به نقل از «همشهری آنلاین»

سرفه به صورت اعتماد | اظهارات صریح دو متخصص درباره مردم، مسئولان و کرونا

تاریخ انتشار: ۱۴ اسفند ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۷۱۳۶۸۷۹

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از شرق، همه‌گیری ویروس «کووید 19» معروف به «کرونا» جامعه‌ی ما را دچار چالش‌های روانی-اجتماعی کرده است. بیشتر مردم نگران ابتلا به این ویروس هستند و نظم زندگی روزانه خود را از دست داده‌اند. بعضی به‌شدت مضطرب شده‌اند و عده‌ای به سبب تشدید نگرانی‌های شغلی و اقتصادی و همین طور محدود شدن روابط خانوادگی و اجتماعی، احساس افسردگی را تجربه می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با وجود مفید بودن انتشار توصیه‌های پزشکی و بهداشتی در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی و ضرورت جدی عمل به این توصیه‌ها، به نظر می‌رسد یکی از چالش‌های مهم جامعه ما در این روزها حفظ همزمان سلامت جسم و روان است. همه‌گیری ویروس کرونا بار دیگر به ما نشان می‌دهد که ابتلا به ویروس و تعامل آن با بدن انسان فقط یک موضوع ویروس‌شناسی، ایمونولوژی یا پزشکی صرف نیست. در بررسی هر پدیده‌ی انسانی باید این نکته را در نظر داشت که وجود انسان ابعاد مختلفی دارد، به طوری که حتی برای کنترل یک بیماری واگیردار عفونی هم باید با یک نگاه همه‌جانبه به کلیت انسان توجه کرد و ابعاد روانی موضوع را در کنار ابعاد جسمی در نظر گرفت.

در این میزگرد با حضور یک پزشک فوق تخصص ریه و یک روانپزشک، به بررسی ابعاد مختلف جسمی و روانی همه‌گیری کرونا می‌پردازیم. «رامین سامی»، پزشک فوق تخصص ریه، عضو هیات علمی دانشگاه علوم‌پزشکی اصفهان و رئیس بیمارستان خورشید، و «حافظ باجغلی»، روانپزشک و روان‌درمانگر تحلیلی، با دو نگاه متفاوت، پدیده چند بعدی همه‌گیری کرونا را تحلیل می‌کنند.

شیوع بیماری کرونا در ایران باعث ایجاد نگرانی‌های زیادی در سطح جامعه شده است. یکی از مسائل نگران‌کننده این است که به نظر می‌رسد شمار مرگ‌ومیر مبتلایان در کشور ما نسبت به دیگر کشورها زیاد است. آیا کرونا در ایران کشنده‌تر از سایر جوامع بوده و وخامت اوضاع شدید و نگران‌کننده است؟ دکتر رامین سامی فوق تخصص ریه  

سامی: وخامت اوضاع را در شروع یک اپیدمی نمی‌توان پیش‌بینی کرد. ولی در کل ویروس کرونا قابلیت سرایت بالایی دارد که با شاخصی به نام پتانسیل انتقال عفونت (basic reproduction number) سنجیده می‌شود. این شاخص نشان می‌دهد هر فرد آلوده به طور متوسط می‌تواند چند فرد دیگر را آلوده کند. این عدد در مورد کرونا حدود چهار است؛ یعنی هر فرد مبتلا می‌تواند به صورت متوسط چهار نفر دیگر را آلوده کند. شاخص دیگری که برای یک اپیدمی ویروسی در نظر می‌گیریم، احتمال مرگ در مبتلایان است که با شاخص نرخ کشندگی(case fatality rate) سنجیده می‌شود. این شاخص در مورد ویروس کرونا پایین و حدود سه درصد است. بالاتر به نظر رسیدن نسبت مرگ و میر به تعداد مبتلایان در ایران ناشی از این است که ما برای همه‌ی موارد کرونا تست تشخیصی نمی‌دهیم. در واقع در بروز همه‌گیری نیاز به تشخیص همه‌ی موارد مشکوک نیست. میزان تشخیص بیماران واقعی در جوامع مختلف بر اساس سیاست‌های تشخیصی آن جامعه متفاوت است. اما میزان مرگ و میر مشخص است. بنابراین صورت کسر قابل اندازه‌گیری است؛ درحالی که مخرج کسر تابعی از شرایط جوامع مختلف است. موارد خفیف و تحت بالینی زیادی هستند که مورد آزمایش قرار نگرفته‌اند و در مخرج این کسر وارد نشده‌اند. به همین دلیل میزان کشندگی این بیماری در ایران بالا تصور شده است. 

چرا موارد خفیف مورد آزمایش قرار نگرفته‌اند؟ بعضی از بیماران این شکایت را دارند که با علایم سرماخوردگی به بیمارستان مراجعه کرده‌اند ولی بدون انجام هیچ تستی مرخص شده‌اند. آیا ضروری نیست که از همه‌ی موارد مشکوک آزمایش گرفته شود؟

سامی: زمانی انجام یک تست تشخیصی ضروری است که درمان فرد را تحت تاثیر قرار بدهد. اگر انجام دادن یا ندادن یک تست تاثیر چندانی در روند درمانی یک فرد نداشته باشد، نیاز به انجام تست نیست. بنابراین به نظر می‌رسد در بیمارانی که قرار است به صورت سرپایی درمان شوند انجام تست ضرورتی نداشته‌ باشد. اما در بیماران بستری لازم است برای قطعی شدن تشخیص آزمایش ویروس‌شناسی انجام شود. در این‌جا مساله‌ی مهمی به اسم «اقتصاد سلامت» مطرح می‌شود. در مدیریت بحران باید جنبه‌های اقتصادی را هم در نظر گرفت. شناسایی همه‌ی موارد خفیف ویروس کرونا در شرایط فعلی منطقی نیست. به همین دلیل آن‌هایی که علایم خفیف دارند، با توجه به شرایط موجود نیازی به تست ندارند.

یکی از مسائل بحث‌برانگیز ضروری بودن یا نبودن استفاده از ماسک است. واقعا ماسک در کنترل کرونا تا چه اندازه موثر است؟

سامی: بعضی از میکروب‌ها یا ویروس‌ها مانند سل و آنفلوانزا «آئروسل» هستند، یعنی به دلیل وزن پایین در هوا معلق و قابل استنشاق هستند؛ در حالی‌که بعضی از ویروس‌ها مانند کرونا «دراپلت» هستند، یعنی به دلیل وزن بالا به زودی روی زمین و سطوح می‌نشینند و راه انتقال آن‌ها بیشتر با تماس دست صورت می‌گیرد. هرچند شواهدی مبنی بر آئروسل بودن کرونا مطرح شده ولی شواهد قوی‌تر نشان می‌دهد که این ویروس بیشتر به صورت «دراپلت» وجود دارد و شستن مرتب دست‌ها مساله‌ی خیلی مهم‌تری در کنترل این بیماری است. بنابراین در صورتی که کسی مبتلا شده باشد، برای جلوگیری از ابتلای دیگران حتما باید ماسک بزند. پرسنل درمانی بیمارستان‌ها که با ترشحات آلوده‌ی تنفسی بیماران در تماس هستند، در هنگام اجرای خدمت ملزم به استفاده از ماسک هستند. همچنین در فضاهای بسته و پرازدحام که خطر استشمام ویروس بیشتر است، استفاده از ماسک مفید است. اما در موارد دیگر استفاده از ماسک کمک زیادی به پیشگیری از ابتلا نمی‌کند.

ترس از ابتلا به بیماری کرونا و تبعات همه‌گیری آن در جامعه به اندازه خود این همه‌گیری نگران‌کننده شده است. آقای دکتر باجغلی، شما وضعیت فعلی سلامت روان جامعه را از نظر سطح اضطراب و احساس افسردگی چگونه ارزیابی می‌کنید؟

باجغلی: مردم ایران به دنبال این همه‌گیری ویروسی در معرض یک تهدید جمعی قرار گرفته‌اند. این وضعیت ما را با ترس‌های درونی که معمولا آن‌ها را در جریان زندگی روزمره سرکوب می‌کنیم روبه رو می‌کند. تصویر قدرتمند دروغینی که برای خود ساخته‌ایم از هم می‌پاشد و می‌فهمیم که به سادگی می‌توانیم مغلوب یک ویروس بشویم. از طرفی «توهم همه کار توانی» زدوده می‌شود و ما با این اضطراب عمیق مواجه می‌شویم که گاهی نمی‌توانیم کنترل زیادی روی اوضاع داشته باشیم. البته این‌ها ترس‌های جدیدی نیستند. همه‌ی ما در پنهانی‌ترین لایه‌های ناخودآگاه مان این ترس‌ها را تجربه می‌کنیم، اما معمولا با ساز و کارهای دفاعی اجازه‌ی ورود آن‌ها را به سطح خودآگاه نمی‌دهیم. در شرایط بحرانی این ساز و کارهای دفاعی را از دست می‌دهیم و با واقعیت‌های سهمگینی که همیشه بوده‌اند اما انکارشان می‌کرده‌ایم مواجه می‌شویم. البته وقتی از تهدید جمعی صحبت می‌کنیم داستان از نظر روانشناختی کمی پیچیده‌تر می‌شود. علت آن مسری بودن ترس است. ترس، ترس می‌آورد و ترس، به تشدید و گسترش ترس دامن می‌زند. در یک تهدید جمعی مانند اپیدمی ویروسی، پیش از آن‌که ویروس واقعی انتشار یابد، ترس ناشی از آن با سرعت و شدت بیشتری همه‌گیر می‌شود. یعنی ما این‌جا با دو همه‌گیری مواجه هستیم: همه‌گیری ویروسی و همه‌گیری اضطراب. این اضطراب تا حد زیادی سازنده و محافظت کننده است و به احتیاط بیشتر منجر می‌شود ولی از جایی به بعد آسیب‌رسان و غیر سازنده می‌شود.

یکی از چالش‌های جدی که با همه‌گیری کرونا بیشتر به چشم آمده است، چالش اعتماد است. مردم به برخی مسئولان اعتماد ندارند و از عملکرد برخی در مواجهه با این بحران ناراضی هستند. به نظر شما کدام رفتارهای مسئولان در مواجهه با بحران مردم را بی‌اعتماد و ناراضی کرده است؟ دکتر حافظ باجغلی، روانپزشک و روان‌درمانگر تحلیلی  

باجغلی: اعتماد یک پویایی دوطرفه است. یک طرف آن به خود مردم، و جنبه‌های تاریخی، فرهنگی، و روانی برمی‌گردد که روی میزان اعتماد انسان‌ها اثر می‌گذارد. اما یک طرف دیگر آن مسوولان هستند. مهمترین عامل مرتبط با مسوولان میزان شفافیت است. هر چه‌قدر مسوولان شفاف‌تر باشند مردم اعتمادشان بیشتر می‌شود. به‌ویژه در زمان‌های بحران و تهدیدهای جمعی که بازار شایعه‌سازی داغ است و مردم مستعد بی‌اعتمادی هستند. مساله‌ی دیگر رعایت اصل عدالت از جانب مسوولان است. اگر مردم ببینند در شرایط بحرانی از ما بهترانی وجود دارند که منابع بیشتری را در اختیار دارند طبیعی است که اعتمادشان را از دست بدهند. البته طبیعی است که در هر جامعه‌ای منابع به صورت مساوی توزیع نمی‌شود و انسان‌ها با این واقعیت کم و بیش کنار آمده‌اند. اما اگر بحث سر یک موضوع خاص مانند خدمات پزشکی در یک وضعیت بحرانی باشد مسأله به مراتب حساس تر است. به عنوان مثال در شرایط فعلی جامعه‌ی ما امکان این‌که از هر کسی که علایم خفیف ویروسی دارد تست کرونا گرفته شود وجود ندارد و این کیت‌های تشخیصی برای آن‌هایی که علایم شدید دارند اختصاص داده شده‌است. اما متاسفانه می‌بینیم که بعضی از مسوولان صرفا با وجود علایم خفیف تا متوسط از این کیت‌های تشخیصی استفاده کرده‌اند و مثبت بودن کرونا را در رسانه‌ها اعلام کرده‌اند. شاید آن مسوولان نسبت به محدود بودن کیت های تشخیصی و ملاحظات علمی درمورد ویروس کرونا بی‌اطلاع بوده‌اند. این مسوولیت به عهده‌ی دست‌اندرکاران نظام سلامت است که اهمیت پایبندی به اصل عدالت و مصادیق آن را به مردم و مسوولان آموزش بدهند. رفتارهای اشتباه از طرف مسوولان آسیب‌های جدی به اعتماد مردم وارد می‌کند. مثلاً یکی از مسوولان در صحبت هایش گفته قرنطینه مربوط به قرون وسطی است. در حالی که هر کسی می‌تواند با یک جست‌وجوی اینترنتی ببیند که قانون قرنطینه در کشورهای پیشرفته وجود دارد. درست است که قرنطینه ملاحظات حقوقی زیادی دارد و در واقع در شرایطی مخالف آزادی شهروندی است، ولی در صورتی که دلایل علمی مبتنی بر شواهد برای آن وجود داشته باشد و به تایید وزارت بهداشت کشورها برسد، دولت‌ها حق دارند که برای کنترل بیماری در شرایطی دست به قرنطینه بزنند. وقتی مردم ببینند که مسوولان به این سادگی چشم‌شان را روی واقعیت‌های جهانی می‌بندند، طبیعی است که اعتمادشان سلب می‌شود.

آقای دکتر سامی، به نظر شما در شرایط فعلی قرنطینه ضروری است و می‌تواند گزینه‌ی مناسبی برای ما باشد؟

سامی: من هم با آقای دکتر باجغلی موافقم که قرنطینه در شرایطی می‌تواند برای کنترل یک بیماری واگیردار مفید باشد اما این مسأله ابعاد خیلی زیادی دارد. شما در نظر بگیرید وقتی شهر ووهان در چین قرنطینه شد، مردم در خانه‌هایشان نشستند، دولت هم برای تهیه‌ی مواد غذایی به آن‌ها ژتون داد و در نهایت مردم به این قرنطینه تمکین کردند. اما در کشور ما دولت مدرسه‌ها را تعطیل کرد ولی مردم دست بچه‌هایشان را گرفتند و آن‌ها را برای خرید به پاساژها بردند یا راهی مسافرت شدند. مساله‌ی قرنطینه به این سادگی نیست. نمی‌توانیم بگوییم چون در چین جواب داده، ما هم باید همان کار را بکنیم. یک روش ممکن است در یک جامعه جواب بدهد و در جامعه‌ای دیگر با شکست مواجه شود. من برای شما یک مثال از رشته‌ی خودم می‌زنم. یکی از مشکلات ما بیمارانی هستند که آسم شدید و دیابت را با هم دارند. درمان آسم شدید کورتن است، در حالی‌که کورتن برای بیمارانی که دیابت دارند خوب نیست و می‌تواند قند آن‌ها را بالا ببرد و حتی در مواردی دچار کتو اسیدوز دیابتی بشوند که یک وضعیت اورژانس است. مدیریت این بیماران در جامعه‌ی ما خیلی سخت است. علتش این است که پزشک باید برای بیمار درمانی را شروع کند که فی نفسه خطرناک است. شاید در یک جامعه‌ی دیگر دست پزشک برای مدیریت چنین شرایط دشواری بازتر باشد.

به نظر می‌رسد بخش مهمی از مسائل ما در مدیریت این بحران نیز ناشی از بی‌اعتمادی به نظام سلامت و حتی پزشکان است.

سامی: متاسفانه در سال‌های اخیر شاهد هجمه‌های بالا به سیستم‌های بهداشتی-درمانی به ویژه پزشکان بوده‌ایم. شبکه‌های اجتماعی و تهیه‌کنندگان و کارگردانان برنامه‌های رسانه‌ای بدون درنظر گرفتن پیامدهای ایجاد بی‌اعتمادی به قشر پزشک با شیوه‌های مختلف مردم را نسبت به جامعه‌ی پزشکی بدبین کرده‌اند. رفتار خطای رسانه‌ای باعث ایجاد جوّ عدم اطمینان می‌گردد. در حالی که در شرایط فعلی شاهد تلاش شبانه روزی سیستم بهداشتی-درمانی اعم از پزشک، پرستار و غیره به منظور کنترل این بیماری و نجات جان بیماران هستیم. پرسنل و پزشکان در شرایطی این مهم را انجام می‌دهند که سلامت‌شان را در معرض آسیب قرار داده‌اند. اعتماد یک شبه به وجود نمی‌آید و یک شبه از بین نمی‌رود. در چنین شرایطی ناچاریم که در مدیریت بحران با احتیاط بیشتری وارد عمل بشویم. 

باجغلی: آقای دکتر سامی به نکته‌ی بسیار مهمی اشاره کردند. همان‌طور که در مثال ابتلای همزمان یک بیمار به آسم شدید و دیابت ذکر کردند، خیلی جاها پیش می‌آید که مدیریت بحران سلامت با خوانش های اشتباه از طرف مردم همراه شود. اجازه بدهید به بحث اقتصاد سلامت بپردازیم. در نظر بگیرید یک بیماری نادر در کشور داشته باشیم که مثلاً فقط هزار نفر به آن مبتلا شده باشند. فرض کنید که داروی آن هم در یک کشور خارجی موجود باشد ولی هزینه‌ی آن دارو که برای درمان هزار نفر مفید است معادل تامین زندگی ده میلیون انسان باشد. در این‌جا وقتی دولت بخواهد در سطح کلان تصمیم‌گیری کند چاره‌ای ندارد که مساله‌ی اقتصاد را در معادلات خود وارد کند. ممکن است در یک نگاه سطحی یک خوانش غیر انسانی مطرح شود، ولی در یک نگاه همه‌جانبه‌تر داستان متفاوت می‌شود. درست همان طور که تجویز کورتن برای بیمار مبتلا به آسم شدید که دیابت هم دارد، با این که از منظری خطرناک است، اما در کل با رعایت جوانب احتیاط می‌تواند به نفع بیمار باشد. البته به شرطی که مردم به پزشکان و به مسوولان اعتماد داشته باشند و به این اعتماد از جانب مسوولان و پزشکان آسیبی وارد نشده باشد.

سامی: دقیقا همین طور است. مدیریت بحران ابعاد مختلفی دارد. قضاوت در خصوص مدیریت بحران در صلاحیت ‌و تخصص بنده نیست و باید کارشناسان این علم پاسخ این سوال را بدهند. و به همین دلیل است که بنده به خودم اجازه نمی‌دهم که در مورد این تصمیم کلان اظهار نظر کنم.

شما به عنوان یک پزشک متخصص به خود اجازه نمی‌دهید درباره تصمیم‌های کلان اظهار نظر کنید، ولی متاسفانه در این شرایط بحرانی، بسیاری از افراد بدون تخصص درباره ابعاد مختلف این بحران در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها اظهار نظر و ایجاد نگرانی و وحشت می‌کنند. آقای دکتر باجغلی، شما به عنوان روان‌درمانگر فکر می‌کنید ممکن است هشدارهای مکرر غیرتخصصی و حتی تخصصی از نظر رفتاری اثر معکوس داشته باشد و در میان مدت باعث کاهش سطح توجه به هشدارهای ایمنی در افراد شود؟ 

باجغلی: یکی از عوارض بحران‌های سلامت شیوع اخبار نادرست و نادقیق است. این شایعه‌ها و اظهار نظرهای اشتباه باید جدی گرفته‌شوند و حتما باید بخشی از دستورالعمل مدیریت بحران قرار بگیرند.
شیوع این اظهارنظر های اشتباه، باعث می‌شود دستورهای بهداشتی کارشناسانه در سایه قرار بگیرند. از طرف دیگر این شایعات متاسفانه به تحلیل‌ها یا خبرهای اشتباه محدود نمی‌شوند. دیده می‌شود که روش‌های درمانی و توصیه‌های تغذیه‌ای که هیچ پایه و اساس علمی ندارند، و گاهی حتی ضدعلم هستند، در جامعه فراگیر می‌شود و متاسفانه مقابله با آن‌ها آن طور که باید جدی گرفته نمی‌شود.

سامی: در حال حاضر استرس این بیماری به قدری زیاد شده که به دنبال آن افراد به خودشان آسیب‌هایی می‌زنند که ربطی به کرونا ندارد. یکی از پرسنل یکی از بیمارستان‌ها به خاطر بی‌قراری ناشی از ترس کرونا موقع خونگیری از یک بیمار مبتلا به هپاتیت سی سوزن در دستش فرو رفت. این فرد دچار کرونا نشد ولی خودش را در معرض خطر بزرگ‌تری قرار داد. آن‌چه من به صورت روزانه می‌بینم این است که ترس از کرونا از خود کرونا آسیب‌رسان‌تر شده‌است. مراجعات مردم به بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها خیلی زیاد و گاهی بی‌مورد است. مراجعه‌ی بسیار زیاد مردم به بیمارستان‌ها به دنبال هر سرماخوردگی ساده‌ای با علایم خفیف تبدیل به یک معضل شده و خودش به انتشار بیشتر این ویروس دامن می‌زند. از طرفی استرس می‌تواند سیستم ایمنی را ضعیف کند. 

استرس علاوه بر کاهش سطح ایمنی جسمانی، از نظر روانی و عملکردی چه مسائلی ایجاد می‌کند؟

باجغلی: مقاله های زیادی تاثیر استرس در کاهش سیستم ایمنی را نشان داده‌اند. البته با یقین نمی‌توان در مورد تاثیر استرس بر مسری بودن کرونا اظهار نظر کرد و نیاز به مطالعات بیشتری دارد. اما آن‌چه با یقین می‌توان گفت در راستای مثالی که آقای دکتر سامی از پرسنل بیمارستان زدند، شیوع بیشتر رفتارهای ناسازگارانه به دنبال ترس از بیماری است. این ترس می‌تواند به عدم تمرکز در رانندگی و تصادفات منجر شود، بی احتیاطی ها و آسیب‌های شغلی به ویژه شغل‌های حساس را در پی داشته باشد، آسیب‌های خانوادگی در پی داشته باشد و در مجموع پیامدهای زیادی ایجاد کند که به طور مستقیم مرتبط با کرونا نباشند. از این منظر ترس ناشی از بیماری می‌تواند در ابعاد وسیع پیامدهای خطرناک و گاهی جبران‌ناپذیر به دنبال داشته باشد. البته این واقعیت را باید در نظر داشت که آماده‌باش بودن برای مقابله با یک بیماری واگیر دار حتما اضطراب عمومی را بیشتر می‌کند. این اضطراب تا حدی طبیعی و لازم است. اما صحبت سر مرز بندی آن است. سوال مهم این است که از کجا به بعد این اضطراب از حالت کارکردی‌اش خارج و تبدیل به یک اضطراب آسیب‌رسان می‌شود. البته برای ما روانپزشکان هم این مرزبندی‌ها در این شرایط سخت است؛ علتش این است که تعاریف ما عوض شده است. مثلاً من اگر دو هفته‌ی گذشته مراجعی می‌داشتم که به من می‌گفت روزانه بیست بار و هر بار بیست ثانیه دستانم را با آب و صابون می‌شویم و این وسط چندین بار هم دستم را با الکل ضد عفونی می‌کنم، حتما با تشخیص اختلال وسواسی-اجباری شدید برایش درمان را شروع می‌کردم، درصورتی‌که در شرایط فعلی این یک رفتار نرمال است.

سامی: بله، در شرایط بحرانی ما ناچاریم انعطاف بیشتری نشان دهیم و بسته به موقعیت تصمیم‌گیری کنیم.

مهمترین نکاتی که مردم برای حفظ سلامت خود در مواجهه با این همه‌گیری باید به آنها توجه کنند چیست؟

سامی: برخورد ما با بیماری کرونا باعث شده‌است اگر عوارض ناشی از استرس کرونا بیش از خود کرونا نباشد، کم‌تر از آن نیست. توصیه‌ی من به مردم عزیز این است که به‌جای رصدکردن روزانه‌ی آمار مبتلایان و مرگ و میر ناشی از آن، پیام‌های بهداشتی متخصصان و مراجع ذی‌صلاح را دنبال کنند، بهداشت فردی را رعایت کنند، دست‌هایشان را مرتب بشویند، از تماس با افراد آلوده دوری کنند، در مکان‌های در پر ازدحام تجمع نکنند و با رعایت این اصول سعی کنند زندگی عادی خود را ادامه دهند.

