به نقل از «ایسنا»

کمک ماری‌جوانای طبیعی بدن به فراموشی خاطرات دردناک

تاریخ انتشار: ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۹۳۷۱۴۹

محققان دریافته‌اند که یک ترکیب طبیعی در مغز انسان که به "ماری‌جوانای بدن" مشهور است، به کنار آمدن با خاطرات دردناک و فراموش کردن آن‌ها کمک می‌کند.

به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال اکسپرس، محققان می‌گویند ترکیب درونی "آناندامید"(anandamide) که اغلب از آن به عنوان ماری‌جوانای بدن یاد می‌شود، در پاک کردن خاطرات یک واقعه دردناک نقش دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این موضوع توسط یک گروه بین‌المللی از محققان به رهبری "ماریو ون در استلت"، شیمیدان دانشگاه "لیدن"(Laiden) کشف شد و نتایج آن که ممکن است یک نقطه شروع برای درمان اختلالات اضطرابی مانند PTSD باشد، در مجله Nature Chemical Biology منتشر شده است.

ماری‌جوانا در مغز شما

هنگامی که کسی ماری‌جوانا مصرف می‌کند، ماده فعال THC باعث می‌شود احساس آرامش کند. اما عوارض جانبی آن مانند افزایش اشتها و از دست دادن حافظه نیز وجود دارد. اما در مورد ماری‌جوانای طبیعی بدن چطور؟ آیا آن هم چنین تأثیری دارد؟

"ماریو ون در استلت" می‌گوید: از پنج سال پیش شروع به فکر کردن به این موضوع کرده است و تصمیم گرفته برای یافتن پاسخ این سوالات تحقیق کند. اکنون در سال ۲۰۲۰، او و تیمش اولین کسانی در جهان هستند که مانع از تولید آناندامید در مغز می‌شوند، بنابراین ماهیت واقعی آن را آشکار کردند. محققان می‌گویند این ماده طبیعی به ما کمک می‌کند تا خاطرات دردناک را فراموش کرده و استرسمان کاهش یابد.

این تحقیقات از سال ۲۰۱۵ آغاز شد که "الیوت مک" یکی از محققان این مطالعه توانست پروتئین "NAPE-PLD" را جدا کند. این پروتئین مسئول تولید آناندامید در مغز است. قدم بعدی یافتن ترکیبی بود که باعث جلوگیری از کار این پروتئین شود. ایده این بود که جلوگیری از تولید آناندامید به آنها امکان می‌دهد تا نقش بیولوژیکی آن را بررسی کنند.

دو سال کار آزمایشگاهی

در پایان کار، یک مولکول امیدوار کننده برای جلوگیری از تولید آناندامید یافت شد. "استلت" می‌گوید: اما این مولکول هنوز آماده نشده بود. بنابراین "الیوت" تصمیم گرفت روی آن کار کند. وی مولکول را بهینه کرد و در نهایت موفق به یافتن نوعی شد که عملکرد آناندامید را در بدن نشان می‌داد.

"استلت" افزود: ما سپس با شرکت دارویی "Roche" شروع به کار کردیم تا بدانیم که آیا مولکول بهینه شده ما به مغز رسیده است یا نه. ما آن را "LEI-۴۰۱" نام نهادیم و سپس شرکت دارویی نیز تأیید کرد که "LEI-۴۰۱" به مغز می‌رسد. در مرحله بعد، ما و محققان موسسه ملی بهداشت آمریکا (NIH) بررسی کردیم که آیا ماده ما واقعاً در مغز مؤثر است و معلوم شد که این‌گونه است.

آزمون رفتاری

بعد از گذشت سه سال، سرانجام راهی برای پاسخ به سؤال اصلی "استلت" باز شده بود که نقش فیزیولوژیکی آناندامید چیست؟ این بار "استلت" از شرکای کانادایی و آمریکایی خواست تا در مورد اثرات فیزیولوژیکی کاهش سطح آناندامید در مغز تحقیق کنند.

وی گفت: در مدل‌های حیوانی، ورود "LEI-۴۰۱" و توقف تولید آناندامید نشان داد که خاطرات دردناک دیگر پاک نمی‌شوند. علاوه بر این، سطح کورتیکواستروئید بالا رفته و یک ناحیه مغز که وظیفه هماهنگی پاسخ به استرس را بر عهده دارد، فعال شد. از این رو می‌توان استنباط کرد که آناندامید در کاهش اضطراب و استرس نقش دارد.

