به نقل از «قدس آنلاین»

سرقت‌هایی که در سیستان و بلوچستان تابلو است

تاریخ انتشار: ۱۸ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۳۰۲۵۸

زاهدان- همه‌ساله تعداد بی‌شماری از تابلوهای راهنمایی و رانندگی در سطح جاده‌های کشور سرقت می‌رود که استان سیستان و بلوچستان نیز از آن بی‌بهره نیست.

قدس آنلاین-گروه استان ها:افراد سودجو شبانه با هجوم به راه‌های ارتباطی تابلوها و علائم راهنمایی رانندگی را با دستگاه‌های برش سیار قطع و به‌عنوان آهن‌آلات مستعمل به فروش می‌رسانند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ازآنجاکه کشور پاکستان یکی از متقاضیان پر و پا قرص خرید آهن‌آلات مستعمل و ضایعات فلزی است لذا بازار سرقت و فروش ضایعات در این استان داغ است.

هرچند که آمار دقیقی از ارتباط سرقت علائم راهنمایی و رانندگی و نسبت آن با تصادفات جاده‌ای وجود ندارد اما تصور کنید که جاده‌ای بدون علائم راهنمایی و رانندگی تا چه میزان می‌تواند جان رانندگان و مسافران را به مخاطره بیندازد!

سارقان جاده‌ای البته تنها تابلوها در این محورها به سرقت نمی‌برند و همان‌طور که به خاطر دارید در حادثه ریلی زاهدان-تهران سرقت پیچ‌های ریل  و درنهایت واژگونی قطار و فوت تنی چند از هم‌وطنان نشان داد که این سرقت‌ها تا چه حد گران تمام می‌شود.

بنا بر گفته کارشناسان راهداری بسیاری از قاچاقچیان سوخت و انسان شب‌ها حتی از تخریب علائم کف جاده نیز نمی‌گذرند و با برخی از علمک های پلاستیکی در سمیر جاده را به آتش می‌کشند.

قاچاقچیان انسان و سوخت که علاقه‌ای برای ثبت پلاک و یا ضبط تصاویر توسط دوربین‌های بین جاده‌ای ندارند بنا بر گفته سرپرست اداره کل راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای سیستان و بلوچستان نسبت به تخریب دوربین‌ها اقدام می‌کنند تا راه را برای مقاصد خود هموار کنند غافل از اینکه راه برای دیگر رانندگان ناهموار و خطرآفرین می‌شود.

سرقت شبکه‌های برق و روشنایی در مسیر جاده‌ها؛ علائم راهنمایی  و رانندگی و خسارت به دوربین‌های ضبط سرعت بخشی از مشکلاتی است که برای راهداری این استان هزینه‌ساز شده تا آنجا که خسارت وارده سالیانه افزون بر ۱۰ میلیارد تومان می‌رسد.   

سرقت های حادثه ساز

سرپرست اداره کل راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای سیستان و بلوچستان در این رابطه اظهار می‌کند: متأسفانه سرقت تابلوها و علائم رانندگی که در این استان به معضل اساسی تبدیل‌شده است خسارات غیرقابل جبرانی را به همراه دارد.

ایوب کرد بیان می‌کند: سرقت علائم و تابلوهای راهنمایی‌ و رانندگی در جاده‌های این استان امسال افزون بر ۸۴ میلیارد ریال خسارت برجا گذاشت اما این پایان ماجرا نیست.

وی عنوان می‌کند: هرچند که تأمین این بودجه برای بازسازی علائم سرقت شده برای این اداره کل هزینه‌بر و سخت است اما به‌هرحال غیرممکن نیست اما فوت یک راننده و یا هم‌وطن براثر این خلأ درحالی‌که سرپرست خانوار باشد ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر و بازگشت خسارت آن غیرممکن است.

کرد ادامه می‌دهد: البته این اداره کل به‌منظور افزایش ایمنی جاده‌ها باوجود مشکلات اعتباری برحسب وظیفه عملکردی سریعاً علائم و تابلوها را جایگزین می‌کند اما تخریب و سرقت تابلوها تمام‌شدنی نیست.

