ضرورت یادگیری زبان انگلیسی در سفر

شاید شما کسی باشید که وقتی توریست می‌بینید، سعی می‌کنید به او کمک کنید. ولی همه با شما همین رفتار را نخواهند داشت. اما قرار هم نیست برای سفر به هر کشور، زبان مردم همان کشور را یاد بگیرید. ۰۴ آبان ۱۳۹۸ - ۱۲:۳۹ بازار نظرات - اخبار بازار -

به گزارش خبرگزاری تسنیم، شاید از نظر شما، یادگیری زبان انگلیسی برای سفرهای خارجی هیچ ضرورتی نداشته باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

شاید هم با خودتان بگویید «سفر به کشور دوست و همسایه‌ی ترکیه که این حرف‌ها را ندارد!». بر فرض این که اصلا هم نخواهید به کشورهای انگلیسی‌زبان سفر کنید، چرا فکر می‌کنید اگر به هیچ عنوان نتوانید با کسی ارتباط برقرار کنید، به شما کمک خواهند کرد؟

شاید شما کسی باشید که وقتی توریست می‌بینید، سعی می‌کنید به او کمک کنید. ولی همه با شما همین رفتار را نخواهند داشت. اما قرار هم نیست برای سفر به هر کشور، زبان مردم همان کشور را یاد بگیرید. فقط کافی است که کمی زبان انگلیسی یاد بگیرید.

بله، امروزه حتی در کشورهای همسایه، همه به زبان انگلیسی مسلط هستند. حتی پیشخدمت‌ها، مغازه‌دارها، راننده‌های تاکسی و ... . پس نیازی نیست که مثلا برای مسافرت به کشور گرجستان، به خودتان زحمت یادگیری زبان روسی یا گرجی را بدهید. زبان انگلیسی، مشکل شما را حل خواهد کرد.

اگر نمی‌خواهید توصیه‌ی ما را جدی بگیرید، واقعا خبرهای بدی برایتان دارم. اگر زبان انگلیسی بلد نباشید و به کشوری خارجی سفر کنید، حتی در سفارش ساده‌ی غذا،‌ پیدا کردن هتل، دست‌شویی، خوردن غذاهای حلال، سفارش نوشیدنی حلال، پیدا کردن ایستگاه اتوبوس، مترو، نقطه‌ی دیدنی مورد نظر و ... با مشکل رو‌به‌رو می‌شوید. ممکن است در پرداخت هزینه‌ها با مشکلات زیادی رو‌به‌رو شوید یا با کسانی برخورد کنید که صادق نباشند و به خاطر عدم آگاهی شما در برقراری ارتباط، حسابی سواستفاده کنند. آیا واقعا حیف نیست بعد از پرداخت این همه هزینه و سفر به کشوری خارجی، به شما خوش نگذرد، اتفاق‌های ناراحت‌کننده‌ای رخ دهد و شرایط پرتنشی برایتان رخ دهد؟ به نظر شما آیا ارزشش را ندارد که برای سفر، کمی زبان انگلیسی یاد بگیرید و در عوض اوقات خوشی را تجربه کنید؟

بهترین روش آموزش زبان انگلیسی

شاید با خودتان فکر کنید که برای یادگیری زبان انگلیسی، کدام روش مناسب‌تر است. اینکه به کمک روش‌های خود‌آموزی و غوطه‌وری، زبان انگلیسی را یاد بگیرید یا برای یادگیری آن به آموزشگاه زبان مراجعه و ثبت‌نام کنید. اما شاید مهم‌ترین عنصر یادگیری زبان انگلیسی حفظ انگیزه باشد. وقتی که زبان انگلیسی یاد می‌گیرید، حتما باید با روش‌های مختلفی انگیزه خود را حفظ کنید. یادگیری زبان انگلیسی هم مثل هر کار دیگری، ممکن است شما را با سختی‌هایی رو‌به‌رو سازد. شما برای اینکه خسته و تسلیم نشوید، باید روش های خود را تغییر دهید و از اشتباه کردن نترسید تا بالاخره به مرحله‌ای مورد نظر برسید. خوشبختانه برای سفر کردن، نیازی نیست که زبان انگلیسی را به شکل آکادمیک و تخصصی یاد بگیرید. تنها با چند هفته شرکت در کلاس‌ها می‌توانید  به سطح مورد نظر برسید و از بابت آن نگرانی نداشته باشید.

برای آموزش زبان انگلیسی، روش‌های منحصر به فرد زیادی وجود دارد که ممکن است از قبل با آن‌ها آشنایی داشته باشید. برای مثال می‌توان تمرین با فیلم‌های سینمایی، کتاب‌های کار خودآموز، گوش دادن به پادکست، ایستگاه‌های رادیویی و ... اشاره کرد. اما اگر در کنار آن‌ها در یک آموزشگاه زبان انگلیسی خوب ثبت نام کنید، می‌توانید زبان انگلیسی را بهتر و سریع‌تر یاد بگیرید.

