به نقل از «فرارو»

انزوای مقتدی صدر

تاریخ انتشار: ۱۶ اسفند ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۷۱۶۱۶۳۸

فرارو- با ناکامی محمد توفیق علاوی در تشکیل کابینه جدید عراق، نفوذ سیاسی مقتدی صدر کمتر و محدودیت‌های وی در تعیین سرنوشت دولت آینده این کشور آشکارتر از گذشته شده است.
به گزارش فرارو، روز چهارشنبه چهارم ماه مارس، علاوی پس از اینکه دو بار نتوانست از پارلمان برای کابینه خود رأی اعتماد بگیرد، بغداد را به مقصد بیروت ترک کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با شکست علاوی در تشکیل دولت، خلأ سیاسی عراق بزرگتر و روند تشکیل کابینه دشوارتر شد. از میان گزینه‌هایی که برای تشکیل دولت جدید پیشنهاد شده بودند، علاوی شانس بیشتری برای موفقیت داشت، چرا که او هم از حمایت قاطع بزرگترین فراکسیون پارلمان (ائتلاف سائرون به رهبری مقتدی صدر) برخوردار بود و هم سایر گروه‌های شیعی چاره‌ای جز اجماع بر دولت وی نداشتند.
با این حال، مشکلات و پیچیدگی‌های تشکیل دولت عراق بزرگتر از آن بود که شخصی مانند علاوی بتواند از پس آن‌ها برآید. در نتیجه، طی نامه‌ای به رئیس جمهور عراق، ضمن گلایه از «سنگ اندازی» برخی جریانات سیاسی، از تکشیل دولت منصرف شد و به لبنان بازگشت.
انصراف علاوی از تشکیل دولت، هرچند که ابعاد مختلفی دارد، اما یک نکته را به خوبی عیان کرد و آن وزن سیاسی مقتدی صدر در سپهر سیاسی عراق است. اگر چه بعد از شروع اعتراضات عراق در ماه اکتبر ۲۰۱۹، مقتدی صدر و ائتلافش سائرون، اعلام کردند که از حق‌شان در انتخاب نخست وزیر منصرف شده اند، اما طولی نکشید که معلوم شد سائرون بیشترین نقش را در انتخاب نخست وزیر ایفا می‌کند. امری که جریان صدر را در مقابل اکثر بازیگران سپهر سیاسی عراق قرار داد.   مقتدی صدر در میان معترضان؛ وی بعدها با معترضان درگیر شد و حتی آنها را به برخورد امنیتی تهدید کرد.
مقتدی صدر در سه پرده
پرده اول: با شروع اعتراضات در عراق، مقتدی صدر اولین سیاستمداری شد که به معترضان پیوست و به رغم اینکه سهم بزرگی در دولت عادل عبدالمهدی داشت شعار «شلع قلع» (استعفای کل دولت) را مطرح کرد. عبدالمهدی تلاش کرد مطالبات معترضان را محقق کند و در این راه فرامین اصلاحی متعددی صادر کرد، اما در مقابل فشار‌های معترضان به رهبری صدر روز به روز ضعیف‌تر شد تا اینکه به تشویق آیت الله سید علی سیستانی، مرجع سرشناس نجف، استعفا کرد. اینجا بود که چالش تشکیل دولت آغاز شد. همه گروه‌ها از جمله صدر در ابتدا تمایلی به تشکیل دولت نداشتند. با این همه، مذاکرات پشت پرده برای تشکیل دولت ادامه یافت که البته در این مذاکرات نیز ائتلاف سائرون نقش مهمی در رد یا مطرح کردن گزینه‌های نخست وزیری ایفا کرد.
