لزوم بازنگری بغداد در روابط خارجی/ علت وقوع تظاهرات در مناطق شیعه‌نشین
تاریخ انتشار: ۱۳ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۶۷۵۵۶۵
در اولین روز از ماه اکتبر سال جاری میلای بود که گروهی در اعتراض به بیکاری و خدمات عمومی ناکافی به خیابان‌ها آمدند و تظاهراتی را آغاز کردند که به برخی شهرهای دیگر عراق نیز سرایت کرد. تمرکز این اعتراضات که تا کنون چندین کشته برجای گذاشته، این بار بیشتر در بغداد و مناطق شیعه‌نشین از جمله کربلا و نجف است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مراجع دینی و سیاسی عراق اعلام کرده‌اند که مخالفتی با اعتراضات ندارند و خواسته‌های معترضان را نیز تأیید می‌کنند، مشروط بر این که اعتراضات مسالمت‌آمیز باشد و به خشونت کشیده نشود.
در این میان برخی کشورهای غربی و منطقه نیز به صورت علنی و غیر علنی از تداوم اعتراضات در عراق حمایت کرده‌اند و تمایل به استمرار ناامنی در این کشور دارند.
برهم صالح، رئیس جمهور عراق اخیر اعلام کرده که عادل عبدالمهدی نخست‌وزیر این کشور استعفا را پذیرفته است. این گفته وی در حالی است که به صورت رسمی تا کنون متن استعفایی از طرف عبدالمهدی ارائه نشده است.
خبرگزاری ایکنا برای واکاوی و بررسی ریشه‌های اعتراضات اخیر عراق نشستی را با حسین رویوران، کارشناس و تحلیلگر مسائل منطقه و معاون سیاسی و امور بین‌الملل جمعیت دفاع از ملت فلسطین، در محل استودیوی خبرگزاری برگزار کرده است که مشروح آن از نظر می‌گذرد:
آیا به نظر شما این اعتراضات اخیر عراق قابل پیش‌بینی بود؟
من تصور می‌کنم بله قابل پیش‌بینی بود. وظیفه دولت این است که بسیاری از زیرساخت‌های خدمات عمومی را برای مردم فراهم کند. از سقوط رژیم سابق عراق 16 سال می‌گذرد، اما همچنان مردم عراق دچار مشکل قطع برق هستند، آب ندارند و با کمبود نیازهای روزمره خود مواجه هستند. در محاصره 14 سال عراق یعنی تحریم‌ها از سال 1990 تا سال 2003 که صدام حسین سقوط کرد، تقریبا تمام زیرساخت‌های عراق از بین رفته بود. اما در 16 سال گذشته دولت‌های مختلف موفق به تأمین این موارد نشدند، همچنان بیکاری در عراق رقم بسیار بالایی است، همچنان در عراق فقر وجود دارد. ناامنی‌های گسترده در دوره رژیم سابق در این کشور و هم پس از آن ما بیش از دو میلیون بیوه و چندین میلیون یتیم برجای گذاشته است.
این نشان می‌دهد که دولت علی‌رغم این که فروش نفت آن یک سامانی پیدا کرده است و روزانه بیش از 4 میلیون بشکه نفت صادر می‌کند، اما متأسفانه موفق نشد ساختاری ارائه دهد که مورد رضایت مردم باشد. آقای «قیس خزعلی» رئیس عصائب اهل حق که بخشی از حشدالشعبی هست، حدود یک ماه قبل از حوادث پیش‌بینی کرد که این ناکارآمدی‌ها می‌تواند یک اعتراضات اجتماعی ایجاد کند و همین الان هم تدارک یک سری اعتراضات انجام می‌شود. همه این‌ها را ایشان یک ماه پیش از این وقایع گفت، درحالی که در دولت عراق هیچ کسی روی این خبر کار نکرد و برای پیشگیری کاری انجام نداد.
همانظور که می‌دانید عراق قبل از حمله آمریکا به این کشور هم درگیر جنگ‌های گسترده و نزاع‌های مختلفی بوده‌است. طبیعتا زیرساخت‌های این کشور طی این جنگ‌ها دچار آسیب‌هایی شده است. در چند سال اخیر هم عراق با داعش و برخی گروههای تروریستی درگیر بود. آیا می‌توان همه این اوضاع پیش آمده را متوجه دولت فعلی عراق کرد و گفت که این دولت ناکارآمد بوده است؟ همانطور که می‌دانید حوادث پیش‌بینی نشده‌ای هم طی سال‌های اخیر روی داده است.
در اینجا دو مسئله وجود دارد. اولا ما نباید هیچگاه با ذهنیت ایرانی دولت عراق و شرایط آن را تحلیل کنیم. ما 40 سال است که در تحریم هستیم. اما اقتصاد ما گسترده است و موفق شده‌ایم پیشرفت‌های زیادی را در عرصه‌های مختلف در سایه تحریم داشته باشیم. در عراقی که حدود 97-98 درصد متکی به نفت است، شرایط متفاوتی وجود دارد.
عراق در دوران تحریم از سال 1990 تا 2003 به قدری آسیب دید که بنده به خاطر دارم پس از سقوط صدام که به عراق رفتم و این کشور را دیدم، چیزی من را به شدت به تعجب واداشت. آن هم این بود که در این کشور 3 پیشه فقط وجود داشت؛ فروش غذا، لباس و یا دارو. وقتی که در این مورد سؤال کردم که آیا مگر ممکن است که کسب و کارهای دیگری در این کشور وجود نداشته باشد، آنها گفتند که همه این‌ها وجود داشت، اما در طی این 14 سال، همه چیز از بین رفت. یعنی مردم به جایی رسیدند که برای امرار معاش وسایل خانه خود را می‌فروختند. لذا انتظارات مردم در عراق به شدت بالا و از توان دو‌لت‌ها خارج است. کد ویدیو دانلود فیلم اصلی
نکته بعدی هم آن است که 16 سال است از سقوط رژیم در عراق می‌گذرد، اما متأسفانه شرایط امنیتی به گونه‌ای بود که مشکلات را بیشتر کرد. یعنی به عبارتی اشغال عراق از طرف آمریکا به تنهایی 700 الی 800 هزار کشته از مردم برجای گذاشت. بعد از آن نیز بحث القاعده و داعش پدید آمد. این نشان می‌دهد که شرایط امنیتی عراق بخشی وسیعی از بودجه را به خود اختصاص داد. یعنی غیر از بودجه جاری در زمان جنگ با داعش 90 درصد بودجه اختصاص به جبهه پیدا کرده بود.
