عملکرد ضعیف مجلس، رکود اقتصادی و سوء مدیریت علل کاهش مشارکت در انتخابات

یک جامعه شناس با بیان اینکه ضعف عملکرد مجلس دهم علتی برای عدم مشارکت مردم در انتخابات این دوره است، گفت: رکود اقتصادی در جامعه، سوء مدیریت داخلی و تحریم های غیر قانونی نظام سرمایه دار غرب نیز از عوامل کاهش مشارکت مردمی در انتخابات این دوره مجلس شورای اسلامی است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از عصر همدان؛ میزان مشارکت مردم در پای صندوق های رأی در تاریخ دوم اسفندماه امسال طبق اعلام وزارت کشور در ده استان بالای 50 درصد و در 16 استان دیگر نیز بین 40 تا 50 درصد بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در کل کشور نیز این میزان مشارکت مردم برای انتخاب نمایندگان خانه ملت 42.57 درصد گزارش شده است.

این در حالی است که استان همدان رتبه بیستم را در میزان مشارکت در انتخابات به دست آورده و درصد مشارکت را به 44.81 درصد رسانده و شاهد کاهش حدود 20 درصدی مشارکت مردم نسبت به دوره دهم انتخابات مجلس هستیم.

اصولاً در توصیف، تبیین و تحلیل مسائل سیاسی- اجتماعی تنها با یک علت مواجه نیستیم بلکه با میدان علل مواجهیم یعنی برای رخ دادن یک پدیده اجتماعی- سیاسی گاهی ده ها علت دست به دست هم می دهند تا مفهوم یک پدیده اجتماعی را تبیین کنند. برای مثال مشارکت سیاسی در کل کشور در دوره قبل 65 درصد و در استان همدان 61 درصد بوده است.

کاهش مشارکت مردم در انتخابات به اصل دموکراسی و مردم سالاری دینی خدشه وارد نمی کند

یک جامعه شناس در خصوص چگونگی علل و عوامل کاهش سطح مشارکت مردم استان همدان در انتخابات مجلس شورای اسلامی گفت: کاهش مشارکت نه تنها در استان همدان بلکه در کل کشور در این دوره وجود داشت اما علل آن مختلف است و نیاز به یک پژوهش میدانی کاملاً علمی و روشمند از جامعه مخاطب رأی دهنده دارد.

حسین رضایی با اشاره به اینکه برخی فرضیات را می توان در زمینه کاهش مشارکت مردم در انتخابات مطرح کرد افزود: در وهله نخست باید به این نکته توجه داشت که کاهش مشارکت مردم در انتخابات خدشه ای به اصل دموکراسی و مردم سالاری دینی وارد نمی کند پس جای نگرانی بسیار زیاد برای این سطح مشارکت مردم وجود ندارد.

وی ادامه داد: در دموکراسی های پویای دنیا نیز گاهی شاهد مشارکت زیر 50 درصد مردم در انتخابات های مختلف هستیم در حالی که در برخی استان های کشور مشارکت 60 تا 70 درصد بوده است.

این جامعه شناس با اشاره به اینکه استان همدان با میانگین مشارکت کشوری در انتخابات فاصله چندانی ندارد و اوضاع استان در کل کشور زیاد هم بد نیست، خاطرنشان کرد: در این دوره ظهور ویروس کرونا در آستانه انتخابات می تواند یک فرضیه و عاملی برای کاهش حضور مردم در انتخابات باشد اما اینکه چند درصد از شهروندان برای ترس از ویروس کرونا از منزل خود بیرون نرفته اند و رأی نداده اند نیاز به کار پژوهشی و میدانی دارد.

از ضروریات پویایی یک کشور حضور گسترده مردم در انتخابات است

رضایی بیان کرد: عده ای از مردم نیز احساس کردند دیگران رأی دادند و لزومی ندارد آنها در انتخابات شرکت کنند چون در هر صورت افرادی به عنوان نماینده وارد مجلس خواهند شد در حالی که از ضروریات پویایی یک کشور حضور گسترده مردم در انتخابات است.

