وحید جلیلی: سینمای ایران به جای رؤیاسازی دنبال کابوس سازی است/ بخشی از موفقیت‌های دانشمندان غربی مرهون تخیّل و جسارت هنرمندان آنهاست
تاریخ انتشار: ۲۲ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۴۸۲۲۳۰
یک کارشناس سینما گفت: متأسفانه در مورد بخشی از سینمای ایران می‌توان گفت که فیلمسازان به جای رؤیاسازی دنبال کابوس‌سازی هستند.
به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، «ژانرهای مفقوده» یکی از معضلات سینمای ایران است. بسیاری از گونه‌های فیلم همچون فیلمهای ورزشی، معمایی، دلهره، جاسوسی و.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
یکی از این گونه‌های مهم، اما مغفول‌مانده در سینمای ایران سینمای علمی است. ژانری که در همه جای دنیا و به ویژه در سینمای هالیوود به شکلی جدی مورد توجه کمپانی‌های فیلمسازی، فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان سینما قرار گرفته است. سینمای علمی هم در قالب فیلمهای رئال و هم در ترکیب با ژانر تخیلی و فانتزی، بخش قابل توجهی از تولیدات سینمایی هالیوود را تشکیل می‌دهد، اما کارنامه سینمای ایران در تمام این زیر شاخه‌ها بسیار ضعیف است.
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا در آغاز بررسی ژانرهای مغفول سینمای ایران بر آن است تا ضعف ژانر سینمای علمی در ایران را در یک پرونده تحلیلی و در قالب گزارش، یادداشت، گفتگو و میزگرد دنبال کند.
در اولین قسمت از این پرونده، صحبت‌های وحید جلیلی کارشناس هنر و رسانه و مدیر دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی را از نظر می‌گذرانید. جلیلی که عضو شورای سیاست گذاری جشنواره مردمی فیلم عمار است این نکات را در حاشیه نشست خبری نهمین دوره این جشنواره که در پژوهشگاه رویان برگزار شد مطرح کرده است.
وحید جلیلی گفت:همکاران من در دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی یک بررسی مختصر و ابتدایی داشتند تا ببینند عملکرد هالیوود در حوزه تولیدات سینمای مربوط به علم و فناوری و تحقیق و توسعه چگونه بوده است. جالب بود که فقط بیش از 300 فیلم داستانی با موضوع روایت تلاش متخصصان و دانشمندان آمریکایی و تجلیل از فعالیت‌های آنان ساخته شده! این تعداد فیلم، جدا از مستندهای سینمایی و تلویزیونی است که در این زمینه تولید شده است.
مدیر دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی اظهار کرد:باید این پرسش را از همکاران خودمان در حوزه رسانه و هنر و سینما مطرح کنیم که چرا هر چه جمهوری اسلامی ایران در حوزه علم و فناوری‌های نوین بیشتر پیشرفت می‌کند، تصویر منعکس‌شده از کشور در سینما مفلوک‌تر و ضعیف‌تر است؟ این تناظر معکوس واقعاً محل پرسش جدی است!
جلیلی عنوان کرد:در همه جای دنیا بخش مهمی از تولیدات سینمایی به انعکاس توانایی‌ها، زیبایی‌ها و پیشرفت‌های آن کشور اختصاص دارد. آیا واقعاً متخصصان و دانشمندان ایرانی حق ندارند از متولیان سینمای ایران و فیلمسازان این پرسش را مطرح کنند که سهم ما که ده‌ها سال است بدون هیچ چشم‌داشتی و در نهایت گمنامی در آزمایشگاه‌ها و پژوهشکده‌ها تلاش می‌کنیم از سینمای ایران چیست؟ این همه پیشرفت‌های پزشکی که در نهایت مردم از آنها بهره‌مند می‌شوند و بسیاری از درهای لاعلاج را درمان می‌کند کجا باید در معرض دید ملت قرار بگیرد؟
وی تصریح کرد: آیا پژوهشگاه رویان نباید بپرسد که سهم صدها پژوهشگر و متخصص ایرانی از سینمای ایران چیست؟ آیا نوابغ علمی و متخصصان نانوتکنولوژی، هوافضا و سلول‌های بنیادی اجازه دارند از سینمای ایران بپرسند که سهم ما از صدها فیلمی که سالانه در ایران تولید می‌شود چیست؟
چرا هر چه جمهوری اسلامی ایران در حوزه علمی پیشرفت بیشتری دارد، انعکاس تصویر منعکس شده از کشور در سینما مفلوک‌تر و ضعیف‌تر است؟
عضو شورای سیاست گذاری جشنواره مردمی فیلم عمار گفت: به‌نظر می‌رسد زمان طرح این پرسش‌ها از سوی جامعه علمی، پژوهشگران و متخصصان ما فرارسیده است. عزیزانی که با کمترین توقع در راه پیشرفت ایران اسلامی تلاش می‌کنند. باید این خلاء مهم فرهنگی را مورد توجه قرار دهیم.
