به نقل از «ایرنا»

حوالی زندان تهران چه می گذرد؟

تاریخ انتشار: ۱۴ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۳۵۸۰۶۰

«ندامتگاه مرکزی تهران بزرگ» بین محدوده کهریزک و حسن آباد فشافویه واقع شده است.

خانواده های زندانیان یا کارمندان زندان برای رفتن به این ندامتگاه باید به خارج از شهر بروند یا از طریق ایستگاه متروی کهریزک با تاکسی های خطی که برای  هر نفر ۵ هزار تومان می گیرند به در زندان برسند. هزینه تاکسی دربست از مرکز شهر به زندان هم از ۷۵ هزار تومان شروع می شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مدت زمان تقریبی از حوالی میدان فاطمی در مرکز تهران تا زندان فشافویه حدودا  یک ساعت فاصله است.

نزدیکترین نقطه مسکونی در نزدیکی محدوده زندان، روستای ابراهیم آباد است. این روستا پشت زندان قرار دارد و زمین های کشاورزی روستاییان نزدیک به محدوده زندان است.  پیش از این برخی رسانه ها از اسکان خانواده های زندانیان در این روستا خبر داده بودند به طوری که عنوان شده بود، خانواده های زندانیان حبس ابد به دلیل مجاورت ابراهیم آباد با زندان بزرگ در این روستا ساکن می شوند.

روستای ابراهیم آباد که شباهتی به روستاهای سنتی با کوی و برزن های قدیمی ندارد، یک خیابان است که در آن خانه های یک طبقه و دو طبقه قرار دارد و امکانات اولیه مانند نانوایی، میوه فروشی، بقالی و آرایشگاه هم در این خیابان دیده می شود. خیابان دیگری هم مجاور خیابان اصلی روستا قرار دارد که چند دامداری و قالیشویی در آن به چشم می خورد.

طبق مشاهدات میدانی، بیشتر ساکنان روستا مهاجران افغان هستند؛ خانمی که می گوید ۲۲ سال است که ساکن این روستا است، توضیح می دهد: «وقتی عروس شدم و به این روستا آمدم، فقط ۴ کشاورز و خانواده هایشان اینجا بودند چون نزدیک زمینهای کشاورزی آن‌ها بود اما  الان، جمعیت زیاد شده و عده ای که در شهرک صنعتی حسن آباد کار می کنند به روستای ما آمده اند. افغانی ها هم تا دلت بخواهد اینجا هستند.»

او که می گوید تقریبا همه را می شناسد و همه خانواده او را  می شناسند، درباره سکونت خانواده زندانیان در این روستا اظهار بی اطلاعی می کند و می گوید در این خصوص چیزی نشنیده است.

بقالی که موجودی مغازه اش محدود است و به تازگی این کاسبی را  راه  انداخته، می گوید: «دو روز اینجا بیایی همه را می شناسی و همه تو را خواهند شناخت؛ اینجا فقط یک خانواده زندانی داریم که آن هم از اهالی قدیم روستا است.

اهالی روستا می گویند، زندان حدود یک کیلومتر با زمین های کشاورزی فاصله دارد و سیم های خاردار پشت زندان مشخص است؛ گاهی صدای تیراندازی می شنوند. برخی از اهالی هم از زورگیری و خفت گیری زندانیان رها شده می گویند که آنها را نگران کرده است.

آنها می گویند در پاسگاه که ابتدای جاده روستا کنار دهداری قرار دارد، کسی نیست.

مهدی که خود قربانی یکی از این زورگیری ها بوده است به خبرنگار ایرنا می گوید:‌ «ما زمین کشاورزی داریم و دو ماه قبل، بعد از ظهر در حالی که مشغول کار در مزرعه بودم، سه نفر به سمت من حمله کردند و مقدار پول اندکی که در جیب داشتم و گوشی تلفن همراه مرا گرفتند و در آخر هم چند ضربه چاقو به  پاهایم زدند و فرار کردند.»

او می گوید:‌ «این زندانیان اغلب برای اینکه کرایه ماشین برای رفتن به تهران ندارند به  اینجا می آیند؛ یا زورگیری می کنند یا  دزدی؛ هر چه بتوانند می برند.»

خانمی که عضو شورای روستا است، می گوید: ‌۱۴ سال است که عضو شورا هستم و از زمانی که زندان به این محدوده آمده است، اهالی گزارش هایی از زورگیری زندانیان آزاد شده یا فراری به ما داده اند؛ میزان دزدی بسیار زیاد شده است.

