به نقل از «ایسنا»

وصفِ سفر، نصفِ سفر

تاریخ انتشار: ۲۷ اسفند ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۷۲۹۸۱۹۲

ایسنا/اصفهان این روزها که قرار است با در خانه ماندن، به خودمان و همه کمک کنیم و سراغِ سفر نوروزی نرویم، بد نیست چند سفرنامۀ خوب بخوانیم.

رد پای سفرنامه‌نویسی و سفرنامه خواندن را می‌توان در تاریخ و فرهنگ ایران پی گرفت و نشانه‌های پررنگی از آن را پیدا کرد. از مجموعه سفرنامه‌های معاصر و خوش‌خوان، می‌توان به کتاب‌های منصور ضابطیان اشاره کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سفرنامه‌هایی که خواننده را نه‌تنها خسته نمی‌کند و نه‌تنها به اطلاعات اینترنتی اشاره نمی‌کند بلکه دست مخاطب را می‌گیرد تا با نحوه زیستن افراد در گوشه گوشه جهان آشنا کند؛گزارشی از تجربه‌هایی که گاهی افراد حتی با سفر کردن هم به دست نمی‌آورند!

 منصور ضابطیان، روزنامه‌نگار، جهانگرد، کارگردان، مجری رادیو و تلویزیون، نویسنده و تهیه‌کننده ایرانی است.

ضابطیان در سال ۱۳۶۹ کاردانی رشته علوم آزمایشگاهی را در دانشگاه علوم پزشکی گیلان به پایان رساند و پس از چند سال رشته تحصیلی خود را تغییر و رشته سینما را در دانشگاه ادامه داد. او مدتی مدرس دوره‌های آزاد آموزش گویندگی و اجرا در دانشکده خبر نیز بود و کار حرفه‌ای را با روزنامه‌نگاری شروع کرد. مصاحبه‌ها و گزارش‌های مختلفی به قلم او در مجلات و روزنامه‌های گزارش فیلم، حیات نو، سینمای نو، همشهری، ایران، چلچراغ و تهران امروز منتشرشده است. «سبد»، «مردم ایران سلام»، «جغرافیای فریاد»، «فرش واژه»، «نقره»، «رادیو هفت» و «صدبرگ» ازجمله کارهای او در تلویزیون است و تاکنون توانسته دو بار جایزه قلم بلورین را از آن خود کند.

«مارک و پلو» (۱۳۸۹)

ضابطیان کتابی با عنوان «مارک و پلو» نوشته که حاوی شرح سفرهایش به کشورهای فرانسه، اسپانیا، لبنان، هندوستان، ایتالیا، اتریش، ارمنستان، کره جنوبی و آمریکاست. او با افراد سرشناسی مثل لی یونگ آئه و نجف دریابندری مصاحبه کرده است و در مقدمه این مجموعه می‌نویسد: «سفر جدای از جنبه‌های تفریحی و سرگرم‌کننده‌اش دارای یک سویه مهم فرهنگی است. آشنایی با سرزمین‌های دیگر، آدم را از چارچوب دگم فکری‌اش خارج می‌کند. او را به این نتیجه می‌رساند که همه دنیا همین چاردیواری محصور اطرافش نیست و تازه می‌فهمد که در گستره این جهان چقدر ناچیز است و دنیا چقدر شوخی‌تر از آن چیزی است که خیال می‌کرده. درعین‌حال به این نتیجه می‌رسد که دنیا آن‌قدر هم که فکر می‌کند، بزرگ نیست و آدم‌های به‌ظاهر غریبه در نقاطی که به لحاظ جغرافیایی، تاریخی و اجتماعی مشابهتی با هم ندارند، یک‌باره به فصل مشترک‌هایی از تفکر و احساس می‌رسند.»

به این متنِ ضابطیان می‌توان این جمله را اضافه کرد که سفرنامه خوب خواندن هم می‌تواند تا حدودی، برخی از این اتفاق را در ذهن آدم شکل بدهد.

«مارک دو پلو» (۱۳۹۳)

این کتاب، سفرنامه ضابطیان به کشورهای کنیا، بلژیک، چک، هلند، آلمان، پرتغال، یونان، عراق و برزیل است. برخلاف کتاب «مارک و پلو» که مجموعه‌ای بود از گزارش‌های چاپ‌شده در مطبوعات، بخش عمده این کتاب برای نخستین بار در این جلد منتشر شد.

