بودجه دانشگاه فنی و حرفه‌ای پاسخگوی نیاز‌های دانشگاه نیست
تاریخ انتشار: ۱۰ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۳۱۸۶۹۳
به گزارش حوزه دانشگاهی گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، ابراهیم صالحی عمران، رییس دانشگاه فنی و حرفه‌ای در اجلاس معاونان و کارگزاران فرهنگی و دانشجویی دانشگاه فنی و حرفه‌ای که در دانشکده شریعتی تهران برگزاری شد، اظهار کرد: طی سال‌های اخیر گفتمان اجتماعی خوبی در بین سیاستگذاران آموزشی و غیر آموزشی در خصوص ارتقای آموزش‌های فنی و حرفه‌ای و مهارتی در کشور صورت پذیرفته و تأکید ویژه‌ای به گسترش فعالیت‌های دانشگاه فنی و حرفه‌ای انجام شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
او افزود: معتقدم توجه به آموزش‌های فنی و حرفه‌ای در جامعه باید از سد گفتمان خارج و به جنبه‌های عملیاتی پرداخته شود و لازم است حرف‌ها به عمل تبدیل شود. صالحی عمران با عنوان اینکه قرار نیست سیستم‌های آموزشی به تنهایی تمام مشکلات اجتماعی و اقتصادی موجود در کشور را حل کنند، ادامه داد: اگر می‌خواهیم مشکلات اشتغال و رشد اقتصادی کشور حل شود، راهی جز توجه جدی‌تر به آموزش‌های مهارتی نداریم و متغیر‌های پیچیده و تعاملی زیادی در این بین هستند تا بتوانند در این امر کمک کنند، اما طبیعتاً سریعترین راه برای برقراری رابطه بین اقتصاد و آموزش توجه به آموزش‌های فنی و حرفه‌ای است. رییس دانشگاه فنی و حرفه‌ای گفت: وقتی نگاهی به لایحه بودجه می‌اندازیم و دانشگاه فنی و حرفه‌ای را با بسیاری از دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی مقایسه می‌کنیم، درمی یابیم فاصله زیادی داریم و شاخص‌هایی که برای رشد بودجه دانشگاه فنی و حرفه‌ای در نظر گرفته شده در مقایسه با آموزش‌های نظری اختلاف زیادی دارد؛ بنابراین معتقدم با عنایت به تلاش‌های صورت گرفته، مسئولانی که بودجه در اختیار آنها قرار دارد باید از حرف به عمل روی بیاورند و نشان دهند باور قلبی و اعتقاد عملی به اعتلای آموزش‌های مهارتی دارند و برای ارتقای کمی و کیفی این نوع آموزش‌ها سرمایه گذاری بیشتری انجام دهند. بسیاری از شاخص‌های بودجه‌ای دانشگاه فنی و حرفه‌ای با آموزش و پرورش سنجیده می‌شود او تصریح کرد: بسیار از شاخص‌های بودجه‌ای دانشگاه فنی و حرفه‌ای با گذشت بیش از ۸ سال از پیوستن این دانشگاه به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری کماکان با شاخص آموزش و پرورش سنجیده می‌شود. رییس دانشگاه فنی و حرفه‌ای گفت: طی روز‌های اخیر جلسات متعددی با مقام عالی وزارت علوم و نمایندگان عضو کمیسیون تلفیق مجلس در خصوص بودجه دانشگاه داشتم و در این نشست‌ها بودجه دانشگاه تشریح شد اگر در جهت حل مشکلات اشغال جوانان به فعالیت این دانشگاه باور دارید بایستی توجه ویژه به مسائل بودجه‌ای هم داشته باشید. صالحی عمران با ابراز نگرانی از بودجه تخصیص داده شده به تغذیه دانشجویی گفت: در جدول بودجه‌ای تغذیه دانشجویی دانشگاه فنی و حرفه‌ای برای هر دانشجو ۱۶۴۸۰ ریال اختصاص یافته که با نگاه اجمالی به سایر دانشگاه با رقم‌هایی بین ۷ تا ۹ هزار تومان برای هر دانشجو برخورد می‌کنیم.
او با انتقاد از اختصاص بودجه فرهنگی دانشگاه فنی و حرفه‌ای در مقایسه با سایر دانشگاه‌ها افزود: بودجه‌ای که برای انجام فعالیت‌های فرهنگی برای هر دانشجو در دانشگاه فنی و حرفه‌ای تخصیص داده شده مبلغی در حدود ۱/۲۷۰/۰۰۰ ریال است. آماده سازی جوانان برای حضور در بازار کار یک رشد تربیتی نیاز دارد رییس دانشگاه فنی و حرفه‌ای با عنوان اینکه یکی از دغدغه‌های بزرگ دانشگاه ارتقای خوابگاه‌ها و سلف سرویس‌های دانشجویی است، گفت: آماده سازی جوانان برای حضور در بازار کار یک رشد تربیتی نیاز دارد. وقتی اصطلاح رشد تربیتی را در ادبیات آموزشی به کار می‌بریم یک بخش از آن به مهارت‌هایی است که در کارگاه‌ها و کلاس‌ها با دانش‌های نظری و عملی جدید به دانشجویان داده می‌شود که به خروجی این اقدامات رشد عقلانی می‌گویند که باعث این خواهد شد دانشجو در بازار کارآینده به موفقیت برسد، ولی همه این‌ها به تنهایی کفایت نمیکند چرا که آمادگی‌های دیگری از جمله رشد عاطفی و اجتماعی نیاز است و این همان توجه به مسایل فرهنگی و تربیتی است که با توجه به بودجه بسیار پایین فرهنگی مغفول مانده است.
صالحی با تأکید بر اینکه تربیت یک امر تصادفی نیست، ادامه داد: برای رشد عاطفی و اجتماعی در بین دانشجویان باید در زمینه‌های مختلف از جمله ناهنجاری‌های عاطفی مثل خشم، ترس، استرس، پرخاشگری و .. به صورت عالمانه و عامدانه تفکر کنیم و برنامه داشته باشیم چرا که دانشگاه کارخانه انسان سازی است و نقش دانشگاه فنی و حرفه‌ای آماده سازی جوانان برای حضور در جامعه و بازار کار است و این کار مهم حوزه معاونت فرهنگی و دانشجویی است. او در پایان بر لزوم توجه به فعالیت‌های تربیت بدنی و جسمانی تأکید کرد: اگر کوچکترین اختلالی در رشد جسمانی و ناتوانی جسمی دانشجویان وجود داشته باشد به شدت در بهره وری و آینده فعالیت در بازار کار خودش را نشان خواهد داد بنابراین باید در این زمینه هم برنامه ریزی مستمری صورت بگیرد. انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: دانشگاه فنی و حرفه ای بودجه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۳۱۸۶۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معلمی؛ همیشگی ترین عشق است
ایسنا/گیلان معلم یک مدرسه استثنایی با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ تاکید کرد: با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.
۱۲ اردیبهشت ماه؛ روز معلم؛ فرصت تجلیل از آموزگاران و دبیران، اساتید دانشگاه و همه آنهایی است که سهم و نقشی در آموزش، تعلیم و تربیت ما دارند. معلمان مدارس استثنایی از آن دسته شاغلان حرفه آموزش و پرورش هستند که عشق و علاقه چاشنی کارشان است وگرنه شاید نمی شد در این مسیر ثابت قدم بود.
در همین رابطه مرتضی عابدپور لنگرودی، معلم جوان ولی با تجربه یکی از مدارس استثنایی رشت در گفت‌وگو با ایسنا از زیبایی های شغلش می گوید.
وی که متولد ۱۶ تیر ۱۳۶۹ در لنگرود گیلان است و از چندین دهه پیش ساکن رشت شده، در خصوص نحوه ورود به این حرفه اظهار کرد: کارشناسی عمران و ارشد ادبیات دارم و با توجه به روحیه جستجوگری که در وجودم بود از زمانی که توانستم وارد بازار کار شوم، مشاغل مختلفی را امتحان کردم ولی هیچ شغلی نمی‌توانست روح مرا اغنا کند و خستگی، چیزی بود که در وجودم باقی می‌ماند و در مدت کوتاهی سعی می کردم شغل دیگری را پیشه کنم.
او که شاعر و منتقد ادبی است، گفت: بیش از یک دهه است که در انجمن‌ها و کلاس‌های ادبی، منتقد بودم و در دانشگاه‌ها و موسسات ادبی، تدریس داشتم تا اینکه دو سال پیش وارد مدرسه شدم و امسال به صورت رسمی معلم بچه‌های استثنایی شدم.