اما بهترین آموزشگاه زبان کدام است؟

قبل از اینکه در آموزشگاه زبان (iranmehrcollege.com) ثبت نام کنید، سعی کنید این نکته را در نظر بگیرید که از آن آموزشگاه چه انتظاری دارید. آیا می‌خواهید صرفا روی آموزش یک زبان تمرکز داشته باشند یا زبان‌های مختلفی در آن تدریس شود. آیا می‌خواهید نزدیک منزل شما باشد، در هرجایی از تهران شعبه داشته باشد یا فقط یک شعبه‌ داشته باشد. این نکته را هم در نظر بگیرید که آیا می‌خواهید توسط اساتید باتجربه و حرفه‌ای زبان انگلیسی را یاد بگیرید یا  به خاطر کاهش هزینه‌ی شهریه، در آموزشگاه بی نام و نشانی ثبت نام کنید و شخصی با لهجه و تلفظ اشتباه، تمام لغات و عبارات را آموزش دهد.

اگر می‌خواهید در آموزشگاهی ثبت نام کنید که برای آموزش زبان انگلیسی، از حرفه‌ای ترین و مجرب‌ترین اساتید استفاده کنید، در سراسر تهران شعبه داشته باشد؛ آموزش زبان انگلیسی در تمام سطوح را مهیا سازد و حتی شما را برای اهداف بزرگتر، یعنی شرکت در آزمون‌های بین‌المللی آماده سازد، موسسه زبان ایرانمهر را به شما معرفی می‌کنم.

انتهای پیام/

R30411/P/S1407/CT12

منبع: تسنیم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۵۸۳۰۱۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

این سَم را فقط با یک تلفن درب منزل تحویل بگیرید!

پدیده عجیب و البته نامطلوب‌ ارسال قلیان به خانه‌ها روزبه‌روز ‌بیشتر رونق می‌گیرد.

به گزارش مشرق، خوب می‌دانند چطور جلوی در و پیش از آنکه زنگ خانه مشتری را بزنند، جلز و ولز زغال را بلند کنند. در چپاندن قلیان توی باکس‌های موتورسیکلت‌شان هم مهارت دارند و می‌توانند قلیان‌های چند متری را صحیح و سالم به مقصد برسانند.

آنها دلیوری قلیان هستند؛ صاحب شغل نوپایی که بساط قلیان و دود و دم را به خانه‌های مشتریان می‌رساند تا اگر حال و حوصله رفتن به سفره‌خانه و قهوه‌خانه ندارند، در همان ایوان یا پذیرایی منزل‌شان بی‌زحمت و بی‌دردسر از قلیان‌های گرگرفته و آماده کام بگیرند.

برای ایلیا و همکارانش اهمیتی ندارد که خدمات آنها کوچک‌ترهای خانواده را هم با قل قل قلیان و بوی تنباکو آشنا می‌کند و بدون آنکه پای‌شان به تخت قهوه‌خانه برسد، در جمع‌های خانوادگی خود شاهد مزمزه حلقه‌های دود نارگیل و دارچین و هلو یخی خواهند بود. آنها دلیوری قلیان هستند و به سرعت برق و باد قلیان را با زغال روشن به مشتری می‌رسانند.

به گزارش همشهری، عمو داوود، بند و بساط قلیان و کاغذی را که آدرس توی آن نوشته شده، به او می‌دهد و دوباره مشغول رفع و رجوع مشتریان داخل قهوه خانه می‌شود. خیالش راحت است و می‌داند که ایلیا کارش را خوب بلد است. ایلیا به سمت موتورسیکلت یاماهای نونوارش می‌رود که حاشیه خیابان روبه‌روی قهوه‌خانه پارک کرده است.

در فلزی باکس جاداری را که روی ترک‌بند موتورسیکلتش نصب کرده، برداشته تا موقع حرکت با قلیان برخورد نکند. کف باکس هم پارچه کنف‌مانندی پهن کرده تا موقع لرزش و سکندری خوردن موتورسیکلت سر و تنه قلیان روی هم نلغزد. با احتیاط کوزه چوبی قلیان را وسط باکس می‌گذارد و شیلنگ یک‌بار مصرف و بطری آب را طوری در گوشه و کنارش جا می‌دهد که هر قدر از لابه‌لای خودروها و موتورسیکلت‌ها لایی بکشد، کوزه یک سانتی‌متر هم جابه‌جا نشود.

