فلسطین؛ آرمانی برای آزادی

۱۱ مرد به فرماندهی یک زن به نام دلال المغربی توانستند فلسطین را تاسیس کنند پس از آنکه جهان اجازه نداد آن را به وجود بیاورند، اتوبوسی را سوار شدند که از حیفا به تلاویو می رفت و آن را به پایتخت موقت فلسطین تبدیل کردند و پرچم سفید و سرخ و سبز را در جلو اتوبوس برافراشتند.

به گزارش خبرنگار ایمنا، هنگامی که نیروهای دولت قومی نژادی یهود آنان را محاصره کرده و هواپیما ها و هلیکوپتر ها تعقیبشان می کردند و می خواستند با زور آنها را در اختیار خود بگیرند، اتوبوس را منفجر کردند و خود نیز منفجر شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای اولین بار در تاریخ انقلاب ها یک اتوبوس عمومی برای مدت چهار ساعت به یک جمهوری مستقل و با سیاست کامل تبدیل شد.

مهم نیست که جمهوری فلسطین چقدر پایدار ماند، مهم این است که تاسیس شد و نخستین رئیس جمهوری آن دلال المغربی بود. این نخستین بار است که یک زن به مقام ریاست جمهوری می رسد. قهرمانی زن و مرد نمی شناسد. مردان عرب باید بدانند که دیگر نمی توانند افتخار را در انحصار خویش قرار دهند. ۱۱ مرد و یک زن تمام کاغذهای میز مذاکرات را به هم ریختند و فنجان های چای را روی سر مذاکره کنندگان خالی کردند و چهار ساعت تمام در گوشه اتاق نگاه داشتند و مجبورشان کردند کلمه فلسطین را ۵۰۰ بار با کلمات درشت روی تخته سیاه بنویسند. آنان نقشه ایام گذشته را محو کردند و نقشه روزهای آینده را می کشیدند. ۱۱ مرد و یک زن از همه ما بزرگتر بودند، از همه عرب ها بیشتر بودند، از چپ و راست، از همه واضعان ایدئولوژی ها و فلاسفه و رزمندگانی که فقط روی جعبه های سیگار خالی نقشه می کشند برتر بودند. آنان اشتیاق دیدار میهن خود را پیدا کردند اما هیچکس کلیدش را به آنها نداد. از زخم بدن خود کلیدهای طلایی ساختند و با آن وارد میهن شدند.

این کدام قانون است که در آن دلال المغربی خراب کار شناخته می شود و مناخم بگین، نخست وزیر اسرائیل می شود؟ مناخم بگین جنایت دیریاسین را در سال ۱۹۴۸ رهبری کرد تا در سرزمینی که متعلق به او نیست میهنی تاسیس کند و دلال المغربی عملیات کمال عدوان را رهبری کرد تا میهنی که در اصل متعلق به او بود را به دست آورد. منطق حکم می کند که دلال المغربی نخست وزیر یا رئیس جمهور شود ولی جهان منطق را فراموش کرده است. هزار سال دیگر کودکان عرب این حکایت را می خوانند، در روز ۱۱ مارس ۱۹۷۸، ۱۱ مرد و یک زن موفق شدند جمهوری فلسطین را در داخل خاک یک اتوبوس تاسیس کنند و این جمهوری چهار ساعت پایدار ماند.

مهم نیست این جمهوری چقدر پایدار ماند، مهم این است که فرزندان فلسطین بدون اتکا به رهبران کشورهای عربی ابتکار عمل را خود به دست گرفتند و اولین جمهوری خود را به وجود آوردند. مهم این است که یک زن قهرمان رهبری این عملیات را به عهده داشت و فرصت کسب افتخار را به مردان نداد اما مردان او را در این کسب افتخار یاری کردند و در نهایت مهم این است که این جمهوری تاسیس شد.

این روایتی است از یک از خود گذشتگی برای زنده نگه داشتن آرمان فلسطین. روایتی که فلسطین را به خاک رژیم صهیونیستی برد تا به آنها نشان دهد قدس هیچ گاه نمی میرد. این مقدمه ای است برای شروع روایت تاریخی که تمامی قهرمانانش به اسم مبارزه با تروریسم به دست تروریست های مدعی حقوق بشری که ادعا می کنند تیرشان تنها برای مبارزه با تروریسم نشانه خواهد رفت و اگر هم زمانی به اشتباه رها شود نباید به آنها خرده گرفت، کشته شدند. المغربی مقدمه ای بی نظیر برای تمامی کسانی خواهد بود که فلسطین برایشان به آرمانی برای آزادی بدل گشته است. المغربی به آغوش قهرمانانی همچون ناجی علی رفت تا یاد فلسطین همچنان زنده بماند...

فلسطین به روایت تاریخ

پس از درهم شکستن امپراتوری عثمانی در پایان جنگ جهانی اول و تقسیم اراضی عرب بین بریتانیا و فرانسه بر طبق عهدنامه "سایکس پیکو" قرعه به نام منطقه فلسطین واقع در مسیر شمال به جنوب از رافیا، جنوب شرقی غزه تا رودخانه لیتانی واقع در لبنان افتاد که تحت کفالت بریتانیا قرار گیرد تا در پاییز سال ۱۹۱۷ آرتور بالفور، وزیر امور خارجه بریتانیا طی بیانیه ای معروف به "بیانیه بالفور" طرح تاسیس وطن یهودیان در فلسطین را مطرح و در راستای آن طرح خرید زمین های فلسطین توسط سرمایه داران یهود را در ابعاد گسترده شروع کند.

تاثیرات جنگ جهانی دوم اهم از هولوکاست فضا را برای سرازیر شدن مهاجران یهود به فلسطین هموار کرد. پس از اشغال کامل فلسطین در سمپتامبر ۱۹۱۸ توسط نیروهای بریتانیا و خرید سهام کانال سوئز در اواسط قرن ۱۹، حدودا سال ۱۹۱۹ بود که فلسطینیان موفق به تشکیل اولین کنگره ملی فلسطین در اورشلیم شدند. در سال ۱۹۴۷ قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد بدون توجه به مخلافت لیگ عرب، منجر به تاسیس دولت قومی نژادی یهود در ۱۴ می ۱۹۴۸ شد. در حالی که قیومت بریتانیا در خاک فلسطین در ۱۵ می ۱۹۴۸ به پایان می رسید و به دنبال آن جوی خون در قلمرو فلسطین به راه افتاد.

پس از شهادت عبدالقادر الحسینی، فرمانده سازمان ارتش جهاد مقدس در نبرد با گروه تروریستی هاگانا و فجایعی چون دیریاسن کی طی آن بیش از ۲۵۰ مرد و زن و کودک بی سلاح سلاخی شدند و شکم حدود ۳۰ زن حامله با سلاح سرد پاره کردند، سیل مهاجران از یافا و تلاویو به کشورهای عربی همسایه سرازیر شد. شروع آوارگی که بعد از گذشت بیش از ۷۰ سال هنوز به پایان نرسیده است. 

در خلل سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ کشورهای عرب و در راس آنها مصر با سازماندهی عملیات هایی چریکی علیه نیروهای بریتانیا سعی در پس گرفتن کانال سوئز داشتند. نهایتا در ماه ژوئیه ۱۹۵۶ ناصر، رئیس جمهور وقت مصر ملی شدن تاسیسات شرکت کانال سوئز را اعلام کرد. در اواخر همین دهه بود که گروه های مبارز فلسطینی هچون فتح در آرزوی استقرار یک نظام مردم سالارانه در فلسطین به طوری که مسیحیان، یهودیان و مسلمانان به صورت شهروندان متساوی الحقوق در آن زندگی کنند شروع به فعالیت و سازماندهی برای آغاز نبرد مسلحانه کردند. همزمانی این شکل گیری ها با وقایعی همچون نبرد آزادی خواهانه الجزایر همراه بود که به فلسطینی ها یا حتی اعراب آموخت تنها مردمی که از تانک و توپ دشمن نمی هراسند قادرند انقلاب را تا آخر به پیش ببرند.

یک سال پس از فاجعه ژوئن ۱۹۶۷ موسوم به "جنگ ۶ روزه" که طی آن اسرائیل در جنگی مقابل سوریه، مصر و اردن بر قدس، کرانه باختری، نوار غزه و بلندی های جولان تسلط پیدا کرد، در تاریخ ۲۱ مارس ۱۹۶۸ آموزه های نبرد الجزایر در نبرد چریکی کرامه در مرزهای اردن امید را به توده های فلسطینی بازگرداند اما این شادی دیری نپایید.

اختلافات ملک حسین، پادشاه اردن و جنبش مقاومت فلسطین در جنگ های سپتامبر سیاه در سال ۱۹۷۰ در شمال اردن حدود هفت تا هشت هزار کشته بر جای گذاشت. خشونت و توسعه طلبی افسار گسیخته رژیم یهود، تلاش سران کشورهای عربی برای منحرف کردن جنبش فلسطین به نفع خواسته هایشان و بی دفاعی و نا امیدی حاکم بر جنبش مقاومت منجر به پیدایش شکلی از خشونت انقلابی شد که همسو با دیگر جنبش های آزادی خواهانه آن دوران مبارزه مسلحانه را یگانه راه تحمیل خواسته های مشروعش بر رژیم یهود می دانست تا خیل عظیم مهاجران به خانه هایشان در ماورای اردن و سرزمین اشغالی فلسطین بازگردند اما در راستای آشفته تر کردن اذهان عمومی این خشونت انقلابی نام تروریسم به خود گرفت.

پس از تلفات سنگین فدائیان فلسطین در در سال های ۷۰ و ۷۱، اینبار در اوکتبر ۱۹۷۳ فرصتی دیگر پیش آمد تا اعراب و در راس آنها مصر در جنگی دیگر استحکامات دولت قومی نژادی یهود را درهم شکند و با شکستن دیوار بارلو، افسانه شکست ناپذیریش را خاتمه دهد؛ اما اینبار هم اختلافات سران کشورهای عرب و رئیس جمهور وقت مصر، انور سادات، فرصت پیروزی را از اعراب گرفت. شاید تنها دستاورد جنگ ۱۹۷۳ اگر بشود نام آن را دستاورد گذاشت تصویب قطعنامه در مجمع عمومی سازمان ملل بود مبنی بر اینکه صهیونیسم نوعی از نژاد پرستی است. در همین مجمع بود که یاسر عرفات به عنوان سخنگوی خلق فلسطین بر میز مذاکره حضور پیدا کرد و فلسطین برای اولین بار بعد از تصویب قطعنامه ۱۸۱ فرصتی پیدا کرد تا بی واسطه از مطالبات خلقش بگوید و سران دیگر کشورها نیز فرصتی یافتند تا احترام خود را نصبت به قربانی هایی که مردم فلسطین طی بیش از نیم قرن مبارزه داده بودند بیان کنند.

در پاییز سال ۱۹۷۵ بود که درگیری های داخلی لبنان بالا گرفت و میرفت که یکی از خونبار ترین روزهای تقویم لبنان رقم بخورد. طی دهه ۷۰ عملیات هایی خشونت آمیز و گروگان گیری های متعددی توسط صهیونیست ها و فلسطینی ها صورت گرفت که از آن دست می شود به داستان گروگانگیری بازیکنان المپیک در ۱۹۷۴ و ترور شدن چندی از سران فتح اشاره کرد. در بهار ۱۹۷۵ طی چند عملیات از طرف سازمان آزادی بخش فلسطین (ساف) و حزب فالانژ لبنان، تمام لبنان به آتش کشیده شد. جنگ داخلی لبنان تا ۱۹۹۰ ادامه داشت. وقایع مهمی چون کشتار دو اردوگاه پناهندگان فلسطینی در لبنان و نهایتا خروج نیروهای ساف از بیروت مصداق این سخن ابو ایاد، از بنیان گذاران سازمان آزادی بخش فلسطین است که می گوید "هرگاه انقلابی در فلسطین آغاز شده در یکی از کشورهای عربی دفن شده است."

دهه ۸۰ که با ترور انور سادات توسط خالد اسلامبولی آغاز شد و با خروج نیروهای ساف از بیروت رو به پایان می رفت، جنبش آزادی بخش فلسطین وارد مرحله جدیدی از مبارزه شد که به انتفاضه معروف شد و البته باعث انتقادات شدیدی از سمت ایالات متحده و سازمان ملل متحد به دولت قومی نژادی یهود شد. در سال ۱۹۸۸ ابو جهاد، از رهبران فتح توسط موساد ترورر شد و نهایتا اردن، کرانه باختری را به فلسطین وانهاد. مجمع عمومی سازمان ملل متحد بار دیگر در رابطه با مسئله فلسطین جلسه ای تشکیل داد که به علت امتناع ایالات متحده از صدور ویزا برای رئیس جمهور یاسر عرفات، در ژنو برگزار شد.

دهه نود دهه پیام آور صلح بود. اولین مذاکرات صلح جامع بین دولت قومی نژادی یهود و هیئت های نمایندگی از فلسطینی ها و کشورهای همسایه عرب در ماه اوکتبر ۱۹۹۱ آغاز شد؛ صلحی که می رفت تا در پرونده های سازمان ملل خاک بخورد. در سال ۱۹۹۳ با امضا توافق صلح واشنگتن یک فرآیند طولانی مذاکرات بر روی انتقال قدرت در سرزمین های اشغالی صورت گرفت. در سال ۱۹۹۴ ایالات متحده طی معاهده صلح دیگری دستان ملک حسین و مستر رابین، نخست وزیر وقت اسرائیل را برادرانه فشرد تا بار دیگر تعادل نیروها را در منطقه به نفع دولت رژیم صهیونیستی برهم زند.

به دنبال آن طی چند بمب گذاری و از جمله ترور دکتر فتحی شقاقی، دبیر کل جهاد سازندگی فلسطین نشان از پوج بودن معاهده صلح تلاویو داشت، در ۱۹۹۵ با ترور نخست وزیر رابین معاده صلح از طرف یهودیان و فلسطینی ها تمام شده محسوب شد. در سال ۱۹۹۴ در راستای مذاکرات صلح انجام شده در اسلو، یاسر عرفات برنده جایزه صلح نوبل شد. این رئیس جمهور محبوب فلسطین در ۱۱ نوامبر ۲۰۰۴ در بیمارستانی نظامی در حومه پاریس به شکل مشکوکی از دنیا رفت.

جنگ اسرائیل و لبنان در سال ۲۰۰۶ که به جنگ ۳۳ روزه معروف شد بار دیگر مصداقی بود بر خشونت بی حد و حصر رژیم صهیونیستی برای تجاوز به خاک سرزمین های عرب و نشانگر بی فایده بودن تلاش های عرفات و محمود عباس و تمامی کسانی که در پای میز مذاکرات از حق مسلم مردم فلسطین یعنی باز پس گرفتن اراضی اشغال شده دفاع کرده اند.

فلسطین و مبارزان قهرمانش در تمامی سال های اشغال به قلب حرکت های ضد امپریالیستی جهان بدل شده اند. از چریک های ایرانی تا گردان های سرخ ژاپن، از لبنان و اردن تا عدن و فراتر از مرز ها. فلسطین حلقه اتصال تمامی آنهایی است که در میان طوفان خنده ها به پافشاری بر آرمان هایی که حالا متهم به غیرواقعی و دور از دسترس بودن هستند ادامه می دهند. هیچ کدام از این تسمخرها نتوانستند حقیقت آشکاری را که هر روزه از زندگی سه نسل آوارگان منتظر بازگشت فریاد می کشد پنهان کند. هیچ کس با شکست های فردی و تغییر مسیرهای روزمره اش نتوانسته است کلیت جهت گیری و آرمان های فلسطین را منحرف کند. تمامی فیلم های هالیوودی و رسانه های جهانی به ظاهر بی طرف و همه سربازان ایدئولوژیک نظام سرمایه داری هرچه می خواهند بنویسند اما فلسطین تنها به یک آرمان می اندیشد؛ فلسطینی عاری از دیوارهای حائل و به دور از همه تبعیض ها برای تمام ساکنانش فارغ از تمام تفاوت های قراردادی و البته آوارگانش.

از آن روز تا به حال صلح به یک لطیفه در میان مردم فلسطین تبدیل شده است. صلحی که هر روز فلسطین را کوچک و کوچکتر و رژیم صهیونیستی را قدرتمندتر ساخته است. امروز رژیم صهیونیستی خشم می کارد و قطعا نفرت درو خواهد کرد. یادمان نمی رود که موج خشونت دوباره را صهیونیست ها و آمریکایی شروع کردند و تاوانش را دیر یا زود نه در غزه که در خیابان های تلاویو و حیفا خواهند داد. مثل تمام معادلات تاریخ برای فلسطین، معامله قرن نیز محکوم به شکست است زیرا قدس فروشی نیست...

کد خبر 408180

منبع: ایمنا

کلیدواژه: فلسطین انتفاضه فلسطین مقاومت فلسطین نوار غزه رژیم صهیونیستی یهودیان مسجد الاقصي معامله قرن یاسر عرفات بیت المقدس انور سادات دیر یاسین محمود عباس سازمان آزادی بخش فلسطین حماس جنبش فتح نتانياهو شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق آزادی بخش فلسطین عمومی سازمان ملل سازمان ملل متحد رژیم صهیونیستی دلال المغربی کشورهای عربی ایالات متحده کشورهای عرب مردم فلسطین پایدار ماند یاسر عرفات کانال سوئز رئیس جمهور فلسطینی ها چهار ساعت نخست وزیر بار دیگر آغاز شد گیری ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۷۳۲۵۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بدرقه ویژه رئیس جمهور توسط دختران آرمانی

دریافت 30 MB کد خبر 6100260