عابدپور با بیان اینکه شغل معلمی یک کار ویژه است و ویژه‌تر از آن دانش آموزان استثنایی هستند، در پاسخ به این سوال که آیا از این انتخاب راضی هستید؟ و آیا ممکن است که بعد از مدتی از این کار هم به شغل دیگری روی بیاورید؟ تاکید کرد: شاید اغراق نباشد اگر بگویم از معدود انسان‌های کره زمینم که از شغل خودم راضی هستم و با علاقه شدید قلبی و با کمال میل این شغل را انتخاب کردم و هر روز با عشق سر کلاس می روم.
وی افزود: شاید از بیرون اگر نگاه کنیم جز سختی در این شغل چیز دیگری نباشد، شاید عده‌ای به دنبال میز و مسئولیت باشند ولی من از آن نقطه فرار کردم و امروز آموزگار بچه‌هایی هستم که عادی نیستند، مثل بقیه نمی بینند، نمی شنوند حتی نمی توانند مثل بقیه راه بروند و حرف بزنند ولی مملو از عشق و مهر و احساس هستند.
عابدپور با تاکید بر اینکه در این شغل یک مِهر نانوشته بین معلم و شاگرد است، در پاسخ به این سوال که خستگی در این کار چقدر است؟ گفت: اگر قِلق کار را بلد باشی و بدانی با هر دانش آموز چطور باید رفتار کنی، نه تنها خسته نمی شوی، بلکه از آموزش دادن و بودن در کلاس لذت هم می بری.
از این آموزگار می‌خواهم در یک جمله معلمی را تعریف کند، می‌گوید: نمی‌شود! با یک جمله نمی‌توان عظمت این شغل را بیان کرد.
عابدپور تاکید کرد: وقتی خداوند انسان را خلق کرد به او یاد داد و انسان توانست اسماء حسنی را بیان کند، در واقع اولین ارثی که انسان برد آموزش دادن و آموزش گرفتن بود و شاید همین باعث شد که انسان اشرف مخلوقات باشد.
این معلم تصریح کرد: در واقع معلمی شغل نیست بلکه یک فطرت است. انسان‌ها همواره و در هر حرفه و پیشه‌ای که باشند، معلم هستند. پدر و مادر وقتی به کودک خود آموزش می‌دهند، معلم هستند، هر کدام از ما در هر شغل و حرفه وقتی نکته ای را آموزش می‌دهیم، معلم هستیم. معلمی مثل لذت بردن از زندگی، مثل دوست داشتن و عشق ورزیدن؛ بخشی از زندگی است. منتها در جامعه امروزی و بر اساس نیاز اجتماعی برای این شغل چهارچوب تعریف شده و حکم و فیش دارد.
این آموزگار در پایان با بیان اینکه سیستم آموزش و پرورش نیازمند تحول بنیادی به ویژه در سیستم آموزشی استثنایی است، تاکید کرد: به جز دانش آموزان نابینا، دانش آموزان مدارس استثنایی عمدتاً نمی‌توانند به دانشگاه بروند و بر اساس سیستمی که تعریف شده وارد دوره متوسطه نمی‌شوند بلکه دوره حرفه‌ای و پیش حرفه‌ای دارند.
وی افزود: شاید این دانش آموزان نخبه علمی نشوند ولی باید تلاش کنیم تا جایی که امکان فراگیری دارند، مهارت های زندگی را به آنها یاد بدهیم تا به عنوان یک شهروند مفید وارد جامعه شوند. لذا پشت میز و صندلی نشستن در کلاس درس زیاد مفید نیست بلکه حداقل دو روز در هفته باید با معلم خود به کارگاه بروند و بر اساس علاقه و توانمندی خودشان حرفه‌ای را یاد بگیرند این کار باعث می‌شود علاوه بر اعتماد به نفس، یک شغل هم یاد بگیرند تا بتوانند به یک شهروند برای خود کسب درآمد داشته باشند.
عابدپور تصریح کرد: بهترین وسیله آموزش برای بچه‌های استثنایی، بازی است البته نه بازی محض سرگرمی، بلکه فعالیتی که ذهن آنها را تقویت کند. این در حالی است که هنوز برای این مدارس زمین بازی مناسب تعریف نشده است و مثل بچه‌های عادی سر کلاس درس می‌نشینند.
انتهای پیام
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت