اروپا شریک ایران‌ستیزی آمریکا

 طی دو هفته پر حادثه گذشته که با اتفاقات تلخ و شیرین عبرت‌آموزی همراه بود، عنودان تلاش کردند تا قیام‌های شوراگیزی همچون تشییع تاریخی پیکر مطهر شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی  و در هم کوبیدن پایگاه آمریکایی عین‌الاسد توسط سپاه را تحت الشعاع قرار دهند؛ اقدام غیرموجه و شیطنت‌آمیز سه کشور اروپایی در فعال کردن مکانیسم ماشه علیه ایران در همین راستا ارزیابی می‌شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اقدامی که با هدف تهدید ایران برای تجدید تحریم‌های شورای امنیت صورت گرفت.

اخبار سیاسی- اگر چه اقدام سه کشور اروپایی فرانسه، انگلیس و آلمان در فعال کردن مکانیسم ماشه به دلایل متعدد خلاف روح و متن برجام است، اما در این گزارش قصد پرداختن به این مورد را نداریم؛ بلکه هدف بررسی نقش‌آفرینی و پادویی دوّل حقیر اروپایی در پازل آمریکایی‌ها و اقدامات ضدایرانی آن‌ها در دوره‌های مختلف تاریخی است.

از ۱۸ اردیبهشت ۹۷ که آمریکا با نقض آشکار توافق هسته‌ای، از برجام خارج شد، اروپایی‌ها به ایران وعده دادند که خروج آمریکا را جبران می‌کنند و اجازه نمی‌دهند که ایران متضرر شود.

روز ۱۹ اردیبهشت ۹۷، یعنی فردای خروج آمریکا از برجام و وعده اروپایی‌ها به ایران، مقام معظم رهبری در دیدار هزاران نفر از دانشجویان و معلمان در دانشگاه فرهنگیان، فرمودند: بار‌ها گفته بودیم، به آمریکا اعتماد نکنید، این هم نتیجه‌اش. درباره مذاکره با سه کشور اروپایی هم می‌گوییم به این‌ها هم نباید اعتماد کرد و برای هر قرارداد باید تضمین‌های واقعی و عملی بگیرید وگرنه نمی‌شود به این شکل حرکت را ادامه داد.

معظم‌له در چند سخنرانی بعدی خود نیز مسئولان را از هرگونه اعتماد و دلخوش کردن به اروپا در قضیه برجام برحذر داشتند؛ از جمله ایشان در دوم خرداد ۱۳۹۷ در دیدار رمضانی مسئولان نظام فرمودند: ما بنای دعوا کردن با اروپایی‌ها را نداریم؛ با این سه کشور اروپایی بنای معارضه و مخالفت و بگومگو نداریم، امّا واقعیّت‌ها را باید بدانیم. این سه کشور نشان داده‌اند که در حسّاس‌ترین موارد با آمریکا همراهی می‌کنند و دنبال آمریکا حرکت می‌کنند.

اکنون ۲۲ ماه از وعده و وعید دادن‌های برجامی اروپایی‌ها می‌گذرد و آن‌ها کوچکترین قدمی را برای انتفاع ایران از برجام برنداشته‌اند.

«محمد جواد ظریف» وزیر امور خارجه کشورمان اخیرا طی توئیتی بصورت فهرست‌وار، اقداماتی ضدایرانی و ضدبرجامی اروپایی را متذکر شده است؛ اقداماتی نظیر «به صفر رساندن واردات نفت از ایران»، «تحریم بانک‌های ایرانی و قطع سوئیفت»، «عدم اجرای قوانین مسدودکننده»، «خروج شرکت‌های اروپایی از ایران» و «ناتوانی از فروش حتی کالا‌های معاف از تحریم یعنی دارو و غذا».

همانطور که در توئیت ظریف به آن اشاره شده بود، اروپایی‌ها حتی صادرات کالا‌های معاف از تحریم یعنی غذا و دارو را هم به ایران دریغ کرده‌اند. فقط در یک مورد، اعلام شد که «۱۵ فرد مبتلا به بیمارى پروانه‌ای از جمله یک کودک دو ساله اهوازی به نام آوا، از اردیبهشت ۹۷ تا اردیبهشت ۹۸ جان خود را از دست داده‌اند و علت مرگ آن‌ها نیز عدم دسترسى به پانسمان مپیلکس بوده است؛ پانسمانی که مخصوص بیماران پروانه‌ای است و بواسطه تحریم‌های آمریکا، شرکت سوئدی تولیدکننده این پانسمان‌ها از ارسال آن‌ها به ایران خودداری می‌کند».

از موارد مشابه مورد فوق‌الذکر که تروریسم اقتصادی عریان علیه مردم یک کشور است، باز هم می‌توان شاهدمثال آورد. در واقع اروپایی‌ها نیز در این تروریسم لجام گسیخته علیه مردم ایران همراه و در معیت آمریکایی‌ها هستند؛ بنابراین ادعای اروپایی‌ها برای نشستن مجدد پشت میز مذاکره و انعقاد فی‌المثل «توافق ترامپ» و جایگزینی آن با «توافق برجام»، بلاوجه است؛ به تعبیر مقام معظم رهبری «آن جنتلمن‌های پشت میز مذاکره، همان تروریست‌های فرودگاه بغداد هستند، این‌ها همان‌ها هستند؛ تفاوتی نمی‌کنند؛ لباس عوض می‌کنند».

مقام معظم رهبری در خطبه‌های نماز جمعه ۲۷ دی، ضمن اشاره به تلاش اروپایی‌ها برای تحت‌الشعاع قراردادن حماسه آفرینی‌های اخیر مردم ایران و سپاه پاسداران در تشییع پیکر مطهر حاج قاسم و در هم کوبیدن عین‌الاسد، با فعال کردن مکانیسم ماشه علیه ایران، گفتند: یکی از کار‌های دیگری که برای تحت‌الشّعاع قرار دادنِ این حوادث بزرگ انجام دادند، همین کاری است که این سه دولت اروپایی کردند؛ دولت خبیث انگلیس، دولت فرانسه، و دولت آلمان؛ تهدید ایران که ما مسئله‌ی هسته‌ای را بار دیگر به شورای امنیّت می‌بریم؛ که البتّه مسئولین کشور خوشبختانه محکم پاسخ این‌ها را دادند، جواب محکم به این‌ها داده شد؛ این سه کشور همان سه کشوری هستند که در دوران جنگ تحمیلیِ به ما، تا توانستند، به صدّام‌حسین کمک کردند؛ دولت آلمان، ابزار، وسایل شیمیایی و سلاح شیمیایی را در اختیار صدّام‌حسین گذاشت که شهر‌ها و جبهه‌ها را با آن سلاح هدف قرار بدهد، که هنوز آثارش در بین رزمندگان قدیمی ما وجود دارد؛ دولت فرانسه بالگرد‌های جنگیِ سوپر اتاندارد را برای زدن کشتی‌های نفتی ما در اختیار صدّام‌حسین قرار داد؛ سوابق این‌ها این است؛ دولت انگلیس با همه‌ی وجود در خدمت دشمنان ما بود، در خدمت صدّام بود. این‌ها این جوری‌اند، سوابقشان این است، امروز هم این جوری دارند عمل می‌کنند.

در ادامه مروری خواهیم داشت به اقدامات ضدایرانی سه کشور اروپایی انگلیس، فرانسه و آلمان طی چهار دهه اخیر، بویژه در مقطع جنگ تحمیلی. مروری که انجام آن سبب می‌شود، علت اقدامات ضد ایرانی سه کشور فوق‌الذکر در قضیه برجام و پادویی این دولت‌های حقیر برای آمریکا در وارد آوردن فشار حداکثری به مردم ایران را درک کنیم.

«سردشت»، «حلبچه»، «سرپل ذهاب»، «گیلانغرب»، «اشنویه»، «فاو» و ... این‌ها اسامی مناطقی است که صدامیان در آن‌ها علیه مردم ایران، تسلیحات شیمیایی به کار می‌بردند؛ تسلیحاتی که بنا به اقرار آلمانی‌ها، دولت برلین در ساختش با رژیم صدام مشارکت داشت.

بنا به گفته «سید کمال لوح موسوی» دبیر حمایت از جانبازان شیمیایی، هم اکنون ۱۵۰ هزار جانباز شیمیایی در کشور وجود دارد؛ جانبازانی که به دلیل مشکلات عدیده جسمی، زندگی مشقت بار و بسیار سختی دارند و اغلب آن‌ها پس از گذراندن یک دوره ۱۰ الی ۱۵ ساله تحمل بیماری طاقت فرسا، به فیض شهادت می‌رسند.

نام دولت آلمان در فهرست حامیان تسلیحاتی و شیمیایی صدام جنایتکار، برجسته است؛ آلمان سهم ویژه‌ای در تجهیز زرادخانه صدام متجاوز داشت و به همراه آمریکا، از بزرگترین تامین کنندگان تسلیحات شیمیایی و بیولوژیک صدام بود.

 رژیم صدام در طول جنگ، ۳۵۰۰ بار به ایران حمله شیمیایی کرد که ۳۰ مورد از آن‌ها در مناطق مسکونی بود و این حملات که در زمره جنایت جنگی محسوب می‌شد، غالبا با تسلیحات شیمیایی آلمانی انجام می‌گرفت.

 چند سال پس از پایان جنگ تحمیلی، یک موسسه مرتبط با مسائل نظامی غرب آسیا در پاریس با نام «وزینتال» طی گزارش مبسوطی اعلام کرد که از ۲۰۷ شرکت طرف قرارداد با رژیم صدام برای تسلیح شیمیایی ارتش بعثی عراق، ۸۶ شرکت آلمانی بودند.

 همچنین در اسفند سال ۱۳۶۵ در میانه‌های جنگ، یک نشریه آلمانی با نام «اشترن» گزارشی از تسلیحات شیمیایی عراق و کارخانه صنایع شیمیایی این کشور در ۱۲۰ کیلومتری شمال بغداد، منتشر کرد. کارخانه‌ای به وسعت ۲۵ کیلومترمربع که در آن دو ردیف سیم خاردار بلند نصب شده و به وسیله موشک‌های زمین به هوا محافظت می‌شد. رژیم صدام در کارخانه مزبور، «گاز خردل»، «تابون» و «سارین» جهت استفاده در جنگ علیه ایران، تولید می‌کرد. نکته قابل تامل آنکه مواد اولیه و تجهیزات این کارخانه با هزینه تقریبی یک میلیارد مارک از شرکت‌های آلمانی و مشخصا شرکتی با نام «پیلوت پلانت» تهیه شده بود. در گزارش نشریه آلمانی «اشترن» به این نکته نیز اشاره شده بود که در طول جنگ میان ایران و عراق شرکتی در هامبورگ واقع در شمال آلمان، برای تولید گاز خردل، ماشین‌آلات به بغداد صادر می‌کرد.

 رژیم متجاوز صدام در دوران جنگ تحمیلی، از سوی ٣٥ کشور جهان به لحاظ مالی و تسلیحاتی، پشتیبانی می‌شد. یکی از این کشور‌ها فرانسه بود. دولت فرانسه از شهریور ۱۳۵۹ که تجاوز رژیم بعث عراق به ایران آغاز شد تا مقطع منتهی به پایان جنگ، بالغ بر ۹ میلیارد دلار تسلیحات به صدام فروخت.

 با آغاز تجاوز صدامیان به ایران، بر حجم فروش تسلیحات و جنگ افزار‌های فرانسه به رژیم بعث عراق افزوده شد؛ بگونه‌ای که در سال ۱۳۶۰ در شرایطی که یکسال از تجاوز صدامیان به ایران می‌گذشت، ۴۰ درصد از تسلیحات ساخته شده در فرانسه به عراق منتقل می‌شد.

۱۳۳ فروند جنگنده «میراژ اف ۱»؛ ۵ فروند هواپیمای «سوپراتاندارد» مجهز به موشک‌های اگزوسه؛ ۱۳ سامنه موشک‌انداز متحرک؛ ۸۵ دستگاه توپ ۱۵۵ میلیمتری؛ موشک‌های هوا به هوای «مجیک»؛ بالگرد‌های «سوپر فرلون»؛ سیستم‌های اختلال الکترونیکی هوایی؛ خودرو‌های زرهی سبک و بمب‌های لیزری، از جمله جنگ‌افزار‌های فرانسوی بودند که در زرادخانه رژیم صدام برای تداوم تجاوز به ایران و حمله به مردم ایران ذخیره شده بود.

