به نقل از «شریان»

با کوتاه‌قدترین کارگردان ایران آشنا شوید + عکس

تاریخ انتشار: ۱۳ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۳۴۴۵۶۷

کوتاه قامت‌ترین کارگردان جهان و محسن عظیمی نمایشنامه‌نویس، همزمان با هفته دفاع مقدس نمایش «شین» را روی صحنه بردند.

به گزارش شریان نیوز، از حسن همتی به عنوان کوتاه قامت‌ترین کارگردان ایران و حتی جهان یاد می‌شود. زندگی برای افرادی که قدشان از حد طبیعی کوتاه‌تر است، در جامعه ما سخت و مشکل است. از تردد در شهر تا استفاده از وسایل نقلیه همواره برایشان دردسرساز است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اما هیچ یک از این مشکلات حسن همتی را متوقف نکرده است. او هنرمندی است که فعالیت‌هایش را با نمایش‌های خیابانی آغاز کرده و تا به حال توانسته کارگردانی چند نمایش را تجربه کند. همتی به تازگی و همزمان با هفته دفاع مقدس نمایش شین را روی صحنه برد؛ نمایشی که توسط محسن عظیمی نوشته شده است. بدون شک اگر عشق و علاقه در این راه وجود نداشت، شاید نمایش شین هیچ وقت اجرا نمی‌شد.

با حسن همتی کارگردان و محسن عظیمی نمایشنامه‌نویس درباره نمایش شین و تئاتر دفاع مقدس و جنگ به گفتگو نشستیم. در بخش نخست صحبت‌های همتی را می‌خوانید.

از نحوه ورود خودتان به عرصه تئاتر برای ما بگویید.

اصغر همتی: من خیلی اتفاقی وارد تئاتر شدم و قبل از تئاتر موسیقی کار می‌کردم. در شهرستان اسلام آباد غرب در استان کرمانشاه فروشگاه لوازم موسیقی داشتم و همیشه دوستان تئاتری برای انجام برخی کارهایشان به آنجا می‌آمدند که یک بار به من پیشنهاد دادند نقش کوتاهی برایشان بازی کنم. اصرار کردند و رفتم بازی کردم. باید بگویم آن اصرار بود که امروز در کنار شما نشسته‌ام. در ابتدا همه چیز تنها امتحانی و گذری بود. گفتم زود می‌گذرد و یکی دو روز دیگر تمام می‌شود. اما به شکلی پیش رفت که با وجود اینکه موسیقی علاقه اصلی من بود، به تئاتر اولویت دادم و موسیقی اولویت دومم شد و علاقه من نسبت به تئاتر آن قدر زیاد شد که به خاطر آن به تهران مهاجرت کردم.

چه شد که به تهران آمدید و اینجا ادامه دادید؟

حدود دو سال و خرده‌ای در کرمانشاه کار کردم و در همان دو سال اول فهمیدم که کار در شهرستان برای من بن‌بست است. به تهران آمدم و کار را از صفر شروع کردم. سال اول به جشنواره فجر رفتم و سال دوم اجرا‌های ما در جشنواره‌های متعدد دیده شد و امروز شکر خدا کار و بارم بد نیست.

برخورد‌ها با شما به خاطر فیزیک خاصی که دارید، چطور بود؟

فیزیکم جلوی پیشرفت من را نگرفت. این مسئله را برای خودم هضم کردم. رفت و آمد برای هر کسی در تهران سخت است و برای من دو برابر سخت‌تر. ولی دیدگاه مردم اینجا وسیع‌تر و بهتر است و جور دیگری ما را می‌بینند. شاید، چون تعداد افرادی که مثل من هستند در تهران بیشتر است و به این مسئله عادت کرده‌اند. در اسلام آباد غرب فقط من این طور بودم و کل شهر من را می‌شناختند و گاهی مورد نگاه‌های تمسخرآمیز قرار می‌گرفتم.

