امشبامشب زمین یک ساعت خاموش می‌شود

چندین هزار سال است که بشر روی این سیاره زندگی می‌کند و حالا قرار است فقط یک ساعت به یاد زمین باشیم و به احترامش چراغ‌های کمتری روشن کنیم، امید است که این احترام و حفاظت از زمین در طول سال هم ادامه پیدا کند.

تولید گازهای گلخانه ای، گرمایش جهانی، تخریب لایه اوزون، تغییر اقلیم، سیل ها و طوفان های ویرانگر و بحران آب؛ این ها فقط بخشی از نتایج استفاده بی رحمانه بشر از منابع زمین است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

منابع تجدید ناپذیری مثل زغال سنگ و نفت که روزی تمام می شود و بشر مجبور است در یک کره خشک، بی آب و بدون منابع زندگی کند. البته تا رسیدن به آن شرایط غیر قابل زیست، سال های زیادی فاصله داریم و سال هاست که فعالان محیط زیست سعی در آگاه سازی مردم جهان در خصوص خطرات تهدید کننده کره زمین را دارند و یکی از این اقدامات که ۱۳ سال به شکل مستمر در حال برگزاری است، "ساعت زمین" نام دارد.

ساعت زمین (Earth hour) یک روز جهانی است که به ابتکار صندوق جهانی حیات وحش World Wildlife Fund - WWF شکل گرفته است. در این روز شهرهای بزرگ جهان در نقاط شاخص عمده خود چراغ‌ها را خاموش می‌کنند.
هدف برنامه ساعت زمین این است که آگاهی عمومی را نسبت به گرمایش جهانی افزایش دهد.

این ابتکار عمل در سال ۲۰۰۷ در سیدنی در کشور استرالیا آغاز شد و سپس به کشورهای دیگر گسترش یافت و به رویدادی جهانی بدل شد. ساکنان سیدنی در سال ۲۰۰۷ میلادی، نخستین گام را برای ثبت «ساعت زمین» برداشتند؛ طبق داده‌های کلیک سایت رسمی ساعت زمین، روز ۳۱ مارس سال ۲۰۰۷ میلادی، رأس ساعت ۷ و نیم عصر به وقت محلی، نزدیک به ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر و بیش از ۲ هزار مؤسسه و شرکت تجاری در حرکتی هماهنگ، برای یک ساعت چراغ‌های ساختمان‌های خود را در سیدنی خاموش کردند.

خاموشی چراغ‌ها در روز زمین همه ساله در آخرین روز شنبه ماه مارس صورت می‌گیرد.

نخستین گرامیداشت ساعت زمین در ایران در سال ۱۳۹۰ و با خاموشی چراغ‌های برج میلاد در تهران انجام شد. در سال‌های بعد تعداد بیشتری از شهرها سازه‌های معروف ایران به این حرکت پیوستند و افزون بر برج میلاد، برج آزادی تهران، سی و سه پل اصفهان، و پل سفید اهواز نیز چراغ‌های خود را خاموش کردند.

سومین گرامیداشت ساعت زمین در ایران در سال ۱۳۹۳ و با مشارکت تعدادی از شهرهای ایران از جمله تهران، تبریز، اصفهان، رشت و قم صورت گرفت. در تبریز، سیستم روشنایی کاخ شهرداری تبریز، به مدت یک ساعت خاموش شد. امسال هم برج میلاد ساعت ۸ و نیم شب به عنوان یکی از نورانی‌ترین سازه‌ها و نمادهای تهران برای یک ساعت خاموش می‌شود.

شهر مشهد برای نخستین بار در سال ۱۳۹۴ با خاموش کردن ساختمان مرکزی شهرداری و تالار شورای شهر به مدت یک ساعت به برنامه ساعت زمین پیوست.

این روز در سال ۹۹، مصادف با نهم فروردین ماه، تمامی نمادهای شهری، چون برج ها، پل‌ها و مراکز معروف و مشخص چراغ‌ها و سایر دستگاه‌های الکتریکی غیرضروری خاموش می‌شوند.

طبق برآوردها، اگر ۳۰ میلیون مشترک برق در ایران، هر کدام، تنها معادل یک لامپ ۱۰۰ واتی از مصارف روشنایی خود را بین ساعت ۲۰ و ۳۰ دقیقه تا ۲۱ و ۳۰ دقیقه خاموش کنند، موجب صرفه جویی ۳ هزار مگاواتی مصرف انرژی می‌شوند.

