ریشه‌های شعر نیمایی در ادبیات ۴۰۰ ساله کرمانجی
تاریخ انتشار: ۲۱ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۷۱۷۵۳
سپاهی لایین، شاعر، به مناسبت تولد ۱۲۲ سالگی نیما یوشیج مطرح کرد.امروز نیمای شعر فارسی ۱۲۲ ساله می‌شود؛ کسی که افسانه تغییر در طرح و قالب شعر فارسی را به واقعیت تبدیل کرد. ۲۱ آبان ۱۳۹۸ - ۱۵:۳۳ رسانه ها خواندنی نظرات - اخبار رسانه ها -
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، امروز نیمای شعر فارسی 122 ساله می‌شود؛ کسی که افسانه تغییر در طرح و قالب شعر فارسی را به واقعیت تبدیل کرد؛ همچون ققنوسی که می‌سوزد تا از خاکسترش پرنده‌ای جوان سر برآورد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
چرا نیما را آغازگر شعر نو فارسی می‌دانیم؟ در حالی که پیش از او هم کسانی مانند میرزاده عشقی، تقی رفعت، عارف قزوینی و... بودند که ساختار شعر کلاسیک را شکستند.
دانسته کار کردن، ویژگی نیماست. دانستگیِ نیما چیزی است که او را از بقیه معاصران خود مانند میرزاده عشقی، ایرج میرزا، ادیب الممالک فراهانی، عارف قزوینی، بهار، تقی رفعت، شمس کسمایی و لاهوتی متمایز می‌کند. نیما ادبیات کلاسیک را خوانده بود؛ از فرخی سیستانی و منوچهری تا دوره بازگشت. در تهران، در مدرسه‌ای درس خواند که با ادبیات اروپا و شعر فرانسه در ارتباط بود و ضرورت نوآوری و تغییر را در فضای شعر کلاسیک فارسی، به ویژه از جهت محتوا درک کرده بود ولی دیگران این ضرورت‌ها را خیلی احساس نکرده بودند و پشتوانه و تمرکز لازم را که در نیما بود، نداشتند. نیما با همه مخالفت‌ها روی حرف خودش ایستاد. از 1301 که «افسانه» را به عنوان اولین شعر متفاوت سرود تا 1316 که ققنوس(اولین شعر رسمی نیمایی) منتشر شد، مدام در کار تمرین بود و نهایتاً موفق شد. دیگران موفق نشدند، چون دانسته نبودند و ایمان لازم را به کارشان نداشتند.
شعر نیما از لحاظ ساختار زبانی و نحوی پیچیدگی‌هایی دارد و این خواندنِ شعرش را برای مخاطب سخت می‌کند. علت چیست؟
من هم معتقد به این هستم. وقتی به نحو کلام نگاه می‌کنیم، به نظر می‌رسد اگر کسی مانند اخوان ثالث آغازگر شعر نو بود، احتمال این که با مخالفت در دوره خودش مواجه شود، کمتر بود. پیچیدگی زبان نیما متأثر از ترجمه و ساختار زبان محلی منطقه یوش است و البته ممکن است تسامح و سهل‌انگاری هم در به کارگیری ارکان زبان باشد. نیما بیشتر متمرکز بر خلاقیت مضمونی بوده است تا تمرکز بر ساختار زبان و آراستگی و پیراستگی کلام. برای همین هم هست که شعرش تعقید لفظی و بیانی دارد.
درباره نقاط قوت شعر نیما یوشیج بفرمایید.
شعر نیما وقتی توانسته است نیاز طبیعی جریان شعر فارسی را برآورده کند، یعنی قوت‌های لازم را دارد. مهم‌ترین نقطه قوت شعر نیما به جز تصویرها و مضمون‌ها، نوع نگاه متفاوت او به انسان است. همان که در کتاب «حرف‌های همسایه»(مجموعه‌ای از یادداشت‌های نیما) می‌گوید. او معتقد است شعر قدیم ما با باطن و حالات باطنی سروکار دارد و نمی‌خواهد چندان متوجه چیزهایی خارج از این فضا شود. نیما شعر را زمینی و عینی می‌کند و این اساس قوت کار و تفاوت نگاه نیماست. آن چه نیما را نیما کرده، نوع نگاه مدرن اوست؛ نگاه نیما از ساختار شکنی‌اش مدرن‌تر است وگرنه ما در ادبیات محلی کردهای خراسان هم قالب شعری به نام «لو» داریم که از چهارصد پانصد سال قبل نمونه‌های شعری‌اش موجود است؛ نوعی شعر هجایی موزون که مصرع‌هایش کوتاه و بلند است. از آن‌جا که کردها در مناطق شمالی ایران هم ساکن بوده‌اند، تصورم بر این است که نیما کم و بیش با این قالب محلی آشنا بوده است.
