آمریکای رو به ویرانی

«انجمن مهندسین مدنی آمریکا» در گزارشی ارزیابی جامعی از کل زیرساخت های آمریکا به عمل آورده که در آن به همه آنها جز یکی رده بندی «D» داده است که یعنی به طرز غیررضایت آمیزی ناکارآمد هستند و در خطر ویرانی قرار دارند. این فهرست شامل تاسیسات آب آشامیدنی، فاضلاب، شبکه برق، تاسیسات فرودگاهی و هوانوردی، تاسیسات راه آهن و حمل و نقل، راه ها، پل ها، سدها، زباله های خطرناک و مدارس می شوند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: در ژوئن 2013 یک پل بین ایالتی در کریدور تجاری اصلی بین سیاتل، واشنگتن و ونکوور کانادا به دنبال اصابت یک کامیون به آن، دچار شکست شد و داخل رودخانه زیرپایش فرو ریخت. این تصادم با سرعت بالایی صورت نگرفته بود: کامیون با سرعت آهسته فقط به یکی از ستون های نگهدارنده اصلی برخورد کرده بود، اما ستون تضعیف شده و غیرمقاوم از کمر شکست و کل پل که هیچ پشتیبان دیگری نداشت، بلافاصله فروریخت. در بررسی های قبلی در مورد این پل که رفت و آمد زیادی روی آن صورت می گرفت، پل نه تنها از نظر کارکردی منسوخ بلکه از نظر ساختاری نیز معیوب و لازم به جایگزینی رتبه بندی شده بود.
این تنها یکی از هزاران مورد است، اکثریت عمده ای از زیرساخت های فیزیکی  از جمله راه ها، سدها، پل ها و غیره در آمریکا  وضعیت مشابهی دارند. بیشتر از 160 هزار پل در آمریکا به طور رسمی در رده خطرناک و در خطر ریزش قلمداد می شوند و چنین ریزش هایی هم اکنون مرتبا رخ می دهد.
بیشتر زیرساخت های آمریکا از اوایل تا میانه قرن بیستم ساخته شده و سیم کشی خدمات برق و تلفن و احداث پروژه های بزرگی چون سد هوور و پل گلدن گیت و نیز سیستم بزرگراه های بین ایالتی نیز در کنار هزاران پل کوچک تر، تونل و چیزهای دیگر طی همین مدت انجام شده اند. اما آمریکا اکنون حدودا 60 سالی می شود که تقریبا هیچ پولی را صرف تعمیر و نگهداری و جایگزینی هیچ یک از این ساختارها نکرده است. امروز وضعیت وحشت انگیز و در بسیاری موارد بحرانی است، اما دیگر پولی برای رسیدگی به آنها موجود نیست. نگهداری راه ها و بزرگراه ها به تنهایی در سال مستلزم 100 میلیارد دلار است، تعمیر و حفاظت از پل ها نیز قطعا سالانه به چند صد میلیارد دلار نیاز دارند. بیشتر آنها در حال رسیدن به انتهای عمر مفید خود هستند و تعمیرات به تنهایی کفایت نمی کند؛ هر چه می گذرد جایگزینی  آنها ضرورت بیشتری پیدا می کند.