پرده دوم: در بحبوحه رایزنی‌های تشکیل دولت، آمریکا در یک حمله پهپادی سردار قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس، و هم رزمش، ابو مهدی المهندس، نایب رئیس حشد الشعبی، را در فرودگاه بغداد ترور کرد. این اتفاق نقطه عطفی در سیاست ورزی صدر بود. در ناگهان از معترضان فاصله گرفت و حتی با آن‌ها درگیری شد. در مقابل، ایده اخراج نیرو‌های خارجی از عراق را در اولویت قرار داد؛ و در عین حال، سعی کرد در راستای اجرای همین ایده، تمام نیرو‌های سیاسی شیعی و گروه‌های شبه نظامی را تحت نفوذ خود درآورد. یعنی همان گروه‌هایی که صدر زمانی برخی از آن‌ها را «شبه نظامیان پر رو» (المیلیشات الوقحه) می‌خواند.   بیشتر بخوانید: آیا مقتدی صدر قدم در مسیر جدیدی گذاشته است؟ مورد عجیب مقتدی صدر
پرده سوم: صدر با سران برخی از این گروه‌ها دیدار کرد و در برهه‌ای از زمان به نظر می‌رسید که صدر به مهمترین بازیگر سیاسی عراق تبدیل شده است. به موازات اینها، ائتلاف سائرون در بغداد با هماهنگی برهم صالح، محمد توفیق علاوی، را مامور تشکیل کابینه کرد. هر چند که برخی جریانات شیعی تمایل چندانی به علاوی نداشتند. ولی به هر حال، این جریانات با انتخاب علاوی کنار آمدند. اما سنی‌ها و کرد‌ها به شدت با علاوی مخالفت کردند و مکانیسم انتخاب وزرا را نادرست دانستند. مخالفت‌ها با علاوی به حدی زیاد شد که او دو بار تلاش کرد از پارلمان رأی اعتماد بگیرد، اما در هر دو ناکام ماند. چرا که بخشی از گروه‌های سیاسی، معتقدند بودند که علاوی از سوی صدر به سایر گروه‌ها تحمیل شده و آن‌ها را به حاشیه رانده است. در نتیجه، برای ناکام کردن علاوی متحد شدند؛ و سرانجام علاوی را به انصراف از تشکیل کابینه وادار کردند.
ناکامی علاوی، به عنوان شکستی برای صدر ارزیابی شد. حال، در پی خروج علاوی از معادله تشکیل دولت، صدر تقریبا به سه گروه عمده دچار اختلاف شده است: گروه اول، معترضان و جامعه مدنی هستند که از صدر گلایه‌هایی دارند. گروه دوم، سنی‌ها و کرد‌ها هستند که در ماجرای انتخاب علاوی، به صراحت با گزینه پیشنهادی صدر مخالفت کردند. آن‌ها می‌گفتند که علاوی دنبال تشکیل کابینه مستقل است در حالی که خود وی از سوی احزاب (مشخصا جریان صدر) مامور تشکیل کابینه شده است؛ و سرانجام گروه سوم، سایر احزاب و جریانات سیاسی شیعی هستند که احساس می‌کنند نفوذ صدر به ضرر آن‌ها افزایش یافته و آن‌ها را حاشیه نشین کرده است.
در نتیجه، تلاش‌های چند ماه اخیر صدر که با هدف تبدیل وی به بازیگر بلامنازع سیاسی عراق انجام شد، در مدت نسبتا کوتاهی نتیجه معکوس داد و نفوذ او را کاهش داد. البته این بدین معنا نیست که صدر دیگر نفوذی ندارد. او همچنان بزرگترین فراکسیون پارلمان (ائتلاف سائرون) با ۵۴ کرسی را در اختیار دارد. اما دیگر او تنها بازیگر نیست. بلکه وقایع اخیر نشان داد که صدر برای شکل دهی به تحولات سیاسی عراق، چاره‌ای جز هماهنگی و رایزنی با سایر نیرو‌ها ندارد.

