امضای فرگی پای بهترین اسکاتلند نیم قرن اخیر/ رکورد تاریخی در دوران حضور فرگوسن در تیم ملی

سرالکس فرگوسن در 3 دیدار جام جهانی 1986 سرمربی تیم ملی اسکاتلند بود و اسکاتلند او با وجودی اینکه به دور دوم صعود نکرد اما بهترین نتایج نیم قرن اخیر اسکاتلند را گرفت.

به گزارش خبرگزاری فارس، سرالکس فرگوسن بزرگترین مربی تاریخ بریتانیا تمامی افتخارات خود را در عرصه باشگاهی و با دو باشگاه آبردین و منچستریونایتد کسب کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

فرگی در آبرین و منچستریونایتد تمامی جام های معتبر اروپایی را فتح کرد اما فرگی در عرصه ملی نیز یک اتیکت خاص دارد. او یکی از معدود مربیان بریتانیاست که روی نیمکت تیم ملی جام جهانی را تجربه کرده و البته بهترین نتایج نیم قرن اخیر تیم ملی کشورش را کسب کرده است.

در سال 1985 و به دنبال مرگ جک استین سرمربی وقت تیم ملی اسکاتلند، در انتهای آخرین بازی انتخابی مقابل ولز، الکس فرگوسن دستیار وی که روی نیمکت آبردین مجسوب می نشست و با آبردین موفقیت های زیادی کسب کرده بود، مربی موقت تیم ملی اسکاتلند شد و اسکاتلند را با عبور از استرالیا به جام جهانی 1986 رساند و روی نیمکت این تیم نشست تا سرمربی اسکاتلند در جام جهانی باشد.

اسکاتلند با فرگوسن به جام جهانی صعود کرد و در این جام با نتایج نزدیک و میلی متری از صعود به مرحله بعد بازماند. در جریان آخرین بازی مرحله گروهی اسکاتلندی ها یک اتفاق جالب و عجیب رخ داد که بدل به رکوردی در تاریخ رقابتهای جام جهانی شد و تا به امروز دست نخورده باقی مانده.

بعد از دو بازی نخست برابر آلمان و دانمارک و شکست های حداقلی، اسکاتلند در سومین بازی به مصاف اروگوئه رفت و در این بازی می توانست با کسب یک برد به مرحله بعد برسد.  

در همان آغاز بازی یک اتفاق عجیب رخ داد که شانس برد تیم فرگی را بالا برد. خوزه باتیستا بازیکن تیم ملی فوتبال اروگوئه به خاطر خطا روی گوردون استراکان در ثانیه 56 دیدار با اسکاتلند در جام جهانی 1986 مکزیک با کارت قرمز داور روبرو شد تا رکورد سریعترین اخراج تاریخ جام جهانی را به نام خود ثبت کند.

بعد از اخراج باتیستا، شانس اسکاتلند فرگوسن برای شکست حریف به طور قابل توجهی افزایش یافت تا با غلبه بر اروگوئه، اولین صعود خود را به مرحله حذفی جام جهانی رقم بزنند اما در جریان دیدار بسیار فیزیکی دو تیم، 5 بازیکن دیگر هم اخطار گرفتند و مسابقه با تساوی بدون گل پایان یافت و اسکاتلند با این نتیجه حذف شد و اروگوئه در گروه پنجم بعد از تیم های دانمارک و آلمان در رده سوم قرار گرفت. این تیم در دور دوم مقابل آرژانتین قهرمان آن دوره تن به شکست داد و از دور رقابت ها کنار رفت.

نکته جالب اینکه با گذشت قریب به 5 دهه نتایج فرگوسن با اسکاتلند بهترین نتایج آنها تابه امروز در تاریخ جام جهانی محسوب می شود. اسکاتلند هنوز هم موفق به صعود به مرحله حذفی جام جهانی نشده و بدتر اینکه  از مسابقات 1998 فرانسه تاکنون حتی در این رقابت ها حضور پیدا نکرده است.

در جام جهانی 1986 اسکاتبند با رهبری فرگوسن در مرحله گروهی با دو شکست نزدیک  1-صفر مقابل دانمارک و 2-1 برابر آلمان و یک تساوی بدون گل با اروگوئه از گردونه رقابت ها کنار رفت. 3 پیروزی، 4 تساوی و 3 شکست، نتیجه حضور چند ماهه آلکس فرگوسن در راس تیم ملی فوتبال کشورش بود.

فرگوسن پس از جام جهانی از آبردین نیز خداحافظی کرد و در نوامبر 1986 جانشین ران آتکینسون در منچستر یونایتد شد و تا 2013 هدایت این تیم را برعهده داشت و منچستر یونایتد را به یکی از قدرت‌های فوتبال دنیا تبدیل کرد. هدایت تیم ملی اسکاتلند نیز پس از فرگوسن به اندی راکسبورگ رسید و این مربی تا 1993 هدایت تیم ملی کشورش را برعهده داشت و آن را به ثبات نسبی رساند.

انتهای پیام/س

منبع: فارس

کلیدواژه: اسکاتلند تیم ملی جام جهانی فرگوسن تیم ملی اسکاتلند جام جهانی 1986

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۸۷۹۱۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

امروز، روز شیراز؛ شهر شعر و هنر و حافظ

امید جهانشاهی ؛ عصر ایران - امروز روز شیراز است، شهر حضرت ناز، حافظ شیراز، حافظه ی تاریخی ایرانیان برای خواستن زندگی.   شهر عشق و نسیم و عطر بهار نارنج و باغ های دل باز: عفیف آباد و جنت و نارنجستان و دلگشا و ارم.   شهر سعدی، شهر حضرت شعر. مهد فرهنگ و هنر؛ خال لب هفت شهر.   قهوه شیرازی، سالاد شیرازی، کلم پلو؛ آیین خوان و خوراک خواستنی.   

اگرچه تخت جمشید نشانه روشنی از سابقه تمدن در این منطقه است اما دیرینه شیراز به گواهی کشفیات باستان شناسی سال 1395 در تپه چهار هکتاری پوستچی به هفت هزارسالگان می رسد. نام باستانی آن، تیرازیس بوده است.  

 شیراز در درازنای تاریخ از جمله مناطق امن بوده است و از همین رو در دوران های مختلف چه پیش از اسلام و چه پس از آن،از قطب های فرهنگ و هنر ایران زمین بوده است. به قول سعدی: «شهرها همه بازند و شیراز شهباز» 

اگرچه از دوره های مهم تاریخی، یادگاری هایی در شیراز می توان یافت. عمارت باغ ارم یادگار دوران قاجار است با آن نقاشی های رنگ روغن، منبت کاری های روی درها و گچ بری ها و کاشی کاری های نما.  

اما بسیاری بناهای فاخر امروز شیراز مربوط به دوران کریم خان زند است مثل بازار وکیل، حمام وکیل و ارگ کریم خان که محل حکومت او بود و پس از او نیز دارالحکومه امرای فارس شد.    کریمخان زند را بهترین پادشاه ایران بعد از حمله اعراب دانسته اند. او از افسران شجاع سپاه نامدار نادرشاه بود که پس از مرگ وی به ایل خود برگشت.  محبوبیت کریمخان زند که خود را وکیل رعایا می نامید در تاریخ ایران بی‌نظیر است. 

آنچه کریمخان را ستایش‌برانگیز کرد مردمداری، دادگری و سخاوتش نسبت به زیردستانش بود. از سخاوتمندی کریمخان بسیار گفته‌اند. در رستم‌التواریخ آمده است که وقتی کریمخان جایی را که فتح می‌کرد غارت نمی‌کرد و می‌کوشید حقوق سربازانش را بدهد. وقتی دیوار شهر شیراز را دوازده هزار کارگر می‌ساختند، هنگام حفاری سکه‌های اشرفی فراوانی یافت شد. او به جای مصادرۀ سکه ها و به جیب زدن آن (به نام دولت و به کام خود)، سکه‌ها را میان همان کارگران تقسیم کرد.   

شیراز در دوره ای شهره به مکتب نگارگری بود و در دورانی مشهور به دارالعلم. در دوران عضدالدوله دیلمی، چنان کتابخانه بزرگی داشت که از همه علوم و فرهنگ آن روز نشانی از ان می شد جست و گواهی از جایگاه شیراز در تاریخ فرهنگ ایران دارد. صنعت کتاب سازی و کتاب آرایی از صنایع تاریخی این شهر بوده است. از همین رو، سعدی در حق شیراز گفته است: «چه شام و چه مصر و چه بّر و چه بحر؛ همه روستایند و شیراز شهر.» 

تعین روزی به نام شهری را باید غنیمت شمرد برای شناخت و ستایش شهرها و توجه به توسعه آنها مبتنی بر طبیعت و سرشت تاریخی شان.  

چه شد اصفهان که روزگاری شهری جهانی بود و شهره به زیبایی و شکوه و صنایع مختلف و صادرات ابریشم به اروپا داشت، و مستشرقین بسیار تحسینش می کردند به جای اینکه امروز قطب گردشگری ایران باشد، حالا درگیر فاجعه فرونشست است و آلودگی.  

چرا هر ساله در نوروز حدود دومیلیون نفر بی اعتنا و بی تفاوت از کنار خوی رد می شوند تا به ترکیه بروند برای خرید، کنسرت و یا به اصطلاح خوش گذراندن که البته گاهی می شود تجمع اعتراضی «پول ما را پس بده» در مقابل هتل آنتالیای ترکیه. این حق شهر قدیمی و پر آوازه خوی نیست با این همه ظرفیت.

شهری که از دوران سلجوقیان بواسطه قرار داشتن در جاده ابریشم یکی از مراکز تجارت و رونق و مهد تمدن بوده است و امروز نیز آکنده از جاذبه های طبیعی و تاریخی و قابلیت های تفرج گاهی و تجارت و ظرفیت های توسعه است، نباید بین راهی خیل مسافران عازم وان و انتالیا باشد که چند دهه است به نوایی رسیده اند از صدقه سری مسافران ایرانی. «تفو بر تو ای چرخ گردون تفو»  

براستی چرا برای زیبایی و شیکی روی برخی تیشرت ها و لباس ها به زبان انگلیسی درج می کنند پاریس و لندن. دریغ آنجاست که حتی تولیدکننده ایرانی برای ارزشمند و به زبان امروز باکلاس کردن محصولش این کار را می کند. این نشانه فقدان اعتماد به نفس ملی است. نشانه اینکه هیچ چیز به اندازه ایران غریب نبوده است. روزهای شهرهایمان را بزرگ و باشکوه برگزار کنیم برای اعتماد به نفس ملی و برای هویت ملی.     
  به این کلیشه های تحقیرآمیز در مورد شهرهایمان پایان دهیم. به این خود تحقیری بی بنیاد پایان دهیم. قزوین از مظاهر تمدن ایرانی است. پایتخت خوشنویسی ایران است. موزه بزرگ قزوین و خیابان سپه که اولین خیابان ایران است، گواهی بر ارزشمندی این شهر ریشه دار و اصیل فرهنگی دارد. در وصف قزوین همین بس که از حیث تعدد آثار تاریخی در یک شهر، در ایران و حتی جهان دارای جایگاه است.   تبریز و اصفهان و یزد و اهواز و قزوین و سنندج را آن گونه که باید و شایسته است توصیف کنیم و به آنها ببالیم. اگر ایران را گرامی می داریم، اجزایش همین شهرهاست:   لبت شیراز و چشمت اصفهان و خنده ات گیلان پر از مستی و راز و شوق هستی، روح ایمانم! (حمیدرضا گلشن)   از این منظر، روز شیراز روزی خاص تنها مربوط به شهر شیراز نیست. روز ملی ایران برای تکریم شعر و فرهنگ و هنر و حافظ و یک تاریخ پر از شکوه و زیبایی است از جمله دوران کریم خان زند.  

روز تبریز، یک روز ملی است برای درود ایران به خروش غرور آفرین مشروطه خواهی، به پرچم های سرافراز غیرت: ستارخان و باقرخان. 

روز یزد، روز اعتدال است و نجابت و مدارای ریشه گرفته از افق های باز کویر.    

روز رشت بهانه ستایش تجدد و فرهنگ است.  

برای خلاصی از باستان گرایی به مثابه ستایش ایرانیتی انتزاعی و نمایشی، باید به شناخت و ستایش شهرها پرداخت. هر شهر پنجره ای است به شناخت ایران. هر شهر حس و بو و رنگی است از رنگین کمان درخشان ایران. شیراز سبک بال و همه ناز و عاشق و معتدل هم بخشی از ویژگی ایران است. کانال عصر ایران در تلگرام