«انجمن مهندسین مدنی آمریکا» در گزارشی ارزیابی جامعی از کل زیرساخت های آمریکا به عمل آورده است که در آن به همه آنها جز یکی رده بندی «D» داده است که یعنی به طرز غیررضایت آمیزی ناکارآمد هستند و در خطر ویرانی قرار دارند. این فهرست شامل تاسیسات آب آشامیدنی، فاضلاب، شبکه برق، تاسیسات فرودگاهی و هوانوردی، تاسیسات راه آهن و حمل و نقل، حمل و نقل آبی درون سرزمینی، راه ها و راه آهن ها، پل ها، سدها، زباله های خطرناک، و مدارس می شوند. تمام این موارد در این مطالعه رتبه D دریافت کرده اند.
بیشتر از 4 هزار سد در آمریکا از سوی انجمن مهندسین مدنی آمریکا ناایمن و خطرناک طبقه بندی شده اند و این انجمن اشاره کرده است که این از کار افتادگی ها با نرخ ناراحت کننده ای رو به افزایش دارند و حدود 40 درصد از کل نقص های سدهای آمریکا از سال 1875 به بعد تنها در طول ده سال گذشته رخ داده اند. ظرف یک سال یعنی در سال 2004 تنها در یکی از شهرستان های نیوجرسی 30 سد مختلف به دلیل بارش های شدید دچار نقص شدند یا آسیب جدی دیدند. تنها در یک بازه 5 ساله منتهی به سال 2008  تعداد 130 سد اصلی دچار نقص شدند و ایالات متحده هزار مورد حوادثی را از سرگذراند که مهندسین آنها را «حوادث سد» می نامند که نشان از کاستی های چنان جدی داشتند که سلامت کلی سد را تهدید می کرده است. مهندسین ادعا می کنند که شمار سدهای نا ایمن  با سرعتی بسیار بیشتر از آنچه که تعمیر و نوسازی می شوند رو به افزایش دارند.
پیش از توفان کاترینا که نیواورلئان را در سال 2005 ویران کرد، مهندسین می خواستند خاکریزها را برای جلوگیری از در هم شکستنشان از نو بسازند، اما یک میلیارد بودجه اختصاص داده شده تکاپوی این کار را نداد. بعد از کاترینا دولت فدرال مجبور شد 17 میلیارد دلار را در تعمیراتی نه چندان باکیفیت هزینه کند که در نتیجه آن بسیاری از مشکلات اصلی همچنان حل نشده باقی ماندند.
ایالات متحده بیشتر از 300 هزار کیلومتر بزرگره دارد که اکثر آنها در دهه های 1940 و 1950 ساخته شده اند و ندرتا مورد تعمیر و نگهداری کافی قرار گرفته اند. در واشنگتن پایتخت کشور 65 درصد از کل راه ها و بزرگراه ها هم اکنون نیاز به بازسازی اساسی و پر هزینه یا جایگزینی کلی دارند. بسیاری از ایالات آمریکا امروزه در حال  از دست دادن بزرگراه های مسطح و بازگشت آنها به راه های شنی و خاکی که در دهه 1950 معمول بودند هستند، چرا که بزرگراه ها نیز مثل پل ها به آخر عمر مفید خود نزدیک می شوند اما پول لازم برای انجام تعمیرات پرهزینه آنها وجود ندارد.
تونل های جاده ای آمریکا نیز وضعیت مشابهی دارند، از جمله تونل هایی که جدیدا پشت سر هم ریزش می کنند، مشابه اتفاقی که در سال 2006 در مرکز شهر بوستون رخ داد. همانند بسیاری موارد دیگر، این ریزش آنطور که مقامات در ابتدا ادعا کردند یک «حادثه» نبود، بلکه معلوم شد که کیفیت پایین و غیراستاندارد مواد اولیه ساختمانی و ساخت و ساز سرهمبندی شده عامل آن بوده که بی احتیاطی و بی کفایتی نیز به وخامت آن افزوده بود؛ یعنی همان مسائلی که آمریکا ادعا می کند در چین شایع هستند.

بر اساس برخی برآوردها هر ساله سیستم های فاضلاب قدیمی آمریکا میلیون ها تن متریک فاضلاب تصفیه نشده را به بیرون منتشر می دهند که موجب آلودگی آب آشامیدنی رودها می شود و خطرات سلامتی عمده ای به دنبال دارد. شبکه برق آمریکا نیز هرچه می گذرد از انتقال بار خود ناتوان تر می شود و با قطعی های مکرر کل شهرها را بدون برق می گذارد.
از ریل خارج شدن و دیگر حوادث تقریبا هر روزه در شبکه ریلی  قدیمی و ناایمن آمریکا رخ می دهد که همچون بزرگراه ها به جای تعمیر و نگهدای و جایگزینی های مناسب، تنها وصله پینه های اضطراری روی آنها صورت گرفته است. همین وضعیت در مورد شبکه مترو و  سیستم های ریلی درون شهری مرتفع مانند نیویورک مصداق دارد که زهوار در رفته، کثیف، خطرناک و دنبال دلیلی برای فروپاشی هستند. بسیاری از فرودگاه ها و ایستگاه های راه آهن آمریکا در مقایسه با همتایان خود در کشورهای جهان سوم وضعیت نامطلوب تری دارند و بسیاری از مدارس کشور نیز در مقایسه بهتر نیستند.
در مقام مقایسه چین 9 درصد از تولید ناخالص داخلی اش را صرف این کار می کند در حالی که هزینه های زیرساختی آمریکا  تقریبا 60 سال پیش با 3 درصد به اوج خود رسید و از آن زمان به بعد همواره پایین تر آمده است. در حالی که چین و دیگر کشورهای غربی و کشورهای در حال توسعه هر چه می گذرد سرمایه گذاری هایشان را روی سرمایه های فیزیکی شان افزایش می دهند، آمریکا مسیری دقیقا خلاف این را طی کرده است و میراثی از کشوری رو به ویرانی را از خود باقی گذاشته که به شکل نومیدانه ای زیر بار بدهی های هنگفت و بدون هیچ ابزاری برای تغییر مسیر دست و پا می زند.
شایان ذکر است که بخش های مختلفی از دولت آمریکا، بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و اساتید اقتصادی چون مایکل پتیز و دیگران،  به شکل فزاینده و سرسختانه ای اصرار دارند که  چین باید بلافاصله از سرمایه گذاری سرمایه های خود روی برنامه های زیرساختی اش به بهانه «ناپایدار» بودن دست بردارد و اقتصادش را بر اساس مدل حقیقی آمریکایی شکل دهد، یعنی با تشویق کردن چینی ها برای به حداکثر رساندن کارت های اعتباری خود تا به این ترتیب اقتصاد «بدون توازن» چین در مدلی «پایدار» قرار گیرد. در حالی که درصورت پیوستن چین به غرب، در آستانه فروپاشی تاریخی عنقریب قرار خواهد گرفت.

دو توضیح  تصادفی برای این وخامت گسترده در سرمایه های  فیزیکی آمریکایی وجود دارد که در هیچ کشور دیگر جهان به چشم نمی خورد. دلیل اول  آشکارا این است که طی 60 سال گذشته دولت آمریکا پول نقد خود و ده ها تریلیون دلار را به شکل وام در جنگ ها و به نفع یک درصدی های راس جامعه هزینه کرده که سوار مترو نمی شوند و علاقه ای به فاضلاب های نشت کرده ندارند.
دلیل روشن دوم خصوصی سازی زیرساخت های کشور بوده است. بانکداران و شرکت های کیفی خصوصی، کنترل بخش عمده ای از سرمایه های فیزیکی آمریکا را منحصرا برای بیرون کشیدن سود بیشتر از این دارایی ها در دست گرفته اند، روندی که با صرف هزینه های لازم برای تعمیر و نگهداری، تعمیرات اساسی یا سرمایه گذاری دراز مدت همراه نیست. سرمایه گذاران بخش خصوصی که دو میلیارد دلار برای احداث یک بزرگراه هزینه می کنند، می توانند از محل عوارض آن شاید تا 20 میلیارد دلار سود به دست آورند، اما صرف بودجه برای تعمیراتی جز تعمیرات جزئی یا ضروری در این تصویر جایی ندارد.
آنگونه که آز و طمع برای به حداکثر رساندن سود حکم می کند، طرحی بیش از همه سوآور به نظر آید که هزینه های تعمیر و نگهداری و تعمیرات اساسی آن دقیقا به همان میزانی محاسبه شود که دارایی در انتهای سرمایه گذاری مستهلک شود و ارزش آن به صفر خواهد برسد. به عبارت دیگر خود دارایی و در ازای سودی که از آن به دست می آید، در طول دوره سرمایه گذاری مستهلک می شود. اما در یک چرخش عجیب وقایع، بانکداران آمریکایی و حامیان رسانه ای شان اکنون ادعا می کنند که راه حل مشکلات فراگیری که زیرساخت های آمریکا به آن مبتلاست، پرداخت  500 میلیارد دلار دیگر از دارایی های دولتی به مالکان خصوصی است!
نویسنده: لری رومانف (Larry Romanoff)  مشاور مدیریت بازنشسته
منبع: https://b2n.ir/745945

انتهای پیام. 

منبع: فارس

کلیدواژه: آمریکا آب آشامیدنی فاضلاب راه آهن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۳۶۲۷۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بازارگردانی به نفع یا به ضرر بورس؟

به گزارش بورس تابناک به نقل از نبض بورس، برزو حق شناس، کارشناس و فعال بازار سرمایه در رابطه با فلسفه بازارگردانی و مخالفت یا موافقت با این موضوع بیان کرد: بنده قصد ندارم به این موضوع به عنوان یک دیدگاه صفر و صد نگاه کنم. در مجموع، اگر بخواهیم بگوییم که بازارگردانی از سال ۹۹ به بعد برای بازار سرمایه مفید یا مضر بوده است؟ باید به این نکته توجه کرد که بازارگردانی در مقاطعی، نقدشوندگی بازار را بالا برده و اجازه داده است افرادی که قصد خروج از بازار و یا ورود به آن را داشته‌اند این کار را انجام دهند و این موارد از جمله محاسن بازارگردانی محسوب می‌شوند، ولی در مجموع، اگر بخواهیم مزایا و محاسن آن را کنار هم بگذاریم به نظر بنده، بازارگردانی به ضرر بازار سرمایه بوده؛ به‌طوری که بیشتر به بورس ضربه زده است تا این‌که بخواهد برای آن کمک‌کننده باشد و برای این موضوع، دلایل خاص خودم را دارم. ادامه این خبر را لطفا در لینک زیر بخوانید : https://nabzebourse.com/000J3A