وی با اشاره به این موضوع که محورهای زاهدان- خاش، ایرانشهر- خاش و نیک شهر - ایرانشهر در ۶ ماهه نخست سال جاری دارای بیشترین تعداد تصادفات بودند می‌افزاید: بر اساس اطلاعات دریافتی از پزشکی قانونی استان در سوانح رانندگی ۶ ماهه نخست سال جاری چهار هزار و ۳۸ نفر مصدوم و ۴۹۸ نفر جان خود را از دست دادند.

وی راه‌اندازی سامانه‌های ثبت تخلف را عاملی مهم در کاهش تصادفات رانندگی عنوان کرد و افزود: عملیات نصب ۲۹ سامانه ثبت تخلفات عبور و مرور جاده‌های جدید در بیش از هزار کیلومتر از محورهای مواصلاتی فاقد سامانه استان آغازشده است.

کرد با اشاره به اهمیت رفع نقاط پر تصادف در کاهش تصادفات رانندگی اظهار داشت: امسال ۲۸ نقطه پر تصادف در سیستان و بلوچستان اصلاح و برطرف شده و ۱۱ نقطه دیگر نیز درحال‌که انجام است.

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: سرقت تابلو سیستان و بلوچستان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۳۰۲۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

از درشکه تا اتومبیل؛ یک قرن فرهنگسازیِ ناتمام

جابه‌جایی همواره یکی از دغدغه‌های مهم از زمان انسان‌های نخستین که کمتر سبک زندگی یکجانشینی داشتند تا انسان امروزی که پویایی، جزء جدایی‌ناپذیر زندگی‌اش محسوب می‌شود، بوده است. نیازی که پاسخ به آن در ابتدا به مدد حیوانات و بعدتر به واسطه پیشرفت تکنولوژی میسر شد، هرچند این بخش هم با چالش‌های خاص خود از بروز هرج‌ومرج تا گاهی اوقات نبود فرهنگِ کافی روبرو بود. 

به گزارش ایسنا، سرعتِ محدود انسان برای جابه‌جایی باعث شد تا به حیوانات به چشم وسیله‌ای برای حمل‌ونقل نگاه کند که هرچند سرعت و توان بیشتری از خودش داشتند، اما بازهم تغییر چشمگیری در مدت زمان رسیدن به نقطه دلخواه ایجاد نمی‌کردند. در این شرایط بود که فکر ساخت وسایلی مانند ماشین‌دودی، طیاره، قطار و... به ذهنش رسید تا سختی‌ها را بر خود آسان کند. با این وجود وسیله‌ای که بیش از هر چیزی طی حدود ۱۳۰ سال گذشته توانسته پاسخگوی نیاز انسان به جابه‌جایی باشد، خودروها هستند که در این گزارش به آنها می‌پردازیم. 

تا پیش از تولد خودروها، استفاده از کالسکه‌ و درشکه برای رفت‌وآمد در میان مردم رواج داشت؛ چنانچه ناصرالدین شاه پس از بازگشت از سفر فرنگ در سال‌های آخر عمرش دستور تاسیس شرکت درشکه‌رانی برای گسترش حمل‌ونقل در دارالخلافه طهران را داد که به دنبال آن حدود ٣٠ درشکه وارد شهر شد. بر همین اساس لازم شد برای حفظ نظم، قوانینی برای تردد وضع شود. از جمله اینکه درشکه‌ها و کالسکه‌ها برای ورود به برخی نقاط شهر از جمله محوطه کاخ گلستان نیاز به مجوزی شبیه طرح ترافیک امروزی داشتند.

مسیر رفت‌وآمد کالسکه‌ها؛ عکس از آنتوان سوریوگین

نخستین اتومبیل در دوران سلطنت مظفرالدین شاه قاجار وارد ایران شد. از آنجایی که استفاده از آن در ابتدا تنها مخصوص درباریان و افراد ثروتمند بود؛ بنابراین به دلیل محدود بودن تعداد اتومبیل‌ها، نیازی به وضع قوانین مشخص برای استفاده از آن وجود نداشت. اما مانند هر وسیله دیگری، خودروها هم پیش از آنکه فرهنگ و قوانینی برای استفاده از آنها شکل گیرد، به مرور جای خود را در میان زندگی تمام اقشار جامعه باز کردند.

