به نقل از «فردا»

دیسک گردن: تشخیص و درمان دیسک گردن با و بدون جراحی

تاریخ انتشار: ۲۸ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۵۲۰۰۶۹

به نقل از دکتر فرخانی متخصص طب فیزیکی و توانبخشی تخریب دیسک‌ها به ویژه در بخش‌های در حال حرکت ستون فقرات مانند گردن و کمر یک روند طبیعی "پیری" است. هنگامی که این روند "پیری" سریع‌تر یا به صورت زودرس اتفاق می‌افتد ، "دژنراسیون" تلقی می‌شود. کمبود آب یا خشک شدن دیسک باعث کاهش انعطاف‌پذیری و به طور معمول ارتفاع دیسک می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در بعضی موارد، دژنراسیون باعث از بین رفتن ارتفاع دیسک و حرکت غیر طبیعی یا فشرده شدن بین مهره‌ها و ایجاد درد می‌شود.

یکی از شایع­ترین علل گردن درد، عارضه دیسک گردن است. که به روش­های جراحی و غیرجراحی ممکن است درمان شود.. یکی دیگر از مشکلات گردن بیرون زدگی یا پارگی دیسک گردن است. که مانند دیسک گردن با روش های جراحی و غیرجراحی قابل درمان است.

 

علائم دژنراسیون دیسک گردن

اختلال دژنراتیو دیسک گردن را می‌توان با درد گردن تشخیص داد. این درد گردن در مواردی که بیمار به صورت قائم یا در حال حرکت دادن سر خود است شایع است و با دراز کشیدن یا عقب نگه داشتن سر کاهش می‌یابد. در بیشتر موارد، دیسک با استئوفیت یا اسپورهای استخوانی همراه خواهد بود که می‌توانند حرکت گردن را کاهش داده و منجر به فشرده شدن اعصاب شوند. ریشه‌های عصب گردن تا قسمت پشت سر و گردن و همچنین بازوها و دست‌ها امتداد یافته است که در صورت ابتلا به بیماری دژنراسیون دیسک گردن، بیمار ممکن است در این مناطق دچار سوزش، سوزن سوزن شدن، بی‌حسی و درد شود. بعضی اوقات سردردها نیز ممکن است ناشی از مشکلات دیسک دژنراتیو گردن باشد.

 

تشخیص

 اختلالات دیسک گردن اگر به اندازه کافی پیشرفته باشد، توسط اشعه ایکس ساده قابل تشخیص است، که نشان دهنده سقوط یا کاهش ارتفاع دیسک و تغییرات احتمالی استخوان و تغییر صفحه انتهایی استخوان است. MRI برای تشخیص این عارضه مفیدترین تصویربرداری تشخیصی است. MRI می‌تواند نشان دهد که آیا دیسک تخریب شده است یا خیر و به بهترین وجه آسیب عصبی توسط استخوان یا بافت نرم اطراف آن را مشخص می‌کند. تغییر در صفحات انتهای استخوانی با افزایش مقدار آب در استخوان به عنوان تغییرات مودیک شناخته می‌شود.

در بیماران مبتلا به دیسک‌های دژنراتیو متعدد که با درد همراه است، تشخیص این که این دیسک یا دیسک‌ها تولید کننده درد هستند، بسیار دشوار است. در این شرایط ممکن است یکسری آزمایش‌های اضافی و تهاجمی‌تری لازم باشد. این آزمایش‌ها می‌توانند شامل دیسکوگرافی / سی تی اسکن، تکنیک تزریق دیسک با رنگ و گرفتن سی تی اسکن باشند که در آن بیمار کیفیت و شدت درد را در هر دیسک تست شده مشخص می‌کند. گزینه دیگر ممکن است بلوک اپیدورال یا عصبی باشد که برای تعیین سطح ایجاد کننده علائم عصبی استفاده می‌شود.

