نقطه پایانی ابتذال در سینمای ایران کجاست؟
تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۷۷۸۷۱۳
مجله مهر: شوخی، تیکه و ارجاعات جنسی از آن دست عباراتی است که هم‌نشینی‌شان باهم میشود حال و روز سینمای این روزهای ما که برای فروش و دیده شدن دست به دامن هرچیزی می‌شوند! چارچوب‌های فرهنگی و شرعی که برای بسیاری از رفتارهای اجتماعی کاملا مشخص هستند، نه تنها دیگر در فیلم‌های جایی ندارند، بلکه به نظر می‌رسد عبور از همین چارچوب‌های عرفی برای برخی حتی اتفاق ساده انگاشته میشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این میان سینما و تلویزیون با توجه به گستردگی و همه‌گیر بودن در همه کشور به راحتی می‌تواند روی فرهنگ‌سازی و حد و حدود همین چهارچوب‌های شرعی تاثیرگذار باشد و به راحتی شوخی یا نکته‌ای که در فیلم یا سریالی عنوان میشود، میان مردم برود و حتی تبدیل به فرهنگ شود.
کودکان، مخاطب‌های ناخواسته رحمان ۱۴۰۰
میان افرادی که اتفاقا به دلیل همین گستردگی هنر هفتم در میان عامه مردم محبوب و معروف می‌شوند، هستند کسانی‌که دست به تولید آثاری می‌زنند که حتی گاهی حرف زدن از آنها هم سخت میشود.
همین سال ۹۸ که هشت ماهی از آن گذشته است، تعداد فیلم‌های سینمایی که با ماجراهای سانسور روبرو بوده‌اند، کم نبوده است؛ فیلم‌هایی که برخی از آنها حتی تجربه توقیف را از سر گذرانده‌اند. اما نکته دردناک و قابل تامل همه فیلم‌ها این است که همه آنها با دلایلی از جمله مسائل جنسی یا شوخی‌های خارج از عرف این مسیر را طی کرده‌اند. هرکدام هم برای اکران اصلاحیه داشتند، اصلاحیه‌هایی که در مواردی اجرا و در مواردی هم اجرا نمی‌شوند و بعد از مدتی نه تنها به ضرر فیلم‌ها که به ضرر فرهنگ تمام میشود.
عیدنوروز امسال فیلم سینمایی «رحمان ۱۴۰۰» روی پرده رفت که در همان مدت زمانی که اکران بود، ۲۲ میلیارد فروش داشت. فیلم فارغ از اینکه دیالوگ‌های جنسی زیاد با ارجاع‌های کاملا واضح داشت، در برخی سکانس‌ها اشاره فیزیکی و کاملا مستقیم جنسی چیزی بود که برای همه کسانی که در سینما فیلم را دیده بودند، عجیب به نظر می‌رسید، مخصوصا فیلمی که با تبلیغات کمدی اکران شده و بسیاری خانوادگی به سینما می‌روند.
«رحمان ۱۴۰۰» در حالیکه روی اکران بود، توقیف شد. سازمان سینمایی هم اعلام کرد که نسخه اصلاح‌شده توسط آنها در برخی سینماها اکران نشده و فیلم سانسور ندارد، اما سوال اصلی اینجاست که اصلا چرا فردی که خودش در همین فرهنگ و عرف بزرگ شده، باید فیلمی بسازد که تا این اندازه خارج از چارچوب‌ها باشد؟
فیلم همان زمان با واکنش‌های مختلف و زیادی روبرو شد، بسیاری نسبت به میزان بالای شوخی‌های آن منتقد بودند و پدر و مادرهایی که به دلیل حجم بالای همین شوخی‌ها فرزندشان را از سالن بیرون می‌بردند.
بدون خانواده ببنید!
دو فیلم دیگری هم اخیرا در سینما اکران شده‌اند که شرایطی کم و بیش مشابه داشتند؛ «مطرب» و «سمفونی نهم». آواز خوانی و استفاده از زنان خارجی در فیلم که می‌توانند بدون حجاب باشند و احتمالا رفتارهایی که بازیگر زن ایرانی نمی‌تواند جلوی دوربین انجام دهد را بازی کنند، از موردهای این فیلم‌هاست.
اکران «مطرب» که به دلیل همین نکته‌ها یک هفته به تعویق افتاد و حتی صحبت‌هایی مبنی بر توقیف کامل آن وجود داشت؛ فیلم داستان یک خواننده کاباره‌ای است که پیش از اوج گرفتن با وقوع انقلاب همچون این طیف خواننده‌ها از صحنه کنار می‌رود اما چون به اندازه کافی مورد اقبال نبوده، نمی‌تواند خواننده لس آنجلسی شود و در نهایت به خواننده مراسم تبدیل میشود.
«مطرب» در فضای مجازی هم چندان مورد اقبال نیست؛ انتقادها به فیلم خیلی زیاد است و خیلی‌ها به حضور زن ترکیه‌ای و عشوه‌های دائمش اشاره کرده‌اند و از آوازخوانی و رقص فیلم نوشته‌اند.
