به نقل از «ایلنا»

برای مسئولان صداوسیما کیفیت اهمیتی ندارد/ مردم کارهای هجو تلویزیون را نمی‌بینند

تاریخ انتشار: ۵ آذر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۸۹۶۵۷۷

به گزارش خبرنگار ایلنا، حجم تولید آثار تلویزیونی در چند سال گذشته افزایش پیدا کرده اما اغلب این تولیدات از کیفیت لازم برخوردار نبوده و در جلب رضایت مردم ناموفق هستند. این در حالی است که همین رسانه در دهه‌های گذشته آثاری را روانه آنتن کرده که همچنان برای مخاطبان جذاب بوده و پخش مجددشان برای آنها به مثابه نوستالژی عمل می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

محمود پاک‌نیت از جمله بازیگران پرکار تلویزیون به شمار می‌آید که از آغاز فعالیتش در این رسانه چند دهه می‌گذرد. پاک‌نیت که اکنون با مجموعه «حکایت‌های کمال» هرشب ساعت 21:30 میزبان مخاطبان است، در مجموعه‌های موفقی همچون «روزی روزگاری»، «پس از باران»، «شب دهم» و آثار دیگری نیز به ایفای نقش پرداخته است. او معتقد است که در گذشته زمان کافی برای ساخت سریال‌ها به عوامل داده می‌شد، اما اکنون می‌خواهند با سرمایه اندک کاری را تولید کنند. به همین دلیل از زمان تولید اثر کاسته شده و کیفیت آن با مشکل مواجه می‌شود.

وقتی به کارنامه کاری شما نگاه می‌کنیم، بازی در مجموعه‌هایی همچون حضرت یوسف، روزی روزگاری، پس از باران و شب دهم بیشتر از بقیه آثار به چشم می‌آید. در انتخاب نقش‌ چه ملاک‌هایی دارید؟

به هر حال متن مهمترین چیزی است که یک بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان آن را برای کارشان انتخاب می‌کنند. چراکه تماشاگر یا خواننده با متن و قصه در ارتباط است. به نوعی وقتی قصه گیرایی لازم را داشته باشد، اینکه در چه ژانری باشد، تفاوتی نمی‌کند. قصه می‌تواند در ژانر وحشت، جنگی، خانوادگی، کمدی و یا هر چیز دیگری روایت شود اما در واقع گیرایی موجود در قصه ملاک کار ماست. برای شخص من نیز به همین صورت بوده و در واقع انتخاب می‌کنم در کاری حضور پیدا کنم که قصه آن را دوست دارم و واقعا قصه مجموعه حکایت‌های کمال را دوست داشتم.

عجله برای تولید اثر سبب کاهش کیفیت مجموعه‌های تلویزیون شده

کیفیت سریال‌ها در زمان کنونی را در مقایسه با دوران ساخت سریال‌هایی همچون روزی روزگاری چطور ارزیابی می‌کنید؟

کیفیت یک سریال به موقعیتی که درکار ایجاد می‌شود، مربوط بوده که در واقع کارگردانی،‌ تهیه‌کننده، عوامل تولید و همه موارد دیگر در آن تاثیرگذار هستند. یکی از مهمترین مواردی که همیشه درد ما بوده و آن را به صداوسیما، تهیه‌کنندگان و کسانی که در راس امور تولید کارها هستند می‌گوییم، این است که زمان برای تفکر خوب روی کارها وجود ندارد. مثلا شما فرض کنید، متنی نوشته می‌شود و به سرعت به دست کارگردان رسیده و بعد از دکوپاژ، داغ داغ به بازیگر داده شده و تصویربرداری آغاز می‌شود. یعنی زمان برای تحلیل و فکر کردن به شخصیت و پرداختن به آن و همچنین زمان برای کارگردان که دکوپاژ انجام دهد و تهیه‌کننده که موقعیت و فضا را برای کارگردان و عوامل آماده کند، بسیار کم است. در حالی که ما برای کارهایی که در گذشته انجام می‌دادیم، زمان کافی داشتیم. به عنوان مثال برای مجموعه «روزی روزگاری»، آقای احمدجو دو، سه سال قبل از شروع تصویربرداری، متن آن را نوشته و آماده کرده بود. به نوعی این متن چندین بار توسط آدم‌هایی که اهل فن هستند، خوانده شده بود و نظرهایی درباره آن داده شده و بر اساس آنها مجدد تصحیح شده بود. همچنین ما برای تصویربرداری ۱۶، ۱۷ قسمت، ۶ ماه زمان داشتیم. ولی اکنون در ۶ ماه حداقل باید ۲۶ تا ۳۰ قسمت ساخته شود. یعنی زمان تا این اندازه کم است. به هرحال این موارد در کیفیت یک اثر خیلی تاثیرگذار است.

