اینفودمی؛ شبه ویروسی در شرایط مواجهه با کرونا

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی درباره مفوم اینفودمی گفت: شرایط فعلی یک مفهوم مهم به نام اینفودمی را ایجاد کرده است. منظور از اینفودمی پیش آمدن وضعیتی است که طی آن افراد فعال و کاربران فضاهای مجازی دوشادوش ویروس به تبادل اطلاعات درباره این بیماری می‌پردازند و جامعه قربانی ویروس کرونا، با یک شبه‌ویروس دیگری نیز روبه‌رو است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این شرایط شفافیت اطلاعات پزشکی و سرعت انتشار اطلاعات دقیق و ثبات و پایداری آن‌ها اهمیت می‌یابد.

به گزارش ایسنا، دکتر هادی خانیکی با بیان این که با مواجه شدن جامعه با پدیده کرونا روندهای رایج در آموزش و پژوهش  و حتی سبک زندگی روزمره مورد پرسش قرار گرفت گفت: دو ویژگی نوپدیدگی و جهان‌گستری کرونا ما را در معرض ناشناختگی‌های جدید قرار داد که طبیعتا ارتباطات هم از این تغییر در امان نیست.

وی افزود: در این روزها که می‌بینم وزارت آموزش و پروورش از برنامه‌ی "شاد" با افتخار یاد می‌کند به یاد این افتادم که زمانی همه‌ی تلاش‌ها بر این بود که چطور جلوی ورود یک موبایل را به مدرسه بگیرند، اما در حال حاضر شرایطی پیش آمد که مدرسه وارد موبایل شد و طبیعتا هر خانواده‌ای به دنبال این است که یک تلفن هوشمند برای فرزند خود فراهم کند.

خانیکی ادامه داد: در دانشگاه افرادی مانند من فکر می‌کردند که باید فاصله میان آموزش‌های رسمی و غیررسمی وجود داشته باشد تا کلاسها دوست‌داشتنی‌تر شود. می‌دیدم که در سرسرای دانشگاه و سالن‌ها پر از این توصیه است که کسی از موبایل استفاده نکند و خوراکی به درون کلاس نیاورد اما حالا با شرایطی مواجه شدیم که اگر موبایل نباشد نمی‌توانیم کلاس را برگزار کنیم  و وقتی استاد در حال درس دادن است دانشجویان ممکن است از خوراکی استفاده کنند. این نشان دهنده این است که تغییرات مهم و ناگهانی در سبک زندگی و استفاده از رسانه رخ داده است حضور رسانه در فضای خانوادگی بیشتر شده است.

مدیر گروه ارتباطات توسعه پژوهشکده ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی گفت: اکنون نگاه ما بیشتر به ابزارهای ارتباطی و ظرفیت‌های رسانه‌ای به جنبه‌های فرصت‌آمیز آن‌ها محدود شده در حالی که در گذشته به تهدیدها معطوف شده بود. این شرایط، به این معنا این واقعیت را پیش روی ما قرار داد که اگر در تنهایی‌هایی که در قرنطینه‌ها به ما تحمیل شده و اگر در این مرحله از تعلیق ارتباطات اجتماعی، ارتباطات مجازی وجود نداشت چه قدر این شرایط سخت‌تر می‌شد. وارد مرحله‌ای از ارتباطات شده‌ایم که انعطاف زمانی و مکانی در آن بیشتر است.

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی با بیان این که« در کنار فرصت‌های ایجاد شده تفاوت‌هایی هم در زندگی روزمره به دلیل تداخلی که میان فضای کار و زندگی وجود دارد، پیش آمده است» افزود: برای کسی که اهل اندیشه و دانش است صحبت با مخاطبانی که آن‌ها را نمی‌بیند و نمی‌داند در حال انجام چه کاری هستند شرایط جدیدی است، این شرایط الزاما قدرت تفکر و تخیل فرد را افزایش می‌دهد تا در هر لحظه‌ای تصور کند با مخاطبان خود چگونه روبه‌رو می‌شود.