از سوی دیگر فیلم «سمفونی نهم» که برخی از رویدادهای تاریخی ایرانی را در قالب یک داستان به نمایش گذاشته، طی روزهای گذشته برای جنجالی کردن تبلیغات فیلم، از سکانسی استفاده کرده که در آن تصویری از بوسیدن بازیگر زن و مرد وجود دارد! بازیگر زن فلیم خارجی است و آرایش غلیظی هم دارد.
«سمفونی نهم» هم دقیقا به دلیل همان بخشی که برای تبلیغ از آن استفاده کرده‌اند، موردعتاب کاربران قرار گرفته است، جدای از اینکه فیلم به طور کلی مورد پسند مخاطبان نبوده، این تبلیغ و همان ویدئو ۴۰ ثانیه‌ای بیشتر از هرچیزی این نکته را در ذهن ایجاد می‌کند که چطور کارگردان «دزد عروسک‌ها» و «مومیایی۳» حاضر به ساختن چنین چیزی شده است.
این سه فیلم نمونه‌هایی از فیلم‌های اکران شده از ابتدای امسال است که همان موضوع اول بحث را در ذهن ایجاد می‌کند که أساسا چرا افرادی که خودشان در این فرهنگ و جامعه رشد کرده‌اند، باید چنین مضامین و تصاویری را به تصویر بکشند و از سوی دیگر اگر این فیلم‌ها با تایید مسئولان مربوطه به نمایش درمی‌آیند، دقیقا قرار است چه فرهنگی را برای نوجوانان و جوانان به تصویر بکشند.
کد خبر 4770550منبع: مهر
کلیدواژه: فیلم سینمایی خانه سینما بازیگر سینما سازمان سینمایی صفحه اول روزنامه ها دکه روزنامه مطبوعات ایران اینفوگرافیک ایالات متحده آمریکا صفحه اول روزنامه های اقتصادی فیلم سینمایی صفحه اول روزنامه های ورزشی باکس آفیس زلزله یوم الله 13 آبان تسخیر لانه جاسوسی داعش
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۷۷۸۷۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۷ فیلم که مثل «بیبدن» بر اساس پرونده‌ای واقعی ساخته شده‌اند
همشهری آنلاین: پرونده‌های جنایی یکی از متداول‌ترین منابع اقتباس سینمایی در جهان مخصوصا در هالیوود هستند. فقط در دو دهه اخیر پرونده‌های جنایی مختلفی دستمایه ساخت فیلم سینمایی قرار گرفته‌اند، از «زودیاک» گرفته تا «جانی بوستون». در سینمای ایران پرداختن به پرونده‌های جنایی به اندازه هالیوود رواج ندارد، چراکه موانعی زیادی در مسیر به تصویر کشیدن آنها وجود دارد. با این حال، در سال‌های اخیر برخی کارگردانان و فیلمنامه‌نویسان با رایزنی‌هایی که با مسئولان انجام داده‌اند، امکان به فیلم درآوردن تعدادی از پرونده‌های جنایی را در چارچوب‌های توافق‌شده به دست آورده‌اند. جدیدترین نمونه‌ای که در سینمای ایران یک پرونده جنایی را مبنای اقتباس قرار داده، «بیبدن» ساخته مرتضی علیزاده است که خط داستانی آن با پرونده مشهور «غزاله و آرمان» بسیار مشابهت دارد، هرچند کارگردان فیلم بارها چنین مشابهتی را رد کرده و فیلمش را حاصل چند پرونده جنایی و نه یک پرونده خاص دانسته است. جز این فیلم، کدام فیلم‌ها در سینمای ایران بر اساس یک پرونده جنایی واقعی بوده‌اند؟
ماهی و گربه (۱۳۹۲)
«ماهی و گربه» ساخته شهرام مکری فیلمی است با بیش از دو ساعت زمان و تک‌پلان درباره گروهی جوان که دور دریاچه‌ای کمپ زده‌اند و در نزدیکی دریاچه سه مرد میان‌سالِ عجیب‌وغریب کلبه‌رستورانی را می‌چرخانند. نمی‌شود گفت این فیلم مستقیما از روی پرونده جنایی خاصی اقتباس شده. جمله‌ای در ابتدای فیلم می‌آید که می‌گوید این فیلم بر اساس ماجرای واقعی رستورانی بین‌راهی که از گوشت چرخ‌کرده انسان استفاده می‌کرده ساخته شده است. این خبر، حتی در صورت موثق بودن هم، در خود فیلم چندان مهم نیست. «ماهی و گربه» فیلم فرم است تا مضمون.
خشم و هیاهو (۱۳۹۴)
پرونده قتل لاله سحرخیزان، همسر ناصر محمدخانی، بازیکن سال‌های دور تیم فوتبال پرسپولیس و تیم ملی، تا مدت‌ها تیتر اول رسانه‌ها بود و مردم هم با کنجکاوی اخبار این پرونده را دنبال می‌کردند. زنی به نام شهلا جاهد، همسر صیغه‌ای محمدخانی، به عنوان متهم به قتل دستگیر شد و با اینکه پس از گفت‌وگویی با محمدخانی حاضر به پذیرش اتهامش شد، اما تقریبا در ۸ سالی که تا روز اجرای حکم اعدام در زندان بود، هیچ‌گاه قتل لاله را گردن نگرفت. «خشم و هیاهو» ساخته هومن سیدی به این پرونده پرداخت و اتفاقا محمدخانی به استفاده بی‌اجازه دست‌اندرکاران فیلم از این ماجرا معترض شد. مطابق معمول هم سیدی ارتباط فیلمش با این پرونده را تکذیب کرد.