این کارشناس هنر و رسانه بیان کرد: متأسفانه در حالی که بخش مهمی از هنر و ادبیات دنیا چه اکنون و چه در گذشته، به موضوع نگاه به آینده اختصاص دارد، این سوژه هنری در ایران اگر نگوییم کاملاً مفقود، اما بسیار ضعیف است.
مدیر دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامیافزود: بخشی از موفقیت‌های دانشمندان غربی در اکتشافات و اختراعات مرهون تخیّل و جسارت هنرمندان آن کشورها است. آنها سال‌ها پیش از این اختراعات، آینده را در ذهن خود ساخته‌اند؛ برای مردم خودشان رویاسازی کرده‌اند. برخی دانشمندان هم از این فیلم ها تأثیر می‌پذیرند و جرأت پیدا می‌کنند که به ناشدنی‌ها فکر کنند و آنها را محقق سازند.
جلیلی گفت: یکی از داستان‌نویسان کشورمان تعبیر جالبی درباره وضعیت ادبیات داستانی ما به کاربرده بود که می‌شود درباره شاخه‌های دیگر هنر و از جمله سینما هم به کار برد. ایشان می‌گفت داستان‌نویسان در همه جای دنیا برای مردمشان رویا می‌سازند و در ایران کابوس! متأسفانه در مورد بخشی از سینمای ایران هم می‌توان گفت که فیلمسازان به جای رؤیاسازی دنبال کابوس‌سازی هستند.
وی اظهار کرد: اخیراً آقای مصطفی رضایی که نویسنده جوانی است، یک رمان به نام «زایو» نوشته‌اند. این رمان درباره همین پیشرفت‌های علمی دانشمندان ایرانی و نقش آفرینی آنها در رویدادهای جهانی است. این کتاب بدون تبلیغات خاصی به چاپ نهم رسیده است و نشان می‌دهد که برخلاف آنچه به نظر می‌رسد، جامعه ما چقدر تشنه نگاه به آینده است و برای آینده ایران رویاسازی می‌کند.
این فعال فرهنگی اضافه کرد:سال گذشته در حاشیه جشنواره عمار و اکران‌های مردمی این کتاب را به عنوان یکی از برنامه‌های جنبی جشنواره معرفی کردیم و تلاشمان بر این مبنا بود که جوانان و نوجوان چنین آثاری را بیشتر بخوانند؛ چراکه یکی از مهم‌ترین وظایف جشنواره عمار این است که ببینیم در سینمای ایران چه فیلم‌هایی ساخته نمی‌شود و چه خلاءهایی وجود دارد تا به آن موضوعات بپردازیم.
وی گفت: در پروژه تاریخ شفاهی دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی که بخش عمده آن به ثمر رسیده است، دو عنوان کتاب در مورد پیشرفت‌های علمی در پژوهشکده رویان تدوین کرده‌ایم؛ کتاب «داستان آینده» به تخقیقات مربوط به حوزه سلول‌های بنیادی در ایران که تا عالی‌ترین سطوح جهانی پیشرفت می‌پردازد. کتاب سالهای بهاری هم بخش دیگری از تلاش‌های متخصصان و دانشمندان ایرانی در حوزه پزشکی و زیست شناسی را روایت می‌کند.
بخشی از موفقیت دانشمندان غربی در اکتشافات و اختراعات مرهون تخیّل و جسارت هنرمندان آن کشورها است.
وقتی از نزدیک با فعالیت‌های پژوهشکده رویان آشنا می‌شوید، واقعاً یک ایرانی افتخار می‌کند و غرورش برانگیخته می‌شود که دانمشندان ایرانی با یک دغدغه مردمی و ملی توانسته‌اند به چنین سطحی از پیشرفت علمی برسند.
