به نقل از «خبرگزاری میزان»

وظیفه نگهداری از معتادان متجاهر بیمار با کدام نهاد است؟

تاریخ انتشار: ۱۲ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۷۳۲۳۷۰

خبرگزاری میزان- مدیر کل درمان ستاد مبارزه با مواد مخدر در پاسخ به این سوال که وظیفه نگهداری از معتادان متجاهر بیمار با کدام نهاد است؛ گفت: مراکز درمانی، دانشگاه‌های علوم پزشکی و اورژانس این وظیفه را بر عهده دارند. تاریخ انتشار: 11:26 - 12 بهمن 1398 - کد خبر: ۵۹۲۰۸۳

به گزارش خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری میزان، به گفته پلیس، جمع آوری معتادان متجاهر از سطح شهر تهران کار ۴۸ است، اما نگهداری از این افراد ظرفیت‌هایی لازم دارد که هنوز ایجاد نشده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در حال حاضر گرمخانه‌های شهرداری و مراکزی در بهزیستی، ظرفیت‌هایی برای نگهداری از معتادان متجاهر ایجاد کرده اند و همکاری‌های خوبی در این زمینه با پلیس با جمع آوری و اسکان این افراد صورت گرفته است، اما سوال اینجاست وظیفه نگهداری از معتادان متجاهر بیمار با کدام نهاد است؟

بیشتر بخوانید: کدام نهاد مسئول رسیدگی به معتادان متجاهر بیمار و معلول است؟ نگهداری از معتادین مبتلا به گال و ایدز بر عهده چه نهادی است؟

 حمید جمعه پور مدیر کل درمان و حمایت‌های اجتماعی ستاد مبارزه با مواد مخدر به عنوان نماینده نهاد متولی این امر، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری میزان گفت: در حال حاضر، مراکزی به عنوان مراکز ماده ۱۶ برای نگهداری از معتادان متجاهر ایجاد شده است، اما هنوز برای نگهداری از معتادان متجاهر بیمار تصمیماتی باید گرفته شود.

وی افزود: در آئین نامه اجرایی مراکز ماده ۱۶، ملاک‌هایی برای پذیرش افراد ذکر شده است. این افراد باید ملاک‌های تجاهر به اعتیاد را داشته باشند؛ در غیراینصورت غربالگری شده و از پذیرش منع می‌شوند.

جمعه پور اظهار کرد: در بین معتادانی که به این مراکز مراجعه می‌کنند، عده‌ای هستند که در بدو ورود نیازمند خدمات درمانی اورزانسی هستند که طبق قانون، اورژانس و بیمارستان‌ها ملکف به پذیرش آن‌ها هستند.

مدیر کل درمان ستاد مبارزه با مواد مخدر ادامه داد: همچنین عده‌ای پس از پذیرش در مراکز ماده ۱۶ و حین نگهداری، دچار مشکلات حاد می‌شوند که باید در اسرع وقت به مراکز درمانی منتقل شوند. طبق قانون، وظیفه اورژانس و بیمارستان‌ها است که به این افراد رسیدگی کنند.

وی در پاسخ به این سوال که نگهداری از این افراد در مراکز ماده ۱۶ امکان پذیر است، گفت: این افراد به دلیل عدم دسترسی به امکانات، دچار بیماری‌های بسیاری بوده و نیازمند درمان هستند؛ بنابراین امکان پذیرش آن‌ها در مراکز ماده ۱۶ نیست.

جمعه پور افزود: در گذشته مقرر شد چند بیمارستان انتخاب شود تا این بیماران را پذیرش کنند، اما در اجرا این مسئله با مشکل برخورد.

مدیر کل حمایت‌های اجتماعی ستاد مبارزه با مواد مخدر گفت: عدم پذیرش این افراد توسط بیمارستان‌ها هنوز مشکل ما با وزارت بهداشت است و در آخرین جلسات کمیته کشوری هماهنگی مراکز ماده ۱۶، مصوب شد کارگروهی با حضور وزارت بهداشت تشکیل شود تا شیوه نامه‌ای برای پذیرش و ارجاع معتادان متجاهر بیمار تدوین و ابلاغ شود.

وی در پایان خاطرنشان کرد: ما در ستاد مبارزه با مواد مخدر، تشکیل کارگروه و تدوین و اجرای آئین نامه را پیگری خواهیم کرد.

به گزارش میزان، ستاد مبارزه با مواد مخدر، وظیفه کلیه عملیات اجرایی و قضایی و برنامه های پیشگیری و آموزش عمومی و تبلیغ علیه موادمخدر بر عهده دارد.

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: معتادان متجاهر معتاد متجاهر ستاد مبارزه با مواد مخدر برای نگهداری از معتادان متجاهر ستاد مبارزه با مواد مخدر مراکز ماده ۱۶ خبرگزاری میزان مدیر کل درمان بیمارستان ها جمعه پور بر عهده

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۷۳۲۳۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شک و تردید سالم است، اما در پزشکی می‌تواند خطرناک باشد!

