به نقل از «طرفداری»

علیرضا رضایی: دغدغه بزرگ جامعه کشتی، برگزاری مسابقات انتخابی تیم ملی است؛ کشتی کشور باید برنامه محور باشد

تاریخ انتشار: ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۷۸۳۹۱۴

دارنده مدال نقره مسابقات کشتی آزاد المپیک آتن معتقد است که برگزاری المپیک هر وقت که باشد برای کشتی ایران فرقی ندارد.

طرفداری- علیرضا رضایی، پیشکسوت کشتی آزاد کشورمان در مورد تصمیم فدراسیون کشتی برای برگزاری مسابقات انتخابی تیم ملی در سال جاری و همچنین تعویق المپیک 2020 توکیو، صحبت هایی را مطرح کرد.

علیرضا رضایی در گفت‌وگو با تسنیم اظهار داشت:

انتخابی تیم ملی هم واجب است و هم یک حرکت مهم و جزو ضروریات کشتی.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

البته در مورد انتخابی هنوز فدراسیون برنامه‌ای اعلام نکرده اما همین قدر می‌دانم که آنها در فکر هستند و مسلما یکی از دغدغه‌های بزرگ همین موضوع است. هم فدراسیون و هم علیرضا دبیر چه از زمانی که کشتی می‌گرفت، چه در زمان مدیریتش و همچنین مدیر تیم‌های ملی، یکی از دغدغه هایشان انتخابی تیم ملی بوده است. امیدوارم مربیان تیم ملی هم همین مسیر را در پیش بگیرند تا برنامه خوبی برای کشتی تدوین شود.

وی ادامه داد:

یکی از بزرگ ترین برنامه‌های فدراسیون در حال حاضر می‌تواند همین موضوع باشد، چیزی که دغدغه بزرگ کشتی گیران، مربیان، هیئت‌های کشتی و کل جامعه کشتی است.

دارنده مدال برنز سال 2003 سنگین وزن جهان در مورد چهره‌هایی که سال گذشته به جمع مدعیان اوزان بالا اضافه شدند، خاطرنشان کرد:

خیلی هم خوب است که نفراتی مثل محمدیان و زارع توانستند در تورنمنت‌ها بدرخشند، اما اینها حریف داخلی دارند و با یکی دو مسابقه نمی‌شود روی یکی نظر پیدا کرد. نظر شخصی من است که اصلا متوجه اینکه می‌گویند مربی روی یک کشتی گیر نظر دارد، نمی‌شوم. این معضل کشتی ما از گذشته تاکنون بوده است. کشتی فوتبال و والیبال نیست که برای هافبک و پاسور روی یک نفر مربی نظر داشته باشد، کشتی ورزش انفرادی و رقابتی است. این فرهنگ باید از کشتی بیرون برود. اصلا هم به شخص خاصی در هیچ دوره‌ای کاری ندارم، این را به صورت کلی می‌گویم چون زمان کشتی گرفتن ما هم این مسئله وجود داشت که مربی روی یک کشتی گیر نظر داشت و او را انتخاب می‌کرد.

سرمربی سابق تیم ملی کشتی امید افزود:

یعنی که چی یک کشتی گیر در انتخابی همه را می‌برد و بعد او را کنار می‌گذارند و می‌گویند سنش زیاد است و یک جوان که شاید داخل ایران جزو 6 نفر هم نباشد را به اسم جوانگرایی ملی‌پوش می‌کنند. برای همین دیدگاه است که طی 70-80 سال شاید اندازه یک المپیک روس‌ها هم طلای المپیک نگرفته‌ایم. نیم قرن شاید از یک مسابقه گذشته باشد اما هنوز از دهان خیلی از پیشکسوتان می‌شنویم که حسرت یک مسابقه را می‌خورند که سرمربی نظرش روی یک نفر دیگر بوده است. وقتی کشتی گیر شایستگی‌اش را در مسابقه انتخابی نشان می‌دهد، باید ملی‌پوش شود. اگر مسئله انتخابی تیم ملی حل شود، خیلی از مشکلات کشتی ما حل خواهد شد و فدراسیون کشتی جلوی خیلی از اتفاقات و دردسرها را می‌گیرد. هرکسی تا امروز به خاطر دیدش روی یک کشتی گیر، یکی دیگر را کنار گذاشته، به کشتی و کشتی‌گیر ظلم کرده است. ما حتما کارمان ایراد دارد که با این همه استعداد کل طلاهای المپیک مان در این 70-80 سال، با احتساب طلای سال 2012 کمیل قاسمی تنها به 10 می‌رسد.

رضایی در مورد تعویق یک ساله المپیک نیز گفت:

ما اگر دنبال برنامه و کار کردن مداوم باشیم و محور کارمان هم برگزاری مسابقه انتخابی تیم ملی باشد که به یک معضل برای کشتی تبدیل شده، در کشتی حرکت ایجاد می‌شود اما اگر برنامه‌ای در این زمینه نداشته باشیم، چه المپیک امروز برگزار شود، چه 6 ماه دیگر و چه 4 سال بعد، وضعیت‌مان هیچ تغییری ندارد. مهم ترین موضوع برنامه محور بودن است. البته در خصوص این مسائل صحبت کردن، خیلی فایده‌ای ندارد، عمل کردنش مهم است.

منبع: طرفداری

کلیدواژه: انتخابی تیم ملی یک کشتی گیر روی یک

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۷۸۳۹۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نحوه اعزام حسن یزدانی به المپیک؛ بحران بزرگ یا یک اتفاق عادی؟!

آفتاب‌‌نیوز :

حسن یزدانی، قهرمان پرآوازه کشتی ایران، تبدیل به سوژه داغی برای فضای ورزشی این روز‌های ایران شده است. دلیلش بازگشت او به تشک کشتی و ارائه فیلمی چندثانیه‌ای از تمرینش با کشتی‌گیری به مراتب سبک‌وزن‌تر از خودش است. او نشان داده بعد از عمل سنگینی که روی کتفش داشته، برگشته و مهیا است تا در المپیک پاریس به میدان برود.

یزدانی پیش از این در تلویزیون وعده‌ای با این مضمون داده بود که در پاریس، هم تیلور را می‌برد و هم طلا می‌گیرد. باوجوداین اتفاقاتی رخ داده که شاید با چنین شفافیتی نتوان درباره ادعای حسن یزدانی صحبت کرد. اولین آن‌ها غیبت دیوید تیلور، رقیب همیشگی یزدانی در پاریس است. او در یک شگفتی بزرگ در مسابقات انتخابی تیم ملی آمریکا، مبارزه‌اش را به آرون بروکس ۲۳ ساله باخت و به همین سادگی از تیم ملی بیرون ماند.

داستان اول برای حسن یزدانی شیرین است. تیلور در سال‌های اخیر به‌خوبی نشان داده بود راه بردن یزدانی را فراگرفته و حتی او را در آخرین جدال، ضربه فنی هم کرد. آمار تقابل‌های این دو هم به‌خوبی گواه برتری تیلور در تقابل‌های رودررو است. حالا که جادوگر آمریکایی در پاریس غایب است، این بهترین فرصت برای حسن یزدانی است تا یک مدال دیگر المپیک به ویترین پررنگ و لعابش اضافه کند؛ ولی این‌ها همگی در گرو محقق‌شدن داستان دوم است که تلخ و دارک نشان می‌دهد.

یزدانی کتفش را به تیغ جراحان سپرده و به‌تازگی به تشک برگشته. او آن‌قدر درگیر فیزیوتراپی و آماده‌سازی است که حتی فرصت حضور در اردوی اول تیم ملی را از دست داده است. از آنجا که کمتر از سه ماه به بازی‌های المپیک مانده، این نگرانی وجود دارد که نکند به لحاظ جسمی و ریکاوری، در موعد مقرر آماده نشود و نتواند در المپیک کاری از پیش ببرد؛ به‌ویژه اینکه پیش‌تر علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی هم ابراز نگرانی کرده و از این گفته که در ایران هر کشتی‌گیری که کتفش را عمل کرده، دیگر آن کشتی‌گیر سابق نشده است. پس، اتفاق بدتر برای حسن یزدانی، تصور این سناریو است که او نه‌تن‌ها شانسی برای گرفتن مدال در المپیک نداشته باشد؛ بلکه اصلا نتواند به این بازی‌ها اعزام شود.