آیا در صحنه نمایش هم همین عکس‌العمل‌ها را می‌گرفتید؟

بله صد در صد همینطور بود. بیشترین کار من تئاتر خیابانی و در محیط‌های باز، پارک و خیابان بود و من حس تمسخر را از برخی مردم می‌گرفتم. اما از این گوش می‌گرفتم و از گوش دیگر در می‌کردم، چون هدف و زندگی‌ام برایم مهمتر بود. اگر بنا بر دیدگاه مردم زندگی می‌کردم، امروز باید در همان شهرستان و در خانه پدر می‌ماندم و در گوشه‌ای می‌نشستم و با کامپیوتر و گوشی‌ام مشغول بودم. خانه‌نشین می‌شدم و افسردگی می‌گرفتم. دیدم فایده‌ای ندارد، تصمیم گرفتم به جاده بزنم و در دل مردم زندگی کنم. البته خانواده هم به من خیلی کمک کرد. پدر و مادر من اصلا فکر نمی‌کنند که قد من کوتاه است. به طور مثال وقتی به منزل خواهرم می‌روم از من می‌خواهند چیزی را تعمیر کنم و یا با من مشورت می‌کنند. من حتی در تعمیر ماشین به پدرم کمک می‌کنم و همین باعث شده دیدگاه دیگری نسبت به محیط زندگی‌ام داشته باشم. جسمم را دوست دارم و مشکلی با آن ندارم. احساس می‌کنم جسم، طرز فکر و رفتار من خاص است و همین خاص بودن را دوست دارم.

در مورد فعالیت‌های خود در تئاتر و بازی‌هایی که داشتید و ورود به کارگردانی و... توضیح بدهید.

ورود من به بازیگری از سال ۹۰ و ۹۱ با جشنواره فجر و در تهران بود. اجرای خیابانی داشتم و آنجا اولین استارت کار در تهران را زدم. قبل از آن در کار‌های کودک مدیر صحنه بودم. البته همه این‌ها به این دلیل بود که با محیط تئاتر بیشتر آشنا شوم و با کارگردان‌های زیادی کار کردم. در جشنواره‌ها اجرای عمومی داشتم و با بزرگانی از جمله مرحوم حسین محب‌اهری، اصغر همت، علی فروتن، حمید گلی، خانم کاظمی کار کردم. همه این‌ها باعث شد یک پله بالاتر بروم و به کارگردانی روی بیاورم. نمایش «شین» سومین یا چهارمین کار من است.

قبل از شین هم کار دفاع مقدسی اجرا کرده بودید؟

اولین کار زندگی‌ام بازی در یک نقش کوچک در موضوع جنگ در کرمانشاه بود به نام «زیر باران از تو می‌خوانم». آرش منصوری نویسنده و کارگردان آن کار بود. این کار در جشنواره استانی و جشنواره خرمشهر پذیرفته شد و اجرا رفتیم. آخرین کاری هم که در مورد دفاع مقدس داشتم نامیرا بود که در جشنواره فجر سال گذشته اجرا رفت و درباره مدافعین حرم بود. کار‌های زیادی در مورد دفاع مقدس دارم و به نوعی با این حوزه آشنایی خوبی دارم. شاید هم، چون در محیط جنگ‌زده بزرگ شده‌ام، جنگ را بهتر می‌فهمم.

استقبال و بازخورد مخاطب عام و خاص نسبت به نمایش شین که اخیرا اجرا کرده‌اید چطور بود؟

متاسفانه به خاطر برخی از مسائل مدتی تبلیغات را متوقف کردیم و این به ما ضربه زد. مشکلاتی پیش آمد که باعث شد مردم از این کار مطلع نشوند. اما تمرین‌های سنگینی کرده بودیم. از اردیبهشت تا شهریور تمرین داشتیم. بسیاری برای تمرین آمدند و اتود زدند و بازیگر کار شدند، اما نتوانستند بمانند. آهنگسازی این کار بر عهده آقای فرید نوایی است که کاملا تلفیقی است و نوازنده تنبور خودم هستم و، چون موسیقی هم کار می‌کنم. موسیقی ترکیب سنتی و فلکلور و کلاسیک است و همه را به هم ربط دادم. در کل امروز راضی هستم.