درمان دیسک گردن

 گزینه‌های مختلفی برای جراحی بیماران مبتلا به دیسک دژنراتیو و درد وجود دارد. اجتناب از موقعیت‌های دردناک و یا استفاده از بریس گردن، همه گزینه‌هایی هستند که برای کاهش فشار توسط دیسک‌های آسیب‌دیده استفاده می‌شوند. گزینه‌های مختلفی نیز برای کنترل درد وجود دارد از جمله داروهای ضد التهابی، قرص‌های استروئیدی، تزریق اطراف اعصاب یا اپیدورال.

اگر گزینه‌های غیر جراحی در درمان گردن درد علائم شکست بخورند، مداخله جراحی می‌تواند مفید واقع شود. بسته به تشخیص پزشک، می‌توان از گزینه رفع فشار و فیوژن قدامی یا خلفی استفاده کرد. هدف از عمل جراحی معمولاً برداشتن فشار از روی اعصاب و تثبیت سطح تخریب است.

روش جراحی سنتی برای کاهش یا از بین بردن درد دیسک‌های دژنراتیو، فیوژن ستون فقرات است. این روش جراحی می‌تواند از سمت پشت انجام شود که به آن فیوژن خلفی گفته می‌شود و در آن از پیچ و میله در ستون فقرات استفاده می‌کنند و پس از برداشتن دیسک، با گرافت استخوانی مجاور یا قدامی و قرار دادن مواد گراف در قسمت جلویی جراحی را انجام می‌دهند. بعضی اوقات جراحان قرار دادن کاشت در دیسک و پیچ را با استفاده از روش فیوژن خلفی انتخاب می‌کنند. با وجود دیسک‌های دژنراتیو دردناک که قادر به تحمل وزن بیمار بدون درد شدید نیستند، فیوژن ستون فقرات در از بین بردن درد بسیار موفق عمل می‌کند. یکی از عواقب طولانی مدت فیوژن دیسک می‌تواند تسریع در تخریب دیسک‌های مجاور باشد. یعنی دیسک‌هایی که در سطوح بالاتر یا پایین‌تر از فیوژن هستند می‌توانند تحت تأثیر قرار بگیرند و منجر به تخریب آن دیسک‌ها، سریع‌تر از آنچه ممکن بود بدون عمل فیوژن در دیسک مجاور رخ دهد، می‌شوند. گزینه جدیدتری که برای حفظ حرکت در سطح دژنراتیو استفاده می‌شود جایگزینی دیسک گردن خفیف است. در مقایسه با استاندارد طلایی رفع فشار و فیوژن قدامی گردن (ACDF) ، فناوری تعویض دیسک از نظر تئوریک با حفظ حرکت، از بین رفتن دیسک بالا و پایین‌تر از سطح تحت درمان کاهش می‌یابد.

 

منبع: فردا

کلیدواژه: متخصص طب فیزیکی و توانبخشی دیسک گردن رپرتاژ آگهی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.fardanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فردا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۵۲۰۰۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

این دارو‌ها و خوراکی‌ها پلاکت خون را کاهش می‌دهند

پلاکت خون پایین (ترومبوسیتوپنی) نوعی بیماری است که در آن بدن به دلیل عارضه یا سایر شرایط، پلاکت کافی تولید نمی‌کند. علائم ناشی از آن شامل خونریزی داخلی و خارجی است. تشخیص زودهنگام ترومبوسیتوپنی، نتایج مثبتی در درمان دارد، اما تأخیر در تشخیص می‌تواند منجر به مشکلاتی از حمله قلبی، آسیب به اعضای بدن (به عنوان مثال، طحال، روده، کلیه و حتی آمبولی ریه) شود.

به گزارش خبرآنلاین، ترومبوسیتوپنی به اختلال در پلاکت خون گفته می‌شود و شرایطی است که در آن تعداد پلاکت‌های خون بیمار کاهش یافته و سلول‌های خونی قادر نخواهند بود فعالیت‌های اساسی بدن را انجام دهند.

پلاکت چیست؟

پلاکت به کوچکترین ذرات خونی گفته می‌شود که آنزیم‌های لازم برای انعقاد خون را در خود دارند. پلاکت‌ها بسیار کوچک هستند و با چشم غیرمسلح قابل دیدن نیستند. این اجزای کوچک مسئول بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده هستند و نقش مهمی در انعقاد خون دارند. میانگین عمر هر پلاکت ۱۰ روز است و محل تولید آن در مغز استخوان است.