نیما بر کدام شاعر معاصر فارسی بیشترین تأثیر را داشته است؟
از نظر زبانی اولین اشعار سهراب سپهری بیشتر تحت تأثیر زبان نیماست. مغلق گفتن و تکلف و گاهی حتی ساختار غیر عرفی زبان سپهری همان چیزی است که در شعر نیما هم دیده می‌شود؛ اولین اشعار شاملو و فروغ هم همین‌طور. شاعران بزرگ ما اغلب متأثر از نیما هستند، اما تأثیر نیما بیشتر بر دیدگاه شاعران است. این که شعر را از دیدگاه مدرن بگویند و شعرشان را به مردم و جامعه نزدیک کنند.
با توجه به پدید آمدن شاخه‌های مختلف در شعر نو، آیا شعر نیمایی را همچنان سرِ پا و زنده می‌دانید؟
به نظر من شعر نیمایی هست و نمی‌شود انکارش کرد. هر جریانی فراز و فرود دارد و این طبیعی است. مثلاً غزل فارسی را از سبک خراسانی تا الان که بررسی کنید، متوجه می‌شوید چه فراز و فرودهایی را پشت سر گذاشته است. شعر نیمایی اگر چه دغدغه شعر امروز نیست و بعد از آن شعر بی‌وزن آمد و نحله‌های مدرن و پست مدرن و... اما ذهن شاعران را درگیر کرد و واقعیت این است که شعر نیمایی هست و آن‌هایی که به صورت جدی شعر می‌سرایند، گاهی می‌بینند حرفشان فقط در قالب نیمایی قابل بیان است؛ کسانی مانند قیصر امین پور، سید حسن حسینی و... . شعر نیمایی از جهت قالب تثبیت شده و نامیراست و علت این که خیلی درباره‌اش بحث نمی‌شود، این است که امروزه درباره ادبیات خیلی بحث نمی‌شود.
منبع : خراسان
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها
R1437/P/S9,1299/CT12منبع: تسنیم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۷۱۷۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معرفی نامزدهای جایزه ادبیات داستانی زنان
به گزارش قدس آنلاین، آثاری از «آن انرایت»، «کیت گرنویل» و «ایزابلا حماد» در فهرست نامزدهای نهایی جایزه ادبیات داستانی زنان در سال ۲۰۲۴ قرار گرفته است. «ری لسکیور» نویسنده فرانسوی-چینی-آمریکایی نیز با رمان «رودخانه شرق، رودخانه غرب» تنها نویسنده‌ای است که با اولین رمان بلند خود نامزد این جایزه ادبی شده است.
«ایزابلا حماد» نویسنده انگلیسی که پدرش فلسطینی است با رمان «شبح را وارد کنید» شانس کسب جایزه دارد. داستان این کتاب درباره بازیگری به نام سونیاست که برای دیدن خواهرش و بازی در نمایش هملت در کرانه باختری از لندن به حیفا سفر می‌کند.
«وی. وی. گانشانانتان» نویسنده آمریکایی که در سال ۲۰۰۹ نیز با رمان «ازدواج عاشقانه» در فهرست نامزدهای اولیه ادبیات داستانی زنان قرار گرفته بود، امسال برای نگارش رمانی درباره جنگ داخلی سریلانکا با عنوان «شب بی‌برادری» به عنوان نامزد نهایی انتخاب شده است.
«کیت گرنویل» که در سال ۲۰۰۱ برنده جایزه ادبیات داستانی زمان که در آن زمان «جایزه اورنج» نام داشت، شده بود این بار با رمان «دالی ماندر بی‌قرار» در فهرست نامزدهای نهایی این جایزه دیده می‌شود.
«دِ ورِن» نوشته «آن انرایت» که درباره رابطه دختر و نوه یک شاعر فقید است و «سرباز ملوان» نوشته «کلر کیلروی» دیگر نامزدهای نهایی امسال جایزه ادبیات داستانی زنان را تشکیل می‌دهند.
به گزارش گاردین، برنده نهایی جایزه ادبیات داستانی زنان روز ۱۳ ژوئن (۲۴ خرداد) معرفی می‌شود.
از برندگان قبلی این جایزه ادبی می‌توان به «مگی اوفارل»، «سوزانا کلارک» و «روث اوزکی» اشاره کرد. سال گذشته «باربارا کینگ‌سالور» برای رمان «دمون کاپرهد» برنده جایزه ادبیات داستانی زنان و همچنین جایزه پولیتزر ادبیات شد.
تصادف مرگبار در محور دره شهر-بدره ۴ کشته برجای گذاشت