منبع: فرارو

کلیدواژه: مقتدی صدر تشکیل دولت محمد توفیق علاوی اعتراضات عراق ائتلاف سائرون تشکیل کابینه سیاسی عراق تشکیل دولت مقتدی صدر گروه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۱۶۱۶۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مقامات سیاسی ترکیه و دردسر خودروهای لوکس

دولت اردوغان به منظور مبارزه با تورم، از مردم خواسته ریاضت اقتصادی در پیش بگیرند اما اغلب مقامات این کشور، خودروهای لوکس مرسدس بنز و آئودی سوار می‌شوند. - اخبار بین الملل -

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، خبر سفارش یک دستگاه خودرو برای بالاترین مقام دینی دولت اردوغان، مانند یک بمب خبری منفجر شده و توجه همه محافل سیاسی ترکیه را به سوی خود جلب کرده است.

ماجرا از این قرار است که علی ارباش مفتی اعظم و رئیس تشکیلاتی دینی دولت ترکیه که مدیریت تمام مسائل فقهی - دینی، مساجد و ائمه جماعات را بر عهده دارد، یک خودرو گرانقیمت سفارش داده که تنها چند دستگاه از آن وارد ترکیه شده و در نهاد ریاست جمهوری مورد استفاده قرار گرفته است. 

علی ارباش در مراسم دعای رونمایی از خودروی برقی ملی ترکیه حضور پیدا کرد، اما خبرنگاران نشان دادند که او هنوز هم خودروی اهدایی کارخانه خودرو برقی را سوار نشده و با یک آئودی به مراسم آمده است.

خبر بدتر آن بود که انتشار اسناد درخواست‌های دفتر ارباش نشان داد که او به زودی آئودی فعلی را به یکی از معاونین می‌سپارد و یک دستگاه خودروی آئودی گرانقیمت برای خودش سفارش داده که قیمت آن 15 میلیون لیره است.

یعنی قیمتی 10 برابر قیمت خودروی شاسی بلند برقی ترکیه و پولی معادل حقوق ماهیانه هشتصد نفر کارگر ترکیه! به عبارتی دیگر دولت اردوغان به منظور مبارزه با تورم، از مردم خواسته ریاضت اقتصادی در پیش بگیرند اما اغلب مقامات این کشور، خودروهای لوکس مرسدس بنز و آئودی سوار می‌شوند.

احمد خاقان سردبیر روزنامه حریت و از نویسندگان نزدیک به اردوغان که همواره برای توجیه خطاهای دولت، مطالب ویژه می‌نویسد، این بار در برابر حساسیت اجتماعی خبر خودروی آئودی ارباش، ناچار به بیان واقعیت شده و چنین نوشت: «تا دیروز می‌گفتند علی ارباش به عنوان مهمترین چهره دینی و فقهی ترکیه، زبان عربی بلد نیست و نیاز به مترجم دارد و حتی متن دعا را باید توی دستش نگه دارد تا بتواند آن را بخواند. حالا مساله خودرو هم اضافه شده است».

خاقان در ادامه نوشته است: اگر ارباش، پاسخ مناسبی به مخالفین ندهد، مردم حاضر نیستند ریاضت اقتصادی را تحمل کنند. او باید جوابگو باشد و اجازه ندهد که این مسائل آبروی حزب عدالت و توسعه را ببرد.

روزنامه قرار چاپ آنکارا نیز عکس و تیتر صفحه نخست خود را به این موضوع اختصاص داد و با انتشار یک گزارش مفصل، اعلام کرد که این اقدامات، نهادهای دینی و مساجد را از چشم مردم می‌اندازد.

قرار در تیتر خود نوشته است «برای خودروی ملی ترکیه دعا کرد اما آئودی سوار می‌شود!».

این در حالی است که دفتر ارباش 6 خودروی لوکس دیگر در اختیار دارد که هیچکدام از آنها حتی در حد متوسط هم نیست و همگی بسیار لوکس و گرانقیمت هستند. اگر بالاترین چهره دینی ترکیه تا این اندازه اهل اسراف و ریخت و پاش باشد، چگونه می‌توان از دیگر مقامات کشور، انتظار صرفه جویی داشت؟ اگر یک چهره دینی گرانقیمت ترین خودروی جهان را برای خود سفارش می‌دهد، ائمه جماعات تحت امر او، چگونه می‌توانند مردم را به ریاضت اقتصادی و پرهیز از اسراف دعوت کنند؟

سیاستمداران ترکیه و عشق خودرو
در ادبیات سیاسی ترکیه اصطلاح مشهوری به نام «مقام آراجی» یا وسیله نقلیه مقامات وجود دارد که منظور از آن، یک خودروی گرانقیمت، مجلل و سیاه است. این تیپ خودروها نه تنها توسط رئیس جمهور، وزرا و مقامات عالی، بلکه توسط تجار و ثروتمندان مشهور و نیز از سوی سران شبکه‌های مافیایی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند و دو ویژگی مشترک همه آنها، این است که حتماً گرانقیمت و مشکی باشند! 