مسیری جدید

تحقیقات "استلت" راهی به سوی توسعه روش‌های جدید برای درمان اختلالات اضطرابی مانند PTSD باز می‌کند. وی می‌گوید: این یک نقطه شروع برای توسعه داروهای جدید است. همانطور که اکنون نشان داده‌ایم که آناندامید مسئول فراموش کردن اضطراب است، شرکت‌های داروسازی می‌توانند بر روی یک هدف جدید متمرکز شوند و به دنبال مولکول‌هایی باشند که تولید آناندامید را تحریک کند یا به دنبال مولکول‌هایی باشند که تجزیه آناندامید را کاهش دهد.

اندوکانابینوئیدها

ماده فعال موجود در ماری‌جوانا، "THC" است که از دهه ۱۹۶۰ شناخته شده است. در سال ۱۹۹۰ پروتئینی کشف شد که در تأثیرات روانگردان THC نقش دارد. بعدها معلوم شد که این پروتئین‌ها به طور اتفاقی در بدن وجود ندارند. بدن موادی را تولید می‌کند که به مواد موجود در ماری‌جوانا شباهت دارد و "اندوکانابینوئید" نام دارد.

در سال ۱۹۹۲، آناندامید به عنوان اولین اندوکانابینوئید معرفی شد.

اندوکانابینوئیدها در طیف وسیعی از فرآیندهای مختلف از حس درد تا اشتها، حافظه، فشار خون و حرکات نقش دارند. در حال حاضر دو اندوکانابینوئید به نام آناندامید - و ۲-AG شناخته شده‌اند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: مغز فراموشی اضطراب خاطرات دردناک ماری جوانای ماری جوانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۹۳۷۱۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

لزوم نگاه منصفانه به شکست‌ها و پیروزی‌ها در جنگ

  درباره تاریخ شفاهی زیاد گفتند و نوشتند که تکرار دوباره آن ملال‌آور است. ازجمله فعال‌ترین بخش‌ها در زمینه انتشار آثار تاریخ شفاهی، نهادهای دولتی و غیر‌دولتی حوزه دفاع مقدس است. مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس (زیر نظر سپاه) نیز یکی از مراکزی است که در سال‌های اخیر آثار قابل‌توجهی را در زمینه تاریخ شفاهی فرماندهان جنگ منتشر کرده است که از‌جمله آنها می‌توان به «تاریخ شفاهی محسن رضایی (فعلا ۲ جلد)»، «تاریخ شفاهی حسین علایی»، «تاریخ شفاهی سیدیحیی صفوی» و ... اشاره کرد. به‌دلیل جایگاه بالای این فرماندهان که مسئولیت‌های اصلی را در دوران دفاع مقدس به‌عهده داشتند و به‌نوعی مدیریت جنگ در دست آنان بوده است، تاریخ شفاهی آنها بسیار پراهمیت است. از همین منظر برای علاقه‌مندان به تاریخ دفاع مقدس، مطالعه خاطرات این فرماندهان همیشه مورد توجه بوده است.  آخرین کتابی که از این مجموعه مطالعه کردم، «تاریخ شفاهی حسین علایی» و «تاریخ شفاهی سیدیحیی صفوی» است که تا‌کنون دو جلد از آن منتشر شده است. هر کدام از آثار تاریخ شفاهی منتشر شده این مرکز را می‌شود به صورت جداگانه بررسی و نقد کرد که مجال دیگری می‌طلبد و خود مرکز می‌تواند پیشقدم باشد و جلساتی با حضور نویسندگان و کارشناسان در این زمینه برگزار کند.  از این که بگذریم، اگر کتاب‌های تاریخ شفاهی منتشر شده این مرکز با دقت بیشتر مطالعه شود، چند نکته مهم در این آثار دیده می‌شود که تذکر آنها برای ادامه مسیر تاریخ‌نگاری صحیح دفاع مقدس خالی از لطف نیست. البته نکاتی که اشاره می‌شود در همه آثار یکسان نیست اما کم و بیش در همه آنها وجود دارد. همچنین این اشکالات و نکات، منحصر در کتاب‌های منتشر شده مرکز اسناد و تحقیقات دقاع مقدس نیست بلکه در دیگر آثار تاریخ شفاهی هم دیده می‌شود.

۱- تحلیل‌های بعد از جنگی
بخش قابل توجهی از کتاب‌های تاریخ شفاهی، خاطرات شخص مصاحبه‌شونده نیست بلکه تحلیل‌ها و نظرات او درباره اتفاقات و حوادث جنگ است. به عبارت دیگر راوی، خاطرات شخصی خود را از آن روزها و اتفاقات نمی‌گوید بلکه تحلیل‌هایش را که بعد از جنگ با مطالعه کتاب‌ها و از جای دیگر به دست آورده، بیان کرده است. یعنی اتفاقات، عملیات‌ها و صحنه‌های جنگ را با نگاه و تحلیل بعد از جنگی که همه چیز مشخص و معلوم شده است، تعریف می‌کند. خاطرات به گونه‌ای بیان می‌شود که انگار همه اتفاقات و حوادث را از قبل می‌دانسته است. مثلامی‌گوید:«به نظرمن اگر این‌طورمی‌کردیم، بهتر بود.»،«من می‌دانستم این اشکالات به عملیات وارد است.»، «ما نباید این کار را می‌کردیم.»،«من گفته بودم که این عملیات، شکست می‌خورد.» و از این‌گونه‌ عبارات. خلاصه این که مصاحبه‌شونده در جایگاه «دانای کل» نشسته و به‌گونه‌ای، حوادث و اتفاقات را روایت می‌کند که انگار از پیش، همه چیز را می‌دانسته و پیش‌بینی می‌کرده است.این دوستان نباید فراموش کنند که آن روزها در جایگاهی نبودند که همه این چیزها را بدانند. اگر این کتاب‌ها با دقت مطالعه شود، خواننده متوجه می‌شود هر جا که خود راوی در متن حوادث حضور داشته است، خاطرات تازه و نابی بیان می‌کند اما در صحنه‌ها و جاهایی که حضور نداشته یا دستی از دور بر آتش داشته به کلی‌گویی و تحلیل‌های بعد از جنگی روی می‌آورد. مثلا بخش‌هایی‌ از کتاب «تاریخ شفاهی حسین علایی» خاطرات شخصی او نیست، بلکه تحلیل‌های او بعد از جنگ و بعد از حادثه است که با مطالعه اسناد و آثار دیگر کسب کرده است. نه این که تحلیل وقایع گذشته فی‌نفسه اشکالی داشته باشد،بلکه غرض تذکراین نکته است که اینها خاطرات شخصی مصاحبه‌شونده و راوی نیست.در بخش‌هایی از کتاب دو جلدی «تاریخ شفاهی سیدیحیی صفوی»هم عینا همین مسأله دیده می‌شودوهمچنین دیگرآثار تاریخ‌ شفاهی. به‌هر‌حال یکی ازآسیب‌های آثارتاریخ شفاهی این است که حوادث واتفاقات جنگ بانگاه وتحلیل امروزی روایت می‌شود.روایت تاریخ دفاع‌مقدس با نگاه و تحلیل امروزی نه‌فقط تحریف تاریخ جنگ رادرپی دارد،بلکه خودآثارراهم ازاستنادواعتبار ساقط می‌کند. 

۲- سیاست‌زدگی آثار تاریخ شفاهی
 «سیاست‌زدگی» یکی از آسیب‌های جدی کتاب‌های تاریخ شفاهی و به‌طور کلی آثار دفاع‌مقدس در سال‌های اخیر است. متأسفانه در یک دهه گذشته هرچه جلوتر می‌آییم این مورد در آثار بیشتر و شدیدتر می‌شود. سیاست‌زدگی، یعنی آن که راویان، خاطرات خود و مسائل جنگ را با توجه به نگاه سیاسی و جناحی امروز خود بیان می‌کنند. جالب‌تر این که حتی به مواردی برمی‌خوریم که چون دیدگاه‌ها و نظرات سیاسی راوی در دهه‌ها و سال‌های مختلف تغییر کرده، خاطرات و تحلیل‌های او از حوادث و اتفاقات جنگ نیز عوض شده است. به‌گونه‌ای که او یک خاطره یا یک حادثه را در دو دوره مختلف به دو گونه روایت کرده که گاهی این دو روایت با همدیگر متناقض است. سیاست‌زدگی، موجب حذف و اضافه، کمرنگ و پررنگ شدن یا بالا و پایین کردن بسیاری از حوادث و خاطرات جنگ می‌شود.  