وی با یادآوری اینکه شرکت در انتخابات تفویض قدرت به نمایندگان مجلس شورای اسلامی است چراکه این افراد به عنوان وکیل و نماینده  به مدت چهار سال بر جان و مال و شرایط اقتصادی مردم قدرت پیدا می کنند تصریح کرد: افرادی که مهم و لازم ندانستند در انتخابات شرکت کنند شاید زیاد هم به ضرورت و حساسیت شرکت در انتخابات واقف نبودند.

این پژوهشگر با انتقاد از اینکه رسانه های جمعی و جراید آنطور که باید تنور انتخابات این دوره را گرم نکردند و ضرورت مشارکت را برای افراد جامعه تبیین درست نکردند, بیان کرد: ضعف رسانه ها در این دوره بسیار محسوس بود که باید به دنبال علت آن بود.

رضایی در خصوص متغیر دیگر چرایی عدم مشارکت چشمگیر مردم در انتخابات اضافه کرد: بحث رکود اقتصادی در جامعه و سوء مدیریت داخلی و تحریم های غیر قانونی نظام سرمایه دار به رهبری غرب نیز می تواند یکی از عوامل کاهش مشارکت مردمی در انتخابات باشد.

قهرکردن مردم با صندوق رأی بدترین گزینه برای اعتراض است

وی خاطرنشان کرد: تحریم های اقتصادی موجود در جامعه به صورت مستقیم یا غیرمستقیم نامزدهای این دوره انتخابات مجلس را در شرایط ضعیف تر از انتخابات دوره های قبل قرار داد چراکه انتخابات نیاز به هزینه تبلیغاتی دارد برای مثال از 70 کاندیدای شهر همدان تنها 10 نفر تبلیغات محسوس تری نسبت به دیگر نامزدهای انتخاباتی به دلیل نابسامانی اوضاع اقتصادی داشتند.

رضایی در خصوص فرضیه دیگر نقد مردم به گرانی و تورم نسبت به مسئولان که عامل اصلی آن تحریم های ناجوانمردانه نظام پلید سلطه بود که توانست فشار اقتصادی زیادی را به مردم تحمیل کند، عنوان کرد: معتقدم قهرکردن مردم با صندوق رأی بدترین گزینه برای اعتراض است.

وی با بیان اینکه ضعف عملکرد مجلس دهم هم می تواند یک علت برای عدم مشارکت مردم در انتخابات دوره یازدهم مجلس باشد اظهار کرد: درست است که مردم از عملکرد جناح اصلاح طلب در مجلس دهم ضربه خوردند اما این مجلس با تمام نقص هایی که داشت با وجود ناجوانمردی و تحریم های ظالمانه آمریکا نسبت به ملت ایران قربانی شرایط شد.

این جامعه شناس در پایان اظهار امیدواری کرد مجلس آینده می تواند با تلاش و در جهت اقتصاد مقاومتی طبق فرموده مقام معظم رهبری با ایجاد شفاف سازی در همه زمینه ها مشکلات مختلف کشور را حل کند.

درپایان آنچه حائز اهمیت است این است که مردم ایران مردمی قدرشناس و سختی کشیده هستند و ملتی نیستند که به این سادگی ها از ارزش ها و آرمان های نظام مقدس اسلامی ایران دست بکشند اما این مسئولان هستند که باید با تلاش مضاعف با ایجاد اوضاع و شرایط مطلوب کاری کنند که همه مردم بتوانند به حداقل های آسایش در زندگی دست یابند.

