به نقل از «ایسنا»

رضایی: برخی افراد با تکرار شعارهای انقلابی به دنبال برگ برنده برای خود هستند

تاریخ انتشار: ۸ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۲۹۳۲۴۱

یک عضو کمیسیون اجتماعی مجلس با بیان این که انتظار می‌رفت مسئولان نظام در راستای شعارهای انقلاب مشکلات را برطرف کنند، تاکید کرد: برخی نیز اکنون با تکرار همان شعارها با تهیه عکس و انتشار آن در رسانه‌ها به عنوان برگ برنده خود از آن بهره برداری می‌کنند.

به گزارش ایسنا، مسعود رضایی نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی در نطق میان دستور جلسه علنی امروز مجلس ضمن گرامی‌داشت هفته دفاع مقدس گفت: بیش از سه سال از عمر مجلس دهم گذشت و این دوره نیز مانند دوره‌های دیگر با فراز و نشیب‌هایی مواجه بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این مدت کشور، شاهد بحران‌ها و حادثه‌هایی مانند پلاسکو، سقوط هواپیمای مسافربری بر فراز دنا، حادثه نفتکش سانچی، زلزله کرمانشاه، سیل شیراز، سیل لرستان و گلستان و شاهد حادثه ترویستی اهواز و مجلس بود.

وی افزود: در این میان خروج آمریکا از برجام و به تبع آن اعمال تحریم‌ها و رکود اقتصادی از جمله مواردی بود که مردم را در تنگنای شدید قرار داد. انتظار می‌رفت با گذشت ۴۰ سال از پیروزی انقلاب اسلامی در راستای شعارهای مسئولان نظام که اکثرا در بدنه حاکمیت اعم از قوای سه گانه، نهادهای نظارتی، امنیتی و تصمیم گیری تا به حال حضور دارند، با تکیه بر تجربه و پیش بینی وقایع بتوانند به راحتی از این گونه موارد عبور کرده و پاسخگوی مردم باشند. اما واضح است در بسیاری از بخش‌ها نه تنها پیشرفتی حاصل نشد بلکه آن شعارها در حد شعار باقی ماند.

رضایی عنوان کرد: هنوز بسیاری از مسئولان و صاحب تریبون‌ها از نمایندگان مجلس تا مجریان، واعظان، و مذکران همان شعارها را با صدایی بلند تکرار کرده و با تهیه عکس و فیلم و انتشار آن در رسانه ها به عنوان برگ برنده خود از آنها بهره برداری می‌کنند و در این میان صدای به حق مردم شنیده نمی‌شود. باید به این موضوع توجه کنیم در این دوران ۴۰ ساله اگر موفقیتی حاصل شده نتیجه کار همه است و اگر این موفقیت حاصل نشده در نتیجه تفرقه و سهم خواهی و در نظر نگرفتن منافع ملی بوده است. مردم بیش از توان خود برای اهداف انقلاب تلاش کرده و دین خود را داده‌اند.

نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی تصریح کرد:‌ ۳۸ سال قبل در چنین روزهایی با آغاز جنگ تحمیلی مردم  تمام قد با اعتمادی که به نظام داشتند به مناطق جنگی هجوم برده و با از خود گذشتگی و ایثار از کشور دفاع کردند. فداکاری‌ها برای برقراری عدالت، توزیع عادلانه ثروت و قدرت بود. در سالروز جنگ تحمیلی با این که دیگر خبری از آتش و جنگ نیست اما جراحات ترکش‌های جنگ اقتصادی بر پیکر مردم به مراتب دردناک‌تر از جراحات ترکش خمپاره است. چقدر دردآور است در این شرایط سخت که مردم در فقر به سر می‌برند عده‌ای به واسطه همین ایثار مردم صاحب مقام و مکنت شده و در زیاده خواهی و دست اندازی به بیت المال خود را از صف مردم جدا می‌کنند. آنها باعث بدبینی مردم شده‌اند. یکی از مشکلات عمده کشور بازگذاشتن دست اخلال گران اقتصادی است. دستگاههای نظارتی قبل از این که فساد تشکیل شود باید شرایط را به گونه‌ای کنترل کنند که فسادی صورت نگیرد. این که هر از چند سالی بگیر و ببند راه انداختن باشد چندان موثر نیست.

رضایی عنوان کرد: به جرات می‌گویم نفوذ اقتصادی به مراتب بیشتر از نفوذهای سیاسی و اجتماعی است. زندگی معلمان، کارمندان، بازنشستگان و کارگران دیگر بر نمی‌تابد که اختلاس‌های هزاران میلیاردی در صدر اخبار قوه قضاییه باشد و حاصلی هم برای زندگی آنها نداشته باشد. ضمن تشکر از رئیس قوه قضاییه در خصوص مبارزه با مفاسد تاکید می‌کنم اگر عزم بر شفافیت و جذب اعتماد در جامعه است بهتر است با همراهی نمایندگان مجلس در تحقیق و تفحص  باشد تا به شفافیت موضوع کمک شود.

این عضو کمیسیون اجتماعی مجلس اظهار کرد:‌ یکی از اسناد بالادستی نظام، سند ۲۰ ساله چشم انداز جمهوری اسلامی است که بیان می‌کند جامعه ایرانی در فضای سال ۱۴۰۴ در پرتو عزم ملی، خرد جمعی در مسیر تحقق آرمان‌های قانون اساسی کشور متناسب با مقتضیات فرهنگی، جغرافی و تاریخی خود با تاکید بر مردم سالاری، توجه به عدالت اجتماعی، آزادی مشروع و حفظ کرامت و حقوق انسان‌ها بهره مند از امنیت اجتماعی و قضایی خواهد بود. که این شاخص‌هایی همچون تامین اجتماعی، نرخ اشتغال و تورم و کاهش فاصله‌ی درآمدی میان دهک‌های بالا و پایین، امنیت قضایی و ایجاد فرصت‌های برابر و موضوع تبعیض و بی عدالتی را مورد توجه قرار  می‌دهد.

رضایی در پایان اضافه کرد: اکنون با گذشت ۱۶ سال از ابلاغ این سند تا چه اندازه‌ای به اهداف نزدیک شدیم تا کی می‌خواهیم بر سر هم فریاد بزنیم. مردم بهتر می‌فهمند و آگاه هستند که این داد و فریادها و تقصیر بر گردن این و آن انداختن دردی را دوا نمی‌کند پس بیاییم تا دیر نشده برای نجات مشکلات و عبور از معضلات برای جلب اعتماد مردم تلاش کنیم.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: شرایط اقتصادی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۲۹۳۲۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شبکه‌های اجتماعی یا ماشین‌های معتادساز

بدون شک در سال‌های اخیر و در پی گسترش روزافزون استفاده از شبکه‌های اجتماعی در جهان و به‌تبع‌ آن ایران به رغم فیلترینگ گسترده در کشورمان برای شما هم پیش آمده است که خود را در ازای زمانی که در این شبکه‌ها می‌گذرانید سرزنش کرده باشید یا در گیروگرفت تعداد دنبال کننده، لایک و کامنت گرفتار شده و ندانسته باشید چرا گاهی با استقبالی مواجه می‌شوید که انتظارش را ندارید و گاهی خبری از خیل لایک‌ها و کامنت‌هایی که پیش‌تر می‌گرفتید، نیست.

به گزارش هم‌میهن، شبکه‌های اجتماعی یا آن‌طور که دکتر آذرخش مکری، روانپزشک می‌گوید ماشین‌های معتادساز، محصول ذهنی قوی‌ترین مغز‌های سیلیکون‌ولی به خوبی می‌دانند چگونه ما را به کمک چند اختراع؛ دکمه لایک، امکان گذاشتن کامنت، شمارشگر لایک، کامنت و دنبال‌کنندگان و نوتیفیکیشنی که برای همه این موارد به صدا درمی‌آید گرفتار خود سازند.

در چنین وضعیتی وقتی خواننده‌ای که بالاترین تعداد دنبال‌کننده را به‌عنوان یک زن در اینستاگرام دارد از خداحافظی خود از این فضا خبر می‌دهد، بی‌شک توجه بسیاری را به خود جلب می‌کند. سلنا گومز، خواننده آمریکایی با ۴۲۹ میلیون دنبال‌کننده، ۲۹۶ دنبال‌شونده و ۱۹۷۶ پست منتشرشده در صفحه اینستاگرام اعلام کرده، اگرچه حساب رسمی‌اش در این شبکه اجتماعی همچنان فعال است، اما خود از این شبکه بیرون آمده و دیگر به جای ارسال پیام به دوستانش با آن‌ها تلفنی صحبت می‌کند. او این تصمیم را باارزش‌ترین هدیه‌ای دانسته که برای سلامت ذهنی‌اش به خود داده است.

دکمه لایک؛ ابرکشف شبکه‌های اجتماعی

یکی از ابرکشف‌های شبکه‌های اجتماعی که توسط فیس‌بوک صورت گرفت؛ اضافه‌شدن دکمه لایکی بود که هزاران کاربر را به‌مرور به دام لایک‌زدن و لایک‌گرفتن مدام، تایید شدن و احساسی از توانایی تایید کردن، کشاند.