فکر نمی‌کنید این نمایش بسیار تلخ است و این تلخی کمی مخاطب را دلزده می‌کند؟

بله، نمایش کاملا تلخ و خشن است. ولی شیوه اجرای هر شخص متفاوت است. سعی نکردم با اجرا تلخی را نشان دهم، تلخی فقط در دیالوگ است. تلخی‌اش مانند تلخی قهوه است که تلخ است، ولی دلنشین است و آن را می‌خوریم.

 

منبع: شریان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shariyan.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شریان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۳۴۴۵۶۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نونزدهمین مراسم «شب کارگردان» برگزار شد/ آرزوی نویدمحمدزاده چه بود؟

نوزدهمین مراسم «شب کارگردان» انجمن صنفی کارگردانان تئاتر ایران و آئین نکوداشت اکبر زنجانپور، عصر امروز نهم اردیبهشت ماه ۱۴۰۲ در خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

حمود دولت‌آبادی، فریبرز گلبن، اسماعیل خلج، اصغر همت، ایرج راد، حبیب رضایی، مسعود دلخواه، مهدی میامی، کاظم هژیرآزاد، مجید امرایی، محسن بهرامی، از حاضران در این مراسم بودند‌.

در ابتدای این مراسم شهرام گیل‌آبادی رئیس انجمن صنفی کارگردانان تئاتر گفت: امروز روز تولد استاد حمید سمندریان است. خاطرات فراوانی با نام بردن از حمید سمندریان به عنوان نشانه و تلنگر در ذهن ما ایجاد می‌شود. هیچ لحظه‌ای در تئاتر ایران ایشان از ذهن ما فراموش نمی‌شود.

وی ادامه داد: انجمن با مرور ملاک‌های مختلف در طول سال به این نتیجه رسید که مدالیوم و نشان عالی خود را به استاد اکبر زنجانپور چهره تأثیرگذار تئاتر ایران اهدا کند. انجمن به دلایل حمایتی قصد دارد به خاطر منش فکری و کاری‌شان از ژاله علو، علیرضا کوشک‌جلالی و علی شمس نیز قدردانی کند.

وی افزود: خوشحال و خرسندیم که با سختی در کنار دوستان‌مان ایستادیم و هیچ تحمیلی را نپذیرفتیم و با استقلال و به پشتوانه بزرگان تئاتر پیش می‌رویم. تئاتر عرصه نقد، تحلیل و حقانیت است.

گیل‌آبادی بیان کرد: سال قبل مدالیوم انجمن به آتیلا پسیانی اهدا شد که دیگر در میان‌مان نیست. یادش را گرامی می‌داریم.

سپس تصاویری از مراسم هجدهمین «شب کارگردان» و سخنان زنده‌یاد آتیلا پسیانی نمایش داده شد‌.

در ادامه احسان حاجی‌پور دبیر مراسم متن لوح قدردانی از علی شمس را قرائت کرد و سپس با حضور صدرالدین زاهد از علی شمس قدردانی شد.

علی شمس روی سن آمد و گفت: ممنونم که انجمن به یاد من بود. من حرفی نمی‌زنم که جشن امشب به حاشیه نرود. امیدوارم مسیر چرخ روزگار به شکل دیگری بچرخد که هر کدام از ما تئاتر مدنظر خود را روی صحنه ببریم و هیچ رنج و عذابی گریبان‌مان را نگیرد.

در ادامه آرش دادگر عضو هیأت‌مدیره انجمن صنفی کارگردانان تئاتر روی صحنه رفت و ضمن قرابت متن لوح قدردانی علیرضا کوشک‌جلالی گفت: یک سال پیش تماس تلفنی داشتم و کارگردان بزرگی با من تماس گرفت. از لقب استاد برای او استفاده کردم ولی او گفت که از واژه استاد استفاده نکن. علیرضا کوشک جلالی برای من همچنان استاد است و اعتبار بین‌المللی به تئاتر ایران داده است.

سپس پیام صوتی ژاله علو برای حاضران در مراسم پخش شد. وی در ابتدای این پیام از اینکه به دلیل کسالت نتوانسته در جمع حضور پیدا کند، عذرخواهی کرد.