برای مسئولین صداوسیما کیفیت اهمیتی ندارد

مردم کارهای هجو تلویزیون را نمی‌بینند

فکر می‌کنید دلیل این عجله چیست؟

دلیل این موضوع، سرمایه‌گذاری است که انجام می‌دهند. به نوعی پول کمی دارند و می‌خواهند با آن در مدت زمان خیلی کوتاه ۳۰ قسمت کار را جمع کنند. متاسفانه یکی از مواردی که برای افرادی که در راس کار هستند، مهم نیست، کیفیت است. من بارها این موضوع را گفته‌ام؛ اکنون مخصوصا مسئولین صداوسیما به گونه‌ای برخورد می‌کنند که انگار کیفیت اصلا مهم نیست. در واقع به همین دلیل در زمان پخش آثار ما خیلی از تماشاگران تولیدات شبکه‌های دیگر را می‌بینند و کارهای ما را دنبال نمی‌کنند. چراکه وقت برای مردم طلاست. به عنوان مثال فکر کنید من سه ربع تا یک ساعت از زمان زندگی‌ام را بگذارم و به تماشای یک کار هجو بنشینم؛ خب به جای این کار، کانالی را دنبال می‌کنم که حداقل بهتر از این باشد.

این روزها به قدری هم کانال‌های مختلفی وجود دارند که کافی است شما کنترل تلویزیون را دست بگیرید و در کانال‌های مختلف را ببینید و هرکدام که برنامه‌های بهتری داشتند را برای تماشا انتخاب کنید.

این موضوع تا چه اندازه در کار بازیگران تاثیرگذار است؟

خیلی زیاد. وقتی من سر کاری می‌روم، واقعا زمان خواب کمی دارم. چراکه ۵ صبح راه می‌افتیم و بعد از انجام کارهای مختلف، ۸:۳۰ شب به خانه برمی‌گردیم. این زمان من دیگر خسته و خرد هستم ولی تازه باید به کار فردای خود فکر کنم. به نوعی اگر حوصله و تحمل نشستن بعد از ۱۶، ۱۷ ساعت کار را داشته باشم، تازه باید دیالوگ‌های فردا را حفظ کنم. این کار خیلی سخت است. این بوده که آن چیزی که باید دربیاید، درنمی‌آید. بازیگر هم همیشه کمبود خواب و استراحت دارد.

بازیگران تا چه اندازه می‌توانند زمینه‌ای را فراهم کنند تا در نقش‌های متفاوتی به ایفای نقش بپردازند؟ آیا این امکان برای آنها وجود دارد؟

کارگردان یا کسی که بازیگران را انتخاب می‌کند، در ابتدا توانایی آن بازیگر را در نظر گرفته که آیا او می‌تواند از عهده نقشی که برایش در نظر گرفته شده، بربیاید یا نه. چون انتخاب برای یک کارگردان مهمتر از هر چیزی است. به نوعی اگر کارگردان انتخاب اشتباهی کند، بیچاره است؛ ولی اگر انتخابش درست باشد، ۵۰ درصد راه را رفته و ۵۰ درصد دیگر نیز برعهده آن بازیگر است. چراکه آن بازیگر توانایی این را دارد که آن شخصیت که حالا می‌تواند در هر ژانر و موقعیتی از جمله پیر، جوان، قاتل، مثبت یا منفی باشد را دربیاورد. این اتفاق برعهده بازیگر است.

حال این انتخاب که کارگردان می‌کند، با زمانی که برای کار مورد نظر به او دادند، نیز مرتبط است. مثلا برای همین کار حکایت‌های کمال، گفته بودند که باید روزی ۸ دقیقه بسازید، خب کار کردن با بازیگران بچه‌ای که در این کار بودند، خیلی سخت بود چراکه باید با هرکدام آنها تمرین می‌کرد و به نوعی ساخته می‌شد. واقعا یکی مثل آقای صلح‌میرزایی در این کار خیلی خسته شد. چون عوامل و بازیگران خیلی زیادی در کار بودند که نیاز بود با بسیاری از آنها کار شود. به خصوص در گروه کودک و نوجوان. به هر صورت اینکه یک بچه بخواهد نقش یک پسر فضول در محل را بازی کند، کار خیلی سختی بوده و باید برای آن آموزش ببیند.

قصه «حکایت‌های کمال» گاهی اوقات ما را یاد قصه‌های مجید می‌اندازد و تنها مختص به گروه سنی کودک و نوجوان نیست...

در مجموعه حکایت‌های کمال به دلیل اینکه دوران کودکی خودم هم در زمان همین قصه می‌گذشت، خواندن فیلمنامه برایم لذت‌بخش بود چراکه بازارچه و مغازه‌هایی که در آن وجود داشت، حمام، زغال‌فروشی و وضعیتی که بچه‌ها در کوچه این مجموعه باهم دارند، برایم جذاب بود.

بر همین اساس وقتی آن را می‌خواندم، برای من یک نوستالژی بود و دلم می‌خواست که زنده شود و به صورت تصویر دربیاید تا دیگران هم ببینند و لذت ببرند. چون برای همسن‌های من نوستالژی بوده و برای جوان‌ها هم چیزی است که تا به حال در زندگی‌اشان ندیده‌اند. به نوعی آنها هیچگاه در همچین موقعیتی نبودند و اطرافشان تنها دیوار بوده است. اکنون همه در موبایل و تکنولوژی و تلویزیون و سرگرمی‌های دیگر به سر می‌برند. در حالی که در گذشته فضای بازی برای بچه‌ها حیات خانه‌ها و کوچه‌ها بود، اما متاسفانه اکنون همه چیز محصور در چهاردیواری‌ها شده است. این برای یک بچه و نوجوان که آن را می‌بیند، خیلی زیبا و لذت‌بخش است. بنابراین وقتی این قصه را خواندم، واقعا خوشم آمد و کار کردم، در حالی که همزمان با آن، در حال خواندن ۴ کار دیگر هم بودم که دوست نداشتم و کار نکردم. در نهایت باید بگویم که این قصه فقط برای بچه‌ها نبوده و بزرگسالان نیز از آن لذت می‌برند.

منبع: ایلنا

کلیدواژه: سرمایه صدا و سیما کودک و نوجوان موبایل روزی روزگاری محمود پاک نیت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۸۹۶۵۷۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آموزش افزایش صدای تلویزیون بدون استفاده از ساندبار یا سیستم صوتی

تلویزیون‌های امروزی تنها یک نمایشگر ساده نیستند و می‌توانند با سیستم عامل هوشمند خود، دنیایی از سرگرمی را برایتان فراهم کنند. در این بین برای تماشا یک فیلم و یا داشتن تجربه یک بازی عالی، بهره‌مندی از صدای مناسب و فراگیر یکی از ضروریات به‌شمار می‌رود. از این رو برخی برای حل این مورد به دنبال گزینه‌هایی مانند ساندبارهای گران قیمت و یا سیستم‌های صوتی حرفه‌ای می‌روند.

افزایش کیفیت و صدای تلویزیون تنها با انجام چند ترفند ساده

به گزارش گجت نیوز، به‌طور کلی ترفندهای ارائه شده در این مطلب راهنمایی، تنها در صورتی جواب می‌دهند که تلویزیونتان واقعا یک سیستم صوتی مناسب داشته باشد. بنابراین در غیر اینصورت هیچ چیزی به غیر از ساندبار و یا سیستم‌های صوتی حرفه‌ای نمی‌تواند کیفیت و بلندی صدا تلویزیون شما را افزایش دهد.

افزایش بلندی و کیفیت صدا تنها با چند تغییر در منو تنظیمات!

تلویزیون شما ممکن است قدرت صوتی بالاتری از آنچه فکر می‌کنید، داشته باشد. به همین خاطر بررسی تنظیمات صدا آن می‌تواند خیلی از مشکلات را حل کند. به‌طور کلی اکثر تلویزیون‌ها تنظیمات اولیه‌ای برای مدیریت باس و صدای زیر دارند و شما می‌توانید برای تلویزیون‌های قدیمی‌تر با بلندگوهای کوچک‌تر، باس را کاهش دهید تا صدای خفه شده کمتر شود. برعکس، افزایش صدای زیر هم می‌تواند بیان دیالوگ‌ها را تا حد نسبی واضح‌تر کند.

اما در تلویزیون‌های امروزی ماجرا تنها به این دو مورد ختم نشده و اغلب دارای حالت های صوتی متنوعی هستند که به‌طور خاص برای انواع مختلف محتوا طراحی شده‌اند. برای مثال در تنظیمات صدا می‌تواند پخش موسیقی، ورزش و یا سینمایی را ببینید که با انتخاب هر کدام به‌صورت خودکار باقی تنظیمات حرفه‌ای صدا نیز تغییر می‌یابد.

علاوه‌بر این موارد، برخی تلویزیون‌های هوشمند مانند محصولات سامسونگ و ال‌جی قابلیت تنظیم صدا به‌صورت خودکار را هم دارند تا با تغییر ناگهانی صدا از یک گفتگوی آرام به یک تبلیغات پر سروصدا جلوگیری شود.

محل قرارگیری تلویزیون

فضایی که تلویزیون را در آن قرار می‌دهید، به حد موثری می‌تواند در پخش و کیفیت بلندی آن تاثیر داشته باشد. بنابراین اگر با مشکل صوتی تلویزیون مواجه هستید، بهتر است چند دقیقه وقت گذاشته و با بررسی این موضوع به دنبال تعیین مکان بهینه برای یک تجربه صوتی فراگیر باشید.

در تلویزیون‌های قدیمی که بلندگوها به سمت پایین قرار دارند، این مشکل بیشتر دیده می‌شود؛ چراکه صدا برای رسیدن به مخاطب به‌جای اینکه از تلویزیون پخش شوند، از زمین پخش می‌شوند. اما در تلویزیون‌های امروزی این مشکل کمتر دیده شده و علت آن در قرارگیری بلندگوها در سراسر قاب است. به همین دلیل قرارگیری تلویزیون روی یک سطح صاف تا حد زیادی می‌تواند به رفع مشکل کمک کند.

در تلویزیون‌های امروزی به‌دلیل قرارگیری بلندگوها روی قاب برای نصب در دیوار مناسب‌تر هستند؛ چراکه با پخش یکنواخت صدا از روی دیوار عمودی می‌تواند تجربه حس فراگیرتری را القا کند.

محیط اطراف تلویزیون؛ عامل موثر دیگری در کیفیت صدا پخش شده

چیدمان اتاق تلویزیون می‌تواند به‌طرز شگفت‌انگیزی بر نحوه انتقال صدا تأثیر بگذارد. این امر به‌ویژه برای تنظیمات سینمای خانگی اختصاصی با آکوستیک دقیق برنامه‌ریزی شده مهم است. بنابراین کاربران خانگی می‌توانند با مدیریت نحوه بازتاب صدا تا حد قابل توجهی مشکل خود را حل کنند.

در مورد بازتاب بهتر است در ابتدا به این مورد اشاره کنیم که اشیایی که در زیر تلویزیون شما قرار دارند، می‌توانند با افزایش و یا کاهش کیفیت صدا، در بلندی آن تاثیر داشته باشند. این افزایش و یا کاهش بیشتر وابسته به جنس آنان است که آیا صدا را به‌طور کامل بازتاب می‌دهند و یا بخشی از آن را جذب می‌کنند.

به‌همین خاطر در فضاهای باز تماشای یک فیلم به‌خاطر صدا گل‌آلود مانند آن نمی‌تواند جذاب باشد و متهمین ردیف اول این اتفاق نیز دیوارها و کف‌های خالی از هر چیزی هستند. آنها باعث می‌شوند تا صدا به اطراف پرتاب شده و به‌طور بالقوه دیالوگ را خفه می‌کنند.

برای مقابله با چنین انعکاس‌های زننده‌ای به‌طور خیلی ساده می‌توانید با پوشاندن فضاهای باز بوسیله فرش، موکت و حتی گیاهان آپارتمانی صداهای اضافی و یا زننده را جذب کنید.

داشتن تجربه یک صدای فراگیر و باکیفیت از لحاظ علمی واقعا کار دشواری بوده و در هر فضایی امکان فراهم کردن آن وجود ندارد. اما انجام این ترفندهای ساده خالی از لطف نبوده و تا معقولی می‌توانند با افزایش کیفیت و یا جذب نویزهای اضافی به داشتن یک صدای خوب کمک کنند.

کانال عصر ایران در تلگرام