انتهای پیام/4104/
منبع: آنا
کلیدواژه: سینمای ایران وحید جلیلی سینمای علمی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۴۸۲۲۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علم گرفتار سانسور و تبعیض رسانه‌ای/ وقتی اسمی از دانشمندان آسیایی و آفریقایی به میان نمی‌آید
به گزارش خبرنگار علم و فناوری ایسکانیوز؛ چندی پیش یک دانشمند چینی از خدمات شهروندی و اداره مهاجرت آمریکا درخواست کرد تا اقامت دائمی دریافت کند؛ با این فکر که شانس بیشتری در تحقیقات خواهد داشت. او یک زیست‌شناس ماهر است و همانطور که در ویزای نخبگان آمریکایی (EB-1A) تصور می‌کرد مقالات خبری در رسانه‌های برتر از جمله نیویورک تایمز که تحقیقات او را پوشش می‌دهد، «توانایی خارق‌العاده» او را در علوم نشان می‌دهد. اما زمانی که افسران مهاجرت درخواست او را رد کردند، متوجه شدند که نام او در هیچ خبر و گزارش رسانه‌ای نیامده است. در واقع پوشش خبری مقاله‌ای که او جزو نویسندگان بود، مستقیما سهم عمده او را در این کار نادیده گرفته بود. این در حالی بود که او زمان بسیار زیادی را برای این پروژه تحقیقاتی وقف کرده بود و حتی ایده آن را خودش در دوره دکتری خود داده بود.
این موضوع باعث شد که چند محقق کنجکاو شوند که چه چیزی بر تصمیمات روزنامه‌نگاران و خبرنگاران تاثیر می‌گذارد که نام کدام محقق را در داستان‌های خبری خود بیاورند. این در حالی است که رسانه‌های خبری نقش کلیدی در انتشار یافته‌های علمی جدید به عموم مردم دارند. از سوی دیگر، پوشش یک مطالعه خاص برای تیم تحقیقاتی و موسسات آنها اعتبار به همراه دارد و سپس عمق و کیفیت پوشش، درک عمومی را از اینکه چه کسی علم خوب انجام می‌دهد، شکل می‌دهد. گاهی حتی پوشش خبری می‌تواند بر مشاغل فردی نیز تاثیرگذار باشد.
هویت اجتماعی دانشمندانآیا هویت اجتماعی دانشمندان مانند قومیت یا نژاد نقشی در پوشش خبری دستاوردهای علمی آنها دارد؟ پاسخ به این سوال ساده نیست. از یک سو، با توجه به حضور کم اقلیت‌ها در رسانه‌های جریان اصلی آمریکا، ممکن است تعصب نژادی وجود داشته باشد. از سوی دیگر، روزنامه‌نگاری علمی به دلیل استاندارد بالای گزارش عینی خود شناخته شده است. از این رو محققان تصمیم گرفتند این سوال را به صورت سیستماتیک با استفاده از داده‌های مشاهده‌ای در مقیاس بزرگ بررسی کنند.
کمترین پوشش رسانهایمحققان 223 هزار و 587 خبر از 288 رسانه آمریکا را از وبسایت Altmetric.com تجزیه و تحلیل کردند. این وسایت پست‌ای آنلاین را درباره مقالات تحقیقاتی رصد می‌کند. اخبار منتشر شده از سال 2011 تا 2019 تعداد 100 هزار و 486 مقاله علمی را پوشش داده است. محققان برای هر مقاله، روی نویسندگانی متمرکز شدند که بیشترین شانس ذکر شدن نامشان را داشتند: اولین نویسنده، آخرین نویسنده و سایر نویسندگان. آنها محاسبه کردند که نویسندگان هر چند وقت یک بار نامشان در مقالات خبری ذکر شده است. سپس از یک الگوریتم برای استنتاج قومیت نویسندگان استفاده کردند و متوجه شدند که روزنامه‌نگاران گاهی اوقات به قومیت آنها برای ذکر نامشان در پوشش خبری تکیه می‌کنند. به طور مثال، مشخص شد که نویسندگانی با نام‌های انگلیسی مانند «جان براون» یا «امیلی تیلور» بیشتر از بقیه در رسانه‌ها ذکر شده‌اند. آنها همچنین 9 گروه قومیتی بزرگ را با هم مقایسه کردند.
محققان دریافتند که شانس دیده شدن نویسنده اول مقاله در یک خبر 40 درصد است. با این حال، احتمال ذکر نام نویسندگانی از اقلیت کمتر در مقایسه با نویسندگانی که نام انگلیسی دارند، به طور قابل توجهی کمتر بود. این تفاوت برای نویسندگانی با نام‌های آسیای شرقی و آفریقایی بارزتر بود. آنها به طور متوسط 15 درصد کمتر در رسانه‌های علمی آمریکا در مقایسه با کسانی که نام انگلیسی داشتند، ذکر یا نقل شده بودند.
این ارتباط حتی پس از در نظر گرفتن عواملی مانند موقعیت جغرافیایی، وضعیت نویسنده متناظر، موقعیت نویسنده، رتبه وابستگی، اعتبار نویسنده، موضوعات تحقیق، تأثیر مجله و طول داستان ثابت است.
و نابرابری بین انواع مختلف رسانه‌ها، از جمله ناشران بیانیه‌های مطبوعاتی، اخبار عمومی و آنهایی که محتوای متمرکز بر علم و فناوری دارند، وجود دارد.