به گفته‌ی این استاد ارتباطات، پاندمی کرونا علاوه بر تغییری که در سبک آموزش ایجاد کرده است، زمینه‌ای را برای تولید انبوه اطلاعات فراهم کرده است.

دکتر خانیکی افزود: در این تولید انبوه اطلاعات می‌بینیم که هر کسی از سطوح عامه تا سطوح متخصص جامعه یاد گرفته است چگونه اطلاعات را تولید، توزیع و دریافت کند. طبیعتا پزشکان و کادر درمان و پیشگیری و افراد حرفه‌ای به کسانی تبدیل شده‌اند که به روزنامه‌نگاری یا حداقل روزنامه‌نگاری شهروندی نیز نزدیک شوند، البته این نوع تولید اطلاعات تهدیدهای جدی‌ای را هم به همراه داشته است.

وی درباره مهم‌ترین فرصت ایجاد شده در شرایط فعلی گفت: رسانه‌های اجتماعی یک شرایطی را برای انتقال تجربه و اشتراک‌گذاری و افزایش گفت‌وگو فراهم کرده‌اند. اگر بخواهیم با روش‌های علمی این موضوع را اندازه‌گیری کنیم به نظر من در همین شرایط مواجه شدن ما با پدیده کرونا و نگرانی از خطر شیوع آن، میل به گفت‌وگو و امکان آن در جوامع بیشتر شده است.

این استاد دانشگاه ادامه داد: همین تمایلی که به برگزاری لایوهای مختلف ایجاد شده و افرادی که بیننده لایوها هستند گویای این است که انگار این دل‌های تنگ تمایل زیادی برای گفتن دارند و باید جایی پیدا شود تا اطلاعات به اشتراک‌ گذاشته شود.

وی افزود: تهدیدی که شکل گرفته رواج اخبار شبه‌علمی و جعلی است. جعل وقتی صورت می‌گیرد که بازار چیزی وجود دارد. بازار اطلاعات علمی رونق دارد و به همین دلیل شبه علم نیز به میدان آمده است. نهادهای شبه‌علمی شکل گرفته‌اند که با سهل‌انگاری، اطلاعات نادقیق به مخاطبان خود عرضه می‌کنند.

دکتر خانیکی خاطرنشان کرد: همین شرایط یک پدیده مهم به وجود آورده که هم ما در ارتباطات به آن توجه می‌شود و هم در دانش اپیدمیولوژی و آن مفهومی است که به تعبیر سازمان بهداشت جهانی به آن " اینفودمی"  می‌گویند. این کلمه از دو واژه Information  و Epidemy به وجود آمده است. منظور از اینفودمی پیش آمدن وضعیتی است که طی آن افراد فعال و کاربران فضاهای مجازی دوشادوش ویروس به تبادل اطلاعات درباره این بیماری می‌پردازند و جامعه قربانی ویروس کرونا،  با یک شبه‌ویروس دیگری نیز روبه‌رو است. در این شرایط شفافیت اطلاعات پزشکی و سرعت انتشار اطلاعات دقیق و ثبات و پایداری آن‌ها اهمیت می‌یابد.

به گفته‌ی استاد دانشگاه علامه طباطبایی، این  شرایط ضرورت وجود دسترسی‌های دیگری را مانند نهادهای حقیقت‌یاب که در گذشته هم در فضای وب وجود داشتند ایجاد کرده است.  

وی با اشاره به شکل‌گیری دسترسی آزاد به اطلاعات در برخی پایگاه‌ها در دوران شیوع کرونا گفت: بسیاری از دانشمندان در سراسر جهان با مورد تاکید قرار گرفتن دسترسی آزاد به اطلاعات توانستند یافته‌های خود را در بسترهای مختلف منتشر کنند. البته با وجود این شرایط، تهدیدهایی نیز به وجود آمد. مقالات به صورت داوری نشده در فضای مجازی منتشر شدند و همین موضوع برخی از روزنامه‌نگاران را دچار سردرگمی می‌کرد.

این استاد ارتباطات شکل‌گیری گفت‌وگو میان متخصصان مختلف را یکی از ظرفیت‌های ایجاد شده در شرایط فعلی دانست و افزود: وضعیت فعلی، باعث شد که متخصصان نه فقط به بحث ترویج علم بلکه به گفت‌وگو با متخصصان دیگر هم بپردازند و این یک اتفاق تازه بود. یکی از انتقاداتی  که همیشه به آکادمی وارد بود این بود که متخصصان همیشه می‌کوشیدند به زبان خود سخن بگویند و کمتر با متخصصان حوزه‌های دیگر وارد گفت وگو شوند.

خانیکی ادامه داد: به گفت‌وگو کشیده شدن متخصص‌های مختلف روند حل بحران را کند می‌کند و ممکن است اعتماد مردم نیز به متخصصان کمتر شود اما به نظر من افق بسیار فرخنده‌ای را برای گفت‌وگوهای بیشتر ایجاد می‌کند.

عضو هیئت‌علمی دانشگاه علامه طباطبایی گفت: مسئولیت و نقشی در فضای علمی و در سطح برنامه‌های استراتژیک و ارتباطی علمی احساس می‌شود و آن این است که حداقل مواردی را برای انتقال پیام تعیین کنند و آن را به عنوان پروتکل‌هایی در رسانه‌های خود یا فضای مجازی قرار بدهند. اول این است که هدف(آموزش، ترویج و...) خود را تعیین کنند، در اشکال بحرانی از ارتباط،  اهداف با یکدیگر مخلوط می‌شود.

وی با تاکید بر لزوم شناسایی مخاطبان افزود:  مخاطبان در حال حاضر عام و بدون طبقه‌بندی هستند و گویی همه‌ی آن‌ها با یک نوع پیام مواجه می‌شوند. یکی از مسئولیت‌های فضای علمی این است که پیام را متنوع کنند و آن را توسعه دهند. کانال‌های ارتباطی متناسب با ظرفیت‌ها مشخص شود. فعالیت‌ها و مواد فعالیت معین شوند و مشارکت ایجاد کنند. هیچ ارتباطی بدون مشارکت مخاطبان نمی‌تواند انتقال پیام را محقق کند. این نهادها، طرح‌های حرفه‌ای شده را به مرحله اجرا دربیاورند و اصلاحات این فعالیت را به طور مداوم انجام دهند.  

خانیکی در لایو اینستاگرامی کرسی ترویج علم یونسکو که با عنوان "رسانه و کرونا، ظرفیت‌ها و نقش‌ها" برگزار شد، با اشاره به لزوم شکل‌گیری کنسرسیومی از کرسی‌های مختلف گفت: در دیداری که انجمن‌های علمی با رئیس جمهور داشتند، مطرح کردم که دولت به تشکیل کنسرسیومی از کرسی‌های مختلف کمک کند. کرسی‌هایی که به علم، آموزش، سلامت و نظایر آن‌ها و همچنین انجمن‌های علمی و نهادهای مدنی بپردازد. این کرسی‌های مختلف می‌توانند به اطلاعات و آموزش‌های منتشر شده در فضای مجازی نوعی اعتباربخشی کنند و آن‌ها را به نوعی داوری کنند تا جامعه سردرگم نشود اینفودمی رواج پیدا نکند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: کروناویروس دانشگاه علامه طباطبایی ایجاد شده ظرفیت ها گفت وگو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۸۹۳۴۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شارژ رفاه با دورکاری؛ کرونا با زندگی ما چه کرد؟!

شوک کرونا باعث گسترش دورکاری در اکثر کشور‌ها شد. حال پس از گذر از این همه‌گیری، اندکی از حجم دورکاری‌ها کم شده است؛ اما مزیت‌های آن باعث شده است که تعادل جدیدی میان کار و زندگی ایجاد شود. مطالعات جدید نیز نشان می‌دهد، می‌توان تعطیلات یا دورکاری نیروی کار را به نحوی تنظیم کرد که نه تنها اثر منفی در عملکرد اقتصادی نداشته باشد، بلکه باعث بهبود رفاه خانوار‌ها شود.

