به نقل از «مهر»

انتظار افضل عبادت هاست/ منتظران ظهور از مردم تمام زمانها بهترند

تاریخ انتشار: ۱ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۸۵۶۳۹۰

به گزارش خبرنگار مهر، متن زیر جلسه هفتادم از سلسله مباحث مهدویت است که توسط حجت الاسلام سیدمحمدباقر علوی تهرانی ایراد شده است.

در مباحث دینی ما داریم که انتظار فرج واجب است. امام جواد می فرماید «إِنَّ اَلْقَائِمَ مِنَّا هُوَ اَلْمَهْدِیُّ اَلَّذِی یَجِبُ أَنْ یُنْتَظَرَ فِی غَیْبَتِهِ وَ یُطَاعَ فِی ظُهُورِهِ» یعنی براستی قائم ما که او است مهدی آنست که واجب است در حال غیبتش انتظار او را بکشند و در ظهورش فرمان او را برند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

معنای اصطلاحی انتظار به معنای چشم به راه بودن برای ظهور واپسین ذخیره الهی و آماده شدن برای یاری او در برپایی حکومت عدل و قسط در سراسر گیتی است. برای اینکه این امر در ما تحقق پیدا کند باید مولفه ها و شرایطی محقق شود.

اولین چیزی که در یک منتظر حالت انتظار ایجاد می کند این است که نسبت به وضع موجود ناراضی باشد که در این مورد بحث کردیم.

دومین مولفه این است که ما برای رسیدن به یک وضع مطلوب و ایده آل امیدواریم. انتظار به بهبودی ضد یأس است که در فرهنگ قرآن مذمت شده است. آیه ۸۷ یوسف می فرماید «وَلَا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْکَافِرُونَ» یعنی از رحمت خدا نومید مباشید که هرگز جز کافران هیچ کس از رحمت خدا نومید نیست.

امام کاظم(ع) یأس را دومین گناه بزرگ عالم می دانند. «أَکْبَرُ الْکَبَائِرِ الشِّرْکُ بِاللَّهِ وَ بَعْدَهُ الْیَأْسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ» بزرگترین گناهان کبیره شرک است و بعد از آن مأیوس شدن از رحمت خداست.

مأیوس شدن از رحمت خدا به معنی مأیوس شدن از دستگیری خداست.

امیرالمومنین فرمودند «انْتَظِرُوا الْفَرَجَ وَ لا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ فَإِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ انْتِظَارُ الْفَرَجِ»؛ یعنی منتظر فرج (آل محمد) باشید و از رحمت خداوند نومید نشوید؛ زیرا که محبوب ترین اعمال در پیشگاه خداوند، انتظار فرج است.

انتظار فرج محبوب ترین عمل از ناحیه مومن نزد خداوند است.

امام کاظم فرمود: «من احب ان یلقی الله عز و جل و قد کمل ایمانه و حسن اسلامه فلیتول الحجه بن الحسن المنتظر» یعنی کسی که می خواهد در حالی خدا را ملاقات کند که ایمان او کامل و اسلام او نیکو باشد پس به ولایت حجه بن الحسن علیه السلام که همه در انتظار اویند معتقد شود.

محمد ابن مسلم می گوید از حضرت صادق(ع) شنیدم «إن بلغکم عن صاحبکم غیبة فلا تنکروها» او را انکار نکنید.

پیامبر فرمود «مَن اَنکَرَ القائِمَ مِن وُلدی أَثناءَ غَیبَتِهِ ماتَ میتَةً جاهِلیَّةً» کسی که قائم(مهدی) را که از فرزندان من است در دوران غیبتش مُنکِر شود، بر حالت جاهلیت قبل از اسلام از دنیا خواهد رفت.

در حدیث دیگر از پیامبر داریم «مَنْ أَنْکَرَ اَلْقَائِمَ مِنْ وُلْدِی فَقَدْ أَنْکَرَنِی» یعنی کسی که قائم را انکار کند، رسالت مرا انکار کرده است.

انتظار مقوله ای است از اعتقاد به خدا و اعتقاد به رسالت و امامت. به همین دلیل است که انتظار افضل عبادت هاست.

وقتی مسئله انتظار در گشایش اینقدر در اسلام ارزش و اهمیت دارد و اگر کسی می خواهد ایمان کامل داشته باشد او را انکار نکند، آنگاه این حدیث مطرح می شود.