وی می گوید: کشاورزان از دزدیده شدن وسایلشان شاکی هستند؛ بریدن کابل های برق، دزدیده شدن موتورهای برق و خالی کردن وسایل اتاقک های زمین های کشاورزی کشاورزان را عاصی کرده است. اینجا همه اهالی روستا همدیگر را می شناسند و وجود یک آدم غریبه کاملا مشخص است.

این خانم به گم شدن یک کودک هم اشاره می کند؛ در کوچه های این روستا تعداد زیادی از کودکان مشغول بازی هستند و صحبت های اهالی درباره خفت گیری و زورگیری و تصور و احتمال اینکه مبادا به این کودکان آسیبی زده شود، نگران کننده است هرچند آنها غرق در بازی های کودکانه خود هستند.

وی درباره مشکل دیگری که زندان برای روستای ابراهیم آباد و اهالی آن ایجاد کرده است، می گوید: «فاضلاب زندان نزدیک به زمین های کشاورزی است و این فاضلاب به رودخانه پشت زندان می ریزد؛ موضوع ما را نگران کرده است. پیگیری هایی داشتیم؛ عکس گرفتیم؛ به بخشدار، فرماندار و استاندار نامه زده ایم و آنها را به اینجا آورده ایم اما به نتیجه نرسیده است.»

در کنار مشکلاتی که به واسطه زندان تهران به عنوان همسایه ابراهیم آباد برای اهالی این روستا ایجاد شده است، اهالی به مشکلاتی از قبیل حضور اتباع بیگانه فاقد هویت، وجود قاچاقچیان و فروشندگان مواد مخدر به ویژه فروشندگان شیشه، وجود خانه های مجردی و ساکن شدن افراد غریبه در روستا هم اشاره دارند که مجموع این شرایط موجب ایجاد ناامنی شده است.

از اهالی این روستا اما فقط یک نفر در زندان بزرگ تهران است. همه اهالی این خانواده را می شناسند؛ او  به جرم حمل مواد مخدر زندان است و دخترش می گوید، اسفند سال گذشته به ملاقات پدر رفته اند. همسر این زندانی هم در یکی از کارگاه های بسته بندی در حسن آباد فشافویه کار  می کند تا خرج زندگی خود و دو فرزندش را در بیاورد.

هرچند خانواده زندانیان در این روستا نبودند اما  کمی آن طرف تر، بعد از سه راه چرمشهر، برج و باروی  «ندامتگاه مرکزی تهران بزرگ» نمایان است.

جلوی در ورودی همچنان در حال ساخت و ساز هستند و مسیر ورود به بخش ملاقات آسفالت نشده است. تعداد عده ای که در صف ملاقات هستند، زیاد نیست و شاید علت این باشد که نزدیک ظهر است  و آنهایی که برای ملاقات می آیند اغلب صبح زود آمده اند و رفته اند.

فقط بستگان درجه یک امکان ملاقات با زندانی را دارند. خانم جوانی برای ملاقات با همسرش آمده است؛ می گوید: «چهار سال است که به جرم حمل مواد مخدر زندانی شده است. قرار است تا اسفند آزاد شود؛ قول داده که ترک کند و زندگی جدیدی بسازیم.»

این خانم می گوید: «دو ماه قبل توانستم بیایم و او را ببینم؛ مسیر طولانی است و هر بار با  مترو می آیم؛ از جلوی در مترو هم خطی های زندان ۴۵۰۰ یا ۵۰۰۰ تومان می گیرند.»

خانم دیگری که با دو فرزند و خواهرش آمده است در صف انتظار است. می گوید: «شوهرم یک ماه قبل به خاطر خرید یک موتور دزدی زندانی شده است؛ من می دانم که بی گناه است اما سرش کلاه گذاشتند و نتوانست ثابت کند.»

او از محدوده خیابان شاپور با تاکسی تلفنی آمده است؛ می گوید: «چون بچه ها را با خودم آوردم، ماشین را نگه داشتم و راننده گفته است که اگر معطل نکنم ۱۵۰ هزار تومان کرایه می گیرد ولی چاره ای نداشتم و قبول کردم.»

خانواده دیگری که برای ملاقات فرزندشان آمده اند از اینکه نمی توانند به زندانی خود لباس و وسایل بدهند گلایه دارند و می گویند قیمت های فروشگاه زندان گران است.

کنار در ملاقات زندانیان یک فروشگاه مایحتاج اولیه قرار دارد؛ این فروشگاه متعلق به بنیاد تعاون زندانیان است که خانواده زندانیان هزینه اقلام مورد نیاز زندانی را پرداخت می کنند و بابت آنها، ‌حواله ای برای فرد زندانی صادر می شود تا  از داخل زندان خریدها را تحویل بگیرد.