روی سری پر از تنباکو سرپوش گذاشته‌اند و سرپوش را هم با کاغذ آلومینیومی پوشانده تا تنباکوها بیرون نریزد، اما محض احتیاط علاوه بر پاکت تنباکوی دوسیب اضافه‌ای که مشتری سفارش داده، کمی هم تنباکوی باز و پرپر شده توی ظرف دربسته‌ای گذاشته تا اگر تنباکو از سری قلیان کمی سرریز کرده بود، آن را میزان کند. قوطی پر از زغال‌های خودسوز و فندک را هم که کنار شیلنگ می‌چپاند راه می‌افتد.

به سرخی زغال لیمو

کوچه‌پسکوچه‌های محل را مثل کف دستش می‌شناسد. آدرس مشتری هم دور نیست و برای تحویل سفارش فقط باید چند کوچه و خیابان فرعی را طی کند. مقابل مجتمعی آپارتمانی می‌ایستد. تند و فرز بدنه و سری و شیلنگ را روی کوزه چوبی سوار می‌کند، آب توی کوزه می‌ریزد و درحالی‌که زنگ طبقه چهارم را می‌زند، فندک گوشه باکس را روی قطعات مکعبی زغال‌های خودسوز می‌گیرد. تا مشتری خود را به حیاط برساند، زغال‌های خودسوز داغ و سرخ شده، توی ظرف استوانه‌ای منفذدارشان به جلز و ولز افتاده‌اند.

مشتری جوانکی ۲۰-۱۹ ساله است، ولی انگار قلیانی قهاری است و با نیم‌نگاهی به زغال‌ها چشم‌های کشیده‌اش تنگ و ابروهای قیطانی‌اش در هم فرو می‌رود: «من که به آقا داوود گفتم از زغال‌هایی بگذارد که توی منقل سرخ می‌کند.

از محل سفارش می‌دهم که زغال فوری مصرف نکنم دیگر.» جواب ایلیا در آستینش است: «داداش! تو وقتی زنگ می‌زنی غذا برات بیارن، توی ظرف چینی میارن!؟ ظرف‌شان یک‌بار مصرف است دیگر!» هنوز تاب ابروی جوانک باز نشده. ایلیا بسته تنباکوی اضافه را به طرف او می‌گیرد و می‌گوید: «برو کام بگیر می‌فهمی چی برایت آورده ام.

من زغال خام دست مشتری نمی‌دهم. خیالت راحت. آنها را از زغال‌های لیموی عمو داوود هم بهتر سرخ کردم.» انگار دورهمی‌شان خانوادگی است و هر بار که پنجره طبقه چهارم باز می‌شود، ۴-۳ پسربچه پرشروشور در قاب آن رخ نشان می‌دهند.

بگویید پیک موتوری قهوه‌خانه

عمو داوود سفارش کرده ایلیا از مشتریانی که بچه محل هستند کارت ملی و مدرک شناسایی نگیرد و هزینه سرویس قلیان را هم موقع پس گرفتن قلیان حساب کند.

محدوده‌ای هم که سرویس می‌دهند همان کوچه و خیابان‌های مرکز شهر و حوالی قهوه‌خانه است و اگر سفارش از شمال و جنوب شهر داشته باشند، باید از همکاران عمو داوود که در آن حوالی سرویس ارسال قلیان دارند، کمک بگیرند.

مشتری یک شبانه‌روز می‌تواند قلیان را پیش خود نگه دارد و ایلیا فردا ساعت ۱۲ برای پس گرفتن آن محمد، شاگرد افغانستانی قهوه‌خانه را می‌فرستد. محمد از ایلیا کم‌سن و سال‌تر است، ولی از چاق کردن قلیان نارگیل و دارچین و هلو یخی تا به دود آوردن قلیان‌های لایو و شب‌های مسکو را فوت آب است.

گاهی که مشتریان تعداد سرویس‌های قلیان بیشتری می‌خواهند عمو داوود، محمد را هم به مهمانی‌های آنها می‌فرستد تا در محل و فوری و گیراندن زغال و به دود آوردن قلیان را برای مشتریان انجام دهد، اما دلیوری قهوه‌خانه عمو داوود فقط ایلیاست که در مدت ۷-۶ ماهی که سرویس قلیان را به منزل مشتریان می‌رساند هیچ‌کس ناراضی نبوده است.

البته خدمات حضوری محمد ۱۰۰ هزار تومان به نرخ ۵۰۰ هزار تومانی سرویس دلیوری قلیان اضافه می‌کند. ایلیا شغلش را «پیک موتوری قهوه‌خانه» معرفی می‌کند و چندان به مذاقش خوش نمی‌آید که شغل او را با اصطلاحات دهان‌پرکنی مانند دلیوری بشناسند.