این بخشی از صحبت‌های آذرخش مکری، روانپزشک در ویدئویی است که در ادامه آن چنین می‌گوید: «یکی از داستان‌های مشهور بوروس فردریک اسکینر اگرچه ممکن است ساختگی باشد از این قرار است که می‌گوید با ابراندیشمند دیگر بشری، اریک فروم در پنلی نشسته بودم اسکینر یادداشتی را میان آن‌ها که در نزدیکی‌اش نشسته بودند دست به‌دست می‌چرخاند و می‌پرسد، می‌خواهید کاری کنم که اریک فروم دستش را مرتب بالا و پایین ببرد؟!

آن‌ها بر این موضوع شرط می‌بندند و اسکینر روبه‌روی فروم می‌نشیند و هر زمان که فروم دستش را بالا و پایین می‌برد، اسکینر سرش را به نشانه تایید تکان می‌دهد و هر زمان که فروم این کار را نمی‌کند، اسکینر سمت دیگر را نگاه می‌کند. اسکینر آنقدر این کار را تکرار می‌کند و فروم آنقدر دستش را بالا و پایین می‌برد که ساعت از دستش باز می‌شود و روی میز می‌افتد. هرچند ما نمی‌توانیم صددرصد به این روایت اطمینان کنیم، اما در محافل روان‌شناسی، روایتی مشهور است و به‌عبارت دیگر نشان می‌دهد که یک سر تکان دادن ساده، چگونه فروم را شرطی کرده و موجب بروز رفتاری خاص در او شده بود.»

او با اشاره به این‌که «ممکن است بپرسید مگر یک سر تکان دادن ساده از چه ارزش و اهمیتی برخوردار است؟»، می‌افزاید: «این سر تکان دادن، نشانه تاکید است. گرد گیگِرنتسر، روانشناس آلمانی معتقد است که یکی از ابرکشف‌های شبکه‌های اجتماعی توسط فیس‌بوک صورت گرفت و آن دکمه لایکی بود که اضافه شد. او می‌گوید، انسان با کبوتر و موش آزمایشگاهی هیچ تفاوتی ندارد و به‌راحتی در دام لایک‌زدن و لایک‌گرفتن خواهد افتاد. این یکی از پیچیدگی‌های نوع بشر است که می‌تواند به چیز‌هایی که از هیچ ارزشی برخوردار نیستند، اعتیاد پیدا کند و این‌جا کلید لایک به‌راحتی می‌تواند من و شما را به خود معتاد کند.

درنتیجه میان سرعت لایکی که یک‌نفر دریافت می‌کند و فاصله زمانی انتشار پست بعدی توسط او، رابطه‌ای مستقیم وجود دارد. هر لایک، احساسی از دریافت پاداش را در ناخودآگاه فرد ایجاد می‌کند و موجب می‌شود او مرتب این رفتار را انتشار پست بعدی و بعدی را تکرار کند.

درعین‌حال لایک‌زدن، در فرد احساسی از موثربودن ایجاد می‌کند و حسی از تاثیرگذاری به او دست می‌دهد و برای همین مرتب به این رفتار ادامه خواهد داد. به‌عبارت‌دیگر اگر ما آمار مرتبط با تعداد دنبال‌کنندگان، بازدید، کامنت و... را از شبکه‌های اجتماعی پنهان یا پاک کنیم، قدرت این شبکه‌ها بخار خواهد شد و به هوا خواهد رفت.

این شبکه‌ها، ماشین‌های معتادسازند و به گونه‌ای هوشمندانه طراحی شده‌اند که بتوانند شما را همراه و وابسته به خود نگه دارند. این اتفاق به کمک چند اختراع؛ دکمه لایک، امکان گذاشتن کامنت، شمارشگر لایک، کامنت، دنبال‌کنندگان و نوتیفیکیشنی که برای همه این موارد به صدا درمی‌آید، رخ می‌دهد و به‌عبارت‌دیگر شما در این شبکه‌ها گیر می‌افتید.»

نکته دیگر دراین‌میان مسئله تقویت غیرمتناوب تصادفی است؛ این‌که پست‌های منتشرشده توسط شما هرازگاه با میزان بالایی از لایک و کامنت مواجه شود درحالی‌که نمی‌دانید چرا چنین اتفاقی برای دیگر پست‌های‌تان نیفتاده است. چیزی که در قمار هم رخ می‌دهد؛ یک دست می‌برید و ده‌ها دست می‌بازید یا برعکس.

آذرخش مکری با اشاره به این موضوع در پایان می‌گوید: «اسکینر متوجه شده بود که این خطرناک‌ترین و اعتیادآورترین سیستم وابسته‌سازی است و این فکر را مانند خوره به ذهن‌تان می‌اندازد که چرا یک‌بار می‌شود، یک‌بار نه. به‌عبارت‌دیگر شما از طریق تقویت تصادفی غیرممتد گرفتار و معتاد می‌شوید.

درهمین‌زمینه باید به والدین هشدار داد که کودک خود را برای گذراندن ساعت‌ها وقت در شبکه‌های اجتماعی سرزنش نکنید. چون او نمی‌تواند با ابرمغز‌هایی که بالاترین حقوق‌ها را می‌گیرند، محصول کاپیتالیسم نظارتی هستند و قوی‌ترین مغز‌های سیلیکون‌ولی که اساساً شبکه‌های اجتماعی را این‌گونه طراحی کرده‌اند که شما گرفتار آن شوید، بجنگند.»

از ایجاد تضاد تا احتمال اعتیاد

محمد رهبری، پژوهشگر شبکه‌های اجتماعی نیز در همین مورد می‌گوید: «این واقعیتی غیرقابل انکار است که ذهن ما، در ساعات گوناگونی از شبانه‌روز درگیر شبکه‌های اجتماعی، محتوای منتشرشده در آن و مبادلات و ارتباطاتی است که در این بستر شکل می‌گیرد. امری که بدون شک بر روان و احوالات‌مان اثرگذار است و در مواردی به صورتی جدی کیفیت زندگی‌مان را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد و با فراهم‌آوردن موجبات مقایسه مدام زندگی خود با دیگران سبب‌ساز افت آن می‌شود. هرچند با توجه به موقعیت اجتماعی و حرفه‌ای سلنا گومز به نظر نمی‌رسد که این دغدغه موجب کناره‌گیری او از مدیریت مستقیم اکانت اینستاگرامش شده باشد، اما گرفتارآمدن افراد در چرخه مقایسه زندگی خود با زندگی دیگران در شبکه‌های اجتماعی، واقعیتی است که نمی‌توان آن را انکار کرد.»

واقعیت دیگری که نمی‌توان به انکار آن پرداخت اعتیادآور بودن شبکه‌های اجتماعی است. رهبری با اشاره به این موضوع می‌افزاید: «مسئله‌ای که من نیز در یکی از پژوهش‌هایم به بررسی آن پرداخته و از تعبیر لایک‌بارگی یا لایک‌وارگی در‌خصوصش استفاده کردم، تعبیری که از جمله نمونه‌های مشابه آن، می‌توان به عبارت کالابارگی یا کالاوارگی اشاره کرد. دلیل استفاده من از این تعبیر آن بود که در برخی از موارد افراد حتی ممکن است برای کسب لایک بیشتر و احتمال دیده شدن بالاتر از ارزش‌های خود نیز بگذرند.

به عبارت دیگر برای آن که لایک بیشتری به دست آورند از انجام کاری که تا پیش از این ارزش می‌شمارندش دست بردارند و حتی به کاری دست بزنند که وجدان‌شان انجامش را تایید نمی‌کند. این واقعیتی غیرقابل‌انکار در شبکه‌های اجتماعی است هرچند شدت و ضعف آن و اینکه در میان چه طبقه‌ای از کاربران پررنگ‌تر و در میان کدام طبقه کم‌رنگ‌تر است نیازمند ارزیابی است.

این واقعیت همچنین موجب ایجاد تضاد‌هایی روانی برای کاربران شبکه‌های اجتماعی می‌شود چراکه زندگی‌کردن به شیوه‌ای معارض با ارزش‌ها و باور‌های فرد یا دست‌کم ناهمخوان با آن، در درازمدت تبعات جبران‌ناپذیری به همراه خواهد داشت. در خصوص علت اعتیادآوربودن شبکه‌های اجتماعی نیز اگرچه صحبت در مورد آن بیشتر در حوزه کاری روان‌شناسان می‌گنجد، اما تصور و تجربیات من، نشان می‌دهد لایک گرفتن خود کارکردی مشابه دریافت جایزه دارد.

جایزه‌ای که دریافت آن، موجب خوشحالی و تکرار همان کاری می‌شود که در بار نخست منجر به دریافت جایزه شده است و کاملاً از احتمال اعتیادآوربودن برخوردار است.»

رهبری در پایان تاکید می‌کند اگر بخواهم از منظر واقعیت‌های اجتماعی و فرهنگی به موضوع بنگرم باید بگویم شبکه‌های اجتماعی می‌توانند موجب نوعی تضاد و آنومی در میان کاربران‌شان و همچنین موجب اعتیاد شوند. هرچند اینکه این اتفاق برای هر کدام از طبقات کاربران شبکه‌های اجتماعی با چه شدتی رخ می‌دهد بحث دیگری است که صحبت در مورد آن فرصتی دیگر می‌طلبد.