خواهر این زندانی می گوید:‌ «حتی زمانی که برادرم مریض شده بود، قبول نکردند که داروهایش را خودمان تهیه کنیم و گفتند باید داخل زندان تهیه شود.»

خانواده های زندانیان برای رفتن به ملاقات مشکل دارند

جبار باقری، مدیرعامل انجمن حمایت زندانیان می گوید: راه دور است و خانواده های زندانیان برای رفتن به ملاقات مشکل دارند البته هنوز زندان بزرگ کامل نشده است و مساله رفت و آمد یا جزء اقدامات مغفول مانده است یا  تلاش برای حل آن شده اما به دلیل کمبود بودجه به نتیجه نرسیده است.

وی ادامه می دهد: ما این مساله را می دانیم و اخیرا شنیده ام که مدیرکل زندانهای استان تهران با هماهنگی دادستان تهران اقداماتی انجام داده اند تا با همکاری شهرداری، خط ویژه اتوبوس برای زندان تهران تعریف شود که ایستگاه آن جلوی در زندان باشد.

باقری اضافه می کند: البته تا این لحظه به نتیجه نرسیده است و انجمن حمایت زندانیان در راستای کمک به خانواده های زندانیان این اقدام را پیگیری می کند.

مدیرعامل انجمن حمایت زندانیان درخصوص گران بودن اجناس فروشگاه حامی که خانواده زندانیان مایحتاج زندانی ها را خرید می کنند می گوید: درباره این مساله با مدیرعامل بنیاد تعاون صحبت کردم و در این زمینه برخورد کرده اند.

باقری می گوید: نارسایی هایی وجود دارد و می دانیم که باید برای رفاه حال خانواده ها باید در نزدیکی محل زندان سرپناهی آماده شود اما چون اولویت ما حمایت از خانواده ها است به این ترتیب امکان هزینه و سرمایه گذاری فعلا در این مورد وجود ندارد.

سازمان زندانها باید رفع مزاحمت کند

محمد کاظمی، نائب رئیس کمیسیون حقوقی و قضائی مجلس در گفت و گو با ایرنا می گوید: سازمان زندانها باید برای ساکنان منطقه و ملاقاتی های زندانیان رفع مزاحمت کند زیرا مسائلی که در حوالی زندان تهران وجود دارد به واسطه زندان پیش آمده است البته مسائل امنیتی مربوط به نیروی انتظامی است و مقامات امنیتی هم باید موضوع را پیگیری کنند.

نمایندگان حوزه انتخابی نیز می توانند مسائل و مشکلات منطقه و زندان را بررسی کنند.

فرمانداری تهران پاسخگو باشد

همچنین علی  ساری عضو هیات رئیسه کمیسیون اجتماعی مجلس نیز معتقد است که اگر مردم منطقه مساله و دغدغه ای دارند باید بیان کنند تا به صورت شفاف از سازمان ها و نهادهای مسئول پیگیری و مطالبه  شود.

ساری می گوید:‌ در درجه  نخست داخل زندان مربوط به حوزه فعالیت سازمان زندانها است و فضای بیرون از زندان مربوط به فرمانداری تهران است که باید پاسخگو باشد و در راستای رفاه و حفظ امنیت و حقوق مردم تلاش شود.

عضو هیات رئیسه کمیسیون اجتماعی مجلس می افزاید: اگر مواردی از طریق اهالی روستا منعکس شود نمایندگان می توانند از طریق فرمانداری پیگیری کنند تا از هرگونه تعرض به حقوق عامه جلوگیری شود.

بهتر است زندان داخل شهر نباشد

درباره مکان یابی زندان ها، ‌ علی خاکساری، عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی و کارشناس برنامه ریزی شهری می گوید: اینکه زندان ها کجا قرار بگیرند به  لحاظ تاثیرات شهری و اجتماعی بسیار مهم است البته بهتر است زندان به دلیل مسائل امنیتی و اقتصادی داخل شهر نباشد.

این کارشناس شهری معتقد است که زندان تاثیر منفی بر ساکنان اطراف خود دارد و این مساله حقی است که باید برای مردم آن منطقه قائل شویم تا حقوق شهروندی ساکنان آن محله ها حفظ شود و امکاناتی ایجاد شود تا از مخاطرات و معضلات امنیتی و اجتماعی در امان باشند بنابراین تمهیداتی برای امنیت آنها باید اندیشیده شود.