انتهای پیام/

منبع: دانا

کلیدواژه: مشارکت مردم در انتخابات کاهش مشارکت مردم جامعه شناس کل کشور

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۱۷۱۱۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دهه ۹۰؛ دهه‌ی «رکود، عبرت، تجربه»

خبرگزاری تسنیم قرار است در پرونده‌ی «دهه‌ی رکود، عبرت، تجربه» به تفصیل و در گفتگو با صاحبنظران و کارشناسان به بررسی وضعیت اقتصاد ایران در دهه‌ی ۹۰، دلایل و ریشه های افول اقتصاد در این دهه و راه‌حلهای جبران این خسارت در سالهای پیش رو بپردازد. - اخبار اقتصادی -

گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم- 

وقتی میان فعالان اقتصادی از دهه‌ی 1390 شمسی سخن به میان می‌آید، تصویر یک دهه «عقب‌ماندگی»، «تعطیل نسبی مسائل اقتصادی» و «انباشت چالش‌های اقتصادی» در ذهن‌هایشان نقش می‌بندد و زمانی که می‌خواهند در موردش صحبت کنند، هر یک از زاویه‌ای آسیب‌های این دهه را بر می‌شمرند: از وضعیت نامناسب شاخص‌های کلان اقتصاد تا رکود در کسب‌و‌کارهای خرد و کلان، از آسیب‌های تشدید تحریم‌ها تا انفعال دولت‌ها در برابر تحریم و بی‌توجهی به برنامه‌ها و سیاست‌های «خنثی‌کردن اثر تحریم‌ها».

تاجران زبده و پژوهشگران اقتصاد بین‌الملل نیز از «شرطی‌کردن اقتصاد» نسبت به مذاکره با غرب می‌گویند و بی‌توجهی به سیاست اصولی «ترجیح شرق به غرب»؛ آن هم درست در دهه‌ای که قدرت اقتصادی در حال انتقال از غرب به شرق بود. دهه‌ی 1390 چه بود و چه مختصاتی داشت؟ آن دوران تمام شده یا دهه‌ی جدید، دهه‌ی 1390 جدیدی است!؟  

افول شاخص‌های کلان

میانگین رشد اقتصادی دهه‌ی 1360 -با وجود آثار انقلاب و مشکلات ناشی از جنگ تحمیلی- برابر با 4.3 درصد بود. این شاخص در دهه‌ی 1370 برابر با 3.1 درصد و در دهه‌ی 1380 برابر با 4.4 درصد بود. میانگین رشد اقتصادی پس از انقلاب (از 1360 تا پیش از آغاز دهه‌ی 1390) نیز برابر با 3.9 درصد بود. این در حالی است که میانگین رشد اقتصادی در دهه‌ی 1390 به 0.9 درصد کاهش یافت.

درآمد ملی سرانه که در سال 1390 برابر با 8.1 میلیون تومان بود در سال‌های پس از آن کاهش یافت؛ تا جایی که میانگین درآمد سرانه در این دهه به 7.4 میلیون تومان (به قیمت ثابت سال 1390) رسید. فقر مطلق که از 46.8 درصد در سال 1989 میلادی (تقریباً معادل سال 1368؛ سال پایانی جمگ تحمیلی) به 12.3 درصد در سال 2011 میلادی (تقریباً معادل سال 1390 شمسی) رسیده بود، در دهه‌ی تعطیل اقتصاد ایران دوباره افزایش یافت و به 21.9 درصد در سال 2020 میلادی (تقریباً معادل 1399 شمسی) رسید؛ به عبارت دیگر قدرت خرید عموم مردم در این دهه آب رفت و فقر مطلق نیز تقریباً دو برابر شد.

تحریم و انفعال

در تحلیل دهه‌ی 1390 نمی‌توان از نقش تحریم‌ها غافل شد؛ تشدید تحریم‌های ظالمانه از ابتدای دهه‌ی 1390 به این سو حتماً به اقتصاد ایران آسیب زد اما انفعال سیاست‌گذار در برابر تحریم‌ها نیز نقش تعیین‌کننده‌ای در نتیجه -یعنی افول شاخص‌های کلان اقتصادی- داشت.

کاهش وابستگی اقتصاد به نفت در دهه‌ی 1390، نه یک سیاست مطلوب سیاستگذار بلکه همواره اجبار بود. از دل همین اجبار بود که کلان‌ایده‌ی «مذاکره برای رفع تحریم‌ها» و «رفع‌تحریم به مثابه حل همه‌ی مشکلات از آب خوردن تا بهبود شاخص‌های کلان اقتصادی» زاییده شد.