در واقع باید حدود یک قرن قبل را تصور کنید که فردی از پشت درشکه‌ای که هدایت آن با کشیدنِ افسار اسب یا قاطر امکان‌پذیر بوده، پایین می‌آید و صرفا با یادگیری برخی مفاهیم ابتدایی پشتِ فرمان وسیله‌ای می‌نشیند که دیگر هدایت آن تنها به زور و بازوی خود و اندک شعور حیوانش وابسته نیست و باید همزمان حواسش به گاز، ترمز، دنده، فرمان و... باشد! در این شرایط البته وضعیت برای پیادگان هم بهتر نبود، کسانی که هیچ اطلاعاتی از سرعت و شتاب اتومبیل نداشتند و بعید نبود مثلا بازیگوشی یک کودک هنگام رد شدن از خیابان باعث تصادفی جبران‌ناپذیر شود.

از طرفی افزایش تعداد اتومبیل‌ها در سطح شهرها در شرایطی رخ می‌داد که کوچه‌ها و خیابان‌های خاکی، زیرساخت لازم برای حضور این تعداد خودرو را نداشتند، خبری از خط‌کشی معابر، چراغ راهنمایی و رانندگی و... نبود و نظمیه‌چیان هم آموزشی برای نظارت بر قوانین مرتبط با این ساخته دست بشر ندیده بودند. در این بی‌قانونی هم احتمالا حق با کسی بود که زودتر می‌پیچید، صدای بلندتری برای داد زدن داشت، در محله خودشان رانندگی می‌کرد و بچه‌محل‌ها هوایش را داشتند و... .

با این وجود روند استفاده از اتومبیل کم و بیش به همان سبک اولیه تا زمانی که نخستین قربانی را بگیرد ادامه داشت. اما  ماجرا از چه قرار بود؟ درویش خان که یکی از افراد اثرگذار موسیقی ایرانی و عامل ایجاد تنوع در ساز تار بود، در یکی از شب‌های پاییزی سال ۱۳۰۵ خورشیدی که سوار بر درشکه درحال بازگشت به خانه بود با یک اتومبیل تصادف کرده و بعد از ۵ روز از دنیا رفت و اینگونه بود که خطرات وسیله‌ای که قرار بود کمکی به بشر باشد، بیش از قبل مشخص شد. 

احساس خطر در کنار هرج‌ومرج، بی‌قانونی و شکل نگرفتن فرهنگ استفاده از خودرو سبب شد تا در سال ۱۳۰۵ خورشیدی، داشتن تصدیق یا گواهی‌نامه برای رانندگی اجباری شود و به دنبال آن دو سال بعد، اولین قوانین مربوط به رانندگی تنظیم و اداره نظمیه هم موظف به نظارت بر اجرای قوانین شود. البته اولین آیین‌نامه کامل قوانین راهنمایی و رانندگی سال ۱۳۱۸ تصویب شد که از آن به عنوان مادر قوانین راهنمایی و رانندگی یاد می‌شود.

حالا دیگر تقریبا ۱۰۰ سال است که قوانین راهنمایی و رانندگی در ایران شکل گرفته؛ با این وجود گاهی برای رعایت یک قانون مشخص مانند بستن کمربند ایمنی، بهترین راهکاری که باعث فرهنگسازی می‌شود درنظر گرفتن جریمه است! درواقع اینجاست که قانون برای برطرف کردن هرج‌ومرج به کمک فرهنگ آمده، اما به نظر می‌رسد برای موارد دیگر که وابسته به موضوعات ترافیکی نیستند، مانند بوق نزدن در هر ساعتی از شبانه‌روز در کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها، فحش ندادن هنگام رانندگی، نیفتادن پشت آمبولانس، بوق زدنِ بی‌دلیل در ترافیک‌های طولانی و... هنوز کار زیادی تا رسیدن به نقطه فرهنگی مطلوب داریم!

انتهای پیام