لانتوری (۱۳۹۵)
تنها قسمتی از فیلم «لانتوری» ساخته رضا درمیشیان است که یک پرونده جنایی را تداعی می‌کند. پاشا که بارها علاقه‌اش را به مریم ابراز کرده و از سوی او پس زده شده، در نهایت با پاشیدن اسید روی مریم از او انتقام می‌گیرد. پاشا دستگیر میشود و مریم در قصاص او مصر است. صحنه قصاص پاشا یادآور پرونده آمنه بهرامی و اسیدپاش‌اش است. آمنه تا مدت‌ها حاضر به رضایت دادن نبود و بر اجرای حکم قصاص پافشاری می‌کرد، اما دست آخر از اجرای حکم قصاص که منجر به نابینایی اسیدپاش می‌شد گذشت کرد.
طلاخون (۱۳۹۶)
مهین قدیری قاتل سریالی بود که پس از قتل ۵ زن و یک مرد در اردیبهشت ماه سال ۱۳۸۸ دستگیر و در ۲۹ آذرماه سال ۱۳۸۹ در زندان چوبیندر قزوین اعدام شد. بخش‌هایی از داستان مهین در فیلم «طلاخون» ساخته ابراهیم شیبانی با بازی شهاب حسینی آمده است. فیلم در اکران موفق نبود و شباهتش با پرونده مهین هم خیلی مورد توجه قرار نگرفت. مهین در اعترافاتش گفته بود به دلیل مشکلات مالی و بدهی دست به قتل زده بود. محمدحسین حیدری نیز مستندی به نام «داستان مهین» بر اساس این پرونده ساخته بود.
هزارتو (۱۳۹۷)
سال ۱۳۹۳ محمدامین ۵ ساله در شهرستان جوین ربوده میشود و ربایندگان در تماس با خانواده این کودک درخواست ۵۰۰ سکه طلا می‌کنند. پلیس پس از مطلع شدن از ماجرا دست به کار میشود و افرادی را که مظنون به همکاری با ربایندگان هستند بازداشت می‌کند. با مرگ یکی از این افراد، سایر دستگیرشدگان از همکاری با پلیس خودداری می‌کنند و سرنوشت بچه مبهم باقی می‌ماند. این پرونده موضوع فیلم «هزارتو/ لابیرنت» ساخته حسین ترابی بود که شهاب حسینی و پژمان جمشیدی در آن بازی داشتند. فیلم خیلی دیده نشد و نتوانست توجهی جلب کند.
عنکبوت (۱۳۹۸)
سعید حنایی مردی چهل ساله بود که از مرداد ۱۳۷۹ تا مرداد ۱۳۸۰ در مشهد ۱۶ زن خیابانی را کشت. آخرین زنی که حنایی قصد کشتن او را داشت توانست از دستش بگریزد و ماجرا را به اطلاع پلیس برساند. حنایی پس از دستگیری عنوان کرده بود که انگیزه‌اش از این قتل‌ها خیرخواهانه بوده و هدفی متعالی را دنبال می‌کرده است. مستند «و عنکبوت آمد» که مصاحبه‌های نابی با حنایی داشت از این ماجرا ساخته شد. بعدها این مستند و خود پرونده سوژه فیلم «عنکبوت» ساخته ابراهیم ایرج‌زاد شد که تقریبا دو سالی طول کشید تا توانست با جلب رضایت مسئولان به روی پرده برود. محسن تنابنده نقش حنایی را بازی می‌کرد.
علف‌زار (۱۴۰۰)
این فیلم الهام‌گرفته از ماجرایی واقعی در سال ۱۳۹۰ در اصفهان الهام گرفته است. در این پرونده ۶ مرد به صورت غیرقانونی وارد یک مراسم خانوادگی در باغی می‌شوند و پس از حبس کردن مردان، به زنان تجاوز می‌کنند. کاظم دانشی، کارگردان فیلم، در اولین تجربه ساخت فیلم بلندش موضوعی ملتهب و سخت را برای کار برگزید که اتفاقا به لطف حضور پژمان جمشیدی اکرانی نسبتا موفق داشت. او فیلمنامه «بیبدن» را هم نوشته که باز بر اساس پرونده‌ای جنایی مشهوری است. اخیرا خبرهایی درباره ساخت سریالی بر اساس یک پرونده جنایی به دست او شنیده شده است. گویا دانشی علاقه خاصی به پرونده‌های جنایی دارد.
کد خبر 847038 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها کارگردانان سینمای ایران بازیگران سینما و تلویزیون ایران سینمای ایران مجله سینمای ایران قتل - قاتل
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد