رایانی‌مخصوص: تئاتر ایران دست کمی از برترین‌های تئاتر دنیا ندارد
تاریخ انتشار: ۷ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۲۶۸۵۲۶
مهرداد رایانی‌مخصوص معتقد است تئاتر ایران هیچ کمبودی نسبت به تئاتر جهان ندارد. همچنین مهدی مشهور می‌گوید برای حضور در عرصه بین‌المللی نباید نمایش خود را آنطور که مطلوب غربی‌هاست، آماده کنیم.
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، پنل «تئاتر در عرصه بین‌الملل» با حضور مهرداد رایانی‌مخصوص و مهدی مشهور شامگاه پنجشنبه پنجم دی در همایش برگزیدگان جشنواره‌های تئاتر استان های در هتل باباطاهر برگزار شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مهرداد رایانی مخصوص درباره فعالیت‌های اقتصادی در حوزه تئاتر گفت: من معتقدم هر فعالیتی که شکل اقتصادی پیدا نکند، پیشرفت نخواهد کرد. در واقع چرخه اقتصادی اهمیت بسیار زیادی دارد و امروزه مسئله مادی در فعالیت های هنری بسیار مهم است.
وی ادامه داد: اولین و آخرین موضوعی که در شرایط فعلی باید به آن فکر کرد، مقوله مالی است و اینکه به عنوان کارگردان چه باید کرد تا جنبه اقتصادی اثر تامین شود. من همواره به دنبال باز کردن دریچه‌ای در عرصه بین المللی برای بهبود وضعیت اقتصادی تئاتر بوده و هستم. به عنوان مثال اگر کارگردان پکیج آماده‌ای از نمایش را کنار خود داشته باشد می‌تواند آماده عرضه خود در کشور و عرصه بین‌المللی باشد تا وجه اقتصادی نمایش خود را هم تامین کند.
این هنرمند با اشاره به الزامات حضور در عرصه بین‌المللی، بیان کرد: حضور در عرصه بین‌الملل به ابزاری نیاز دارد که ابتدایی‌ترین حالت آن تسلط بر زبان بین‌الملل است، کارگردان باید حتما یک نفر را که مسلط بر فضای حضور در این عرصه است، کنار دست خود داشته باشد، اگر سرمایه‌گذاری مناسبی در این بخش داشته باشیم مطمئنا برداشت مالی قابل قبولی هم خواهیم داشت. نکته مهم این است که برای هر فعالیتی در عرصه بین‌الملل باید حداقل شش ماه زمان گذاشت و کارهای متعددی انجام داد تا به نتیجه رسید.
سپس مهدی مشهور بااشاره علاقه‌مندی کارگردانان تئاتر برای به نمایش گذاشتن اثر خود در محافل و جشنواره‌های متعدد، گفت: همه ما به عنوان کارگردان و نویسنده علاقه‌مند هستیم نمایش خود را در عرصه بین‌المللی روی صحنه ببریم تا تولید خود را در معرض دید مخاطبان بیشتری قرار دهیم که فرهنگ و زبان متفاوتی دارند.
وی ادامه داد: گروه ما 10 سال پیش تصمیم به حضور در عرصه بین‌المللی گرفت و نخستین بار با هزینه شخصی خود به ارمنستان سفر کردیم و پس از پشت سرگذاشتن این مرحله 10 ساله ما به نقطه‌ای رسیدیم که سالانه بیش از 40 دعوت نامه برای حضور در رویدادها و جشنواره‌های مختلف دریافت می‌کنیم.
این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه مفهوم بینافرهنگی صحیح است نه بین‌المللی، افزود: کلام یکی از مهم‌ترین مسائل در تئاتر بینافرهنگی است. غربی‌ها اگر از گروه‌های تئاتری ایرانی و شرقی برای اجرا دعوت می‌کنند، می‌خواهند از کنار هم قرار دادن تئاتر شرق و غرب کمبودها و نقاط گمشده هنر خود را پیدا کنند.
مشهور مهم‌ترین ویژگی یک اثر برای حضور در عرصه جهانی را اینچنین توصیف کرد: مهم‌ترین نکته که باید به آن توجه کرد چگونگی ارائه و معرفی تئاتر ایران در عرصه بین‌الملل است. ما می‌توانیم با اتکا به داشته‌های خود، نمایش درست و برنامه‌ریزی دقیق برای تئاتر در عرصه بینافرهنگی حضور پیدا کنیم.
رایانی مخصوص هم در بخش دیگر این پنل با تاکید بر اینکه تئاتر ایران دست کمی از تئاتر جهان ندارد، توضیح داد: من در تئاتر ایران هیچ کاستی نسبت به جهان نمی‌بینیم، جز اینکه در زمینه معرفی و عرضه آثار خود ضعف داریم. رشد تعداد نمایش‌هایی که روزانه در تهران یا سایر شهرها روی صحنه می‌روند اتفاق خوبی است که زمینه پیشرفت اقتصادی را هم فراهم می کند. من معتقدم در زمینه کارگردانی، بازیگری، نمایشنامه نویسی، طراحی و ... کاستی نداریم و باید خودباوری داشته باشیم، البته قبول دارم که غربی‌ها داشته‌هایی دارند که ممکن است از ما بهتر باشد.
وی خطاب به هنرجویان حاضر در پنل ادامه داد: باید توجه کنیم فضا نسبت به اثر ما تکراری است و باید زمینه‌ای برای مخاطبی که می‌خواهد اثر ما را ببیند ایجاد کنیم. ابتدا فردی را در تیم خود داشته باشید که بر زبان بین‌المللی مسلط باشد، سپس به متریال توجه کرده و در نخستین گام سایتی را طراحی و آماده کنید تا اطلاعات گروه و نمایش روی آن قرار بگیرد. باید توجه کنیم که ارائه اطلاعات کپسولی باشد و برای تحقق این مسئله می‌توان به ساخت تیزرهای کوتاه و با کیفیت از کار پرداخت. مطمئنا ارتباط گیری بسیار مهم است و این کار به صورت اینترنتی با کسانی که در این زمینه فعالیت می‌کنند امکان پذیر است.
مشهور هم در ادامه این پنل درباره نقش کمپانی‌ها در زمینه معرفی آثار گروه‌های تئاتری به جشنواره ها و رویدادهای جهانی، توضیح داد: کمپانی در جهان به معنای تولیدکننده کار نیست، بلکه گروه یا کمپانی باید در طول یک سال چند مقاله، اثر، کارگاه و... تهیه و تولید کند تا دولت با توجه به این فعالیت‌ها به کمپانی بودجه تخصیص دهد.
وی افزود: کمپانی‌های غربی فعالیت‌های تئاتری هنرمندان جهان را رصد می‌کنند و وقتی ببینند گروه تئاتری در طول یک سال به فعالیت‌های هنری و پژوهشی پرداخته آن را زیرنظر می‌گیرند. به عنوان مثال اگر ببینند یک گروه نمایشی را در چند سال در کشورهای مختلف روی صحنه برده است از اهمیت آن آگاه شده و برای حضور این نمایش در جشنواره‌های مختلف همکاری می کنند. ما نباید ادای کسی را در بیاوریم و بر اساس داشته‌های هنری و نمایشی خود به تولید بپردازیم تا بتوانیم در عرصه بینافرهنگی حضور موفقی داشته باشیم.
رایانی مخصوص هم در ادامه بیان کرد: امروزه مساله مهم در تئاتر فعالیت کردن است، ما باید گروهی داشته باشیم که در طول سال هیچ کاری غیر از تئاتر نداشته باشد و به لحاظ اقتصادی هم تامین باشد، شرکت‌های تک منظوره در زمینه جنبه اقتصادی گروه‌ها امروزه کمک می‌کنند. ما نباید دنبال کمپانی و شرکت‌ها باشیم بلکه باید ایده حضور داخلی و بین‌المللی داشته باشیم، اگر به این مهم دست پیدا کنیم، کمپانی‌ها به کمک ما می‌آیند. محیط و منطقه‌ای را که می خواهیم نمایش در آنجا روی صحنه برود، از همان روز اول باید مدنظر داشته باشیم و متناسب با آن به طراحی و دراماتورژی بپردازیم. اگر ایده و برنامه‌ریزی نداشته باشیم به نتیجه نخواهیم رسید.
وی ادامه داد: اگر از خودمان شروع نکنیم و کاری انجام ندهیم هیچکس سراغ ما نخواهد آمد، باید کاری انجام دهیم که در چشم و ذهن مخاطبان خارجی جلوه کند.
چهارمین همایش برگزیدگان جشنواره‌های تئاتر استان‌ها تا 10 دی ماه در مجموعه تئاتر شهر و هتل باباطاهر در حال برگزاری است.
سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به دبیری نادر برهانی مرند 10 تا 20 بهمن ماه امسال برگزار می‌شود. آدرس سایت جشنواره fitf.theater.ir است.
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: ایران تئاتر جهان ذهن سرمایه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۲۶۸۵۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مراسم نکوداشت اکبر زنجان‌پور با حضور استادش
به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا، این نکوداشت، عصر روز یکشنبه ۹ اردیبهشت ماه همزمان با زادروز حمید سمندریان که یکی از استادان زنجان‌پور بوده است، با حضور جمع پرشماری از مخاطبان در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برپا شد.
در این مراسم که به کوشش انجمن کارگردانان تئاتر ایران با اجرای محمد سلوکی برگزار شد، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند باسابقه اهدا شد.
در آغاز، شهرام گیل‌آبادی، رییس انجمن کارگردانان با اشاره به زادروز حمید سمندریان گفت: نام او خاطرات فراوانی به ذهن هر یک از ما می‌آورد و هُرم نفس ایشان بر صورت تک تک ما نشسته و هیچ لحظه‌ای در تئاتر ما بی‌حضور ایشان نبوده.
او با ارایه توضیحاتی درباره تقدیرهایی که در نوزدهمین «شب کارگردان» صورت می‌گیرد، افزود: خوشحالیم در سال قبل به سختی سعی کردیم در کنار دوستان‌مان بایستیم. هیچ تحمیلی را نپذیریم و با استقلال در جهت عملی کردن نظرات خود بکوشیم. همچنان در کنار تمام هنرمندان تئاتر می‌ایستیم و به ظالم اجازه صف‌آرایی نمی‌دهیم چون تئاتر، عرصه حقیقت است.
گیل‌آبادی یادآوری کرد: سال قبل مدالیوم خانه تئاتر به آتیلا پسیانی اهدا شد که امسال یاد او را گرامی می‌داریم.
در ادامه تصاویری از آتیلا پسیانی در مراسم سال گذشته این انجمن پخش شد و حاضران به یاد او کف زدند.
سپس احسان حاجی‌پور ، دبیر برنامه و عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان با خوشامدگویی به مهمانان متن اولین لوح تقدیر را که به علی شمس مربوط می‌شد، ارائه کرد و این تقدیر با حضور صدرالدین زاهد، کارگردان، مترجم و بازیگر باسابقه تئاتر انجام شد.
علی شمس، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر با تشکر از برگزارکنندگان برنامه آرزو کرد مسیر اتفاقات طور دیگری بچرخد و همه کسانی که به شیوه‌های گوناگون کار می‌کنند، بدون هیچ گونه رنج و تبعاتی بتوانند آثار خود را ارائه کنند.
او عنوان کرد که بهتر است برای اینکه برنامه به حاشیه کشیده نشود، سکوت کند.
در ادامه آرش دادگر، عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان طی سخنانی درباره علیرضا کوشک جلالی، کارگردان و مدرس تئاتر، متن تقدیرنامه او را خواند و این کارگردان با حضور اصغر همت، تقدیر شد.
کوشک جلالی با تشکر از برگزارکنندگان این برنامه فقط آرزو کرد که برخی خبرهای ناخوشایند را که این روزها می شنویم، دیگر نشویم.
در بخش بعدی، مراسم تقدیر از ژاله علو برپا شد که خودش در برنامه حضور نداشت اما پیامی صوتی را فرستاده بود که پخش شد.
او در این پیام عذرخواهی کرد که به دلیل کسالت، نتوانسته در برنامه شرکت کند و از عشق و علاقه‌اش به تئاتر و نمایش رادیویی گفت.
او همچنین به پیشینه حضورش در تئاتر و هنرمندانی که با آنان همکاری داشته، اشاره کرد.
علو عنوان کرد که در رادیو نمایش‌های بسیاری را کارگردانی کرده و افزود: برایم افتخاری است که توانستم کارهایی انجام دهم که بعد از گذر سال‌ها هنوز به خوبی از آنها یاد می‌شود. او در پایان شعری از سروده‌های خودش را خواند.
سپس محمد رحمانیان، دیگر عضو هیات مدیره انجمن کارگردانان متن تقدیرنامه ژاله علو را خواند و ایرج راد به نمایندگی از علو تقدیرنامه او را دریافت کرد.
او همچنین بخش کوتاهی از نمایشنامه «روزهای رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره آزاد داشت، اجرا کرد.
رحمانیان حضور کوشک جلالی را در تئاتر کشورمان همچون معجزه‌ای خواند که در امر آموزش در استان‌های گوناگون و ترجمه و کارگردانی ثابت قدم است و خطاب به او گفت: علیرضای عزیز بمانی برایمان!
هایده حائری ، مدرس تئاتر و دیگر هنرمند حاضر در برنامه از جایگاه تماشاگران گفت: من اعتراض دارم.
او از مردم کشورمان قدردانی کرد که به هنرمندان کشورشان احترام می‌گذارند و در مراسم تقدیر از آنان شرکت می‌کنند و گفت: الان احساس کردم جای یک خانم در مراسم تقدیر از خانم علو خالی است. ایشان دوست خیلی صمیمی دو تن از عمه‌های من بودند؛ خانم‌ها طوسی و عذرا حائری. حیف است که تقدیرنامه خانم علو را دو تن از آقایان دریافت کنند.
او بعد از این سخنان طنزآمیز که با خنده‌های تماشاگران همراه شد و به دعوت رحمانیان که در دانشکده هنرهای زیبا دانشجویش بوده، روی صحنه رفت و تقدیرنامه علو را دریافت کرد.
رحمانیان نیز در سخنانی از حائری به عنوان یکی از استادان خوب خود یاد کرد که به نوعی، منشأ ساخت فیلم «هامون» شده چون با اجرای اثری از او، داریوش مهرجویی خسرو شکیبائی را برای بازی در «هامون» انتخاب کرده است.
در بخش بعدی، بخش‌هایی از فیلم زندگی تئاتری اکبر زنجان‌پور در گفتگو با محمد رحمانیان پخش شد.
سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و با تشریح خاطراتی از مهدی فتحی (بازیگر فقید تئاتر) که دوست مشترک خودش و زنجان‌پور بوده، گفت: ما در آن دوران قدم می‌زدیم و فکر می‌کردیم کسانی که کار هنر نمی‌کنند، چه می‌کنند.
او ادامه داد: زنجان‌پور در کنار دیگر دوستان ما سعی کرده هنر بورزد ولی همیشه موانع اجازه نداده این فعالیت چه در ایشان و چه در دیگر دوستان، ادامه پیدا کند.
دولت‌آبادی افزود: آنچه مایه خرسندی من است، حضور این اجتماع است که به مناسبت دوستی هنرمندان تئاتر تشکیل شده و بسیار گرامی است.
این داستان‌نویس با سابقه که پیشنیه تئاتری دارد، خاطراتی از دوران مشکلات خودش در تئاتر در سال ۵۳ بیان کرد و افزود: بعد از آن سال، دیگر روی صحنه نرفتم ولی سال ۵۶ پیشنهاد تشکیل سندیکای تئاتر را دادم و در تئاترهای لاله‌زار به نشان تقدیر از هنرمندان گذشته خود برنامه‌ای تدارک دیدیم اما متاسفانه دیگر آن تئاترها باقی نماند.
دولت‌آبادی خطاب به حاضران در برنامه افزود: وقتی مهدی فتحی کسل و بی‌حوصله می‌شد، برای خودش نقشی می‌ساخت و آن را اجرا می‌کرد. یعنی لازم نیست حتما چیزی بشود، همین که هستید و سرپا هستید، همین که چنین شب‌هایی برگزار می‌شود، یعنی شدن. چیزی در انتظار هنرمند نیست. آرزو می‌کنم همیشه رونده باشید و وقتی هم خسته می‌شوید، خستگی از تن دور کنید و دوباره ادامه بدهید.
سپس رحمانیان بار دیگر روی صحنه رفت و با یادآوری خاطراتی از زنجان‌پور گفت: اولین بار استاد را در «آتش بدون دود» کار نادر ابراهیمی و بعد از آن در فیلم «بیتا» هژیر داریوش و پس از آن در نمایش‌های تلویزیونی دیدم.
این نمایشنامه‌نویس و کارگردان اضافه کرد: اولین مواجهه من با آقای زنجان‌پور به عنوان کارگردان، اجرای درخشان ایشان از نمایشنامه «همه پسران من» کار آرتور میلر بود که سبب شد راه خودم را به عنوان کارگردان پیدا کنم. صحنه‌های درخشان این نمایش از یک کلاس درس آموزنده‌تر بود و هنوز تک تک صحنه‌های آن را به یاد دارم و بزرگترین تاثیری است که یک اثر هنری و یک کارگردان بر من گذاشته است.
رحمانیان از اجرای نمایش«مروارید» نوشته عزت‌الله مهرآوران و کار زنجان‌پور به عنوان دیگر نمایش درخشانی یاد کرد که همچنان تاثیرش بر او باقی مانده و آرزو کرد که سایه زنجان‌پور همچنان بر سرمان باقی بماند.
در بخش بعدی برنامه، تصاویری خاطره‌انگیزی از نمایش «نگاهی از پل» نوشته میلر و کار سمندریان پخش شد که سال ۵۱ اجرا شده است.
سپس مسعود دلخواه، دیگر کارگردان حاضر در برنامه در سخنانی با بیان اینکه مبالغه نمی‌کند، گفت: تصمیم دارم از دشواری اکبر زنجان‌پور بودن صحبت کنم چون اکبر زنجان‌پور بودن، اصلا ساده نیست.
او با یادآوری اولین خاطره‌های خود از زنجان‌پور افزود: نمایشی از رکن‌الدین خسروی دیدم که زنجان‌پور و بهروز بقایی در آن بازی می‌کردند. او در این نمایش بیش از ۲۵ کارکتر را بازی کرد و هنوز صدایش و انرژی‌اش را که خیلی سریع از نقشی به نقشی می‌رفت، در ذهنم مانده.
دلخواه با بیان خاطره همکاری‌اش در نمایش «دایی وانیا» به کارگردانی زنجان‌پور ادامه داد: یک نفر می‌تواند بازیگر، کارگردان، دوبلور یا انسان شریفی باشد و همیشه خود اصیلش باشد ولی داشتن همه اینها در یک جا سخت است و اکبر زنجان‌پور همه اینها را با هم دارد. رفتار او می‌تواند الگویی باشد برای نسل جوان؛ از دیسیپلین کاری‌اش تا برخورد یکسان با همه اعضای گروه.
وی خاطرنشان کرد: در نمایش «دایی وانیا» کاریزمایی روی صحنه می‌دیدم که نظیرش را ندیده بودم. کاریزمای اکبر زنجان‌پور، از خود بودن اوست و نترس بودن و نقاب به چهره نداشتنش. ما بعد از آن نمایش، در گفتگوهایمان از ابزورد بودن شرایط اجتماعی و تئاتری با هم حرف می‌زنیم.
دلخواه در پایان سخنانش پیشنهاد کرد یک جایزه بازیگری به اسم اکبر زنجان‌پور نامگذاری شود و توضیح داد: این نامگذاری تنها به دلیل این نیست که او بازیگر خوبی است بلکه چون انسان شریفی است.
در ادامه، نوید محمدزاده به عنوان نماینده‌ای از نسل جوان در سخنانی درباره زنجان‌پور گفت: خجالت می‌کشم درباره ایشان صحبت کنم.
او خطاب به زنجان‌پور ادامه داد: استاد خیلی دوست‌تان دارم. چندی پیش فرصتی شد تا در کنار شما متنی را دورخوانی کنیم. امیدوارم قسمت باشد روی صحنه کنارتان بازی کنم و نفس شما را حس کنم و لذت ببرم و یاد بگیرم. سلامت باشید و سرحال.
در بخش بعدی، شهرام گیل‌آبادی که مدت‌ها مدیر رادیو بوده، خاطراتی از دوران کاری خود در این رسانه بیان کرد و گفت: هُرم نفس خیلی از بزرگان‌رادیو بر صورتم نشست که ویژگی‌های مشترکی داشتند.
او خاطراتی از بازی زنجان‌پور در نمایشی از صدرالدین شجره و نیز خاطراتی از احمد آقالو و مهدی فتحی بیان کرد و ادامه داد: ما در رادیو با حکمت‌هایی مواجه بودیم که یکی از آنها آموزش سینه به سینه بود. امثال زنجان‌پور، این فضا را ایجاد کردند که حکمت جاری در رادیو، آموزش باشد. چیزی که از این نسل بزرگ عاید من شد، این بود که نظم، توسعه فکری، دانایی و درایت سکوت را می‌آورد. این آدم‌ها هر چه دارند در طبق اخلاص می‌گذارند که دیگران قد بکشند چون آنان بخیل نیستند. ماموریت خود را معرفت‌شناسی و توسعه فکری می‌دانند. آقای زنجان‌پور در عالم هنر، یکی از آبروهای زمین است.
در بخش بعدی، پرویز ممنون، دیگر هنرمند پیشکسوت تئاتر که در وین زندگی می‌کند و دیشب تازه به ایران رسیده، در سخنانی گفت: هنوز گیج راه هستم ولی خوشحالم که در بزرگداشت اکبر شرکت می‌کنم.
او که استاد زنجان‌پور بوده ادامه داد: شما از زمان‌استادی او گفتید و من چند خاطره از زمان دانشجویی‌اش می‌گویم. اولین بار که برای مدیریت دانشکده دعوت شدم، نمایشی از بهمن فرسی روی صحنه بود و اکبر نقش اصلی آن را بازی می‌کرد . فرسی قبل از کارگاه نمایش، کارهای تجربی و غیر متعارف اجرا می‌کرد. با دیدن بازی اکبر حیرت‌زده شدم و اگر سال قبل بازی محمد علی کشاورز را ندیده بودم، با دیدن او روی صحنه، ضعف می‌کردم.
ممنون از زنجان‌پور در کنار آذر فخر و کیهان رهگذر وبه عنوان یکی از چند دانشجوی محبوب خود یاد کرد و افزود: هرچند اکبر هم سنش به دانشجویان نزدیک بود، هرگز سراغ شعار نمی‌رفت و در کار خود همیشه جدی بود. او همیشه محترم بود مثل انتظامی. آنان سر کلاس بسیاری استادان می‌رفتند چون معتقد بودند از هر استادی چیزی یاد می‌گیرند.
ممنون اضافه کرد: یکی از نقشهای حساس خود را به او سپرد و بعد از آن، استاد راهنمای رساله‌اش شدم که اجرای نمایش «ریل» نوشته دولت آبادی بود و با همراهای رضا بابک اجرا کردند. همه کسانی که در کار تئاتر هستند، عاشق‌اند ولی زنجان‌پور جدی بود. به همین دلیل وقتی صحبت از بزرگداشت شد، با خودم فکر کردم اگر قرار باشد در بزرگداشت سه چهار تن از دانشجویانم شرکت کنم، حتما یکی از آنان اکبر خواهد بود.
در بخش پایانی، اکبر زنجان‌پور در میان تشویق حاضران روی صحنه رفت و در شرایطی که همه به احترام او ایستاده بودند، گفت: امشب آن‌قدر از من تعریف شد که گیج شدم آن ولی این سخنان مسئولیت آدم را زیاد می‌کند که تماشاگر و هنر را جدی بگیریم. باید حواس‌مان باشد به چیزهایی که نوشته و خوانده نمی‌شود. همه این کارها را می‌کنیم که به فضا برسیم. آنچه کم است، ارتباط نانوشته و ناگفته‌ای است که هر کس سهم خود را از آن بر می‌دارد و گذر می‌کند.
این هنرمند پیشکسوت ادامه داد: وظیفه ماست که سعی کنیم تصویری را که دیده نمی‌شود، بسازیم و آنچه را شنیده نمی‌شود، به تماشاگر پیشنهاد بدهیم و این مال زمانی است که کمتر بتوان حرف زد و گفتنی‌ها را گفت.
زنجان‌پور در پایان گفت: امشب از حوصله و محبت شما هم شرمنده‌ام و هم به خودم می‌بالم و اینها مسئولیت مرا بیشتر می‌کند. «ایبسن» می‌گوید قوی‌ترین انسان کسی است که از همه تنهاتر است. بگردیم و تنهایی‌های خود را پیدا کنیم.
سپس نشان ویژه خانه تئاتر با حضور پرویز ممنون، صدرالدین زاهد، محمد رحمانیان، محمود دولت‌آبادی، ایرج راد، اسماعیل خلج، همسر، دختر و نوه زنجان‌پور، نشان ویژه خانه تئاتر به این هنرمند اهدا شد.
متن تقدیرنامه او را شهرام گیل‌آبادی خواند و زنجان‌پور پس از دریافت این نشان گفت: یک عمر دویده‌ام و امشب جایزه گرفته‌ام.
اسماعیل خلج که سال‌ها قبل نمایشنامه مشهور «گلدونه خانوم» را نوشته، خاطره‌ای از زنجان‌پور بیان کرد و گفت: شبی به من تلفن زد و اجازه گرفت اسم دخترش را گلدونه بگذارد و من هم به او گفتم من هم این اسم را از شخص دیگری گرفته‌ام و بر نمایشنامه‌ام گذاشته‌ام.
زنجان‌پور هم توضیح داد نوه‌اش که در این مراسم حضور دارد، دختر گلدونه است.
بعد از برگزاری مراسم، تصاویری از مستند اکبر زنجان‌پور در محوطه باز پارک خانه هنرمندان ایران پخش شد.
در ادامه تصاویر دیگری از این مراسم را می‌بینید:
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است