دولت عراق یک شرایط خاصی داشت، این واقعیت دارد، اما آیا به آن اندازه‌ای که امکانات و بودجه در عراق وجود داشت، می‌توانست کاری‌هایی انجام شود؟ تصورم من این است که بله، این ممکن بود. اما فساد اداری، اختلاص، سرقت و حیف و میل اموال عمومی به گونه‌ای بود که اجازه نداد این اتفاق بیفتد.
شما تصور کنید، زمانی که داعش به موصل حمله کرد، روی کاغذ چندین هزار نیروی نظامی در موصل بود؟ اما این‌های زمانی که بررسی کردند، متوجه شدند، چیزی در حدود 50 درصد نیروی نظامی سوری است، یعنی سندسازی شده است.
چرا در اعتراضات اخیر استان‌های سنی‌نشین مانند الانبار و صلاح‌الدین درگیر این اعتراضات نشده‌اند و اتفاقات اخیر در شهرهایی مثل بغداد، کربلا و نجف روی می‌دهد؟
اجازه دهید سؤال را کمی بازتر کنیم. چرا سه استان سنی نشین و سه استان کردنشین عراق درگیر این اعتراضات نبود. مگر این استان‌ها جز عراق نبودند؟ اگر فسادی و دزدی در عراق وجود دارد، همه ملت باید اعتراض کنند. چرا اعتراضات محدوده به مناطق شیعه‌نشین یعنی بغداد به سمت جنوب تا بصره است؟ این سؤال بسیار مهمی در ارتباط با حوادث فعلی عراق است. هدف ایجاد یک فتنه در مناطق شیعه‌نشین است. بحث مفاسد اتفاقا رمز عملیات است. نه این که فساد نیست، فساد هست. اما این که چرا فقط اعتراضات در یک منطقه محدود به وقوع پیوسته، این نشان می‌دهد که این منطقه محدود مورد هدف قرار گرفته است و دستهای پشت پرده‌ای وجود دارند که این کار را انجام میدهند، البته دلایل متعددی در ارتباط با همین دستهای پشت پرده وجود دارد. مثلا برای اولین بار حزب بعث بیانیه رسمی داد و رغد دختر صدام از اردن به مردم پیام می‌دهد که به خیابان‌ها بریزید، آتش بزنید و به نیروهای نظامی حمله کنید. این نشان می‌دهد که یک ستادی در اردن وجود دارد. در ارتباط با فضای مجازی شما می‌بینید که بیش از 80 درصد هشتگ‌ها همچون «العراق ینتفض» از عربستان سعودی است. این نشان می‌دهد که ستادی در عربستان وجود دارد که در فضای مجازی به شدت فعال است.
در 16 سال گذشته هزاران سازمان مردم نهاد در عراق شکل گرفته است. جالب است بدانید که در عراق سفارت آمریکا 3 هزار کارمند دارد، نزدیک به هزار نفر از کارمندان سفارت یا روابط عمومی هستند، یا در ارتباط با جامعه مدنی و مسائل فرهنگی هستند. در 16 سال گذشته این‌ها با این سازمان‌های مردم نهاد ارتباط داشته‌اند، خیلی‌ها را به آمریکا اعزام کرده‌اند. به این‌ها بیش از 700 میلیون دلار سفارت آمریکا کمک کرده است و این‌ها الان در حوادث فعلی عراق نقش بسیار بسیار مهی ایفا کرده‌اند.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی
در قانون اساسی عراق بحث ریشه‌کنی حزب بعث وجود دارد، اما در این شرایط می‌بینیم که شبکه‌هایی مثل دجله، الشرقیه، الرافدین، این‌ها همه با بعثی‌های خارج و داخل صحبت می‌کنند و بعضی‌ها از صدام حسین طرفداری و از آن دوران ستایشگری می‌کنند. دولت عراق در حوادث اخیر تنها کاری که کرد آمد به برخی شبکه‌های داخلی تذکر دارد، دفاتر شبکه‌های الحدث، العربیه عربستان، الحره آمریکا و اسکای نیوز امارات را بست، بدون این که هیچگونه اعتراضی به عربستان، امارات یا آمریکا بکند. به اردن هم اعتراضی نکرده است. این نشان می‌دهد که دولت عراق در عرصه‌های رسانه‌ای، فضای مجازی و ان جی اویی و در همه این‌ها هیچگونه ساختاری برای کنترل ندارد.
یک سری ستادها در عراق و خارج از آن وجود دارد، قطعا در امارات، عربستان و در اردن ستاد هست، در اربیل هم ستاد وجود دارد. شما تصور کنید کشوری در دنیا آیا وجود دارد که در خاک خودش ستاد علیه خودش باشد و به دولت اقلیم کردستان تذکر ندهد.
دلیل این تذکر ندادن چیست؟ آیا این یک ضعف امنیتی را نشان می‌دهد؟
این نشان می‌دهد که اگر یک نوع تمرکز و تسلط امنیتی وجود داشته باشد، دولت تذکر می‌دهد و اقدام می‌کند، اما زمانی که تسلط ندارد، این ممکن نیست. در اقلیم کردستان دولت تقریبا حضور ندارد، بعد از حوادث یکی دو سال اخیر مثل رفراندوم کردستان و پس از آن که دولت کرکوک را گرفت و مسائلی از این قبیل رخ داد و آنها ناچار شدند که سمت دولت برگردند، کنترل فرودگاه و برخی دروازه‌های مرزی را به صورت سوری به دولت عراق واگذار کردند. حضور دولت در اربیل بسیار کم‌رنگ شده است.
به نظر شما آیا فضای سیاسی در عراق در سال‌ها اخیر بازتر نشده است؟ برای مثال در عراق که کشوری چند قومیتی است، فضای مجازی در اختیار همگان قرار دارد. مردم می‌توانند مطالبات خود را بیان کنند، حتی در پاسپورت این کشور نیز دو زبان عربی و کردی دیده می‌شود، آیا این‌ها موفقیت‌های دموکراتیک نیست؟
شما اولا فراموش نکنید که دموکراسی یک بفرموده نیست که یک در شب و روز اتفاق بیفتد، یک فرهنگ است که در گذشت زمان به صورت متراکم اتفاق می‌افتد. اگر دموکراسی در عراق واقعا نمایندگی مردم را دارد، نباید شاهد اعتراضات باشیم. اعتراض نشان می‌دهد که این دموکراسی مشکل دارد. ما هم اکنون در منطقه در دو نقطه شاهد این اعتراضات هستیم. در لبنان و عراق. چرا؟ ساختار سیاسی هردوی این کشورها پارلمانی است. در ساختارهای پارلمانی باید با گروههای دیگری ائتلاف‌سازی کرد. در چنین شرایطی باید یک ائتلاف گسترده ایجاد شود و قدرت بین احزاب تقسیم شود. تمرکز از بین می‌رود و برای مثال به این حزب دو وزارتخانه به آن یکی چهار وزارتخانه میدهند و احزاب به اندازه قدرتی که در پارلمان دارند، سهم می‌برند. این عملا قدرت را تبدیل یه یک شرکت سهامی می‌کند. ساختار پارلمانی، ممکن است در انگلیس، آلمان، ایتالیا و بلژیک جواب دهد، ولی در مناطق توسعه سیاسی نیافته معلوم نیست به نتیجه برسد یا نه.
