شعر آیینی صراحت ندارد/ زبان فارسی در معرض خطر است
تاریخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۳۱۹۸۲۰
استاد م.موید خود را یک شاعر آیینی ندانست و عنوان کرد: نباید عنوان «آیینی» را بر شعر و شاعر بگذاریم و با صراحت در شعر آیینی موافق نیستم و باید مخاطب خودش کشف کند.
به گزارش ایسنا، محمدحسین مهدوی مشهور به «م. موید» در هفتم تیرماه سال 1322 از پدری لاهیجی و مادری رودسری در نجف به دنیا آمد. پدرش آیتالله حاج شیخ محمد مهدوی لاهیجی فقیه، دانشمند و ادیبی فرزانه بود و از او دیوان شعری به یادگار مانده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
«م. موید» ادبیات فارسی را با حضور در مدرسه ایرانیان عراق فراگرفت و از 14 سالگی به سرودن شعر پرداخت.
کمتر کسی استاد را به نام «محمدحسین مهدوی» میشناسد، اما بیشک همه از «م.موید» به عنوان شاعری یاد میکنند که شعرهایش فاقد نگاه هیجانی، احساسی و شعارگونه به آیین و بزرگان مذهبی است و پرهیزگاری، شگفتانگیزی و سادگی در آن موج میزند.
شاعری که گواهینامه درجه یک هنری جمهوری اسلامی را دریافت کرده، در طول سال روضه هفتگی امام حسین(ع) در منزلش دایر است.
«حسین علی؛ درود خداوند بر او باد» مقتلی شاعرانه و اعتباری جاودانه در ادبیات آیینی و عاشورایی فارسی است که به زبان فاخر استاد موید بازمیگردد.
محمدحسین مهدوی، شاعر پیشکسوت گیلانی در گفتوگو با ایسنا، شعر را یک پرنده و وجود شاعر را به مثابه بام دانست و اظهار کرد: این پرنده باید خود پر بزند و بیاید و بر بام بنشید؛ یعنی شاعر باید شعر را دریافت کند.
وی با بیان اینکه پدرم نقش مهمی در جذب من به شعر داشت، افزود: پدرم یک روحانی شیعه ایرانی بود و همواره مرا به سوی زبان فارسی و ادبیات و شعر سوق میداد.
این شاعر گیلانی شعر را یک وسیله ارتباط جمعی دانست و تصریح کرد: شعر باید سرد باشد تا با گرمای مخاطب جمع شود و محصول دهد. در واقع شعر قابلیت تکثیر دارد و هر کسی که شعری را میخواند تازگی آن را برای خودش احساس میکند. به این خاطر فال حافظ برای هر کسی تازگی و معنی خاص دارد.
استاد موید خود را یک شاعر آیینی ندانست و عنوان کرد: نباید عنوان «آیینی» را بر شعر و شاعر بگذاریم، زیرا شعر یک جریان کشش بین خالق و مخلوق است و شاعر باید کشش، حسن توفیق و سازگاری را درک کند تا شعر آیینی بسراید لذا هرگز اصرار نداشتم شعر آیینی بسرایم و یکی از عجایب کتاب «حسین علی» این است که خودش آمد.
وی با بیان اینکه شعر باید در جوهر انسان باشد، گفت: به یاد ندارم خودآگاه به سمت شعر آیینی و عاشورایی رفته باشم و بنشینم و شعر بسرایم، بلکه شعر را دریافت کردهام.
نویسنده کتاب «حسین علی» ادامه داد: جوهر آیینی شعر آیینی میگوید. «مگر با لبخنده ماه» یک مجموعه شعر آیینی است، اما با صراحت در شعر آیینی موافق نیستم و باید مخاطب خودش کشف کند.
مهدوی، گفتن از قرآن و حدیث و مذهب را در شعر یک مسئولیت سنگین و خطرناک دانست و متذکر شد: من در یک کوچه تازی بایستی ایرانی پرورش پیدا میکردم، زیرا جنبه ناسیونالیستی پدرم قوی بود لذا من در بازگردان متون عربی به فارسی روحیه سختگیرانهای دارم و «حسین علی» را با استفاده از مقاتل و روایات شیعه و سنی به فارسی نوشتم، زیرا بیشتر مقتلها به زبان عربی هستند و مخاطب باید به حوزههای تاریخی و زبانی شناخت داشته باشد.
وی با بیان اینکه شیعه بودن و دوستدار علی(ع) بودن به جوهر باز میگردد، خاطرنشان کرد: پدرم اعتقاد داشت که شیعه بودن یک گزینش الهی است و موسیقی «یا حسین» از دوران جنینی در گوش جان ما پیچیده و در جوهر ما نقش بسته است.
این شاعر گیلانی با اشاره به برگزاری جلسات هفتگی روضه امام حسین(ع) در خانه پدری، عنوان کرد: پدرم تنها یک وصیت داشت و آن ادامه دادن روضههای هفتگی امام حسین بود که وصیت پدرش بود. با درگذشت پدرم از سال 55 این روضهها را به غیر از ماههای محرم، صفر و رمضان برگزار میکنم، زیرا پدرم اعتقاد داشت روضههای خانه ما نباید موجب کمرنگ شدن عزاداریهای مساجد و هیئتها شود.
استاد موید هنر را بهترین عامل اتصال بین نسلهای اول انقلاب با نسل جوان دانست و اضافه کرد: امروز شاهد شکلگیری یک ناسیونالیسم سطحی در بین جوانان هستیم که محدود به عکس گرفتن با تخت جمشید و آویختن گردنبند فروهر شده است، اما به نظر من زبان فارسی هم در معرض خطر است و لذا سعی میکنم در آثارم به فارسی پایبند باشم.