امام صادق(ع) در مورد کسی که در حالت انتظار از دنیا رفته باشد می فرماید «مَنْ ماتَ مِنْکُمْ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ لِهذَا الْأَمْرِ کَمَنْ هُوَ مَعَ الْقائِمِ فی فُسْطاطِهِ قالَ: ثُمَّ مَکَثَ هُنیئَةً، ثُمَّ قالَ: لابَلْ کَمَنْ قارَعَ مَعَهُ بِسَیْفِه، ثُمَّ قالَ: لاوَاللّه ِ اِلاّ کَمَنِ اسْتَشْهَدَ مَعَ رَسُولِ اللّه ِصلی الله علیه و آله»

یعنی اگر کسی از شما بمیرد در حالی که منتظر حکومت امام زمان (عج) بوده، همانند کسی است که با امام قائم علیه السلامدر خیمه اش بوده است، سپس اندکی درنگ کرد و فرمود: نه، بلکه همانند کسی است که در کنار حضرت زد و خورد کند، سپس فرمود: نه، به خدا قسم، بلکه مانند کسی است که در کنار رسول خدا به شهادت برسد.

بنابراین انتظار یک امر عادی نیست. البته برای همه اتفاق نمی افتد.

اباخالد کابلی از امام زین العابدین روایت می کند «یَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ ص بِالسَّیْفِ أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً وَ قَالَ (علیه السلام) انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنْ أَعْظَمِ الْفَرَج»

یعنی ای ابو خالد مردم زمان او که معتقد به امامت وی هستند و منتظر ظهور او هستند، از مردم تمام زمانها بهترند؛ زیرا خداوند عقل و فهمی به آنها داده که غیبت در نزد آن ها حکم مشاهده را دارد! خداوند آن ها را در آن زمان مثل کسانی می‌داند که با شمشیر در پیش روی پیغمبر (علیه دشمنان دین) پیکار کرده‏اند، آن ها مخلصان حقیقی و شیعیان راستگوی ما هستند که مردم را به طور آشکار و نهان به دین خدا می‌خوانند. و هم فرمود: انتظار فرج بزرگترین فرج است.

سومین مولفه ای که ما باید داشته باشیم این است که باید به ظهور یقین داشته باشیم.

انتظاری که از ما توقع دارند یک حالت انفعالی و تئوری نیست بلکه عملیاتی است و باید اتفاق بیفتد.

امام صادق(ع) فرمودند: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ اَلْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ اَلْأَخْلاَقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ اَلْقَائِمُ بَعْدَهُ کَانَ لَهُ مِنَ اَلْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَکَهُ فَجِدُّوا وَ اِنْتَظِرُوا هَنِیئاً لَکُمْ أَیَّتُهَا اَلْعِصَابَةُ اَلْمَرْحُومَةُ »؛ یعنی هر کس که از بودن‌اش در شمار یاران امام قائم شادمان است باید بانتظار باشد و با همین حال انتظار به پرهیز و اخلاق نیکو رفتار کند پس اگر اجلش فرا رسید و امام قائم پس از مرگ او قیام کرد پاداش او همانند پاداش کسی است که امام قائم را درک کرده باشد پس کوشا باشید و بانتظار بنشینید گوارا باد بر شما ای گروهی که مشمول رحمت خدائید.

کد خبر 4777090

منبع: مهر

کلیدواژه: امام زمان حضرت مهدی عج مهدویت کنفرانس وحدت اسلامی وحدت اسلامی علامه طباطبایی نشست علمی فلسفه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی مجمع عالی حکمت اسلامی کنفرانس بین المللی هفته وحدت معرفی کتاب آیت الله جوادی آملی دانشگاه تهران فعالیت های قرآنی فلسفه اسلامی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۸۵۶۳۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

باورهای توحیدی امیرمؤمنان(ع) در دعای کمیل

«دعا» راهی برای سخن گفتن مخلوق با خالق است و انبیای الهی و اهل بیت مکرم(ع) به آن اهمیت فراوانی می‌دادند. بر اساس روایات، در میان ادعیه‌ وارده، دعای کمیل از افق دانش نبوت پیامبری چون حضرت خضر(ع) و امامت معصومی چون امیرالمؤمنین(ع) طلوع کرده و اهل بیت عصمت و طهارت(ع) نیز به این دعا عنایت ویژه‌ای داشتند. دعایی جامع و سرشار از مسائل عالی الهی، اعتقادی، اخلاقی و عرفانی که اهل بیت(ع) جایگاه این دعا را میان تمام دعاها، چون جایگاه انسان در میان همه موجودات دانسته و از آن به «انسان الادعیه» تعبیر کرده‌اند.