یعنی به نظر شما ساختار ریاستی برای کشوری همچون عراق بهتر از نظام پارلمانی است؟
بله، اتفاقا در سایه حوادث فعلی تصور من این است که عراق باید به این سمت حرکت کند، بسیاری از مطالبات در حال حاضر هم مبتنی بر همین خواسته است. کد ویدیو دانلود فیلم اصلی
با توجه وجود مذاهب و قومیت‌های مختلف در عراق همچون اهل تشیع، اهل تسنن و کردها آیا احقاق حقوق آحاد مردم در یک نظام ریاستی ممکن است؟
یک مشکلی که وجود دارد، همین القائاتی است که دیگران مطرح کرده‌اند، عراق اولا کشوری است که اکثریت آن شیعه است. شیعه 63 درصد جمعیت، سنی‌ها 20 درصد و کردها 17 درصد را تشکیل میدهند. در یک نظام ریاستی باید اکثریت حکومت کند. این شرکت سهامی که هم اکنون در عراق شکل گرفته و باید رئیس جمهور کرد، نخست‌وزیر شیعه و رئیس مجلس سنی باشد، این اتفاقا یکی از موانع توسعه سیاسی و تمرکز قدرت در نظامی سیاسی است. دموکراسی یعنی حکومت اکثریت بدون این که حقوق اقلیت از بین برود. این به معنای رعایت حقوق اقلیت است، نه این که اقلیت الزاما باید در ساختار شریک باشد. این گونه نیست. اکنون در آمریکا که حزب جمهوری‌خواه در حاکمیت است، مگر دموکرات‌ها را شریک کرده است. در عراق آمده‌اند و القا کرده‌اند که بدون حضور سنی و کرد نمی‌شود در اینجا حکومت تشکیل داد. مگر در تاریخ گذشته عراق شیعه چه جایگاهی در قدرت داشت؛ حضور نداشت، سرکوب می‌شد.
همانطور که می‌دانید ائتلاف سائرون بیشترین کرسی را در پارلمان عراق در اختیار دارد و اخیرا اعلام کرده است که حمایتش را از آقای عادل عبدالمهدی نخست وزیر عراق برخواهد داشت. به نظر شما چقدر این احتمال وجود دارد که آقای عبدالمهدی از قدرت کناره‌گیری کند؟
یکی از رفتارهای ناهنجاری که در عراق وجود دارد از طرف همین ائتلاف سائرون و جناب آقای سید مقتدی صدر صورت می‌گیرد، اتئلافی که حکومت عراق را تشکیل داده سائرون و فتح است. این که یک گروهی خود دولت تعیین می‌کند و خود در خیابان می‌آید و علیه آن اقدام می‌کند جای سؤال دارد. الان 80-90 درصدی که ریختند و تظاهرات کردند، نیروهای صدری‌های هستند. اولا این یک تناقض رفتاری است، بله، آقای مقتدی صدر یک سال پیش اعلام کرد که اگر آقای عبدالمهدی در یک سال آینده موفق شد خواسته‌ها را تحقق بدهد فبها و مگرنه من حمایتم را بر می‌دارم. اما اکنون دولت بسیاری از خواسته‌های این ها را عملی، تبدیل به لایحه کرده و به پارلمان پیشنهاد داده است.
مبارزه با فساد، مبارزه با فقر، بازگرداندن پول‌های دزدی شده، ایجاد فرصت‌های شغلی، بیمه بیکاری و برای اولین بار یارانه دادن به فقرا از جمله این موارد است. همه این‌ها را دولت مصوب کرده، اما سؤال اینجاست که چرا اعتراضات ادامه دارد؟ اگر خواسته‌ها مطرح و در اولویت است پس باید این اعتراضات تمام شود، اگر اعتراضات سیاسی است و ربطی این مسائل ندارد، این به معنای آن است که این‌ها به دنبال عزل آقای عادل عبدالمهدی هستند.
عبدالمهدی بر اساس این ائتلاف روی کار است. الان بخشی از این ائتلاف می‌گوید که ایشان کناره‌کیری کند، ائتلاف نصر آقای العبادی این هم این نظر را دارد. من بعید می‌دانم که آقای عبدالمهدی استفاده دهد، اما به هرحال ساز و کار پارلمانی وجود دارد. اگر ایشان نتواند 50+1 پارلمان را به دست بیاورد، کنار می‌رود. لذا اولا آقای عبدالمهدی یک سال است که روی کار آمده. در یک سال نمی‌توان همه خرابی‌های عراق را درست کرد. این یک انتظار نامعقولی است. اما این که آقای مقتدی صدر اگر بتواند، 50+1 یک را در پارلمان فراهم کند، می‌تواند نخست‌وزیر را عزل کند یا نه، باید گفت که این یک ساز و کار پارلمانی است و امکان دارد.
مرجعیت دینی عراق و مقامت دولتی این کشور خواسته‌های مردم عراق را تأیید و اعلام کرده‌اند که مخالفتی با اعتراضات مسالمت‌آمیز ندارند. دلیل این که آمریکا و انلگیس و اسرائیل می‌خواهند که اعتراضات ادامه داشته باشد، چیست؟
چندین طرف از اعتراضات عراق حمایت کرده‌اند که سفارتخانه‌های آنان در بغداد فعال بود و جلسات بسیاری زیادی با سران معترضان در این دو سفارتخانه اتفاق افتاده است. یک سری هم سفارتخانه‌هایشان به آن شکل فعال نبوده، اما حضور به صورت فضاری مجازی و رسانه‌ای حضور داشته‌اند. عربستان، اسرائیل، امارات و اردن هم به گونه‌ای دخیل بوده‌‌اند. اگر عراق آرامش پیدا کند و یک نظام دموکراتیک در آنجا پا بگیرد، به طور طبیعی چون اکثریت شیعه هستند و همبستگی داخل دارند به سمت ایران متمایل خواهد شد. اما اگر این کشور ناامن و ناپایدار شود این دولت ضعیف به آمریکا نیاز پیدا می‌کند. لذا بعضی از طرف‌ها به دنبال ادامه ناامنی و اغتشاشات در عراق هستند و هدفشان ناپایداری شرایط سیاسی عراق است.