او در مقدمۀ «مارک دو پلو» می‌نویسد: «سفر بیش از هر چیزی کارکرد درونی دارد در یافتن فرمول مناسبی برای ساخت یک دنیای شخصی.»  در این میان شاید برای مخاطب ایرانی زندگی در کنیا و یا قدم زدن در بهشت طبیعی برزیل کمی دور باشد ولی تجربه جذاب و متفاوت به عراق نزدیک به نظر برسد، با این‌همه نویسنده همه تجربه‌ها را با کشش خاصی نوشته است.

«برگ اضافی» (۱۳۹۴)

این مجموعه در واقع تکمیل‌کننده و ادامه دو کتاب «مارک و پلو» و «مارک و دو پلو» است. از این میان شاید تجربه سفر به مکه و حضور در مسجدالحرام، متفاوت و زیباتر است.

«سباستین»  (۱۳۹۵)

این اثر، سفرنامه ضابطیان به کوبا است. برخلاف کتاب‌های قبلی که هر کتابی حاوی گزارش به چند کشور بود این کتاب منحصر به سفر در کشور کوبا است. تأثیر تحریم، نوع حاکمیت در کوبا و البته طبیعت این کشور، نوع نگاه مردم این کشور به زیستن را می‌توانید در این کتاب همراه با ضابطیان به تجربه بنشینید.

«چای نعنا» (۱۳۹۶)

شاید یکی از زیباترین سفرنامه‌های ضابطیان همین کتاب چای نعناست، سفرنامه‌ای به کشور مراکش. نزدیکی فرهنگی عجیبی در روایت ضابطیان میان ایران و مراکش می‌توان پیدا کرد.

«موآ» (۱۳۹۷)

این مجموعه نیز سفرنامه ‌این روزنامه‌نگار به کشور ویتنام است. جایی که برای ایرانیان بیشتر به خاطر جنگ با آمریکا شناخته‌شده است. ضابطیان در مقدمه این کتاب می‌نویسد: «در این سفر کمتر روزی بود که باران نبارد، حتی شده به‌اندازه چند بارش سبک. تقریباً تمام وسایلم نم کشید. کتاب راهنمایم خیس خورد، در کفش‌هایم می‌شد قورباغه پرورش داد و ....اما همه این‌ها تجربه سفر در ویتنام را ناب‌تر و خالص‌تر کرد. ویتنامی‌ها به باران می‌گویند: موآ»

«بی زمستان» (۱۳۹۸)

سفرنامه و عکس‌های تاجیکستان، آذربایجان و گرجستانِ ضابطیان را می‌توانید در این مجموعه بخوانید و ببینید. بخش‌هایی از این سفر، در واقع سفر به بخش‌های قدیمی ایران بوده است. سفری به ایران دورافتاده از مادر و کمی غریب برای ما! تجربه بهار در تاجیکستان، تابستان در آذربایجان و پاییز در گرجستان.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی فرهنگی و هنری کتاب قرنطینه خانگی سفرنامه منصور ضابطیان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۲۹۸۱۹۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تجربه تلخ بیماران از نسخه الکترونیکی

ایتنا - هرچند نسخه‌های الکترونیکی مزایایی مانند افزایش ایمنی دارودرمانی، جلوگیری از جعل و تخلف در نسخه، مدیریت بهتر مصرف داروها، کاهش تقاضای القایی و تشخیص و رفع کمبودهای دارویی دارد اما به نظر می‌رسد آسیب‌های روحی و معنوی و گاه مادی این موضوع مانند فشار وارد شدن به بیماران و ازدحام و انتظار به علت قطعی سیستم در برنامه‌ریزی های نسخه‌های الکترونیکی دیده نشده است و لازم است که برنامه‌ریزان به دغدغه‌های بیماران در زمینه نسخه‌های الکترونیک نیز توجه کنند. نسخه الکترونیکی و سامانه تائید نسخ، قرص‌ها را تائید می‌کند اما آمپول‌ها را نه؛ چندی بعد دوباره می‌روم و این بار آمپول‌ها تائید می‌شوند اما قرص‌ها نه؛ اگر فقط آمپول را بگیرم، نسخه می‌سوزد و با این اوضاع نوبت دهی باید دوباره دکتر بروم تا قرص بنویسد و اگر نگیرم مدتی بی آمپول می‌مانم و بیماری عود می‌کند. این پارادوکس نشان می‌دهد یک‌جای کار می‌لنگد!

به گزارش ایرنا و براساس آخرین آمار سازمان بیمه سلامت از ابتدای دی ماه سال ۱۴۰۰ تا فروردین امسال، میزان نسخه‌نویسی الکترونیکی از مرز ۲۹۲ میلیون نسخه گذشته است که البته برخی از آنها در سامانه، تائید نشدند یا اینکه برای تائید، روند دست و پا گیری را طی کرده‌اند.
سامانه اینترنتی تائید نسخ یا نسخه‌های الکترونیکی با هدف کنترل بهتر داروهای گرانقیمت و بیماران خاص در این سیستم راه اندازی شده است. تجربه‌های بیماران اما نشان می‌دهد، استفاده از این سامانه برای آنها بدون دردسر نیست. دردسرهایی از قطعی سیستم و بروز نشدن پزشکان با اینترنت تا تائید نشدن یا تحویل تعداد کمتر اقلام دارویی نسبت به نسخه تجویزی. دردسرهایی که گاه و بیگاه سه ضلع داروخانه، پزشک و بیمار را معطل می‌سازد.
به طور مثال مجید یکی از بیماران به خبرنگار ایرنا گفت: به پزشکی قدیمی و معروف فیزیوتراپی مراجعه کردم اما گویا پزشک سالخورده نتوانسته بود، خود را با سیستم الکترونیکی بروز کند و نسخه کاغذی برایم نوشت و هیچ مرکز توانبخشی، نسخه کاغذی را قبول نکرد.
وی افزود: بالاخره مجبور شدم به پزشک دیگری مراجعه کنم و او برایم نسخه الکترونیکی نوشت اما پول ویزیت قبلی‌ام هدر شد.

بیمار دیگری از این شکایت دارد که هر وقت به دکترش مراجعه می‌کند تا برایش داروهایش را تمدید کند، دکتر از او کد خدمت دارویی را طلب می‌کند و بیمار بینوا هر بار نسخه قبلی همراهش نیست و دکتر با غرولند مدتی دنبال کد دارویی می‌گردد و گله می‌کند که سیستم باز نمی‌شود تا بالاخره نسخه الکترونیکی را تجویز کند.
زهره مادر فرزند بیماری، تجربه دیگری دارد. او به خبرنگار ایرنا گفت که امروز ظهر به آزمایشگاه رفته و مدت طولانی منتظر مانده تا نوبتش شود اما بعد از ۴۰ دقیقه، متصدی آزمایشگاه اعلام کرده است که آنهایی که بیمه خدمات درمانی دارند، بروند چون سیستم قطع است.
وی ادامه داد: متصدی آزمایشگاه از بیماران خواست ساعت ۶ تا ۸ صبح مراجعه کنند چون در آن زمان، سیستم وصل است!

موضوع فقط به به‌روز نشدن برخی پزشکان با دنیای اینترنتی و قطعی سیستم خلاصه نمی‌شود و درباره مشکلات تحویل دارو، اوضاع تقریبا به همین منوال است. مثلا در صف های طولانی دریافت دارو در داروخانه‌های بیماران خاص، هنگامیکه نوبت بیمار می‌رسد، متصدی از بیمار، کد رهگیری می‌خواهد. بیمارانی که کد رهگیری به گوشی آنها پیامک شده از لابلای پیامک ها، دنبال کد می‌گردند و آنهایی که کد رهگیری به علل مختلف پیامک نمی‌شود، با استرس در جیب و کیف خود، دنبال کاغذی کوچک هستند که شماره‌ای خرچنگ قورباغه روی آن نوشته شده و همیشه عده‌ای هستند که اصلا نمی‌دانند کد رهگیری چیست و عجیب تر آنکه پزشک آنها نیز در اینباره چیزی به آنان نگفته است! و این گروه از بیماران مایوس و دست خالی از داروخانه بیرون می‌روند. تازه بیماران خاصی هم که کد رهگیری دارند باید دوباره منتظر باشند تا کد دیگری در همان لحظه برایشان پیامک شود.
اشکالاتی که می‌توان گفت بیماران را سرگردان می‌سازد و مزایای فراوان نسخه الکترونیکی مانند جلوگیری از قاچاق دارو را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد.