فرارو- وقتی صحبت از اعتماد عمومی به میان می‌آید در پزشکی بر سر دوراهی قرار داریم. پس از وقوع پاندمی کووید که علم را تحت الشعاع سیاست قرار داد جای تعجبی نیست که اعتماد به علم پزشکی روندی فرسایشی را طی می‌کند. در واقع، اعتماد به پزشکان از ژانویه ۲۰۱۹ میلادی به این سو به پایین سطح خود رسیده است. در نتیجه، افراد بیش تری به دنبال صدا‌های کم‌تر متعارفی در عرصه سیاست هستند که به باور‌های آنان نزدیک‌تر است و تمایل دارند آن صدا‌ها را بپذیرند. برای مثال، "رابرت اف کندی جونیور" از نامزد‌های انتخابات ریاست جمهوری باوری به واکسن ندارد و از جمله افراد بدبین نسبت به این موضوع قلمداد می‌شود. نتیجه برخی از نظرسنجی‌ها از حمایت دو رقمی از او حکایت دارد. این می‌تواند زنگ خطری برای علم پرشکی باشد.

به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این در حالیست که سیستم پزشکی در جلسات حضوری و هم چنین بولتن‌های بهداشت عمومی به اعتماد متکی است. بی اعنمادی می‌تواند پزشکان را به سوی فرسودگی شغلی سوق دهد و باعث بروز نتایج منفی‌ای برای بیماران شود که در صورت وجود اعتماد قابل اجتناب خواهند بود. زوال اعتماد به علم پزشکی و پزشکان تا حدی عامل  افزایش نرخ سرخک در بین کودکان واکسینه نشده، عدم رعایت غربالگری سرطان توصیه شده و امتناع از مصرف دارو‌های پیشگیری کننده است. هیچ راه حل آسانی در این مورد وجود ندارد. اگر راه‌هایی برای بازگرداندن و تقویت اعتماد به بیماران پیدا نشود جان افراد بیش تری از دست خواهد رفت.

در مورد پزشکان امریکایی این بی اعتمادی فضای نسبتا تازه‌ای می‌باشد و پیش‌تر چندان موضوع بی اعتمادی به پزشکان مطرح نبود.

تردید نسبت به پزشکی معادل نیهیلیسم پزشکی نیست. داده‌های پشت دارو‌هایی که پزشکان تجویز می‌کنند و تصمیماتی که می‌گیریم نباید تنها در اختیار ما باشد. افراد حق دارند اعداد را بررسی کنند و در مورد ریسک و منافع خود تصمیم بگیرند. با این وجود، زمانی که این شک و تردید به ناباوری مذموم و جبران ناپذیر تبدیل می‌شود می‌بینیم که برخی از بیماران تصمیمات خطرناکی اتخاذ می‌کنند و زمانی که پزشکان با ناامیدی پاسخ می‌دهند این موضوع صرفا باعث جدایی و فاصله بیش‌تر بین  پزشک از بیمار می‌شود.

اعتماد گاهی اوقات با ارائه واضح حقایق و ارقام قابل ترمیم است واقعیت آن است که اعتماد چیزی فراتر از  توضیح اعداد است. پزشکان چیز‌هایی در مورد بدن به بیماران می‌گویند که قابل مشاهده نیستند. پزشکان تغییرات سبک زندگی و دارو را برای درمان یا پیشگیری از مشکلاتی که ممکن است توسط بیمار احساس نشوند توصیه می‌کنند. جراحان به نسخه عمیقی از اعتماد به نام قرارداد جراحی اشاره می‌کنند: این ایده که وقتی افراد زیر چاقو می‌روند به جراح خود اجازه می‌دهند که بدن شان را باز کند تا آنان را بهتر کند. این اعتماد را باید به دست آورد.

در مواقع اضطراری بیماران این فرصت را ندارند که انتخاب کنند به چه کسی اعتماد کنند و تصمیمات پزشکی باید عجولانه و حتی در کسری از دقیقه اتخاذ شوند. بنابراین، بخشی از کار پزشکان ایجاد رابطه سریع است. این تصمیم گیری زمانی که اعتمادی که پیش‌تر بین بیمار و پزشک وجود داشته اکنون از بین رفته دشوارتر می‌شود.

در پزشکی به ایده تصمیم گیری مشترک اشاره می‌شود که در آن تصمیمات پزشکی به طور مشترک توسط پزشک و بیمار برخلاف لحن پدرانه سالیان گذشته گرفته می‌شوند. در نتیجه، پزشک به بیمار خود نمی‌گوید چه کاری را انجام دهد در عوض اطلاعات لازم را به او ارائه می‌دهد تا بیمار بتواند مسیری را که برایش مناسب است انتخاب کند. اگر بیمار نخواهد یا نتواند آن چه را که پزشک مطرح می‌کند باور کند دانش پزشکی بی فایده می‌شود.