سیاستمدارِ عادت‌کرده به زیستِ نفتی که نظم آمریکایی جهان را نیز پذیرفته بود، حتی به‌زور هم حاضر به ترک اعتیاد اقتصاد ایران به نفت نبود. می‌خواست دوباره ذیل نظم آمریکایی، نفت بفروشد و گرد و غبار ضعف کارآمدی مدیریت و سیاست‌های اقتصادی‌اش را زیر فرش درآمد نفتی پنهان کند. «برجام» را تجربه کرد و با خروج آمریکا از برجام، سرش به سنگ خورد. از این منظر، دهه‌ی 1390 را باید دهه‌ی تجربه و عبرت نیز نامید. سیاستمدار در این دهه، عملاً اقدام جدی‌ای برای درمان عیوب ساختاری اقتصاد ایران از جمله تصدی‌گری افراطی دولت، بودجه‌بندی معیوب و نامتوازن، وجود هزینه‌های زائد و مسرفانه و ...  نکرد.

تغییر نظم بین‌الملل

از دیگر ویژگی‌های مهم دهه‌ی 1390 نیز سرعت گرفتن تغییر نظم بین‌المللی بود. در این دهه قدرت اقتصادی به مرور از غرب به شرق -به‌طور خاص آسیا- منتقل شد. در سال 2011 تولید ناخالص داخلی آمریکا (بر اساس دلار برابری قدرت خرید) معادل 15600 میلیارد دلار و تولید ناخالص داخلی چین برابر با 13740 میلیارد دلار بود. در سال 2017 ورق برگشت و اقتصاد چین از اقتصاد آمریکا بزرگ‌تر شد. تولید ناخالص داخلی چین در 2024 برابر با 35290 میلیارد دلار است در حالی که این شاخص برای اقتصاد آمریکا برابر با 28780 میلیارد دلار است. رشد اقتصادی هند و سایر اقتصادهای نوظهور آسیایی نیز مشابه بود.

در میانه‌ی این تغییر نظم مهم در دهه‌ی 1390، دولت در ایران عملاً روابط اقتصادی با شرق را از اولویت خارج کرد و تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد مذاکره با غرب برای رفع تحریم‌ها گذاشت. رای آوردن ترامپ در ایالات متحده، قدرت گرفتن بن‌سلمان در عربستان، کرونا و سقوط قیمت نفت را نیز باید به لیست اتفاقات شاخص این دهه اضافه کرد.

درس‌هایی برای آینده

خلاصه اینکه در دهه‌ی 1390 یک دهه «رکود»، انباشت چالش‌های اقتصادی و تعطیل نسبی مسائل اقتصادی را شاهد بودیم. در عمل دولت‌ها در اقتصاد داخلی، اصلاح «عیوب ساختاری» را به‌تعویق انداختند و در نسبت اقتصاد ملی با دنیای خارج، بدون توجه به تغییر نظم بین‌الملل تمام تخم‌مرغ‌ها را در سبد مذاکره با غرب برای «رفع تحریم» گذاشتند و استراتژی «خنثی‌سازی اثر تحریم» را  کنار گذاشتند؛ در حالی که در ابتدای دهه، با ابلاغ «سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی» راه‌ها نشان داده شده بود و در انتهای دهه نیز در «بخش اقتصادی بیانیه‌ی گام دوم»، مجدداً بر آن‌ها تاکید شد. در واقع سیاستگذار در این دهه دست به «تجربه‌»‌ای خارج از سیاست‌های کلی نظام زد و درس «عبرت»ی برای دهه‌های پیش رو شد.

حال آیا ما از تجربه‌های دهه‌ی 1390 درس خواهیم گرفت!؟ گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم قرار است در پرونده‌ی «دهه‌ی رکود، عبرت، تجربه» به تفصیل و در گفتگو با صاحبنظران و کارشناسان به بررسی وضعیت اقتصاد ایران در دهه‌ی 90، دلایل و ریشه های افول اقتصاد در این دهه و راه‌حلهای جبران این خسارت در سالهای پیش رو بپردازد.

انتهای پیام/