سوره‌ای که خواندنش فضیلت احیای شب‌های قدر را دارد + صوت آیات
تاریخ انتشار: ۱۶ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۳۹۵۶۲۱
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره سجده یا الم سجده یا الم تنزیل، سی و دومین سوره قرآن است و در جزء بیست و یکم آن قرار دارد.
این سوره به سبب آیه پانزدهم که قرائت یا شنیدن آن باعث سجده واجب می‌شود، سجده نامیده شده است.
سوره سجده درباره معاد، خلقت هستی در شش زمان و خلقت انسان از گل سخن می‌گوید و به منکران قیامت هشدار عذاب می‌دهد و ثواب مومنان را پاداشی معرفی می‌کند که برای انسان قابل تصور نیست.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آیات شانزدهم و هجدهم این سوره را نازل شده در شأن امیرالمومنین (ع) دانسته‌اند.
در فضیلت تلاوت سوره سجده نقل شده است: هر کس سوره الم تنزیل (سوره سجده) و تبارک الذی بیده الملک (سوره ملک) را بخواند، مانند آن است که شب قدر را احیا گرفته است. همچنین روایت شده هر کس سوره سجده را هر شب جمعه بخواند، خداوند نامه اعمال او را به دست راست او می‌دهد و گذشته او را می‌بخشد و از دوستان محمد (ص) و اهل بیتش خواهد بود.
فایل صوتی تلاوت سوره سجده با صدای شهریار پرهیزگار
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی متن سوره سجده همراه با ترجمهبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
الم ﴿١﴾
الف، لام، میم. (۱)
تَنزِیلُ الْکِتَابِ لَا رَ‌یْبَ فِیهِ مِن رَّ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٢﴾
نازل شدن این کتاب که هیچ جاى شک در آن نیست از طرف پروردگار جهانهاست (۲)
أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَ‌اهُ ۚ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِن رَّ‌بِّکَ لِتُنذِرَ قَوْمًا مَّا أَتَاهُم مِّن نَّذِیرٍ مِّن قَبْلِکَ لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿٣﴾
آیا مى‌گویند: آن را بربافته است»؟ نه چنین است بلکه آن حقّ و از جانب پروردگار توست تا مردمى را که پیش از تو بیم‌دهنده‌اى براى آنان نیامده است هشدار دهى امید که راه یابند(۳)
اللَّـهُ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْ‌شِ ۖ مَا لَکُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِیٍّ وَ لَا شَفِیعٍ ۚ أَفَلَا تَتَذَکَّرُ‌ونَ ﴿٤﴾
خدا کسى است که آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفرید آنگاه بر عرش قدرت استیلا یافت براى شما غیر از او سرپرست و شفاعتگرى نیست؛ آیا باز هم پند نمى‌گیرید؟ (۴)
یُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْ‌ضِ ثُمَّ یَعْرُ‌جُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُ‌هُ أَلْفَ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ﴿٥﴾
کار جهان را از آسمان گرفته تا زمین اداره مى‌کند؛ آنگاه نتیجه و گزارش آن در روزى که مقدارش آن چنان که شما آدمیان برمى‌شمارید هزار سال است به سوى او بالا مى‌رود(۵)
ذَٰلِکَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ الْعَزِیزُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٦﴾
اوست داناى نهان و آشکار که شکوهمند مهربان است(۶)
الَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ۖ وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِینٍ ﴿٧﴾
همان کسى که هر چیزى را که آفریده است نیکو آفریده و آفرینش انسان را از گل آغاز کرد(۷)
ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَةٍ مِّن مَّاءٍ مَّهِینٍ ﴿٨﴾
سپس تداوم نسل او را از چکیده آبى پست مقرر فرمود(۸)
ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِیهِ مِن رُّ‌وحِهِ ۖ وَ جَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَةَ ۚ قَلِیلًا مَّا تَشْکُرُ‌ونَ ﴿٩﴾
آنگاه او را درست‌اندام کرد و از روح خویش در او دمید و براى شما گوش و دیدگان و دل‌ها قرار داد؛ چه اندک سپاس مى‌گزارید(۹)
وَ قَالُوا أَإِذَا ضَلَلْنَا فِی الْأَرْ‌ضِ أَإِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ ۚ بَلْ هُم بِلِقَاءِ رَ‌بِّهِمْ کَافِرُ‌ونَ ﴿١٠﴾
و گفتند: آیا وقتى در دل زمین گم شدیم آیا باز ما در خلقت جدیدى خواهیم بود؟ نه بلکه آن‌ها به لقاى پروردگارشان و حضور او کافرند(۱۰)
قُلْ یَتَوَفَّاکُم مَّلَکُ الْمَوْتِ الَّذِی وُ کِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلَىٰ رَ‌بِّکُمْ تُرْ‌جَعُونَ ﴿١١﴾
بگو: فرشته مرگى که بر شما گمارده شده جانتان را مى‌ستاند آنگاه به سوى پروردگارتان بازگردانیده مى‌شوید(۱۱)
وَ لَوْ تَرَ‌ىٰ إِذِ الْمُجْرِ‌مُونَ نَاکِسُو رُ‌ءُو سِهِمْ عِندَ رَ‌بِّهِمْ رَ‌بَّنَا أَبْصَرْ‌نَا وَ سَمِعْنَا فَارْ‌جِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ ﴿١٢﴾
و کاش هنگامى را که مجرمان پیش پروردگارشان سرهاشان را به زیر افکنده‌اند مى‌دیدى که مى‌گویند:پروردگارا دیدیم و شنیدیم؛ ما را بازگردان تا کار شایسته کنیم چرا که ما یقین داریم(۱۲)
وَ لَوْ شِئْنَا لَآتَیْنَا کُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَـٰکِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ ﴿١٣﴾
و اگر مى‌خواستیم حتما به هر کسى از روى جبر هدایتش را مى‌دادیم لیکن سخن من محقق گردیده که: هر آینه جهنم را از همه جنیان و آدمیان خواهم آکند (۱۳)
فَذُوقُوا بِمَا نَسِیتُمْ لِقَاءَ یَوْمِکُمْ هَـٰذَا إِنَّا نَسِینَاکُمْ ۖ وَ ذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿١٤﴾
پس به سزاى آنکه دیدار این روزتان را از یاد بردید عذاب را بچشید؛ ما نیز فراموشتان کردیم و به سزاى آنچه انجام مى‌دادید عذاب جاودان را بچشید(۱۴)
إِنَّمَا یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا الَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُ‌وا بِهَا خَرُّ‌وا سُجَّدًا وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَ‌بِّهِمْ وَ هُمْ لَا یَسْتَکْبِرُ‌ونَ ۩ ﴿١٥﴾
تنها کسانى به آیات ما مى‌گروند که چون آن آیات را به ایشان یادآورى کنند سجده‌کنان به روى درمى‌افتند و به ستایش پروردگارشان تسبیح مى‌گویند و آنان بزرگى نمى‌فروشند(۱۵)
تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَ‌بَّهُمْ خَوْفًا وَ طَمَعًا وَ مِمَّا رَ‌زَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ ﴿١٦﴾
پهلوهایشان از خوابگاه‌ها جدا مى‌گردد و پروردگارشان را از روى بیم و طمع مى‌خوانند و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق مى‌کنند(۱۶)
فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّا أُخْفِیَ لَهُم مِّن قُرَّ‌ةِ أَعْیُنٍ جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٧﴾
هیچ کس نمى‌داند چه چیز از آنچه روشنى‌بخش دیدگان است به پاداش آنچه انجام مى‌دادند براى آنان پنهان کرده‌ام(۱۷)
أَفَمَن کَانَ مُؤْمِنًا کَمَن کَانَ فَاسِقًا ۚ لَّا یَسْتَوُونَ ﴿١٨﴾
آیا کسى که مومن است، چون کسى است که نافرمان است؟ یکسان نیستند(۱۸)
أَمَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَىٰ نُزُلًا بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٩﴾
اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند به پاداش آنچه انجام مى‌دادند در باغهایى که در آن جایگزین مى‌شوند پذیرایى مى‌گردند (۱۹)
وَ أَمَّا الَّذِینَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ ۖ کُلَّمَا أَرَ‌ادُوا أَن یَخْرُ‌جُوا مِنْهَا أُعِیدُوا فِیهَا وَ قِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِی کُنتُم بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿٢٠﴾
و اما کسانى که نافرمانى کرده‌اند پس جایگاهشان آتش است هر بار که بخواهند از آن بیرون بیایند در آن بازگردانیده مى‌شوند و به آنان گفته مى‌شود: عذاب آن آتشى را که دروغش مى‌پنداشتید بچشید (۲۰)
وَ لَنُذِیقَنَّهُم مِّنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَىٰ دُونَ الْعَذَابِ الْأَکْبَرِ لَعَلَّهُمْ یَرْ‌جِعُونَ ﴿٢١﴾
و قطعا غیر از آن عذاب بزرگتر از عذاب این دنیا نیز به آنان مى‌چشانیم امید که آن‌ها به خدا بازگردند(۲۱)
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّن ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَ‌بِّهِ ثُمَّ أَعْرَ‌ضَ عَنْهَا ۚ إِنَّا مِنَ الْمُجْرِ‌مِینَ مُنتَقِمُونَ ﴿٢٢﴾
و کیست بیدادگرتر از آن کس که به آیات پروردگارش پند داده شود و آنگاه از آن روى بگرداند؟ قطعا ما از مجرمان انتقام‌کشنده‌ایم(۲۲)
وَ لَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ فَلَا تَکُن فِی مِرْ‌یَةٍ مِّن لِّقَائِهِ ۖ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِّبَنِی إِسْرَ‌ائِیلَ ﴿٢٣﴾
و به راستى ما به موسى کتاب دادیم پس در لقاى او با خدا تردید مکن و آن کتاب را براى فرزندان اسرائیل مایه هدایت قرار دادیم(۲۳)
وَ جَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِ‌نَا لَمَّا صَبَرُ‌وا ۖ وَ کَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ ﴿٢٤﴾
و چون شکیبایى کردند و به آیات ما یقین داشتند برخى از آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما مردم را هدایت مى‌کردند (۲۴)
إِنَّ رَ‌بَّکَ هُوَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿٢٥﴾
در حقیقت پروردگار تو خود روز قیامت در آنچه با یکدیگر در باره آن اختلاف مى‌کردند میانشان داورى خواهد کرد(۲۵)
أَوَلَمْ یَهْدِ لَهُمْ کَمْ أَهْلَکْنَا مِن قَبْلِهِم مِّنَ الْقُرُ‌ونِ یَمْشُونَ فِی مَسَاکِنِهِمْ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ ۖ أَفَلَا یَسْمَعُونَ ﴿٢٦﴾
آیا براى آنان روشن نگردیده که چه بسیار نسل‌ها را پیش از آن‌ها نابود گردانیدیم که اینان در سراهایشان راه مى‌روند؟ قطعا در این امر عبرتهاست، مگر نمى‌شنوند؟ (۲۶)
أَوَلَمْ یَرَ‌وْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الْأَرْ‌ضِ الْجُرُ‌زِ فَنُخْرِ‌جُ بِهِ زَرْ‌عًا تَأْکُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ ۖ أَفَلَا یُبْصِرُ‌ونَ ﴿٢٧﴾
آیا ننگریسته‌اند که ما باران را به سوى زمین بایر مى‌رانیم و به وسیله آن کشته‌اى را برمى‌آوریم که دامهایشان و خودشان از آن مى‌خورند؟ مگر نمى‌بینند؟ (۲۷)
وَ یَقُولُونَ مَتَىٰ هَـٰذَا الْفَتْحُ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٢٨﴾
و مى‌پرسند: اگر راست مى‌گویید این پیروزى شما چه وقت است؟(۲۸)
قُلْ یَوْمَ الْفَتْحِ لَا یَنفَعُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا إِیمَانُهُمْ وَلَا هُمْ یُنظَرُ‌ونَ ﴿٢٩﴾
بگو: روز پیروزى ایمان کسانى که کافر شده‌اند سود نمى‌بخشد و آنان مهلت نمى‌یابند(۲۹)
فَأَعْرِ‌ضْ عَنْهُمْ وَ انتَظِرْ إِنَّهُم مُّنتَظِرُ‌ونَ ﴿٣٠﴾
پس از ایشان روى برتاب و منتظر باش که آن‌ها نیز در انتظارند(۳۰)
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: قرآن تفسیر قرآن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۳۹۵۶۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چند آموزه مهدوی در دعای عهد و ندبه ی امام صادق (ع)
، دعای ندبه و دعای عهد در شرایطی از امام صادق علیه‌السلام نقل شد که جامعه مسلمین نیاز شدیدی نسبت به شناخت امام عصر عجل الله تعالی فرجه و معارف مهدوی داشتند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دعای ندبه و دعای عهد در شرایطی از امام صادق علیه‌السلام نقل شد که جامعه مسلمین نیاز شدیدی نسبت به شناخت امام عصر عجل الله تعالی فرجه و معارف مهدوی داشتند؛ چرا که مردم آن دوران متأثر از افراد و جریاناتی بودند که با جعل کردن احادیث نبوی، خود را به دروغ همان منجیِ وعده داده شده می‌دانستند و سعی می‌کردند از رهگذر این جعل عنوان، برای خود جایگاه و یا حکومتی دست و پا کنند که اتفاقاً در فتنه خود به موفقیت‌هایی دست یافتند؛ مهم‌ترین این جریانات هم عباسیان بودند که با جعل احادیث پیامبر، مهدی موعود را از نسل جدشان عباس عموی پیامبر معرفی کردند و به این ترتیب، صدها سال بر مسند قدرت نشستند. جالب اسامی که برای حکام خود انتخاب می‌کردند، کاملاً هدفمند بود که نمونه‌های آن را در اسامی‌ای همچون منصور، مهدی، هادی، منتصر و مهتدیِ عباسی می‌بینیم.
دعای ندبه و مبازره امام صادق(ع) با مهدویت دروغین عباسیان و واقفیهاما دعای عهد را سید بن طاووس در مصباح الزائر، ابن مشهدی در المزار الکبیر، کفعمی در المصباح و البلد الامین و همچنین مجلسی در بحارالانوار و زاد المعاد نقل کرده‌اند. این امر سبب شده تا این دعا همواره بین شیعیان از اعتبار فراوانی برخوردار باشد. با نگاهی کلی به این دعای شریف در می‌یابیم امام صادق علیه‌السلام آن را ذیل چند مقطع از دوران غیبت دسته‌بندی کرده‌اند که شامل 1. عصر غیبت 2. وقت رجعت 3. دوران قیام امام 4. عصر ظهور است.
آنچه مربوط به تبیین رفتاری در عصر غیبت است عبارتند از رساندن سلام به امام، تجدید عهد روزانه با امام، درخواست پیوستن درجرگه یاوران مهدی (عج)، سبقت گرفتن در تحقق اوامر ایشان، درخواست دیدار امام در عصر ظهور و درخواست گشایش امر ظهور است.
درباره مقطع رجعت، در فرازی از این دعا می‌خوانیم: «اللّٰهُمَّ إِنْ حالَ بَیْنِی وَبَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَىٰ عِبادِکَ حَتْماً مَقْضِیّاً فَأَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی مُؤْتَزِراً کَفَنِی، شاهِراً سَیْفِی، مُجَرِّداً قَناتِی، مُلَبِّیاً دَعْوَةَ الدَّاعِی فِی الْحاضِرِ وَالْبادِی»؛ یعنی خدایا اگر بین من و او مرگی که بر بندگانت حتم و قطعی کردی حائل شد، کفن پوشیده از قبر مرا بیرون آور، با شمشیر از نیام برکشیده و نیزه برهنه، پاسخگو به دعوت آن دعوت‌کننده، در میان شهرنشین و بادیه‌نشین.»
درباره آنچه مربوط به قیام امام در بخش اول ظهور ایشان می‌خوانیم: «وَ اجْعَلْهُ اللّٰهُمَّ مَفْزَعاً لِمَظْلُومِ عِبادِکَ، وَناصِراً لِمَنْ لَایَجِدُ لَهُ ناصِراً غَیْرَکَ، وَمُجَدِّداً لِمَا عُطِّلَ مِنْ أَحْکامِ کِتابِکَ، وَمُشَیِّداً لِمَا وَرَدَ مِنْ أَعْلامِ دِینِکَ وَسُنَنِ نَبِیِّکَ صَلَّى اللّٰهُ عَلَیْهِ وآلِهِ، وَاجْعَلْهُ اللّٰهُمَّ مِمَّنْ حَصَّنْتَهُ مِنْ بَأْسِ الْمُعْتَدِینَ»؛ یعنی خدایا او را پناهگاهی قرار بده برای ستمدیدگان از بندگانت و یاور برای کسی که یاری برای خود جز تو نمی‌یابد و تجدیدکننده آنچه از احکام کتابت تعطیل شده و محکم‌کننده آنچه از نشانه‌های دینت و روش‌های پیامبرت (درود خدا بر او و خاندانش) رسیده است و او را قرار بده، خدایا، از آنان که از حمله متجاوزان، نگاهش داری.» در این فراز، پناهگاه بودن امام، نصرت ایشان نسبت به مؤمنان، تجدیدکننده احکام تعطیل شده و تحکیم‌کننده قله‌های دین و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله مدنظر است.
اما درباره ویژگی امام در عصر ظهور در این فراز می‌خوانیم: «وَ اعْمُرِ اللّٰهُمَّ بِهِ بِلادَکَ، وَأَحْیِ بِهِ عِبادَکَ، فَإِنَّکَ قُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ: ﴿ظَهَرَ الْفَسٰادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِمٰا کَسَبَتْ أَیْدِی النّٰاسِ﴾، فَأَظْهِرِ اللّٰهُمَّ لَنا وَلِیَّکَ وَابْنَ بِنْتِ نَبِیِّکَ الْمُسَمَّىٰ بِاسْمِ رَسُولِکَ، حَتَّىٰ لَایَظْفَرَ بِشَیْءٍ مِنَ الْباطِلِ إِلّا مَزَّقَهُ، وَیُحِقَّ الْحَقَّ وَیُحَقِّقَهُ»؛ خدایا به دست او سرزمین‌هایت را آباد کن و بندگانت را به وسیله او زنده فرما، به درستی که تو فرمودی و گفته‌ات حق است که: «در خشکی و دریا به سبب آنچه [از اعمال زشت] که مردم به دست خود مرتکب شدند تباهی و فتنه آشکار شده است»، خدایا ولی‌ات و فرزند دختر پیامبرت که به نام رسولت نامیده شده، برای ما آشکار کن تا به چیزی از باطل دست نیابد، مگر آن را از هم بپاشد و حق را پابرجا و ثابت کند.»
عمران و آبادانی پهنه عالم در عصر ظهور و احیای بندگان از جهل و ضلالت توسط امام، دو نکته مهمی است که در این دعا دیده می‌شود و در سایر احادیث به آن اشاره شده است.
آبادانی زمین و احیای انسان‌ها در عصر ظهوردر دعای ندبه، محوریت مهدویت با خوبان درگاه الهی است؛ به این صورت که امر مهدویت از انبیاء و اولیاء آغاز می‌شود، به ماجرا ائمه علیهم‌السلام می‌رسد و از آنجا ختم به امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه و ندبه و زاری به درگاه خداوند درباره غیبت ایشان و شوق دیدار امام می‌شود. بعد در انتهای این دعا از خداوند درخواست می‌کنیم اعمال‌مان را به واسطه امام عصر عجل الله تعالی فرجه مقبول کند.
انتهای‌پیام/
تداوم بارندگیها در کشور / دمای هوا در بعضی مناطق کاهش مییابد