این امر می‌تواند تلنگری به ما برای تغییر سبک زندگی باشد، زیرا دغدغه این مراسم نمادین فقط خاموشی نیست بلکه رساندن پیام‌های زیست محیطی به کل مردم جهان برای تغییر سبک زندگی و آسیب کمتر به محیط زیست است که متأسفانه این مسأله در کشور ما با غفلت روبرو است.

صندوق جهانی طبیعت معتقد است که این اقدام بسیار فراتر از خاموش کردن نمادین چراغ ها می باشد. ما اولین نسلی هستیم که متوجه شده در حال تخریب زمین است و آخرین نسلی خواهیم بود که می توانیم در این مسیر کاری کنیم.

با مشارکت در این رویداد، شما با تاثیر مثبت خود، توجهتان به محیط زیست را به سیاست گذاران نشان نشان می دهید و موجب تسریع در تصویب قوانین حامی محیط زیست می شوید.

از سوی دیگر، ساعتی گپ و گفت در خصوص محیط زیست و خطراتی که محل زندگی ما را تهدید می کند، باعث توجه هر چه بیشتر مردم و جامعه جهانی به این موضوع می گردد و با مشارکت توده مردم، زمین جای بهتری برای زندگی خواهد بود.

کرونا و ساعت زمین

اگر چه این رویداد بر پایه مشارکت فعال مردم بنیان نهاده شده، اما با شیوع ویروس کرونا در جهان، نحوه ی مشارکت در ساعت زمین نیز در سال جاری تحت تاثیر قرار گرفته است.

صندوق جهانی طبیعت در بیانیه ای اعلام کرد: حفظ سلامت همه ی مشارکت کنندگان و پرسنل ما، اولویت اصلی این نهاد است. کشورهای زیادی در جهان با شیوع ویروس جدید کرونا (بیماری کووید ۱۹) دست و پنجه نرم می کنند و ما از این بابت و از دست رفتن جان مردم عمیقاً غمگینیم.

این نهاد به همه مشارکت کنندگان توصیه می کند که تا امسال در خانه های خود به مشارکت در ساعت زمین بپردازند و از طریق فضای مجازی آن را پیگیری کنند. قطعا برای شرکت در این رویداد راه های زیادی وجود خواهد داشت.

چطور مشارکت کنیم؟

امروز، شنبه (آخرین شنبه ماه مارس) از ساعت ۲۰:۳۰ تا ۲۱:۳۰ در هر نقطه ای از کره زمین قرار دارید با خاموش کردن حداقل یک لامپ، شما عضوی از این رویداد شده اید.

همچنین می توانید به صورت آنلاین و زنده، برگزاری این رویداد در جای جایِ کره زمین را پیگیری کنید.

ویروس کرونا با ادراک بیشتر این موضوع همراه بوده که گاه شرکت اجتماعات به ضرر انسان تمام می شود و این با روحیه اتحاد و همدلی و خونگرمی شرقی ها در تضاد است. اما در این برهه از تاریخ نیز مردم ایران زمین نشان دادند که با وجود تمام دوری ها دل هایشان به هم نزدیک است و به نام انسان با انسانیت همراهی می کنند.

به گزارش مفدا، یادمان باشد تا به حال به این حد از همدلی و محافظت از سیاره‌مان نیاز نداشته ایم. پس هر جا که هستید ساعت زمین را جدی گرفته و به کره دوست داشتنی و سبزمان وقتی برای تنفس بدهیم.

منبع: پارسینه

کلیدواژه: ساعت زمین محیط زیست یک ساعت چراغ ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۴۰۷۱۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ترومای اجتماعی، طوفان خاموش

وحید محمود قره باغ؛ "شاید بتوان کشته شدن یک یا حتی ۱۰ انسان را در فهم گنجاند، اما کشته شدن هزاران و میلیون‌ها انسان از حدود امکان هرگونه ادراک و پنداری خارج است. " این جملات گونتر آندرس، فیلسوف و شاعر بزرگ آلمانی است؛ زمانی که می‌خواست عمق فاجعه بمباران هسته‌ای هیروشیما را به تصویر بکشد. کسی که توانسته بود از آلمان نازی فرار کند و این کلمات او به خوبی می‌تواند در قالب یک موضوع و یا به عبارتی فاجعه، تروما اجتماعی را تبیین کند.