وی در ادامه پیام خود یادآور شد: هنر والای تئاتر برای من ارزشمند بوده و با اشتیاق تمام کار هنر را دنبال کردم. من کار تئاتر را از ۱۳۲۷ در تئاتر تهران شروع کردم. سپس در تئاتر فردوسی و پس از آن در تئاتر فرهنگ به ایفای نقش پرداختم.

وی به ذکر نام کارگردان‌ها و نمایش‌هایی که همکاری داشت پرداخت و یادآور شد: در ادامه در سینما و رادیو نیز فعال شدم.

علو تاکید کرد: فکر می‌کنم بزرگترین ارزش برای هر هنرمندی این است که نتیجه کار‌های خود را توسط مردم ببیند. خوشحالم کار‌هایی کردم که همچنان بین مردم به نیکی از آن یاد می‌شود و خوشحالم کار‌هایی کردم که مردم از آنها راضی هستند.

در ادامه اصغر همت لوح قدردانی از کوشک‌جلالی را به وی اهدا کرد.

سپس محمد رحمانیان روی صحنه حضور پیدا کرد و بخشی از نمایش رادیویی «روز‌های رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره‌آزاد داشت، خواند.

وی خطاب به کوشک‌جلالی گفت: حضور تو برای تئاتر ایران مانند یک معجزه است، بمانی برای‌مان.

سپس متن لوح قدردانی از ژاله علو را قرائت کرد و ایرج راد به نمایندگی از ژاله علو لوح و نشان مدنظر را دریافت کرد.

در این بخش از مراسم، هایده حائری خطاب به حاضران در مراسم گفت: من از مردم قدردانی می‌کنم که قدر هنرمندان‌شان را می‌دانند و در این مراسم حضور پیدا کردند. هنرمندان تلاش می‌کنند با فعالیت‌های خود هنر را پیش ببرند گرچه همه چیز بر علیه‌شان است.

حائری در ادامه به طنز بیان کرد: حیف است که جایزه ژاله علو عزیز را ۲ آقا بگیرند، به همین دلیل آمدم و جایزه ژاله علو عزیز را می‌گیرم.

در این بخش از مراسم تصاویری از گفت‌وگوی محمد رحمانیان با اکبر زنجانپور پخش شد که طی آن زنجانپور به ذکر خاطراتی از نحوه حضور خود در عرصه بازیگری و تجربه همکاری با حمید سمندریان و جمیله شیخی پرداخت.

سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و یادی از مهدی فتحی به عنوان دوست مشترک خود و زنجانپور کرد و گفت: روزی مهدی به اکبر گفت کسانی که هنر کار نمی‌کنند چه می‌کنند؟ من در عجب بودم از افقی که پیش روی این ۲ عزیز شکل گرفته است. اکبر سعی کرده که همیشه هنر بورزد ولی موانع خیلی وقت‌ها اجازه نداده است. این اجتماع به نشانه دوستی و ارادت به هنرمندان تئاتر تشکیل شده و بسیار گرامی است.

وی یادآور شد: لازم نیست که حتماً چیزی بشود. همین که سرپا هستید و همین شب‌ها را برپا می‌کنید یعنی شدن. امیدوارم همیشه پاینده باشید.

سپس محمد رحمانیان مجدداً روی صحنه رفت و گفت: اولین بار استاد را در «آتش بدون دود» و سپس در کار‌های تلویزیونی دیدم. بعد از آن تماشای نمایش «همه پسران من» به کارگردانی اکبر زنجانپور باعث شد بفهمم که در زندگی به جای درستی رسیده‌ام. کار درخشانی بود که لحظه‌لحظه‌اش کلاس درس بود.

وی خطاب به زنجانپور تاکید کرد: از صمیم قلبم خیلی از شما متشکرم آقای زنجانپور.

سپس تصاویری از نمایش «چشم اندازی از پل» به کارگردانی حمید سمندریان در سال ۱۳۵۱ پخش شد که اکبر زنجانپور در جوانی خود در آن به ایفای نقش پرداخته بود.

در ادامه مسعود دلخواه نیز روی صحنه رفت و گفت: اکبر زنجانپور مثل هیچ کسی نیست؛ بازیگر و کارگردانی توانا و از همه مهمتر انسانی شریف و دوست‌داشتنی است.