عوامل عملی و انتخاب زبانمحققان می‌گویند: اول و مهم‌تر از همه، عدم حضور دانشمندان با نام‌های آسیای شرقی و آفریقا ممکن است به دلیل چالش‌های عملگرایانه‌ای باشد که روزنامه‌نگاران مستقر در آمریکا در مصاحبه با آنها مواجه هستند. عواملی مانند تفاوت منطقه زمانی برای محققان مستقر در خارج از کشور و تسلط واقعی یا درک شده انگلیسی می‌تواند نقش داشته باشد، زیرا یک روزنامه‌نگار در مهلت مقرر باید خبرش را آماده کند.
ما این عوامل را با تمرکز بر محققان وابسته به موسسات آمریکایی جدا کردیم. در میان محققان مستقر در آمریکا، مشکلات عملگرایانه باید به حداقل برسد، زیرا آنها در همان منطقه جغرافیایی روزنامه‌نگاران هستند و احتمالاً به زبان انگلیسی، حداقل در نوشتن، مهارت دارند. علاوه بر این، با توجه به اینکه توجه رسانه‌ها به طور فزاینده‌ای توسط مؤسسات آمریکا ارزش قائل می‌شود، احتمالاً این دانشمندان به همان اندازه به درخواست‌های مصاحبه روزنامه‌نگاران پاسخ خواهند داد.
حتی زمانی که محققان فقط مؤسسات آمریکا را مد نظر گرفتند، تفاوت‌های قابل توجهی در ذکر و نقل قول برای نویسندگان غیر انگلیسی یافتند؛ به‌ویژه، نویسندگانی با نام‌های آسیای شرقی و آفریقایی در مقایسه با همتایان خود با نام انگلیسی، چهار تا پنج درصد کاهش در نرخ ذکر را تجربه می‌کنند. این نتیجه نشان می‌دهد که در حالی که ملاحظات عملگرایانه می‌توانند برخی نابرابری‌ها را توضیح دهند، اما همه آنها را در نظر نمی‌گیرند.
محققان همچنین دریافتند که روزنامه‌نگاران همچنین تمایل بیشتری به جایگزینی وابستگی‌های سازمانی به جای دانشمندان با نام‌های آفریقایی و آسیای شرقی دارند؛ به عنوان مثال، ذکر دانشگاه میشیگان برای آنها معتبرتر از ذکر دانشگاه های دیگر است. این اثر جایگزینی نهاد، بر یک سوگیری بالقوه در بازنمایی رسانه‌ای تأکید می‌کند، جایی که ممکن است دانشمندان با نام‌های قومیتی اقلیت کمتر معتبر یا مستحق شناسایی رسمی تلقی شوند.
چرا برابری در گفتمان علم اهمیت دارد؟بخشی از عمق پوشش اخبار علمی بستگی به این دارد که چگونه محققان به طور کامل و دقیق در خبرها به تصویر کشیده شوند، از جمله اینکه آیا دانشمندان با نام ذکر شده‌اند یا خیر و تا چه حد سهم آنها از طریق نقل قول برجسته می‌شود. همانطور که علم به طور فزاینده‌ای جهانی می‌شود و زبان انگلیسی به عنوان زبان اصلی آن است، مطالعه ما اهمیت نمایندگی عادلانه را در شکل دادن به گفتمان عمومی و پرورش تنوع در جامعه علمی برجسته می‌کند.
محققان می‌گویند که تفاوت‌ها در مرحله اولیه انتشار علم، زمانی که روزنامه‌نگاران در حال انتخاب مقالات تحقیقاتی برای گزارش هستند، بیشتر باشد. درک این تفاوت‌ها به دلیل چندین دهه یا حتی قرن‌ها تعصب ریشه‌دار در کل خط تولید علم، از جمله اینکه چه کسی بودجه تحقیقاتی را دریافت می‌کند، چه کسی در مجلات برتر منتشر می‌شود و چه کسی در خود نیروی کار علمی نمایندگی می‌کند، پیچیده است.
روزنامه‌نگاران از مرحله بعدی فرآیندی را انتخاب می‌کنند که تعدادی نابرابری در درون آن وجود دارد. بنابراین، پرداختن به نابرابری‌ها در نمایندگی رسانه‌ای دانشمندان تنها یک راه برای تقویت فراگیری و برابری در علم است. اما این گامی در جهت به اشتراک‌گذاری دانش علمی با مردم به روشی عادلانه‌تر است.
انتهای پیام/
گل دیدنی عیسی آل کثیر به آلومینیوم (آلومینیوم اراک 0-2 پرسپولیس)