تروما واژه‌ای یونانی به معنای زخم است و اصطلاحا به هر ضربه و شوکی گفته می‌شود که از بیرون بر بدن و یا روان شخص وارد شود. در ابتدا تروما تنها مختص به پزشکی و جراحی بود و به زخم یا جراحتی اطلاق می‌شد که عامل خارجی داشت. به مرور این واژه وارد حوزه روانشناسی شد و از این رو یکی از انواع گونه‌های تروما، ترومای روانی (روان زخم) و همچنین ترومای اجتماعی است. فراموش نکنیم، غالب بیماری‌هایی که انسان را دچار می‌کند، ریشه روانی دارد.

ترومای روانی ضربه‌ای است که بر روح و روان انسان وارد می‌شود که به دنبال خود اثرات سوء و ویرانگری را به دنبال دارد. از سویی ترومای اجتماعی حوزه بیشتر و وسیعتری را درگیر می‌کند؛ چرا که انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌تواند مستقل از محیط و اطرافیان زندگی کند. در واقع اتفاقاتی ناگواری که برای جوامع رخ می‌دهد، نمونه بارزی از ترومای اجتماعی است. از جمله این موارد می‌توان به تلاطم و تشنج‌هایی اشاره کرد که گاه به کشتار نیز منجر می‌شود.

همچنین جنگ، قحطی، خشونت، سرکوبی، بی عدالتی و بیماری از عوامل ترومای اجتماعی هستند. متاسفانه آثار و عواقب مربوط به تروما، ماندگار بوده و شخص و جامعه دیگر جامعه قبلی نخواهد بود. ضمن اینکه ترومای اجتماعی، تالمات خود را به نسل‌های آتی نیز سرایت می‌دهد. ناگفته نماند افسردگی، اختلال خواب، هراس، پوچ انگاری، بی تفاوتی، بی اعتمادی به دیگران، عدم تمرکز و عدم اعتماد به نفس از نشانه‌های تروماست.

هر چند ترومای اجتماعی قابل درمان است، ولی شرایط و ملزومات خاص خود را می‌طلبد. امید بخشی به منظور افزایش روحیه یکی از مهمترین عوامل جهت برون رفت از ترومای اجتماعی است. همچنین نگرش گذرا نسبت به گذشته نیز می‌تواند در این مقوله کارساز باشد. هر چند این مهم نیاز به مهارت و حتی آموزش‌های خاص است. از سویی هر چند برخی جوامع با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند، ولی غالب جوامع نیز قادر نیستند و به ناچار از آسیب‌های عمیق، ماندگار و جدی آن در امان نخواهند بود.

شکل ۱. برخی مجموعه‌ها با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند.

ترومای اجتماعی درد و رنجی همگانی است و همت و بینش جمعی می‌طلبد. در نهایت به همان گونه که در روان شناسی یک انسان بالغ گاهی حتی از یک کودک نیز آسیب پذیرتر است، جامعه نیز نسبت به ترمای روانی شخصی می‌تواند بسیار آسیب پذیرتر باشد، صدمه‌های که در نهایت فرد فرد جامعه را متاثر می‌کند. ترومای اجتماعی همچون فرهنگی غلط است به مانند هوای آلوده‌ای می‌ماند که جامعه تنفس می‌کند. وقتی شخصی دچار ترومای روانی می‌شود، نه تنها خود که جامعه را نیز درگیر می‌کند. حال تصور کنید که افراد کثیری به این بیماری دچار شوند و در واقع تاثیرات سو آن به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت. این وضعیت بی شباهت به تکثیر ویروس‌ها برای بیماری یک مجموعه نیست.

در ترومای اجتماعی، اشخاصی بیشترین تاثیر را دارند که نه تنها تعادل خود را حفظ می‌کنند بلکه جامعه را به سوی ثبات سوق می‌دهند. تاثیر این افراد به مانند نوشدارویی برای جوامع است. در ترومای اجتماعی افراد می‌بایست به جای بغرنج کردن شرایط به بهبود آن فکر کنند و به جای اینکه انگشت اتهام را به سوی اشخاص و یا برخی مجموعه‌ها بگیرند، باید به فکر همگرایی باشند.

هر چند مهربانی، عطوفت، همدلی و همزبانی در همه مواقع کارساز نیست، ولی در برخی شرایط و موقعیت‌های حاد راهگشاست. ترومای اجتماعی مستقل از اینکه در مدت کوتاه و یا زمان طولانی بر جامعه عارض شود، برای درمان نیاز به زمان دارد و به مانند بیماری می‌ماند که هر چند آمدنش لحظه‌ای است، ولی مدت‌های مدیدی جوامع را درگیر می‌کند. امید که مجموعه ها، مهارت‌ها و مقاومت‌های لازم برای غلبه بر این چالش بزرگ را کسب کرده و بهره ببرند.