گزارش روزنامه بیرگون چاپ آنکارا نشان داده که مجموعاً یکصد و شانزده هزار دستگاه خودرو در اختیار وزارتخانه‌ها و ارگان‌های دولتی ترکیه است که همگی در تملک دولت هستند، اما علاونه بر آنها، بیش از 30 هزار دستگاه خودرو نیز به صورت قرارداد اجاره سالانه در اختیار مقامات و ادارات است. 

مهمت شیمشک وزیر امور مالی و خزانه داری ترکیه و سکاندار اقتصاد این کشور، اعلام کرده که دست کم پانصد دستگاه از خودروهای بسیار لوکس و گرانقیمت مقامات، به زودی در مزایده به فروش خواهد رسید و درآمد عاید از آن، به خزانه واریز خواهد شد. اما با این وجود، برخی از سازمان‌های دولتی، هنوز هم در حال تلاش برای خرید خودروهای گرانقیمت و صفر کیلومتر خارجی هستند!

از میان خودروهای گرانقیمتی که توسط مقامات سیاسی و ثروتمندان ترکیه مورد استفاده قرار می‌گیرند، برندهایی همچون مرسدس بنز، بی.ام.دبلیو، کرایسلر، آئودی و جاگوار، بیش از دیگر مدل‌ها مورد توجه قرار می‌گیرند، اما به طور معمول، اغلب مقامات برتر، ترجیح می‌دهند آئودی زیرپایشان باشد. 

برخی از سیاستمداران ترکیه نیز عاشق خودروهای قدیمی هستند و به عنوان نمونه، دولت باغچلی رفیق اردوغان و رهبر حزب حرکت ملی گرا، کلکسیونی از دوازده دستگاه خودروی قدیمی در اختیار دارد که با وجود سن بالا، گهگاه شخصاً پشت فرمان می‌نشیند و با آنها چرخی می‌زند.

اما هر جور بخواهی حساب کنی، در ترکیه، مقام دولتی، سیاستمدار، قاضی، چهره امنیتی، استاندار، فرماندار، شهردار، تاجر و فرد مهمی پیدا نمی‌کنی که حاضر شود در مورد خودرو کوتاه بیاید. حتماً باید مجلل و برند خارجی و قطعاً باید مشکی باشد! اما حالا و در اثنای بحران اقتصادی بی‌مانندی که زندگی را بر مردم ترکیه سخت کرده است، خرید این خودروها، حساسیت مردم را برانگیخته است. 

مفتی اعظم ترکیه چه نیازی به آئودی دارد؟
همچنان که ذکر شد، علی ارباش هم اکنون یک دستگاه آئودی 6 در اختیار دارد، اما قرار است به زودی یک دستگاه آئودی 8 در اختیار او قرار بگیرد. این خودرو که 335 اسب بخار قدرت دارد، آپشن‌های فراوانی دارد و علاوه بر هزینه گزاف برای خرید خودرو، هزینه قابل توجهی نیز برای ضدگلوله کردن آن پرداخت خواهد شد.

اما مشخص نیست در شرایطی که ارباش در آنکارا و استانبول، تردد و تحرکات ناچیزی دارد، چرا باید چنین خودرویی سفارش دهد. خود او قبلاً در پاسخ به سوالی درباره خودروی مقامات ترکیه گفته است: «وقتی پای اعتبار دولت ما در میان باشد، باید تلاش کنیم از بهترین وسایل استفاده کنیم تا ما را در موضع ضعف نبینند».

این همان توجیهی است که قبلاً از سوی اردوغان هم بیان شده است.

زمانی که به دستور اردوغان، کاخ ریاست جمهوری بش تپه آنکارا با یک هزار و دویست اتاق و چندین تالار و سالن و یک کتابخانه بزرگ ساخته شد، اردوغان در پاسخ به انتقادات گسترده مخالفین، اعلام کرد که این هزینه‌ها صرفاً برای افزایش اعتبار دولت است و وقتی مسائل اعتبار مطرح می‌شود، صرفه جویی جایز نیست!

در شرایطی که حزب عدالت و توسعه در سال 2002 میلادی با شعار مبارزه با فساد، تلاش برای عدالت و مبارزه با فقر به میدان آمده، حالا این حزب در خرید خودرو و هواپیما و ساخت بناها و ساختمان‌های دولتی، تجمل را به درجات و سطوحی رسانده که مورد انتقاد بسیاری از مردم و نخبگان ترکیه قرار گرفته است.

انتهای پیام /