وی با بیان اینکه تالیف «حسین علی» 12 سال طول کشیده است، گفت: سعی کردم با استفاده از لغات و عبارات فارسی به جای اصطلاحات عربی حس پذیرندگی جوانان را تحریک کنم و راحتتر با مفاهیم آیینی ارتباط بگیرند.
مهدوی موسیقی نیایشها و گریههای شبانه پدرش را الهامبخش آهنگ شعرهایش دانست و افزود: زمانی که کودک بودم نیمههای شب از خواب بیدار میشدم و از نجوای زمزهگونه پدرم در تاریکی آنقدر گریه میکردم تا خوابم میبرد. این نجوا در جان من نفوذ کرد و جزئی از جوهر من شد و امروز موسیقی نیایشهای پدرم در اشعارم متجلی است.
استاد موید زبان نوشتاری «حسین علی» را دشوار، اما فارسی اصیل دانست و خاطرنشان کرد: نباید از «کل یوم عاشورا» غافل شویم. زمانی که جنگ شروع شد احساس کردم امام تنهاست و لذا شعر «کربلای چندم؟» را سرودم. نمیخواهم خودم را شاعر آیینی خطاب کنم و مرا به عنوان شاعر آیینی بشناسند، اما این کشش خودش را در شعر نشان میدهد.
به گزارش ایسنا، مجموعه شعرهای «مگر با لبخنده ماه»، «گلی اما آفتابگردان»، «تو کجاست؟»، «سیمابهای سیمین»، «پروانه بیخویشی من»، «بیخوانش پرندگان»، «نرگس هنوز»، «سه بار میگویم گل سرخ»، «دستاس هنوز میچرخد»، «پندار آبی»، «به سپیدی تاج محل»، «درخشش شبانه سیب سیاه»، «غزلوارههای هزار»، «آوند»، «ساعت هنوز گل سرخ است» و مجموعه نثر «حسین علی» تاکنون از موید به چاپ رسیده است.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: استانی اجتماعی شاعر شعر آیینی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۳۱۹۸۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اگر کف پای شما صاف است؛ بخوانید
اگر جزو آن دسته افرادی هستید که کف پای شما صاف است، پیشنهاد می کنیم از همین حالا باورهای قدیمی را درباره مشکلات ناشی از صافی کف پا دور بریزید.
به گزارش مشرق، برای سالها این باور عمومی وجود داشته است که افراد دارای کف پای صاف، بیشتر در معرض درد و مشکلات ماهیچهای - استخوانی در زندگی هستند.
هرچند این ایده که داشتن کف پای صاف به طور اجتنابناپذیری منجر به درد یا سایر مشکلات ماهیچهای-استخوانی میشود قرنها قدمت دارد، با این حال تنها در نیمه دوم دهه ۱۹۰۰ میلادی بود که این فرضیه رواجی همگانی یافت.
در آن زمان متخصصان پا در ایالات متحده مفهوم داشتن پاهای «عادی» را رایج کردند. این مفهوم شامل این فرضیه بود که نداشتن قوس مشخص یا پاشنه صاف، پاهای شما را غیرطبیعی و مستعد آسیبدیدگی میکند. زیرا مثلاً به هنگام راه رفتن، صاف شدن قوس فشار بیشتری را روی پاها میآورد.
با این حال اکنون محققان در دانشگاه کبک در تروآ-ریویر کانادا ادعا میکنند که این فرضیه بیاساس است. در مطالعهای که در این دانشگاه انجام شد، محققان مجموعه پژوهشهای پیشین درباره پای صاف را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و دریافتند که تقریباً هیچ ارتباطی بین داشتن کف پای صاف و احتمال ابتلا به یک اختلال ماهیچهای-استخوانی مانند درد پاشنه، زانو یا لگن وجود ندارد.
گابریل موازان، استاد طب اطفال در دانشگاه کبک و یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «اگر به مجموعه تحقیقات انجامشده نگاه کنیم، صاف بودن کف پا شما را در معرض خطر بیشتری برای سه یا چهار مشکل قرار میدهد، فقط همین. اگر باز هم کف پای صافتری داشته باشیم، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سه یا چهار مشکل دیگر خواهید بود و برای پاهای با قوس بیشتر چهار مورد آسیب احتمالی دیگر وجود خواهد داشت.»
این باور افسانهای که کف پای صاف شما را بیشتر در معرض آسیب قرار میدهد، اغلب منجر به مداخلات پزشکی غیر ضروری در افراد و نگرانیهای قابل توجه در بین بیماران در مورد ظاهر پاهایشان شده است.
این در حالی است که نویسندگان مقاله جدید میگویند کف پای صاف بدون علامت، معمولاً به هیچ درمانی نیاز ندارد. آقای موازان در این خصوص میگوید: «داشتن کف پای صاف طبیعی است. این یک نوع آناتومیک است. شما فقط باید با آن راحت باشید.»
دکتر موازان با بیان اینکه پزشکان باید از انتقال «باورهای غلط» به بیماران خود دست بردارند، گفت: «در ابتدا دانشگاهها باید این آموزش را به فیزیوتراپیستها، درمانگران پا و پزشکان عمومی متوقف کنند که داشتن کف پای صاف معضل است و همواره منجر به مشکلات سلامتی در آینده میشود».
وی اضافه کرد: «سختترین قسمت، متقاعد کردن مردم به این نکته است که صافی کف پای آنها مشکلساز نیست. چیزی که من به بیمارانم میگویم این است که شما بیشتر از فردی که دارای پاهای صافتر یا راستتر است در معرض خطر و آسیب نیستید.»
نتایج یافتههای جدید محققان در نشریه علمی «British Journal of Sports Medicine» منتشر شده است.
منبع: ایرنا