در چنین فضایی است که فدراسیون کشتی تصمیم مهمی گرفته و به این نتیجه رسیده که یزدانی را در فاصله ۵۰ روز مانده به بازی‌های المپیک، به رقابت‌های کشتی مجارستان اعزام کند تا میزان آمادگی او و پاسخ‌دهی کتفش به عمل جراحی را بسنجد. تا به اینجا همه چیز منطقی به نظر می‌رسد؛ ولی در یکی، دو روز گذشته، چنین تصمیمی بخشی از جامعه کشتی را آشفته کرده و فریاد وا اسفا سر داده‌اند که حرمت قهرمان حفظ نشده است.

اینجا روایت‌ها کمی متفاوت است؛ مثلا خبرگزاری‌های نزدیک به دولت از این شایعه نوشته‌اند که یزدانی از مسئولان فدراسیون کشتی درخواست کرده بدون حضور در مسابقه‌ای، به پاریس اعزام شود که با پاسخ منفی اهالی فدراسیون مواجه شده است. پاره‌ای دیگر هم از این می‌گویند که رقابت‌های مجارستان برای حسن یزدانی سنگین است و نباید او را به چنین تورنمنتی اعزام کرد؛ به‌ویژه اینکه ممکن است آرون بروکس هم در مجارستان باشد و کار را برای حسن یزدانی سخت کند.

چنین تحلیل‌هایی باعث دوپاره شدن نظریات علاقه‌مندان به کشتی شده و حالا با حسن یزدانی به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی قرار است تبدیل به یک بحران ملی شود. در اینکه حسن یزدانی پرافتخارترین کشتی‌گیر ایران است، تردیدی وجود ندارد؛ در اینکه شأن او باید حفظ شود، هم شکی وجود ندارد؛ ولی مشخص نیست اعزام او به یک تورنمنت خارجی چطور می‌تواند موارد بالا را نقض کند. چنین تفکراتی اهمیت بازی‌های المپیک و کسب افتخار را قربانی یک اسم می‌کنند؛ البته اسم حسن یزدانی اعتباری برای کشتی ایران است؛ ولی فرض محال، اگر یزدانی با ناآمادگی و بدون محک‌خوردن به المپیک برود و آنجا حتی قبل از رسیدن به فینال با نتیجه‌ای اسف‌بار به کارش در پاریس پایان دهد، آیا حرمتش حفظ شده است؟

ضمن اینکه چنین جریانی باید پاسخ‌گوی این پرسش مهم هم باشند که چرا حسن یزدانی حاضر نشد کتفش را زودتر عمل کند تا به‌موقع برای پاریس مهیا باشد؟ چرا یزدانی اجازه داد شایعاتی که می‌گفتند او برای رسیدن به پاداش بازی‌های آسیایی، جراحی‌اش را به بعد از هانگژو موکول کرد، شکل بگیرد؟ حالا آن‌ها باید پاسخ دهند که اگر المپیک برای یزدانی و اعتبار کشتی ایران اهمیت وافری داشت، چرا او کتف آسیب‌دیده‌اش را زودتر به تیغ جراحان نسپرد؟

این‌ها البته بخشی از این دوپارگی موجود است؛ چراکه باید آن روی سکه؛ یعنی کادر فنی را هم دید. حسن قرار است در فاصله ۵۰ روز مانده به المپیک به مسابقه‌ای خارجی اعزام شود؛ اگر او بدرخشد که حرف و حدیثی نیست و با شایستگی راهی پاریس می‌شود و بسیاری را امیدوار می‌کند که مدال دیگری برای کاروان ایران بگیرد؛ اما اگر ناآماده باشد، آیا ۵۰ روز، زمان کافی برای مهیاکردن یک کشتی‌گیر دیگر برای اعزام به پاریس خواهد بود؟

بدیهی است که این دوگانگی نیاز به ظرافت خاصی دارد که بدون دخیل‌شدن احساسات باید درباره‌اش تصمیم‌گیری شود. حسن هم تا رقابت‌های مجارستان به قدر کافی فرصت دارد تا توان از دست رفته‌اش را بازیابد و خودش را در غیاب گربه‌سیاه آمریکایی‌اش محکی جدی بزند. محکی که سربلند بیرون‌آمدن از آن می‌تواند تکلیفی جدی برایش قلمداد شود. یزدانی حمایت فدراسیون را دارد؛ ولی بعید است این فدراسیون هم حاضر شود چشم‌بسته روی کتف آسیب‌دیده حسن قمار کند.

منبع: شرق