیز درصورت تشخیص متخصص، دارویی خواهد بود.»
منبع: روزنامه جام جم
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: دانستنی ها روانشناسی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۲۷۹۸۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رابطه دردسرساز سحر دولتشاهی و پیمان معادی خارج از اتاق درمان
محمدرضا مقدسیان منتقد و کارشناس سینما شب گذشته نهم اردیبهشت با حضور در برنامه «سینمازاویه» درباره سریال «افعی تهران» و نسبت آن با سینمای جنایی گفت: در سینمای جنایی حرکت در عمق خیلی بیشتر است. مهم‌تر از اینکه جنایت را چه کسی انجام داده این مهم است که جنایت چرا انجام شده و آن کسی که این جنایت را مرتکب شده دچار چه پیچیده گی‌های شخصیتی بوده است. در اینجا برای تحلیل سرسخت و عمق پیدا کردن ماجرا این ضرورت که فهم دقیقی از تحلیل موقعیت و روانکاوی داشته باشیم، اهمیت پیدا می‌کند.
به گزارش رادیو گفتگو، وی ادامه داد: پیمان معادی یک ضرورتی را در سینمای ایران حس کرده و آن هم تنوع داستان‌ها و موقعیت هاست چراکه در سینمای ایران داستان‌های جنایی که استخوان دار باشند و تنه به کمدی نزنند زیاد نداشته ایم.
مقدسیان درباره نحوه نمایش درونیات شخصیت در «افعی تهران» گفت:، اما معادی یک رندی کرده و همان تلاشی که باید انجام می‌داده تا در موقعیت‌های مختلف، در جهان شخصیت ورود کند و او را به مخاطب معرفی کند به اتاق درمان آورده است. طبیعی است هر کسی که در اتاق درمان قرار می‌گیرد، درمانگر تلاش کند درونیات او را شناسایی کند. اما اگر قرار بود در اتاق درمان این اتفاق نیفتد باید موقعیت‌های پیچ در پیچی می‌ساخت که اطلاعات درباره شخصیت کم کم به مخاطب منتقل بشود.
این کارشناس، سینما را به عنوان یک تلنگر برای اهمیت بیشتر به سلامت روان مهم دانست و افزود: واقعیت این است که در همه جای دنیا کمپین‌هایی تشکیل می‌شود که آدم‌ها بیش از پیش به سلامت روان خود اهمیت بدهند. اگر سینما بتواند تلنگری بزند یا روان درمانی به امری تبدیل شود که آدم‌ها به آن اعتماد کنند و به آن روی بیاورند، اتفاق خیلی مثبتی روی داده است.
مقدسیان درباره انتخاب روان‌درمانگر و شیوه مواجه سریال با این مساله گفت: دغدغه پیمان معادی در این سریال جدای از اینکه به او کمک کرده درونیات شخصیت را با حضور در اتاق درمانگر به مخاطب منتقل کند، کمک کرده تا او یک نوع فرهنگ سازی هم انجام بدهد. اما همان طور که روان درمانی و سراغ گرفتن از درمان گر مساله‌ای است که باید روی آن فرهنگ سازی بشود، مسلح شدن به انتخاب روان درمان گر درست هم باید اتفاق بیفتد.
وی افزود: ما به اندازه روان درمانگران کاربلد، روان درمانگرانی داریم که کم عمق و کم دانش هستند و احساس مسئولیت نمی‌کنند و این آسیب زاست. برای همین است که نظام روان درمان گری در دنیا استاندارد‌های سفت و سختی دارد که باید مانند یک میثاق پزشکی رعایت بشود.
مقدسیان پاشنه آشیل سریال را در انتخاب روان‌گر درست دانست و گفت: سریال در این نقطه اشتباه می‌کند. مناسبات اتاق درمان به درستی منتقل نمی‌شود و ارتباط بین مراجع و روان درمانگر خارج از اتاق درمان مردود است.
وی با بیان اینکه رفتن به سراغ اتاق درمان برای جذاب‌تر شدن درام، استاندارد‌هایی هم دارد افزود: ماجرا این طور نیست که یا ما نباید سراغ اتاق درمان برویم یا اگر رفتیم هر طور شد آن را جذاب کنیم. یک سری خط قرمز‌ها در اتاق درمان وجود دارد.
مقدسیان ادامه داد: اطلاعات شخصی روان درمان گر با مراجع نباید در میان گذاشته شود و آشنایی به غیر از آشنایی اتاق درمان با روان درمان گر نباید اتفاق بیفتد. او فقط باید شنونده باشد همدلی کند، اما در نقش روان درمان گر. ممکن است جایی که مراجع درک می‌شود، احساس وابستگی به درمانگر پیدا کند. اینجا درمانگر یا باید از تکنیک‌ها استفاده کند و برای مراجع واضح بشود که این رابطه عاطفی در نقش درمانگر است و لاغیر. اگر این اتفاق نیفتد باید مراجع به درمانگر دیگری معرفی کند.
این کارشناس سینما استاندارد‌های اتاق درمان را مهم دانست و افزود: این مهم است که استاندارد‌ها را رعایت کنیم چراکه ممکن است کسی بعد از کشمکش‌های زیادی با خودش بپذیرد که درمان بشود، ولی با این اتفاق، نتیجه درخوری نگیرد و اعتماد شخص به روان درمانگر از بین برود و هیچ وقت در زندگی به روان درمانگر مراجعه نکند.
مقدسیان در پایان درباره نقاط مثبت و ضعف اثر گفت: «افعی تهران» در بخش توجه به روان درمان گری موفق است، اما در تصویر کردن اتاق درمان و شیوه رفتار سحر دولتشاهی به عنوان درمان گر و ارتباط عاطفی که بین او و مراجعش (پیمان معادی) تصویر می‌کند، از اساس بر ضد روان درمان است. اینجا دانش و توانایی فیلمنامه نویس کم بوده، او عشق آن را داشته که به این موضوع بپردازد، اما علم آن را نداشته است. برای جذاب کردن درام هم مولفه‌های دیگری بود که بدون زیر پا گذاشتن استاندارد‌ها و خط قرمز‌ها می‌شد از آن‌ها بهره برد.
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت