شوخی‌های ممنوعه در «نون.خ»/ آرزویی که بعد از ۳ دهه برآورده شد
تاریخ انتشار: ۴ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۷۰۱۸۳۵
سیروس میمنت بازیگر نقش کیوان در سریال «نون.خ» درباره ویژگی‌های فصل دوم این سریال که باعث اقبال مخاطبان شده است، بیان کرد: ما می‌دانستیم که این فصل از سریال بهتر می‌شود چون تجربه‌ای از قبل داشتیم و می‌دانستیم چه جاهایی باید تقویت شود.
وی با مثالی بیان کرد: ما بازخوردهای مردم را در فصل اول سریال دیده بودیم و مثلا می‌دانستیم همنشینی بازیگران و مردم روستا موردپسند قرار گرفته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
میمنت با اشاره به سختی‌هایی که در این سریال پشت سر گذاشتند، توضیح داد: سخت‌ترین بخش‌های سریال مربوط به منطقه‌ای بود که در آن کار می‌کردیم چون از نظر آب و هوایی بسیار کار دشواری داشتیم. از طرفی روستا از شهر دور بود و باید روزی دو ساعت می‌رفتیم تا به روستایی که لوکیشن کار بود می‌رسیدیم و ۲ ساعت هم طول می‌کشید تا برمی‌گشتیم. جاده خطرناکی بود و حتی یکی دو بار در جاده ماندیم.
تا به حال اینقدر مورد توجه قرار نگرفته بودم
این بازیگر که سال‌هاست در عرصه طنز مشغول به کار است، درباره اینکه در کدام یک از سریال‌هایش اینقدر موردتوجه قرار گرفته بود، گقت: به هیج وجه پیش نیامده بود که اینقدر مورد توجه واقع شوم. من پیش از این کارهای زیادی با رضا عطاران و حتی خود سعید آقاخانی داشته‌ام که البته همه آنها برایم دوست‌داشتنی هم هستند اما این کار مورد اقبال زیادتری قرار گرفت.
وی اضافه کرد: من حدود سه دهه است که در سریال‌های تلویزیونی بازی کرده‌ام و مجموعه‌های طنز خیلی داشته‌ام ولی فکر می‌کنم در این سریال چند برابر همه آنها دیده شدم.
شوخی‌هایی که آقاخانی ممنوع کرده بود
این بازیگر درباره اینکه سعید آقاخانی چه توصیه‌ها و نکاتی را ضمن کار مطرح می‌کرده است، گفت: آقاخانی همیشه یادآوری می‌کرد که قرار نیست حرف‌های تکراری یا شوخی‌های تکراری داشته باشیم. مثلا یک روز یکی از بچه‌ها در صحنه گفت «بزن دست قشنگه را» و آقاخانی همان جا جلویش را گرفت و درخواست کرد که به هیچ وجه جملات این مدلی که خیلی تکرار شده گفته نشود.
وی اضافه کرد: آقاخانی اصلاً اجازه نمی‌داد شوخی‌هایی که معروف شده در این سریال دوباره وارد گفتگوها شود این‌ها جزو شوخی‌های ممنوعه بود. هر روز این را تاکید می‌کرد و یا می‌گفت این تقابل آدم‌هاست که باید خنده را بوجود بیاورد و اگر موقعیت خنده‌دار باشد خود مردم می‌خندند.
مردم در قرنطینه قدر دورهمی‌ها را می‌دانند
میمنت با اشاره به نمایش تصویر واقعی از مردم کرد در این سریال تصریح کرد: خاصیت این کار این بود که زندگی مردم واقعی را می‌بینیم و همین زندگی چون خوب و واقعی درآمده مورد توجه قرار گرفته است. مردم این روزها در قرنطینه هستند و این فضای همنشینی و با هم بودن در این سریال آنها را شادمان می‌کند. البته زندگی شهرنشینی سال‌هاست ما را قرنطینه کرده است. هر کسی می‌رود در اتاق خودش و تازه الان که مردم قرنطینه شده‌اند، می‌فهمند از چه موهبتی بی‌بهره شده‌اند و حالا قدر دورهمی‌ها را می‌دانند.
وی افزود: امیدوارم مردم هرچه زودتر به زندگی واقعی برگردند همان زندگی که در «نون.خ» می‌بینیم مردمی که با هم مشکل دارند اما در یک مکان می‌خوابند و غذا می‌خورند.
بدم می‌آید اول زنگ بزنند و بعد به خانه‌ام بیایند!
میمنت که خودش کرد است درباره اینکه چقدر ویژگی‌ها رفتاری و فرهنگ به نمایش درآمده در «نون.خ» همچنان میان کردها رواج دارد، گفت: ویژگی‌هایی که در سریال می‌بینیم در اکثر مناطق کردنشین وجود دارد. خود من هنوز بسیاری از این ویژگی‌ها را در زندگی‌ام حفظ کرده ام. مثلا فامیل‌های من می‌دانند اگر بخواهند به منزل من بیایند، بدم می‌آید به من خبر دهند و بعد به خانه ام بیایند. من دوست دارم مثل قدیم‌ها زندگی کنم آن زمان موبایل نبود و کسی می‌خواست به منزل دیگری برود خبر نمی‌داد. هینطور به منزل دیگری می‌رفتند و این غافلگیری خودش زیبا بود درصورتی که الان یک هفته قبل زنگ می‌زنند که می‌خواهند به مهمانی بروند.
وی با اشاره به همنشینی و اتحادی که میان کردها نمایش داده می‌شود، بیان کرد: همه کردها این با هم بودن را دوست دارند. من اوایل ازدواجم در خانه‌ای مستاجر بودم که پنج خانواده دیگر هم آنجا بودند و با هم صبح تا شب دعوا داشتیم اما شب با هم سر یک سفره می‌نشستیم و غذا می‌خوردیم. آدم‌ها در جمع معنا پیدا می‌کنند و زندگی جمعی زیباتر است.
بعد از سه دهه با لباس کردی بازی کردم
این بازیگر که دوستی دیرینه‌ای هم با سعید آقاخانی دارد، درباره علاقه‌اش به بازی در این سریال گفت: من دوستی سی سالهای با سعید آقاخانی دارم ما خیلی کارها با هم داشتیم و من هروقت با سعید بودم همیشه می‌گفتم آرزویم این است که نقشی را داشته باشیم که لباس خود را بپوشیم یعنی شلوار جافی که به کردی معروف است و دیگر لباس‌های قوم‌مان را بپوشیم و این آرزویم بود و حالا بعد از سه دهه آرزویم محقق شد و با لباس کردی و در نقش خودم بازی کردم.
وی با اشاره به سختی‌های کار نیز اظهار کرد: ما ماه‌ها در کوه‌هایی بودیم که در آن باد و سرما و باران بود و حتی باران مصنوعی هم اضافه می‌کردند اما باز هم حاضرم در چنین شرایطی کار کنم اما رضایت مردم را ببینم و یک کار خوب در کارنامه ام داشته باشیم.
۲۴۱۲۴۱ کد خبر 1380138منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: سعید آقاخانی مهدی فرجی سریال نون خ سریال ایرانی بازیگران سینما و تلویزیون ایران سعید آقاخانی ویژگی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۷۰۱۸۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
(تصاویر) «قبرستان ممنوعه تهران» کجاست و مدیریت آن با کیست؟
قبرستان ممنوعه تهران، که با نام قبرستان دولاب نیز شناخته می‌شود، یک‌گورستان قدیمی مربوط به مسیحیان است. در واقع این قبرستان باغی بزرگ در اتوبان شهید محلاتی، بین خیابان‌های شهید رضایی و مستفیذ است که در میان اهالی به نام قبرستان «دولاب» شناخته می‌شود. این گورستان محل دفن مسیحیان کشورهای فرانسه، ایتالیا، روسیه و لهستان است که در سالهای دور در ایران زندگی می‌کردند و در این کشور نیز از دنیا رفته‌اند. تعدادی از این افراد سرباز و بخشی دیگر افراد غیرنظامی بوده‌اند که در بین آنها اشخاص مشهور نیز دیده می‌شود.
به گزارش همشهری آنلاین، افرادی که در این قبرستان به خاک سپرده شده‌اند، ملیت‌های مختلفی دارند. ملیت هر فرد با یک پرچم بر روی قبر مشخص شده است. بر روی سنگ قبرها نیز علائمی چون صلیب یا تصویری از یک بانوی غمگین دیده می‌شود. افرادی که در این قبرستان آرمیده‌اند، سربازان گمنام روسیه و لهستانی‌هایی هستند که در جنگ جهانی دوم در راه برگشت به وطن جانشان را از دست داده‌اند. تعدادی از قبرها نیز مربوط به کنت‌های فرانسوی، شاهزاده‌های گرجی و پزشکان دربار قاجار و پهلوی است. افراد مشهوری مانند «اوانس اوگانیانس» اولین کارگردان سینمای ایران و موسس اولین مدرسه بازیگری در ایران، «شاهین سرکیسیان» موسس تئاتر مدرن در ایران، «کنت دو مونت فرت» اولین رئیس پلیس ایران، «ولادیسلاو هورودکی» معمار اهل لهستان، «ولادیمیر گاردایستکی» معمار ایستگاه راه‌آهن تهران، «آلفرد ژان بانیست لومر» موسیقی‌دان نظامی فرانسوی مربوط به دوران ناصرالدین‌شاه قاجار که نخستین سرود ملی ایران را ساخت، «دکتر کلوکه» پزشک فرانسوی محمدشاه قاجار و «دکتر تولوزان» پزشک مخصوص ناصرالدین شاه که از جمله اقدامات او در ایران می‌توان به بهداشت عمومی و تشکیل مجلس حفظ‌الصحه اشاره کرد.
این محدوده در گذشته‌های دور زمین کشاورزی بود که بعدها تبدیل به قبرستان شد. اولین فردی که در این منطقه به خاک سپرده شد، دکتر «کلوکه» پزشک اختصاصی محمدشاه و ناصرالدین‌شاه قاجار بود. «کلوکه» در سال۱۸۵۵ در این خاک دفن شد. بعدها دکتر تولوزان، یکی از پزشکان فرانسوی دربار قاجار، زمین‌های این منطقه را خرید و آن را به گورستان مسیحیان مقیم تهران تبدیل کرد. بخش‌های مختلف این گورستان توسط سفارت‌های فرانسه، ایتالیا و لهستان خریداری شد و اکنون آنها این محل را مدیریت می‌کنند.
قبرستان دولاب بیش از ۷۵ هزار مترمربع مساحت دارد و دارای ۵ بخش مختلف است. هرکدام از این بخش‌ها ورودی جداگانه‌ای دارند. در میان قبرستان نیز یک خیابان وجود دارد که این ۵ بخش را به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم می‌کند. سه بخش کاتولیک، ارتدوکس و ارامنه گریگوری در قسمت شرقی و دو بخش ارامنه کاتولیک و آشوری‌های کلدانی در قسمت غربی قبرستان دولاب قرار دارد. بزرگ‌ترین بخش قبرستان دولاب مربوط به ارامنه است که حدود ۴۴ هزار مترمربع را در برمی‌گیرد. اغلب افرادی که در این بخش مدفون شده‌اند، ارامنه ایرانی هستند که در بین آنها افراد نامی و سرشناسی چون شاهین سرکیسیان، آرام گارونه، اسرائیل ساهاکیان، زورا ساگینیان، مارکار قارابگیان، نیکلای لاوری و نیکوکاران درمانگاه خیریه آودیسیان دیده می‌شوند. قدیمی‌ترین سنگ قبر این بخش مربوط به سال ۱۳۷۵ است. پس از آن تدفین در این قبرستان از طرف شهرداری تهران ممنوع اعلام شد.
مسیحیان ارتدوکس در بخش ارتدوکس‌های قبرستان دولاب دفن شده‌اند که از مشهورترین آنها می‌توان به نیکولای مارکف معمار و آنتوان سوروگین عکاس اشاره کرد. این افراد هر دو روسی بوده‌اند و اصالت گرجی داشتند. در قسمت ورودی این بخش یک آرامگاه دیده می‌شود که با معماری گرجی و به شکل کلیسا ساخته شده است. این آرامگاه به مینادورا خوشتاریا، همسر آکاکی خوشتاریا تعلق دارد. آکاکی خوشتاریا تاجر گرجی است که امتیاز استخراج نفت شمال ایران را از دربار قاجار دریافت کرده و در این منطقه مشغول فعالیت بود. همچنین قسمت دیگری از قبرستان دولاب، که با عنوان ترسناک‌ترین بخش شناخته می‌شود، مربوط به ۲۶ مهندس ایتالیایی است. مهندسین معدنی که در سالهای ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۳ در ایران کار می‌کردند و همین‌جا جان خود را از دست دادند. قبرهای این افراد در زیرزمین و لای دیوارها قرار دارد و سنگ قبر آنها نیز به صورت ایستاده دوتادور این دیوارهای نصب شده است.
در واقع برای ورود به این بخش باید از میان مردگانی ایستاده عبور کنید که کمی ترسناک است. از سوی دیگر حدود ۱۴هزار و ۲۰۰ مترمربع از قبرستان متعلق به کاتولیک‌هاست. در این بخش قبر افراد مشهوری چون دکتر کلوکه، دکتر جمشید اعلم و ولادیمیر گاردایستکی دیده می‌شود. اکنون قبرستان ممنوعه توسط سفارت‌خانه‌های مربوطه مانند روسیه، لهستان، فرانسه و شورای خلیفه‌گری ارامنه مدیریت می‌شود. یک خانواده در این قبرستان زندگی می‌کنند که نگهبانی از قبرستان را بر عهده دارند.
سایر اخبار
هفت مصدوم و کشته بر اثر برخورد سواری تارا و پراید در بویین میاندشت