در این شرایط به مردم توصیه‌های مکرری درباره محدود کردن حضور در اجتماع، دورهمی، مسافرت، دست دادن و روبوسی می‌شود که عمل به آنها ضروری است، ولی افراد را تحت فشار روانی قرار می‌دهد، چگونه می‌توان از سلامت جسم و روان به صورت همزمان محافظت کرد؟ 

باجغلی: یکی از خطرهای پنهانی هر بحران این است که یک بحران سلامت روان روی آن سوار شود و مانند یک گلوله‌ی برفی خودش، خودش را بزرگ‌تر کند. تمام این توصیه‌های بهداشتی باید جدی گرفته شوند اما به هیچ روی نباید اجازه بدهیم که روی زندگی نرمال ما تاثیر زیادی بگذارد. در این شرایط در صورتی که علایم سرماخوردگی، ولو در حد خفیف داشته باشیم خوب است که از نزدیکان مان دوری کنیم یا با رعایت اصول بهداشتی از فاصله با آن‌ها صحبت کنیم. اما آن‌هایی که علامت ندارند نباید به خاطر ترس از انتقال عفونت خودشان را از موهبت روابط انسانی محروم کنند و بحران بزرگ‌تری را که همان افسردگی و اضطراب است در خودشان ایجاد کنند. من حتی کسانی را می‌بینم که از ترس انتقال عفونت به دیدن پدر یا مادرشان هم نمی‌روند. این ترس‌ها آسیب‌های جدی به سلامت روانی ما وارد می‌کند. بخش مهمی از عملکرد روانی-اجتماعی ما روابط بین فردی است و باید بتوانیم با رعایت جوانب احتیاط این عملکرد را در خودمان حفظ کنیم.

کد خبر 488987 برچسب‌ها كرونا در ايران

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: كرونا در ايران استفاده از ماسک همه گیری ویروس شرایط فعلی مدیریت بحران شرایط بحرانی نظر می رسد بیمارستان ها ویروس کرونا ابعاد مختلف همه ی موارد علایم خفیف اظهار نظر یک بیماری بی اعتماد آقای دکتر توصیه ها یک بیمار آسم شدید مساله ی جامعه ی ترس ها ی دیگر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۱۳۶۸۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دستگیری شروری که در BRT مردم را با زنجیر کتک می‌زد | تنها اظهارات او را ببینید! | فیلم

فروردین ماه سال ۱۴۰۳ فیلمی با موضوع «کتک زدن مردم با زنجیر در اتوبوس» که در آن فرد شرور علاوه بر کتک زدن اقدام به فحاشی و هتاکی به شهروندان کرده بود، وایرال شد و موجبات نگرانی و مطالبه مردم در برخورد با این افراد شد.

به گزارش ایرنا، پلیس تهران بزرگ دیروز اعلام کرد که در پاسخگویی به مطالبات شهروندان در برخورد با این گروه از هنجارشکنان و با تلاش‌های شبانه روزی، متهم این پرونده دستگیر شده است.

رییس پلیس تهران پایتخت امروز در بازسازی صحنه این جرم در جمع خبرنگاران و مردم گفت: از شهروندی که فیلم یک متهمی که شروع کرد به ضرب و شتم مردم در اتوبوس، را تهیه کرد تشکر می‌کنم؛ صحنه دلخراشی بود، اما تجربه و توان پلیس موجب دستگیری این شرور شد.

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

سردار عباسعلی محمدیان افزود: از شهروندی که مستندسازی کرد قدردانی می‌کنیم چرا که موجب دستگیری این متهم شد و ما پنج تا ۶ روز بعد از این حادثه هویت متهم را شناسایی کردیم.

وی گفت: این متهم به یکی از استان‌های غربی کشور متواری و به یکی از روستا‌ها رفته بود، اما همکارانم با اشراف اطلاعاتی او را که به هنگام دستگیری با ماموران درگیر شده بود، دستگیر کردند.

سردار محمدیان تاکید کرد: به این گونه افراد هشدار می‌دهیم که پلیس توان و تجهیزات لازم را دارد و از این صحنه‌ها به سادگی نمی‌گذرد و با هماهنگی دستگاه قضایی مجازات سنگینی برای این افراد در نظر گرفته شده است.

وی با بیان اینکه دادستان تهران هم پیگیر قضیه بود تا زودتر دادگاه این فرد برگزار شود، یادآور شد: این فرد سابقه دار است و همدست دارد، اما در آن فیلم تنها بوده است.