۳- پیروزی‌ها و شکست‌ها در تاریخ جنگ
در برخی آثار تاریخ شفاهی شاهدیم فرماندهان و راویان تا مقطع فتح خرمشهر را که دور پیروزی‌هاست بسیار مفصل و به اصطلاح پر و پیمان تعریف و روایت می‌کنند. حتی لحن روایت‌های این دوره متفاوت است. راویان در این دوره، خاطرات خود را با لحن محکم و پیروزمندانه تعریف می‌کنند اما از عملیات رمضان (تیر ۶۱) که دور شکست‌ها و ناکامی‌ها شروع می‌شود، محافظه‌کارانه برخورد می‌کنند. بسیاری از حقایق را نمی‌گویند یا اگر می‌گویند ناقص، کلی و مبهم بیان می‌کنند. اختصار، کلی‌گویی، مبهم‌گویی، اختلافات و گاه حتی تناقض‌گویی از جمله ویژگی‌های روایت‌ها و خاطرات در این مقطع از جنگ است. هر کس روایت خودش را بیان می‌کند و این روایت‌ها با یکدیگر اختلافاتی دارد و حتی گاه متضاد هستند. تا‌کنون کمتر شاهد بودیم که کسی سه چهارماه آخر جنگ را تبیین و تحلیل کند. حتی فرماندهان اصلی جنگ نیز در خاطرات و تاریخ شفاهی‌های خود کمتر به اتفاقات تلخ این دوره می‌پردازند. فراموش نکنیم که تاریخ جنگ، حاصل جمع همه‌ پیروزی‌ها و شکست‌هاست. 

۴- یک افسوس...
گاهی با مطالعه برخی کتاب‌های تاریخ شفاهی یا آثار دفاع مقدس افسوس خوردم که کاش فرماندهان و مسئولان جنگ از جمله محسن رضایی، سیدیحیی صفوی،علی شمخانی و دیگران، بعد ازپذیرش قطعنامه ۵۹۸ و پایان رسمی جنگ که اسلحه خود را زمین گذاشتند، بلافاصله قلم به دست می‌گرفتند و خاطرات خود را می‌نوشتند. کاش آنها پیش از آن‌که پست‌های اجرایی و مسئولیت‌های سیاسی بعد از جنگ را بپذیرند خاطرات خود را صادقانه و صمیمانه می‌نوشتند و برای نسل‌های آینده باقی می‌گذاشتند. کاش این کار را قبل از این که هیچ پست و مسئولیتی بپذیرند، انجام می‌دادند. خدمتی که آنها با نوشتن خاطرات خود می‌کردند کمتر از پستی نبود که قبول کرده بودند. نوشتن خاطرات یا انتشار آثار تاریخ شفاهی آن هم۴۰سال بعد ازجنگ هرچند بجا وضروری است اما آفاتی هم دارد ازجمله این که بسیاری ازجزئیات فراموش شده است و مهم این که حوادث ونگاه‌های بعد ازجنگ، قطعا در نحوه تعریف خاطرات راوی مؤثراست. این موارد ازجمله آسیب‌های جدی تاریخ شفاهی است‌که ازاعتبار آن تاحدود زیادی می‌کاهد.  

۵- نگران مردم نباشید!
خوشبختانه بسیاری از شهدا نوشته‌ها و یادداشت‌هایی ازخود به جا گذاشته‌اند. بسیاری از فرماندهان نیز دفترچه یادداشت‌هایی همراه داشتند و فعالیت‌های خود را در جبهه می‌نوشتند.همچنین ازعملیات فتح‌المبین به بعدراویان جنگ در کنار فرماندهان و در قرارگاه‌ها حضور داشتند و همه چیز را ثبت و ضبط کردند. همه این یادداشت‌ها، دفترچه‌ها و نوشته‌ها حفظ شدند اما در بایگانی‌های مراکز نظامی و متولی جنگ خاک می‌خوردند.به گفته محسن رضایی او درطول هشت سال جنگ۴۰۰ نامه به امام نوشته است. حدود ۴۰ سال از پایان جنگ گذشته است،چرا این نوشته‌ها ویادداشت‌ها رامنتشرنمی‌کنند؟ این یادداشت‌ها و نوشته‌ها قطعا مستندترین و بی‌واسطه‌ترین اسناد و مدارک دفاع مقدس است چون آنها راکسانی نوشته‌اندکه دروسط میدان جنگ وسرصحنه حوادث حضور داشتند. انتشار یادداشت‌ها ودفترچه‌های شهدا و نوشته‌های راویان جنگ باید از اولویت‌های مراکز و نهادهای متولی دفاع مقدس باشد نه این آنها را در کمدها حبس کنند. شما منتشر کنید و نگران مردم نباشید، آنها می‌خوانند و خود قضاوت خواهند کرد.