به گزارش دنیای اقتصاد؛ یک مطالعه جدید از صندوق بین‌المللی پول، اثرات کاهش زمان رفت و آمد بر افزایش رفاه را تایید کرده است. همچنین یک گزارش در اکونومیست نیز شکل جدید دورکاری در اقتصاد آمریکا را مورد بررسی قرار داده که باعث بهبود وضعیت زندگی افراد شده است.

در هفته‌های اخیر، بحث تعطیلات دو روزه در ایران مطرح شده است که بسیاری از کارشناسان بر مزایای اجرایی شدن آن تاکید می‌کنند؛ بنابراین می‌توان همسو با عصر جدید پساکرونا، در اقتصاد ایران نیز تعادل جدیدی میان کار و زندگی تعریف کرد.

یک پژوهش انجام‌شده توسط صندوق بین‌المللی پول نشان داده است که کاهش ساعات رفت‌وآمد برای کار یکی از والدین می‌تواند اثری مثبت معادل ۱.۵ تا ۴.۵ درصد میزان مصارف خانوار برای آن خانواده داشته باشد. این پژوهش در زمانی که مباحثه در رابطه با ویکند دو روزه در کشور بالا گرفته است، می‌تواند دلالت‌های مثبتی را در حمایت از این طرح داشته باشد. پژوهش صندوق بین‌المللی پول اثر مثبت رفاهی انواع دورکاری را که می‌تواند رفت‌وآمد افراد را کاهش دهد، ارزیابی کرده است.

اثر کرونا بر کاهش زمان رفت‌وآمد‌ها

همه‌گیری کووید-۱۹ به روش‌های بی‌سابقه‌ای دنیای کار را تغییر داده است؛ به‌طوری که کار از راه دور یا دورکاری به‌عنوان یک نوع مهم کار در بازار‌های کاری دنیا مورد توجه قرار گرفته است. با گسترش دورکاری، شیوه کار، مکان انجام کار و ساختار آن تغییر داده شده و هنجار‌های سنتی در مورد زمان کار، رفت‌وآمد و تعادل بین کار و زندگی به چالش کشیده شده است.

توانایی دورکاری به‌طور قابل توجهی زمان رفت‌وآمد را کاهش می‌دهد یا حتی به‌طور کامل آن را حذف می‌کند، یک جزء تقریبا بزرگ از روز کاری که می‌تواند به فعالیت‌های دیگر اختصاص یابد. این تغییر در الگو‌های کار و رفت‌وآمد به تنهایی بر کارگران تاثیر نمی‌گذارد؛ اما می‌تواند تصمیمات کل خانواده را تغییر دهد.

دورکاری یکی از والدین می‌تواند به‌طور قابل توجهی بر تخصیص زمان دیگری تاثیر بگذارد؛ میزان اثرگذاری این زمان ذخیره‌شده بستگی به این دارد که زمان پس‌انداز شده، چگونه صرف می‌شود. با وجود مطالعات بسیاری که در مورد تغییرات در الگو‌های کاری و تخصیص زمان به دلیل همه‌گیری انجام شده است، پویایی‌های مرتبط بین همسران و پیامد‌های رفاهی گسترده‌تر این پویایی‌ها نسبتا ناشناخته باقی مانده است.

هدف پژوهش انجام‌شده توسط صندوق بین‌المللی پول این بوده است که با تحلیل چگونگی تغییر تخصیص زمان در دوران پس از همه‌گیری، با در نظر گرفتن تغییرات بر اساس جنسیت و شغل افراد، به این حوزه مطالعاتی توسعه‌نیافته کمک کند.

در این پژوهش از داده‌های نظرسنجی استفاده از زمان آمریکا (ATUS) استفاده شده است، یک نظرسنجی جامع که توسط اداره آمار کار ایالات‌متحده انجام شده است و نحوه تخصیص زمان افراد در ایالات‌متحده را در فعالیت‌های مختلف ارزیابی می‌کند. داده‌های ATUS نشان می‌دهد قبل از همه‌گیری تفاوت‌های قابل‌توجهی در تخصیص زمان بین مردان و زنان وجود دارد.