پیش از آغاز اعتراضات در عراق آقای عادل عبدالمهدی سفری را به چین داشتند، آیا این سفر می‌تواند در حمایت آمریکا از وقایع اخیر این کشور تأثیرگذار باشد؟
برای این روشن‌تر شدن این موضوع اجازه دهید واقعه‌ای برای شما شرح دهم. حدود یک سال پیش و یا بیشتر امیر کویت سفری را به چین داشتند و در این سفر قراردادی بسته شد. جزیره‌ای در کویت به نام بوبیان قرار دارد که قرار بود آن را به چین واگذار کند تا به یک منطقه آزاد تجاری تبدیل شود و چینی‌ها در آنجا 200 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری بکنند. زمانی که امیر کویت از سفر برگشت، سفیر آمریکا جزء مستقبلین امیر بود. او به امیر کویت گفت که دولت متبوعم از من خواسته است که به شما بگویم این قرارداد را با چین به هم بزنید و او ناچار شد و این کار را انجام داد. این یک نمونه از رفتار آمریکایی‌هاست.
آقای عبدالمهدی هم در سفر به چین قراردادهایی را بسته و آمریکا هم از او خواسته که این قراردادها را لغو کند و ایشان نپذیرفته‌اند. البته چند مسئله پشت سر هم بود. از آقای عبدالمهدی خواستند که مرز بین عراق و سوریه را باز نکند که ایشان قبول نکرد. از او خواستند که حشدالشعبی را منحل کند و نپذیرفتند. همچنین به ایشان گفتند که اعلام نکنید پشت حملات هوایی به اسرائیل صورت می‌گیرد اسرائیل است که ایشان آمدند اعلام کردند با ضرس قاطع مسئول این حملات اسرائیل است و ما باید به این تجاوزات پایان داده شود. مجموع این نوع پاسخ‌های منفی آقای عبدالمهدی به درخواست‌های آمریکایی‌ها یکی از دلایل حمایت آمریکا از اعتراضات اخیر علیه دولت وی است.
پیش‌بینی شما از این اعتراضات چیست و این وقایع به کجا ختم خواهد شد؟
در نظریه‌های تغییرات اجتماعی در علوم سیاسی 3 مفهوم وجود دارد. یکی از مفاهیم انقلاب، دومی اصلاحات و دیگری شورش است. تعریف انقلاب این است یک حرکت ایدئولوژیک با رهبری مشخص برای ایجاد تغییرات بنیادین است که نمونه آن را می‌توان انقلاب اسلامی ایران دانست. کد ویدیو دانلود فیلم اصلی
اصلاحات، یک تغییرات اصلاحی جزئی در درون نظام است و نه خارج از نظام. اما شورش یک خشم اجتماعی است نسبت به یک سری پدیده‌ها همچون استبداد، مثل اختلاص، دزدی، حیف و میل و ناکارآمدی دولت. آنچه در منطقه خاورمیانه در 10 سال گذشته اتفاق افتاده همگی تحت عنوان شورش طبقه‌بندی می‌شود، نه انقلاب است و نه رفورم. یعنی مردم از دیکتاتوری خسته شده‌اند، مثلا در تونس که علیه بن علی وارد اعتراضات شدند. در لیبی، مصر و یا یمن هم همینطور. در این حرکت در تعریف تا سقوط می‌داند که به دنبال چه است، اما بعد از آن را نه. الگویی در ذهن نیست، شعاری که از تونس تا عراق شروع شد، «ملت خواهان سرنگونی نظام است» بود و تا همینجا هم اتفاقا می‌بینند. چون ایدئولوژی نیست، آینده را ترسیم نمی‌کند. آیا شورش امکان استمرار دارد؟ نه. یکی جایی متوفق می‌شود. تا الان تجربه نشان داد شورش در لیبی به جنگ داخلی، در مصر به کودتا و در یمن به حمله خارجی، در بحرین تبدیل شد به یک حکومت اقلیت سرکوبگر علیه اکثریت. تنها در تونس به گونه‌ای توافق داخلی باعث شد یک دموکراسی نیم‌بندی در آنجا شکل بگیرد.
آیا این شورش (در عراق) افق مشخصی دارد، نه! الان چه کسانی به میدان آمده‌اند؟ صدری‌ها، سرخی‌ها، یمانی‌ها، بعثی‌ها. چهار گروه مشخص در حوادث عراق حضور دارند، سرخی‌ها و یمانی در زمان بعثی‌ها با دولت کار می‌کردند. از سقوط رژیم تا کنون نتوانسته‌اند یک نماینده به مجلس بفرستند. این نشان می‌دهد که این‌ها پایگاه اجتماعی ندارند.
یعنی از اعتراضات مردم عراق به نوعی سوءاستفاده می‌شود؟
بله، این شورش افق‌ساز نیست، چون تخریب دارد، اما سازندگی ندارد. در انقلاب هدف سازندگی است، یعنی ساختن یک نظام جدید. هرچند که ممکن است در ابتدای انقلاب تخریبی صورت بگیرد. اما در شورش کلا تخریب است و افقی را ترسیم نمی‌کند. بله، ممکن است یک زمانی استمرار پیدا کند و یا تبدیل شود به یک سرکوب و یا جنگ داخلی تبدیل شود. این تبدیل دولت‌ساز و نظام نیست.
در مورد عراق قابل پیش‌بینی نیست؟
در مورد عراق تصورم می‌کنم این حوادث قابلیت استمرار ندارد، همانطور که لبنان توقفش شروع شده است. عراق هم به همین منوال خواهد بود. تا الان دولت موفق شده است بسیاری از این افراد مسلح را که مردم تیراندازی می‌کردند، دستگیر کنند. الان وضعیت عراق شباهت زیادی به سال 60-61 ایران دارد، زمانی که منافقین به خیابان‌ها ریختند و ترورهای کور را شروع کردند. روزی نبود که 30-40 نفر کشته نشود. این با یک کار امنیتی، نه نظامی و کشف خانه‌های تیمی خاتمه یافت. آنها هم سپس به عراق و پاریس فرار کردند. عراق الان پس از شکت داعش که یک کار نظامی بود، نیاز به یک ساختار امنیتی برای سامان دادن به این شرایط دارد.