مفهوم زندان بزرگ جالب نیست

این کارشناس برنامه ریزی شهری با تاکید بر لزوم سطح بندی زندان می افزاید: زندانها در سایر کشورها، سطح بندی است؛ زندان هایی برای مجرمان با جرم های سنگین مثل قتل با جرایم سبک شرایط متفاوت دارند زیرا بخش عمده ای از زندانی ها جرایم سنگین ندارند ضمن اینکه کسی که جرمی مرتکب شده است باید هزینه آن را بدهد اما خانواده آن مجرم نباید به سختی بیافتند همچنین در مضیقه بودن خانوادههای زندانیان دارای جرایم سبک معضلات اجتماعی و اقتصادی را تشدید میکند.

خاکساری اضافه می کند: سطح بندی زندان باید مشخص شود و فقط مجرمان خطرناک باید از جامعه دور باشند و زندانیان کم خطر میتوانند حتی در داخل شهر نگهداری شوند.

عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی در مورد مکان یابی زندان بزرگ تهران می گوید: در این مکان یابی طبیعتا زمین فراوان تر،  ارزان تر و دوری گزینی از  تاثیرات شهری و محلی مد نظر بوده است و مشکلاتی را برای کسانی ایجاد کرده که قبل از وجود زندان در آن منطقه ساکن بودند بنابراین باید حقوق آنها حفظ و مشکلات آنها کنترل شود و از خطرات احتمالی همجوار بودن با زندان در امان بمانند.

پیگیری های بی نتیجه ایرنا از سازمان زندان ها

درباره مسائل و مشکلات زندان تهران بزرگ و مسائلی که اهالی منطقه همجوار زندان و ملاقات کنندگان زندانیان مطرح کردند با اداره کل زندانهای استان تهران و سازمان زندانها مکاتباتی داشتیم تا برخی سوالات در این خصوص پاسخ داده شود اما علی رغم یک ماه تلاش برای پاسخگویی، این اداره کل اعلام کرد به دلیل تغییرات مدیریتی و استقرار مدیریت جدید (مدیرکل زندانهای تهران) فعلا نمی توانند به سوالات پاسخ دهند.

منبع: ایرنا

کلیدواژه: زندان سازمان زندان ها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور پرسش از خبر قوه قضاییه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۳۵۸۰۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نقش پررنگ سینما در آزادسازی زندانیان جرائم غیرعمد

مهدی چراغ کارشناس حقوقی قوه قضائیه در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما درباره تصویری که از زندان ها در فلیم های سینمایی ارائه می شود گفت: متاسفانه بینندگان فیلم های سینمایی تصویر درستی از مسائل حقوقی در آثار نمی بینند و معمولا در پایان فیلم معمایی و جنایی با یک حس بد و ناامید کننده نسبت به دستگاه قضایی مواجه می شوند.

وی با تاکید بر اینکه می توان از رسانه به عنوان ابزاری برای آموزش استفاده کرد، افزود: روایت درست در سینما می تواند موجب کاهش مراجعات مردمی به دستگاه قضایی شود. سینما می تواند همانند یک مدرسه امور حقوقی را به مردم آموزش دهد.

چراغ اظهار داشت: بیشتر فیلم های سینمایی که در دهه نود تولید شده اند روی جرائم عمد تاکید داشتند و یا در این فیلم ها، زندان محل قاچاق مواد مخدر و حتی محل جرائم سازمان یافته دیگری بوده است. متاسفانه هیچ یک از آثار جنبه آموزشی زندان ها را نشان نداده اند. در صورتی که سینما می تواند تصویر واقعی از بازپروری زندانیان را نشان دهد.

وی افزود: ستاد دیه و یا سازمان زندان ها در اکثر مناسبت ها برای زندانیان مالی قدم های بزرگ برمی دارند اما خیلی کم دیده شده که داستان این کمک ها در فیلم های سینمایی روایت شود. در حالی که این روایت ها می تواند دیدگاه مردم را به زندانیان تغییر دهد و آنها را به مشارکت در آزادسازی زندانی های غیرعمد تشویق کند.

این کارشناس حقوقی، آشنایی نویسنده و کارگردان با مسائل حقوقی را یکی از شرایط اصلی ساخت فیلم درباره پرونده های حقوقی دانست و گفت: عدم آگاهی فیلمسازان از مسائل حقوقی باعث می شود که هیچ کدام از آثار، پرداخت درستی به کانون اصلاح و تربیت نوجوانان و همچنین کارگاه های فرهنگی و مهارت آموزی در زندان ها نداشته باشند. باید کارشناسان حقوقی و فیلمسازان با مشارکت یکدیگر برای ساخت فیلم های واقعی از پرونده های حقوقی قدم بردارند.