 اما علاوه بر فروش تسلیحات و جنگ افزار‌های نظامی، فرانسوی‌ها حمایت لجستیکی ویژه‌ای نیز از صدام متجاوز به عمل آوردند؛ به گونه‌ای که حدود هزار نفر از تکنسین‌های نظامی فرانسه برای استقرار جنگ افزار‌های این کشور به خاک عراق تردد داشتند؛ همچنین خلبان‌های رژیم بعث به طور محرمانه در یک پایگاه هوایی فرانسه در حوالی شهر «برنت» آموزش می‌دیدند.

 علاوه بر این‌ها، پاریس در طول هشت سال تجاوز رژیم صدام به ایران، حدود هفت میلیارد دلار وام در اختیار بغداد گذاشت. همچنین چندین قرارداد ساخت تسلیحات و انتقال فناوری ساخت جنگ افزار در دوران تجاوز به ایران، میان دولت فرانسه و رژیم بعث عراق منعقد شد؛ که از میان آن‌ها می‌توان به قرارداد‌های «طرح ولکان» و «پروژه فاو» اشاره کرد. همچنین فرانسه در همان ایام، قراردادی برای بازسازی راکتور هسته‌ای «اوسیراک» عراق با صدام منعقد کرد.

 اما در خلال تجاوز رژیم صدام به ایران، معاملات تسلیحاتی میان فرانسه و این رژیم به قدری گسترده شده بود که در میانه‌های جنگ، فرستاده ویژه «والری ژیسکاردستن» رئیس جمهور وقت فرانسه، ضمن سفر به عراق به وزیر دفاع رژیم بعث یعنی «عدنان خیرالله» اعلام کرد که فرانسه می‌تواند یک بمب اتمی به صدام اعطا کند.

 وابستگی رژیم صدام به تسلیحات و جنگ‌افزار‌های فرانسوی در جریان تجاوز به ایران به قدری زیاد بود که سرویس‌های امنیتی فرانسه در نیمه دوم سال ۱۳۶۵ گزارش دادند که اگر فرانسه تنها سه هفته از ارسال سلاح به رژیم بعث خودداری کند، صدام شکست خواهد خورد.

 انگلیسی‌های خبیث نیز همچون دوستان فرانسوی و آلمانی‌شان از جمله حامیان تسلیحاتی و لجستیکی صدام در زمان تجاوز به ایران بودند. انگلیسی‌ها طی سالیان بعد از جنگ تحمیلی، به این حمایت اعتراف کردند؛ «تونی بلر» نخست وزیر انگلیس در فاصله سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۷، سال گذشته در جریان یک نشست خبری، تاکید کرد «به طور قطع حمایت غرب از صدام در حمله به ایران یک اشتباه بود».

 در سال ۱۳۷۵، یک قاضی انگلیسی به نام «اسکات» در گزارشی دو هزار صفحه‌ای به پارلمان این کشور، اعلام کرد که لندن در جریان تجاوز صدام به ایران، برخلاف تعهدات بین‌المللی مبنی بر عدم تامین تسلیحات طرفین درگیر، تسلیحات غیرمتعارفی به ارزش میلیارد‌ها دلار به رژیم صدام فروخته است.

 در سال ۱۳۸۲ در خلال انتشار اسناد فریبکاری سران آمریکا و انگلیس در جنگ علیه عراق توسط گروهی در لندن، اسناد دیگری توسط همین گروه افشا شد که نشان می‌داد از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷، آمریکا و انگلیس ضمن کمک‌های تسلیحاتی و لجستیکی به صدام در تجازو به ایران، در برابر استفاده رژیم صدام از تسلیحات شیمیایی علیه مردم ایران سکوت می‌کردند.

 نمونه‌های فوق‌‎الذکر تنها گوشه‌هایی از همدستی سه دولت فرانسه و انگلیس و آلمان با صدام متجاوز است؛ همچنین باید توجه داشت که خباثت‌های این سه دولت اروپایی علیه مردم ایران تنها به مشارکت آن‌ها در جنایت جنگی صدام علیه مردم ایران منحصر نمی‌شود و طی ۴۱ سال اخیر این سه دولت در معیت آمریکای تروریست، به انواع و اقسام اقدامات ضدایرانی مبادرت ورزیده‌اند؛ بنابراین اقدامات ضدایرانی اخیر آن‌ها در قضیه برجام و مشارکت‌شان با تروریسم اقتصادی آمریکا علیه مردم ایران، چندان تعجب‌براگیز نیست.

 

منبع: افکارنيوز

کلیدواژه: حاج قاسم سلیمانی سه کشور اروپایی برجام صدام سلاح شیمیایی سه دولت اروپایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۵۸۵۰۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بورل: آمریکا دیگر هژمونی ندارد/ روسیه تهدیدی وجودی برای اروپاست

رئیس‌ سیاست خارجی اتحادیه اروپا معتقد است: آمریکا موقعیت هژمونی خود را از دست داده و نظم جهانی چندجانبه پس از ۱۹۴۵ در حال از دست دادن جایگاه خود است.

به گزارش ایسنا، جوزپ بورل، رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا در سخنرانی خود در دانشگاه آکسفورد گفت: من تقابل بیشتر و همکاری کمتر در جهان را شاهد هستم. این یک روند رو به رشد در سال‌های گذشته بوده است؛ رویارویی بسیار بیشتر و همکاری بسیار کمتر. من دنیایی را بسیار پراکنده‌تر می‌بینم. من دنیایی را می‌بینم که در آن قوانین رعایت نمی‌شود. من قطبیت بیشتر و چندجانبه گرایی کمتر می‌بینم. من می‌بینم که چگونه وابستگی‌ها تبدیل به سلاح می‌شوند. من شاهد هستم که سیستم بین‌المللی که پس از جنگ سرد به آن عادت کرده بودیم، دیگر وجود ندارد. آمریکا موقعیت هژمونی خود را از دست داده و نظم جهانی چندجانبه پس از ۱۹۴۵ در حال از دست دادن جایگاه خود است.

بورل افزود: من چین را می‌بینم که به جایگاه ابرقدرتی می‌رسد. آنچه چین در ۴۰ سال گذشته انجام داده در تاریخ بشریت بی‌نظیر است. در ۳۰ سال گذشته، سهم چین از تولید ناخالص داخلی جهان، از ۶ درصد به تقریبا ۲۰ درصد رسیده است، در حالی که ما اروپایی‌ها از ۲۱ درصد به ۱۴ درصد و ایالات متحده از ۲۰ درصد به ۱۵ درصد رسیده‌ است. این یک تغییر چشمگیر در چشم انداز اقتصادی است. چین در حال تبدیل شدن به یک رقیب برای ما و ایالات متحده است. نه تنها در تولید کالاهای ارزان، بلکه به عنوان یک قدرت نظامی، در خط مقدم توسعه فناوری و ساخت فناوری‌هایی که آینده ما را شکل خواهند داد. چین «دوستی بدون محدودیت» را آغاز کرده است.

این دیپلمات اروپایی تصریح کرد: من گفتم جهان چند قطبی‌تر است - بله، این درست است. همزمان قدرت‌های میانی، مانند هند، برزیل، عربستان سعودی، آفریقای جنوبی، ترکیه در حال ظهور هستند. آنها در حال تبدیل شدن به بازیگران مهم هستند. چه بریکس باشند و چه غیر بریکس، ویژگی‌های مشترک بسیار کمی دارند، بجز میل به کسب جایگاه بیشتر و صدای قوی‌تر در جهان، و همچنین مزایای بیشتر برای توسعه خود. برای رسیدن به این هدف، آنها استقلال خود را به حداکثر می‌رسانند، تمایلی به جانبداری ندارند، بسته به شرایط یک طرف یا طرف دیگر را محافظت می‌کنند. آنها تمایلی به انتخاب اردو ندارند و ما نباید آنها را به سمت انتخاب اردو سوق دهیم.

بورل افزود: ما اروپایی‌ها می‌خواستیم در همسایگی خود حلقه‌ای از دوستان ایجاد کنیم. به جای آن، آنچه امروز داریم حلقه‌ای از آتش است. حلقه‌ای از آتش که از ساحل به خاورمیانه، قفقاز و اکنون در میدان‌های نبرد اوکراین می‌آید. توماس گومارت، مدیر مؤسسه فرانسوی روابط بین‌الملل، در حال تجزیه و تحلیل نقاط ضعف اقتصاد جهانی است. چند مورد از این نقاط بسیار به ما نزدیک است؛ دریای سرخ برای تجارت، تنگه هرمز برای نفت و گاز و دریای سیاه برای صادرات غلات. آنها در مجاورت ما هستند و در برخی از آنها ما حتی با مأموریت‌های نیروی دریایی اتحادیه اروپا درگیر هستیم، مانند آنچه در دریای سرخ است.

او در ادامه گفت: اکنون دو جنگ داریم، دو جنگ که وقتی به بروکسل آمدم، در کار نبود. دو جنگ وجود دارد که در آن مردم برای سرزمین می‌جنگند. این نشان می‌دهد که جغرافیا بازگشته است. به ما گفته شد که جهانی شدن، جغرافیا را بی‌ربط کرده است، اما نه. بیشتر درگیری‌های ما مربوط به زمین است، سرزمینی که در مورد فلسطین وعده داده شده و در مورد اوکراین سرزمینی در تقاطع دو جهان و این مبارزه برای زمین، خون‌های زیادی را ریخته است.

بورل گفت: در عین حال شاهد شتاب روندهای جهانی هستیم. تغییرات اقلیمی دیگر مشکلی برای آینده نیست. فروپاشی آب و هوا در حال حاضر رخ داده- برای فردا نیست، برای امروز است. تحولات تکنولوژیکی - به ویژه، هوش مصنوعی. اینها تغییراتی را ایجاد می‌کند که ما نمی‌توانیم به طور کامل درک کنیم. جمعیت شناسی نیز به سرعت در حال تغییر است. مهاجرت به ویژه در آفریقا که ۲۵ درصد از مردم جهان در سال ۲۰۵۰  در آن زندگی خواهند کرد. در سال ۲۰۵۰، از هر چهار انسان یک نفر در آفریقا زندگی می‌کند و در عین حال شاهد افزایش نابرابری‌ها، کاهش دموکراسی‌ها و در خطر افتادن آزادی‌ها هستیم. این چیزی است که من می‌بینم. در این چشم انداز، نقش اتحادیه اروپا و نقش بریتانیا باید مشخص شود. نمی‌دانم نقش ما کدام خواهد بود. اما مطمئناً این بستگی به پاسخ ما به چالش‌هایی دارد که با آن روبرو هستیم - ما هشدارهایی می‌شنویم مبنی بر اینکه اروپا ممکن است بمیرد، باید چکار کنیم؟

مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا پیشنهاد کرد: اول، ما نیاز به ارزیابی روشنی از خطرات روسیه داریم - روسیه به عنوان وجودی‌ترین تهدید برای اروپا در نظر گرفته می‌شود. شاید همه اعضای شورای اروپا با آن موافق نباشند، اما اکثریت پشت این ایده هستند. روسیه برای ما یک تهدید وجودی است و ما باید ارزیابی شفافی از این خطر داشته باشیم. دوم، ما باید روی اصول، همکاری و قدرت کار کنیم. ما مدلی ساختیم – مدل اروپایی – بر اساس همکاری و وابستگی متقابل اقتصادی در درون خود – و موفقیت چشمگیری بوده است. ۷۰ سال صلح در میان ما. ما معتقد بودیم که وابستگی متقابل از طریق چیزی که آلمانی‌ها آن را «Wandel durch Handel» می‌نامند، همگرایی سیاسی ایجاد می‌کند. این تغییر سیاسی را در روسیه و حتی چین به همراه خواهد داشت. خوب، این اشتباه ثابت شده است. اتفاق نیفتاده است. در مواجهه با روسیه، وابستگی متقابل صلح به ارمغان نیاورد. برعکس، به وابستگی به ویژه به سوخت‌های فسیلی تبدیل شد و بعداً این وابستگی تبدیل به یک سلاح شد. امروز پوتین یک تهدید وجودی برای همه ماست. اگر پوتین در اوکراین موفق شود، به همین جا بسنده نخواهد کرد. چشم انداز داشتن یک دولت دست نشانده در کی‌یف مانند دولت بلاروس، و نیروهای روسی در مرز لهستان، و کنترل روسیه بر ۴۴ درصد از بازار غلات جهان، چیزی است که اروپایی‌ها باید از آن آگاه باشند. همه بیشتر و بیشتر از آن آگاه می‌شوند. اما من می‌دانم که همه در اتحادیه اروپا این ارزیابی را ندارند. اکنون پوتین کل غرب را به عنوان یک دشمن می‌بیند. او در بسیاری از سخنرانی‌های خود این را به صراحت بیان کرد.

بورل درخصوص شرایط کنونی در غرب آسیا هم گفت: و جنگ دیگر. پاسخ نامناسب اسرائیل به حمله ۷ اکتبر حماس خاورمیانه را در بدترین چرخه خشونت در دهه‌های اخیر فرو برد. جیک سالیوان یک هفته قبل از هفتم اکتبر گفته بود که خاورمیانه هرگز اینقدر آرام نبوده است! اما آرام نبود. فقط نگاهی به اتفاقات کرانه باختری بیندازید تا متوجه شوید که اصلاً آرام نبود. حالا دو جنگ داریم. و ما اروپایی‌ها برای آن آماده نیستیم. آنچه اکنون در غزه اتفاق می‌افتد، اروپا را به گونه‌ای به تصویر کشیده است که بسیاری از مردم آن را درک نمی‌کنند. آنها تعامل سریع و قاطعیت ما را در حمایت از اوکراین دیدند و از نحوه برخورد ما با آنچه در فلسطین روی می‌دهد تعجب کردند. فرآیندهای تصمیم‌گیری اتحادیه اروپا چگونه کار می‌کند؛ اتفاق آرا. در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، ۱۸ نفر از یک طرف، ۲ نفر از طرف دیگر رای دادند و دیگران وقتی زمان تصمیم‌گیری درباره آتش بس فرا رسید، رای ممتنع دادند. اما اگر ما در یک جا چیزی را «جنایت جنگی» بنامیم، باید زمانی که در هر جای دیگری اتفاق می‌افتد، آن را به همان نام بنامیم. آنچه در ۶ ماه گذشته در غزه رخ داده، وحشت دیگری است.

این دیپلمات اروپایی تاکید کرد: باید به دنبال یک طرح صلح باشم. فکر می‌کنم اعراب باید چشم انداز خود را برای حل و فصل سیاسی اوضاع ارائه دهند. من از وزرای امور خارجه کشورهای عربی دعوت کردم که به بروکسل بیایند و پیشنهادات خود را توضیح دهند. ما باید به همه بفهمانیم که راه حل نظامی وجود ندارد. خب، همه می‌گویند که راه‌حل دو کشوری را می خواهند. ما ۳۰ سال است که از اسلو این را تکرار می‌کنیم. اما در اسلو، راه حل دو کشوری بخشی از توافق نبود. گفتند «بعداً شاید بتوانیم»، اما در متن نیست. اگر بر این باوریم که راه حل دو دولتی تنها راه حل است، جامعه بین‌المللی باید بسیار بیشتر مشارکت کند و این را نه به عنوان نقطه شروع، بلکه به عنوان نقطه پایان بازی در نظر بگیرد. اگر نابودی یا مهاجرت اجباری فلسطینی‌ها را کنار بگذاریم، راه‌حل چیست؟ وقتی این سوال را از دولت نتانیاهو می‌پرسیم، تنها پاسخی که می‌گیریم این است؛ «ما راه‌حل دو دولتی را نمی‌خواهیم». می‌پرسیم چه می‌خواهید؟ و این همان چیزی است که جامعه بین‌المللی باید بارها و بارها بپرسد تا به دنبال پاسخی باشد که بتواند از یک تراژدی انسانی دیگر جلوگیری کند. در ایرلند شمالی اتفاق افتاد، در اروپا اتفاق افتاد. دشمنان قدیمی امروز همسایگان خوبی هستند و بیشتر از همسایگان خوب، بهترین دوستان هستند. باید امکان پذیر باشد، اما برای این که [این امکان] فراهم شود، زمین باید تقسیم شود. آنها نمی‌توانند با هم زندگی کنند، آنها باید در کنار هم، در صلح و امنیت زندگی کنند، اما هر کدام با خانه، سرزمین، دولت، قلمرو و ظرفیت سیاسی خود. این یکی از مهمترین چیزهایی است که اروپایی‌ها باید حل کنند.

انتهای پیام