اما در پایان باید بگویم که شرایط عراق متأسفانه یک شرایط ناپایدار است. خیلی از اقدامات در جهت پایدار کردن آن تا الان انجام نشده است. دولت عراق به اردن سالانه 100 میلیون دلار تخفیف نفتی می‌دهد، اما دولت اردن علیه عراق توطعه می‌کند. دختر صدام که با میلیاردهای دلاری که دزدیده شده، در آنجا علیه دولت عراق خراج می‌کند. عراق هم اعتراض خود را به اردن نشان نمی‌دهد. دولت عراق باید روابط خارجی خود را بر اساس نیازهای امنیتی داخل خود تنظیم کند. کد ویدیو دانلود فیلم اصلی
رابطه عراق با اقلیم کردستان، فعالیت سفارتخانه‌ها در داخل، فضای مجازی، فضای رسانه‌ای و فضای ان جی اویی را باید تحت کنترل، قانون و یا نظمی درآورد. تحت عنوان آزادی عمومی این که فضای عمومی صد در صد آزاد باشد، این در هیچ کشوری وجود ندارد. آیا شما می‌دانید در فرانسه به عنوان مهد دموکراسی غرب فیلترینگ وجود دارد. هیچ کشوری چنین فضایی را رها نمی‌کند تا در اختیار دشمن قرار دهد.
رهاسازی در عراق در زمینه روابط خارجی، در زمینه کنترل داخلی، امنیتی، رسانه و ... همه این ها را باید سر و سامانی بدهد، اگر این کار‌ها انجام نشود، ما در آینده شاهد تکرار چنین حواثی خواهیم بود.
گفت‌وگو از مرتضی کریمی
انتهای پیام
منبع: ایکنا
کلیدواژه: خبرگزاری قرآن بین الملل ایکنا عراق اعتراضات آمریکا ایران اردن تظاهرات اربیل اعتراضات عراق
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۶۷۵۵۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۵ نکته درباره اعتراضات دانشجویی در آمریکا
مائده زمان‌فشمی در روزنامه فرهیختگان نوشت: در طول شش‌ماه نسل‌کشی در غزه که آمریکایی‌ها شریک اصلی آن هستند و از آن حمایت می‌کنند، خیابان‌های آمریکا و دانشگاه‌هایش صحنه حضور حامیان مردم غزه و معترضان به این نسل‌کشی شده است. دانشجویان آمریکایی علی‌رغم تهدید به تعلیق و دستگیری و از دست دادن فرصت‌های شغلی، علیه نسل‌کشی در غزه، فریاد حمایت از فلسطین را سر داده‌اند. تجمعات با تحصن در دانشگاه کلمبیا آغاز شد و حالا به ۳۲ دانشگاه بزرگ و مهم دیگر آمریکا کشیده شده است. از جمله هاروارد، ییل، تافتس، نورث وسترن، تگزاس، مینه‌سوتا و میشیگان.
دانشجویان کلمبیا که جرقه اعتراضات را در جامعه دانشگاهی آمریکا زده‌اند، خواستار قطع رابطه مالی و معنوی دانشگاه با حامیان صهیونیست‌ها هستند. دانشجویان دانشگاه کلمبیا می‌گویند آنها با این اعتراضات در سمت درست تاریخ ایستاده‌اند. آنها می‌گویند به خودشان و این حرکت‌های اعتراضی افتخار می‌کنند. افتخاری که حالا محدود به دانشگاه‌های آمریکایی نیست و همه جهان به آن مفتخرند. یکی از این دانشجویان می‌گوید من چیز زیادی برای از دست دادن ندارم. زندگی مردم غزه در حال از دست رفتن است و در مقایسه با این، زندگی من چیز زیادی نیست. من نمی‌خواهم ترس این لحظات را از من بگیرد.
نکته مهمی که باید در این تجمعات دانشگاهی خصوصا در دانشگاه کلمبیا به آن توجه کرد این است که دانشجویان این دانشگاه، نماینده قشر متوسط آمریکا نیستند. این دانشجویان اغلب فرزندان سناتور‌های آمریکایی، ثروتمندان و جامعه بالای آمریکا هستند. کسانی که می‌توان گفت خانواده‌هایشان با لابی‌های قدرتمند صهیونیستی در آمریکا ارتباط دارند و از سوی آنها برای ماندن در سیاست آمریکا حمایت می‌شوند. سناتور‌های آمریکایی، دانشجویان معترض به صهیونیست‌ها را اوباش ضد اسرائیلی نامیده‌اند و از دولت آمریکا می‌خواهند با آنها برخورد کند و زودتر آرامش و نظم را به دانشگاه‌ها برگرداند. همین می‌شود که دانشجویان معترض تهدید به تعلیق می‌شوند یا آنها را دستگیر می‌کنند. از سوی دیگر، تاجران ثروتمند یهودی تهدید کرده‌اند که در‌صورت عدم‌سرکوب تظاهرات‌کنندگان حامی فلسطین، بودجه دانشگاه‌ها را کاهش خواهند داد.
دانشجویان چه می‌گویند؟مطالبات دانشجویان معترض نسبت به جنایت رژیم‌صهیونیستی و حمایت‌های آمریکا از آن، از دانشگاهی به دانشگاه دیگر متفاوت است. مهم‌ترین و اصلی‌ترین خواسته‌های دانشجویان را می‌توان به این شرح خلاصه کرد.
- تجارت با سازندگان تسلیحات نظامی که به صهیونیست‌ها تسلیحات می‌رسانند را متوقف کنید.
- از پذیرش پول تحقیقاتی صهیونیست‌ها برای پروژه‌هایی که به تلاش‌های نظامی این رژیم کمک می‌کنند، دست بردارید.
- از سرمایه‌گذاری در موقوفات دانشگاهی با مدیران که از شرکتها یا پیمانکاران صهیونیست سود می‌برند، خودداری کنید.
- در مورد اینکه چه پولی از صهیونیست‌ها دریافت و برای چه چیزی استفاده می‌شود، شفاف‌تر باشید.
هیات‌های دانشجویی در برخی از کالج‌ها در هفته‌های اخیر قطعنامه‌هایی را تصویب کرده‌اند که خواستار پایان دادن به سرمایه‌گذاری و مشارکت دانشگاهی با صهیونیست‌ها شده‌اند.
تظاهرات دانشجویی و مطالباتی از این دست، سروصدای زیادی را به راه انداخته و توجه‌ها را معطوف به دانشگاه کرده است. در ادامه به پنج نکته درباره تظاهرات حامی فلسطین در دانشگاه‌های آمریکا پرداخته شده است:
ده‌ها سال است که صهیونیست‌ها، فلسطینی‌ها را بدون بهانه می‌کشند. اما جنگ شش‌ماهه در غزه وحشیگری بی‌سابقه صهیونیست‌ها را به نمایش گذاشته است. تصاویر اجساد سوخته کودکان نوپا، مادران در حال زاری و مردم گرسنه که با تیراندازی صهیونیست‌ها در‌حالی‌که منتظر دریافت کمک غذایی هستند شهید می‌شوند، احساسات مردم را در سراسر جهان برانگیخته است. فریاد‌های توقف جنگ که حقوقدانان و فعالان حقوق آن را «نسل‌کشی» می‌خوانند، دانشجویان دانشگاه‌های آمریکا را علیه صهیونیست‌ها بسیج کرده، اما مدیران دانشگاه‌ها، اکنون به‌شدت دانشجویان را سرکوب می‌کنند.
آنها از پلیس خواسته‌اند تا دانشجویان را بازداشت کنند و خودشان نیز ده‌ها نفر از آنها را تعلیق کرده‌اند. روز یکشنبه، ریاست دانشگاه کلمبیا اعلام کرد حضور محافظان امنیتی را افزایش می‌دهد و ورود دانشجویان دیگر دانشگاه‌ها به محوطه دانشگاه را سخت‌تر می‌کند، چون می‌خواهد تجمعات را پایان ببخشد.
تصمیم «مینوچه شفیق»، رئیس کلمبیا برای تماس با پلیس نیویورک به‌منظور دستگیری دانشجویانی که در محوطه دانشگاه چادر زده بودند، با انتقاد‌های خاصی روبه‌رو شده است. در دانشگاه ییل، حدود ۴۵ دانشجو دستگیر و به تجمع غیرقانونی متهم شدند. در دانشگاه هاروارد، یک سازمان دانشجویی به نام کمیته همبستگی فلسطین به‌دلیل نقض سیاست دانشگاه در جریان تظاهرات تعلیق شد. در اقدامی غیرمعمول، دانشگاه کالیفرنیای جنوبی هفته گذشته سخنرانی آغازین سال ۲۰۲۴ خود را که «اسنا تبسم»، که آشکارا حمایت خود را از فلسطینی‌ها اعلام کرده بود، برعهده داشت، لغو کرد. ریاست این دانشگاه با استناد به نگرانی‌های امنیتی، اقدام خود را توجیه کرد.
پیوستن اعضای هیات‌علمی به دانشجویانبهنظر می‌رسد تصمیم تعلیق دانشجویان نتیجه معکوس داشته، زیرا صد‌ها نفر از اعضای هیات‌علمی در کلمبیا با در دست داشتن بنر‌هایی که روی آن نوشته شده بود دانشجویان را تعلیق نمی‌کنیم، دست از کار کشیدند. هفته گذشته انجمن اساتید دانشگاه آمریکا بیانیه‌ای صادر و تعلیق دانشجویان و دستگیری آنها را محکوم کردند. در این بیانیه آمده ما اعتماد خود را به رئیس‌جمهور و دولت خود از دست داده‌ایم و متعهد می‌شویم که دانشگاه را پس بگیریم.
در صحنه‌ای دیگر برخی از اعضای هیات‌علمی حامی دانشجویان، در دروازه‌های دانشگاه گردهم آمدند و دیده می‌شد از خبرنگارانی که از ورود آنها به‌دلیل تلاش دولت برای محدود کردن پوشش خبری منع شده‌اند، حمایت می‌کردند. هنگامی که دانشگاه کلمبیا از اقدامات خود با استناد به ناراحتی برخی از دانشجویان یهودی دفاع کرد، ۲۳ عضو هیات‌علمی یهودی از کالج بارنارد و دانشگاه کلمبیا نامهای به رئیس دانشگاه نوشتند و اعتراض خود را به سلاح‌سازی از یهودی‌ستیزی ابراز کردند. در دانشگاه نیویورک، برخی از اعضای هیات‌علمی زنجیره‌ای انسانی در اطراف دانشجویان مسلمانی که در جریان اعتراض در حال نماز خواندن بودند، تشکیل دادند.
سیاستمداران طرف صهیونیست‌ها را میگیرندجو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا که به‌دلیل انجام ندادن هیچ اقدامی برای توقف جنگ وحشیانه صهیونیست‌ها علیه فلسطینی‌ها با انتقاد مواجه شده، بیانیه‌ای صادر و در آن هشداری را درباره جهش یهودستیزی اعلام کرد. کاخ‌سفید با نادیده گرفتن نگرانی دانشجویان معترض که به‌دنبال حمایت از ۲.۳ میلیون فلسطینی محاصره شده در غزه هستند، به سرعت ترساندن فیزیکی علیه دانشجویان یهودی و جامعه یهودی را در محوطه دانشگاه کلمبیا محکوم کرد.
هیچ مدرک معتبری مبنی‌بر ترساندن فیزیکی دانشجویان یهودی یافت نشد. اریک آدامز، شهردار نیویورک از اعتراضات انتقاد کرد و خواستار صلح و پاسخگویی در مورد اقدامات صهیونیست‌ها را «شرارت» و «منزجرکننده» توصیف کرد. شفیق، رئیس دانشگاه کلمبیا علی‌رغم سرکوب دانشجویان معترض، با انتقاد شدید از همه طرف مواجه است. چند تن از نمایندگان دموکرات در مجلس نمایندگان، از جمله «رشیده طلیب» از میشیگان و «ایلهان عمر» از مینه‌سوتا، از مجازات‌هایی که برای دانشجویان معترض اعمال می‌شود، انتقاد کردند. اسرا هیرسی، دختر ایلهان عمر یکی از دانشجویان تعلیق شده از دانشگاه در جریان این اعتراضات است.
لابی صهیونیستی ادامه دارددرحالیکه صد‌ها معترض حامی فلسطین با اقدامات مقامات روبه‌رو شده‌اند، گزارش شده تعداد انگشت‌شماری از معترضان طرفدار صهیونیست‌ها به محوطه دانشگاه کلمبیا رفته و شعار «پیروزی اسرائیل» سر داده‌اند. این گروه همچنین پرچم تیپ «کفیر»، یک واحد ارتش صهیونیستی مرتبط با گردان «نتزاه یهودا» را که با تحریم‌های آمریکا به‌دلیل نقض حقوق بشر مواجه است، در دست داشتند. در اقدامی شوم، Shirion Collective، یک سازمان طرفدار اسرائیل، به افرادی که مایل به پوشیدن کفیه و نفوذ در اعتراضات دانشجویی در دانشگاه کلمبیا هستند، پیشنهاد پول کرده است.