تقصیر سامانه یا بیمار؛ عقل شما چه می‌گوید؟
نسخه‌های الکترونیکی یکی از ارکان مهم پرونده‌ سلامت الکترونیک محسوب می‌شود که از نوشتن داروی اضافه از سوی پزشکان و مشکلات نسخه خوانی جلوگیری می‌کند. مزیت‌هایی که قابل چشم‌پوشی نیست اما نمی‌توان چشم‌ها را به روی نقاط ضعف آن هم بست.
در این رابطه به عنوان بیمار به داروخانه خاصی مراجعه کردم که سامانه اینترنتی قرص‌هایم را تائید کرد و آمپول هایم را نه و برای اینکه به سختی نوبت فوق تخصص را گرفته بودم و می‌خواستم نسخه ام نسوزد و از طرفی قرص‌هایم تمام شده بود، همان روز به دکتری که نوبت دهی آسانی داشت مراجعه کردم تا قرص‌هایم را بگیرم اما چون فوق تخصص نداشت، به گفته خودش نمی‌توانست آمپول های کمیاب گرانقیمت تخصصی را تجویز کند.
بعد از چند هفته، هنگام عصر به داروخانه مراجعه کردم و اینبار پس از انتظار در صف، آمپول هایم تائید شد اما قرص‌هایم نه. فقط به اندازه مدت کمی قرص داشتم و نمی‌خواستم دوباره برای ویزیت مرخصی بگیرم و هزینه دوباره بپردازم و متصدی به من توصیه کرد برای تائید نسخه به کارشناس بیمه مراجعه کنم. اما کارشناس فقط صبح ها حضور داشت و من هم دست از پا درازتر برای فردا مرخصی گرفتم و فردا دوباره در صف کارشناس بیمه ماندم تا نوبتم شد. داروی بیمار جلویی من تائید نشد و من نگران، نسخه‌ام را تحویل داده و مشکلم را گفتم و توضیح دادم که دوباره نمی‌خواهم چرخه ویزیت را تکرار کنم و حیرانم که چرا یکبار آمپول تائید نمی‌شود و یکبار قرصم؟
کارشناس بیمه به من نهیب زد که حالا عقلت چه می‌گوید؟ یکه خوردم و این احساس به من دست داد که گناهی مرتکب شده‌ام و به سرعت پاسخ های عقلم را آنالیز کردم: "شاید کارشناس امروز مشکل خاصی دارد و روی مود نیست!؛ شاید تقصیر من است و برای گرفتن قرص باید کمی صبر می‌کردم، حالا چه می‌شد بیماری عود نکند؛ شاید تقصیر پزشک است که معادله نسبت قرص با آمپول را رعایت نمی‌کند؛ اما دکتر که حساب کتاب می‌کند و داروها را برای مدت معینی می‌نویسد و این سامانه است که تعداد یکی از اقلام دارویی را نسبت به نسخه، کمتر تائید می‌کند و معادله را بر هم می‌ریزد؛ شاید..."
که ناگهان به خودم آمدم و دیدم حقیقتا، متصدی منتظر است که من چه پاسخی می‌دهم. پس سینه صاف کردم و گفتم: عقلم می‌گوید اینبار تائید کنید تا شاید از دفعه بعد قرص‌ها و آمپول هایم تصمیم بگیرند با هم تمام شوند!
 
انسولین فقط ۷ تا؛ دیسیپلین عالی و محدودیت واهی
آخرین بررسی‌های وزارت بهداشت نشان می‌دهد، بیش از ۱۴ درصد جمعیت بالای ۲۰ سال کشور یعنی چیزی حدود هفت میلیون نفر ایرانی به دیابت مبتلا هستند و این روند رو به افزایش در آینده نزدیک به بیش از ۱۰ میلیون مبتلا خواهد رسید که تعداد قابل توجهی از آنها از انسولین استفاده می‌کنند و داروی انسولین قلمی، پُر هزینه‌ترین داروی تجویزی در کشور است و همین امر سختگیری زیادی را در تحویل این دارو در نسخه الکترونیکی ایجاد کرده است.
رضا یک بیمار دیابتی می‌گوید: "چند روزی به دنبال انسولین بودم و داروخانه نداشت. روزی به متصدی داروخانه گفتم: من یک هفته است انسولین ندارم و متصدی گفت: تو یک هفته است که نداری و ما یک ماه است که نداریم. نمیدونم قانع شدم و منطقی گفت یا چی …. ولی حرفی واسم نموند. روز بعد به شعبه مرکزی مراجعه کردم و خوشحال که بالاخره موجودی داشت. با توجه به اینکه روزی سه بار و هر بار ۲۶ واحد انسولین می‌زدم، دکتر ۱۶ قلم انسولین تجویز کرده بود. اما گویا سامانه عالم تر از دکتر بود و متصدی گفت برای هر دیابتی فقط هفت انسولین مجاز هستیم. "
وی افزود: هفت قلم را با بیمه حدود ۱۰۴ هزار تومان خریدم اما بعد از شروع به مصرف داروها متوجه شدم پیچ بالای قلم دو تا از انسولین های خریداری شده، خراب است و به ناچار آنها را دور انداختم! طبیعتا چند روز بعد، قرص داشتم و انسولین نداشتم و دکتر بیمارستان برای ۱۰ روز بعد نوبت داد. بنابراین مجبور شدم به داروخانه‌ای بروم و دو قلم انسولین هر کدام به قیمت ۱۹۰ هزار تومان به صورت آزاد بخرم. باشد دیسیپلین نسخه الکترونیکی قبول، اما این چه محدودیتی است که مرا مجبور به خرید داروی آزاد می‌کند.

