به نقل از «فارس»

گورهای جمعی برای قربانیان کرونا ؛ فقرا قرن هاست که به همین شیوه دفن می شوند

تاریخ انتشار: ۸ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۷۴۱۱۱۲

تدفین تهیدستان در گورهای جمعی و بی نام و نشان که سال هاست هم به دلیل افزایش هزینه های تشییع جنازه و تدفین و هم تعمیق شکاف بین ثروتمندان و فقرا افزایش رشد داشته است، اکنون با تاثیرات اقتصادی این همه گیری وخیم تر نیز شده است

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: ویروس کرونا نه تنها چگونگی زیستن ما را در کنترل خود گرفته، بلکه هر چه می گذرد اختیار چند و چون اتفاقاتی که بعد از مرگ ما بر سرمان می آید را نیز در دست می گیرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در اوایل آوریل مارک لیواین رئیس کمیته شورای سلامت نیویورک با ارسال توئیتی مبنی بر اینکه این شهر در حال بررسی ساخت گورستان های موقتی در پارک های محلی برای قربانیان کووید19 است، سر و صداهای زیادی را به راه انداخت. رسانه های خبری و کاربران شبکه های اجتماعی با اشتیاق توئیت های او را که نشانه ای شوم از میزان مرگ و میرهای ناشی از این بیماری به نظر می رسید دست به دست کردند.
هرچند مقامات به ساکنان این شهر اطمینان خاطر دادند که ساخت این گورستان های موقتی هنوز عملی نشده، اما تصویری هوایی از کارگرانی با لباس های محافظ که در حال وارد کردن اجساد به هارت آیلند بودند، به نظر می رسید تاییدی باشند بر اینکه این همه گیری در حال وارد آوردن فشار زیادی هم بر بخش مراقبت های درمانی و هم صنایع رسیدگی به آیین های بعد از مرگ ماست.
برای کسانی که انتظار یک خاکسپاری «آبرومند» را برای بعد از مرگشان دارند، این تصاویر تکان دهنده بودند، اما برای هزاران تن از فقرای آمریکایی چشم انداز دفن شدن در چنین گورهایی، واقعیتی است که هر چه می گذرد بیشتر خود را نشان می دهد. بگذریم که این پدیده اصلا چیز جدیدی نیست.

مردن خرج دارد
دفن در هارت آیلند سال های سال است که سرنوشت نیویورکی های تهیدست بوده است. شهر نیویورک در سال 1868 این جزیره را خریداری کرد و اولین مراسم تدفین سال بعد در آن انجام شد. با قریب یک میلیون نفری که از آن تاریخ تاکنون  وارد این مکان شده اند، این جزیره واقع در بیرون برانکس یکی از  بزرگ ترین گورستان های جمعی کشور به شمار می رود، اما قطعا تنها گورستان جمعی کشور نیست.
در سراسر کشور برای رسیدگی به دفن مردگان تهیدست برنامه هایی وجود دارد که شامل اجساد فاقد هویت یا اشخاص درگذشته ای می شود که خانواده هایشان اجساد آنها را نمی توانند مطالبه کنند یا نمی کنند. این برنامه ها در هر ایالتی با ایالت دیگر و در بسیاری موارد استان به استان فرق دارد. بیشتر ایالت ها مدت زمان انتظار طولانی تری را برای مطالبه اجساد از سوی خانواده ها در نظر می گیرند و سپس شیوه های متفاوتی را برای تعیین تکلیف اجساد باقیمانده به کار می گیرند.
شیکاگو اجساد را در زمین هایی دفن می کند که از سوی اسقف نشین کاتولیک در گورستان مونت اولیوت اهدا شده است. سان فرانسیسکو با گورستانی در نزدیکی اوکلند برای انداختن  اجساد مردگان در دریا قرارداد دارد.
هزینه های  رسیدگی به این اجساد می تواند از چند صد تا چند هزار دلار برای هر جسد در نوسان باشد که برای برخی شهرها و استان ها بار مالی اضافه ای را به وجود می آورد. اغلب سوزاندن اجساد به دلیل هزینه های پایین تر آن ترجیح داده می شود، اما در برخی موارد  استان ها اجساد را به رایگان برای خدمات پزشکی می دهند.

ثروتمندان و مرگ با آرامش
من به عنوان یک مورخ موضوع مرگ و میر در آمریکا، مشاهده کرده ام که در طول زمان جایگاه اجتماعی و اقتصادی چقدر در شکل دهی به روش های روانه کردن مردگان به سوی مقصد نهایی خود، به خصوص بعد از ظهور صنعت تدفین پس از جنگ داخلی تاثیر داشته است. تا پایان قرن نوزدهم مرفه ترین ها می توانستند از پس هزینه های حنوط، گذاشته شدن در یک تابوت، حمل تا گورستان و قرار داده شدن در یک قبر علامت دار برآیند که در مجموع می توانست حدود 100 دلار – تقریبا 3 هزار دلار به پول امروز- هزینه بردارد.
اما کسانی که فاقد امکانات لازم بودند، از مدت ها پیش برای خاکسپاری شایسته جسدشان به اجتماعی که در آن زندگی می کرده اند اتکا داشته اند. در اجتماعات روستایی که اکثر ساکنان یکدیگر را می شناختند، فرد فقیر ممکن بود دست کم این امید را داشته باشد که در گوری بی نام و نشان در حیاط کلیسای محلی - مکان اصلی دفن مردگان تا زمان ساخت گورستان های عمومی در قرن نوزدهم – دفن شود.
با این حال در شهرها مسئولیت رسیدگی به امور مردگان تهیدست بر عهده ادارات شهری نظیر دایره سلامتی گذاشته شد. با توجه به اینکه در اواخر قرن نوزدهم دستمزدهای بالاتر، کارگران را به سمت مناطق شهری جذب می کرد، مقامات برای رسیدگی به مشکلات ناشی از صنعتی شدن و رشد سریع جمعیت، یعنی فقر، شرارت، جرم و جنایت و بیماری تلاش می کردند. کسانی که در بیمارستان های دولتی، نوانخانه ها، گداخانه ها، یتیم خانه ها یا زندان ها می مردند، معمولا با مراسمی مختصر از سوی شهر دفن می شدند. اجساد در تابوت های ساده قرار داده شده و با حداقل مراسم تدفین یکراست به اراضی دفن دولتی حمل می شدند.
متاسفانه دفن در گورهای مشترک نیز گاهی اوقات  فقرا را حتی بیشتر از زندگانی شان، در مرگ  آسیب پذیر می کرد. در دوران قبل از اجرای برنامه های اهدای اجساد، دانشکده های پزشکی در سراسر این قرن اغلب فقرا را– در کنار مجرمین و آفریقایی آمریکاییان – برای استفاده از آنها در تشریح پزشکی هدف می گرفتند. دانشجویان یا اساتید پزشکی به قبردزدها پول می دادند تا در پوشش شب اجساد را از گور بیرون بیاورند و گاه این کار را با اجازه رسمی مقامات دولتی یا کارکنان گورستان انجام می دادند که به آنها رشوه داده شده بود. هرچند با تصویب قوانین مربوط به تشریح که در آن ایالت هایی چون ماساچوست و میشیگان به دانشجویان پزشکی اجازه می دادند اجساد بی صاحب را از نوانخانه ها ببرند، عمل قبردزدی در نهایت از نظر قانونی ممنوع شد.
حتی بدون وجود تهدید از گور درآوردن اجساد، دفن شدن در قبرهای مشترک – که در زبان انگلیسی نام خود را از کتاب انجیل و زمین تدفین غنی از خاک رسی گرفته که روحانیون اعظم بیت المقدس  با 30 قطعه نقره یهودا خریداری کرده بودند- برای فرد متوفی نوعی ننگ به شمار می رفت. در نتیجه بسیاری از اجتماعات هر کاری را که در توان داشتند انجام می دادند تا از ختم شدن آخر و عاقبت خود به چنین جایی حفظ کنند. برای مثال کلیساهای سیاه پوستی چون کلیسای متودیست آفریقایی بالتیمور زمین های تدفینی را برای بردگان شهر و اهالی آزاد شهر در نظر گرفته بود. به همین ترتیب جوامع نیکوکار آفریقایی آمریکاییان در قرن نوزدهم و بیستم اغلب هزینه های تشییع جنازه و تدفین اعضای خود را می پرداختند.

مکان ابدی
به همین ترتیب اجتماع یهودیان نیویورک انجمن های تدفین کمک به مهاجرانی دارند که خدمات مشابهی را در اختیار متقاضیان قرار می دهند تا اطمینان حاصل کنند که افراد، حتی مرده آنها، بخشی از اجتماع آنها باقی می مانند.
با این حال رعایت چنین اقداماتی در طول دوره های بحرانی دشوار بوده است. برای مثال در طول شیوع های مرگبار تب زرد و وبا در قرن نوزدهم، مقامات نیویورک – از بیم سرایت بیماری از مردگان - با شتاب اجساد را در پارک های محلی دفن می کردند. در این قبیل مواقع اجساد با برگزاری مراسمی گذرا یا توجه مختصر نزدیکان در کانال های بزرگی کنار هم چیده می شدند. به همین ترتیب زمانی که در سال 1918 آنفلونزا  فیلادلفیا را فراگرفت، اجساد دورادور شهر در گورهای دسته جمعی به خاک سپرده شدند. استفاده از چنین گورهایی بعد از وقوع رخدادهای مرگبار بزرگ مثل سیل سال 1889 جانستون به خصوص قبل از آنکه اجازه آزمایش دی ان ای برای شناسایی اجساد ناشناس مجاز شود، معمول بود.
 نگرانی و ناراحتی فعلی در مورد هارت آیلند به ما اجازه می دهد بیندیشیم که چرا وجود این تدفین های جمعی ما را می آزارند. آنها نه تنها به عنوان یادآورهایی از اخلاقیات خود ما عمل می کنند، بلکه شکنندگی مراسم و آیین های مرگ جوامع ما را در مواقع بحرانی به ما یادآوری می کنند. همه ما امیدواریم که مردگان ما مردگان خوبی باشند، که بعد از مرگ در احاطه عزیزانشان باشند، اما کووید19 مردم را در انزوا  می کشد و امکان برگزاری مراسم برای ما را به حداقل می رساند. با این حال این وضعیت هم اکنون برای آمریکاییان زیادی به یک واقعیت تبدیل شده است.
تدفین تهیدستان در گورهای جمعی و بی نام و نشان که سال هاست هم به دلیل افزایش هزینه های تشییع جنازه و تدفین و هم تعمیق شکاف بین ثروتمندان و فقرا افزایش رشد داشته است، اکنون با تاثیرات اقتصادی این همه گیری وخیم  تر نیز شده است. این احتمال نزدیک به یقین وجود دارد که حتی بعد از پشت سر گذاشتن این همه گیری، ما شاهد افزایش تعداد کسانی باشیم که به این شیوه راهی سفر ابدی خود خواهند شد.
​نویسنده: ویکی دنیل (Vicki Daniel) مدرس تاریخ در دانشگاه کیس وسترن ریزرو
منبع:  https://b2n.ir/7738095

انتهای پیام. 

منبع: فارس

کلیدواژه: شبکه های اجتماعی فقرا مرگ تشییع جنازه همه گیری قرن نوزدهم بعد از مرگ

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۷۴۱۱۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گوترش: تحقیقاتی مستقل درباره گورهای جمعی غزه انجام شود

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از الجزیره، «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل متحد در سخنانی اعلام کرد که پس از گذشت نزدیک به ۷ ماه از رخ‌دادهای هفتم اکتبر سال گذشته میلادی وضعیت ساکنان غزه روز به روز بدتر می‌شود.

گوترش گفت: از کابینه اسراییل و سران حماس می‌خواهم که به توافقی برای آتش‌بس و آزادی اسیران دست پیدا کنند. از کشورهای هم‌پیمان اسراییل می‌خواهم که اسراییل را به عدم عملیات نظامی زمینی در رفح قانع کنند.

وی ادامه داد: حمله به رفح تاثیرات ویرانگری روی فلسطینیان در غزه و پیامدهای خطرناکی در کرانه باختری و تمامی منطقه دارد.

دبیرکل سازمان ملل متحد افزود: حمله به کاروان‌ها و تاسیسات بشردوستانه و افراد نیازمند مجاز نیست. از کابینه اسراییل می‌خواهم که روند ورود کمک‌ها به غزه را تسریع ببخشد و امنیت کاروان‌های همراه آن از جمله آنروا را تامین کند.

گوترش ادامه داد: مهم است که تحقیقاتی مستقل در خصوص گورهای جمعی تازه یافته‌شده در غزه صورت بگیرد. جنگ، نظام بهداشتی غزه را ویران کرده است و برخی بیمارستان‌های این باریکه اکنون به گورستان شباهت دارند.

دبیرکل سازمان ملل متحد گفت: طرحی برای اجرای توصیه‌های گزارش مستقل آماده‌شده درباره آنروا وجود دارد. از کشورهای عضو و طرف‌های کمک‌کننده می‌خواهم که تامین مالی لازم برای تداوم کار آنروا را انجام بدهند.

گوترش در پایان مدعی شد: ما به اقدام برای دستیابی به راه حلی بر پایه پایان اشغالگری و تاسیس کشور قابل زندگی فلسطین پایبندیم.

کد خبر 6093581