به‌طور کلی مردان ساعت‌های بیشتری کار می‌کنند و بیشتر از زنان در رفت‌وآمد هستند. پس از همه‌گیری، کاهش قابل توجهی در زمان رفت‌وآمد کارگران در مشاغل دورکار شناسایی شده است که به ۱.۷ ساعت در هفته برای مردان و ۱.۲ ساعت در هفته برای زنان می‌رسد. علاوه بر این، بررسی‌های این پژوهش حاکی از کاهش بیش از یک‌ساعت در هفته در ساعات کاری مردان است، با این حال تغییر قابل توجهی در ساعات کاری زنان مشاهده نمی‌شود.

نتایج پژوهش چه می‌گوید؟

بررسی‌ها نشان می‌دهد دستاورد‌های رفاهی قابل توجهی با کاهش زمان رفت‌وآمد به‌دست می‌آید و این دستاورد‌ها برای خانواده‌هایی که کاهش بیشتری را تجربه می‌کنند، بیشتر است. هنگامی که حداقل یکی از همسران در یک شغل از راه دور کار می‌کند، سود کل رفاه از ۱.۵ تا ۴.۵ درصد در معادل مصرف متغیر است.

این سود مخصوصا برای زوج‌هایی که هر دو طرف در مشاغل دورکار، کار می‌کنند مشهود است؛ زیرا زن و شوهر هر دو از این تغییر سود می‌برند. دومین سود بزرگ را زوج‌هایی در یافت می‌کنند که شوهر در شغلی از راه دور کار می‌کند و کمترین سود زمانی مشاهده می‌شود که زن در یک شغل دورکار مشغول شده است.

دلالت‌های این پژوهش برای ایران چه می‌تواند باشد؟

دورکاری به‌عنوان یک گزینه کاری در بسیاری از محیط‌های کاری ایران نیز در دوران همه‌گیری به‌صورت گسترده اجرایی شد. کسب‌وکار‌های فراوانی به صورت دورکار به پیشبرد اهداف خود پرداختند؛ با این حال، با پایان همه‌گیری و بازگشایی پس از آن، اغلب کسب‌وکار‌ها به شیوه حضوری کار کردن بازگشتند.

بررسی‌های این پژوهش نشان می‌دهد دورکاری در بسیاری از کسب‌و‌کار‌ها می‌تواند مازاد رفاهی را برای کارکنان شرکت‌ها ایجاد کند که بدون هزینه مشخص مالی برای کارفرماست. البته این مساله در این پژوهش مورد بررسی قرار نگرفته که دورکاری چه اثری بر بهره‌وری کسب‌وکار‌ها می‌گذارد، با این حال اثر رفاهی این شیوه کار و جذابیت آن برای نیروی کار اثبات شده است.

به‌خصوص در شرایطی که رفت‌وآمد در شهر‌های بزرگ هزینه‌های زیادی را چه به لحاظ زمانی و چه به لحاظ مالی بر افراد تحمیل می‌کند.

دلالت مهم دیگر این پژوهش را می‌توان اهمیت کاهش رفت‌وآمد‌ها و فراغت کارکنان از کار، با کاهش ساعت کاری دانست. مدت‌هاست در کشور ما، صحبت‌ها در رابطه با ویکند یا آخر هفته دوروزه بالا گرفته است. به نظر می‌رسد دو روزه شدن تعطیلات آخر هفته، حتی اگر منجر به کاهش ساعات کاری نیروی کار نیز شود، اثر رفاهی مثبتی را برای جامعه خواهد داشت.

پژوهش‌هایی که در رابطه با اثر ویکند دوروزه بر میزان بهره‌وری کسب‌وکار‌ها انجام شده است، تاکید دارند که این شیوه از توزیع روز‌های تعطیل اثر منفی بر بهره‌وری کسب‌وکار‌ها ندارد و چه بسا با تقویت وضعیت روحی نیروی کار، منجر به رشد بهره‌وری کسب‌وکار‌ها نیز بشود.