برای پی بردن به حقایق مطرح شده در این دعا به زبان روز، با حجت‌الاسلام محمدرضا غریبی، دبیر کمیسیون مسائل حوزه شورای تخصصی حوزوی شورای عالی انقلاب فرهنگی به گفت‌وگویی مبسوط پرداختیم. آنچه در ادامه می‌خوانید نخستین بخش از شرح این دعاست.

دعا مغز عبادت است

حجت‌الاسلام غریبی با اشاره به اهمیت دعا می‌گوید: در میان تمام عبادات؛ نماز، روزه، حج و جهاد، از «دعا» با عنوان مغز عبادت یاد شده است. در روایتی از پیامبر گرامی اسلام(ص) داریم «الدُّعاءُ مُخُّ العِبادَةِ، و لا یَهلِکُ مَعَ الدُّعاءِ أحَد». به این معنا که دعا مغز عبادت است و با وجود دعا هیچ شخصی هلاک نمی‌شود. به بیانی دیگر، اگر شخصی از اعماق وجودش از خدای بزرگ درخواستی داشته باشد و درِ خانه او برود، مورد عنایت قرار می‌گیرد. اینکه دعا مغز عبادت یا عین عبادت ذکر شده نیز به حقیقت مفهوم دعا اشاره دارد. دعا مرکز راهبردی و راهبری خالص هر عبادتی است. همچنان که خداوند در آیه 56 سوره ذاریات فرموده «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ» و جن و انس را نیافریدم مگر برای اینکه عبادت کنند. این عبادت عنصر خالصی دارد به نام دعا. همچنین خداوند متعال در آیه60 سوره غافر می‌فرماید «وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعونی اَسْتَجِبْ لَکُمْ اِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرین» پروردگار گفته است: مرا بخوانید تا دعای شما را بپذیرم. کسانی که از عبادت من تکبر می‌ورزند به‌زودی با ذلت وارد دوزخ می شوند. ما مأمور هستیم درِ خانه خدا رفته و دعا کنیم.

این فعال فرهنگی حوزوی ادامه می‌دهد: گاهی ادعیه‌ای که به وسیله آن‌ها با خدای متعال صحبت می‌کنیم، مأثور است، یعنی دعایی که از معصومین(ع) نقل شده است. دعای غیرمأثور هم یعنی دعایی که خودمان بیان می‏کنیم که مضمون و قالب این‌ها، ربطی به دعاهای مأثور یا احادیث معصومین ندارد. مثلاً اینکه می‏فرمایند در فلان مکان آن نماز را بخواند و در فلان زمان این دعا را بخواند، همه این‏ها نقل‏هایی است که از حضرات معصومین(ع) به ما رسیده و بدیهی است صحبت کردن با خدا همان‌گونه که بهترین بنده خدا با او صحبت می‌کرد، بهتر است.

دعایی مأثور از حضرت امیرالمؤمنین(ع)

پژوهشگر مرکز تحقیقات اسلامی مجلس یادآور می‌شود: یکی از این ادعیه مهم و با مضامین عالی «دعای کمیل» است که دعای مأثور و مشهور رسیده از اهل‌بیت(ع) است. این دعا در حقیقت دعای حضرت خضر(ع) بوده که امیرالمؤمنین(ع) آن را به کمیل که از خواص اصحاب خود در امور معرفتی بود، تعلیم داده است. توصیه شده شیعیان این دعا را در شب‌ نیمه شعبان و در هر شب جمعه بخوانند. براساس آنچه در روایت آمده، دعای کمیل برای کفایت از شر دشمنان و گشایش رزق و آمرزش گناهان نافع است. شیخ عباس قمی، صاحب مفاتیح‌الجنان این دعا را از کتاب «مصباح المتهجد» شیخ طوسی نقل کرده است.

حجت‌الاسلام غریبی اظهار می‌کند: دعای کمیل دارای مضامین بلند عرفانی در شناخت خداوند و درخواست بخشش گناهان است. این دعا با درخواست از خدا آغاز می‌شود «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِرَحْمَتِکَ الَّتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ...». استاد جوادی آملی می‌فرماید وقتی دعا با اسم خدا آغاز می‌شود دیگر نیازی به گفتن بسم‌الله... نیست و این‌گونه نیست که این دعا با نام خدا آغاز نشده است. وقتی می‌گوییم اللهم یعنی با نام خدا شروع می‌کنیم و طبیعتاً نیازی به اینکه بسم الله الرحمن الرحیم گفته شود نیست. امیرالمؤمنین علی(ع) این دعا را با نام خداوند آغاز کرده و سپس در چند فقره به رحمت، قوت، جبروت، عزت، عظمت، سلطنت، ذات، اسما، علم و نور الهی خداوند را قسم می‌دهد.

«طلب آمرزش» نخستین درخواست امیرالمؤمنین(ع) در دعای کمیل

این استاد حوزه و دانشگاه به دعای ابوحمزه اشاره کرده و تشریح می‌کند: در دعای ابوحمزه ثمالی، از ادعیه پرفضیلتی که امام سجاد(ع) آن را در سحرهای ماه مبارک رمضان می‌خواندند، آمده «وَاسْئَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ انَّ اللَّهَ کانَ بِکُمْ رَحیماً» یعنی از فضل خدا بخواهید که خدا به شما مهربان است و بلافاصله در فراز بعدی می‌خوانیم: «وَلَیْسَ مِنْ صِفاتِکَ یا سَیِّدی ان تَاْمُرَ بِالسُّؤالِ وَتَمْنَعَ الْعَطِیَّةَ، وَانْتَ الْمَنّانُ بِالْعَطِیَّاتِ عَلی اهْلِ مَمْلَکَتِکَ، وَالْعائِدُ عَلَیْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَاْفَتِک» یعنی ای آقای من از ویژگی‌های تو نیست که فرمان به خواستن داده و از بخشش دریغ کنی و تویی بخشنده مواهب بر مخلوقاتت و توجه‌کننده بر ایشان با مهربانی دلسوزانه‌ات. وقتی امیرالمؤمنین علی(ع) شروع به خواندن دعای کمیل می‌کند، با واسطه قرار دادن رحمت و قوت، جبروت، عزت، عظمت و... خدای متعال، در مقام درخواست است و بعد وارد بخش بعدی شده و به پیشگاه خداوند عرض می‌کند: «اَللٌهُمٌ اغْفِر لیَ الذٌنُوبَ الٌتی تَهْتِکُ الْعِصَمَ... اَللٌهُمٌ اغْفِر لِیَ الذٌنُوبَ الٌتی تَحْبِسُ الدٌعاءَ... اَللٌهُمٌ اغْفِر لِی کُلٌ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ وَ کُلٌ خَطِیئَةٍ أَخْطَأْتُها». حضرت(ع) از خدا درخواست می‌کند گناهانی که سبب می‌شود رابطه او با خداوند قطع و از فیوضات بی‌بهره شود، ببخشد و همین‌طور هر گناه و خطایی که از او سر زده، همه را بیامرزد.

حجت‌الاسلام غریبی می‌گوید: اگر می‌خواهیم در معرض اجابت دعاهایمان قرار بگیریم باید موانع برطرف شود و از مهم‌ترین موانع، گناه است. حضرت علی(ع) پس از واسطه قرار دادن رحمت خداوند، از او آمرزش طلب می‌کند و می‌خواهد قید و بندها باز شود تا بتواند به سمت خداوند پرواز کند. در روایتی از امام علی(ع) در منتخب میزان الحکمه آمده است «لرجل قال له: انی حرمت الصلاه باللیل: انت رجل قد قیدتک ذنبوک». حضرت به مردی که عرض کرد من از نماز شب محروم شده‌ام، فرمود تو مردی هستی که گناهانت تو را به بند کشیده است. به همین دلیل نخستین درخواست امیرالمؤمنین(ع) در دعای کمیل، طلب آمرزش است. ان‌شاءالله مشمول عنایات ویژه حضرات ائمه معصومین(ع) شویم.

مریم احمدی شیروان