یک بیمار: سامانه تائید نسخ، میزان لازم دارو را بلد نیست!
بسیاری از بیماران بنا به ملاحظاتی که دارند از نگرانی کمبود دارویی گرفته تا روش‌های خاص نگهداری دارو، همواره مایل هستند قبل از تمام شدن آخرین باقیمانده دارو، آنها را تمدید کنند، سامانه تائید نسخ اما این اجازه را به آنها نمی‌دهد.
شیما که بیماری مزمنی دارد، در این رابطه به خبرنگار ایرنا می‌گوید: سامانه نسخه‌های الکترونیکی، میزان لازم دارو را بلد نیست و به خاطر اینکه من دو قوطی قرص -هر کدام حاوی۳۰ عدد و روزی ۳ تا- در خانه داشتم، نسخه من را تائید نکرد. درحالیکه من یک قوطی را در خانه، یک قوطی در محل کار و یک قوطی در کیف مخصوص مهمانی‌ها می‌گذارم تا در این رفت و آمدها، مدام مجبور به عوض کردن جای قرص‌ها نباشم! و مصرف دارو را فراموش نکنم چون بیماری خطرناکی دارم.
وی اضافه می‌کند: حالا مگر ۶۰ عدد قرص در خانه داشته باشم به کجای عالم برمی‌خورد! تازه زمانی در دوران اوج تحریم، قرص‌هایم گیر نمی‌آمد و موقع تمام شدن دارو، من همیشه دلهره دارم، دارویم دوباره پیدا نشود. گاهی هم بیمار می‌خواهد سفری طولانی برود و مثلا مصرف دو یا سه ماه دارو همراهش باشد. چون بیماری مزمن را فقط نزد دکتر خودم که با پرونده پزشکی ام آشنایی کامل دارد، می‌روم و از سوی دیگر پیدا کردن فوق تخصص در شهرستان برای من سخت است. اما سامانه می‌گوید تعداد دارو فقط برای یک و حداکثر دو ماه!

الزام قانونی و ضرورت توجه به دغدغه‌های بیماران
اجرای نسخه‌نویسی الکترونیک یک الزام قانونی است اما گیر و گورهای آن از مشکلات اتصال اینترنتی و آمادگی نداشتن جامعه پزشکی و برطرف نشدن مولفه‌های بوروکراسی از کد رهگیری گرفته تا محدودیت در تعداد داروهای تائیدی، نقاط ضعفی است که می‌تواند منجر به فشار روحی و روانی و سرگردانی بیمار، سوق دادن او به سمت بازار قاچاق و هزینه‌کرد بیشتر از جیب بیمار برای خرید داروی آزاد یا ویزیت های مکرر بی مورد فقط برای تمدید دارو و اتلاف وقت بیمار شود.
نباید فراموش کرد که جان عزیز است و بیماران برای تامین دارو به هر دری چنگ می زنند و ممکن است در دام قاچاقچیان دارو بیفتند. به طور مثال بر اساس آمارهای سازمان تامین اجتماعی، روزانه ۷۰۰ هزار نسخه الکترونیک در سامانه تأمین‌اجتماعی صادر می‌شود که ۵۷۰ هزار تأیید داروخانه‌ای دارد اما این امر بدان معناست که روزانه ۱۳۰ هزار نسخه فقط در تامین اجتماعی تائید نمی‌شود.

هرچند نسخه‌های الکترونیکی مزایایی مانند افزایش ایمنی دارودرمانی، جلوگیری از جعل و تخلف در نسخه، مدیریت بهتر مصرف داروها، کاهش تقاضای القایی و تشخیص و رفع کمبودهای دارویی دارد اما به نظر می‌رسد آسیب‌های روحی و معنوی و گاه مادی این موضوع مانند فشار وارد شدن به بیماران و ازدحام و انتظار به علت قطعی سیستم در برنامه‌ریزی های نسخه‌های الکترونیکی دیده نشده است و لازم است که برنامه‌ریزان به دغدغه‌های بیماران در زمینه نسخه‌های الکترونیک نیز توجه کنند.