در پستی که در فضای مجازی منتشر شده، گفته‌اند به‌طور خاص به‌دنبال افرادی که دارای نامهای عربی و ظاهر خاورمیانه‌ای دارند، هستند تا نفوذشان در بین دانشجویان معترض عمیق‌تر شود. در ماه‌های اخیر، مواردی از آزار و اذیت دانشجویان طرفدار فلسطین در دانشگاه‌های سراسر ایالات‌متحده گزارش شده است. یکی از رویداد‌های قابل توجه مربوط به کامیونی بود که اسامی دانشجویان هاروارد که نامهای را در محکومیت جنایات صهیونیست‌ها در غزه امضا کرده بودند، نشان می‌داد.
درخواست‌هایی از دانشگاهدر حالی‌که تلاش می‌شود دانشجویان معترض را به‌عنوان دستهای از جوانان خشمگین معرفی کنند که اهداف روشنی ندارند، واقعیت این است که معترضان در دانشگاه‌های آمریکا شرایط خود را با عبارات واضح بیان کرده‌اند. دانشجویان به‌دنبال پاسخگویی از مدیران دانشگاه خود که آنها را شریک جنایات جنگی اسرائیل می‌دانند، هستند. زیرا سرمایه‌گذاری‌های دانشگاه را در شرکت‌های حامی جنگ متوقف نکرده‌اند. صندوق‌های بازنشستگی چندین دانشگاه پول خود را در شرکت‌های صهیونیستی سرمایه‌گذاری کرده‌اند که به گفته سازمان ملل متحد در جنگ شریک هستند. دانشجویان همچنین از دانشگاه‌هایشان می‌خواهند توافقنامه‌هایی را که با موسسات صهیونیستی در سرزمین‌های اشغالی منعقد کرده‌اند، لغو کنند.
دانشگاه‌های آمریکا چندبار صحنه اعتراضات گسترده بود؟سرکوب این اعتراضات گسترده دانشجویی، وقتی اهمیت دوچندان پیدا می‌کند که رد آن را در وقایع تاریخی گذشته جست‌و‌جو کنیم. آخرین ورود پلیس به محوطه دانشگاه کلمبیا برای سرکوب دانشجویان، به بیش از ۵۰ سال قبل بازمی‌گردد. آخرین باری که چنین اتفاقی افتاد در سال ۱۹۶۸ بود، زمانی که دانشجویان تظاهرات ضد جنگی علیه دخالت ارتش آمریکا در جنگ ویتنام برگزار کردند. با این حال معترضان و ناظران این تجمعات می‌گویند سرکوب تحصن‌های دانشجویی اینبار شدیدتر بوده است. «هلگا طویل سوری»، دانشیار مطالعات اسلامی در دانشگاه نیویورک گفته من تقریبا ۲۰ سال است که در دانشگاه نیویورک هستم و شاهد اعتراضات متعددی بوده‌ام. فکر نمی‌کنم تا به حال چنین سرکوبی دیده باشم. اینکه چرا پلیس این اعتراضات را به این شکل سرکوب می‌کند را باید در نتایج اعتراضات کلیدی دانشجویان دانشگاه‌های آمریکا و دستاوردهای آنها یافت. در واقع نگرانی آمریکا این است که این اعتراضات منجر به ظهور قدرتی اجتماعی شود و درنهایت دولت بایدن را مجبور کند که صهیونیست‌ها را برای پایان دادن به جنایات‌شان در غزه، تحت فشار بگذارد. در ادامه به نمونه‌هایی از اعتراضات دانشجویی و نتایج آن پرداخته شده است.
سال ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۰: تحصن گرینزبورودر سال ۱۹۵۴، دادگاه عالی آمریکا حکم کرد تفکیک‌های دولتی در مدارس، غیرقانونی است. فضا‌های عمومی جدا شده از نظر نژادی از سال ۱۸۹۶ تا آن زمان در حال فعالیت بودند. در اول فوریه ۱۹۶۰، چهار دانشجوی سیاه‌پوست در کالج کشاورزی و فنی کارولینای شمالی تحصن‌های مسالمت‌آمیزی را در ناهارخوری «فقط سفیدپوستان» آغاز کردند که با Woolworth’s در گرینزبورو شروع شد.
دانشجویان وقتی از ارائه خدمات محروم شدند از بلند شدن از روی میز‌ها خودداری کردند. در ۵ فوریه، تعداد دانشجویانی که در آن محل تحصن کرده بودند به ۳۰۰ نفر رسید. این جنبش به سرعت به شهرهای دیگر، دانشگاه‌ها و مکان‌های عمومی گسترش یافت و سیاه‌پوستان و سفیدپوستان به آن پیوستند. جنبش تحصن موفقیت‌آمیز بود و تا ژوئیه ۱۹۶۰ غذاخوری‌ها شروع به ادغام مجدد کردند. این اعتراضات نشان‌دهنده موفقیت اولیه جنبش حقوق مدنی بود.
سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۶۹: تظاهرات علیه جنگ ویتنامدر آوریل ۱۹۶۸، دانشجویان دانشگاه کلمبیا و کالج بارنارد وابسته به آن، علیه جنگ ویتنام که در سال ۱۹۵۴ آغاز شده بود و تا سال ۱۹۷۵ ادامه داشت، تظاهراتی برگزار کردند. این اعتراضات منجر به تصرف پنج ساختمان دانشگاه و حتی گروگان گرفتن رئیس دانشکده شد. برای بیش از یک هفته، دانشجویان پنج ساختمان دانشگاه را اشغال کرده بودند. حدود یک هفته پس از شروع اعتراضات یعنی در ۳۰ آوریل، حدود هزار افسر از نیروی گشت تاکتیکی شهر نیویورک توسط گریسون ال کرک، رئیس وقت دانشگاه کلمبیا به این دانشگاه فراخوانده شدند. پلیس نزدیک به ۷۰۰ نفر را به اتهام ایجاد بی‌نظمی دستگیر کرد. در برخی ساختمان‌ها، پلیس ۱۴۸ نفر را مجروح کرد. مانند سال ۲۰۲۴، کلمبیا تنها دانشگاهی نبود که در سال ۱۹۶۸ و به‌طور کلی دهه ۱۹۶۰ شاهد اعتراضات بود. در پایان این اعتراضات دانشگاه کلمبیا مجبور شد تا روابط خود را با یک موسسه پنتاگون که برای جنگ ویتنام تحقیق می‌کرد، قطع کند و تظاهرات‌کنندگانی را که در تظاهرات شرکت کرده بودند، عفو کند.
