به نقل از «بیتوته»

اینقدر به تن نحیف مردم تبر نزنید؛ آنها مقصر نیستند

تاریخ انتشار: ۱۷ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۴۸۶۵۶۶

جیب‌ها خالی است. سه هفته است مردم به ویژه آنهایی که حقوق بگیر نیستند از جیب خورده‌اند. خانه نشینی خرج دارد، برج دارد.

در بازی مافیا وقتی نقش بازیکن‌ها معلوم می‌شود و مافیاها مثل قارچ‌های باران خورده بیرون می‌زنند، تبر به دست گرفتن و زدن به ریشه شهر، «ندارد» بازی است.

حالا هم در ماجرای کرونا، میکروفون به دست گرفتن و محکوم کردن مردم برای بیرون رفتن از خانه، ندارد ماجرای کروناست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

جیب‌ها خالی است. سه هفته است مردم به ویژه آنهایی که حقوق بگیر نیستند از جیب خورده‌اند. خانه نشینی خرج دارد، برج دارد. می‌گویید مغازه را ببند. می‌گویید کارگر به سر ساختمان نرود. می‌گویید شغل‌های آزاد فعلا بیکار باشند، خوب بسم‌الله خرج زندگی‌شان را بدهید.

به خدا زندگی خرج دارد. دلار به نزدیکی 16 هزار تومان رسیده است. قیمت کالاها بالا رفته است. گوجه فرنگی روی گرانی را سفید کرده است. مردم در خانه آب خالی که نمی‌توانند بخورند. وضعیت هم به گونه‌ای است که غذاهای ساده هم در این کشور لاکچری شده است.

زمانی ندارها، با آبگوشت تن قوی می‌کردند حالا خوردن یک آبگوشت برای خیلی‌ها تبدیل به یک حسرت شده است.

خرج زندگی مردم را بدهید تا آنها در خانه بمانند. اگر نمی‌توانید یا نمی‌شود هزینه زندگی مردم را بپردازید پس سعی نکنید آنها را مقصر جلوه دهید.

مردم گناهی ندارند. منظورم از مردم آنهایی نیستند که بار و بندیل سفر بستند یا آنهایی که برای تفریح و خوش‌گذرانی خیابان گردی می‌کنند نه ،منظور من از مردم آنهایی است که مجبور هستند برای یک لقمه نان، صابون کرونا گرفتن را به تن بمالند تا شرمنده زن و بچه خود نشوند.

برخی با کرونا به خاک سیاه نشسته‌اند. وضعیت فعلی زندگی‌شان بدتر از کرونا گرفتن است. تصور کنید در این زمانه هستند برخی‌ها که حقوق‌های ماه‌های قبل خود را هم نگرفته‌اند.

کارگر ساختمانی که دل خوشی‌اش به حقوق آخر شب کارفرما بود، حالا بعد از 20 روز از کجا بیاورد بخورد؟ دستفروش گوشه خیابان یا مترو با کسادی بازارش از کجا نان زن و بچه‌اش را تامین کند؟

شتر سواری دولا دولا نمی‌شود یا باید زنگی زنگ باشیم یا رومی روم. اگر می‌خواهیم کمر کرونا را بشکنیم باید هوای قشری که کم توان است باشیم. اگر می‌خواهید در خانه بمانیم باید اسباب در خانه ماندمان را فراهم کنید. اگر نه که باید منتظر شهرهای شلوغ و زندگی عادی مردم در زمانه کرونا باشیم. کرونا هست، ما هستیم تا وقتی قرصی و آمپولی برای آن ساخته شود.

بازی کرونا و ما بسیار واضح است. در اینجای بازی ما باید مافیای کرونا را بیرون کنیم نه شهروندان ناآگاهی که درگیر رندبازی این ویروس لامذهب شده‌اند.

اینقدر تبر بی‌مسؤولیتی را به تن شهروندان نزنید. آنها چاره‌ای ندارند. چرخ زندگی مردم نمی‌چرخد. آن زمان که کرونا نبود نمی‌چرخید وای به امروزی که کرونا هم هست و جلوی آب باریکه زندگی آنها را هم گرفته است.

عصرایران/ مصطفی داننده

منبع: بیتوته

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.beytoote.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بیتوته» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۴۸۶۵۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اگر فضا پر از ستاره است پس چرا اینقدر تاریک است؟!

مردم می‌پرسند چرا فضا با وجودی که پر از ستاره هاست، اما تاریک است. این سوال نام خاصی دارد؛ «پارادوکس اولبرس». پارادوکس اولبرس نام یکی از پارادوکس‌های معروف است که نخستین بار توسط هاینریش البرس در سال ۱۸۲۳ پرسیده شد. صورت کوتاه این پارادوکس چنین است: «چرا آسمان شب تاریک است؟»

به گزارش «زی‌سان» به نقل از راز بقا، ستاره شناسان تخمین می‌زنند که حدود ۲۰۰ میلیارد تریلیون ستاره در جهانِ قابل مشاهده وجود دارد. بسیاری از آن ستارگان به روشنی یا حتی درخشان‌تر از خورشید هستند. بنابراین، چرا فضا با این همه نور خیره کننده پر نمی‌شود؟

مطالعه ستارگان و سیارات دور به ستاره شناسان کمک کرده تا بفهمند چرا فضا تا این حد تاریک است.

احتمالا حدس بزنید که این اتفاق به این دلیل است که بسیاری از ستارگان در جهان دور از زمین قرار دارند. البته این درست است که هر چه ستاره دورتر باشد، درخشش ان کمتر است– ستاره‌ای که ۱۰ برابر دورتر است، ۱۰۰ برابر تیره‌تر به نظر می‌رسد. اما این تمام پاسخ نیست.

یک حباب را تصور کنید

برای لحظه‌ای وانمود کنید که کیهان به قدری پیر است که نور ستارگان به اندازه کافی زمان داشته تا به زمین برسد. در این سناریوی خیالی، تمام ستارگان جهان اصلاً حرکت نمی‌کنند.

حباب بزرگی را تصور کنید که زمین در مرکز آن است. اگر قطر حباب حدود ۱۰ سال نوری بود، حدود ۱۲ ستاره را در خود جای می‌داد. البته، در فاصله چند سال نوری از زمین، بسیاری از آن ستارگان بسیار کم نور به نظر می‌رسند.

اگر قطر حباب را تا ۱۰۰۰ سال نوری، سپس به ۱ میلیون سال نوری و سپس ۱ میلیارد سال نوری بزرگ کنید، دورترین ستاره‌های درون حباب کم‌نورتر به نظر می‌رسند. اما ستاره‌های بیشتری در داخل حباب بزرگتر و بزرگتر وجود خواهند داشت که همه آنها نور را منتشر می‌کنند. حتی اگر دورترین ستاره‌ها کم نورتر و کم نورتر به نظر می‌رسند، تعداد آنها بسیار بیشتر خواهد بود و کل آسمان شب می‌بایست بسیار روشن به نظر برسد.

سن مهم است

در تصویر حباب خیالی، این پیش‌فرض را داشتید که ستاره‌ها حرکت نمی‌کنند و جهان نیز بسیار پیر و قدیمی است. اما جهان تنها حدود ۱۳ میلیارد سال سن دارد.

اگرچه این زمان از نظر انسانی بسیار طولانی است، اما از نظر نجومی کوتاه است. به اندازه‌ای کوتاه است که نور ستارگان دورتر از حدود ۱۳ میلیارد سال نوری هنوز واقعاً به زمین نرسیده است؛ بنابراین حباب واقعی اطراف زمین که شامل تمام ستارگانی است که می‌توانیم ببینیم، تنها تا حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین گسترش یافته است.

اگر فقط ستاره‌های درون حباب را در نظر بگیرید آنها برای پر کردن تمامی خطوط دید کافی نیستند. البته، اگر به برخی از جهت‌ها در آسمان نگاه کنید، می‌توانید ستاره‌ها را ببینید. اگر به بخش‌های دیگر آسمان نگاه کنید، هیچ ستاره‌ای را نمی‌بینید. به این دلیل که در آن نقاط تاریک، ستارگانی که می‌توانند خط دید شما را پر کنند بسیار دور هستند و نور آنها هنوز به زمین نرسیده است. با گذشت زمان، نور این ستارگان دورتر، زمان بیشتری خواهد داشت تا به زمین برسد.

تغییر داپلر

ممکن است بپرسید که آیا آسمان شب در نهایت به طور کامل روشن می‌شود یا نه؟ اما موضوع چیز دیگری را به ذهن متبادر می‌کند که در ابتدای نوشته تصور کردید: اینکه همه ستاره‌ها حرکت نمی‌کنند. جهان در واقع در حال انبساط است و دورترین کهکشان‌ها با سرعتی نزدیک به نور از زمین دور می‌شوند.

از آنجایی که کهکشان‌ها به سرعت دور می‌شوند، نور ستاره‌های آنها به رنگ‌هایی تبدیل می‌شود که چشم انسان نمی‌تواند ببیند. این اثر «تغییر داپلر» نامیده می‌شود. بنابراین، نور ستارگان حتی اگر زمان کافی برای رسیدن به زمین داشته باشد، باز هم نمی‌توان نور دورترین ستاره‌ها را با چشمان خود دید و آسمان شب به طور کامل روشن نمی‌شود.

اگر زمان بیشتر شود، در نهایت تمام ستارگان فرسوده و خاموش می‌شوند؛ ستارگانی مانند خورشید تنها حدود ۱۰ میلیارد سال عمر می‌کنند. اخترشناسان فرض می‌کنند که در آینده‌ای دور - هزار تریلیون سال دیگر - جهان تاریک می‌شود و تنها بقایای ستاره‌هایی مانند کوتوله‌های سفید و سیاه‌چاله‌ها در آن به حیات خود ادامه می‌دهند. 

اگرچه آسمان شب ما به طور کامل پر از ستاره‌ها نیست، ما در زمان بسیار خاصی از حیات جهان زندگی می‌کنیم، زمانی که به اندازه کافی خوش شانس هستیم تا از یک آسمان شب غنی و پیچیده پر از نور و تاریکی لذت ببریم.

tags # نجوم سایر اخبار آیا انسان می‌تواند در فضا تولید مثل کند؟ | رابطه جنسی و زایمان در فضا چگونه است؟ بعد از فضا چه چیزی وجود دارد، جهان کجا تمام می‌شود؟! (تصاویر) مرکز واقعی جهان کجا است؟ فضانوردان چگونه در فضا دستشویی می‌کنند؟ | سرنوشت مدفوع انسان در فضا چه می‌شود؟