نحوه عملکرد پلاکت خون

کار اصلی پلاکت جلوگیری از خونریزی است. تجمع پلاکت‌ها در محل خونریزی، موجب لخته شدن خون و آغاز روند بهبودی می‌شود. پلاکت‌های فعال حاوی پروتئین چسبنده‌ای به نام فیبرین هستند که این پروتئین‌ها در تشکیل لخته خونی نقش مهمی ایفا می‌کنند.

علت پایین بودن پلاکت خون

پایین بودن پلاکت خون نوعی اختلال خونی است و معمولاً عوارض جدی ندارد، اما در شرایط آسیب‌دیدگی می‌تواند روند انعقاد و لختگی خون را تحت‌تأثیر قرار دهد. تعداد پلاکت خون معمولاً به دلیل بیماری‌های زمینه‌ای و عوارض جانبی مصرف برخی دارو‌ها کاهش می‌یابد که در ادامه به شرح این موارد می‌پردازیم:

۱) دارو‌ها و خوراکی‌هایی که پلاکت خون را کاهش می‌دهند

مصرف الکل، ترکیبات سمی و نیز برخی دارو‌های حاوی کنین که جهت رفع گرفتگی عضلات تجویز می‌شوند اثرات منفی بر پلاکت خون دارند. استفاده از برخی نوشیدنی‌ها مانند آب تونیک (نوشابه گازدار حاوی کنین که برای پیشگیری از مالاریا مصرف می‌شود) می‌تواند در کاهش پلاکت خون مؤثر باشد.

این دارو‌ها خاصیت ضد انعقادی دارند و موجب کاهش پلاکت می‌شوند:

دارو‌های ضد انعقاد یا مهارکننده‌های گلیکوپروتئین مانند آبسیکسیماب (این دارو ضد تجمع پلاکت است و برای پیشگیری از عوارض اسکیمی قلبی تجویز می‌شود)

اپتیفیباتید (این دارو ضد انعقاد خون است و در درمان لخته‌های خونی و حملات قلبی مورد استفاده قرار می‌گیرد)

و تیروفیبان (برای درمان سندرم کرونر حاد)

هپارین، استامینوفن، ایبوپروفن، ناپروکسن، آمیودارون (برای درمان پرکاری تیروئید)، سایمتیدین (برای درمان زخم معده و گاستریت)، پیپراسیلین (نوعی آنتی بیوتیک)، دارو‌های ضد تشنج مانند کاربامازپین، سولفونامید‌ها مانند تری‌متوپریم-سولفامتوکسازول، وانکومایسین (نوعی آنتی بیوتیک).

۲) بیماری‌هایی که موجب پایین بودن پلاکت خون می‌شوند

برخی از بیماری‌ها بر تولید پلاکت خون اثر گذاشته و باعث ترومبوسیتوپنی می‌شوند که عبارتند از: سرطان مغز استخوان، لوسمی، HIV و هپاتیت C، عفونت‌های ویروسی، آنمی، سندرم دیستریس تنفسی حاد (ARDS)، سپسیس (نوعی عارضه عفونی)، بیماری‌های خود ایمنی مانند ITP (نوعی عفونت ویروسی مثل آبله مرغان)، سابقه ارثی و ژنتیکی، زیاده‌روی در مصرف حد الکل، برخورد با ترکیبات سمی، دوران بارداری و ...

کاهش پلاکت خون گاهی می‌تواند سبب بروز برخی اثرات فیزیکی مانند کبودی شود. درمان پایین بودن پلاکت خون شامل تجویز برخی دارو‌ها و تلاش برای رفع مشکلات زمینه‌ای است. در برخی موارد نیز برای درمان، از دارو‌هایی که سیستم ایمنی بدن را سرکوب می‌کنند (مانند کوتیکواستروئیدها) استفاده می‌شود.