دانشجویان دانشگاه هاروارد هم به جنگ ویتنام اعتراض کردند. در شب ۹ آوریل ۱۹۶۹، یک سازمان ملی فعال دانشجویی، دانشجویان برای یک جامعه دموکراتیک (SDS)، فهرستی از خواسته‌ها را بر در خانه رئیس هاروارد آویزان کرد. این گروه با شراکت هاروارد با سیاست‌های نظامی مخالف بود و همچنین با حضور سپاه آموزش افسران ذخیره (ROTC) در محوطه دانشگاه هم مخالفت داشت. به گزارش مجله هاروارد، روز بعد، دانشجویان معترض سالن دانشگاه را اشغال کردند و دستگیر شدند که منجر به اعتراضات گسترده‌تر و اعتصاب هشت روزه شد. یک سال بعد در چهارم می ۱۹۷۰، گارد ملی اوهایو در جریان تظاهرات ۳۰۰ دانشجو علیه جنگ ویتنام و گسترش آن به کامبوج، چهار دانشجوی دانشگاه کنت را به ضرب گلوله کشت و ۹ نفر دیگر را زخمی کرد. آنها همچنین به حضور گارد ملی در محوطه دانشگاه اعتراض کردند. تیراندازی باعث خشم معترضان شد و منجر به شرکت بیش از ۴ میلیون دانشجو در تظاهرات و خروج از خانه در صد‌ها کالج و دبیرستان دیگر در سراسر آمریکا شد.
۱۹۸۵: حذف آپارتاید آفریقای جنوبیدر دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، دانش‌آموزان مدارس دولتی در سووتو، آفریقای جنوبی اعتراضاتی را علیه آموزش اجباری به زبان آفریکانسی و شلوغی بیش از حد مدارس برگزار کردند. این اعتراضات به یک جنبش جهانی تبدیل شد و تا سال ۱۹۸۵، دانشگاه‌های آمریکایی مانند کلمبیا و دانشگاه کالیفرنیا از مدیران خود خواستند سرمایه‌گذاری‌های شرکت‌های مرتبط با رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی را پس بگیرند. در دانشگاه کلمبیا، این تلاش توسط ائتلاف برای آفریقای جنوبی آزاد (CFSA) سازماندهی شد که در چهارم آوریل ۱۹۸۵ ورودی ساختمان اداری کلمبیا، هامیلتون هال را مسدود کرد.
یک قاضی دادگاه عالی ایالتی در منهتن دستور داد معترضان اجازه دسترسی به سالن را دهند و در عوض اعتراض خود را به منطقه‌ای مشخص در پله‌های همیلتون هال ببرند. هیات‌امنایی شش‌نفره بلافاصله پس از پایان محاصره در ۲۵ آوریل تشکیل شد تا سرمایه‌گذاری خود را در شرکت‌های وابسته به رژیم آپارتاید بررسی کند. در اواخر آگوست، هیات‌مدیره به این نتیجه رسید که واگذاری نه‌تن‌ها از نظر اخلاقی گزینه صحیحی است، بلکه از نظر مالی هم مقرون به صرفه است. درنهایت سرمایه‌گذاری‌های دانشگاه مرتبط با آپارتاید آفریقای جنوبی متوقف شد.
۱۹۹۱: تظاهرات علیه جنگ خلیج فارسدر آگوست ۱۹۹۰ عراق به کویت حمله کرد. یک هفته بعد، اولین نیروهای نظامی آمریکا وارد عربستان‌سعودی شدند. بنا به درخواست عربستان‌سعودی و سایر کشورهای حوزه خلیج‌فارس، ائتلاف به رهبری ایالات‌متحده عملیات طوفان صحرا را در ژانویه ۱۹۹۱ آغاز کرد و اهدافی را در عراق و کویت طی یک عملیات ۴۳روزه بمباران کرد. در اواخر فوریه ۱۹۹۱ دانشجویان در چندین محوطه دانشگاه ازجمله دانشگاه میشیگان، دانشگاه کلمبیا، دانشگاه جورج واشنگتن و دانشگاه جورج تاون اعتراضاتی را علیه دخالت نظامی آمریکا در جنگ خلیج‌فارس برگزار کردند. به گزارش واشنگتن‌پست، پلیس ۲۰ نفر را در دانشگاه کالیفرنیا در سانتا کروز دستگیر کرد.
۲۰۰۳: تظاهرات علیه جنگ عراقدر مارس ۲۰۰۳ یک ائتلاف به رهبری ایالات‌متحده شروع به بمباران عراق کرده که با تهاجم زمینی ادامه پیدا کرد. آمریکا مدعی شد این اقدام بخشی از «جنگ علیه تروریسم» است و با این ادعا که رهبر عراق سلاح‌های کشتار جمعی در اختیار دارد، این جنگ را آغاز کرد. دانش‌آموزان دبیرستانی و دانشجویان آمریکایی در اعتراض به جنگ عراق کلاس‌های خود را ترک کردند.
۲۰۱۸: تظاهرات Black Lives Matterدر ۲۵ می ۲۰۲۰ جورج فلوید، یک مرد سیاه‌پوست ۴۶ساله توسط درک شووین، افسر پلیس سفیدپوست در ایالت مینه‌سوتا کشته شد. قتل فلوید اعتراضاتی را در سراسر آمریکا علیه نژادپرستی سیستماتیک و خشونت پلیس در جریان جنبش «جان سیاهان مهم است» که در سال ۲۰۱۳ آغاز شده بود، هنگامی که جورج زیمرمن از تیراندازی مرگبار به یک جوان سیاه‌پوست غیرمسلح به نام ترایون مارتین تبرئه شد، برانگیخت. تعدادی از این اعتراضات توسط دانشجویان دانشگاه‌های آمریکا برگزار شد. تظاهرات دانشجویان تحت رهبری جنبش زندگی سیاه‌پوستان مهم است، قبل از سال ۲۰۱۸ نیز مانند سال ۲۰۱۴ پس از قتل مایکل براون ۱۸ساله توسط پلیس برگزار شد.
tags # اسرائیل ، آمریکا سایر اخبار
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد