به نقل از «افکارنيوز»

علائم قوز قرنیه چیست؟

تاریخ انتشار: ۲۷ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۳۱۱۲۸۸

به گزارش افکارنیوز،

حتما وقتی پزشک به شما گفته که چشمانتان دچار قوز قرنیه شده ، کنجکاو شده اید تا در مورد این بیماری اطلاعاتی را بدست بیاورید. این که بدانید قوز قرنیه چیست و چه مشکلاتی را برای شما به وجود خواهد آورد. بله درست آمده اید. ما در این مقاله ، هر آن چه که لازم است شما در مورد این بیماری بدانید، را آورده ایم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اخبار اجتماعی- بیماری قوز قرینه (Keratoconus) از دو واژه ” قوز” و ” قرنیه ” تشکیل شده است. به معنای قوز شدن ( خم شدن ) قرنیه است. در این بیماری قرنیه چشم به دلایلی از حالت دایره ای شکل به مرور به حالت مخروطی شکل در می آید.

قرینه یک  لایهٔ نازک و شفاف است که در بخش جلویی چشم قرار دارد و زلالیه، عنبیه و مردمک را محافظت می کند. قرنیه همانند یک شیشه پنجره از محتویات چشم محافظت می نماید و دو وظیفه اصلی دارد : ۱- متمرکز کردن نور بر روی شبکیه ۲- محافظت از ساختمان چشم

قرنیه را همانند یک شیشه دوربین در نظر بگیرید هر چیزی که ما می بینیم در ابتدا باید از قرنیه بگذرد. در بیماری قوز قرنیه ، به مرور قرنیه نازک تر می شود و قوام خود را از دست می دهد و حالت مخروطی و برآمده پیدا می کند.

این برآمدگی ( قوز شدن ) قرنیه بر روی انکسار نور در هنگام ورود به چشم تاثیر می گذارد و سبب تاری دید فرد می شود. همچنین فرد به مرور نسبت به نور حساسیت بیشتری پیدا می کند.

قوز قرنیه معمولاً دو چشم فرد را تحت تاثیر قرار می دهد و در سنین ۱۰ تا ۲۵ سالگی به تدریج بر روی دید فرد تاثیر می گذارد. در این شرایط بینایی فرد به مرور با سرعت کم ضعیف تر می شود. ( احتمالا تا ۱۰ سال پس از شروع این ضعیف تر شدن ادامه پیدا کند).

1 علائم بیماری قوز قرنیه

2 علل بروز قوز قرنیه

3 نحوه تشخیص قوز قرنیه

4 روش های درمان بیماری قوز قرنیه

علائم بیماری قوز قرنیه

علائم این بیماری شامل تغییر مداوم در نمره چشم ، دوبینی ، هاله بینی، حساسیت به نور و .. است. کراتوکونوس علائمی مانند درد، قرمزی و التهاب ندارد. بلکه با پیشرفت بیماری و تشدید نامنظمی قرنیه به تدریج دید فرد بدتر و بدتر خواهد شد و علائم آن آشکارتر می گردد،

مشکلی که قوز قرنیه دارد این است که در مراحل خفیف به صورت نهفته است و علائم آن مشخص نیست. به جزء این که تغییرات مکرری در نمره چشم افراد به وجود می آید و به صورت آستیگماتیسم منظم یا نامنظم، متوسط تا شدید بروز می نماید.

به طور کلی علائم این بیماری عبارتند از :

تغییر تدریجی در بینایی

تاری و انحراف دید

دوبینی

مشکل در رانندگی در شب به خاطر حساسیت به نور

تغییر مداوم نمره چشم

حساسیت به نور و دیدن هاله در اطراف آن

کراتوکونوس معمولاً هر دو چشم را درگیر می کند. اما ممکن است در یک چشم زودتر از دیگری به وجود بیاید و میزان شدت آن در هر  چشم متفاوت باشد. هم چنین پیشرفت بیماری قوز قرنیه در هر فرد می تواند کاملا متفاوت باشد؛ به این معنی که در برخی از افراد ممکن است وضعیت ثابت باقی بماند و در برخی دیگر به سرعت پیشرفت نماید.

تغییرات می‌توانند در هر زمانی متوقف شود، یا می‌توانند چندین دهه ادامه داشته باشند. هیچ راهی برای پیش بینی پیشرفت این بیماری وجود ندارد. نکته مهم این است که بدانید قوز قرنیه باعث کوری نمی شود. در مراحل پیشرفته، ممکن است باعث از دست دادن شفافیت قرنیه شود.

علل بروز قوز قرنیه

عوامل متعدد و پیچیده ای در بروز کراتوکونوس تاثیر دارند. اگرچه علت قطعی این بیماری هنوز مشخص نشده است اما عواملی مانند ژنتیک ، شرایط محیطی ، حساسیت های چشمی و … در ابتلای به آن تاثیر دارند.

فیبرهای پروتئینی کوچک (کلاژن) در چشم کمک می کنند تا قرنیه در جای خود ثابت نگه داشته شود. اگر این فیبرها ضعیف شوند قرنیه نمی تواند شکل طبیعی خود را حفظ کند. بنابراین شکل آن تغییر و حالت برآمدگی پیدا می کند.

سلول های قرنیه مواد مضری تولید می کنند که به طور معمول آنتی اُکسیدان ها آن ها را از بین می برند و از فیبرهای کلاژن محافظت می نمایند. اگر سطح آنتی اُکسیدان ها کاهش یابد کلاژن ضعیف و قرنیه حالت قوز مانند پیدا می کند.

به نظر می رسد یکی از عوامل بیماری قوز قرنیه، عوامل ارثی و ژنتیکی باشد. پس خانواده های که سابقه این بیماری در آن ها وجود دارد. باید به صورت منظم چشمان خود را معاینه کنند. 

هم چنین وجود برخی بیماری ها زمینه ابتلای فرد به بیماری قوز قرنیه را افزایش می دهد. کودکان سندرم داون و افراد آتوپی ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری باشند.

مالیدن چشمان از دیگر عواملی است که در تشدید قوز قرنیه تاثیر زیادی دارد. پس افراد مبتلا باید حتی الامکان از مالش چشمان خود خودداری نمایند؛ چرا که بیماری آن ها بدتر خواهد شد.

به طور کلی عواملی که در بروز و روند تشدید قوز قرنیه تاثیر دارند عبارتند از :

عوامل ارثی و ژنتیکی

شرایط محیطی

حساسیت های چشمی

مالش های طولانی مدت چشم

سابقه حساسیت در خانواده (مانند کهیر)

عدم تعادل آنزیم های قرنیه

بیماری های پوستی

اختلالات کروموزومی

همراهی این عارضه با سایر بیماری های چشمی

استفاده از لنزهای تماسی

آسم آلرژیک

نحوه تشخیص قوز قرنیه

روش تشخیص بیماری کراتوکونوس به این صورت است که شخص با علائم کاهش دید مراجعه می کند، اگر این بیماری در مراحل پیشرفته آن باشد، با معاینه معمولی قابل تشخیص است. اما در صورتی که بیماری هنوز در مراحل خفیف باشد، باید از قرنیه فرد تصویربرداری شود.

یکی از رایج ترین تصویربرداری های قرنیه «توپوگرافی قرنیه» است. در این روش از انحنای سطح قرنیه تصویر برداری می شود. یک چشم سالم انحنای مشخصی دارد ولی در صورتی که قرنیه خیلی مسطح، شیب دار و یا انحنای هماهنگی نداشته باشد، باعث کاهش دید خواهد شد. هدف از توپوگرافی قرنیه مشخص کردن شکل و قدرت قرنیه است. این کار به وسیله تکنولوژی تصویربرداری کامپیوتری انجام می شود.

در Keratoconus قدرت قرنیه به طور منظم یا نامنظم افزایش یافته و تصویر توپوگرافی قرنیه این مساله را تایید می کند. هم چنین ضخامت قرنیه به تدریج کاهش می یابد که با پاکیمتر (دستگاه اندازه گیری ضخامت قرنیه) می توان آن را تشخیص داد.

روش های درمان بیماری قوز قرنیه

همان طور که ذکر کردیم کراتوکونوس یک بیماری پیش رونده است. از آن جا که این بیماری در طول زمان پیشرفت می کند ، تشخیص به هنگام و اقدامات درمانی به موقع در کنترل آن اهمیت اساسی دارد.

قوز قرنیه شامل پنج مرحله پیشرفت است در نتیجه درمان آن بستگی به این دارد که فرد در کدام مرحله از پیشرفت بیماری باشد. این مراحل عبارتند از :

مرحله پیش از قوز قرنیه

مرحله خفیف بیماری 

مرحله پیشرفت متوسط بیماری

مرحله پیشرفت شدید بیماری

مرحله آخر پیشرفت بیماری

اگر قوز قرنیه در مراحل خفیف تشخیص داده شود ، با روش های اصلاحی ساده و استفاده از عینک در این افراد قابل اصلاح است. در نتیجه این افراد می توانند به زندگی عادی خود برگردند.

در مراحل اولیه درمان ، عینک تجویز می شود و در مراحل پیشرفته تر از لنزهای تماسی استفاده خواهد شد. به طور کلی ۱۰ روش درمان برای قوز قرنیه از مرحله خفیف تا شدید آن وجود دارد و ما در یک مقاله جداگانه به بررسی آن ها پرداخته ایم.

اگر دید بیمار با عینک و لنز اصلاح نشود نیاز به اقدامات جراحی است. در مراحل پیشرفته تر بیماری نیاز به پیوند قرنیه با روش های پیوند لایه ای خواهد بود.

قوز قرنیه چگونه بینایی را تغییر می دهد ؟

همان طور که ذکر کردیم ، وقتی که شکل قرنیه از طبیعی به شکل برآمده تغییر می یابد ، سطح صاف تبدیل به سطح موج دار می شود. این مشکل آستیگماتیسم نامنظم نامیده می شود.

هم چنین زمانی که جلو قرنیه بزرگتر می شود ، دید فرد به سمت نزدیک بینی گرایش پیدا می کند ؛ یعنی فقط اشیای نزدیک به خوبی دیده می شوند. هر چیزی که در فاصله دور باشد ، تار دیده می شود.

پیشگیری از بروز قوز قرنیه

متاسفانه هیچ راهی برای پیش گیری از مبتلا شدن به کراتوکونوس وجود ندارد. پس پیشگیری در این مورد مفهومی ندارد.

در افرادی هم که مرحله خفیف تا متوسط بیماری را دارند ، عینک و لنز فقط دید آن ها را اصلاح می کند. استفاده کردن یا نکردن از آن ها نقشی در پیشرفت بیماری ندارد.

 

 

منبع: افکارنيوز

کلیدواژه: چشم قرنیه بیماری چشم قوز قرنیه قرنیه چشم بیماری قوز قرنیه مراحل پیشرفته پیشرفت بیماری مرحله پیش خواهد شد هم چنین دید فرد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۳۱۱۲۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سندرم درس (DRESS) چیست؟ / چرا ایجاد می شود، چگونه درمان می شود و عوارض ماندگار آن چیست؟

عصر ایران- بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع داروها به شمار می رود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاری های خونی و درگیری اندام های مختلف است.

متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی می دانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی داروها رخ می دهد. علائم ممکن است هفته‌ ها پس از شروع داروی مشکل‌ زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع داروهای مشکوک و استفاده از داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.

سندرم درس

سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته می شود، یک واکنش شدید به تعدادی از داروهای تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع 4 طبقه بندی می کنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندام ها را تحت تاثیر قرار می دهد و میزان مرگ و میر آن تا 10٪ گزارش شده است.

بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از 1 در هر 1000 تا 1 در هر 10000 نفر پس از قرار گرفتن در معرض داروهای محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف 2 تا 6 هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ می دهد و باعث ایجاد ویژگی های مشخص و در عین حال متغیری می شود که بر پوست و اندام های متعدد تاثیر می گذارند.

علل

سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ می دهد که شامل فعال شدن سلول های T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین ها است. با استناد به مقاله ای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، داروهای رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:

- داروهای ضد تشنج

- داروهای ضد ویروس

- آنتی بیوتیک ها

- آلوپورینول

- مگزیلتین

- تثبیت کننده های خلق و خو و داروهای ضد افسردگی

- عوامل بیولوژیک

شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:

- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS

- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی داروها

- فعال شدن مجدد برخی ویروس ها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی 6 (HHV6)

علائم

برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور می تواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیل های بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر می شوند، گرفته شده است.

علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:

- تب

- بثورات پوستی یا جوش

- ائوزینوفیلی

- لنفوسیتوز آتیپیک

- تورم غدد لنفاوی

- التهاب اندام های داخلی

تشخیص

سندرم DRESS می‌ تواند با علائم‌ مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماری‌ های دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک می سازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است. به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیارهای زیر را داشته باشد:

- سابقه بستری شدن در بیمارستان

- راش حاد

- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است

علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:

- تب بالاتر از 38 درجه سانتیگراد

- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل

- درگیری حداقل یک اندام داخلی

- ناهنجاری در شمارش سلول های خونی

در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعه ‌ای از معیارها را پیشنهاد کرده ‌اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال‌ سازی مجدد HHV6 هم می شود.

درمان

تشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار می‌ روند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.

پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم می شود. گزینه های مطرح می توانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندام های آسیب دیده بستگی دارند.

کورتیکواستروئیدهای سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال 2014 که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک می توانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.

علاوه بر این در مطالعه ای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال 2018 مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب می شود.

سایر درمان‌ های موثر عبارت اند از:

- سرکوب‌ کننده‌ های سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین

- کورتیکواستروئیدهای موضعی برای تسکین بثورات پوستی

- ایمونوگلوبولین داخل وریدی

- پلاسمافرزیس

عوارض

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامدهای طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام ها و ایجاد اختلالات خودایمنی.

یک نظرسنجی در سال 2015 نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماری های جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال 2017، بیماری های تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایع ترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.

آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینه ای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.

بیماری های عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعه ‌ای در سال 2013 نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته ‌اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری‌ های عفونی مانند هرپس و ذات‌ الریه باشند.

تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقه مندان قرار گرفته اند.

کانال عصر ایران در تلگرام