وی تاکید کرد: اکبر زنجانپور بودن ساده نیست و دشوار است، از این رو صحبت کردن درباره او هم دشوار است.

دلخواه یادآور شد: وقتی نمایش «سیزوئه بانسی مرده است» با کارگردانی رکن‌الدین خسروی را دیدم، بازی اکبر زنجانپور حیرت‌زده‌ام کرد.

وی تصریح کرد: حق اکبر زنجانپور این است که جایزه‌ای به نام وی به بازیگران تئاتر اهدا شود.

نوید محمدزاده دیگر سخنران این مراسم بود که گفت: وقتی قرار باشد درباره استاد صحبت کنم، خجالت می‌کشم. خیلی دوست‌تان دارم. امیدوارم قسمت باشد تا روی صحنه با شما نفس بکشم و قسمت باشد روی صحنه تئاتر از شما یاد بگیرم.

سپس شهرام گیل‌آبادی مجدداً روی صحنه رفت و عنوان کرد: در بیش از ۳۰ سالی که در رادیو بودم، صدای رامین فرزاد از گوشم خارج نمی‌شود که ته مانده غذا‌ها را به گربه‌ها می‌داد و برای‌شان «هملت» می‌خواند. سعادت این را داشتم که تجربه حضور در خدمت بزرگان را داشته باشم. مهدی فتحی روبه‌روی دیوار می‌ایستاد و دیالوگ‌های خود را مرور می‌کرد. ما با حکمت‌های مختلف از جمله آموزش در رادیو مواجه بودیم.

وی یادآور شد: دیدن حرکات معلم بزرگی، چون اکبر زنجانپور درس‌های بزرگی برای من داشت. چیزی که از این نسل بزرگ عاید من شد این بود که نظم توسعه فکری، دانایی و درایت، سکوت را به همراه می‌آورد. استاد زنجانپور با اندیشه و آثار خود عالم دیگران را ارتقا داد. اکبر زنجانپور در عالم هنر از آبرو‌های زمین است.

در ادامه پرویز ممنون روی صحنه حضور پیدا کرد و گفت: من از خاطرات هنرجویی و دانشجویی اکبر می‌گویم. اولین بار که دعوت شدم برای تدریس در دانشگاه، نمایشی را از بهمن فرسی دیدم و اکبر زنجانپور نقش اصلی را بازی می‌کرد. مونولوگی طولانی داشت و من تحت تأثیر صدا و بیان اکبر زنجانپور قرار گرفتم.

وی یادآور شد: اکبر از جمله ۴ نفری بود که در دانشگاه به آنها عشق می‌ورزیدم و آخری آذر فخر بود که رفت. من و اکبر اختلاف سنی زیادی نداشتم.

ممنون تاکید کرد: زنجانپور بدون شعار کار می‌کرد. فردی با شخصیت بود که برای هم حرمت قائل بودیم. اکبر همیشه محترم و بسیار جدی بود.

اکبر زنجانپور در ادامه و در میان تشویق همگان روی صحنه رفت و گفت: این تعریف‌ها مسؤولیت آدم را زیاد می‌کند، اینکه هنر و نخ مرتبط هنر یعنی مخاطب را جدی بگیریم. ما تلاش می‌کنیم تا ارتباط نانوشته و ناگفته را در تئاتر ایجاد کنیم.

وی تاکید کرد: وظیفه ما هنرمندان تئاتر این است که تصویری که دیده نمی‌شود بسازیم و آنچه شنیدنی نیست بشنویم و به مخاطب ارائه دهیم. زمانی به این مهم می‌رسیم که کمتر حرف بزنیم.

زنجانپور تصریح کرد: هنریک ایبسن می‌گوید قوی‌ترین انسان کسی است که تنهاترین است. بگردیم و تنهایی‌های خود را پیدا کنیم.

در پایان این مراسم گیل‌آبادی متن لوح قدردانی از زنجانپور را قرائت کرد و نکوداشت اکبر زنجانپور با حضور محمود دولت‌آبادی، محمد رحمانیان، پرویز ممنون، ایرج راد، اسماعیل خلج و چند تن از چهره‌های هنری برگزار شد.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر